Taak. Naszą najbardziej prominentną cechą wydaje się być zdolność do wydawania kategorycznych sądów w dziedzinie o której nie mamy bladego pojęcia.
Vide Milewicz z „Chłopaki nie płaczą” bodajże:
- Bedę robił teledyski!
- Ale ty, synek, nie masz o tym bladego pojęcia...
- Oglądałem MTV - to wystarczy.”
Ale, z drugiej strony, często gęsto widz ma lepszy wgląd z widowni niż aktorzy na scenie...
Po obiciu Schiavone, bodajże wtedy nr 4, ekipa naszej czołowej tenisistki popadła w leciuśka euforię. Nieco butnie zostało ogłoszone, że wielki szlem jest w zasięgu a przeciwniczki w zasadzie grają na tym samym poziomie i bać się nie ma czego.Tylko, że...
Schiavone obecna to pół tamtej z Rolland Garros w ubiegłym roku. Mecz Radwańskiej polegał głównie na przbijaniu piłeczki i czekaniu na umieszczeniu jej w siatce przez oponentke. Lub wysłaniu na orbitę. W mojej - zupełnie amatorskiej, podkreślę raz jeszcze - opinii, to nie tyle Radwańska wygrała, ile Schiavone przegrała. Na poparcie tej tezy mam statystykę - pięć uderzeń kończących naszej zawodniczki w dwóch setach. Może i nie mało - ale jak się porówna z 54 kończącymi strzałami Goerges, która znalazła patent na obijanie Duńskiej Polki (czy Polskiej Dunki - to zależy od komentatora; wg. samej zainteresowanej jest ona Dunka i nazywa się Wozniacki) - to jednak straszliwa mizeria.
Do tego z dołu tabeli atakują grające wyjątkowo agresywnie Petkowicz (Serbska Niemka), Kvitova (ta dopiero zrobiła świństwo - wygrała Madryt i wskoczyła na 10 pozycję, odbierając tą przyjemność naszej tenisistce, czekającej wytrwale na wypadnięcie z rankingu Sereny Wiliams) czy wspomniana wyżej Goerges, która za nic mając sobie nr 1 Caroline Wozniacki, odebrała jej Porshe w Stuttgarcie.
Widział kto coś podobnego... Nr 33 obijający nr 1... Słusznie prawią, że damski tenis to crap-tennis...
Inna rzecz, że tak grając, długo w czwartej dziesiątce nie była - już jest 20.
Patrząc na grę pań, nieodmiennie mam wrażenie, że proces wygrywania nie odbywa się na korcie - ale we własnym łbie. Najładniej to widać przy stanie 40:15 dla pozornie słabszej zawodniczki - nagle zaczyna psuć proste piłki i grać, jak by kort przeciwniczki został okrojony do połowy. Trudno mi uwierzyć, że w ciągu dwóch tygodni można nagle zapomnieć, jak się trzyma rakietkę - bardziej w to, że fala zwątpienia zalała mózg.
I tu pokusze się o tezę: trening zawodnika przebiegać musi dwutorowo. Z jednej strony, kondycja, wytrzymałość, siła i technika - a z drugiej wykształcanie nawyków wojownika-zwycięzcy. Polska mentalność przystaje do takiego treningu jak porcelanowa toaletka do sracza za stodołą we wsi Bębło.
- Co zrobiło??? - zapytał Ptifurek...
W dawnych czasach polski trener został przyjęty do David Lloyds’a. Pod jego opiekę trafił australijski kandydat na tenisistę. Nie, nie zawodowy - taki „po godzinach”. Wyraził chęć zostania the best of the best - i zaczęło się. „Nie tak! Źle! Za wolno! Za słabo! Za karę - 20 pompek!!!
Australijczyk zaczał dzielnie zapychać pompki - zwane tu puszapkami - i w tym momencie na kort wszedł główny menadżer, który z przerażeniem zobaczył, że jedna z jego złotonośnych kur - bo do klubu trzeba sie zapisać na rok i kosztuje to circajebałt 1000 funtów - jest poniewierany przez jego pracownika. Który to, stojąc na nieszczęsnym jak kat, liczył głośno: -Dwanaście!!! Trzynaście!!!
Menadżer, słaniając sie na nogach, zapytał: - Rozumiem, że to jest zaprawa kondycyjna?
Na to trener niezrażony ryknął: -Nie!!! Dziewiętnaście!!! It’s Polish Style Of Training!!! Dwadzieścia!!!
Od kiedy pierwszy raz trafiłem na kort, mój trener ani razu nie użył słowa „źle” A-NI-RA-ZU. Słuszałem cały czas, że dobrze, bardzo dobrze, super - a gdy już nie mógł nic powiedzieć, bom na ten przykład nie trafił w pikę, stwierdzał „Good try”. Niezła próba. Może i przez to wydaje mi się, że umiem grać w tenisa, co, na marginesie, jest wierutna bzdurą, ale za to jakie mam samopoczucie! Do tego stopnia, żem nawet raz wygrał z Grubym!
Bo drugi raz to już nie. 6-7, 6-3, 1-6. Porażka...
Nie wspominam tu rzecz jasna o przynoszeniu w zębach daniny raz na tydzień - bo za trenera trzeba sobie dopłacić do abonamentu...
