Collegium Majus

Było to bardzo dawno temu. Pod koniec semestru mój przesympatyczny współspacz oznajmił, że dostał akademik i w przyszłym przenosi sie do jaskini zła i występku. Cóż było robić. Rozpuściłem wici - witki też - i po jakimś czasie pokazał się student weterynarii pierwszego roku. Nazwiemy go Karol, z powodu ochrony danych osobowych.

Karol był nisko konflitkowy. Nie mieliśmy większych problemów z włażeniem sobie w drogę, pierwszy rok weterynarii i drugi medycyny jakos nie skłaniają do szlajania się gdzie popadnie - więc szlajaliśmy się tylko w pieczołowicie wybrane miejsca. Ja słuchałem o budowie konia przy jego powtórkach do anatomii a on wchłaniał wielowarstwowe wzory, których znajomość była konieczna do zaliczenia mojej biochemii. W końcu od słowa do słowa zaprzyjaźniliśmy się. I pewnego razu, wieczorem, Karol dotknął tematu tabu.

- Abi?
- Mhm? - trudno sie mówi z anatomią Bochenka na kolanach, kanapką w zębach i kiszonym ogórkiem w dłoni.
- A jak wyglada trup?
Miałem chwilę czasu, by się zastanowić, ale nic mądrego nie przyszło mi do głowy.
- No, normalnie. Jak koński, tylko mniejszy. A co?
- Eee... Koński - to koński. A taki ludzki trup to musi być hardcore.
- Czy ja wiem?
Po dwóch semestrach zajęć w prosektorium Collegium Anatomicum, które odbywały się 3 razy w tygodniu, jakoś nie robiło to większego wrażenia. Ot, człowiek, tylko że nieżywy. I śmierdzący pod niebiosa formaliną, która wyżerała sluzówki i upośledzała smak. O węchu szkoda wspominać.
- No, ma ręce, nogi, głowę też - ale to są juz teraz preparaty. Znaczy - wszystko otwarte, rozpreparowane, oglądnięte. Pierwszaki mają już nowe, a my kończymy preparować nasze.
Drugi rok miał zajęcia we wtorki i czwartki - na zmianę z pierwszym rokiem, okupującym dni nieparzyste.
- A dałbys radę... - Karol przełknął ślinę - ...mnie tam wprowadzić?
- Pewnie. - Człowiek jak ma 20 lat to jest głupszy od cholewy buta. -Co masz jutro?
- Wolne nam zrobili.
- No, to wpadnij przed zajęciami, nikogo wtedy nie ma, pożyczymy od kogoś fartuch, wejdziesz, zobaczysz i wyjdziesz. Mecyje - skrzywiłem się lekceważąco. -Ja to bym takiego konia kiedyś chciał zobaczyć. To dopiero musi być widok.
- My tak dobrze nie mamy. przynosza zakonserwowane preparaty i potem je odnoszą. Szans bladych, zeby to sie udało.
- Nie przejmuj się. Przyjdź jutro kwadrans przed drugą.

