Sa takie miejsca, ostatnie na ziemi, gdzie wolnosc rzadzi. Ore ore siabadabada amore.
Patierial' ja ulicu
Patierial' ja dom swoj radnoj
Nie patirial' diewoc'ki
W katoroj byl liublion*
Pracujac na jednej z podstacji mialem jedno pod opieka. Jak to mowia - dzien bez wyjazdu do nich do dzien stracony.
Przejalem dyzur o pietnastej, przepakowalismy graty, uzupelnili niedobory i w droge. Jedziemy spokojnie, silnik mruczy usypiajaco, w karetce cisza, nikomu sie gadac nie chce.
-Trzymajcie sie, Bocianowa! - zakrzyknal radosnie kierowca i dal po hamulcach. Co to znaczy wieloletnia praktyka - karetka stanela dokladnie obok staruszki na poboczu. Drzwi z tylu sie otwarly.
- Siadajcie, pani Bocianowa - ratownik zaprosil szerokim gestem staruszke do srodka. Miala taki delikatny acz zauwazalny wytrzeszcz oczu. Chyba nasza akcja wprawila ja w zdumienie bo na Gravesa-Basedowa nie wygladala.
- Jak sie dzisiaj czujemy?
- A dobrze, dziekowac. Ino slabujaca jestem...
- My wlasnie w tej sprawie. Dajcie reke, zmierzymy cisnienie.
Rozpoczal sie ceremonial. Najpierw podwijanie rekawa i mocowanie mankietu. Nastepnie pompowanie. A potem polprzymkniete oczy, sluchawki w uszach i pelna koncentracja na twarzy. Musze przyznac, dobry byl. Dawno juz takiego zaangazowania w mierzenie cisnienia nie widzialem. Calosc zostala powtorzona dwa razy i rytual ostatecznie dobiegl konca.
- Jak zwykle, 90/70. Kawa dzisiaj byla?
- Ano byla, ale ona to juz na mnie chyba nie dziala.
- Dziala na pewno! Najlepsze srodki naturalne! To do zobaczenia jutro!
Po czym pomogl babci staruszce wysiasc z karetki i zamknal drzwi, pozostawiajac ja na poboczu. Ruszylismy. Delikatnie podnioslem opadnieta szczeke.
- A co to bylo? A-akcje profilaktyczna prowadzimy w rejonie? To kazdego tak - na ulicy? - wyjakalem ze zdumieniem.
- A gdzie tam. Ktory dzisiaj?
- Dwudziesty piaty.
- No, to bylismy u niej w tym miesiacu 24 razy. Jej jest permanentnie slabo i codziennie jezdzimy tylko po to zeby zmierzyc jej cisnienie. Mielismy szczescie - do sklepu pewnie szla. Na dzisiaj spokoj.
Faktycznie, w tym dniu nie pojechalismy do babci staruszki. Ale tym stwierdzeniem o spokoju chyba wykrakal - bylismy na rzeczonym osiedlu jescze kilka razy.
Co robic.
*Pierwszej zwrotki juz sie nie spiewa bo pod wzgledem poprawnosci politycznej jest passe, a poprawiona brzmi troche bez sensu: jechali Romowie z jarmarka damoj, damoj???
piątek, 19 grudnia 2008
czwartek, 18 grudnia 2008
Obrazki
Takie chwile ktore zostaja w pamieci. Chyba na zawsze. Czasem zwiazane z tragicznymi wydarzeniami, czasem nie. Nigdy nie wiem co dolaczy do zbioru i dlaczego tak sie dzieje.
Wypadek zdazyl sie praktycznie pod sama podstacja. Kilkaset metrow. Niestety, bylismy wtedy na wyjezdzie, i dopiero wracajac ze szpitala natknelismy sie na koncowke akcji ratunkowej.
Byl tylko jeden poszkodowany, niestety, nie przezyl. Lekarz ktory udzielal mu pomocy robil to w zakleszczonym wozie, razem ze strazakami probujacymi go uwolnic z pulapki. W zasadzie nikt nie ma obowiazku narazac zycia w trakcie akcji - jedna z pierwszych zasad jest ta ktora mowi ze dobry ratownik to zywy ratownik. Martwy nikomu sie nie przyda. Ale czasem sie ja lamie. Bo z drugiej strony sensem istnienia ratownika jest niesienie pomocy. Jezeli zapominamy o tym, stajemy sie zgryzliwymi skurwysynami.
Wysiadlem z karetki i zapytalem czy ktos potrzebuje pomocy. Dowodca strazakow powiedzial ze nasz zespol wlasnie koncza prace. Podszedlem jeszcze do erkowcow zeby zapytac czy cos nie pomoc. Spotkalem sie z nimi w momencie gdy lekarz stwierdzil zgon i odstapil od dalszych dzialan. Odwrocilem sie zeby wrocic do karetki. To byl taki krotki moment.
Kilka metrow z boku stal strazak. Jeden z tych, ktorzy juz nie byli potrzebni. Nieruchomo patrzyl na prace swoich kolegow. Na rekach trzymal psa, takiego malego jakich pelno po domach. W gasnacym zamieszaniu obaj byli perfekcyjnie zamrozeni w bezruchu. Jak - rzezba. I ten pies patrzyl sie na swojego umierajacego wlasciciela. Siedzial na cudzych rekach, nie gryzl, nie szczekal i patrzyl z jakas taka intensywnoscia ktora pamietam do tej pory.
Wypadek zdazyl sie praktycznie pod sama podstacja. Kilkaset metrow. Niestety, bylismy wtedy na wyjezdzie, i dopiero wracajac ze szpitala natknelismy sie na koncowke akcji ratunkowej.
Byl tylko jeden poszkodowany, niestety, nie przezyl. Lekarz ktory udzielal mu pomocy robil to w zakleszczonym wozie, razem ze strazakami probujacymi go uwolnic z pulapki. W zasadzie nikt nie ma obowiazku narazac zycia w trakcie akcji - jedna z pierwszych zasad jest ta ktora mowi ze dobry ratownik to zywy ratownik. Martwy nikomu sie nie przyda. Ale czasem sie ja lamie. Bo z drugiej strony sensem istnienia ratownika jest niesienie pomocy. Jezeli zapominamy o tym, stajemy sie zgryzliwymi skurwysynami.
Wysiadlem z karetki i zapytalem czy ktos potrzebuje pomocy. Dowodca strazakow powiedzial ze nasz zespol wlasnie koncza prace. Podszedlem jeszcze do erkowcow zeby zapytac czy cos nie pomoc. Spotkalem sie z nimi w momencie gdy lekarz stwierdzil zgon i odstapil od dalszych dzialan. Odwrocilem sie zeby wrocic do karetki. To byl taki krotki moment.
Kilka metrow z boku stal strazak. Jeden z tych, ktorzy juz nie byli potrzebni. Nieruchomo patrzyl na prace swoich kolegow. Na rekach trzymal psa, takiego malego jakich pelno po domach. W gasnacym zamieszaniu obaj byli perfekcyjnie zamrozeni w bezruchu. Jak - rzezba. I ten pies patrzyl sie na swojego umierajacego wlasciciela. Siedzial na cudzych rekach, nie gryzl, nie szczekal i patrzyl z jakas taka intensywnoscia ktora pamietam do tej pory.
środa, 17 grudnia 2008
Wisielec
Sa wyjazdy i wyjazdy. I sa katapulty. To te przypadki, gdy buty dowiazujesz w karetce a dyspozytor w trakcie jazdy mowi ci dokladnie gdzie i po co jedziesz. Tym razem wezwanie bylo do powieszonego. Chyba nie zyje. Odleglosc nieduza, jest szansa zawrocic goscia z drogi za rzeke. Spieszymy wiec.
Dojezdzamy na miejsce, policjant macha do nas i pokazuje, gdzie denat. Zlaze po takiej pieronskiej skarpie, chaszcze, krzaki, mokro, ciemno. Zaraza, to juz gorszego miejsca nie dalo sie znalezc? Zebym tylko nie musial reanimowac w takich warunkach.
Pod drzewem lezy sobie denat. Znerwicowany policjant z ulga oddaje nam pola. Sprawdzam - tetno cacek, dycha sobie calkiem przyzwoicie. Na szyi krawat z odcietego paska od spodni. Nawet gustownie to wyglada. Kontaktu zadnego. Hm. Jest tak nieprzytomny ze bardziej sie nie da. Nawet powieki zaciska gdy probuje mu zagladnac w oczy. Lomatko. Kolejny psycho dzisiaj. W koncu mnie w psychiatryku przeklna calkiem.
Pakujemy goscia na deske i wynosimy do karetki. Wklucie, monitoring, tlen. Robie to wszystko ale jakos bez przekonania. Jak by to rzec - wzor oddechu nie bardzo przypomina oddech nieprzytomnego. I w ogole... cos mi nie pasuje...
Kierowca musi podjechac kawalek zeby nawrocic, ratownik musi zostac zeby papiery zabrac. Zostaje sobie w karetce sam z pacjentem. Wiedziony odruchem nachylam sie nad niedoszlym wieszatielem i mowie radosnie:
- Koniec przedstawienia! Ladnie przerobiles niebieskich i wystarczy. Jak myslisz ze dochtora oszukas tos durny. Chyba ze chcesz miec taka zajebista rure wsadzona zywcem do gardla?
Otwarl oczy. No prosze. Kaszpirowski moze spadac.
Po kilku minutach wiedzialem wszystko. Zawod milosny, proba dramatycznego zwrocenia na siebie uwagi, wczesniej dlugi ciag alkoholowy, proby trucia tabletkami. Milo. Psychiatryk mnie nie ominie. Wytlumaczylem po kolei co zrobimy, zawarlem umowe ze on spokojnie na izbe przyjec pojdzie, a ja sie nie bede wyglupial z zadnymi srodkami przymusu bezposredniego.
Takoz sie i stalo. Na izbie probowal przekonac lekarza dyzurnego ze to tylko takie gry i zabawy byly w meza i zone ale lekarz jakos nie bardzo uwierzyl i zarzadzil obserwcje. Tzw. przymusowa. I poprosil nas cobysmy pacjenta odwiezli do pawilonu.
Tu mala dygresja. Nasza rola i odpowiedzialnosc konczy sie na IP. Potem grzecznosciowo mozemy pacjenta powiezc do miejsca ostatecznego leczenia, ale od momentu przyjecia jest on na stanie szpitala. Dlaczego to jest wazne?
Mianowicie po wyjsciu z karetki pod pawilonem pacjent zakrzyknal ze on to wszystko seksualnie traktuje, a nastepnie klusem oddalil sie w strone domu. Na bosaka. Ponad 30 kilometrow. Popatrzylismy po sobie z ratownikiem - co robic. Toz w takim stanie jak byl, Johnson by go nie dogonil. A chaszcze wokolo wielkie. W dodatku zrobilo sie cos kolo 4, swita, czlowiek tez ma prawo powloczyc nogami. Do spania a nie do latania za wariatem po okolicy. Zglosilismy na izbie ze pacjent dal noge i zawiadomili policje o zaistnialym fakcie.
O 7 rano, na styku zmiany, dostalismy polecenie wyjazdu do wieszatiela. Ponoc dolecial do domu, gdzie czekali na niego mundurowi. Zostawilem ta przyjemnosc mojemu zmiennikowi. Niech chlop tez ma jakas atrakcje.
Dojezdzamy na miejsce, policjant macha do nas i pokazuje, gdzie denat. Zlaze po takiej pieronskiej skarpie, chaszcze, krzaki, mokro, ciemno. Zaraza, to juz gorszego miejsca nie dalo sie znalezc? Zebym tylko nie musial reanimowac w takich warunkach.
Pod drzewem lezy sobie denat. Znerwicowany policjant z ulga oddaje nam pola. Sprawdzam - tetno cacek, dycha sobie calkiem przyzwoicie. Na szyi krawat z odcietego paska od spodni. Nawet gustownie to wyglada. Kontaktu zadnego. Hm. Jest tak nieprzytomny ze bardziej sie nie da. Nawet powieki zaciska gdy probuje mu zagladnac w oczy. Lomatko. Kolejny psycho dzisiaj. W koncu mnie w psychiatryku przeklna calkiem.
Pakujemy goscia na deske i wynosimy do karetki. Wklucie, monitoring, tlen. Robie to wszystko ale jakos bez przekonania. Jak by to rzec - wzor oddechu nie bardzo przypomina oddech nieprzytomnego. I w ogole... cos mi nie pasuje...
Kierowca musi podjechac kawalek zeby nawrocic, ratownik musi zostac zeby papiery zabrac. Zostaje sobie w karetce sam z pacjentem. Wiedziony odruchem nachylam sie nad niedoszlym wieszatielem i mowie radosnie:
- Koniec przedstawienia! Ladnie przerobiles niebieskich i wystarczy. Jak myslisz ze dochtora oszukas tos durny. Chyba ze chcesz miec taka zajebista rure wsadzona zywcem do gardla?
Otwarl oczy. No prosze. Kaszpirowski moze spadac.
Po kilku minutach wiedzialem wszystko. Zawod milosny, proba dramatycznego zwrocenia na siebie uwagi, wczesniej dlugi ciag alkoholowy, proby trucia tabletkami. Milo. Psychiatryk mnie nie ominie. Wytlumaczylem po kolei co zrobimy, zawarlem umowe ze on spokojnie na izbe przyjec pojdzie, a ja sie nie bede wyglupial z zadnymi srodkami przymusu bezposredniego.
Takoz sie i stalo. Na izbie probowal przekonac lekarza dyzurnego ze to tylko takie gry i zabawy byly w meza i zone ale lekarz jakos nie bardzo uwierzyl i zarzadzil obserwcje. Tzw. przymusowa. I poprosil nas cobysmy pacjenta odwiezli do pawilonu.
Tu mala dygresja. Nasza rola i odpowiedzialnosc konczy sie na IP. Potem grzecznosciowo mozemy pacjenta powiezc do miejsca ostatecznego leczenia, ale od momentu przyjecia jest on na stanie szpitala. Dlaczego to jest wazne?
Mianowicie po wyjsciu z karetki pod pawilonem pacjent zakrzyknal ze on to wszystko seksualnie traktuje, a nastepnie klusem oddalil sie w strone domu. Na bosaka. Ponad 30 kilometrow. Popatrzylismy po sobie z ratownikiem - co robic. Toz w takim stanie jak byl, Johnson by go nie dogonil. A chaszcze wokolo wielkie. W dodatku zrobilo sie cos kolo 4, swita, czlowiek tez ma prawo powloczyc nogami. Do spania a nie do latania za wariatem po okolicy. Zglosilismy na izbie ze pacjent dal noge i zawiadomili policje o zaistnialym fakcie.
O 7 rano, na styku zmiany, dostalismy polecenie wyjazdu do wieszatiela. Ponoc dolecial do domu, gdzie czekali na niego mundurowi. Zostawilem ta przyjemnosc mojemu zmiennikowi. Niech chlop tez ma jakas atrakcje.
wtorek, 16 grudnia 2008
Rekonwalescencja
Wmaszerowalem dumnie do domu, jako ten zolnierz z tarcza. Tak oto bohatersko zycie ludzkie ratowalem, az kulasy polamalem. O. Pominalem jedynie ze to sie na klatce u Romow stalo. Rozumiem - gdybym dziewice z pozaru, zycie wlasne przy tym narazajac, wyniosl. Albo tenze sama od patologicznego brutala uratowal. Ale tak? Jakos czulem ze nie jest to powod do chwaly.
Mlodsza czesc rodziny wpadla w zachwyt. Tata nie wraca ranki i wieczory - a tu prosze. Co najmniej trzy tygodnie lezenia. Dumy i chluby zaplanowaly jakie filmy bedziemy ogladac, gdzie slodycze a gdzie Coca Cola - no normalnie dzien dziecka. Jak to moja najmilejsza podsumowala - cala jej praca pedagogiczna zostala zaprzepaszczona.
Od nastepnego dnia rano zaczeli mnie odwiedzac przyjaciele i koledzy. Wiadomo - dzisiaj ja, jutro oni. Wiec gromadnie przychodzili pocieszac i na duchu podtrzymac. Glownie takim podtrzymywaczem w plynie, z ziemniakow robionym. Czasem z zyta. Jakos tak po tygodniu leczenia rodzina uchwalila ze musze do wod pojechac coby nozie zrehabilitowac, bo w domu nie dosc ze nic z niej nie bedzie to jeszcze w trakcie tego pocieszania watroba sie mi zlasuje. Poszedlem w zaparte - nika nie jade, tu dom moj jako i dziatki moje. Nie przewidzialem jednak podstepu seniora. Zaszedl byl z rana z dwoma biletami. Do Egiptu. Na dwa tygodnie. I prosze - zaparcie przeszlo mi jak reka odjal. Powstal problem jak ja z tym pieronskim gipsem polece. Toz to na bide 20 kilo wazy, niewygodne, ociera. Od czego jednak koledzy. Zaprzyjazniony chirurg wymienil mi gipsowa kule u nogi na gustowny plasticzek. Niesamowite. Leciutki, cieniutki, sztywny. I nawet sie miesci w sandale. Incredible.
W Egipcie czas biegnie wybijany przez pory otwarcia pasnika. Sniadanko. Plaza. Lunch. Plaza. Spanko. Zbrzydlo mi natychmiastowo. Z plaza w ogole bylo smiesznie. W pierwszym dniu zobaczyl mnie miejscowy recznikarz-materacarz jak kustykam do lezaczka i przylecial z calym dobrodziejstwem inwentarza. I nawet mi go rozlozyl. Jako ze naumiany zostalem podstawowych zwrotow grzecznosciowych*, wreczylem mu podziekowania. Z powodu upalu nie zwrocilem uwagi, ze zamiast jedynki, dalem mu dyche. Na drugi dzien jeszcze do plazy nie doszedlem a rzeczony przedsiebiorczy pracownik miejscowego hotelu rzucil sie w moja strone i chcial mnie zaniesc na materac. Byl to akt zdecydowanie heroiczny - mogl wazyc tak z 55 kilogramow. Co przy mojej wadze 115 dawalo dosc dramatyczny wspolczynnik masa vs. sila. Na wszelki wypadek potuptalem sobie sam, ale za akt heroizmu Bardzo Podziekowalem. Zaowocowalo to rezerwacja najlepszego boksu na nastepne dwa tygodnie. A mowia o nich ze sa niegrzeczni i nieuzyci. Nic podobnego. Trzeba sie tylko nauczyc podstaw komunikacji w miejscowym narzeczu.
Poniewaz na plazy zasadniczo wieje potworna nuda, nasze zapasy leku antybiegunkowego, zakupionego w Baltonie na lotnisku, zaczely sie kurczyc w zastraszajacym tempie. Obliczone na zapewnienie nam ochrony przeciwpasozytniczej na dwa tygodnie, stopnialy do zera juz gdzies tak okolo piatej doby. Powialo groza. Zaczelismy wysylac coraz to bardziej skomplikowane listy aprowizacyjne do mojej lepszej polowy ktora leciala do nas z tygodniowym opoznieniem. Ostatnie zamowienie przekroczylo nosnosc Galaxy. A na pewno objetosc standardowej walizki.
Zblizal sie koniec pierwszego tygodnia w Egipcie, codziennie patrzylem jak lodki bazy nurkowej wyplywaja z pobliskiej mariny - a ja jak emeryt zachody slonca ogladam. Bedzie tego. Nindza twarda musi byc? No to bedzie. Wyczekalem do wieczora. Przygotowalem nowa ampulke leku antymalarycznego, antybiegunkowego i antybolowego. Z walizki wyciagnalem sekator ogrodniczy. Ustawilem fotel w niewidocznym miejscu na naszym tarasiku. Rozpoczela sie realizacja mojego makiawelicznego planu. Chrup chrup chrup. Sukcesywnie zaczalem ciac gipsik.
Bylem gdzies tak w 3/4 - zarowno gipsu jak i leku - gdy nieco perplexed lady z sasiadujacego pokoiku zagadala do mnie w jezyku zwanym lenguidz.
- My dear, are you absolutely sure that you shouldn't ask your doctor about this?
- Don't worry, my love - odparlem z godnoscia - I AM a doctor.
Chrup chrup chrup chrup. Nikt mi nigdy nie uswiadomil ze to cholerstwo jest takie twarde. Chrup chrup chrup chrup. W koncu nadszedl czas wolnosci. Stanalem na rowne nogi. Srodek antymalaryczny zarzucil mnie troche i podparlem sie na odgipsowanym odnozu. Ciam Awruk. Nikt nie obiecywal ze bedzie latwo, ale zeby od razu z efektami wizualnymi? Zacznijmy od poczatku.
Jakies pol godziny pozniej doszedlem do kilku wnioskow.
Po pierwsze, trzeba bylo wziac suszarke zamiast sekatora. Ostatecznie w gipsie tez sie da nurkowac.
Po drugie - nie wiedzialem ze nindza musi byc az tak twarda. Ciagle zakrety wloskie.
Po trzecie. Jak dobrzy ludzie gadaj z sensem, nalezy ich sluchac. Nawet jak uzywaja lenguidza.
Po osiagnieciu oswiecenia, poszedlem spac. Moze rano bedzie lepiej.
Nie bylo. O stanieciu nie bylo mowy, moglem co prawda oprzec nozie o glebe, ale proba chodzenia nieodlacznie konczyla sie ciam awrukiem. Hm. Bez wsparcia nie da rady. Zezarlem tabeltke ze starych zapasow - starych bo zrobionych zanim ten przeswietny lek przeciwbolowy zostal sciagniety z rynku za powodowanie zawalu - i odczekalem pol godziny. Nastepna proba byla duzo lepsza. Viva la biochemia. Potuptalem wiec spokojnie do bazy nurkowej i zamowiwszy tydzien nurowania, podpisalem ze jestem najzdrowszym osobnikiem na swiecie. W koncu sie znam.
W trakcie nurowania odkrylem kilka prawd uniwersalnych.
Nie nalezy machac zlamana nozia. Lepiej jak sie czlowiek popycha do przodu zdrowa pletwa.
Nie nalezy lazic po lodce. Zawsze tak nia kiwa zeby bolalo.
I za cholere nie nalezy wychodzic z wody na drabinke uzywajac do tego zlamanej nogi. Widac niesamowite konstelacje i slychac spiew syren.
Czas to dziwne zjawisko. Tydzien pierwszy, sniadaniowo-kolacyjny, nasaczony lekiem antymalarycznym, wlokl mi sie jak zaraza. Tydzien drugi, nurkowy, w towarzystwie mojej najmilejszej minal jak z bata strzelil.
Lubie Egipt.
* Dziekuje - Waszyngton
Dziekuje Bardzo - Jefferson
Dziekuje Za Ocalenie Zycia, Po Stokroc Dzieki, Prosze Zarezerwowac Ten Stolik Rowniez Na Jutro - Lincoln
Mlodsza czesc rodziny wpadla w zachwyt. Tata nie wraca ranki i wieczory - a tu prosze. Co najmniej trzy tygodnie lezenia. Dumy i chluby zaplanowaly jakie filmy bedziemy ogladac, gdzie slodycze a gdzie Coca Cola - no normalnie dzien dziecka. Jak to moja najmilejsza podsumowala - cala jej praca pedagogiczna zostala zaprzepaszczona.
Od nastepnego dnia rano zaczeli mnie odwiedzac przyjaciele i koledzy. Wiadomo - dzisiaj ja, jutro oni. Wiec gromadnie przychodzili pocieszac i na duchu podtrzymac. Glownie takim podtrzymywaczem w plynie, z ziemniakow robionym. Czasem z zyta. Jakos tak po tygodniu leczenia rodzina uchwalila ze musze do wod pojechac coby nozie zrehabilitowac, bo w domu nie dosc ze nic z niej nie bedzie to jeszcze w trakcie tego pocieszania watroba sie mi zlasuje. Poszedlem w zaparte - nika nie jade, tu dom moj jako i dziatki moje. Nie przewidzialem jednak podstepu seniora. Zaszedl byl z rana z dwoma biletami. Do Egiptu. Na dwa tygodnie. I prosze - zaparcie przeszlo mi jak reka odjal. Powstal problem jak ja z tym pieronskim gipsem polece. Toz to na bide 20 kilo wazy, niewygodne, ociera. Od czego jednak koledzy. Zaprzyjazniony chirurg wymienil mi gipsowa kule u nogi na gustowny plasticzek. Niesamowite. Leciutki, cieniutki, sztywny. I nawet sie miesci w sandale. Incredible.
W Egipcie czas biegnie wybijany przez pory otwarcia pasnika. Sniadanko. Plaza. Lunch. Plaza. Spanko. Zbrzydlo mi natychmiastowo. Z plaza w ogole bylo smiesznie. W pierwszym dniu zobaczyl mnie miejscowy recznikarz-materacarz jak kustykam do lezaczka i przylecial z calym dobrodziejstwem inwentarza. I nawet mi go rozlozyl. Jako ze naumiany zostalem podstawowych zwrotow grzecznosciowych*, wreczylem mu podziekowania. Z powodu upalu nie zwrocilem uwagi, ze zamiast jedynki, dalem mu dyche. Na drugi dzien jeszcze do plazy nie doszedlem a rzeczony przedsiebiorczy pracownik miejscowego hotelu rzucil sie w moja strone i chcial mnie zaniesc na materac. Byl to akt zdecydowanie heroiczny - mogl wazyc tak z 55 kilogramow. Co przy mojej wadze 115 dawalo dosc dramatyczny wspolczynnik masa vs. sila. Na wszelki wypadek potuptalem sobie sam, ale za akt heroizmu Bardzo Podziekowalem. Zaowocowalo to rezerwacja najlepszego boksu na nastepne dwa tygodnie. A mowia o nich ze sa niegrzeczni i nieuzyci. Nic podobnego. Trzeba sie tylko nauczyc podstaw komunikacji w miejscowym narzeczu.
Poniewaz na plazy zasadniczo wieje potworna nuda, nasze zapasy leku antybiegunkowego, zakupionego w Baltonie na lotnisku, zaczely sie kurczyc w zastraszajacym tempie. Obliczone na zapewnienie nam ochrony przeciwpasozytniczej na dwa tygodnie, stopnialy do zera juz gdzies tak okolo piatej doby. Powialo groza. Zaczelismy wysylac coraz to bardziej skomplikowane listy aprowizacyjne do mojej lepszej polowy ktora leciala do nas z tygodniowym opoznieniem. Ostatnie zamowienie przekroczylo nosnosc Galaxy. A na pewno objetosc standardowej walizki.
Zblizal sie koniec pierwszego tygodnia w Egipcie, codziennie patrzylem jak lodki bazy nurkowej wyplywaja z pobliskiej mariny - a ja jak emeryt zachody slonca ogladam. Bedzie tego. Nindza twarda musi byc? No to bedzie. Wyczekalem do wieczora. Przygotowalem nowa ampulke leku antymalarycznego, antybiegunkowego i antybolowego. Z walizki wyciagnalem sekator ogrodniczy. Ustawilem fotel w niewidocznym miejscu na naszym tarasiku. Rozpoczela sie realizacja mojego makiawelicznego planu. Chrup chrup chrup. Sukcesywnie zaczalem ciac gipsik.
Bylem gdzies tak w 3/4 - zarowno gipsu jak i leku - gdy nieco perplexed lady z sasiadujacego pokoiku zagadala do mnie w jezyku zwanym lenguidz.
- My dear, are you absolutely sure that you shouldn't ask your doctor about this?
- Don't worry, my love - odparlem z godnoscia - I AM a doctor.
Chrup chrup chrup chrup. Nikt mi nigdy nie uswiadomil ze to cholerstwo jest takie twarde. Chrup chrup chrup chrup. W koncu nadszedl czas wolnosci. Stanalem na rowne nogi. Srodek antymalaryczny zarzucil mnie troche i podparlem sie na odgipsowanym odnozu. Ciam Awruk. Nikt nie obiecywal ze bedzie latwo, ale zeby od razu z efektami wizualnymi? Zacznijmy od poczatku.
Jakies pol godziny pozniej doszedlem do kilku wnioskow.
Po pierwsze, trzeba bylo wziac suszarke zamiast sekatora. Ostatecznie w gipsie tez sie da nurkowac.
Po drugie - nie wiedzialem ze nindza musi byc az tak twarda. Ciagle zakrety wloskie.
Po trzecie. Jak dobrzy ludzie gadaj z sensem, nalezy ich sluchac. Nawet jak uzywaja lenguidza.
