Trevor, part 1

Weekend. Kovalik lubił te pojedyncze weekendy w roku, gdy programowo nie brał dyżurów. W piątek po pracy wyłączał komórkę, kupował kratkę piwa, żarcie i jechał do swojej daczy w górach. A przynajmniej tak ta rudera była nazywana przez nielicznych, którzy z nim w niej byli. Domek odziedziczył po bezdzietnym stryjku ojca, początkowo chciał to sprzedać, ale proces targowania niebezpiecznie zbliżył się do momentu, w którym Kovalik musiał by jeszcze dopłacić. Jednoznacznie zniechęcony, zerwał negocjacje. Tu doszło do sytuacji klasycznej - właściciel przylegającego pola, gdy usłyszał o wycofaniu oferty, zaczął podnosić cenę, szybko przebijając cene wywoławczą. Ale w tym momencie z Kovalika wyszła jego chłopska natura - nie chciałeś, gamoniu, zapłacić jak było na sprzedaż, to się goń w szmaty. Zresztą, w ciągu tych kilku miesięcy zdążył polubić swój ponury zakątek. Chatka stała na dużej polanie, wbita w górny lewy róg - cała lewa strona była jego - a z okien nie bylo widać włości sąsiada. Na szczęście drogę dojazdową miał z drugiej strony, więc ich krótka znajomość zdechła zanim sie jeszcze na dobre narodziła. Nie stać go było na wielkie remonty, parter zostawił praktycznie nietknięty, poza spaleniem wszystkich gratów w trakcie szalonych sobótek, ale na strychu urządził sobie swój kąt tak jak lubił. Wymienił słomianą strzechę na blachę, wstawił kilka okien dachowych z Fakro i kupił uzywane meble, w tym stary, wielki fotel, który ustawił na przeciwko okien. Ponad drzewami dolnej granicy polany widział przy dobrej pogodzie odległe Tatry.

Czasami zabierał kogoś ze sobą, ale najczęściej wyjeżdżał sam. Nie musiał dbać o konwenanse, zastanawiać się czy gość jest zadowolony, czy nie. Przy dobrej pogodzie wylegiwał się w słońcu na trawie za chałupą, gdy padało, oglądał swoją potężną kolekcję filmów lub gapił się w okno. Tym raze było za zimno, by sie opalać. Mimo 5 po południu na zewnątrz zrobiło sie szaro, temperatura spadła dobrze poniżej zera. Spędził dłuższy czas paląc w wielkim, kuchennym piecu, w którego komin wstawił płaszcz wodny i przerobił na grzejnik. Dzięki czemu na strychu zawsze miał ciepło, a na dole mógł gotować, czasem całkiem egzotyczne, wynalazki. Dzisiaj poszedł na łatwiznę, na dole pyrkał sobie 50 litrowy gar z kiszoną kapustą, obok, na patelni wielkości młyńskiego koła smażyły sie wszystkie możliwe ścinki, jakie miała Pani Zosia pod koniec tygodnia. Tak na oko powinno mu wystarczyć na cały następny tydzień.

Siedział przy kominie i w miekkim świetle lampy naftowej czytał Dwie Wieże. Doszedł do momentu, gdy na niebie ponure widmo Nazgula zabiło wszelka nadzieję i zarechotał szczerze a od serca.
- No i czego rżysz? - miekki bas łagodnie rozległ sie w jego głowie. Od jakiegoś czasu Trevor trenowal swoje umiejętności, dzięki czemu kontakt z nim nie powodowały już u Kovalika palpitacji.
- A bo - jak to czytam - to ręce opadają. Co on do cholery żarł, jak to pisał? I ten język, niech go jasna cholera. Jak by tworzył dla upośledzonych dzieci.
- Ale on tak wyglądał - głos nabrał nieco bardziej spizowego odcienia.
- Nie denerwuj się... - odparł Kovalik pojednawczo. Głos wnerwionego Trevora potrafił wypchnąc oczy z głowy. -Ja tylko mówie, że taki Nazgul, nie dośc że wyglądałby jak zużyty mop, to jeszcze musiałby mieć wrotki, żeby się poruszać. Toż to fizyce wbrew...