Siedząc na ławeczce w holu czytałem na wyścigi, byle prędzej, raz jeszcze, cały materiał. Głupio by było znowu zobaczyć karcąco-litościwe spojrzenie Miłego Pana Asystenta, który jak to Bóg Imperato, za dobre nagradzał z rzadka, a złe karał bez opamietania.
- Co tak wpierniczasz, i tak juz za późno na wszystko - tyczkowata postać Wielebnego zwiesiła sie nade mną. -Jak się nie najadłeś - to sie nie naliżesz.
- Daj spokój - jęknąłem. -Jak normalny człowiek może to wszystko zmieścić we łbie?
- Pokaż mi tu normalnego - zarechotał Wielebny. Jak by na potwierdzenie jego słów z korytarza dobiegł przerażony głos Pani Docent.
- Gdzie są moje zwłoki!!!
-oki--oki--oki-
Echo ponuro rozniosło jej rozpacz. Wielebnego zgięło.
- Sam słyszysz - wystękał z trudem. Otarłem łzy z twarzy.
- Zwłoki! - przypomniało mi się.
- Co, ty też?
- Nie - kumplowi obiecałem, że mu zwłoki pokażę.
I opowiedziałem historię nieskomplikowaną.
- A sprawdziłeś czy z formalinki już go przywieźli?
O naszym zmarłym wyraźaliśmy się z szacunkiem, On a nie to. I miał imię- Zdzisław. Dla przyjaciół Zdzisek.
- O cholera - tknięty przeczuciem nienajlepszym, pognałem do sali. Na środku stał piękny, lastrikowy stół, kompletnie pusty.
- Ferfluchte! - zaklął ksiażę pan po niemiecku - i jak ja mu teraz trupa pokażę?
- Nie bój żaby. Daj prześcieradło. Ja się tu położe, wprowadzisz go do drzwi, pokażesz mu zwłoki - i sobie pójdzie.
- Jaja se robisz? - skrzywiłem się sceptycznie. -On chciał zwłoki zobaczyć a nie prześcieradło...
- Pamiętasz swój pierwszy raz? Jak wszedłeś tu i Zdzisek leżał na stole?
- ?
- Chciałes go zobaczyć?
Skrzywiłem sie potwierdzająco.
- A byłeś w stanie podnieść prześcieradło?
Faktycznie. Nieruchomy kształt ludzkiego ciała nieco nas sparaliżował. Byliśmy już obeznani z salą - pierwsze zaliczenie było z kości, zwłok do tego nie potrzeba - a mimo to, gdy pierwszy raz zobaczyliśmy Zdziska, każdy poczuł się nieswojo. I nikt prześcieradła nie podniósł.
- Abi!
Oglądnąłem się przez ramię. W drzwiach łączących hall z korytarzem stał Karol i machał.
- W mordę jeża - obróciłem sie do Wielebnego. -Kładź się, będziemy tu za dwie minuty.
Wielebny spokojnie ułożył się na lastriku i przykrył prześcieradłem.
- Tylko nie oddychaj głeboko bo widać - szepnąłem jeszcze i pognałem organizować fartuch, czepek i klapki dla Karola. Po kilku minutach wróciliśmy pod drzwi do sali.
- Panie Abnegacie! Prosze tu na chwilę!
Nie myśląc wiele, wepchnąłem Karola za próg, modląc się, by asystent go nie zauważył, podbiegłem do drzwi i wszedłem do gabinetu.
- Prosze przekazać grupie, że zaliczenie odbędzie sie w czwartek. Dzisiaj niestety muszę wracać do szpitala. Zajęcia poprowadzi doktor Podgórny.
Na korytarzu rozległ się dziki wrzask, którego w żaden sposób nie mógłby wydać człowiek.
- A tam co się dzieje?
Wypadłem za asystentem na korytarz. W świetle drzwi mignęła mi sylwetka Karola. Sylwetka, dodajmy, poruszająca się żwawo, spłaszczona, co sugerowało dochodzenie do prędkości światła.
- Jak dzieci. Proszę zawołać grupę i zająć miejsca. Ma byc absolutny spokój. Doktor Podgórny przyjdzie za kilka minut.
Wyjrzałem dla świętego spokoju do holu ale po Karolu nie został nawet ślad. Wróciłem do sali. Wielebny siedział przy stole i wertował Bochenka, gdy wszedłem przekrzywił głowę i popatrzył na mnie sceptycznie.
- Coś ty za dzika tu przyprowadził?
- Dzika? Coś ty mu k.wa zrobił?
- Ja - absolutnie nic! - walnął się w piersi Wielebny. -Ściągnął ze mnie prześcieradło, widzę, że podstęp sie nie udał, to usiadłem, wyciągnąłem rękę i jak cywilizowany człowiek powiedziałem „Dzień dobry”!

---------------------
Ta historia jest na tyle prawdziwa, na ile może być po ćwierć wieku. Nie pamiętam już, dlaczego Karol wszedł sam. I nie pamiętam czy uciekł całkiem czy tylko troche. Reszta opowieści jest zgodna ze stanem faktycznym

Gdyby zawitali tu, przez całkowicie niezrozumiały kaprys losu, odtwórcy głównych ról, M i P, serdecznie Was pozdrawiam.