Po osiagnieciu oswiecenia, poszedlem spac. Moze rano bedzie lepiej.
Nie bylo. O stanieciu nie bylo mowy, moglem co prawda oprzec nozie o glebe, ale proba chodzenia nieodlacznie konczyla sie ciam awrukiem. Hm. Bez wsparcia nie da rady. Zezarlem tabeltke ze starych zapasow - starych bo zrobionych zanim ten przeswietny lek przeciwbolowy zostal sciagniety z rynku za powodowanie zawalu - i odczekalem pol godziny. Nastepna proba byla duzo lepsza. Viva la biochemia. Potuptalem wiec spokojnie do bazy nurkowej i zamowiwszy tydzien nurowania, podpisalem ze jestem najzdrowszym osobnikiem na swiecie. W koncu sie znam.
W trakcie nurowania odkrylem kilka prawd uniwersalnych.
Nie nalezy machac zlamana nozia. Lepiej jak sie czlowiek popycha do przodu zdrowa pletwa.
Nie nalezy lazic po lodce. Zawsze tak nia kiwa zeby bolalo.
I za cholere nie nalezy wychodzic z wody na drabinke uzywajac do tego zlamanej nogi. Widac niesamowite konstelacje i slychac spiew syren.
Czas to dziwne zjawisko. Tydzien pierwszy, sniadaniowo-kolacyjny, nasaczony lekiem antymalarycznym, wlokl mi sie jak zaraza. Tydzien drugi, nurkowy, w towarzystwie mojej najmilejszej minal jak z bata strzelil.
Lubie Egipt.
* Dziekuje - Waszyngton
Dziekuje Bardzo - Jefferson
Dziekuje Za Ocalenie Zycia, Po Stokroc Dzieki, Prosze Zarezerwowac Ten Stolik Rowniez Na Jutro - Lincoln
poniedziałek, 15 grudnia 2008
Autotransfer
Zima. Zimno. Wiadomo, jak jest zima to musi byc zimno. Takie sa odwieczne prawa natury. Wezwanie do umierajacego z powodu grypy Roma. Na podmiejskim osiedlu romowym.
Po przyjezdzie na miejsce pipnelismy sygnalami zeby zobaczyc gdzie isc. Po chwili ktos zamachal nerwowo z glownej klatki glownego bloku. Idziemy. Ciemno - wiadomo, jak jest noc to musi byc ciemno, bo zarowka na klatce spalila sie w latach siedemdziesiatych. Wytupalem po schodach na gore i wchodzimy do jednego z mieszkan. W sumie - bez historii. Zapalenie oskrzeli, dusznosc, chlop mlody, moglby do osrodka przylezc ale jak osrodek do niego przyjedzie to po co buty zdzierac. Walczylem z tym kiedys dajac np. jedna tabletke Pyralginy na goraczke i skierowanie do przychodni. Ale jak na drugi dzien jechalem do tego samego - to mi przeszlo. Wole recepty napisac i miec sprawe definitywnie z glowy. Jak czegos nie mozesz zmienic to nalezy to polubic. Inaczej zgryzoty zjedza cie od srodka. Zeby jednak pozostac w zdrowiu psychicznym, nie odmowilem sobie palniecia gadki umoralniajacej. A, o - czemuz to ja jeden mam byc wnerwiony? Niech sobie ludziska maja temat do narzekan. Odprawiwszy stosowne pater noster z benedicat polazlem do karetki.
Teraz zgaduj zgadula. Kto w romowym bloku sprzata na klatce? Nikt nie sprzata bo po co. Przyjdzie wiosna, to naniesiony snieg sie stopi i sam splynie. Myslac o zielonych migdalach wlazlem na schody. Jednakowoz nie przy poreczy, ktoredy lazlem na gore a srodkiem. Okazalo sie ze schodow w tym miejscu nie ma - zamiast tego jest lodowa slizgawka.
Podziwialiscie kiedys Filipowskiego? Jak kreci potrojnego Radebergera z podwojnym Przytupem? Fraszka. Rzeklbym nawet - fraszeczka. Wycialem potrojne salto mortadele ze sruba i sklonem przeciwwstawnym. Albowiem nie wiedziala lewica gdzie leci prawica. Pieknie wyszedlem z progu. Udalo mi sie nie zawadzic lbem o nic kanciastego. I nawet nie zlamalem sobie kregoslupa. Najwyrazniej jednak nie bylem w formie, blysku nie bylo. Zdecydowanie sknocilem przy ladowaniu z nogami. Chrupnello. A nawet CHRUP-nelllo. Ratownik, slyszac moj zachwyt wyrazony dzwieczna litania, pomogl mi wstac i doprowadzil do karetki. Poruszalem noga - chrupnellllo raz jeszcze. Hm. Na dzisiaj chyba sie najezdzilem.
Na izbie RTG zrobione zupelnie pro forma potwierdzilo zlamanie kostki bocznej. Przyszedl moj znajomy ortopeda.
- Co tam, Abi? Czekasz na ogolne czy nastawic ci to zywcem?
O zez by cie swiety Michal... To do kazdego pijaka ze zlamanym paznokciem wolacie anestezjologa, tak? A tutaj zywcem, tak? Podpuszczac? Mniee? A niedoczekanie...
Nindza twarda musi byc.
Piec minut i ciagle zakrety wloskie* pozniej wsiadlem do karetki ze slicznym gipsikiem na nodze i pojechalem do domu na dlugi odpoczynek. I jeszcze dluzsza rehabilitacje. O czym jutro.
*curva permanenta
Po przyjezdzie na miejsce pipnelismy sygnalami zeby zobaczyc gdzie isc. Po chwili ktos zamachal nerwowo z glownej klatki glownego bloku. Idziemy. Ciemno - wiadomo, jak jest noc to musi byc ciemno, bo zarowka na klatce spalila sie w latach siedemdziesiatych. Wytupalem po schodach na gore i wchodzimy do jednego z mieszkan. W sumie - bez historii. Zapalenie oskrzeli, dusznosc, chlop mlody, moglby do osrodka przylezc ale jak osrodek do niego przyjedzie to po co buty zdzierac. Walczylem z tym kiedys dajac np. jedna tabletke Pyralginy na goraczke i skierowanie do przychodni. Ale jak na drugi dzien jechalem do tego samego - to mi przeszlo. Wole recepty napisac i miec sprawe definitywnie z glowy. Jak czegos nie mozesz zmienic to nalezy to polubic. Inaczej zgryzoty zjedza cie od srodka. Zeby jednak pozostac w zdrowiu psychicznym, nie odmowilem sobie palniecia gadki umoralniajacej. A, o - czemuz to ja jeden mam byc wnerwiony? Niech sobie ludziska maja temat do narzekan. Odprawiwszy stosowne pater noster z benedicat polazlem do karetki.
Teraz zgaduj zgadula. Kto w romowym bloku sprzata na klatce? Nikt nie sprzata bo po co. Przyjdzie wiosna, to naniesiony snieg sie stopi i sam splynie. Myslac o zielonych migdalach wlazlem na schody. Jednakowoz nie przy poreczy, ktoredy lazlem na gore a srodkiem. Okazalo sie ze schodow w tym miejscu nie ma - zamiast tego jest lodowa slizgawka.
Podziwialiscie kiedys Filipowskiego? Jak kreci potrojnego Radebergera z podwojnym Przytupem? Fraszka. Rzeklbym nawet - fraszeczka. Wycialem potrojne salto mortadele ze sruba i sklonem przeciwwstawnym. Albowiem nie wiedziala lewica gdzie leci prawica. Pieknie wyszedlem z progu. Udalo mi sie nie zawadzic lbem o nic kanciastego. I nawet nie zlamalem sobie kregoslupa. Najwyrazniej jednak nie bylem w formie, blysku nie bylo. Zdecydowanie sknocilem przy ladowaniu z nogami. Chrupnello. A nawet CHRUP-nelllo. Ratownik, slyszac moj zachwyt wyrazony dzwieczna litania, pomogl mi wstac i doprowadzil do karetki. Poruszalem noga - chrupnellllo raz jeszcze. Hm. Na dzisiaj chyba sie najezdzilem.
Na izbie RTG zrobione zupelnie pro forma potwierdzilo zlamanie kostki bocznej. Przyszedl moj znajomy ortopeda.
- Co tam, Abi? Czekasz na ogolne czy nastawic ci to zywcem?
O zez by cie swiety Michal... To do kazdego pijaka ze zlamanym paznokciem wolacie anestezjologa, tak? A tutaj zywcem, tak? Podpuszczac? Mniee? A niedoczekanie...
Nindza twarda musi byc.
Piec minut i ciagle zakrety wloskie* pozniej wsiadlem do karetki ze slicznym gipsikiem na nodze i pojechalem do domu na dlugi odpoczynek. I jeszcze dluzsza rehabilitacje. O czym jutro.
*curva permanenta
niedziela, 14 grudnia 2008
Niebiescy
Czyli policjanci. Kolejna ciekawa grupa zawodowa. Spotykamy sie z nimi nie tylko z okazji wypadkow ale tez przy roznego rodzaju interwencjach, przy badaniu do zatrzymania, ich wizytach na IP i naszych na komendzie. Czasami sa pomocni. Czasami wrecz niezbedni. A czasem potrafia dac z naprawde grubej rury. To nie bedzie opis siedmiu krasnoludkow - tym razem kronika niesamowitych zdarzen.
Wypadek. Najbardziej ruchliwa droga w rejonie. Dojechalismy jako drugi zespol do pomocy. Moj kolega walczy z nieprzytomnym, ja zajmuje sie wspolpasazerem, przytomny ale w nienajlepszym stanie. Klecze sobie na asfalcie, zakladam wklucie a tu nagle z tylu ryknal jakis duzy silnik i cos mi nacisnelo na koncowki butow. To byl TIR, ktorego policjant przepuscil bokiem, zeby korek rozladowac. Gdyby pojechal 3 centymetry bardziej w prawo, nie mial bym pol stopy. Nie chce pamietac co temu policjantowi powiedzialem.
Zatrzymany. Badam goscia, cisnienie ma na suficie. Braklo skali. Mowie policjantom ze musza go przewiezc na IP. Na co oni, ze nie moga, karetka go musi zabrac do szpitala, a oni do nas dojada. Rzecz jasna z IP pacjent poszedl w dluga i tylesmy go widzieli. Przyjechali po polgodzinie i chcieli nas przesluchiwac. Intrygujace.
Interwencja. W domu perzyna, potluczone sprzety, facet z nozem wrzeszczy ze zone zaraz zadzga. Policjanci grzecznie odsuwaja mnie na bok, wchodza przodem i zamykaja drzwi. Doslownie 5 sekund pozniej drzwi sie otwieraja i zostaje zaproszony do srodka. Wrzeszczacy siedzi grzecznie na stolku w kajdankach i nie wrzeszczy. Szacunek.
Stwierdzenie zgonu. Denat powiesil sie przynajmniej kilka dni wczesniej, smrod, zwloki w stanie rozkladu. Muchy w nosie. Policjant pyta: "Doktorze, o ktorej nastapil zgon?". Najwyrazniej fan Sherlocka*. Monthy Python.
Interwencja. Biala goraczka - czyli wariatuncio w fazie pomrocznosci jasnej. Policjanci pokazuja gdzie isc. " A wy?" pytam sie grzecznie?. Oni nie ida, bo to mysliwy i ma bron palna. Zaliczam klasyczny opad szczeki. Nie wiem co ode mnie chcieli - zebym go uspil na odleglosc czy jak? Kpina.
Kolejny normalny inaczej. Pukamy do drzwi, slychac przyjazne "Czego, k." Policjanci odsuwaja sie na bok i puszczaja mnie przodem. Zywa tarcza. Zwariowali calkiem.
Interwencja. Policjant pijany w trzy osme grozi ze zastrzeli rodzine i siebie. Gadam z gosciem, gdy ten z pod poduszki wyjmuje bron i pokazuje ze naladowana. Tip top. Zostaje z nim, zaloge wywalam za drzwi i prosze zeby wezwali wsparcie. Przyjezdzaja policjanci. Broni nie odbiora bo to ich przelozony i beda mieli przewiadomoco. Opadaja mi witki. Pisze raport o niewykonaniu rozkazu prowadzacego akcje (czyli mnie), mowie rodzinie ze maja wiac a policjantom ze sa odpowiedzialni za pozostawienie broni w rekach szalenca i ze wiadomosc o tym wysylam do komendy wojewodzkiej. Nie skutkuje. Horror.
Zatrzymany na izbie. Policjanci go rozkuwaja, ten bierze rozped i wyskakuje przez okno. Zamkniete. Nawet by mu sie udalo gdyby nie taka nylonowa siatka na komary ktora odbila szklo razem z wyskakujacym. Musi ruski nylon byl. Zastanawiajace.
Wypadek. Trup lezy na drodze. Policja na miejscu. Pytam jak dlugo tu sa. 5 minut. To czemu nic nie robia? Bo sie boja odpowiedzialnosci i procesu o utrate zdrowia jak by cos zrobili nie tak w trakcie reanimacji. Matko Boska Przenajswietsza. Najwyrazniej umknela im gdzies odpowiedzialnosc za nieudzielenie pomocy.
Knajpa. Stan po tornado. Jeden z uczestnikow bojki jest nieprzytomny. Mamy problem bo kilku matolow nadal chce skakac po nim a przy okazji po nas. Razem z moim ratownikiem ruszamy z morda na pijakow. Poczatkowo skutkuje, po chwili zaczyna byc nieprzyjemnie. Zanim wyniesli nas na butach, przyjechali policjanci. Szybka akcja, pacyfikacja, kajdanki - i spokoj. Sprawnie. Podziwiam skutecznosc.
Musze przyznac ze po tych wszystkich latach mam dla ich pracy szacunek. Ale czasem potrafia wyciac numer po ktorym klapki z nog spadaja.
*-Powiedz mi, drogi Watsonie - zapytal Sherlock - gdy tak lezysz na trawie i widzisz rozgwiezdzone niebo, do jakich wnioskow mozesz dojsc?
-Ze wszechswiat jest niezmierzony? Ze Stworca jest wszechpotezny? Ze niemozliwe bysmy byli sami we wszechswiecie?
-Nie, drogi Watsonie. Ktos nam w trakcie naszego snu ukradl namiot.
Wypadek. Najbardziej ruchliwa droga w rejonie. Dojechalismy jako drugi zespol do pomocy. Moj kolega walczy z nieprzytomnym, ja zajmuje sie wspolpasazerem, przytomny ale w nienajlepszym stanie. Klecze sobie na asfalcie, zakladam wklucie a tu nagle z tylu ryknal jakis duzy silnik i cos mi nacisnelo na koncowki butow. To byl TIR, ktorego policjant przepuscil bokiem, zeby korek rozladowac. Gdyby pojechal 3 centymetry bardziej w prawo, nie mial bym pol stopy. Nie chce pamietac co temu policjantowi powiedzialem.
Zatrzymany. Badam goscia, cisnienie ma na suficie. Braklo skali. Mowie policjantom ze musza go przewiezc na IP. Na co oni, ze nie moga, karetka go musi zabrac do szpitala, a oni do nas dojada. Rzecz jasna z IP pacjent poszedl w dluga i tylesmy go widzieli. Przyjechali po polgodzinie i chcieli nas przesluchiwac. Intrygujace.
Interwencja. W domu perzyna, potluczone sprzety, facet z nozem wrzeszczy ze zone zaraz zadzga. Policjanci grzecznie odsuwaja mnie na bok, wchodza przodem i zamykaja drzwi. Doslownie 5 sekund pozniej drzwi sie otwieraja i zostaje zaproszony do srodka. Wrzeszczacy siedzi grzecznie na stolku w kajdankach i nie wrzeszczy. Szacunek.
Stwierdzenie zgonu. Denat powiesil sie przynajmniej kilka dni wczesniej, smrod, zwloki w stanie rozkladu. Muchy w nosie. Policjant pyta: "Doktorze, o ktorej nastapil zgon?". Najwyrazniej fan Sherlocka*. Monthy Python.
Interwencja. Biala goraczka - czyli wariatuncio w fazie pomrocznosci jasnej. Policjanci pokazuja gdzie isc. " A wy?" pytam sie grzecznie?. Oni nie ida, bo to mysliwy i ma bron palna. Zaliczam klasyczny opad szczeki. Nie wiem co ode mnie chcieli - zebym go uspil na odleglosc czy jak? Kpina.
Kolejny normalny inaczej. Pukamy do drzwi, slychac przyjazne "Czego, k." Policjanci odsuwaja sie na bok i puszczaja mnie przodem. Zywa tarcza. Zwariowali calkiem.
Interwencja. Policjant pijany w trzy osme grozi ze zastrzeli rodzine i siebie. Gadam z gosciem, gdy ten z pod poduszki wyjmuje bron i pokazuje ze naladowana. Tip top. Zostaje z nim, zaloge wywalam za drzwi i prosze zeby wezwali wsparcie. Przyjezdzaja policjanci. Broni nie odbiora bo to ich przelozony i beda mieli przewiadomoco. Opadaja mi witki. Pisze raport o niewykonaniu rozkazu prowadzacego akcje (czyli mnie), mowie rodzinie ze maja wiac a policjantom ze sa odpowiedzialni za pozostawienie broni w rekach szalenca i ze wiadomosc o tym wysylam do komendy wojewodzkiej. Nie skutkuje. Horror.
Zatrzymany na izbie. Policjanci go rozkuwaja, ten bierze rozped i wyskakuje przez okno. Zamkniete. Nawet by mu sie udalo gdyby nie taka nylonowa siatka na komary ktora odbila szklo razem z wyskakujacym. Musi ruski nylon byl. Zastanawiajace.
Wypadek. Trup lezy na drodze. Policja na miejscu. Pytam jak dlugo tu sa. 5 minut. To czemu nic nie robia? Bo sie boja odpowiedzialnosci i procesu o utrate zdrowia jak by cos zrobili nie tak w trakcie reanimacji. Matko Boska Przenajswietsza. Najwyrazniej umknela im gdzies odpowiedzialnosc za nieudzielenie pomocy.
Knajpa. Stan po tornado. Jeden z uczestnikow bojki jest nieprzytomny. Mamy problem bo kilku matolow nadal chce skakac po nim a przy okazji po nas. Razem z moim ratownikiem ruszamy z morda na pijakow. Poczatkowo skutkuje, po chwili zaczyna byc nieprzyjemnie. Zanim wyniesli nas na butach, przyjechali policjanci. Szybka akcja, pacyfikacja, kajdanki - i spokoj. Sprawnie. Podziwiam skutecznosc.
Musze przyznac ze po tych wszystkich latach mam dla ich pracy szacunek. Ale czasem potrafia wyciac numer po ktorym klapki z nog spadaja.
*-Powiedz mi, drogi Watsonie - zapytal Sherlock - gdy tak lezysz na trawie i widzisz rozgwiezdzone niebo, do jakich wnioskow mozesz dojsc?
-Ze wszechswiat jest niezmierzony? Ze Stworca jest wszechpotezny? Ze niemozliwe bysmy byli sami we wszechswiecie?
-Nie, drogi Watsonie. Ktos nam w trakcie naszego snu ukradl namiot.
sobota, 13 grudnia 2008
Zatwardzialy
Wezwanie powazne. Proba samobojcza, nieprzytomny, dycha - ale charczy. Taak. No to w droge. Jako ze daleko bylo, zaczalem sie bawic sygnalami. To zaskakujace, co mozna wydobyc ze standardowego io-io skrzyzowanego z psem, co brzmi jak joljoljoljoljol i wilkiem - czyli auuuuuuuu-auuuuuuuu. Gdy sie te guziki wymiesza a do tego jeszcze uzyje tzw. szczekaczki - miodzio. Jak bym mogl to we wlasnym aucie tez bym takie zainstalowal.
Antek oczy przetarl i
Kalesony zdjal ze drzwi
Z trudem sie wciskajac w nie
Myslal: "Nie, nie bedzie zle"
(...)
W blasku ksiezyca czerwienia lsni
Jego kombajn.
Bizon.
Dojezdzamy na miejsce. Brama otwarta, nikt nie wita. Hm. Wjezdzamy na podworko. Na progu stodoly lezy nieprzytomny niedoszly denat, dwoch ludzi go pilnuje. Wyskakujemy. Pierwsze co rzuca sie w oczy, a raczej w uszy - to charczenie. Faktycznie, stridor bardzo ladny, dzwieczny, facet radosnie walczy o kazdy mililitr powietrza. Przez szyje przebiega sliczna czerwona, z wolna juz siniejaca, prega. Udroznilem go jakos bez przekonania, toz problem w krtani lezy a nie w gardle. Nic sie nie zmienilo. Ratownik w miedzyczasie zmierzyl saturacje - 89%. Co by wyjasnialo ze facet nieco siny sie wydawal. Dalismy tlen przez maske, saturacja wzrosla do 97, dobrze jest. Ale transportowac go bez zabezpieczenia to z lekka brawura zalatuje. A jeszcze bardziej prokuratura.
- Co mamy z lekow do intubacji? - Zapytalem niesmialo, uzywajac tegoz zwrotu ze wzgledu na swiadkow. Ostatecznie Lodz na tapecie, jak zapytam o paralizatory, a juz nie daj Boze o Pavulon, to do szpitala pojade jako pacjent. Z obitym ryjem albo i gorzej.
- Pa...- ratownik uzarl sie w jezyk - Norcuron tez mamy.
- To naladuj strzykaweczke, a ja go troche przewentyluje.
Pomoglem wieszatielowi z oddychaniem, co podnioslo mu saturacje do nieprawdopodobnych 100%. Przed intubacja jak znalazl. Nawet prega wisielcza zrobila sie apiat' rozowa. Odczekalismy spokojnie, az lekarstwo intubacyjne zacznie dzialac, w miedzyczasie poinformowalem rodzine co sie bedzie wyrabialo. Nie potrzebuje zeby mi wsiowe byki rece polamaly. Rurka weszla o dziwo zupelnie bez problemow. Obrzek faktycznie byl spory, ale 6.0 wlazlo bez oporow. Sprawdzilem parametry, wsadzilismy pacjenta do karetki, podpieli do monitorkow i kobzy - czas by sie bylo dowiedziec conieco.
- Pierwszy raz? Kto go znalazl? - zapytalem niewinnie.
- Pierwszy? A gdzie tam. Chyba bedzie osiemnasty.
- Dwudziesty drugi - poprawil mlodszy z braci.
Jako ze chwilke czekalismy, bo brat starszy po papiery polecial z poprzednich hospitalizacji, mlody nam troche zdazyl opowiedziec. Otoz niedoszly denat probowal juz wszystkiego. Cial sie, trul, skakal pod pociag, pod samochody, z okna i z wiaduktu. Do studni tez. Podlaczal sie do pradu. Wbijal sobie rozne ostre przedmioty. A dzisiaj sie powiesil. Ponoc nigdy nie powtarzal zastosowanych wczesniej technik. Wyobraznia ludzka to zadziwiajaca rzecz.
Dowiezlismy go bez wiekszych przeszkod. Pojechal sobie na IT a gdy sie poprawil, do szpitala psychiatrycznego. W sumie nie wiadomo po co - 21 razy juz tam byl i nie widac bylo specjalnej poprawy.
Antek oczy przetarl i
Kalesony zdjal ze drzwi
Z trudem sie wciskajac w nie
Myslal: "Nie, nie bedzie zle"
(...)
W blasku ksiezyca czerwienia lsni
Jego kombajn.
Bizon.
Dojezdzamy na miejsce. Brama otwarta, nikt nie wita. Hm. Wjezdzamy na podworko. Na progu stodoly lezy nieprzytomny niedoszly denat, dwoch ludzi go pilnuje. Wyskakujemy. Pierwsze co rzuca sie w oczy, a raczej w uszy - to charczenie. Faktycznie, stridor bardzo ladny, dzwieczny, facet radosnie walczy o kazdy mililitr powietrza. Przez szyje przebiega sliczna czerwona, z wolna juz siniejaca, prega. Udroznilem go jakos bez przekonania, toz problem w krtani lezy a nie w gardle. Nic sie nie zmienilo. Ratownik w miedzyczasie zmierzyl saturacje - 89%. Co by wyjasnialo ze facet nieco siny sie wydawal. Dalismy tlen przez maske, saturacja wzrosla do 97, dobrze jest. Ale transportowac go bez zabezpieczenia to z lekka brawura zalatuje. A jeszcze bardziej prokuratura.
- Co mamy z lekow do intubacji? - Zapytalem niesmialo, uzywajac tegoz zwrotu ze wzgledu na swiadkow. Ostatecznie Lodz na tapecie, jak zapytam o paralizatory, a juz nie daj Boze o Pavulon, to do szpitala pojade jako pacjent. Z obitym ryjem albo i gorzej.
- Pa...- ratownik uzarl sie w jezyk - Norcuron tez mamy.
- To naladuj strzykaweczke, a ja go troche przewentyluje.
Pomoglem wieszatielowi z oddychaniem, co podnioslo mu saturacje do nieprawdopodobnych 100%. Przed intubacja jak znalazl. Nawet prega wisielcza zrobila sie apiat' rozowa. Odczekalismy spokojnie, az lekarstwo intubacyjne zacznie dzialac, w miedzyczasie poinformowalem rodzine co sie bedzie wyrabialo. Nie potrzebuje zeby mi wsiowe byki rece polamaly. Rurka weszla o dziwo zupelnie bez problemow. Obrzek faktycznie byl spory, ale 6.0 wlazlo bez oporow. Sprawdzilem parametry, wsadzilismy pacjenta do karetki, podpieli do monitorkow i kobzy - czas by sie bylo dowiedziec conieco.
- Pierwszy raz? Kto go znalazl? - zapytalem niewinnie.
- Pierwszy? A gdzie tam. Chyba bedzie osiemnasty.
- Dwudziesty drugi - poprawil mlodszy z braci.
Jako ze chwilke czekalismy, bo brat starszy po papiery polecial z poprzednich hospitalizacji, mlody nam troche zdazyl opowiedziec. Otoz niedoszly denat probowal juz wszystkiego. Cial sie, trul, skakal pod pociag, pod samochody, z okna i z wiaduktu. Do studni tez. Podlaczal sie do pradu. Wbijal sobie rozne ostre przedmioty. A dzisiaj sie powiesil. Ponoc nigdy nie powtarzal zastosowanych wczesniej technik. Wyobraznia ludzka to zadziwiajaca rzecz.
Dowiezlismy go bez wiekszych przeszkod. Pojechal sobie na IT a gdy sie poprawil, do szpitala psychiatrycznego. W sumie nie wiadomo po co - 21 razy juz tam byl i nie widac bylo specjalnej poprawy.
piątek, 12 grudnia 2008
Dyspozytorzy
Przeciekawa grupa zawodowa. Zasadniczo trudno powiedziec czy tego zawodu mozna sie nauczyc, i czy istnieje szkola ktora sprostala by temu zadaniu. Z jednej strony potrzebna jest stosowna wiedza medyczna. Druga sprawa to szczegolowa znajomosc terenu. A trzecia - nie trzeba byc rocket scientist zeby zdecydowac gdzie, co i czy w ogole cos wyslac.
Dyspozytorzy sa rozni. Niektorzy to byle pielegniarki, inni to relikty z czasow noszowych-sanitariuszy, jeszcze inni to ratownicy. Od ich nastawienia i widzimisia zalezy los pacjentow, ale tez i wszystkich pozostalych pracownikow Pogotowia.
Typ pierwszy - dyspozytor panikarz. Zasadniczo opis zawiera wszystko. Wyjazdy na sygnalach do biegunki, kaszelku i temperaturki. Wszyscy pacjenci sa zadowoleni, dyspozytor jest zadowolony - do momentu az nie przytrafi sie prawdziwe nieszczescie. Dajmy na to, wypadek. Wszyscy na sygnalach pojechali sraczke leczyc w lesne ostepy, a 300 metrow od szpitala nagle zaczyna sie pandemonium. Na miejscu sa 4 samochody strazakow, dwa wozy policyjne, miejscowa prasa, gawiedz sie tloczy - i na to wszystko nadjezdza z piskiem gum karetka transportowa, bez wyposazenia, z ktorej w szale bojowym wyskakuje doktor porwany z SOR. Rzecz jasna jest w kapciach bo nikt normalny po SORze w trepach nie chodzi.