- Sam jesteś fizyce wbrew. On tak wyglądał. Ten dziad napasł go jakimiś psychodelikami, żeby był spolegliwy. No i dostał od tego parchów na skórze, potem takie czarne dziadostwo z niego złaziło. Ale latać potrafił jak mało kto.
- Znaczy - że tyś go znał? - dopiero teraz dotarło do Kovalika. Rozmawiali już kilka razy, Kovalik przeszedł przez wszystkie fazy począwszy od choroby psychicznej, ale nigdy nie zadal sobie pytania o wiek swojego interlokutora. Przez chwilę nie wiedział co powiedzieć. W końcu implikacja tego faktu zawróciała mu w głowie.
- Czy Ty mi chcesz powiedzieć, że to wszystko wydarzyło się naprawdę? Przecież smoków... użarł sie w mentalny jęzor tak skutecznie, że aż zabolało.
..nie ma - dokończył Trevor. -No to mam dla ciebie fatalną wiadomość. Właśnie teraz gadasz do głosu głowie, którego nie ma. Mało tego, gadasz już od jakiegoś czasu, co powinno ten twój ockhamowski łeb zaprowdzaić do najbbliższego psychiattry! - głos w głowie Kovalika zaczynał rozszadzać czaszke.
- Tego. Jak by to rzec. Ciężko jest w moim wieku wyrzucić z czaszki aksjomat o bajkowatości Twojego rodzaju - Kovalik próbował załagodzić sprawę. Nie chciał zamykac połączenia, Trevor był bardzo wrażliwy i potrafił potem boczyć się przez kilka tygodni, ale łomot przyprawiał go o ból.
- Ha! W twoim wieku! Tevor zarechotał ponuro. Przypominało to dźwięk z dziurawej rury wydechowej.
- A ten Nazgul - to znajomek jakis? - Kovalik podstepnie zmienił temat.
- Niee.. Słyszałem o gościu. Ponoć gdzieś na antypodach siedzi i żre owce. Ale to nic pewnego. Inni twierdzą, że go wtedy te pierońskie ksylocypki dobiły.
- To jak to było? Z ta wojną?
Kovalik myślał już, że Trevor zapadł w drzemke, jesienią często mu się to zdarzało, ale po dłuższej chwili jednak odezwał się z wahaniem.
- Ale musisz mi coś obiecać...
- ?
- Nikomu nic nie powiesz - ani nie napiszesz.
- Też masz problem... Toż mnie wsadzą do czubków, albo do pudła, za plagiat Tolkiena...
- Oni się tam wtedy wszyscy tłukli na potęgę. Miejsca im zaczynało brakować i każdy chciał kontynent dla siebie.
- Ludzie?
- Nie tylko. Frakcja Zielonych to byli głównie ludzie, nieprawdopodobie zaawansowani w opanowaniu psi. Nawet nie macie pojęcia, co ten wasz mózg jest zdolny robic po odpowiednim treningu. Strach było nad tym ich lasem latać. Umieli tak z mańki przyłożyć, ze sie aż ciemno robiło. Ale mieli też krzyżówki intergatunkowe. Te mówiące drzewa na przykład. Co prawda Tolkien wszystko pomieszał, one nigdy nie były w stanie chodzić, ale w swoim lesie były potęgą. Zresztą, do tej pory trochę się tego dziadostwa pęta. Te wszytkie twoje strzygi i wilkołaki to zdegenerowane pokłosie ich eksperymentów. Przeżyli, bo mogli sie krzyzować z ludźmi...
- No a Sauron?
- A, ten to był siła. Psychol, to prawda, ale siła. Ale doprowadził wszystko do ruiny. primo, nie ufał nikomu, taki wódz, co to wszystkich myslących inaczej wywalał na zbity pysk. Dosłownie. I potem brakło mu ludzi, którzy byli w stanie mysleć samodzielnie. A dobili go Zieloni, zmutowali mu las, więc wytłukł wszystko do ostatniego chwasta. Przeszli potem na czyste syntetyki, zaczęły sie problemy z efektami ubocznymi... Idziecie podobna drogą. Jeżeli utrzymacie obecne tempo rozwoju, jest szansa, że doczekam.
- ? - nie zrozumiał Kovalik.
