Cech rzemiosł różnych

Piątek. Koniec tygodnia, weekend nadchodzi, budzą się chęci dziwne na szaleństwa sobotniej nocy i rukę z kremem. Jako żem się dzisiaj zaparł nieco - więc z listy czteroosobowej ostał sie jeno sznur: pani co to chciała epidurala poszła sobie w świat z życzeniami wszystkiego najlepszego, pan z nadciśnieniem poszedł go leczyć do domu a na koniec chłop co to wczoraj dostal piłką w rękę i dzisiaj jakoś tak wyglądał na złamanś kość nadgarstka dostał anestezjologiczny usmiech i papatki czułe. Oraz ogólne wskazówki jak dotrzeć do najbliższej izby przyjęć.

Zostal sie jeno pacjent do przepukliny w scianie brzucha. Niby nic. Ale miał tą przepukline całkiem z boku, nad talerzem biodrowym, a pod żebrami. Jakoś tak łońskiego roku wypierwrócił się na plaży i nadział na cos ostrego, co mu w bok zgrabnie wlazło, mięsień przecinając. I tum poczuł jakowyś taki - niepokój. Bo miejsce jest paskudne. Ani się z tym pochylić - ani wyprostować. Do tego rekonstrukcja mięśnia. Uprzedziłem na wstepie że cudów na świecie nie ma. Dziura w brzuchu musi boleć. A w tym miejscu zdecydowanie.

Gość był twardy i wystraszyć sie nie dał. No to go Lorenzo zerżnął i polazł w cholerę. Gość trzy godziny później, mimo wiadra morfiny podanej dożylnie, dalej nie nadawał się do posadzenia w foteliku, zęby jeno mężnie zaciskał a syczał i przychał, jęczał i stekał, ruszyć sie nie dając. W końcu po kolejnej próbie przewrócenia się na plecy coś mu chrupło w boku, ból mu przeszedł za to pod opatrunkiem zaczęła kwitnąć bula. Najpierw była jak piłeczka tenisowa, potem nieco większa, aż w końcu staneło na takiej solidnej piłce do ręcznej. Znaczy - na początku pewnie była wielkości pingponga, ale to, pod opatrunkiem schowane, umknęło naszej uwadze.

Lorenzo został powiadomiony i zabraliśmy się za otwieranie po raz kolejny, tym razem o 4 po południu. Wygarnąwszy zgrabnym ruchem jakieś ¾ litra zakrzepłej krwi z powłok, wraził dren, zaszył - i stwierdził że lezie. Tum nie wytrzymał, parsknąłem ze zdziwienia i poprosiłem żeby może jednak on sobie poczekał by chwilę? Bo ja jednakowoż bym pacjenta chciał przetransportować z tym drenem do szpitala - a jak on chce go wysyłac do domu to może on to łaskawie zrobi samodzielnie? A nie łapami anestezjologa, dupę nim sobie przy tym wycierając?

Ucieszyl się chirurg, mój druch, że takim go zadaneim ważnym obarczam, kiwnał głową ze zrozumieniem i z dumą w fotelu zasiadł. I siedział. Jakieś 15 minut. Po czym powiedział że pacjent jest stabilny więc on się czuje spełniony w swych obowiązkach i idzie w ch cholere.

W Jukeju chirurg nie jest dr tylko mr. To się wzięło z dawien dawnych uwarunkowań - mianowicie wywodzą się oni ze zwiazku rzemiosł różnych, a jako podspecjalizacja wypączkowali bezpośrednio z golibrodów. Z wyjątkiem ortopedów - ci wywodzą się z pedicure’rzystów.

Coś w tym jest.