Typ drugi to zlewus swietospokojny. Jezdzi sie do wszystkiego, nawet do burczenia w brzuchu. Co go odroznia od panikarza - zawsze pod stacja ma jedna karetke na nagle wypadki. Dla lekarza wspolpraca ze zlewusem niewiele sie rozni od pracy z panikarzem - nad ranem czlowiek ma na liczniku 350 kilometrow wiecej i jest dociorany do spodu. Co go jednak nieco odroznia na plus to ilosc informacji przekazanych w czasie wyjazdu. Zasadniczo wiadomo czego sie spodziewac. A i lekarz SORowy moze spac spokojnie - zawsze na stacji jest ktos kto do naglego wezwania pojedzie.
Typ trzeci to turbodyspozytor. Wydawalo by sie ze nie moze byc nic lepszego - niczego nie przegapi, wszystkiego dopilnuje, a jeszcze inni, niektorzy, wbijaja mu szpilki. To nie ludzie, to wilki. Ale to tylko na pierwszy rzut oka. W praktyce mozna sie spodziewac wyjazdu na sygnalach do dowolnych objawow w klatce (wiadomo, zawal), w brzuchu (peknieta aorta), glowie (krwawienie podpajeczynowkowe), rece (maska kliniczna zawalu), nodze (zator t. udowych) i zlamanego paznokcia (proste - zagrazajaca sepsa). Do tego wszystkiego jezeli juz gdzies wyjedziemy, przez radio co 15 sekund bedziemy dostawac updaty nt. sytuacji recytowane z predkoscia karabinu maszynowego. Na miejscu zastaniemy wozy strazy pozarnej (wiadomo, gdyby sie cos palilo), policji (gdyby sie nie palilo), pogranicznikow (gdyby palil sie przemyt) i sluzby elektryczne (gdyby miejsce wypadku bylo pod napieciem). Hydraulikow nie, bo teraz o hydraulika ciezko. Wszyscy sa we Francji.
Typ piaty - chybil-trafil. Tu juz zartow nie ma. Panikarz przynajmniej wszystko zaopatrzy. Chybil-trafil nie dosc ze pojecia nie ma co sie z pacjentem dzieje to jeszcze wysyla karetki po uwazaniu. Stad kwiaty polskie w postaci bolesnej miesiaczki zaopatrywanej przez karetke R, co moze wydac sie smieszne i zawaly wozone transportowka. Albo wcale, co smieszne juz nie jest. Do tego pyskowki przez telefon, pomstowanie na wszystkich dookola i przekonanie o wlasnej nieomylnosci.
Typ szosty - doswiadczony chomik. Wie do jakiego nieszczescia moze doprowadzic zle zarzadzanie. W efekcie nastepuje chaos. Nie lubi wysylac karetek bo "co to ja zrobie, jak sie cos powaznego stanie?". Wiekszosc pracy probuje zalatwic karetkami z podstacji lub karetkami transportowymi. "W" jest uruchamiana w przypadku wiekszych kataklizmow. "R" - wcale. Wielbiony przez zespoly "R" i przeklinany przez podstacje. Pacjenci klna rowno - ci z miasta bo dlugo czekaja na karetke z podstacji, a ci z miejscowosci okolicznych nigdy nie maja karetki na miejscu bo te jezdza po glownym miescie.
Typ siodmy. Rzadko spotykany. Skrzyzowanie wiedzy, doswiadczenia i tego siodmego zmyslu, ktory czasem kaze wyslac sygnaly do bzdury. Jak na przyklad dziecko, ktore spadlo z rowerka. Niby nic, ale dyspozytorka prawie gwaltem wykopala nas na sygnalach i jeszcze ponaglala po drodze. Na miejscu okazalo sie ze dziecko uderzylo sie szyja o kawal blachy i mialo paskudne uszkodzenie krtani z wrednym obrzekiem i rozpoczynajaca sie dusznoscia. Albo wezwanie do umierajacego. Pojechalem 3 zespolem dziwiac sie niepomiernie czemuz to "R" nie zaopatruje ciezko chorych. Na miejscu zastalem pacjenta ktory mial nerwice. Trzeba miec naprawde duza wiedze zeby prawidlowo dysponowac skromnymi zasobami stojacymi w garazu kolo stacji.
To sa tzw. typy w stanie czystym, w naturze rzadko spotykane. Najczesciej mamy roznego typu mieszanki - i w typach i w proporcjach. Jezeli wyobrazicie sobie twinturbodyspozytora-panikarza z dyskretna nutka chybil-trafil to w pelni zrozumiecie stres lekarza na dyzurze w PR.
Piatek, 23:00
Koniec swiata :)
Wyszlo na to ze liczyc do siedmiu nie umiem :D
Typem czwartym mial byc slodki idiota/slodka idiotka, jednak w rzeczy samej jest to mieszanka panikarza skryzowana z olewusem i domieszka chybil-trafil. Najczesciej mozna sie dowiedziec podczas wyjazdu cos w stylu: "Jedzcie, nie wiem co sie tam dzieje, pojedziecie to zobaczycie". Na pytanie gdzie jechac odpowiada, ze beda czekac przy drodze. Potem sie okazuje ze czekali by przy drodze gdyby im ktokolwiek o tym powiedzial. Nie musze dodawac ze cholery jasnej mozna dostac, a drzec sie nie ma na kogo - robienie niewinnych oczkow wpisane jest w ten fenotyp a priori.
Podziekowania dla anonima za wypunktowanie usterki :)
Dyspozytorzy sa rozni. Niektorzy to byle pielegniarki, inni to relikty z czasow noszowych-sanitariuszy, jeszcze inni to ratownicy. Od ich nastawienia i widzimisia zalezy los pacjentow, ale tez i wszystkich pozostalych pracownikow Pogotowia.
Typ pierwszy - dyspozytor panikarz. Zasadniczo opis zawiera wszystko. Wyjazdy na sygnalach do biegunki, kaszelku i temperaturki. Wszyscy pacjenci sa zadowoleni, dyspozytor jest zadowolony - do momentu az nie przytrafi sie prawdziwe nieszczescie. Dajmy na to, wypadek. Wszyscy na sygnalach pojechali sraczke leczyc w lesne ostepy, a 300 metrow od szpitala nagle zaczyna sie pandemonium. Na miejscu sa 4 samochody strazakow, dwa wozy policyjne, miejscowa prasa, gawiedz sie tloczy - i na to wszystko nadjezdza z piskiem gum karetka transportowa, bez wyposazenia, z ktorej w szale bojowym wyskakuje doktor porwany z SOR. Rzecz jasna jest w kapciach bo nikt normalny po SORze w trepach nie chodzi.
Typ drugi to zlewus swietospokojny. Jezdzi sie do wszystkiego, nawet do burczenia w brzuchu. Co go odroznia od panikarza - zawsze pod stacja ma jedna karetke na nagle wypadki. Dla lekarza wspolpraca ze zlewusem niewiele sie rozni od pracy z panikarzem - nad ranem czlowiek ma na liczniku 350 kilometrow wiecej i jest dociorany do spodu. Co go jednak nieco odroznia na plus to ilosc informacji przekazanych w czasie wyjazdu. Zasadniczo wiadomo czego sie spodziewac. A i lekarz SORowy moze spac spokojnie - zawsze na stacji jest ktos kto do naglego wezwania pojedzie.
Typ trzeci to turbodyspozytor. Wydawalo by sie ze nie moze byc nic lepszego - niczego nie przegapi, wszystkiego dopilnuje, a jeszcze inni, niektorzy, wbijaja mu szpilki. To nie ludzie, to wilki. Ale to tylko na pierwszy rzut oka. W praktyce mozna sie spodziewac wyjazdu na sygnalach do dowolnych objawow w klatce (wiadomo, zawal), w brzuchu (peknieta aorta), glowie (krwawienie podpajeczynowkowe), rece (maska kliniczna zawalu), nodze (zator t. udowych) i zlamanego paznokcia (proste - zagrazajaca sepsa). Do tego wszystkiego jezeli juz gdzies wyjedziemy, przez radio co 15 sekund bedziemy dostawac updaty nt. sytuacji recytowane z predkoscia karabinu maszynowego. Na miejscu zastaniemy wozy strazy pozarnej (wiadomo, gdyby sie cos palilo), policji (gdyby sie nie palilo), pogranicznikow (gdyby palil sie przemyt) i sluzby elektryczne (gdyby miejsce wypadku bylo pod napieciem). Hydraulikow nie, bo teraz o hydraulika ciezko. Wszyscy sa we Francji.
Typ piaty - chybil-trafil. Tu juz zartow nie ma. Panikarz przynajmniej wszystko zaopatrzy. Chybil-trafil nie dosc ze pojecia nie ma co sie z pacjentem dzieje to jeszcze wysyla karetki po uwazaniu. Stad kwiaty polskie w postaci bolesnej miesiaczki zaopatrywanej przez karetke R, co moze wydac sie smieszne i zawaly wozone transportowka. Albo wcale, co smieszne juz nie jest. Do tego pyskowki przez telefon, pomstowanie na wszystkich dookola i przekonanie o wlasnej nieomylnosci.
Typ szosty - doswiadczony chomik. Wie do jakiego nieszczescia moze doprowadzic zle zarzadzanie. W efekcie nastepuje chaos. Nie lubi wysylac karetek bo "co to ja zrobie, jak sie cos powaznego stanie?". Wiekszosc pracy probuje zalatwic karetkami z podstacji lub karetkami transportowymi. "W" jest uruchamiana w przypadku wiekszych kataklizmow. "R" - wcale. Wielbiony przez zespoly "R" i przeklinany przez podstacje. Pacjenci klna rowno - ci z miasta bo dlugo czekaja na karetke z podstacji, a ci z miejscowosci okolicznych nigdy nie maja karetki na miejscu bo te jezdza po glownym miescie.
Typ siodmy. Rzadko spotykany. Skrzyzowanie wiedzy, doswiadczenia i tego siodmego zmyslu, ktory czasem kaze wyslac sygnaly do bzdury. Jak na przyklad dziecko, ktore spadlo z rowerka. Niby nic, ale dyspozytorka prawie gwaltem wykopala nas na sygnalach i jeszcze ponaglala po drodze. Na miejscu okazalo sie ze dziecko uderzylo sie szyja o kawal blachy i mialo paskudne uszkodzenie krtani z wrednym obrzekiem i rozpoczynajaca sie dusznoscia. Albo wezwanie do umierajacego. Pojechalem 3 zespolem dziwiac sie niepomiernie czemuz to "R" nie zaopatruje ciezko chorych. Na miejscu zastalem pacjenta ktory mial nerwice. Trzeba miec naprawde duza wiedze zeby prawidlowo dysponowac skromnymi zasobami stojacymi w garazu kolo stacji.
To sa tzw. typy w stanie czystym, w naturze rzadko spotykane. Najczesciej mamy roznego typu mieszanki - i w typach i w proporcjach. Jezeli wyobrazicie sobie twinturbodyspozytora-panikarza z dyskretna nutka chybil-trafil to w pelni zrozumiecie stres lekarza na dyzurze w PR.
Piatek, 23:00
Koniec swiata :)
Wyszlo na to ze liczyc do siedmiu nie umiem :D
Typem czwartym mial byc slodki idiota/slodka idiotka, jednak w rzeczy samej jest to mieszanka panikarza skryzowana z olewusem i domieszka chybil-trafil. Najczesciej mozna sie dowiedziec podczas wyjazdu cos w stylu: "Jedzcie, nie wiem co sie tam dzieje, pojedziecie to zobaczycie". Na pytanie gdzie jechac odpowiada, ze beda czekac przy drodze. Potem sie okazuje ze czekali by przy drodze gdyby im ktokolwiek o tym powiedzial. Nie musze dodawac ze cholery jasnej mozna dostac, a drzec sie nie ma na kogo - robienie niewinnych oczkow wpisane jest w ten fenotyp a priori.
Podziekowania dla anonima za wypunktowanie usterki :)
czwartek, 11 grudnia 2008
Kawalek pod gore
Wezwanie tym razem zupelnie spokojne, napad drgawek, pacjent leczony na padaczke. Z informacji przekazanych telefonicznie wynika ze leki zazywa, nic sie dziwnego z nim ostatnio nie stalo - najwyrazniej nadszedl czas na kolejny atak.
Poniewaz wyjechalismy ze stacji dosc pozna pora, jakos zapomnialo mi sie zapytac dokad jedziemy. Rozmyslajac o wyzszosci Swiat Bozega Narodzenia nad Swietami Wielkiej Nocy, nie dotarlo do mnie, ze od jakiegos czasu za oknem jest ciemno i paskudnie. W koncu dyzurny krasnoludek nadzorujacy podstawowa czynnosc mozgu dostukal sie do obszarow wyzszych i rozgladnalem sie wokolo. Tereny jakby obce.
- Gdzie my do ciezkiej Anieli jestesmy?
- Podstacja pojechala z transportem, obstawiamy teraz jej teren - oswiecil mnie kierowca - Powinnismy juz niedlugo dojechac.
Zjechalismy z glownej drogi i zaczeli wspinac wiejska drozka - najpierw asfaltowa, potem bita a na koncu zadna - w gore doliny. W swiatlach samochodu zamajaczyla sylwetka czekajacego na nas czlonka rodziny. Stanelismy.
- Daleko?
- Kawalek. Ale dalej sie nie dojedzie. Probowalem sasiada z 4x4 zalatwic, ale do miasta pojechal.
Hm. Nieco mnie gosc ujal. Nie dosc ze nie wrzeszczy ile to mozna jechac, to jeszcze probowal transport zalatwic. No, niby nie zalatwil, ale w dalszym ciagu milo. Wypakowalismy graty, zabrali wielki reflektor akumulatorowy i poszli do pacjenta. Z tym reflektorem to ciekawa sprawa. Otoz obslugiwalismy kiedys wypadek samochodowy i za cholere nie moglismy jednego goscia znalezc. Po tej akcji zwierzchnosc kupila nam swiatlosc. Zebysmy nie mogli zwalac naszej slepoty na braki w sprzecie.
Zaczelismy wycieczke. Bloto z roztopionego sniegu nawet nie glebokie, gora 10 centymetrow, bokami zdecydowanie mniej tak ze dosc zwawo poszlismy wzdluz waskiej drozki pod gore. Po chwili nasz przewodnik stanal.
- Mozemy isc wzdluz slupow - tu pokazal pieronska wyrype o nachyleniu conajmniej 50% - albo droga. Ale za zakretem straszne bagno sie zrobilo.
Popatrzylismy po sobie i poszli na skroty. Sciezka waziutka, czesciowo oblodzona, na szczescie duzo drzew ktore pomagaly utrzymac rownowage. W sumie jakies 15-20 minut podejscia. Jak na ten rejon to spacerek.
Wchodzimy do domu, wszyscy usmiechnieci, pogotowiarzy witaja. Stara szkola. Pan starszy patrzy na nas dosc przytomnie, zadnego urazu nie widac, choc nieco taki napiety siedzi. Hm. Przystapilem do wywiadu i badania. Okazalo sie ze napad przyszedl w czasie z grubsza oczekiwanym. Leki zazywa jak doktor kazal. Zadnej zmiany w lekowaniu ostatnio nie bylo. Nigdy nie mial napadu po napadzie. Fizykalnie cacek, za wyjatkiem owego napiecia, ktorego u chorych na epi nie lubie.
Badz czlowieku teraz madry. Jezeli wezniesz niepotrzebnie - uciorasz siebie i pacjenta w blocie po nocy. Na dodatek trzeba go jakos na dol bezpiecznie przetransportowac. Jezeli go zostawisz - wszytko bedzie w porzadku dopoki drugiego ataku nie dostanie. Wtedy za replay'a cala zaloga ci serdecznie podziekuje. Nie mowiac o przyjemnosci zwiedzania okolicy po raz drugi tej samej nocy.
Biorac wszystko pod uwage, zdecydowalem ze dziadka w domu zostawie. Dolozylismy mu benzodwuazepine w zyle i zarzadzilem herbate. Jak ma zadrgac - to mu dam szanse. Jak bedzie spokoj, to po herbacie idziemy. Dziadek po zastrzyku zrobil sie nieco bardziej wyluzowany wiec dokonczylismy herbatke w spokoju, pozartowali z rodzina, wytargali venflon z zyly i zebrali do wyjscia. Rzecz jasna, poszlismy przetartym szlakiem pod slupami, zeby szybciej bylo.
Podsypiam sobie w karetce toczacej sie leniwie w dol i slysze przez radio, jak moja kolezanka potwierdza przyjecie wezwania. Co prawda nie slyszymy stacji, ale z tego co sie dopytuje, wywnioskowalem ze chyba gdzies w moje okolice jedzie. Chwycilem za radio.
- Karetka W dla Abnegata - gdzie jedziecie?
- Do tego twojego. Zadrgal znowu.
- To wracaj. Ja na miejscu jestem to sie wroce.
Spojrzenia zalogi - bezcenne.
Znajoma sciezka pod slupami wydarlismy raz jeszcze na gore, rzecz jasna dziadek byl juz po napadzie. Pomyslalem sobie ze tym razem nie ma upros. Trzeba go jakos do karetki dowlec, bo jeszcze kilka takich atakow i zostane mistrzem swiata w thriatlonie nowoczesnym.
Szczesliwie znalazl sie sasiad ze swoim 4x4. Obiecal ze podjedzie najwyzej jak sie da. Ustalilismy, ze czekamy 10 minut w domu i ruszamu z dziadkiem na spotkanie.
Warunki bojowe. Walichy dostal chlop. Dziadek dostal nowy venflon, chwycilismy go pod pachy i nozia za nozia poszli przez zablocone pole do lesnej drogi. Z lasu dochodzily ryki walczacego o kazdy metr samochodu terenowego. Wyglada na to ze nie dojedzie, trzeba bedzie sie do niego doczlapac. W dodatku nasza super hiper latarka miala jakis wyjatkowo super dziadowski akumulator bo w miedzyczasie zdechla calkiem.
Gdy zza zakretu wylonil sie rzeczony terenowy woz, oniemialem. Rozne rzeczy widzialem w zyciu, ale Yugo 4x4??!? Ale heca... I jak my sie teraz do tego wpakujemy? Kierowca, pacjent, sanitariusz i ja. I wszystkie graty. Musze przyznac ze troche ciezko sie oddychalo. Do tego nie przemyslalem miejsca i siadlem po prawej stronie. W trakcie jazdy, podczas ktorej rzucalo nami jak workiem kartofli, ogladalem sobie sliczna przepasc po prawej ktora byla raz blizej a raz jeszcze blizej. Wola boska. Szczesliwie kierowca mial opanowane slizganie sie po blocie w stopniu wysmienitym, tak ze po chwili bylismy przy karetce. Ziemia. Lomatko, stoje na ziemi.
Bez dalszych historii dojechalismy do szpitala. Po wejsciu na izbe zauwazylismy pelne podziwu spojrzenia - ach jacy ci pogotowiarze ladni. A jacy przystojni. Dopiero rzut oka w lustro uzmyslowil mi ze jestesmy upaprani jak nieboskie stworzenia. Pacjenci po prostu w zyciu troli nie widzieli.
Poniewaz wyjechalismy ze stacji dosc pozna pora, jakos zapomnialo mi sie zapytac dokad jedziemy. Rozmyslajac o wyzszosci Swiat Bozega Narodzenia nad Swietami Wielkiej Nocy, nie dotarlo do mnie, ze od jakiegos czasu za oknem jest ciemno i paskudnie. W koncu dyzurny krasnoludek nadzorujacy podstawowa czynnosc mozgu dostukal sie do obszarow wyzszych i rozgladnalem sie wokolo. Tereny jakby obce.
- Gdzie my do ciezkiej Anieli jestesmy?
- Podstacja pojechala z transportem, obstawiamy teraz jej teren - oswiecil mnie kierowca - Powinnismy juz niedlugo dojechac.
Zjechalismy z glownej drogi i zaczeli wspinac wiejska drozka - najpierw asfaltowa, potem bita a na koncu zadna - w gore doliny. W swiatlach samochodu zamajaczyla sylwetka czekajacego na nas czlonka rodziny. Stanelismy.
- Daleko?
- Kawalek. Ale dalej sie nie dojedzie. Probowalem sasiada z 4x4 zalatwic, ale do miasta pojechal.
Hm. Nieco mnie gosc ujal. Nie dosc ze nie wrzeszczy ile to mozna jechac, to jeszcze probowal transport zalatwic. No, niby nie zalatwil, ale w dalszym ciagu milo. Wypakowalismy graty, zabrali wielki reflektor akumulatorowy i poszli do pacjenta. Z tym reflektorem to ciekawa sprawa. Otoz obslugiwalismy kiedys wypadek samochodowy i za cholere nie moglismy jednego goscia znalezc. Po tej akcji zwierzchnosc kupila nam swiatlosc. Zebysmy nie mogli zwalac naszej slepoty na braki w sprzecie.
Zaczelismy wycieczke. Bloto z roztopionego sniegu nawet nie glebokie, gora 10 centymetrow, bokami zdecydowanie mniej tak ze dosc zwawo poszlismy wzdluz waskiej drozki pod gore. Po chwili nasz przewodnik stanal.
- Mozemy isc wzdluz slupow - tu pokazal pieronska wyrype o nachyleniu conajmniej 50% - albo droga. Ale za zakretem straszne bagno sie zrobilo.
Popatrzylismy po sobie i poszli na skroty. Sciezka waziutka, czesciowo oblodzona, na szczescie duzo drzew ktore pomagaly utrzymac rownowage. W sumie jakies 15-20 minut podejscia. Jak na ten rejon to spacerek.
Wchodzimy do domu, wszyscy usmiechnieci, pogotowiarzy witaja. Stara szkola. Pan starszy patrzy na nas dosc przytomnie, zadnego urazu nie widac, choc nieco taki napiety siedzi. Hm. Przystapilem do wywiadu i badania. Okazalo sie ze napad przyszedl w czasie z grubsza oczekiwanym. Leki zazywa jak doktor kazal. Zadnej zmiany w lekowaniu ostatnio nie bylo. Nigdy nie mial napadu po napadzie. Fizykalnie cacek, za wyjatkiem owego napiecia, ktorego u chorych na epi nie lubie.
Badz czlowieku teraz madry. Jezeli wezniesz niepotrzebnie - uciorasz siebie i pacjenta w blocie po nocy. Na dodatek trzeba go jakos na dol bezpiecznie przetransportowac. Jezeli go zostawisz - wszytko bedzie w porzadku dopoki drugiego ataku nie dostanie. Wtedy za replay'a cala zaloga ci serdecznie podziekuje. Nie mowiac o przyjemnosci zwiedzania okolicy po raz drugi tej samej nocy.
Biorac wszystko pod uwage, zdecydowalem ze dziadka w domu zostawie. Dolozylismy mu benzodwuazepine w zyle i zarzadzilem herbate. Jak ma zadrgac - to mu dam szanse. Jak bedzie spokoj, to po herbacie idziemy. Dziadek po zastrzyku zrobil sie nieco bardziej wyluzowany wiec dokonczylismy herbatke w spokoju, pozartowali z rodzina, wytargali venflon z zyly i zebrali do wyjscia. Rzecz jasna, poszlismy przetartym szlakiem pod slupami, zeby szybciej bylo.
Podsypiam sobie w karetce toczacej sie leniwie w dol i slysze przez radio, jak moja kolezanka potwierdza przyjecie wezwania. Co prawda nie slyszymy stacji, ale z tego co sie dopytuje, wywnioskowalem ze chyba gdzies w moje okolice jedzie. Chwycilem za radio.
- Karetka W dla Abnegata - gdzie jedziecie?
- Do tego twojego. Zadrgal znowu.
- To wracaj. Ja na miejscu jestem to sie wroce.
Spojrzenia zalogi - bezcenne.
Znajoma sciezka pod slupami wydarlismy raz jeszcze na gore, rzecz jasna dziadek byl juz po napadzie. Pomyslalem sobie ze tym razem nie ma upros. Trzeba go jakos do karetki dowlec, bo jeszcze kilka takich atakow i zostane mistrzem swiata w thriatlonie nowoczesnym.
Szczesliwie znalazl sie sasiad ze swoim 4x4. Obiecal ze podjedzie najwyzej jak sie da. Ustalilismy, ze czekamy 10 minut w domu i ruszamu z dziadkiem na spotkanie.
Warunki bojowe. Walichy dostal chlop. Dziadek dostal nowy venflon, chwycilismy go pod pachy i nozia za nozia poszli przez zablocone pole do lesnej drogi. Z lasu dochodzily ryki walczacego o kazdy metr samochodu terenowego. Wyglada na to ze nie dojedzie, trzeba bedzie sie do niego doczlapac. W dodatku nasza super hiper latarka miala jakis wyjatkowo super dziadowski akumulator bo w miedzyczasie zdechla calkiem.
Gdy zza zakretu wylonil sie rzeczony terenowy woz, oniemialem. Rozne rzeczy widzialem w zyciu, ale Yugo 4x4??!? Ale heca... I jak my sie teraz do tego wpakujemy? Kierowca, pacjent, sanitariusz i ja. I wszystkie graty. Musze przyznac ze troche ciezko sie oddychalo. Do tego nie przemyslalem miejsca i siadlem po prawej stronie. W trakcie jazdy, podczas ktorej rzucalo nami jak workiem kartofli, ogladalem sobie sliczna przepasc po prawej ktora byla raz blizej a raz jeszcze blizej. Wola boska. Szczesliwie kierowca mial opanowane slizganie sie po blocie w stopniu wysmienitym, tak ze po chwili bylismy przy karetce. Ziemia. Lomatko, stoje na ziemi.
Bez dalszych historii dojechalismy do szpitala. Po wejsciu na izbe zauwazylismy pelne podziwu spojrzenia - ach jacy ci pogotowiarze ladni. A jacy przystojni. Dopiero rzut oka w lustro uzmyslowil mi ze jestesmy upaprani jak nieboskie stworzenia. Pacjenci po prostu w zyciu troli nie widzieli.
środa, 10 grudnia 2008
Bieda
Wyjazd byl spokojny, w rubryce "powod wezwania" dyspozytor wpisal ze pacjenta nogi bola. A pod spodem dopisal ze od miesiaca. Lomatko. Tez mi powod. Mozna sie pieklic, mozna dyskutowac - albo mozna poogladac sobie widoki nadchodzacej wiosny i pomyslec o czyms milym. Wybralem wariant trzeci.
Dojazd dosc dlugi, stopniowo opuszczalismy cywilizacje i wjezdzali w lesne ostepy i glusze. Troche stresu przezylismy na polnej drozce poprzez las gdzie kolka nieznacznie zabuksowaly. Jak staniemy, najblizsze miejsce do nawrotki jest kilometr z tylu. Na szczescie kierowca delkatnie gazem operujac wyciagnal karetke na gorke.
Osiedle malutkie, gora trzy domki. Kolo jednego z nich stoi dziad stary, szata na nim plugawa (...) No dobrze - stoi przedstwiciel miejscowej spolecznosci i do domu gestem zaprasza. Wchodzimy. Gdyby nie zarowka na drucie pod powala mozna by powiedziec ze wkroczylismy w XVI wiek. Starzy, mlodzi, koza, kury. W piecu napalone, cieplo. W powietrzu rozchodzi sie dykretnie nobliwy zapach Dor Blue.
W malym pokoiku z boku na lozku pollezac - polsiedzac, spoczywa staruszka. Wcale sie nie dziwie ze ja nogi bola - obie sino-czarne do kolan, z krwawieniem z zapalonych zylakow, obwiazane szmatami. Zmierzylem podstawowe parametry, zbadalem co bylo do zbadania i zarzadzilem transport do szpitala. I tu sie zaczal cyrk.
Rodzina stanela okoniem. Nie oddadza babki do szpitala bo ja tam zamorduja albo co gorszego zrobia. Zadne argumenty do chlopstwa nie przemawialy. Jak przyslowiowym grochem o sciane. W koncu nie wydzierzylem i wywalilem cale towarzystwo za drzwi. Powiedzialem staruszce jak to widze. Ze paskudnie to wszystko wyglada ale ze nogi powinno sie uratowac. Ze leczenie w szpitalu za darmo. Ze wylecza i do domu odesla. Nawet samochod na to dadza. I ze jak zostanie w domu to najprawdopodobniej jej te nogi zgnija a ona od tej zgnilizny umrze. Siedziala, patrzyla, kiwala glowa. W koncu powiedzial, ze sie musi z synem naradzic i ze mnie wtedy zawola. Na takie dictum nie ma co odpowiedziec. Wzialem graty, polazlem na pole swiezego powietrza zazyc i poinformowalem syna, ze babka chce z nim gadac.