- No, że osiągniecie mniej więcej ten sam poziom rozwoju co oni. Jakieś 30-40 tysięcy lat.
- Żartujesz... To on...?
- Oni tam poszli w dwóch kierunkach. Genetyka - ale nie krzyżówki, jak Zieloni, tylko czysta inżynieria. Nanoboty koegzystencjalne. Bioty 3 i 4 generacji...
Kovalik miał wrażenie, że obce słowa formuja sie w jego mózgu wbrew jego woli.
- A jaśniej, ten tego, by nie można?
- No co jaśniej. Ja już myslę tak wolno i tak prosto, że za chwilę zasnę z nudów. - odgryzł się Trevor.- I w dodatku szeptem, bo jaśnie pana główka boli... Szlag mnie trafi...
- A był tam ktoś jeszcze?
- Nasi byli. Mieliśmy układ z Sauronem, potrzebowaliśmy dostępu do jego sieci energetycznej. No, ale Zieloni wysadzili mu główny główny stos i szlag trafił wszystkich po równo.
- Jak - szlag trafił... Toż Tolkien-
- Weź przestań. Pisał pierdoły, o Bożym śwecie nie wiedząc. Skleroza go na starość zżarła, a że zamarzyło mu się pisać, to i naplótł bzdur. Zresztą, nigdy nie był zbyt bystry.
- To ty go znasz?
- Toż to ten nieszczęsny Samwise Gamgee... Całe życie pier... Kovalik usłyszął coś na kształt chrupnięcia ...dzielił smutki o rzeczułkach i uroczych zakątkach, az mu sie we łbie pokićkało.
- To ile on żył?
- Nie tyle on - ile jego nanoboty. Nasiąkł tym, jak i cała reszta, gdy grzebali w zabezpieczeniach strefy pośredniej. Wielkrotna rekonfiguracja. Ale po odcięciu od macierzy, mimo wszystkich zabezpieczeń, entropia go dopadła. Zresztą, sam twierdzisz, że język Ci się kojarzy z czteroletnim przedszkolakiem...
- A reszta? Opisana w książce? Też dożyli do naszych czasów?
- Z tego co wiem, cała ta hołota odpowiedzialna za trzeci okres glacjalny zbiegła na Atlantydę. Pożarli sie potem między sobą, zresztą to było do przewidzenia. Matołów banda. Jeden Gandalf miał ślad rozsądku, ale te jego preferencje seksualne... - Trevorem z obrzydzenia szarpnęło tak mocno, że aż zatrzęsło Kovalikiem.
...sodomita, szlag by go trafił... - dodal z odrazą. - No, w każdym bądź razie Zieloni, ci co nie zdazyli zwiać, żyli długo i szczęśliwie, aż ich zatłukł brak światła po tym mega-bum stosu Saurona, ponoć na koniec zeżarli się nawzajem.
- A reszta drużyny? Legolas? Aragorn? A co z Arweną?
- A ja wiem... Co mi dupę zawracasz pajacami... A , waśnie - dupę. Arwena - ta to powinna żreć brom garściami.
- Wypłynęła gdzieś?
- Chłopie... Myślisz, że dlaczego z Troi, miasta, co stało prawie 1500 lat, nie został kamień na kamieniu?
- Helena? A w naszych czasach?
- Też. Tylko włosy na blond przefarbowała. Do tej pory możesz se jej plakacik kupić. „Bogini seksu”. Przynajmniej wyście się na niej poznali. Patrząc na to, co wyprawiała jako Caryca Katarzyna, to „seksu” chyba jest nieodpowiednim słowem... Kurestwo i poróbstwo... - głos Trevora zmienił złotawy odcień królewskich salonów na zakurzony mrok krypty.
Do drzwi rozległo się pukanie.
- A tam kogo niesie?
- Masz kogoś bardziej odpowiedniego dla siebie niż starego jaszczura - Kovalik przysiągł by, że Trevor skrzywił sie złośliwie. - Zaglądnę później - i nagle Kovalik był sam. Wzdrygnał się. Nie lubił tego momentu. Jak za młodu, gdy babcia gasiła światło, wychodząc z jego pokoju wieczorem.

Usłyszał ponowne pukanie i niechęcia ruszył na dół. Schody zaskrzypiały ponuro.