Deja vu

A long time ago, in the galaxy far, far away...

Moje pierwsze dni w Północnej Anglii. Nieco nudno. Rodzina dostępna tylko weekendowo, żadnych znajomych. Z nudów zapisałem się na dżima. Stawiłem się ochoczo na wstępną ocenę wydolności oraz pomiar obwodów i oporów, po czym poszliśmy na salę. Tum dostąpił wtajemniczenia w wajchy i dźwignie - którem już znał z moich przygód wcześniejszych, choć w czasie odległych - oraz przyrządów co to miały ze mnie zrobić cud piękności nieziemskiej.

Ponieważ niefrasobliwie zaznaczyłem na formularzu że zależy mi głównie na poprawie wydolności, zwiększeniu siły, poprawie sylwetki i utracie wagi, mój plan, ustalony przez zawodowego trenera przypominał zestaw obowiązków kamieniołomiarza, osadzonego za zdradę stanu. Pominę tu wszystkie ćwiczenia ciężarkowo-wajchowe, które zawsze powodowały u mnie długotrwałe uszkodzenia zakwasowe mięśni, bo jako chłop prawdziwy rwałem i targałem wszytko do ostatnich potów; chciałbym się skupić na sprytnie skonstruowanym torze przeszkód, złożonym z niewinnie wyglądających urządzeń, które tak naprawdę są sadystyczno-masochistycznym wytworem szalonych umysłów od marketingu sportowo-zdrowotnego.

Mój plan zawierał 3 minuty rozgrzewki na rowerku i trzy pietnastominutówki: chodu na bieżni, wiosłowania i cross-trainera, zwanego również nieprawidłowo stepperem.

Powiedzmy to szczerze.

Na pytanie jak z moja kondycja, odpowiedziałem, nieco poprawiając swoją ocenę, że jest ona beznadziejna. A mimo to sadysta-trener zadał to co powyżej. O Mater Dei... Tragizmu nadchodzącym wydarzeniom dodawał fakt że jestem samcem stuprocentowym. Czyli zawsze się nad kobietą pochyle, w drzwiach przepuszczę, kwiatka niezapowiedzianie nawet kupię - ale w tym mieści się również niezdolność do przyznania, że ktoś może wypić więcej ode mnie oraz chęć pokazania światu jakim to silny jest i wspaniały.

Po trzech minutach rozgrzewki na rowerku dostałem zadyszki. Wlazłem na bieżnię. Zazezowałem sąsiadowi przez ramię - truptał sobie z prędkością 12 km/h, zapatrzony w dal. Ha - to ja się tu żadnymi spacerami poniżał nie będę - przyłożyłem 10 i zacząłem spokojny bieg. 40 sekund później pomyślałem ze był to najgłupszy pomysł na świcie, po minucie zrobiło mi się ciemno przed oczami i dostałem zaburzeń rytmu. Symulując kontuzję nogi - co pozwoliło pochylić się nad nią, maskując tym samym konieczność padnięcia na podłogę z powodu niewydolności krążeniowo-oddechowej - uciekłem w stronę wiosła. Toż mnie jakaś rączka i krzesełko zabić nie powinny. Mając jednak w pamięci klapsa, jakiegom dostał od bieżni, zacząłem pomaluśku. Ot, piaty bieg - czyli połowa obciążenia, i ruszyłem. Nieszczęściem przysiadł się po prawej stronie jakiś umierający ze starości emeryt, który tempem 40 pociągnięć na minutę zaczął urządzenie szarpać. Nie mogłem być gorszy. Jak sobie łatwo wyobrazić, po około 2 minutkach powtórzyła się sytuacja z bieżni - tym razem zasymulowałem kontuzję ręki. Żeby mieć choć jakiekolwiek usprawiedliwieni, zazezowałem na emerytowy poziom, oczekując pierwszego. No, max drugiego. Życie bywa okrutne - rzecz jasna wiosłował sobie z maksymalnym obciążeniem na 10 stopniu. Z uczuciem niepokoju polazłem na cross-trainera - czy stepper, jak kto woli. Wybrałem taki z daleka od innych, ustawiłem przepisowy poziom 6/25 i pomaluśku podjąłem pedałowanie. Tu wytrzymałem 3 minuty, co składam na karb wcześniejszych ostrzeżeń i wyjątkowo spokojnego tempa.

W domu przegrzebałem net, poczytałem wszystkie możliwe porady dla grubasów w stanie beznadziejnym i zacząłem walkę z materią. O jej postępach informuje od czasu do czasu, nie ma sensu się powtarzać. Jednak jedno zdarzenie jest dość ciekawe: mianowicie, gdym był już bardzo zaawansowany w ćwiczeniach - potrafiłem wtedy przetruchtać 2 minuty (7 km/h)/przejść 3 minuty(6 km/h) x 6 cykli - przyszła sobie para, takie rześkie piećdziesięciolatki, które z prędkością zupełnie nieosiągalną dla mnie, bo 10 km/h poleciały 15 minut. Piętnaście minut. I pamiętam jak mi wtedy się z zazdrością patrzyło na nich - cholera, czempiony. Toż mi życia braknie...

Przedwczoraj poszedłem sobie na dżima coby troszkę potruchtać. Staram się teraz truchtanie ograniczać żeby stawy oszczędzać, kondycję wyrabiam cross-trainerem i wiosłem głównie, ale od czasu do czasu trzeba jednak osiągi z bieżnią skonfrontować. Wlazłem na maszynkę równocześnie z dżentelmenem circa jebałt w tym samym wieku. Może parę lat młodszym. Dobrze zbudowany, muskulatura słuszna, sylwetka w żadnym stopniu nie przypominająca mojej miszelinowatej opony - i zaczęliśmy pikać ustawieniami. Ruszyliśmy w tym samym czasie. Jako że mi chodziły po głowie 2 godziny ciągłego truchciku, postanowiłem zaatakować na moim stuprocentowo tlenowym poziomie, czyli 8 km/h. Mój towarzysz ustawił to samo i zaczęliśmy. Gdzieś po pięciu minutach przypomniało mi się że nie mam tyle czasu - i będę musiał skończyć po godzinie. Więc sięgnąłem do pulpitu i podniosłem troszeczkę prędkość do 9.1 km/h. Mój współbiegacz też sięgnął do swojego, bieżnię zwolnił i sapiąc jak lokomotywa z urazą popatrzył w moją stronę. I przypomniało mi się jak dwa lata temu patrzyłem z zazdrością na ludzi którzy mogą biegać piętnaście minut bez przerwy...

Trochę zeszło. Ale udało się. Mimo stu kilogramów wagi potrafię dzisiaj przebiec 5 km w czasie poniżej 30 minut, już niedługo, gdzieś pod koniec kwietnia, powinienem być gotowy do 10 km poniżej godziny. Teraz zajmuje mi to 66, 67 minut. I zastanawiam się, czy zdążę. Bo chcę pobiec ten pieroński maraton w 2012, a cel jest morderczy - czas poniżej 4 godzin... Problem w tym, że nie mogę ćwiczyć bardziej intensywnie bo zaczynają mnie stawy napierniczać.

Starość nie radość.

Ale - z drugiej strony - póki życia... ;)