Pol papierosa pozniej chlop wylazl i zakomunikowal ze babka nie jedzie. Witki mi oklaply. Powiedzialem mu ze ja to musze od babki sam uslyszec i w dodatku bez jego towarzystwa. Troche sie zjezyl, ale nic nie powiedzial. Wlazlem raz jeszcze do srodka. Babka niestety potwierdzila slowa syna. Do szpitala wziac sie nie da, jak ma umrzec to trudno. No i co mozna w takim przypadku zrobic? Wypisalem recepty, zawolalem chlopa i wreczywszy wszystko babce kazalem przynajmniej do apteki isc. Zapytalem jeszcze na odchodne czy zdania nie zmienila i poszlismy do karetki.
W drodze powrotnej klalem jak szewc na glupote ludzka niespecjalnie przebierajac w slowach. Kierowca spokojnie wysluchal mojego expose.
- Doktorze, co sie pan tak dziwi, to ich jedyna zywicielka jest. Te pieniadze co dostaje to wszystko co maja - skomentowal.
- No to chyba by bylo dobrze ja przy zyciu zachowac, nie?- opadla mi szczeka.
- Ona nie musi zyc. Wazne ze w papierach ZUSowskich dalej zyje. Jak pojedzie do szpitala i nie daj Boze umrze to wszystkie papiery do ZUSu pojda i szlag trafi rente. A tak babke w ogrodku zakopia, kwiatkow jej nasadza, a listonosz jeszcze 10 lat bedzie pieniadze przynosil.
Dojazd dosc dlugi, stopniowo opuszczalismy cywilizacje i wjezdzali w lesne ostepy i glusze. Troche stresu przezylismy na polnej drozce poprzez las gdzie kolka nieznacznie zabuksowaly. Jak staniemy, najblizsze miejsce do nawrotki jest kilometr z tylu. Na szczescie kierowca delkatnie gazem operujac wyciagnal karetke na gorke.
Osiedle malutkie, gora trzy domki. Kolo jednego z nich stoi dziad stary, szata na nim plugawa (...) No dobrze - stoi przedstwiciel miejscowej spolecznosci i do domu gestem zaprasza. Wchodzimy. Gdyby nie zarowka na drucie pod powala mozna by powiedziec ze wkroczylismy w XVI wiek. Starzy, mlodzi, koza, kury. W piecu napalone, cieplo. W powietrzu rozchodzi sie dykretnie nobliwy zapach Dor Blue.
W malym pokoiku z boku na lozku pollezac - polsiedzac, spoczywa staruszka. Wcale sie nie dziwie ze ja nogi bola - obie sino-czarne do kolan, z krwawieniem z zapalonych zylakow, obwiazane szmatami. Zmierzylem podstawowe parametry, zbadalem co bylo do zbadania i zarzadzilem transport do szpitala. I tu sie zaczal cyrk.
Rodzina stanela okoniem. Nie oddadza babki do szpitala bo ja tam zamorduja albo co gorszego zrobia. Zadne argumenty do chlopstwa nie przemawialy. Jak przyslowiowym grochem o sciane. W koncu nie wydzierzylem i wywalilem cale towarzystwo za drzwi. Powiedzialem staruszce jak to widze. Ze paskudnie to wszystko wyglada ale ze nogi powinno sie uratowac. Ze leczenie w szpitalu za darmo. Ze wylecza i do domu odesla. Nawet samochod na to dadza. I ze jak zostanie w domu to najprawdopodobniej jej te nogi zgnija a ona od tej zgnilizny umrze. Siedziala, patrzyla, kiwala glowa. W koncu powiedzial, ze sie musi z synem naradzic i ze mnie wtedy zawola. Na takie dictum nie ma co odpowiedziec. Wzialem graty, polazlem na pole swiezego powietrza zazyc i poinformowalem syna, ze babka chce z nim gadac.
Pol papierosa pozniej chlop wylazl i zakomunikowal ze babka nie jedzie. Witki mi oklaply. Powiedzialem mu ze ja to musze od babki sam uslyszec i w dodatku bez jego towarzystwa. Troche sie zjezyl, ale nic nie powiedzial. Wlazlem raz jeszcze do srodka. Babka niestety potwierdzila slowa syna. Do szpitala wziac sie nie da, jak ma umrzec to trudno. No i co mozna w takim przypadku zrobic? Wypisalem recepty, zawolalem chlopa i wreczywszy wszystko babce kazalem przynajmniej do apteki isc. Zapytalem jeszcze na odchodne czy zdania nie zmienila i poszlismy do karetki.
W drodze powrotnej klalem jak szewc na glupote ludzka niespecjalnie przebierajac w slowach. Kierowca spokojnie wysluchal mojego expose.
- Doktorze, co sie pan tak dziwi, to ich jedyna zywicielka jest. Te pieniadze co dostaje to wszystko co maja - skomentowal.
- No to chyba by bylo dobrze ja przy zyciu zachowac, nie?- opadla mi szczeka.
- Ona nie musi zyc. Wazne ze w papierach ZUSowskich dalej zyje. Jak pojedzie do szpitala i nie daj Boze umrze to wszystkie papiery do ZUSu pojda i szlag trafi rente. A tak babke w ogrodku zakopia, kwiatkow jej nasadza, a listonosz jeszcze 10 lat bedzie pieniadze przynosil.
wtorek, 9 grudnia 2008
Urok przypadku
Wracalismy na podstacje z jakiegos malo istotnego wyjazdu. Noc, ciemno, mzawka siapi. Ruch na drodze prawie zaden. Z daleka widac swiatla stojacego na poboczu samochodu. Podjezdzamy blizej, ludzie dookola, nerwowe ruchy... Nie namyslajac sie dlugo wlaczylem blyskotki i dalem ostrzegawczo jeden sygnal. Odmachali nerwowo - cos sie dzieje. Stajemy, wyskakujemy z karetki.
- Oz k. sk. jak lazl, nic nie widzialem, zatoczyl sie prosto pod kola.. - trzesacy sie kierowca zalal mnie potokiem slow. Nie dalem mu skonczyc.
- Gdzie lezy?
Pokazal na pobliski row. Skoczylem, sanitariusz za mna. Tetno jest, jakos dziwnie wolne, szczatkowy oddech - wyglada ze pojawilismy sie w sama pore. Kierowca podal nam walizke i z jednym z pasazerow zaczal schodzic z deska. W miedzyczasie facet mimo udroznienia drog oddechowych przestal oddychac, szczesciem wszystko bylo gotowe. Intubacja ze stabilizacja w rowie to jest naprawde cos wyjatkowego. Utytlalem sie w blocie po szyje. Sprawdzilem tetno- jest. Kolnierz, deska, pasy. Zapakowalismy sie na gore i do karetki. Zaczynamy dzialac. Wklucie, plyny, monitoring, respirator. Przewentylowany, przyspieszyl do 140, tetno byle jakie, cisnienie na podlodze. Zaraza. Presory, drugie wklucie. Glowa ok, szyja - z tego co mozna zbadac przez kolnierz, nie wszystko jest tam w porzadku. Na wysokosci C7/Th1* czuc pod palcami uszkodzenie. Klatka cala, pluca wydaja sie byc ok. Po lewej nieco ciszej, ale to na chwile obecna nie jest problem. Brzuch miekki, ale przy urazie kregoslupa to akurat nic nie znaczy. Lewa nerka i sledziona byly na lini uderzenia - jezeli nie leje masywnie do srodka, powinnismy go dowiezc. Druga sprawa to szyja. Na koniec przegladu generalnego zdarlem mu buty. Cholera, stopy cieple. Bedzie do tego uraz rdzenia. Zgodnie z protokolem zaladowalismy w goscia turbodawke sterydow i ruszyli do szpitala. Poprosilem o zawiadomienie izby, ze wioze potraconego, nieprzytomny, wentylowany. Uraz kregoslupa. Podejrzenie krwawienia do jamy brzusznej.
Najwiekszy dylemat w takim momencie to jak kontrolowac uklad krazenia. Pulsoksymetr jest bardzo dobrym przyrzadem ktory potwierdza ze zdrowy pacjent jest zdrowy. Ale wystarczy spadek cisnienia, centralizacja krazenia czy chocby zimne palce - i mozna to sobie w buty wsadzic. Zapis EKG na monitorze poki sie stoi, jest dobrze. Ale w drodze, to zalezy jak gdzie i komu. Czasem jest jako tako - a czasem wcale. Konia z rzedem temu kto potrafi cisnienie zmierzyc w trakcie jazdy. Kompletna fikcja. Prywatnie, dopoki czuje tetno na promieniowej, uznaje ze jest OK. Jak mam problem, zatrzymuje karetke na minute i mierze cisnienie.
W tym przypadku pacjent byl ciezki od poczatku. Z jednej strony uraz rdzenia, z drugiej podejrzenie krwawienia wewnetrznego. Plyny szly w jedna zyle, presory w druga. Ku mojemu zdziwieniu, przezyl transport do szpitala. Gdzie sie okazalo ze nadzialismy sie na drugi wypadek, przywieziony kilka minut wczesniej. Wszystkie sily gotowe na nasz przyjazd zostaly zaanektowane. Cud boski ze nie musialem go lekowac dalej w karetce. Ale przekazac go nie bylo komu. Dopiero po chwili na pomoc ruszyly doktory szpitalne, najpierw wpadl anestezjolog, potem urazowiec.
Niestety, nie znam jego dalszych losow. Nie wiem czy przezyl, czy nie, czy moje podejrzenie urazu kregoslupa sie potwierdzilo. Jedno jest pewne. Gdyby nie czysty przypadek ze najechalismy na nich praktycznie w momencie wypadku - pojechalbym do stwierdzenia zgonu.
*ostatni krag szyjny/pierwszy piersiowy. Uraz na tej wysokosci zazwyczaj nie zatrzymuje oddychania - zachowana jest czynnosc przepony oraz miesni gornej czesci klatki piersiowej, czesciowo zachowane jest rowniez unerwienie konczyn gornych; ponizej obrazek z dermatomami, czyli obszarami skory zaopatrywanymi przez poszczegolne nerwy rdzeniowe; kregow szyjnych (C) jest siedem, nerwow - osiem; na obrazku mozna sie zorientowac jak wyglada unerwienie czuciowe skory; przyjmijmy ze z grubsza pokrywa sie z unerwieniem ruchowym.
- Oz k. sk. jak lazl, nic nie widzialem, zatoczyl sie prosto pod kola.. - trzesacy sie kierowca zalal mnie potokiem slow. Nie dalem mu skonczyc.
- Gdzie lezy?
Pokazal na pobliski row. Skoczylem, sanitariusz za mna. Tetno jest, jakos dziwnie wolne, szczatkowy oddech - wyglada ze pojawilismy sie w sama pore. Kierowca podal nam walizke i z jednym z pasazerow zaczal schodzic z deska. W miedzyczasie facet mimo udroznienia drog oddechowych przestal oddychac, szczesciem wszystko bylo gotowe. Intubacja ze stabilizacja w rowie to jest naprawde cos wyjatkowego. Utytlalem sie w blocie po szyje. Sprawdzilem tetno- jest. Kolnierz, deska, pasy. Zapakowalismy sie na gore i do karetki. Zaczynamy dzialac. Wklucie, plyny, monitoring, respirator. Przewentylowany, przyspieszyl do 140, tetno byle jakie, cisnienie na podlodze. Zaraza. Presory, drugie wklucie. Glowa ok, szyja - z tego co mozna zbadac przez kolnierz, nie wszystko jest tam w porzadku. Na wysokosci C7/Th1* czuc pod palcami uszkodzenie. Klatka cala, pluca wydaja sie byc ok. Po lewej nieco ciszej, ale to na chwile obecna nie jest problem. Brzuch miekki, ale przy urazie kregoslupa to akurat nic nie znaczy. Lewa nerka i sledziona byly na lini uderzenia - jezeli nie leje masywnie do srodka, powinnismy go dowiezc. Druga sprawa to szyja. Na koniec przegladu generalnego zdarlem mu buty. Cholera, stopy cieple. Bedzie do tego uraz rdzenia. Zgodnie z protokolem zaladowalismy w goscia turbodawke sterydow i ruszyli do szpitala. Poprosilem o zawiadomienie izby, ze wioze potraconego, nieprzytomny, wentylowany. Uraz kregoslupa. Podejrzenie krwawienia do jamy brzusznej.
Najwiekszy dylemat w takim momencie to jak kontrolowac uklad krazenia. Pulsoksymetr jest bardzo dobrym przyrzadem ktory potwierdza ze zdrowy pacjent jest zdrowy. Ale wystarczy spadek cisnienia, centralizacja krazenia czy chocby zimne palce - i mozna to sobie w buty wsadzic. Zapis EKG na monitorze poki sie stoi, jest dobrze. Ale w drodze, to zalezy jak gdzie i komu. Czasem jest jako tako - a czasem wcale. Konia z rzedem temu kto potrafi cisnienie zmierzyc w trakcie jazdy. Kompletna fikcja. Prywatnie, dopoki czuje tetno na promieniowej, uznaje ze jest OK. Jak mam problem, zatrzymuje karetke na minute i mierze cisnienie.
W tym przypadku pacjent byl ciezki od poczatku. Z jednej strony uraz rdzenia, z drugiej podejrzenie krwawienia wewnetrznego. Plyny szly w jedna zyle, presory w druga. Ku mojemu zdziwieniu, przezyl transport do szpitala. Gdzie sie okazalo ze nadzialismy sie na drugi wypadek, przywieziony kilka minut wczesniej. Wszystkie sily gotowe na nasz przyjazd zostaly zaanektowane. Cud boski ze nie musialem go lekowac dalej w karetce. Ale przekazac go nie bylo komu. Dopiero po chwili na pomoc ruszyly doktory szpitalne, najpierw wpadl anestezjolog, potem urazowiec.
Niestety, nie znam jego dalszych losow. Nie wiem czy przezyl, czy nie, czy moje podejrzenie urazu kregoslupa sie potwierdzilo. Jedno jest pewne. Gdyby nie czysty przypadek ze najechalismy na nich praktycznie w momencie wypadku - pojechalbym do stwierdzenia zgonu.
*ostatni krag szyjny/pierwszy piersiowy. Uraz na tej wysokosci zazwyczaj nie zatrzymuje oddychania - zachowana jest czynnosc przepony oraz miesni gornej czesci klatki piersiowej, czesciowo zachowane jest rowniez unerwienie konczyn gornych; ponizej obrazek z dermatomami, czyli obszarami skory zaopatrywanymi przez poszczegolne nerwy rdzeniowe; kregow szyjnych (C) jest siedem, nerwow - osiem; na obrazku mozna sie zorientowac jak wyglada unerwienie czuciowe skory; przyjmijmy ze z grubsza pokrywa sie z unerwieniem ruchowym.
poniedziałek, 8 grudnia 2008
Sasiedzka pomoc
Kiedy uslyszalem gdzie i po co jade - dostalem lekkiego napadu szalu. Piaty raz w tym miesiacu jade do tego samego pacjenta o tej samej porze. Zawsze to samo. Spiaczka hipoglikemiczna. I zawsze tak samo sie konczy - po zalekowaniu i otwarciu oczu wyraza gleboki sprzeciw przeciwko transportowi do szpitala i hospitalizacji. Tym razem pomyslalem ze bede cwanszy niz wsiowa baba. Rzucilem okiem na ksiazke wyjazdow - od jakiegos miesiaca jezdzimy do niej prawie codziennie.
Bedzie tego.
Na drodze nikt nie czekal - w sumie po co. Codziennie kolo 1 w nocy karetka jedzie na sygnalach w to samo miejsce to sie mozna nauczyc. W domu to co zwykle. Chlop ponaglajacy zeby szybciej, uposledzony syn wyjacy w nieboglosy. Lomatko.
Podklulem pacjentke, podalem pierwsza ampulke glukozy i zadysponowalem nosze. Reszte podam w karetce, a jak dojdzie do siebie to juz bedziemy w drodze. Zalatwie ten problem raz a dobrze.
Mielimy juz ruszac ale cos mi piknelo w mozgu. Jako ze kobiecina oczy otwarla i zglosial kontakt z planeta Ziemia, wrocilem sie do chlopa.
- Pokaz pan jak te zastrzyki robicie.
- To nie ja ino sasiadka.
- To ja dawac.
- O pierwszej w nocy?? sasiadke budzic??!?? - zdziwil sie niepomiernie. Wrazliwy specjalnie nie jestem, ale tym razem poczulem ze zaraz mnie szlag trafi.
- Na ten k.tychmiast mi tu ja k.prosze przyprowadzic! - udarlem sie najgrzeczniej jak potrafilem w miejscowym narzeczu. Trafilo do przekonania. Wlozyl czapke uszanke i polazl po sasiadke. Sprawdzilem jak sie tam pacjentka miewa. W miedzyczasie doszla do siebie na tyle ze zaczela sie zastanawiac czy jednak do szpitala ma ochote jechac.
- Jak wysiadziecie z karetki to wiecej nie przyjade - sklamalem, krzywiac sie wrednie. Zrezygnowala z wylazenia z karetki i popadla w przydum. Wrocilem do chalupy, gdzie przy stole siedziala pomoc sasiedzka.
- Dobry wieczor szanownej pani- rozpromienilem sie od ucha do ucha - Pani te zaszczyki* robi?
- Tak jest, panie doktorze - wypiela piers dumnie. Do przodu.
- Prosze mi pokazac jak to robicie.
Pomalutku doszedlem o co chodzi. Pacjentka byla ustawiona na jednej dawce trzech roznych insulin - lacznie okolo 50 jednostek podawanych rano. Jednakowoz skonczyla sie jej krotkodzialajaca - wiec uradzily razem ze beda mieszac Lente i Ultralente. Drugi problem wynikl ze zmiany stezenia. Otoz w dawnych czasach insulina byla sprzedawana w stezeniu 40 albo 80 jednostek na ml. Sasiadka szkolona byla na strzykawkach czterdziestojednostkowych. A ciagnela osiemdziesiatki z fiolki. Jak by tego bylo malo, tak na wszelki wypadek zapobiegliwa kobiecina dociagala Ultralente nie do przepisanej objetosci a do konca strzykawki, co lacznie dawalo jakies 100 - 120 jednostek. Ze szczytem dzialania o pierwszej w nocy. Kon by spiaczki dostal.
Ucieszony z rozwiazania zagadki, wsiadlem do karetki, wlaczylem sygnaly - niech kobiecina ma jakas atrakcje - i pognalismy do szpitala. Podrzucilem ja internistom razem z epistola dokumentujaca durnote bab wsiowych.
Na drugi dzien przechodzac kolo interny, zagladnalem z zapytaniem jak sie miewa moje odkrycie. Dowiedzialem sie ze miala przedawkowana insuline i wlasnie przestawiaja ja na tabletki. Zglupialem. Najwyrazniej nie czytali moich wypocin, a dyzurnemu umknelo conieco na raporcie. Pomyslalem ze sie nie bede pieklil - poszedlem do ordynatora i opowiedzialem cala historie raz jeszcze od poczatku. Ostatecznie lepiej jest zapobiegac nawrotom choroby niz jezdzic w nocy na sygnalach ponad 40 kilometrow...
*wymowa malopolska oryginalna
Bedzie tego.
Na drodze nikt nie czekal - w sumie po co. Codziennie kolo 1 w nocy karetka jedzie na sygnalach w to samo miejsce to sie mozna nauczyc. W domu to co zwykle. Chlop ponaglajacy zeby szybciej, uposledzony syn wyjacy w nieboglosy. Lomatko.
Podklulem pacjentke, podalem pierwsza ampulke glukozy i zadysponowalem nosze. Reszte podam w karetce, a jak dojdzie do siebie to juz bedziemy w drodze. Zalatwie ten problem raz a dobrze.
Mielimy juz ruszac ale cos mi piknelo w mozgu. Jako ze kobiecina oczy otwarla i zglosial kontakt z planeta Ziemia, wrocilem sie do chlopa.
- Pokaz pan jak te zastrzyki robicie.
- To nie ja ino sasiadka.
- To ja dawac.
- O pierwszej w nocy?? sasiadke budzic??!?? - zdziwil sie niepomiernie. Wrazliwy specjalnie nie jestem, ale tym razem poczulem ze zaraz mnie szlag trafi.
- Na ten k.tychmiast mi tu ja k.prosze przyprowadzic! - udarlem sie najgrzeczniej jak potrafilem w miejscowym narzeczu. Trafilo do przekonania. Wlozyl czapke uszanke i polazl po sasiadke. Sprawdzilem jak sie tam pacjentka miewa. W miedzyczasie doszla do siebie na tyle ze zaczela sie zastanawiac czy jednak do szpitala ma ochote jechac.
- Jak wysiadziecie z karetki to wiecej nie przyjade - sklamalem, krzywiac sie wrednie. Zrezygnowala z wylazenia z karetki i popadla w przydum. Wrocilem do chalupy, gdzie przy stole siedziala pomoc sasiedzka.
- Dobry wieczor szanownej pani- rozpromienilem sie od ucha do ucha - Pani te zaszczyki* robi?
- Tak jest, panie doktorze - wypiela piers dumnie. Do przodu.
- Prosze mi pokazac jak to robicie.
Pomalutku doszedlem o co chodzi. Pacjentka byla ustawiona na jednej dawce trzech roznych insulin - lacznie okolo 50 jednostek podawanych rano. Jednakowoz skonczyla sie jej krotkodzialajaca - wiec uradzily razem ze beda mieszac Lente i Ultralente. Drugi problem wynikl ze zmiany stezenia. Otoz w dawnych czasach insulina byla sprzedawana w stezeniu 40 albo 80 jednostek na ml. Sasiadka szkolona byla na strzykawkach czterdziestojednostkowych. A ciagnela osiemdziesiatki z fiolki. Jak by tego bylo malo, tak na wszelki wypadek zapobiegliwa kobiecina dociagala Ultralente nie do przepisanej objetosci a do konca strzykawki, co lacznie dawalo jakies 100 - 120 jednostek. Ze szczytem dzialania o pierwszej w nocy. Kon by spiaczki dostal.
Ucieszony z rozwiazania zagadki, wsiadlem do karetki, wlaczylem sygnaly - niech kobiecina ma jakas atrakcje - i pognalismy do szpitala. Podrzucilem ja internistom razem z epistola dokumentujaca durnote bab wsiowych.
Na drugi dzien przechodzac kolo interny, zagladnalem z zapytaniem jak sie miewa moje odkrycie. Dowiedzialem sie ze miala przedawkowana insuline i wlasnie przestawiaja ja na tabletki. Zglupialem. Najwyrazniej nie czytali moich wypocin, a dyzurnemu umknelo conieco na raporcie. Pomyslalem ze sie nie bede pieklil - poszedlem do ordynatora i opowiedzialem cala historie raz jeszcze od poczatku. Ostatecznie lepiej jest zapobiegac nawrotom choroby niz jezdzic w nocy na sygnalach ponad 40 kilometrow...
*wymowa malopolska oryginalna
niedziela, 7 grudnia 2008
Umiera, cz.2
Skuter zawyl potepienczo i ruszylismy. Kierowca na stojaco. Ja za nim. Za mna ratownik ze sprzetem. Zaczalem sie zastanawiac, co tacy pogranicznicy jedza, dajmy na to na sniadanie. Bo jak to byla fasolka po bretonsku.. albo brukselki..
Po kilkunastu metrach silnik wszedl na najwyzsze z mozliwych obroty i pognalismy do gory. Wszelkie dietetyczne rozwazania stracily jakikolwiek sens - zaczalem walczyc o utrzymanie sie na skuterze. Ratownik za mna zaczal sie zsuwac i ryknal, ze musi sie mnie zlapac.
- Stajemy! - wrzasnalem do Zbika. - Bo mi ratownik spadnie!
- Nie da rady! - odwrzasna Zbik. - Jak tu staniemy, kaplica! Nie rozpedze gada i bedziemy musieli wrocic na dol!
Jasna zaraza. Technika podrzucania czterech liter na wertepach probowalismy sie przesunac nieco do przodu. Po bokach migajace sciany plytkich wawozow, drzewa, my zsuwajacy sie do tylu. Masakra.
- Ostro w lewo! - zazadal Zbik. Poslusznie pochylilismy sie w lewo, wzielismy lewy zakret i wdrapali na skarpe. Skuter stracil obroty i zgasl. Zlezlismy, Zbik odpalil i pojechal na mniej strome miejsce.
- Siadajcie. Jak ruszy, to ruszy. Jak nie, to was po jednym wywioze. Ponad polowa drogi za nami.
Nie ruszyl. Zostalem sobie w lesie, a Zbik z ratownikiem i sprzetem pojechali w gore. Co robic. Dobrze ze nie pastowalem wczesniej butow.
Uszedlem moze z trzysta metrow, kiedy Zbik wrocil.
- Prosze siadac, to juz niedaleko.
We dwoch jechalo sie prawie komfortowo. Miejsca duzo, mozna kierowcy pomoc balansujac na siedzeniu. I co najwazniejsze, silnik bez problemu wytrzymuje obciazenie, wiec nie musielismy gnac na pelnych obrotach. Zza kolejnego zakretu wylonila sie chalupa. Ucieszylem sie. Zbik jednakowoz przejechal przez podworko, wzial ostry zakret pod stajnia i przez furtke w plocie z tylu pognal dalej. Oz w morde - to gdzie ci ludzie mieszkaja?
Ujechalismy jeszcze 500-700 metrow i stanelismy kolo spokojnie kurzacego ratownika.
- Dalej nie da rady. W zasadzie to koniec gory. Z przodu jest jeszcze jedno male podejscie, a potem kawalek pojdziecie w dol. Moge wziac wam sprzet, ale z wami sie zakopie. Snieg za gleboki. Pojade przodem, dojdziecie po sladzie.
Co bylo robic. Zbik pojechal, a my podziwiajac gorska panorame ruszylismy dalej piechota. Po ostatnim podejsciu przed naszymi oczami rozciagnal sie niesamowity widok. Gory w zimie wygladaja po prostu niesamowicie. Strajac sie wybierac co twardsze miejsca, szlismy sobie, grzeznac od czasu do czasu po kolana.
Po kolejnych 10 minutach doszlismy do Zbika.
- Mowilem, niedaleko. - usmiechnal sie - Dalej prosto, za ta gorka po prawej jest chalupa. Gora 100 metrow.
- A pan? Nie idzie pan z nami?
Zbik popatrzyl na panorame, na mnie, znowu na panorame.
- Doktorze, mysmy wczoraj w nocy razem z antyterrorystami wygarneli z chalupy jej syna. Jak sie tam pokaze teraz to sie skonczy awantura. Na was czekaja, nie powinno byc problemow. A jak z wami pojde... To co sie nasluchalem wczoraj to szkoda gadac... Jak bedziecie miec problemy, to przez radio krzyknijcie, pomoge.
Ustawilismy radio i poszli do chalupy. Typowa, po prawej od sieni tzw. Biala Izba o wymiarach 2x3, po lewej chyba obora byla, teraz puste miejsce. W pokoju siedzi sobie kilka osob. Na lozku malowniczo umiera pacjentka.
- Dzien dobry, pogotowie, co sie dzieje - zagailem standardowo.
- A te skur... - zaczal z grubej rury dziadek z krzesla
- Cichajcie, dziadku! - zapodal mlody czlowiek. - Babka chora, ona tu teraz najwazniejsza.
No prosze. Milo ze samemu nie trzeba mordy drzec. Korzystajac z ciszy, wyciagnalem sluchawki, cisnieniomierz i usiadlem kolo pacjentki.
- Co was boli?
- A jak kaszle, to mnie w piersiach kluje.
Od slowa do slowa dowiedzialem sie wszystkiego. I o chorobie, i o okolicznosciach towarzyszacych.
W nocy cala oblawa ruszyla na siekiernika. Tak nazwali syna staruszki, co to na rynku w pobliskim miescie w samo poludnie zatlukl ciosem siekiery w leb swojego oponenta. Chcieli go zatrzymac, ale co sie policjanci pokazywali na podejsciu pod chalupe, to rzeczony siekiernik odgryzal sie kamieniami a nastepnie wial w lesne ostepy. Poniewaz nie szlo go do sadu doprowadzic, sedzia zadecydowal ze go sila antyterrorysci wezma. Ci sie nie patyczkowali. Poszly granaty dymne, hukowe chyba tez i facet w kajdankach poszedl sobie grzecznie do ciupy. A przy okazji pacjentka nawdychala sie gazu. No i dzisiaj po poludniu zaczela umierac. Oczywiscie wszyscy byli w oklicy winni zaistnialej sytuacji tylko nie syn morderca. Ktoren, jak to w zyciu bywa, mial zlote serce.
Z medycznego punktu widzenia nic takiego sie nie dzialo, zeby sie mozna bylo czepic. Poniewaz jednak pacjentka dusznosc zglaszala, a ta, jak wiadomo, zadnym pomiarom sie nie poddaje jako odczucie subiektywne, zarzadzilem transport do szpitala celem obserwacji. Ostatecznie nie wiadomo czym tak naprawde kobieta dostala ani tez co z tego pozniej wyjdzie. Jak na jeden dyzur to wystarczy mi atrakcji. Widoki widzialem, druga wycieczka nie jest mi potrzebna.
Porzucilismy kobiete, co jak na umierajaca wygladal calkiem stabilnie i wyszli na swieze powietrze. Dziadek najwyrazniej nie mial zrozumienia wsrod sluchaczy w domu, albo ich znudzil, bo szukal nowych. Chyba chcial nam opowiedziec jakie to, panie dzieju, sukinsyny sa z tych anty, ale zle trafil. Zeby go odstraszyc poszlismy sobie za winkiel. Jak dziadek Zbika zobaczyl, zagulgotal i znikl jak by go piorun strzelil.
Goprowcy pojawili sie niedlugo potem. Zapakowali kobiete w swoje ustrojstwa i poszli ta sama trasa ktora my przyszlismy ze Zbikiem. My pozegnalismy sie grzecznie z kapitanem, podziekowali za pomoc i poszli sciezka kreta poprzez las. Na ktorej niedaleko chalupy spotkalismy napastowanego.
- Wracacie?
- No jak widac.
- A babke zostawiliscie na wykonczenie w domu???
Ludzie to jednak nienormalni sa. Stoi sam, w lesie, dookola nikogusienko, a ten morde drze na dwoch ponadstukilowych chlopow. Nie rozumiem ludzi. Pokazalismy mu ktoredy musi biec, zeby babke dogonic i polezlismy w dol. Dopiero za trzecim zakretem skojarzylem fakty. Zapomnialem mu powiedziec ze za gorka goprowcy mieli skuter i pewnie juz nim w dol jada. A, niech tam chlopisko ma troche radosci w zyciu. Ostatecznie buty mial wypastowane, to na dol szybciej zjedzie niz sluzby specjalne ze sprzetem szybkiego reagowania.
Zejscie do samochodu zajelo nam ponad godzine. Nie wiem skad napastowanemu wpadlo do lba ze sie na gore za godzine zajdzie, bo na moje oko to dwoch by braklo. Zeby sobie zycie umilic, bawilismy sie radiem gadajac o wdziekach Maryny z kierowca, az sie okazalo ze lapie nas stacja przekaznikowa na pobliskiej gorze i slychac nas w calym wojewodztwie. Ktos w koncu nie wytrzymal, otrzymalismy stosowne pater noster i szlag nam trafil jedyna dostepna rozrywke. Po dojsciu do samochodu zastalismy spakowanych goprowcow, ktorym podziekowalismy ladnie za pomoc, babke na noszach w karetce i kierowce ktoremu z nudow skonczyly sie papierosy. Niektorzy to maja w zyciu szczescie.
Pacjentka zostala przewieziona bez wiekszych przeszkod do szpitala, dowiedzialem sie pozniej ze po dwoch dniach obserwacji wypisali ja z powrotem do domu.
A moral na dzisiaj?
Wzywasz pogotowie - wypastuj buty.
Zanim zadzwonisz.
Po kilkunastu metrach silnik wszedl na najwyzsze z mozliwych obroty i pognalismy do gory. Wszelkie dietetyczne rozwazania stracily jakikolwiek sens - zaczalem walczyc o utrzymanie sie na skuterze. Ratownik za mna zaczal sie zsuwac i ryknal, ze musi sie mnie zlapac.
- Stajemy! - wrzasnalem do Zbika. - Bo mi ratownik spadnie!
- Nie da rady! - odwrzasna Zbik. - Jak tu staniemy, kaplica! Nie rozpedze gada i bedziemy musieli wrocic na dol!
Jasna zaraza. Technika podrzucania czterech liter na wertepach probowalismy sie przesunac nieco do przodu. Po bokach migajace sciany plytkich wawozow, drzewa, my zsuwajacy sie do tylu. Masakra.
- Ostro w lewo! - zazadal Zbik. Poslusznie pochylilismy sie w lewo, wzielismy lewy zakret i wdrapali na skarpe. Skuter stracil obroty i zgasl. Zlezlismy, Zbik odpalil i pojechal na mniej strome miejsce.
- Siadajcie. Jak ruszy, to ruszy. Jak nie, to was po jednym wywioze. Ponad polowa drogi za nami.
Nie ruszyl. Zostalem sobie w lesie, a Zbik z ratownikiem i sprzetem pojechali w gore. Co robic. Dobrze ze nie pastowalem wczesniej butow.
Uszedlem moze z trzysta metrow, kiedy Zbik wrocil.
- Prosze siadac, to juz niedaleko.
We dwoch jechalo sie prawie komfortowo. Miejsca duzo, mozna kierowcy pomoc balansujac na siedzeniu. I co najwazniejsze, silnik bez problemu wytrzymuje obciazenie, wiec nie musielismy gnac na pelnych obrotach. Zza kolejnego zakretu wylonila sie chalupa. Ucieszylem sie. Zbik jednakowoz przejechal przez podworko, wzial ostry zakret pod stajnia i przez furtke w plocie z tylu pognal dalej. Oz w morde - to gdzie ci ludzie mieszkaja?
Ujechalismy jeszcze 500-700 metrow i stanelismy kolo spokojnie kurzacego ratownika.
- Dalej nie da rady. W zasadzie to koniec gory. Z przodu jest jeszcze jedno male podejscie, a potem kawalek pojdziecie w dol. Moge wziac wam sprzet, ale z wami sie zakopie. Snieg za gleboki. Pojade przodem, dojdziecie po sladzie.
Co bylo robic. Zbik pojechal, a my podziwiajac gorska panorame ruszylismy dalej piechota. Po ostatnim podejsciu przed naszymi oczami rozciagnal sie niesamowity widok. Gory w zimie wygladaja po prostu niesamowicie. Strajac sie wybierac co twardsze miejsca, szlismy sobie, grzeznac od czasu do czasu po kolana.
Po kolejnych 10 minutach doszlismy do Zbika.
- Mowilem, niedaleko. - usmiechnal sie - Dalej prosto, za ta gorka po prawej jest chalupa. Gora 100 metrow.
- A pan? Nie idzie pan z nami?
Zbik popatrzyl na panorame, na mnie, znowu na panorame.
- Doktorze, mysmy wczoraj w nocy razem z antyterrorystami wygarneli z chalupy jej syna. Jak sie tam pokaze teraz to sie skonczy awantura. Na was czekaja, nie powinno byc problemow. A jak z wami pojde... To co sie nasluchalem wczoraj to szkoda gadac... Jak bedziecie miec problemy, to przez radio krzyknijcie, pomoge.
Ustawilismy radio i poszli do chalupy. Typowa, po prawej od sieni tzw. Biala Izba o wymiarach 2x3, po lewej chyba obora byla, teraz puste miejsce. W pokoju siedzi sobie kilka osob. Na lozku malowniczo umiera pacjentka.
- Dzien dobry, pogotowie, co sie dzieje - zagailem standardowo.
- A te skur... - zaczal z grubej rury dziadek z krzesla
- Cichajcie, dziadku! - zapodal mlody czlowiek. - Babka chora, ona tu teraz najwazniejsza.
No prosze. Milo ze samemu nie trzeba mordy drzec. Korzystajac z ciszy, wyciagnalem sluchawki, cisnieniomierz i usiadlem kolo pacjentki.
- Co was boli?
- A jak kaszle, to mnie w piersiach kluje.
Od slowa do slowa dowiedzialem sie wszystkiego. I o chorobie, i o okolicznosciach towarzyszacych.
W nocy cala oblawa ruszyla na siekiernika. Tak nazwali syna staruszki, co to na rynku w pobliskim miescie w samo poludnie zatlukl ciosem siekiery w leb swojego oponenta. Chcieli go zatrzymac, ale co sie policjanci pokazywali na podejsciu pod chalupe, to rzeczony siekiernik odgryzal sie kamieniami a nastepnie wial w lesne ostepy. Poniewaz nie szlo go do sadu doprowadzic, sedzia zadecydowal ze go sila antyterrorysci wezma. Ci sie nie patyczkowali. Poszly granaty dymne, hukowe chyba tez i facet w kajdankach poszedl sobie grzecznie do ciupy. A przy okazji pacjentka nawdychala sie gazu. No i dzisiaj po poludniu zaczela umierac. Oczywiscie wszyscy byli w oklicy winni zaistnialej sytuacji tylko nie syn morderca. Ktoren, jak to w zyciu bywa, mial zlote serce.
Z medycznego punktu widzenia nic takiego sie nie dzialo, zeby sie mozna bylo czepic. Poniewaz jednak pacjentka dusznosc zglaszala, a ta, jak wiadomo, zadnym pomiarom sie nie poddaje jako odczucie subiektywne, zarzadzilem transport do szpitala celem obserwacji. Ostatecznie nie wiadomo czym tak naprawde kobieta dostala ani tez co z tego pozniej wyjdzie. Jak na jeden dyzur to wystarczy mi atrakcji. Widoki widzialem, druga wycieczka nie jest mi potrzebna.
Porzucilismy kobiete, co jak na umierajaca wygladal calkiem stabilnie i wyszli na swieze powietrze. Dziadek najwyrazniej nie mial zrozumienia wsrod sluchaczy w domu, albo ich znudzil, bo szukal nowych. Chyba chcial nam opowiedziec jakie to, panie dzieju, sukinsyny sa z tych anty, ale zle trafil. Zeby go odstraszyc poszlismy sobie za winkiel. Jak dziadek Zbika zobaczyl, zagulgotal i znikl jak by go piorun strzelil.
Goprowcy pojawili sie niedlugo potem. Zapakowali kobiete w swoje ustrojstwa i poszli ta sama trasa ktora my przyszlismy ze Zbikiem. My pozegnalismy sie grzecznie z kapitanem, podziekowali za pomoc i poszli sciezka kreta poprzez las. Na ktorej niedaleko chalupy spotkalismy napastowanego.
- Wracacie?
- No jak widac.
- A babke zostawiliscie na wykonczenie w domu???
Ludzie to jednak nienormalni sa. Stoi sam, w lesie, dookola nikogusienko, a ten morde drze na dwoch ponadstukilowych chlopow. Nie rozumiem ludzi. Pokazalismy mu ktoredy musi biec, zeby babke dogonic i polezlismy w dol. Dopiero za trzecim zakretem skojarzylem fakty. Zapomnialem mu powiedziec ze za gorka goprowcy mieli skuter i pewnie juz nim w dol jada. A, niech tam chlopisko ma troche radosci w zyciu. Ostatecznie buty mial wypastowane, to na dol szybciej zjedzie niz sluzby specjalne ze sprzetem szybkiego reagowania.
Zejscie do samochodu zajelo nam ponad godzine. Nie wiem skad napastowanemu wpadlo do lba ze sie na gore za godzine zajdzie, bo na moje oko to dwoch by braklo. Zeby sobie zycie umilic, bawilismy sie radiem gadajac o wdziekach Maryny z kierowca, az sie okazalo ze lapie nas stacja przekaznikowa na pobliskiej gorze i slychac nas w calym wojewodztwie. Ktos w koncu nie wytrzymal, otrzymalismy stosowne pater noster i szlag nam trafil jedyna dostepna rozrywke. Po dojsciu do samochodu zastalismy spakowanych goprowcow, ktorym podziekowalismy ladnie za pomoc, babke na noszach w karetce i kierowce ktoremu z nudow skonczyly sie papierosy. Niektorzy to maja w zyciu szczescie.
Pacjentka zostala przewieziona bez wiekszych przeszkod do szpitala, dowiedzialem sie pozniej ze po dwoch dniach obserwacji wypisali ja z powrotem do domu.
A moral na dzisiaj?
Wzywasz pogotowie - wypastuj buty.
Zanim zadzwonisz.
sobota, 6 grudnia 2008
Umiera, cz. 1
Zima. Paniczne wezwanie, duzo krzykow, dyspozytor nieco znerwicowany dal sie poniesc wyobrazni. W efekcie wypadlismy z podstacji "na kierunek", reszte informacji otrzymamy w drodze.
Do tego wyjazdu wystartowalem z popoludniowej drzemki - fatalnie mi to podnosi cisnienie. Co prawda sygnaly i troche ekspresji werbalnej zawsze koi w jakis sposob nerwy, ale jak by nie bylo - znowu stres.
Dojezdzamy do pobliskiego miasteczka. Z przytupem wpadamy na rynek, gdzie ma czekac rodzina. Siedzimy w tej karetce, wyjemy sygnalami, ludzie na przystanku patrza na nas jak na idiotow, my na nich. Nie wytrzymalem napiecia i wylaczylem io-io pozostawiajac blyskotki na dachu. Zeby ludziska wiedzieli ze jestesmy pod para. Dla absolutnej pewnosci wystawilem leb przez okno.
- Czy ktos z panstwa na nas nie czeka?
Cisza. Hm. Zlapalem za radio i zapytalem czy my na pewno jestesmy na dobrym rynku.
Na dobrym, ale zeby byc w stu procentach pewnym, dyspozytorka raz jeszcze zadzwoni. Za chwile dostalismy wiadomosc ze rynek sie zgadza, a rodzina za chwile sie u nas zglosi. Zglupialem. Wylaczylem wszystko i polazlem do sklepu po jakas zapiekanke. Wiadomo- jak czlowiek zestresowany to sie robi glodny.
Po dwoch zapiekankach i jeszcze jednym telefonie podeszla do nas pani z dzieckiem.
- Wy do Maciejowej?
- Tak jest, droga pani. Prosze wsiadac, drzwi za-
- Nie! nie! - zakrzyknela niewiasta - maz z wami pojedzie. Ja nie moge, wnuczke na zajecia prowadze.
- A maz gdzie?
- Buty pastuje.
Pomyslalem ze bedzie tego glupienia. Toz juz dwa razy mi sie przydarzylo. Jak na jeden dzien, to stanowczo dosyc. Wzruszylem wiec wdziecznie ramionami i nie podejmujac dyskusji polazlem po trzecia zapiekanke. Minal kolejny kwadrans. Pomyslalem ze czas by byl, zeby wypastowany przylazl wreszcie bo mi te zapiekanki bokiem wyjda.
Mialem ochote chwycic za radio powtornie i oglosic ze mamy dosc kwitniecia i ze wracamy - gawiedz na rynku przestala nas podziwiac -a tu niespodzianka. Pojawil sie wypastowany. Zapytalem grzecznie czy po to sie karetke wzywa do umierajacego zeby potem ja pol godziny na rynku trzymac. Chyba nie zrozumial bo sie tak dziwnie popatrzyl, jak by mial co za zle. Po czym zaanonsowal gdzie mamy jechac. Mimo twardego postanowienia, ze sie nie dam - zaliczylem opad szczeki. Otoz bedziemy wracac z powrotem 15 kilometrow na podstacje, a potem jeszcze troche dolinka w lewo - i juz bedziemy na miejscu.
- Co do ***** ***** czy ty ***** z **** ***** ***** ***** a moze ******* was calkiem?- wydukalem wbity w siedzenie, z wrazenia przechodzac na miejscowy dialekt.
- Wy jestescie od tego, zeby jezdzic! - oswiecil mnie dumnie wypastowany. Moj prywatny gulomierz pokazal 9,5.* Zatrzymalem karetke. Wracajac do j.polskiego, wyglosilem expose na temat pogotowia ratunkowego. Nastepnie poinformowalem naszego milusinskiego pasazera ze za chwile wezmie taksowke i pojedzie przodem. Albo pobiegnie na piechote - bo my nie mamy obowiazku wozic nikogo, poza pacjentami. Wypastowany przemyslal swoja sytacje po czym wyrazil skruche. Czy szczera, to sie okaze na drugi dzien w ksiazce skarg i zazalen.
Po kolejnych dziesieciu minutach opuscilismy asfaltowa sciezke gladka i pognalismy wzdluz doliny pod gore. Im wyzej- tym wiecej sniegu. Poczulem niepokoj.
- Do domu dojedzie?
- Nie dojedzie, panie lekarzu**.
- Daleko?
- Troche pod gore wzdluz dolinki, a potem zboczem na lewo.
Oz by cie kopnal dowolny inwentarz zywy.
- Za godzine dojdzie?
- Powinno. Jak sie szybko pojdzie to tak.
W tym momencie wscieklizna mi zdechla calkiem. Paradoksalnie czlowiek powinien dostac apopleksji, albo chociaz nerwowego tiku w oku. Zaczalem sie smiac. Nie zwazajac na wystraszone spojrzenia chlopa oraz zalogi, polaczylem sie ze stacja i poprosilem o wsparcie GOPRu. Ostatecznie jakos musimy umierajaca kobielke przetransportowac, a nosze wtargac tam gdzie napastowany pokazal to zejdzie do nocy.
Dyspozytor zglosil sie przez radio z dwoma wiadomosciami. Zla - GOPR transportuje narciarza i teraz nie dadza rady nam pomoc.Dobra - pogranicznicy sie nudza i podjada do nas ze sprzetem. Zapytalem o czas dojazdu. 30-45 minut. Hm. Jezeli wystartujemy teraz, to na piechote, z walicha i sprzetem bedziemy na gorze za godzine, moze godzine pietnascie. Nie ma sensu. Poczekamy i przejedziemy sie z pogranicznikami. Zawsze to jakas atrakcja.
Do przyjazdu pogranicznikow minelo niecale 40 minut. W tym czasie napastowany probowal nas przekonac zeby isc na piechote, bo kobieta moze sie przekrecic. Jeczal, stekal, kwekal az w koncu zaczal grozic. W tym momencie wywalilem go z karetki. Wszystko zniose, nawet gdy ktos mi kaze pol godziny czekac na wypastowanie butow. Ale chamstwa i goralskiej muzyki nie toleruje organicznie.
Pogranicznicy fajne chlopy. Takie - na schwal. Zajechali z fasonem swoim 4x4 z przyczepka, wyrzucili fontanne sniegu przy nawrocie i wypadli z kabiny jak sily specjalne. Dowodca podszedl do nas.
- Kapitan Zbik! - przedstawil sie energicznie.
- Abnegat - usmiechnalem sie w odpowiedzi - Jedziemy do Maciejowej, wiecie gdzie to jest?
Chwila przytarcia mentalnego, tak jak narciarz co wjedzie na posypany zwirem snieg.
- Wiemy - energicznosc spadla mu o kilka procent. Chwile pomyslal, po czym wrocil do spraw biezacych. - Jedzie pan sam?
- Wolalbym z ratownikiem. Nie wiadomo co tam sie dzieje, a wykwalifikowane rece sa nie do zastapienia. Tobogan macie?
- My? A skad. Do tego to GOPR bedzie potrzebny.
Chwycilem za radio i zglosilem na stacje zeby goprowcow zawiadomic i ze sie z gory odezwe czy ich odwolac czy nie. Ostatecznie jak nie bedzie lacznosci to w najgorszym wypadku chlopaki sie przejada na darmo. Zawsze to latwiej flaszke na przeprosiny postawic niz z baba na plecach lezc taki kawal. W miedzyczasie podwladni Zbika wypakowali skuter sniezny. Wielki. Ale jednak dwuosobowy.
- Zmiescimy sie? - zapytalem, tracac nieco przekonanie ze ratownik jest mi potrzebny.
- Jak trzeba to sie zmiescimy. Siadajcie.
Siedlismy. Moje 115 kg dodane do 115 ratownika, do tego walizka i defibrylator... i kierowca... to bedzie razem... Hm. Podszedl wypastowany.
- A ja?
Usmiechnalem sie cieplo.
- Nie da rady. Buty ma pan za sliskie.
Czasem nie wiem jak sobie radzic z glupota ludzka.
***part one ended***part one ended***part one ended***
* - gulomierz: ( z pol. gula, gulka - spotykane na gleboko wiejskich obszarach okreslenie tzw. jablka Adama): przyrzad do mierzenia skoku guli podczas nerwowego przelykania sliny, wyskalowany w gulach.
- gul - jednostka wartosci wzglednych skoku guli; zawiera sie w przedziale 0-10; patrz tez: skoczyla komus gula;
** - wskazuje na zaawansowany stopien zorientowania w temacie sluzby zdrowia; jak wiadomo lekarz doktorem nie jest - dopiero doktorat czyni doktora z doktora.
Do tego wyjazdu wystartowalem z popoludniowej drzemki - fatalnie mi to podnosi cisnienie. Co prawda sygnaly i troche ekspresji werbalnej zawsze koi w jakis sposob nerwy, ale jak by nie bylo - znowu stres.
Dojezdzamy do pobliskiego miasteczka. Z przytupem wpadamy na rynek, gdzie ma czekac rodzina. Siedzimy w tej karetce, wyjemy sygnalami, ludzie na przystanku patrza na nas jak na idiotow, my na nich. Nie wytrzymalem napiecia i wylaczylem io-io pozostawiajac blyskotki na dachu. Zeby ludziska wiedzieli ze jestesmy pod para. Dla absolutnej pewnosci wystawilem leb przez okno.
- Czy ktos z panstwa na nas nie czeka?
Cisza. Hm. Zlapalem za radio i zapytalem czy my na pewno jestesmy na dobrym rynku.
Na dobrym, ale zeby byc w stu procentach pewnym, dyspozytorka raz jeszcze zadzwoni. Za chwile dostalismy wiadomosc ze rynek sie zgadza, a rodzina za chwile sie u nas zglosi. Zglupialem. Wylaczylem wszystko i polazlem do sklepu po jakas zapiekanke. Wiadomo- jak czlowiek zestresowany to sie robi glodny.
Po dwoch zapiekankach i jeszcze jednym telefonie podeszla do nas pani z dzieckiem.
- Wy do Maciejowej?
- Tak jest, droga pani. Prosze wsiadac, drzwi za-
- Nie! nie! - zakrzyknela niewiasta - maz z wami pojedzie. Ja nie moge, wnuczke na zajecia prowadze.
- A maz gdzie?
- Buty pastuje.
Pomyslalem ze bedzie tego glupienia. Toz juz dwa razy mi sie przydarzylo. Jak na jeden dzien, to stanowczo dosyc. Wzruszylem wiec wdziecznie ramionami i nie podejmujac dyskusji polazlem po trzecia zapiekanke. Minal kolejny kwadrans. Pomyslalem ze czas by byl, zeby wypastowany przylazl wreszcie bo mi te zapiekanki bokiem wyjda.
Mialem ochote chwycic za radio powtornie i oglosic ze mamy dosc kwitniecia i ze wracamy - gawiedz na rynku przestala nas podziwiac -a tu niespodzianka. Pojawil sie wypastowany. Zapytalem grzecznie czy po to sie karetke wzywa do umierajacego zeby potem ja pol godziny na rynku trzymac. Chyba nie zrozumial bo sie tak dziwnie popatrzyl, jak by mial co za zle. Po czym zaanonsowal gdzie mamy jechac. Mimo twardego postanowienia, ze sie nie dam - zaliczylem opad szczeki. Otoz bedziemy wracac z powrotem 15 kilometrow na podstacje, a potem jeszcze troche dolinka w lewo - i juz bedziemy na miejscu.
- Co do ***** ***** czy ty ***** z **** ***** ***** ***** a moze ******* was calkiem?- wydukalem wbity w siedzenie, z wrazenia przechodzac na miejscowy dialekt.
- Wy jestescie od tego, zeby jezdzic! - oswiecil mnie dumnie wypastowany. Moj prywatny gulomierz pokazal 9,5.* Zatrzymalem karetke. Wracajac do j.polskiego, wyglosilem expose na temat pogotowia ratunkowego. Nastepnie poinformowalem naszego milusinskiego pasazera ze za chwile wezmie taksowke i pojedzie przodem. Albo pobiegnie na piechote - bo my nie mamy obowiazku wozic nikogo, poza pacjentami. Wypastowany przemyslal swoja sytacje po czym wyrazil skruche. Czy szczera, to sie okaze na drugi dzien w ksiazce skarg i zazalen.
Po kolejnych dziesieciu minutach opuscilismy asfaltowa sciezke gladka i pognalismy wzdluz doliny pod gore. Im wyzej- tym wiecej sniegu. Poczulem niepokoj.
- Do domu dojedzie?
- Nie dojedzie, panie lekarzu**.
- Daleko?
- Troche pod gore wzdluz dolinki, a potem zboczem na lewo.
Oz by cie kopnal dowolny inwentarz zywy.
- Za godzine dojdzie?
- Powinno. Jak sie szybko pojdzie to tak.
W tym momencie wscieklizna mi zdechla calkiem. Paradoksalnie czlowiek powinien dostac apopleksji, albo chociaz nerwowego tiku w oku. Zaczalem sie smiac. Nie zwazajac na wystraszone spojrzenia chlopa oraz zalogi, polaczylem sie ze stacja i poprosilem o wsparcie GOPRu. Ostatecznie jakos musimy umierajaca kobielke przetransportowac, a nosze wtargac tam gdzie napastowany pokazal to zejdzie do nocy.
Dyspozytor zglosil sie przez radio z dwoma wiadomosciami. Zla - GOPR transportuje narciarza i teraz nie dadza rady nam pomoc.Dobra - pogranicznicy sie nudza i podjada do nas ze sprzetem. Zapytalem o czas dojazdu. 30-45 minut. Hm. Jezeli wystartujemy teraz, to na piechote, z walicha i sprzetem bedziemy na gorze za godzine, moze godzine pietnascie. Nie ma sensu. Poczekamy i przejedziemy sie z pogranicznikami. Zawsze to jakas atrakcja.
Do przyjazdu pogranicznikow minelo niecale 40 minut. W tym czasie napastowany probowal nas przekonac zeby isc na piechote, bo kobieta moze sie przekrecic. Jeczal, stekal, kwekal az w koncu zaczal grozic. W tym momencie wywalilem go z karetki. Wszystko zniose, nawet gdy ktos mi kaze pol godziny czekac na wypastowanie butow. Ale chamstwa i goralskiej muzyki nie toleruje organicznie.
Pogranicznicy fajne chlopy. Takie - na schwal. Zajechali z fasonem swoim 4x4 z przyczepka, wyrzucili fontanne sniegu przy nawrocie i wypadli z kabiny jak sily specjalne. Dowodca podszedl do nas.
- Kapitan Zbik! - przedstawil sie energicznie.
- Abnegat - usmiechnalem sie w odpowiedzi - Jedziemy do Maciejowej, wiecie gdzie to jest?
Chwila przytarcia mentalnego, tak jak narciarz co wjedzie na posypany zwirem snieg.
- Wiemy - energicznosc spadla mu o kilka procent. Chwile pomyslal, po czym wrocil do spraw biezacych. - Jedzie pan sam?
- Wolalbym z ratownikiem. Nie wiadomo co tam sie dzieje, a wykwalifikowane rece sa nie do zastapienia. Tobogan macie?
- My? A skad. Do tego to GOPR bedzie potrzebny.
Chwycilem za radio i zglosilem na stacje zeby goprowcow zawiadomic i ze sie z gory odezwe czy ich odwolac czy nie. Ostatecznie jak nie bedzie lacznosci to w najgorszym wypadku chlopaki sie przejada na darmo. Zawsze to latwiej flaszke na przeprosiny postawic niz z baba na plecach lezc taki kawal. W miedzyczasie podwladni Zbika wypakowali skuter sniezny. Wielki. Ale jednak dwuosobowy.
- Zmiescimy sie? - zapytalem, tracac nieco przekonanie ze ratownik jest mi potrzebny.
- Jak trzeba to sie zmiescimy. Siadajcie.
Siedlismy. Moje 115 kg dodane do 115 ratownika, do tego walizka i defibrylator... i kierowca... to bedzie razem... Hm. Podszedl wypastowany.
- A ja?
Usmiechnalem sie cieplo.
- Nie da rady. Buty ma pan za sliskie.
Czasem nie wiem jak sobie radzic z glupota ludzka.
***part one ended***part one ended***part one ended***
* - gulomierz: ( z pol. gula, gulka - spotykane na gleboko wiejskich obszarach okreslenie tzw. jablka Adama): przyrzad do mierzenia skoku guli podczas nerwowego przelykania sliny, wyskalowany w gulach.
- gul - jednostka wartosci wzglednych skoku guli; zawiera sie w przedziale 0-10; patrz tez: skoczyla komus gula;
** - wskazuje na zaawansowany stopien zorientowania w temacie sluzby zdrowia; jak wiadomo lekarz doktorem nie jest - dopiero doktorat czyni doktora z doktora.
piątek, 5 grudnia 2008
Padaczka
Od kiedy pamietam, zastanawiam sie skad przyszedl zwyczaj wsadzania czlowiekowi z padaczka lyzki do ust. Wyobrazmy sobie - trzesienie ziemi. Wszystko bezladnie lata w okolo. A my, probujac ratujac sytuacje, bierzemy wielki mlot w reke i tluczemy w glebe. Dokladnie tyle w tym sensu co z wsadzaniem lyzki pomiedzy zeby.
Nic jednak nie przebije tego co zobaczylem po przyjezdzie na miejscowy piknik. Ktory to event jak wiadomo, swomi prawami sie rzadzi. A w szczegolnosci prawem do sponiewierania sie tanim winem, mozgotrzepem zwanym.
Z daleka widac, gdzie pacjent lezy. Zbiegowisko wokolo, Ci ktorzy nie probuja zakatrupic goscia na miejscu, wskazuja droge, popijajac wino siarkowe proste z papierowych kubeczkow. Dojezdzamy. Wypadam z karetki i - odebralo mi mowe. I dech. I jakakolwiek zdolnosc poruszania. Albowiem widok jest... widok jest.. k. jest... ja ciez w morde jest...
CIAMMMMM AWRUKKK*
Z bojowym okrzykiem ruszylem w boj. Dopadlem pacjenta i z zacisnietych zebow wyrwalem butelke Coca-Coli.
Odkapslowanej.
Z plynem w srodku.
Zeby nie bylo watpliwosci - denkiem do gory.
Sprawial nieziemskie wrazenie - drgal i w rytm drgawek zasysal i wyrzucal z siebie fontanne spienionej Coli. Co prawda w trakcie drgawek sie wiele nie oddycha, ot, tyle na ile czlowiekiem padaczka szarpie. Sadzac jednak po zawartosci butelki, polowa Coli znajdowala sie w plucach.
Zwykle z padaczka nie ma wiele roboty. Ot, podkluc, podac leki, poczekac az przestanie drgac, porozmawiac, wywiad zebrac - i jezeli w ataku nie ma nic niespodziewanego, zostawic w domu pod opieka bliskich. Jednakze po pierwszej pomocy udzielonej przez aktywnie dzialajacych szamanow wiejskich, bedacych pod wplywem siarkowego rozjasniacza mysli, trzeba bylo faceta zwiotczyc, zarurowac i odessac. Najgorsze, ze w tej nieszczesnej Coli jest kwas ortofosforowy, co daje szanse na rozwoj pieknego zespolu Mendelsona.
Pacjent spedzil na Intensywnej Terapii kolejne 10 dni, respirator, wentylacja, pacyfikacja. Ot, takie tam szpitalne przyjemnosci.
Gdyby sie Wam zdarzylo widziec epileptyka na ulicy - obroccie go na bok. W ramach ekstrawagancji mozecie przypilnowac, zeby nie stukal glowa w beton. Nic wiecej.
I - na litosc boska - nie wsadzajcie mu nic do ust. Chyba ze chcecie mu z przyczyn pozamedycznych polamac zeby.
*Okrzyk bojowy robotow rycerskich. Patrz: Stanislaw Lem, "Bajki Robotow".
Nic jednak nie przebije tego co zobaczylem po przyjezdzie na miejscowy piknik. Ktory to event jak wiadomo, swomi prawami sie rzadzi. A w szczegolnosci prawem do sponiewierania sie tanim winem, mozgotrzepem zwanym.
Z daleka widac, gdzie pacjent lezy. Zbiegowisko wokolo, Ci ktorzy nie probuja zakatrupic goscia na miejscu, wskazuja droge, popijajac wino siarkowe proste z papierowych kubeczkow. Dojezdzamy. Wypadam z karetki i - odebralo mi mowe. I dech. I jakakolwiek zdolnosc poruszania. Albowiem widok jest... widok jest.. k. jest... ja ciez w morde jest...
CIAMMMMM AWRUKKK*
Z bojowym okrzykiem ruszylem w boj. Dopadlem pacjenta i z zacisnietych zebow wyrwalem butelke Coca-Coli.
Odkapslowanej.
Z plynem w srodku.
Zeby nie bylo watpliwosci - denkiem do gory.
Sprawial nieziemskie wrazenie - drgal i w rytm drgawek zasysal i wyrzucal z siebie fontanne spienionej Coli. Co prawda w trakcie drgawek sie wiele nie oddycha, ot, tyle na ile czlowiekiem padaczka szarpie. Sadzac jednak po zawartosci butelki, polowa Coli znajdowala sie w plucach.
Zwykle z padaczka nie ma wiele roboty. Ot, podkluc, podac leki, poczekac az przestanie drgac, porozmawiac, wywiad zebrac - i jezeli w ataku nie ma nic niespodziewanego, zostawic w domu pod opieka bliskich. Jednakze po pierwszej pomocy udzielonej przez aktywnie dzialajacych szamanow wiejskich, bedacych pod wplywem siarkowego rozjasniacza mysli, trzeba bylo faceta zwiotczyc, zarurowac i odessac. Najgorsze, ze w tej nieszczesnej Coli jest kwas ortofosforowy, co daje szanse na rozwoj pieknego zespolu Mendelsona.
Pacjent spedzil na Intensywnej Terapii kolejne 10 dni, respirator, wentylacja, pacyfikacja. Ot, takie tam szpitalne przyjemnosci.
Gdyby sie Wam zdarzylo widziec epileptyka na ulicy - obroccie go na bok. W ramach ekstrawagancji mozecie przypilnowac, zeby nie stukal glowa w beton. Nic wiecej.
I - na litosc boska - nie wsadzajcie mu nic do ust. Chyba ze chcecie mu z przyczyn pozamedycznych polamac zeby.
*Okrzyk bojowy robotow rycerskich. Patrz: Stanislaw Lem, "Bajki Robotow".
czwartek, 4 grudnia 2008
Swiatlosc
Dzisiaj bedzie romantycznie.
Wrocimy sie do czasu pierwszego pocalunku. Z ukochanym na cale zycie rzecz jasna, bo inne pierwsze pocalunki sie nie licza. Wyobrazmy sobie ze jestesmy w lesie, przytulamy sie do naszej drugiej polowy, nastroj staje sie coraz bardziej podniosly - odwrotnie proporcjonalnie do ubranych powierzchni cial, az wreszcie, pod starym debem dochodzi do la grande finale... i splywa na nas jasnosc... gdyz w drzewo pier.olna piorun...
Po przyjechaniu na miejsce zastalismy nieco dziwnie ubrana pare nastolatkow. Nawet buty mieli pomieszane. Widac w pomrocznosci jasnej nie zwracali specjalnie uwagi na to co, gdzie i jak. O ile mlodzian - wiadomo, gruboskorny brutal - nie wykazywal, poza trzesacymi sie rekami innych objawow, o tyle dziewuszka sprawiala koszmarne wrazenie. Siedziala sztywno, wpatrzona gdzies poza sciane domu, do ktorego w miedzyczasie doszli i trzesla sie jak mlot mimosrodowy w pozycji ON. W dodatku nie zauwazyla ze wrazilem jej venflon w zyle. Hm.
Zaczalem spokojnie, od zwyklej dawki uspokajajacej milej benzodwuazepinki o krotkim dzialaniu w zyle. Skonczylem pierwsza ampulke i z niejakim zdziwieniem zanotowalem ze pacjentka dalej sie trzesie, chociaz mozna by ja teraz porownac do zle wywazonej pralki. Z nutka niepokoju zaczalem druga. Pod koniec podawania dziewczynka mrugnela okiem i opuscila ramiona. Ha! Zanim zaladowalem trzecia, sprawdzilem, ot na wszelki wypadek, czy laryngoskop swieci, rurka jest pod reka, ambu szczelne a flumazenil sie nie stlukl. Czasem sie ampulki tluka w tansporcie a potem placz i zgrzytanie zebow.
Po podaniu trzeciej ampulki, dawki, ktora zwykle przekonuje konia do 12 godzinnej drzemki - dziewczynka nagle popatrzyla na mnie i zaczela wokalizowac swoje watpliwosci co do swiata tego. Maja racje starzy ludzie ze w szkole to jeno ruja i porobstwo. Jak ona sie nie wstydzila potem jesc tymi usteczkami? Stres jedynie w czesci ja tlumaczy.
Posluchalem chwile litanii ktora kazdego madafaka rapera wbilaby pod scene i podrapawszy sie po lbie, zapodalem jej kolejna ampuleczke. Po czym dziecko doszlo do siebie, zaczelo gadac ludzkim glosem, odpowiedzialo na wszystkie podchwytliwe pytania, dalo sie zbadac i zrobic EKG.
Na marginesie. Niech Pan Bog broni i Wszyscy Swieci kogokolwiek przed takim leczeniem bez bieglego opanowania wentylacji i intubacji pacjenta. To co pisze to nie sa sposoby leczenia a jedynie opisy nieprawdopodobnych zdarzen ktore sie przydarzyc pogotowiarzowi moga.
Nie spodziewalem sie, ze internista przejmie sie dawka uspokajacza, ktory jej podalem. Po przyjezdzie na izbe zazadalem anestezjologa, na ktorym wydusilem przyjecie na OIT. Ot, tak na wszelki wypadek, jak by sie jej zachcialo spac tydzien. I w miedzyczasie nie oddychac. Chlopiec poszedl na kardiologie celem obserwacji. Szczesliwie porazenie piorunem nie zrobilo im nic zlego, oboje bez dalszych histori zostali wypisani dwa dni pozniej.
Sycylijczycy opisujac stan zakochania uzywaja zwrotu - uderzeni przez piorun. Ciekawe, czy widzieli jak to naprawde wyglada.
Wrocimy sie do czasu pierwszego pocalunku. Z ukochanym na cale zycie rzecz jasna, bo inne pierwsze pocalunki sie nie licza. Wyobrazmy sobie ze jestesmy w lesie, przytulamy sie do naszej drugiej polowy, nastroj staje sie coraz bardziej podniosly - odwrotnie proporcjonalnie do ubranych powierzchni cial, az wreszcie, pod starym debem dochodzi do la grande finale... i splywa na nas jasnosc... gdyz w drzewo pier.olna piorun...
Po przyjechaniu na miejsce zastalismy nieco dziwnie ubrana pare nastolatkow. Nawet buty mieli pomieszane. Widac w pomrocznosci jasnej nie zwracali specjalnie uwagi na to co, gdzie i jak. O ile mlodzian - wiadomo, gruboskorny brutal - nie wykazywal, poza trzesacymi sie rekami innych objawow, o tyle dziewuszka sprawiala koszmarne wrazenie. Siedziala sztywno, wpatrzona gdzies poza sciane domu, do ktorego w miedzyczasie doszli i trzesla sie jak mlot mimosrodowy w pozycji ON. W dodatku nie zauwazyla ze wrazilem jej venflon w zyle. Hm.
Zaczalem spokojnie, od zwyklej dawki uspokajajacej milej benzodwuazepinki o krotkim dzialaniu w zyle. Skonczylem pierwsza ampulke i z niejakim zdziwieniem zanotowalem ze pacjentka dalej sie trzesie, chociaz mozna by ja teraz porownac do zle wywazonej pralki. Z nutka niepokoju zaczalem druga. Pod koniec podawania dziewczynka mrugnela okiem i opuscila ramiona. Ha! Zanim zaladowalem trzecia, sprawdzilem, ot na wszelki wypadek, czy laryngoskop swieci, rurka jest pod reka, ambu szczelne a flumazenil sie nie stlukl. Czasem sie ampulki tluka w tansporcie a potem placz i zgrzytanie zebow.
Po podaniu trzeciej ampulki, dawki, ktora zwykle przekonuje konia do 12 godzinnej drzemki - dziewczynka nagle popatrzyla na mnie i zaczela wokalizowac swoje watpliwosci co do swiata tego. Maja racje starzy ludzie ze w szkole to jeno ruja i porobstwo. Jak ona sie nie wstydzila potem jesc tymi usteczkami? Stres jedynie w czesci ja tlumaczy.
Posluchalem chwile litanii ktora kazdego madafaka rapera wbilaby pod scene i podrapawszy sie po lbie, zapodalem jej kolejna ampuleczke. Po czym dziecko doszlo do siebie, zaczelo gadac ludzkim glosem, odpowiedzialo na wszystkie podchwytliwe pytania, dalo sie zbadac i zrobic EKG.
Na marginesie. Niech Pan Bog broni i Wszyscy Swieci kogokolwiek przed takim leczeniem bez bieglego opanowania wentylacji i intubacji pacjenta. To co pisze to nie sa sposoby leczenia a jedynie opisy nieprawdopodobnych zdarzen ktore sie przydarzyc pogotowiarzowi moga.
Nie spodziewalem sie, ze internista przejmie sie dawka uspokajacza, ktory jej podalem. Po przyjezdzie na izbe zazadalem anestezjologa, na ktorym wydusilem przyjecie na OIT. Ot, tak na wszelki wypadek, jak by sie jej zachcialo spac tydzien. I w miedzyczasie nie oddychac. Chlopiec poszedl na kardiologie celem obserwacji. Szczesliwie porazenie piorunem nie zrobilo im nic zlego, oboje bez dalszych histori zostali wypisani dwa dni pozniej.
Sycylijczycy opisujac stan zakochania uzywaja zwrotu - uderzeni przez piorun. Ciekawe, czy widzieli jak to naprawde wyglada.
środa, 3 grudnia 2008
Jezdziec bez glowy
Jedziemy poza miasto. Niedaleko, pierwsza wies. Na rogatkach minelismy fure. Niby wszystko w porzadku a jednak w powietrzu wisi nieuchwytne wrazenie ze czegos brakuje.
Kola, dyszel, ogon...
...bingo. Woznicy nie widac.
Rzucilismy okiem na fure, w srodku nikogo. Probowalismy nawet cos zrobic, co w istocie sprowadzilo sie do "prrrrr, Baska!", ale kon zlekcewazyl nas calkowicie i niespiesznie oddalil sie w kierunku pobliskiej wsi. Wsiedlismy do karetki, dali znac na stacje zeby zawiadomili policje o koniu bez jezdzca - i pojechali do pacjenta. Mijajac fure zauwazylismy ze kon grzecznie ku prawej sie usunal, i nieco zwolnil. Widac ze w jakiejs dobrej szkole jazdy pobieral nauki.
U pacejnta dlugo nie zeszlo, problem byl malo istotny, wiec po wypisaniu recept i wypisaniu rachunku za usluge wrocilismy na stacje. W drodze powrotnej spotkalismy naszego znajomego konia znacznie blizej wsi, ktory nie przejmujac sie zbytnio tuptal w celu tylko jemu wiadomym.
Niedlugo po opisanych wydarzeniach po raz wtory pojechalismy do rzeczonej wsi zycie ludzkie ratowac. W drodze zartowalismy sobie czy tez kon do domu doszedl i dlaczego go ktos w miescie porzucil. Niestety, nigdzie tuptajcego holendra nie spotkalismy. Natomiast wracajac do miasta zauwazylismy idacego srodkiem drogi, pijanego w trzy osme chlopa z batem w dloni. Ktory sladem weza szedl sobie w strone wiadomej wsi.
Wszystko stalo sie jasne. To nie byl kon bez jezdzca. To byl jezdziec bez glowy.
Kola, dyszel, ogon...
...bingo. Woznicy nie widac.
Rzucilismy okiem na fure, w srodku nikogo. Probowalismy nawet cos zrobic, co w istocie sprowadzilo sie do "prrrrr, Baska!", ale kon zlekcewazyl nas calkowicie i niespiesznie oddalil sie w kierunku pobliskiej wsi. Wsiedlismy do karetki, dali znac na stacje zeby zawiadomili policje o koniu bez jezdzca - i pojechali do pacjenta. Mijajac fure zauwazylismy ze kon grzecznie ku prawej sie usunal, i nieco zwolnil. Widac ze w jakiejs dobrej szkole jazdy pobieral nauki.
U pacejnta dlugo nie zeszlo, problem byl malo istotny, wiec po wypisaniu recept i wypisaniu rachunku za usluge wrocilismy na stacje. W drodze powrotnej spotkalismy naszego znajomego konia znacznie blizej wsi, ktory nie przejmujac sie zbytnio tuptal w celu tylko jemu wiadomym.
Niedlugo po opisanych wydarzeniach po raz wtory pojechalismy do rzeczonej wsi zycie ludzkie ratowac. W drodze zartowalismy sobie czy tez kon do domu doszedl i dlaczego go ktos w miescie porzucil. Niestety, nigdzie tuptajcego holendra nie spotkalismy. Natomiast wracajac do miasta zauwazylismy idacego srodkiem drogi, pijanego w trzy osme chlopa z batem w dloni. Ktory sladem weza szedl sobie w strone wiadomej wsi.
Wszystko stalo sie jasne. To nie byl kon bez jezdzca. To byl jezdziec bez glowy.
wtorek, 2 grudnia 2008
Zacieta plyta
Wypadek. Zbieramy sie blyskawicznie. Wzywaja swiadkowie, nie wyglada to dobrze. W trakcie dojazdu dyspozytor przekazuje informacje ze wysyla za nami dodatkowa karetke. Dwie powinny wystarczyc.
Dojezdzamy na miejsce. Strazacy juz sa. To dobrze. Jak znam zycie, co mogli to zabezpieczyli, co trzeba to reanimuja. Policji nie ma. Tez dobrze. Nikt mi nie bedzie probowal badac trzezwosci w karetce. Co mi w sumie nie przeszkadza jak pacjentowi sie nic nie dzieje ale czasem mam wrazenie ze reanimowanemu tez by zbadali.
Maluch i jakies duze osobowe auto. Niedobrze. Maluch zezlomowany, na osobowce solidne wgniecenie. Coraz gorzej. Wyskakujemy z samochodu, dowodca strazakow przekazuje raport. Naprawde lubie z nimi pracowac. Mozna sie zajac tym co wazne zamiast zaczynac od segregacji.
Dwoch lekko poszkodowanych, tych zostawie dla kumpla, juz ich slychac z daleka, dla nas kierowca, mloda dziewczyna, blada, oddycha ciezko, nie reaguje na nasze pytania. Blyskawiczna ocena systemem BTLS, tlumacze co robie w trakcie wykonywania, to zazwyczaj uspokaja pacjentow, zakladamy kolnierz, pakujemy na nosze i do karetki. Powtorne badanie, tym razem gruntowne, chyba sie wylga guzem na glowie. Mam pewne podejrzenia co do pluc, ale poki co jest OK.
- A co to sie stalo? - pyta, najwyrazniej dochodzac do siebie.
- Mieliscie wypadek.
- WYPADEK??? A szwagier z siostra??!??
- Cali.
- To dobrze... Dziekuje, panie doktorze... A co to sie stalo?
- Mieliscie wypadek.
- WYPADEK??? A szwagier z siostra??!??
- Cali.
- To dobrze... Dziekuje, panie doktorze... A co to sie stalo?
- Mieliscie wypadek.
- WYPADEK??? A szwagier ...
Dwuminutowy dzien swistaka. Potrafila opowiedziec co robila rano, co jadla na sniadanie, kiedy wyjechali z domu i tyle. Wszystko co stalo sie pozniej to jedna wielka biala plama. Z wyjatkiem ostatnich kilku minut.
Kilka dni pozniej spotkalem ja na urazowce, lezala sobie z potezna sliwa na czole i czytala ksiazke. Zapytalem, jak sie czuje. Popatrzyla zdziwiona. Przedstawilem sie, wytlumaczylem skad moje zainteresowanie. Tym razem popatrzyla z przepraszajacym usmiechem.
- Zbudzilam sie dzisiaj rano w szpitalu. Co bylo wczesniej - nic nie pamietam...
Dojezdzamy na miejsce. Strazacy juz sa. To dobrze. Jak znam zycie, co mogli to zabezpieczyli, co trzeba to reanimuja. Policji nie ma. Tez dobrze. Nikt mi nie bedzie probowal badac trzezwosci w karetce. Co mi w sumie nie przeszkadza jak pacjentowi sie nic nie dzieje ale czasem mam wrazenie ze reanimowanemu tez by zbadali.
Maluch i jakies duze osobowe auto. Niedobrze. Maluch zezlomowany, na osobowce solidne wgniecenie. Coraz gorzej. Wyskakujemy z samochodu, dowodca strazakow przekazuje raport. Naprawde lubie z nimi pracowac. Mozna sie zajac tym co wazne zamiast zaczynac od segregacji.
Dwoch lekko poszkodowanych, tych zostawie dla kumpla, juz ich slychac z daleka, dla nas kierowca, mloda dziewczyna, blada, oddycha ciezko, nie reaguje na nasze pytania. Blyskawiczna ocena systemem BTLS, tlumacze co robie w trakcie wykonywania, to zazwyczaj uspokaja pacjentow, zakladamy kolnierz, pakujemy na nosze i do karetki. Powtorne badanie, tym razem gruntowne, chyba sie wylga guzem na glowie. Mam pewne podejrzenia co do pluc, ale poki co jest OK.
- A co to sie stalo? - pyta, najwyrazniej dochodzac do siebie.
- Mieliscie wypadek.
- WYPADEK??? A szwagier z siostra??!??
- Cali.
- To dobrze... Dziekuje, panie doktorze... A co to sie stalo?
- Mieliscie wypadek.
- WYPADEK??? A szwagier z siostra??!??
- Cali.
- To dobrze... Dziekuje, panie doktorze... A co to sie stalo?
- Mieliscie wypadek.
- WYPADEK??? A szwagier ...
Dwuminutowy dzien swistaka. Potrafila opowiedziec co robila rano, co jadla na sniadanie, kiedy wyjechali z domu i tyle. Wszystko co stalo sie pozniej to jedna wielka biala plama. Z wyjatkiem ostatnich kilku minut.
Kilka dni pozniej spotkalem ja na urazowce, lezala sobie z potezna sliwa na czole i czytala ksiazke. Zapytalem, jak sie czuje. Popatrzyla zdziwiona. Przedstawilem sie, wytlumaczylem skad moje zainteresowanie. Tym razem popatrzyla z przepraszajacym usmiechem.
- Zbudzilam sie dzisiaj rano w szpitalu. Co bylo wczesniej - nic nie pamietam...
poniedziałek, 1 grudnia 2008
Astma
I znowu- przyjezdzajcie szybko bo go dusi. Czyli rozrzut od kaszelku po obrzek pluc. Jedziemy.
Dojazd dosc dlugi, przez radio dyspozytor przekazuje nam ze ponaglaja - to akurat nie jest dobry prognostyk.
Zajezdzamy na miejsce, kilka osob pokazuje gdzie jechac, wpadamy do srodka. Nie ma zartow. Facet jest granatowy i walczy o zycie. Kontakt praktycznie zaden, tyle mu woli zycia zostalo ze jeszcze oddycha. Zakladamy maske, tlen na full - nie wciaga wiecej powietrza jak 100-200 ml na oddech , ale dobre i to. Najwazniejsze w takim stanie to znalezc szybko zyle. Szczesliwie chlop jest prawdziwy, widac ze zycie w polu spedzil, zyly ma jak baty. W miedzyczasie traci przytomnosc. To jest ten moment kiedy zaczyna brakowac czasu. Musisz miec wklucie zeby dac leki - bo bez nich nie zaintubujesz. Probuje mu pomoc za pomoca maski, ale bez intubacji wentylowanie obkurczonego astmatyka to porazka. Opor w drogach oddechowych jest tak duzy ze wiekszosc powietrza wpada do zoladka. A potem wraca stamtad razem z obiadem - i oprocz astmy mamy zachlystowe zapalenie pluc czyli inaczej zespol Mendelsoha.
Pielegniarka wkluwa blyskiem venflon, dajemy szybko co w miedzyczasie przygotowal sanitariusz i nagle, z sekundy na sekunde, gosc sie poprawia, w ciagu minuty jest z nami. Rozowiutki, przytomny, nieco jeszcze dyszy - po takiej walce i tak marnej wentylacji poziom CO2 potrafi przekroczyc 2,5 raza norme - ale szczesliwy ze zyje. Rzadki, by nie rzec nieprawdopodobny, obrazek. Poprawial sie tak szybko ze nie zdazylem go zaintubowac.
Zbieram wywiad - i tu zagwozdka. Leki bierze jak mu kazali, a napady tego typu ma raz, dwa razy w roku. Czasem wcale. Przez pozostaly czas nic sie nie dzieje. Ot, czasem zaswiszczy.
Ze wzgledu na ciezkosc napadu zawiozlem go na pulmonologie. Pulmonolog, calkiem do rzeczy kobieta, zgodzila sie ze musi istniec jakis czynnik spustowy i ze chlopu sie nalezy pelna diagnostyka. Kilka dni pozniej wyslali go w tym celu na klinike do miasta.
Mialem z nim pozniej kontakt jeszcze raz. Atak byl tak samo ciezki. Ponoc pobyt na klinice niczego nie wyjasnil. Kilka lat pozniej umarl w polu. Za daleko bylo, nie zdazyli dojechac na czas.
Dojazd dosc dlugi, przez radio dyspozytor przekazuje nam ze ponaglaja - to akurat nie jest dobry prognostyk.
Zajezdzamy na miejsce, kilka osob pokazuje gdzie jechac, wpadamy do srodka. Nie ma zartow. Facet jest granatowy i walczy o zycie. Kontakt praktycznie zaden, tyle mu woli zycia zostalo ze jeszcze oddycha. Zakladamy maske, tlen na full - nie wciaga wiecej powietrza jak 100-200 ml na oddech , ale dobre i to. Najwazniejsze w takim stanie to znalezc szybko zyle. Szczesliwie chlop jest prawdziwy, widac ze zycie w polu spedzil, zyly ma jak baty. W miedzyczasie traci przytomnosc. To jest ten moment kiedy zaczyna brakowac czasu. Musisz miec wklucie zeby dac leki - bo bez nich nie zaintubujesz. Probuje mu pomoc za pomoca maski, ale bez intubacji wentylowanie obkurczonego astmatyka to porazka. Opor w drogach oddechowych jest tak duzy ze wiekszosc powietrza wpada do zoladka. A potem wraca stamtad razem z obiadem - i oprocz astmy mamy zachlystowe zapalenie pluc czyli inaczej zespol Mendelsoha.
Pielegniarka wkluwa blyskiem venflon, dajemy szybko co w miedzyczasie przygotowal sanitariusz i nagle, z sekundy na sekunde, gosc sie poprawia, w ciagu minuty jest z nami. Rozowiutki, przytomny, nieco jeszcze dyszy - po takiej walce i tak marnej wentylacji poziom CO2 potrafi przekroczyc 2,5 raza norme - ale szczesliwy ze zyje. Rzadki, by nie rzec nieprawdopodobny, obrazek. Poprawial sie tak szybko ze nie zdazylem go zaintubowac.
Zbieram wywiad - i tu zagwozdka. Leki bierze jak mu kazali, a napady tego typu ma raz, dwa razy w roku. Czasem wcale. Przez pozostaly czas nic sie nie dzieje. Ot, czasem zaswiszczy.
Ze wzgledu na ciezkosc napadu zawiozlem go na pulmonologie. Pulmonolog, calkiem do rzeczy kobieta, zgodzila sie ze musi istniec jakis czynnik spustowy i ze chlopu sie nalezy pelna diagnostyka. Kilka dni pozniej wyslali go w tym celu na klinike do miasta.
Mialem z nim pozniej kontakt jeszcze raz. Atak byl tak samo ciezki. Ponoc pobyt na klinice niczego nie wyjasnil. Kilka lat pozniej umarl w polu. Za daleko bylo, nie zdazyli dojechac na czas.
niedziela, 30 listopada 2008
Uwaga na drodze
Jedziemy sobie naszym nowym BMW czy jakiego tam innego Malucha mamy, przestrzegamy przepisow drogowych - co w tym drugim przypadku znowu takie trudne nie jest - i myslimy ze jestesmy bezpieczni.
Nic bardziej mylnego.
Wyjazd byl do utraty przytomnosci. Po przyjezdzie na miejsce zastalismy goscia siedzacego na ziemi i kurzacego papierosa. Nikogo wokolo. Pytamy grzecznie, czy cos widzial, moze ktos lezal i sobie poszedl? Nic nie widzial, nic sie nie dzialo, on problemow nie potrzebuje - peta zgasil, wsiadl na traktor i pojechal. Poszedlem do pobliskiego skupu zlomu zapytac, moze cos wiedza.
- A, tu lezy kolo traktora!
Poczulem jak mi sie jezy nieco skora na grzbiecie.
- Ktorego?
- O, tu stal. Musial dojsc do siebie i pojechal.
Ferfluchte. Wypuscilem faceta z rak. No, ale na czole nic napisane nie mial, leczenie w tym kraju jest przymusowe tylko dla okreslonych stanow psychicznych... Hm. Nawet nie wiadomo w ktora strone pojechal. Do krzyzowki 100 m. potem szukaj wiatru w polu. Nic to, zglosilismy sprawe na stacje, przekazali policji ze takie jajo mialo miejsce - i zebralismy sie do domu. Znaczy, tego - do pogotowia.
Ledwie zdazylismy wyjsc z samochodu, nastepny wyjazd. Wypadek, traktor w rowie. Popatrzylem z ratownika - ten na mnie. Psia krew. Ten sam region.
Juz z daleka widac ze traktor jakby znajomy, chociaz tym razem kolkami do gory i w rowie. Zrobilo mi sie zimno.Polowa kierowcow wychodzi z takiego czegos bez szwanku, pozostali gina przygniecieni przez traktor. Tym razem kolo traktora zastalismy kierowce - co robil? Tak jest. Kurzyl papierocha.
- Dzien dobry - zakrzyknalem szczerze i radosnie widzac go siedzacego kolo zezlomowanego traktora w doskonalym zdrowiu - Co to sie stalo tym razem?
- Panie, ja k. nie wiem, papierosa se kurze, chyba k. wolno, nie? Zaraz traktor wezne i do domu pojade.
Podrapalem sie po potylicy.
- Ten traktor? - zapytalem, wskazujac zlomowisko z trzema dobrymi kolami.
- O k.! - zakrzyknal palacz nalogowy - A co tu sie k. stalo??!?
Taaa...
- Chodz pan do karetki.
Troche zeszlo. Do karetki nie chcial, szarpac sie zaczal. Na szczescie policjanci - z ktorych rzadko jest dla nas jakas pociecha - tym razem pojawili sie dokladnie wtedy gdy ich potrzebowalismy. Na widok niebieskich facet spokornial nieco i zaczal gadac ludzkim glosem. Okazalo sie ze ma padaczke poalkoholowa, leki sie mu skonczyly, kasy na nowe nie mial bo przepil a traktorem na pole jechal coby zarobic. Raczej na pol litra a nie na tabletki - chociaz utrzymywal cos wrecz przeciwnego.
Gdy wybieracie sie w podroz, zapnijcie pasy. Nie jedzcie szybko. I zawsze patrzcie dookola czy jakis facet z padaczka nie jedzie na pole zeby na flaszke zarobic.
Nic bardziej mylnego.
Wyjazd byl do utraty przytomnosci. Po przyjezdzie na miejsce zastalismy goscia siedzacego na ziemi i kurzacego papierosa. Nikogo wokolo. Pytamy grzecznie, czy cos widzial, moze ktos lezal i sobie poszedl? Nic nie widzial, nic sie nie dzialo, on problemow nie potrzebuje - peta zgasil, wsiadl na traktor i pojechal. Poszedlem do pobliskiego skupu zlomu zapytac, moze cos wiedza.
- A, tu lezy kolo traktora!
Poczulem jak mi sie jezy nieco skora na grzbiecie.
- Ktorego?
- O, tu stal. Musial dojsc do siebie i pojechal.
Ferfluchte. Wypuscilem faceta z rak. No, ale na czole nic napisane nie mial, leczenie w tym kraju jest przymusowe tylko dla okreslonych stanow psychicznych... Hm. Nawet nie wiadomo w ktora strone pojechal. Do krzyzowki 100 m. potem szukaj wiatru w polu. Nic to, zglosilismy sprawe na stacje, przekazali policji ze takie jajo mialo miejsce - i zebralismy sie do domu. Znaczy, tego - do pogotowia.
Ledwie zdazylismy wyjsc z samochodu, nastepny wyjazd. Wypadek, traktor w rowie. Popatrzylem z ratownika - ten na mnie. Psia krew. Ten sam region.
Juz z daleka widac ze traktor jakby znajomy, chociaz tym razem kolkami do gory i w rowie. Zrobilo mi sie zimno.Polowa kierowcow wychodzi z takiego czegos bez szwanku, pozostali gina przygniecieni przez traktor. Tym razem kolo traktora zastalismy kierowce - co robil? Tak jest. Kurzyl papierocha.
- Dzien dobry - zakrzyknalem szczerze i radosnie widzac go siedzacego kolo zezlomowanego traktora w doskonalym zdrowiu - Co to sie stalo tym razem?
- Panie, ja k. nie wiem, papierosa se kurze, chyba k. wolno, nie? Zaraz traktor wezne i do domu pojade.
Podrapalem sie po potylicy.
- Ten traktor? - zapytalem, wskazujac zlomowisko z trzema dobrymi kolami.
- O k.! - zakrzyknal palacz nalogowy - A co tu sie k. stalo??!?
Taaa...
- Chodz pan do karetki.
Troche zeszlo. Do karetki nie chcial, szarpac sie zaczal. Na szczescie policjanci - z ktorych rzadko jest dla nas jakas pociecha - tym razem pojawili sie dokladnie wtedy gdy ich potrzebowalismy. Na widok niebieskich facet spokornial nieco i zaczal gadac ludzkim glosem. Okazalo sie ze ma padaczke poalkoholowa, leki sie mu skonczyly, kasy na nowe nie mial bo przepil a traktorem na pole jechal coby zarobic. Raczej na pol litra a nie na tabletki - chociaz utrzymywal cos wrecz przeciwnego.
Gdy wybieracie sie w podroz, zapnijcie pasy. Nie jedzcie szybko. I zawsze patrzcie dookola czy jakis facet z padaczka nie jedzie na pole zeby na flaszke zarobic.
sobota, 29 listopada 2008
Rawhide
Wczoraj przeszlo male tornado. Najpiew przyjechal chirurg zwany plastycznym, czego w zasadzie nie rozumiem, bo nie zajmuje sie on wycinaniem dzierganek lowickich tylko upiekszaniem biustu. Niestety, ostatnio cos mu nie wyszlo i pacjentka zglosila problem ze jej - excuses moi - biusta wjezdzaja pod pachy. Dlubal chyba z godzine, przypalal, wycinal, stare biusty wyrwal i nowe wsadzil. Ja ze wsi jestem a na plastyce zawsze mialem problemy jako ze kazde zwierze ktore narysowalem bylo podobne do samochodu z kwadratowymi kolami. Tak ze moje zdanie jest w tej materii niemiarodajne. Ale po mojemu to ona wygladala tak samo przed jak i po.
Potem wpadl zdyszany moj ulubiony chirurg, Szalony Lorenzo. Lubie go, bo jest szybki, sprawny i przewidywalny, co anestezjologowi koi nerwy nieslychanie. Szalony - bo facet potrafi zmontowac liste na ktorej ma cztery przepukliny, cztery zylaki, z czego przynajmniej jedna podkolanowa - ta musze zaintubowac bo sie to operuje w pozycji na brzuchu - a potem 6-8 drobniejszych procedur w znieczuleniu lokalnym. I wszystko robi teoretycznie w ciagu 8 godzin. Bo praktycznie to nie.
Tak to sie wczoraj pierniczylo, jak to w piatek potrafi. Wlascicielka nowego biustu wolala o ratunek, bo ja straszliwie napierdzielalo. Dziwne nie jest - pol klatki popalone to i boli. W koncu jej powiedzialem ze jak nie przestanie Marlenki straszyc to ta ja pusci do domu o polnocy. Pomoglo. Nastepnie pan starszy co sobie mial isc do domu, poszedl do przebieralni i schyliwszy sie po buty nie wydolna i pier.olna glowka w sedes tak skutecznie ze sobie ja rozbil. Siedzial potem i rozgladal sie po swiecie jakby sie dziwil. Chwala ze Rtg dobre, neurologicznie OK - dostal cud-miod miksture antyrzygowa i polazl z kilkugodzinnym opoznieniem do domu. Potem wywiozlem jakiegos mlodziana co ostatnie piec lat spedzil w armii - sily specjalne, wojna na bliskim wschodzie, spadochrony, karabiny i takie tam. Juz dawno ne widzialem zeby ktos potrzebowal podobnego poziomu narkotykow do pacyfikacji. Jak nie jest uzalezniony to ja sie nazywam Hortensja Bizantyjska. Poszedl sobie siku zrobic i - zgaduj-zgadula - pierdzielna glowka w sedes. Trzeba zamowic z gumy, bo to epidemia jakas. Na dodatek do srodka nie mozna z nim wejsc bo to patient dignity narusza co tu jest zbrodnia gdzies pomiedzy sikaniem publicznie a wystraszeniem zakonnicy. A na koniec trafila sie wrazliwa dziewczynka ktora myslala ze operacja zylakow to wyjscie na paczka do kawiarni. Po zabiegu zaczelo sie ze boli, a mialo nie, a moze by jej jednak cos dac przeciwbolowego. Wytlumaczylem bardzo grzecznie - ach - ze co mogla to dostala, wiecej nie dam bo jej wysiadzie wszystko co moze, a poza tym zycie to nie je bajka i cudow nie ma. Znaczy, z zastrzezeniem tym co kiedys juz podawalem. Chyba zrozumiala bo przestala jeczec i zaczela sie usmiechac.
---
Snulismy ostatnio ponure wizje i wymyslil sie nam hymn. Jest to hymn naszego centrum leczniczego. Pamietacie Blues Brothers? Ta scena kiedy daja koncert, grajac bluesa w knajpie Redneck Country? Pierwszy kawalek nazywal sie Rawhide. Czyli po polskiemu bykowiec - taki wielki bat do poganiania krow. Leci tak:
Rolling rolling rolling
You've gotta keep them patients flowing
You've gotta keep them numbers growing, rawhide!
At the TVC, we are licenced to mend ya
There is no finer place South of Tees
So keep them patients flowing, keep the target growing
We must get bonus at xmas if you please
Move'em on, knock'em out, wake'em up, ship'em out
Move'em on, knock'em out, wake'em up, ship'em out, rawhide!!!
Move'em on, cut it out, stitch'em up, move'em out
Move'em on, cut it out, stitch'em up, move'em out, rawhide!!!
RAWHIDE!!!
Potem wpadl zdyszany moj ulubiony chirurg, Szalony Lorenzo. Lubie go, bo jest szybki, sprawny i przewidywalny, co anestezjologowi koi nerwy nieslychanie. Szalony - bo facet potrafi zmontowac liste na ktorej ma cztery przepukliny, cztery zylaki, z czego przynajmniej jedna podkolanowa - ta musze zaintubowac bo sie to operuje w pozycji na brzuchu - a potem 6-8 drobniejszych procedur w znieczuleniu lokalnym. I wszystko robi teoretycznie w ciagu 8 godzin. Bo praktycznie to nie.
Tak to sie wczoraj pierniczylo, jak to w piatek potrafi. Wlascicielka nowego biustu wolala o ratunek, bo ja straszliwie napierdzielalo. Dziwne nie jest - pol klatki popalone to i boli. W koncu jej powiedzialem ze jak nie przestanie Marlenki straszyc to ta ja pusci do domu o polnocy. Pomoglo. Nastepnie pan starszy co sobie mial isc do domu, poszedl do przebieralni i schyliwszy sie po buty nie wydolna i pier.olna glowka w sedes tak skutecznie ze sobie ja rozbil. Siedzial potem i rozgladal sie po swiecie jakby sie dziwil. Chwala ze Rtg dobre, neurologicznie OK - dostal cud-miod miksture antyrzygowa i polazl z kilkugodzinnym opoznieniem do domu. Potem wywiozlem jakiegos mlodziana co ostatnie piec lat spedzil w armii - sily specjalne, wojna na bliskim wschodzie, spadochrony, karabiny i takie tam. Juz dawno ne widzialem zeby ktos potrzebowal podobnego poziomu narkotykow do pacyfikacji. Jak nie jest uzalezniony to ja sie nazywam Hortensja Bizantyjska. Poszedl sobie siku zrobic i - zgaduj-zgadula - pierdzielna glowka w sedes. Trzeba zamowic z gumy, bo to epidemia jakas. Na dodatek do srodka nie mozna z nim wejsc bo to patient dignity narusza co tu jest zbrodnia gdzies pomiedzy sikaniem publicznie a wystraszeniem zakonnicy. A na koniec trafila sie wrazliwa dziewczynka ktora myslala ze operacja zylakow to wyjscie na paczka do kawiarni. Po zabiegu zaczelo sie ze boli, a mialo nie, a moze by jej jednak cos dac przeciwbolowego. Wytlumaczylem bardzo grzecznie - ach - ze co mogla to dostala, wiecej nie dam bo jej wysiadzie wszystko co moze, a poza tym zycie to nie je bajka i cudow nie ma. Znaczy, z zastrzezeniem tym co kiedys juz podawalem. Chyba zrozumiala bo przestala jeczec i zaczela sie usmiechac.
---
Snulismy ostatnio ponure wizje i wymyslil sie nam hymn. Jest to hymn naszego centrum leczniczego. Pamietacie Blues Brothers? Ta scena kiedy daja koncert, grajac bluesa w knajpie Redneck Country? Pierwszy kawalek nazywal sie Rawhide. Czyli po polskiemu bykowiec - taki wielki bat do poganiania krow. Leci tak:
Rolling rolling rolling
You've gotta keep them patients flowing
You've gotta keep them numbers growing, rawhide!
At the TVC, we are licenced to mend ya
There is no finer place South of Tees
So keep them patients flowing, keep the target growing
We must get bonus at xmas if you please
Move'em on, knock'em out, wake'em up, ship'em out
Move'em on, knock'em out, wake'em up, ship'em out, rawhide!!!
Move'em on, cut it out, stitch'em up, move'em out
Move'em on, cut it out, stitch'em up, move'em out, rawhide!!!
RAWHIDE!!!
piątek, 28 listopada 2008
Mchy i porosty
Nieprzytomny, chyba nie zyje.
Sygnaly i wio. Dojazd niedaleko, lato, cieplo, tniemy na skroty deptakiem z masa ludzi, jade dumny i blady ze niby nic nie widze, wzrok w przyszlosc wbity, mozg praca wyzsza zajety...
...kobiety na niego grabiami machaja, zeby nie robota, by sie nimi zajal - hej- hej- hej...
Zajechalismy pod dom, kilkupietrowy, stary. Nikt nie wita, do srodka nie prosi. Wpadamy do biura mieszczacego sie na parterze, pracownik patrzy na nas i z niesmakiem tlumaczy ze to na drugim pietrze. W miedzyczasie ktos z sasiadow zszedl z gory droge pokazac.
Idziemy po schodach i - ciekawa sprawa. Mianowicie im wyzej jestesmy tym smrod wiekszy. Na drugim pietrze kierowca, ktory wrazliwy byl nieco, zzielenial i odmeldowal sie z bulgotem w krtani. W dalsza droge druzyna pierscienia poszla zdziesiatkowana...stop, stoop!!, nie to ujecie!!!... dzielna druzyna pogotowia poszla w skladzie ratownik+lekarz.
Otorzylismy drzwi do pomieszczenia i smrod sie zmaterializowal. Uderzyl namacalnie, fizycznie wrecz. Pokoik maly, zarosniete pajeczyna okienko typu poddaszowego, pod sciana lozko, po drugiej stronie komodka z miednica i dzbankiem na wode. Na podlodze gruba warstwa smieci, dziadostwa przeroznej masci i ludzkich ekskrementow. Rozgladamy sie wokolo - pusto. Nikt nie umiera, nikogo nie widac. Do tego smrod w obecnosci ktorego myslenie boli.
- Co do cholery, gdzie ten nieboszczyk?- starajac sie nie brac glebokiego oddechu wyrzezilem przez fartuch przycisniety do twarzy. Sanitariusz popatrzyl na mnie z wyrzutem, jakby sie upewniajac ze nie znam lepszych okolicznosci przyrody do prowadzenia konwersacji. Faktycznie, tez mi sie zachcialo. Mielismy juz wychodzic gdy nagle na podlodze poruszyl sie zielony, omszaly waz. Zdretwialem. Sanitariusz to przynajmniej ma wielka metalowa walizke ktora moze wywijac nad glowa, ale ja? Przeciez sluchawki to nie swietlny miecz. Na dodatek zgine predzej niz uzyje moje cud_miod_noweczka Littmany jako bron zaczepno-obronna.
Gdy napiecie nieco zelzalo, podszedlem do weza i skonstatowalem z niejakim zdziwieniem ze wysuwa sie spod lozka, zakonczony jest gumofilcem a przyczepiony jest do wlasciciela. Wlasciciela nogi, a nie weza bo to noga byla, cala porosnieta mchem i paprocia. Pociagnelismy nieco i spod lozka wyjechal osobnik plci i wieku niezdefiniowanego, patrzacy na nas metnym wzrokiem. Sadzac po brodzie, chlop. Srodowisko zmienilo parametry. Wokol nas zamiast smrodu w powietrzu rozeszlo sie powietrze w smrodzie.
Doszedlem do wniosku ze nic nie mozemy zrobic na miejscu. Jakakolwiek proba podklucia czy zastrzyku skonczy sie natychmiastowym zgonem pacjenta z powodu intoksykacji stworzeniami zyjacymi na skorze. Zarzadzilem natychmiastowy transport do szpitala - i dalem noge. Po zejsciu na dol zastalem inna karetke z innym kierowca. Okazalo sie ze poprzedni w miedzyczasie pognal na stacje, po drodze kupil litra wodki i wyblagal zmiane od kumpli. A mowia ze chlopy to sa niewrazliwe. Po chwili certolenia zapakowalismy pacjenta do karetki, wywiesili sie za okna i pojechali na IP. Szczesciem, daleko nie bylo.
Siedzimy sobie na izbie, wentylator pod sufitem swieze powietrze tloczy, cud miod i ultrmaryna. Ciekawe, ze mysmy juz zadnego smrodu nie czuli, natomiast personel Izby Przyjec wyszedl sobie na zewnatrz.
Po paru minutach z gory zszedl dyzurny internista. W zasadzie trudno bylo orzec kto to, bo cala twarz zaslonil.
- Co jest? - dobieglo zza zaimprowizowanego z recznika filtra antybakteryjnego.
- Pacjent przytomny, bez kontaktu - powiedzialem co wiedzialem. Nie dodalem ze gnije sobie zywcem bo recznik wskazywal ze internista zauwazyl problem.
- Jakie ma cisnienie?
A to ci dociekliwosc medyczna. Zwariowal chyba. Za chwile zapyta co na CT wyszlo i jaki jest poziom hormonow tarczycy...
- Chcesz wiedziec, zmierz sobie sam - usmiechnalem sie cieplo. Toz ja mam jeden cisnieniomierz, jak go uzyje to bede musial wyrzucic.
- Nic wiecej nie wiemy - dodalem. Nie wiem co zamierzali z nim robic, ale proces diagnostyczny musial sie zaczac od gruntownego odmoczenia kloszarda.
Jakies dwie godziny pozniej, jadac do szpitala z kolejnym pacjentem, zauwazylismy jedna z naszych karetek transportowych, ktora zachowywala sie nieco dziwnie. Otwarte okna, wiszace glowy za oknem, uchylona klapa z tylu i rzygajacy sanitariusz. Hm...
Pozniej dowiedzielismy sie ze przedsiebiorczy internista, korzystajac z braku miejsc na oddziale, wyslal pacjenta do zaprzyjaznionego szpitala. Gdzie po umyciu i ogoleniu okazalo sie ze to jednak kloszardzica byla.
Grunt to wiedziec jak sobie prace zorganizowac.
Sygnaly i wio. Dojazd niedaleko, lato, cieplo, tniemy na skroty deptakiem z masa ludzi, jade dumny i blady ze niby nic nie widze, wzrok w przyszlosc wbity, mozg praca wyzsza zajety...
...kobiety na niego grabiami machaja, zeby nie robota, by sie nimi zajal - hej- hej- hej...
Zajechalismy pod dom, kilkupietrowy, stary. Nikt nie wita, do srodka nie prosi. Wpadamy do biura mieszczacego sie na parterze, pracownik patrzy na nas i z niesmakiem tlumaczy ze to na drugim pietrze. W miedzyczasie ktos z sasiadow zszedl z gory droge pokazac.
Idziemy po schodach i - ciekawa sprawa. Mianowicie im wyzej jestesmy tym smrod wiekszy. Na drugim pietrze kierowca, ktory wrazliwy byl nieco, zzielenial i odmeldowal sie z bulgotem w krtani. W dalsza droge druzyna pierscienia poszla zdziesiatkowana...stop, stoop!!, nie to ujecie!!!... dzielna druzyna pogotowia poszla w skladzie ratownik+lekarz.
Otorzylismy drzwi do pomieszczenia i smrod sie zmaterializowal. Uderzyl namacalnie, fizycznie wrecz. Pokoik maly, zarosniete pajeczyna okienko typu poddaszowego, pod sciana lozko, po drugiej stronie komodka z miednica i dzbankiem na wode. Na podlodze gruba warstwa smieci, dziadostwa przeroznej masci i ludzkich ekskrementow. Rozgladamy sie wokolo - pusto. Nikt nie umiera, nikogo nie widac. Do tego smrod w obecnosci ktorego myslenie boli.
- Co do cholery, gdzie ten nieboszczyk?- starajac sie nie brac glebokiego oddechu wyrzezilem przez fartuch przycisniety do twarzy. Sanitariusz popatrzyl na mnie z wyrzutem, jakby sie upewniajac ze nie znam lepszych okolicznosci przyrody do prowadzenia konwersacji. Faktycznie, tez mi sie zachcialo. Mielismy juz wychodzic gdy nagle na podlodze poruszyl sie zielony, omszaly waz. Zdretwialem. Sanitariusz to przynajmniej ma wielka metalowa walizke ktora moze wywijac nad glowa, ale ja? Przeciez sluchawki to nie swietlny miecz. Na dodatek zgine predzej niz uzyje moje cud_miod_noweczka Littmany jako bron zaczepno-obronna.
Gdy napiecie nieco zelzalo, podszedlem do weza i skonstatowalem z niejakim zdziwieniem ze wysuwa sie spod lozka, zakonczony jest gumofilcem a przyczepiony jest do wlasciciela. Wlasciciela nogi, a nie weza bo to noga byla, cala porosnieta mchem i paprocia. Pociagnelismy nieco i spod lozka wyjechal osobnik plci i wieku niezdefiniowanego, patrzacy na nas metnym wzrokiem. Sadzac po brodzie, chlop. Srodowisko zmienilo parametry. Wokol nas zamiast smrodu w powietrzu rozeszlo sie powietrze w smrodzie.
Doszedlem do wniosku ze nic nie mozemy zrobic na miejscu. Jakakolwiek proba podklucia czy zastrzyku skonczy sie natychmiastowym zgonem pacjenta z powodu intoksykacji stworzeniami zyjacymi na skorze. Zarzadzilem natychmiastowy transport do szpitala - i dalem noge. Po zejsciu na dol zastalem inna karetke z innym kierowca. Okazalo sie ze poprzedni w miedzyczasie pognal na stacje, po drodze kupil litra wodki i wyblagal zmiane od kumpli. A mowia ze chlopy to sa niewrazliwe. Po chwili certolenia zapakowalismy pacjenta do karetki, wywiesili sie za okna i pojechali na IP. Szczesciem, daleko nie bylo.
Siedzimy sobie na izbie, wentylator pod sufitem swieze powietrze tloczy, cud miod i ultrmaryna. Ciekawe, ze mysmy juz zadnego smrodu nie czuli, natomiast personel Izby Przyjec wyszedl sobie na zewnatrz.
Po paru minutach z gory zszedl dyzurny internista. W zasadzie trudno bylo orzec kto to, bo cala twarz zaslonil.
- Co jest? - dobieglo zza zaimprowizowanego z recznika filtra antybakteryjnego.
- Pacjent przytomny, bez kontaktu - powiedzialem co wiedzialem. Nie dodalem ze gnije sobie zywcem bo recznik wskazywal ze internista zauwazyl problem.
- Jakie ma cisnienie?
A to ci dociekliwosc medyczna. Zwariowal chyba. Za chwile zapyta co na CT wyszlo i jaki jest poziom hormonow tarczycy...
- Chcesz wiedziec, zmierz sobie sam - usmiechnalem sie cieplo. Toz ja mam jeden cisnieniomierz, jak go uzyje to bede musial wyrzucic.
- Nic wiecej nie wiemy - dodalem. Nie wiem co zamierzali z nim robic, ale proces diagnostyczny musial sie zaczac od gruntownego odmoczenia kloszarda.
Jakies dwie godziny pozniej, jadac do szpitala z kolejnym pacjentem, zauwazylismy jedna z naszych karetek transportowych, ktora zachowywala sie nieco dziwnie. Otwarte okna, wiszace glowy za oknem, uchylona klapa z tylu i rzygajacy sanitariusz. Hm...
Pozniej dowiedzielismy sie ze przedsiebiorczy internista, korzystajac z braku miejsc na oddziale, wyslal pacjenta do zaprzyjaznionego szpitala. Gdzie po umyciu i ogoleniu okazalo sie ze to jednak kloszardzica byla.
Grunt to wiedziec jak sobie prace zorganizowac.
czwartek, 27 listopada 2008
Wiezienie
Tych wyjazdow nie lubi nikt. Zazwyczaj wiezienia maja swojego lekarza i swoje szpitale. Czemu mysmy zaopatrywali pacjentow z okolicznego pudla - nie mam pojecia. Bylem tam kilka razy. Zawsze mi sie skora na grzbiecie marszczyla, gdy przechodzilem przez kolejne bramy, bramki, przedsionki, wszedzie klodki i zamki. Brrr...
Powodem wezwania byly bole brzucha. Rozwazajac ponuro czy nie lepiej by bylo sraczki dostac, lazlem do karetki. Chyba jednak nie. Co, k. ja nie skocze?
Zawsze to samo. Samochod zostal na zewnatrz, a my weszlismy do srodka, przelazac przez kolejne zabezpieczenia, bramki kontrolne, wyciagajac klucze i oddajac w depozyt pilniczki do paznokci.
Przed wejsciem do Izby Chorych stal jeden ze straznikow, zlapal mnie za reke i poprosil o chwile rozmowy. A to ci dopiero. Jak dla mnie - cos nowego. Poszlismy do pokoiku obok, facet sie przedstawil jako szef nocnej zmiany i pokazuje mi papiery goscia. Czytam i wlosy mi sie jeza na glowie. Dozywocie, morderstwa na koncie, trenowany przez specnaz, ze zabic moze uszami to nawet pisac nie trzeba, potrafi symulowac w sposob nieodroznialny od stanu faktycznego astme, padaczke, zawal, udar i kilkanascie innych stanow chorobowych, potrafi wygenerowac sobie cisnienie 250/150 i na zawolanie stracic przytomnosc. Czytam to wszystko raz jeszcze i mam wrazenie ze ktos mi nowa ksiazke Ludluma podrzucil. Jakim cudem on jeszcze w wiezieniu jest? Z takimi zdolnosciami powinien sie rozplynac w powietrzu jak kamfora. Gdy skonczylem, szef zmiany popatrzyl na mnie i rzekl:
- Prosze to wszystko wziac pod uwage, panie doktorze. Bo jezeli bede go musial przetransportowac do naszego szpitala, to musze wezwac antyterrorystow, woz pancerny i wyslac polowe moich ludzi z nimi.
Weszlismy do izolatki. Na srodku stoi krzeselko, na krzeselku siedzi 180 kilogramowa kupa miesni. Przedramie ma grubsze niz moja noga. Dookola, pod scianami, stoja klawisze w liczbie 15. Moj ratownik gdzies w najdalszym koncu rozlozyl walizke, z ktorej wczesniej wyjeto nozyczki, skalpele, polowe duzych ampulek i inne ostro wygladajace przedmioty.
W morde. Przeciez jak on mi bedzie chcial leb urwac to nawet sie nie zorientuje kiedy to sie stalo. To sami go beda transportowac w wozie pancernym z antyterrorystami uzbrojonymi po zeby, a mnie tu wypychaja z golymi rekami? Wrocielm na korytarz i zapytalem naczelnego:
- Bron jaks macie?
- Wykluczone. Moglby uzyc przeciwko nam.
Zwariowal chlop calkiem. Facet wyglada jak maszyna do zabijania a ten mi tu o bezpieczenstwie. Toz gdyby go chciec rozbroic to trzeba by mu odciac rece i nogi. I chyba jeszcze wyrwac zeby.
Wlazlem z powrotem do ambulatorium.
- Gdzie boli? - zapytalem z trzech metrow.
- Tu - pokazal pacjent.
- Trojca - zadysponowalem. - Odslonic posladek.
Wbilem igle, podalem lekarstwo i dalismy noge. Doslownie. Naczelny zostal poinformowany ze jak bol przejdzie - to przejdzie. A jak nie, to niech go od razu wioza do swojego szpitala, bo ja drugi raz dzisiaj nie przyjade.
Wykrakalem. Pojechalem jeszcze raz tej samej nocy do bolacych zebow. Ale to zupelnie inna historia.
Powodem wezwania byly bole brzucha. Rozwazajac ponuro czy nie lepiej by bylo sraczki dostac, lazlem do karetki. Chyba jednak nie. Co, k. ja nie skocze?
Zawsze to samo. Samochod zostal na zewnatrz, a my weszlismy do srodka, przelazac przez kolejne zabezpieczenia, bramki kontrolne, wyciagajac klucze i oddajac w depozyt pilniczki do paznokci.
Przed wejsciem do Izby Chorych stal jeden ze straznikow, zlapal mnie za reke i poprosil o chwile rozmowy. A to ci dopiero. Jak dla mnie - cos nowego. Poszlismy do pokoiku obok, facet sie przedstawil jako szef nocnej zmiany i pokazuje mi papiery goscia. Czytam i wlosy mi sie jeza na glowie. Dozywocie, morderstwa na koncie, trenowany przez specnaz, ze zabic moze uszami to nawet pisac nie trzeba, potrafi symulowac w sposob nieodroznialny od stanu faktycznego astme, padaczke, zawal, udar i kilkanascie innych stanow chorobowych, potrafi wygenerowac sobie cisnienie 250/150 i na zawolanie stracic przytomnosc. Czytam to wszystko raz jeszcze i mam wrazenie ze ktos mi nowa ksiazke Ludluma podrzucil. Jakim cudem on jeszcze w wiezieniu jest? Z takimi zdolnosciami powinien sie rozplynac w powietrzu jak kamfora. Gdy skonczylem, szef zmiany popatrzyl na mnie i rzekl:
- Prosze to wszystko wziac pod uwage, panie doktorze. Bo jezeli bede go musial przetransportowac do naszego szpitala, to musze wezwac antyterrorystow, woz pancerny i wyslac polowe moich ludzi z nimi.
Weszlismy do izolatki. Na srodku stoi krzeselko, na krzeselku siedzi 180 kilogramowa kupa miesni. Przedramie ma grubsze niz moja noga. Dookola, pod scianami, stoja klawisze w liczbie 15. Moj ratownik gdzies w najdalszym koncu rozlozyl walizke, z ktorej wczesniej wyjeto nozyczki, skalpele, polowe duzych ampulek i inne ostro wygladajace przedmioty.
W morde. Przeciez jak on mi bedzie chcial leb urwac to nawet sie nie zorientuje kiedy to sie stalo. To sami go beda transportowac w wozie pancernym z antyterrorystami uzbrojonymi po zeby, a mnie tu wypychaja z golymi rekami? Wrocielm na korytarz i zapytalem naczelnego:
- Bron jaks macie?
- Wykluczone. Moglby uzyc przeciwko nam.
Zwariowal chlop calkiem. Facet wyglada jak maszyna do zabijania a ten mi tu o bezpieczenstwie. Toz gdyby go chciec rozbroic to trzeba by mu odciac rece i nogi. I chyba jeszcze wyrwac zeby.
Wlazlem z powrotem do ambulatorium.
- Gdzie boli? - zapytalem z trzech metrow.
- Tu - pokazal pacjent.
- Trojca - zadysponowalem. - Odslonic posladek.
Wbilem igle, podalem lekarstwo i dalismy noge. Doslownie. Naczelny zostal poinformowany ze jak bol przejdzie - to przejdzie. A jak nie, to niech go od razu wioza do swojego szpitala, bo ja drugi raz dzisiaj nie przyjade.
Wykrakalem. Pojechalem jeszcze raz tej samej nocy do bolacych zebow. Ale to zupelnie inna historia.
środa, 26 listopada 2008
Dark Zone Black Warior
Witajcie :)
Dzisiaj nie bedzie opowiesci w stylu Jaki_To_Jestem_Genialny_Czyli_Z_Pamietnika_Doktora_Upiora.
Dzisiaj bedzie o AB . Czyli Czarnej Annie.Temat podjal Agregat, pozwole sobie go kontynuowac.
Poznalem ja poprzez jej blog 2 miesiace temu. Zafascynowal mnie styl wypowiedzi - twardy i autoironiczny, mimo problemow jakie przynioslo jej zdrowie.
Walczy z paskudnym schorzeniem, Sclerosis Multiplex , ktore degradujac mozliwosci poruszania, pozostawia czlowieka zamknietego w srodku.
SM przebiega roznie. W przypadku AB zadna z dotychczasowych terapii nie przyniosla skutku.
Jej szansa jest TYSABRI, lek drogi lecz dajacy nadzieje na powstrzymanie, a nawet odwrocenie procesu chorobowego.
Kazdy z nas moze przeznaczyc 1% swojego podatku na dowolny cel. Dzieki Polskiemu Towarzystwu Stwardnienia Rozsianego mozemy ten 1% podarowac Annie, zamiast przeznaczac je na bilety lotnicze dla naszych milusinskich politykow.
Jezeli chcesz wspomoc Anne dowolna wplata - mozesz to zrobic rowniez, uzywajac ponizszych danych.
Dane subkonta Anny znajduja sie tutaj.
Wystarczy kilka minut poswieconych na wpisanie tych danych do formularza podatkowego.
W zyciu trzeba czasem bezinteresownie zrobic cos dobrego. To stanowi o naszej przynaleznosci do homo sapiens.
PS. Chcialbym podziekowac Morfeuszowi za umieszczenie linku do tej wiadomosci na jego blogu. Dzieki Twojej popularnosci nasza skromna agregatowo-abnegatowa akcja ma szanse na dotarcie do szerokiej rzeszy ludzi.
Dzisiaj nie bedzie opowiesci w stylu Jaki_To_Jestem_Genialny_Czyli_Z_Pamietnika_Doktora_Upiora.
Dzisiaj bedzie o AB . Czyli Czarnej Annie.Temat podjal Agregat, pozwole sobie go kontynuowac.
Poznalem ja poprzez jej blog 2 miesiace temu. Zafascynowal mnie styl wypowiedzi - twardy i autoironiczny, mimo problemow jakie przynioslo jej zdrowie.
Walczy z paskudnym schorzeniem, Sclerosis Multiplex , ktore degradujac mozliwosci poruszania, pozostawia czlowieka zamknietego w srodku.
SM przebiega roznie. W przypadku AB zadna z dotychczasowych terapii nie przyniosla skutku.
Jej szansa jest TYSABRI, lek drogi lecz dajacy nadzieje na powstrzymanie, a nawet odwrocenie procesu chorobowego.
Kazdy z nas moze przeznaczyc 1% swojego podatku na dowolny cel. Dzieki Polskiemu Towarzystwu Stwardnienia Rozsianego mozemy ten 1% podarowac Annie, zamiast przeznaczac je na bilety lotnicze dla naszych milusinskich politykow.
Jezeli chcesz wspomoc Anne dowolna wplata - mozesz to zrobic rowniez, uzywajac ponizszych danych.
Dane subkonta Anny znajduja sie tutaj.
Wystarczy kilka minut poswieconych na wpisanie tych danych do formularza podatkowego.
W zyciu trzeba czasem bezinteresownie zrobic cos dobrego. To stanowi o naszej przynaleznosci do homo sapiens.
PS. Chcialbym podziekowac Morfeuszowi za umieszczenie linku do tej wiadomosci na jego blogu. Dzieki Twojej popularnosci nasza skromna agregatowo-abnegatowa akcja ma szanse na dotarcie do szerokiej rzeszy ludzi.
wtorek, 25 listopada 2008
Dusi go
Przyjezdzajcie szybko bo go strasznie dusi.
To dopiero jest wezwanie - zagadka. Mozna sie spodziwac wszystkiego.
Dojazd moze pieciominutowy, blokowisko, na parterze.
Jest taki moment po wejsciu do domu kiedy wewnetrzny przelozony wydaje rozkaz "Rozladuj". Widzisz ze nic groznego sie nie dzieje, pacjena trzeba zbadac i zaopatrzyc, czasem przewiezc na IP, ale bezposredniego zagrozenia zycia nie widac. Tak bylo tym razem.
Na lozku siedzi wielki chlop kolo 40 lat, klata ustawiona w pozycji wdechowej i zipi. Czerstwy i rumiany. Przylozylem sluchawki - wszystkie rzezenia produkuje na wydechu z krtani. Znaczy - dobrze jest. Wykluczywszy stany patologiczne krtani - symulant albo zluzowana piata klepka. Przechodzimy do fazy drugiej procesu diagnostycznego.
- Od kiedy duszno?
- A bedzie juz 6 miesiac - odpowiedzial plynnie i dzwiecznie jednym zdaniem co zdecydowanie wyklucza prawdziwa dusznosc krtaniowa w stopniu zaprezentowanym poprzednio.
- Caly czas tak samo?
- Czasem to nawet gorzej.
- A kiedy najgorzej?
- Jak spie na plecach.
- I co pomaga?
- Nic. Leki jem jak mi przepisali, fukawki fukam, ale to niewiele mi robi. Musze wstac i na balkon wyjsc, to wtedy mi lepiej.
Faza trzecia: apteczka domowa. W worku z lekami znajdowalo sie wszystko co na astme pomoc moze. Inhalatory roznej masci, ktore lud zwie wziewkami albo fukawkami. Niektore z nich dublujace zawartosc. Tabletki, w tym trzy rozne preparaty teofiliny, sterydy i jeden beta- bloker. To ze ktos chcial otruc goscia teofilina to jeszcze przelknalem, ale zeby odrazu zabijac?? Beta- bloker przy astmie???
- Panie, a kto to panu zapisal?
- Te mam od osrodkowego, te z Izby, te z pogotowia a te - tu wskazal na b-bloker - od kolegi - podzielil szybko caly dobytek na kupki.
Ulzylo mi. Moje podejrzenie, ze ktos ze sluzby zdrowia chcial wyslac upierdliwego pacjenta na tamten swiat, okazaly sie calkowicie chybione.
Faza czwarta - diagnoza.
- Masz pan nerwice.
- Co pan k. czuba chcesz ze mnie zrobic?
- Nie. Problem nie tyle jest grozny ile paskudny, ale wyleczalny. Manifestacja somatyczna nerwicy bla bla bla - najwazniejsze w tym momencie to pelny profesjonalizm, przekonanie wewnetrzne o pelnionej misji i szczere spojrzenie w oczy. Zadnych unikow i omijania tematu.
- Tak pan mowisz? I co, do wariatow pojade?
- Nie. Dostanie pan zastrzyk, a jutro pojdzie pan do PZP z moja karta informacyjna i poprosi o spotkanie z psychiatra.
Szczesliwy moze nie byl ale udalo mi sie go przekonanc. Czasem odnosze wrazenie ze ludzie wola sie dowiedziec ze maja raka niz ze sie im w glowie cos popierniczylo.
Faza piata - leczenie. Tutaj wykorzystuje pewna wlasciwosc Relanium - podane domiesniowo wchlania sie baardzo wolno co gwarantuje brak jakichkolwiek problemow spowodowanych jego wysokim poziomem we krwi. O dziwo, zastrzyk zniosl nad podziw dobrze. Troche aaaaa przez zacisniete zeby - co raczej brzmi jak ghryyyy - i po krzyku.
Faza szosta - ewakuacja. Trzeba napisac papiery, karte informacyjna, skierowanie do PZP i wykorzystujac zmieszanie pacjenta ostatnia porada, stlenic sie z wdziekiem. Kazalem mu pooddychac swiezym powietrzem przed zasnieciem podczas krotkiego spacerku wokol bloku i dalismy noge.
Na drugi dzien zbudzila mnie dyspozytorka z informacja ze ktos z wczorajszych pacjentow czeka na mnie. Hm. Nikogo nie odsylalem na rano - co do cholery. Obsobaczyc mnie ktos chce o 6.30? Chyba mu zycie niemile... Na dole siedzial moj znerwicowany pacjent z najszerszym z mozliwych usmiechow i flaszka w reklamowce. Przyszedl podziekowac za pierwsza od szesciu miesiecy noc przespana bez dusznosci.
To dopiero jest wezwanie - zagadka. Mozna sie spodziwac wszystkiego.
Dojazd moze pieciominutowy, blokowisko, na parterze.
Jest taki moment po wejsciu do domu kiedy wewnetrzny przelozony wydaje rozkaz "Rozladuj". Widzisz ze nic groznego sie nie dzieje, pacjena trzeba zbadac i zaopatrzyc, czasem przewiezc na IP, ale bezposredniego zagrozenia zycia nie widac. Tak bylo tym razem.
Na lozku siedzi wielki chlop kolo 40 lat, klata ustawiona w pozycji wdechowej i zipi. Czerstwy i rumiany. Przylozylem sluchawki - wszystkie rzezenia produkuje na wydechu z krtani. Znaczy - dobrze jest. Wykluczywszy stany patologiczne krtani - symulant albo zluzowana piata klepka. Przechodzimy do fazy drugiej procesu diagnostycznego.
- Od kiedy duszno?
- A bedzie juz 6 miesiac - odpowiedzial plynnie i dzwiecznie jednym zdaniem co zdecydowanie wyklucza prawdziwa dusznosc krtaniowa w stopniu zaprezentowanym poprzednio.
- Caly czas tak samo?
- Czasem to nawet gorzej.
- A kiedy najgorzej?
- Jak spie na plecach.
- I co pomaga?
- Nic. Leki jem jak mi przepisali, fukawki fukam, ale to niewiele mi robi. Musze wstac i na balkon wyjsc, to wtedy mi lepiej.
Faza trzecia: apteczka domowa. W worku z lekami znajdowalo sie wszystko co na astme pomoc moze. Inhalatory roznej masci, ktore lud zwie wziewkami albo fukawkami. Niektore z nich dublujace zawartosc. Tabletki, w tym trzy rozne preparaty teofiliny, sterydy i jeden beta- bloker. To ze ktos chcial otruc goscia teofilina to jeszcze przelknalem, ale zeby odrazu zabijac?? Beta- bloker przy astmie???
- Panie, a kto to panu zapisal?
- Te mam od osrodkowego, te z Izby, te z pogotowia a te - tu wskazal na b-bloker - od kolegi - podzielil szybko caly dobytek na kupki.
Ulzylo mi. Moje podejrzenie, ze ktos ze sluzby zdrowia chcial wyslac upierdliwego pacjenta na tamten swiat, okazaly sie calkowicie chybione.
Faza czwarta - diagnoza.
- Masz pan nerwice.
- Co pan k. czuba chcesz ze mnie zrobic?
- Nie. Problem nie tyle jest grozny ile paskudny, ale wyleczalny. Manifestacja somatyczna nerwicy bla bla bla - najwazniejsze w tym momencie to pelny profesjonalizm, przekonanie wewnetrzne o pelnionej misji i szczere spojrzenie w oczy. Zadnych unikow i omijania tematu.
- Tak pan mowisz? I co, do wariatow pojade?
- Nie. Dostanie pan zastrzyk, a jutro pojdzie pan do PZP z moja karta informacyjna i poprosi o spotkanie z psychiatra.
Szczesliwy moze nie byl ale udalo mi sie go przekonanc. Czasem odnosze wrazenie ze ludzie wola sie dowiedziec ze maja raka niz ze sie im w glowie cos popierniczylo.
Faza piata - leczenie. Tutaj wykorzystuje pewna wlasciwosc Relanium - podane domiesniowo wchlania sie baardzo wolno co gwarantuje brak jakichkolwiek problemow spowodowanych jego wysokim poziomem we krwi. O dziwo, zastrzyk zniosl nad podziw dobrze. Troche aaaaa przez zacisniete zeby - co raczej brzmi jak ghryyyy - i po krzyku.
Faza szosta - ewakuacja. Trzeba napisac papiery, karte informacyjna, skierowanie do PZP i wykorzystujac zmieszanie pacjenta ostatnia porada, stlenic sie z wdziekiem. Kazalem mu pooddychac swiezym powietrzem przed zasnieciem podczas krotkiego spacerku wokol bloku i dalismy noge.
Na drugi dzien zbudzila mnie dyspozytorka z informacja ze ktos z wczorajszych pacjentow czeka na mnie. Hm. Nikogo nie odsylalem na rano - co do cholery. Obsobaczyc mnie ktos chce o 6.30? Chyba mu zycie niemile... Na dole siedzial moj znerwicowany pacjent z najszerszym z mozliwych usmiechow i flaszka w reklamowce. Przyszedl podziekowac za pierwsza od szesciu miesiecy noc przespana bez dusznosci.
poniedziałek, 24 listopada 2008
Poeta
Kolejne wezwanie z gatunku groznych to bol w klatce. Czesto okazuje sie ze nie boli tylko kluje, ot krzywo sie ktos przespal albo go nerwica gnebi. Jednak duza czesc tych wezwan to stany paskudne, zagrazajace zyciu.
Wchodzimy do srodka, pacjent lezy na lozku i widac ze fajny nie jest. Blady, spocony, w klacie go sciska, raczka dretwieje - obrazek klasyczny. Tlen, morfina, polopiryna, wklucie, EKG, cisnienie, nitro, monitor i zaczynamy sie zbierac do wyjazdu. Ratownik pakuje graty, kierowca juz poszedl grzac samochod - o chyba kable sie odkleily bo tak nierowno pika - patrze na pacjenta - ten na mnie - "doktorze, jakos mi tak slabo" - w sumie malo dziwne, bo ci sece nie bije - ladowanie 200J - stracil przytomnosc - piiiii - strzal - zatokowy - jest tetno - daj rure - pacjent otwiera oczy.
- K. nic nie widze! - zglosil kontakt z planeta Ziemia.
Uspokajajaco klepie go po ramieniu.
- Spokojnie - mowie - zaraz widzenie wroci.
- O, k. teraz widze do gory nogami - kleczalem za jego glowa, gotowy do intubacji. Odwrocilem sie.
- A teraz?
- Teraz dobrze. A co sie stalo?
- Stracil pan przytomnosc, ale juz jest OK - na monitorze pik pik pik jak Pan Bog przykazal wiec poprosilem ratownika, zeby pospieszyli sie z noszami. Pol minuty po ich wyjsciu z monitora znowu zaczynaja dobiegac dziwne piski, pacjent patrzy na mnie podejrzliwie - ja na niego - moze kable tym razem? - jak sie pan czuje - a znowu mi slabo - laduj - zza okna okrzyk ratownika: oz.k. znowu sie zatrzymal - lomot, chyba rzucili nosze - przykladam pacjentowi lyzki do klatki - ten patrzy na mnie - toz k. migocze czy nie??? - sprawdzam odczyt z lyzek, ewidentne migotanie komor - pacjentowi rozjezdza sie ostrosc - mysle, nie ma na co czekac - bedzie nieprzyjemnie, ostrzegam; ostatecznie strzal pradem to uczucie jak by cie kon w klate kopnal - pacjent bierze gleboki wdech - pik pik pik - zatokowy - utrata przytomnosci.
Rozladuj.
No, tego medycyna nie opisuje. Czasem sprezenie powietrza w klatce moze pomoc przy czestoskurczu nadkomorowym. Tak zwana proba Valsalvy. Ale nikt mi nie wmowi ze to dziala przy migotaniu komor. To moze jednak nie migotal? Zaraza. Pomagam mu z wentylacja, po kilku glebszych wraca do siebie, odkladam ambu.
- Co sie stalo?
- To co przed chwila. Stracil pan przytomnosc.
- Umre? - no masz ci los. Wrozka jestem?
- Nie teraz - grunt to pozytywne podejscie.
Pakujemy wszystko na nosze i idziemy do karetki. Na monitorze pol kardiologii. Ekstry pojedyncze i w seriach, z gory, z dolu, z aberracja i bez. Mjut.
Jedyne co bylo w walizce z lekow antyarytmicznych to lidokaina. 100 do zyly, sygnaly, defibrylator w gotowosci i jedziemy.
Jakies 25 minut pozniej, gdy dojezdzalismy do szpitala, lidokaina rozwinela w pelni swoje dzialanie i pacjentowi wszystko przeszlo. Wszysciusienko. Na monitorze zlamanego zaburzenia rytmu, piekne pik pik z zatoki. No i dobrze. Wchodzimy na IP, a internista z pretensjami. Ze jak nie umiem rozpoznac NZK to zebym przemyslal co ja tu robie, ze mu zdrowych pacjentow przywoze, po nocy budze, dupe zawracam-
---
Tym razem przewijamy 10 minut do przodu.
---
-nastepnie pacjent zostal przyjety na obserwacje na oddzial wewnetrzny. Wyszedl ze szpitala z rozpoznaniem zawalu 2 tygodnie pozniej.
Do dzisiaj nie wiem czy ten drugi raz to bylo migotanie komor czy odklejone elektrody. Za migotaniem przemawia nastepowa utrata przytomnosci. Za odklejonymi elektrodami fakt, ze sie obylo bez defibrylacji.
Badz czlowieku madry i pisz wiersze.
Wchodzimy do srodka, pacjent lezy na lozku i widac ze fajny nie jest. Blady, spocony, w klacie go sciska, raczka dretwieje - obrazek klasyczny. Tlen, morfina, polopiryna, wklucie, EKG, cisnienie, nitro, monitor i zaczynamy sie zbierac do wyjazdu. Ratownik pakuje graty, kierowca juz poszedl grzac samochod - o chyba kable sie odkleily bo tak nierowno pika - patrze na pacjenta - ten na mnie - "doktorze, jakos mi tak slabo" - w sumie malo dziwne, bo ci sece nie bije - ladowanie 200J - stracil przytomnosc - piiiii - strzal - zatokowy - jest tetno - daj rure - pacjent otwiera oczy.
- K. nic nie widze! - zglosil kontakt z planeta Ziemia.
Uspokajajaco klepie go po ramieniu.
- Spokojnie - mowie - zaraz widzenie wroci.
- O, k. teraz widze do gory nogami - kleczalem za jego glowa, gotowy do intubacji. Odwrocilem sie.
- A teraz?
- Teraz dobrze. A co sie stalo?
- Stracil pan przytomnosc, ale juz jest OK - na monitorze pik pik pik jak Pan Bog przykazal wiec poprosilem ratownika, zeby pospieszyli sie z noszami. Pol minuty po ich wyjsciu z monitora znowu zaczynaja dobiegac dziwne piski, pacjent patrzy na mnie podejrzliwie - ja na niego - moze kable tym razem? - jak sie pan czuje - a znowu mi slabo - laduj - zza okna okrzyk ratownika: oz.k. znowu sie zatrzymal - lomot, chyba rzucili nosze - przykladam pacjentowi lyzki do klatki - ten patrzy na mnie - toz k. migocze czy nie??? - sprawdzam odczyt z lyzek, ewidentne migotanie komor - pacjentowi rozjezdza sie ostrosc - mysle, nie ma na co czekac - bedzie nieprzyjemnie, ostrzegam; ostatecznie strzal pradem to uczucie jak by cie kon w klate kopnal - pacjent bierze gleboki wdech - pik pik pik - zatokowy - utrata przytomnosci.
Rozladuj.
No, tego medycyna nie opisuje. Czasem sprezenie powietrza w klatce moze pomoc przy czestoskurczu nadkomorowym. Tak zwana proba Valsalvy. Ale nikt mi nie wmowi ze to dziala przy migotaniu komor. To moze jednak nie migotal? Zaraza. Pomagam mu z wentylacja, po kilku glebszych wraca do siebie, odkladam ambu.
- Co sie stalo?
- To co przed chwila. Stracil pan przytomnosc.
- Umre? - no masz ci los. Wrozka jestem?
- Nie teraz - grunt to pozytywne podejscie.
Pakujemy wszystko na nosze i idziemy do karetki. Na monitorze pol kardiologii. Ekstry pojedyncze i w seriach, z gory, z dolu, z aberracja i bez. Mjut.
Jedyne co bylo w walizce z lekow antyarytmicznych to lidokaina. 100 do zyly, sygnaly, defibrylator w gotowosci i jedziemy.
Jakies 25 minut pozniej, gdy dojezdzalismy do szpitala, lidokaina rozwinela w pelni swoje dzialanie i pacjentowi wszystko przeszlo. Wszysciusienko. Na monitorze zlamanego zaburzenia rytmu, piekne pik pik z zatoki. No i dobrze. Wchodzimy na IP, a internista z pretensjami. Ze jak nie umiem rozpoznac NZK to zebym przemyslal co ja tu robie, ze mu zdrowych pacjentow przywoze, po nocy budze, dupe zawracam-
---
Tym razem przewijamy 10 minut do przodu.
---
-nastepnie pacjent zostal przyjety na obserwacje na oddzial wewnetrzny. Wyszedl ze szpitala z rozpoznaniem zawalu 2 tygodnie pozniej.
Do dzisiaj nie wiem czy ten drugi raz to bylo migotanie komor czy odklejone elektrody. Za migotaniem przemawia nastepowa utrata przytomnosci. Za odklejonymi elektrodami fakt, ze sie obylo bez defibrylacji.
Badz czlowieku madry i pisz wiersze.
niedziela, 23 listopada 2008
Hu hu ha
No i nadeszly czasy mrozow i zawiei. Wiatry dopiero zapowiadaja, mrozy okrutne - conajmniej minus siedemset. Nikt z domu nie wychodzi, ulica samochodami zastawiona- jednym slowem: katastrofa.
W dodatku mozna zauwazyc slady sil odpowiedzialnych za uszczesliwianie dzieci i rujnowanie portfeli rodzicow.
Jako ze mlodsza chluba i duma popelnila, jak co roku, list do Swietego Mikolaja, poczulem sie dziwnie. Nie dlatego ze w tym wieku sie w Mikolaja raczej nie wierzy, ile prosba o lustrzanke D90 wyglada mi na probe oblupania sympatycznego staruszka ze skory. Z bolem serca postanowilem przeprowadzic rozmowe.
- Dziecko drogie, czy ty wiesz ze Mikolaja nie ma?
- Tato, nie denerwuj sie, wiem od dawna.
- Teraz to sie naprawde denerwuje. Czy ja wygladam jak wor bez dna???
Ustalilismy ze zamiast lustrzanki staniemy na jakims normalnym kompakcie. Dobre i to.
Starszy listy do Mikolaja wysyla emilem na moj email. Zalacza linek do interesujacej go zabawki - i zaznacza ze nie takie tylko podobne. Coby sie tatus inwencja tworcza mogl popisac. Kochane dziecko. Na koncu zamieszcza informacje zeby mu to wrzucic pod lozko w nocy, bo chociaz w Mikolaja nie wierzy to jednak bardzo mu go brakuje.
W oklicy coraz wiecej lampek, mikolajkow, 50%discount'ow i tylko Coca Cola.
Wesolych Szalenstw Mikolajowo Przedswiatecznych.
Subskrybuj:
Posty (Atom)