Jakies pół roku od rozpoczęcia mojej przygody z paletką do tenisa (teraz już wiem, że to rakieta...), słysząc, jakiż to jestem talent i brylant właśnie szlifowany, usłyszałem od mojego trenera: - A wiesz, Abi, że jak cię zobaczyłem pierwszy raz, to byłeś najgorzej zapowiadającym się (sic! Tak powiedział!) tenisistą, jakiego widziałem w życiu?
Zastanawiam się, co powie za kolejne pół roku...
Tak sobie myślę, że to jest problem Radwańskiej. Cały czas jest pod kuratelą ojca - trenera. Którego podejście można było usłyszeć kiedys z trybun, gdy w czasie ważnego meczu, wspierał swoją córkę, licząc jej błędy (!).
I tak sobie myślę dalej, że albo przejmie swoją karierę w swoje ręce - zatrudni trenera, zacznie rządzić i uwierzy, że jest Numerem Jeden - albo będzie Złotym Szkotem, jeżdżacym z mamusią na turnieje, rozsypującym sie psychicznie w kluczowych momentach.
Żeby zwyciężać, nie wystarczy być mistrzem. Trzeba jeszcze być pewnym, że się nim jest.
czwartek, 12 maja 2011
poniedziałek, 9 maja 2011
Co gryzie Gilberta
Dawno o filmach nie było. Jakoś tak - nie za bardzo było o czym pisać. Polityka jedynej słusznej telewizji cyfrowej jest bowiem zniewalająca: w porze największej oglądalności w niedziele wieczór nadają sobie na pierwszym kanale Cyfry plus - mecz piłkarski. Pomimo posiadania czterech tematycznych kanałów poświęconych wyłącznie piłce nożnej. W tym samym czasie nie ma nikogo, kto by pokazał jak Dżokowicz w nieprawdopodobnym wręcz stylu obija cztery litery Nadalowi.
Tak na marginesie - zaszczepiłem sie serialami. Najpierw był Spartakus i jego prequel, w międzyczasie kapitalny Buscemi w całkiem przyzwoitym Zakazanym Imperium - a teraz diabli nadali Californication, które debilizmem bije 13 Posterunek o dwie długości i Walkę o Tron - która uszczupliła moje zasoby o 8,99. Bom nabył ksiażkę. I to jest jedyne, co mnie usprawiedliwia. I może jeszcze fakt, że nie oglądam M jak Miłość.
W mizerii ogólnej ASP wynalazł na wyprzedaży „Co gryzie Gilberta Grape’a”. Film jest wręcz powalający. Młoda Lewis, trzydziestoletni - a wyglądający jak 18 letni - Depp i 18 letni DiCaprio. Który w tym filmie dla odmiany wygląda na 15.
Historia z gatunku „Horror dnia codziennego w zapyziałym miasteczku z miłościa do pięknej Juliette w tle”. DiCaprio brawurowo wręcz odegrał rolę normalnego inaczej młodszego brata, śliczna Lewis - która, jak dla mnie, od początku miała rys, nazwijmy to, nimfetki - a w tym wszystkim Depp, starający się utrzymac na powierzchni całą rodzinę - to dosłownie - i siebie - w sensie zdrowia psychicznego.
Akcji opowiedzieć sie nie da, w kategoriach dzisiejszych film jej po prostu nie ma. Nikt nikogo nie zabija, wampiry nie organizuja sobie gardenparty z wilkołaczyzną z grilla, nikt nie dostaje cudownych mocy i nie zamienia sie w karalucha.
Wielkości orangutana, dodajmy. To jest mój absolutny hit wszechczasów.
Gdyby ktoś miał okazję, polecam.
Tak na marginesie - zaszczepiłem sie serialami. Najpierw był Spartakus i jego prequel, w międzyczasie kapitalny Buscemi w całkiem przyzwoitym Zakazanym Imperium - a teraz diabli nadali Californication, które debilizmem bije 13 Posterunek o dwie długości i Walkę o Tron - która uszczupliła moje zasoby o 8,99. Bom nabył ksiażkę. I to jest jedyne, co mnie usprawiedliwia. I może jeszcze fakt, że nie oglądam M jak Miłość.
W mizerii ogólnej ASP wynalazł na wyprzedaży „Co gryzie Gilberta Grape’a”. Film jest wręcz powalający. Młoda Lewis, trzydziestoletni - a wyglądający jak 18 letni - Depp i 18 letni DiCaprio. Który w tym filmie dla odmiany wygląda na 15.
Historia z gatunku „Horror dnia codziennego w zapyziałym miasteczku z miłościa do pięknej Juliette w tle”. DiCaprio brawurowo wręcz odegrał rolę normalnego inaczej młodszego brata, śliczna Lewis - która, jak dla mnie, od początku miała rys, nazwijmy to, nimfetki - a w tym wszystkim Depp, starający się utrzymac na powierzchni całą rodzinę - to dosłownie - i siebie - w sensie zdrowia psychicznego.
Akcji opowiedzieć sie nie da, w kategoriach dzisiejszych film jej po prostu nie ma. Nikt nikogo nie zabija, wampiry nie organizuja sobie gardenparty z wilkołaczyzną z grilla, nikt nie dostaje cudownych mocy i nie zamienia sie w karalucha.
Wielkości orangutana, dodajmy. To jest mój absolutny hit wszechczasów.
Gdyby ktoś miał okazję, polecam.
niedziela, 8 maja 2011
piątek, 6 maja 2011
Ile pali Bentley
Lorenzo przeszedł dzisiaj sam siebie. Zabukował dziesięć zabiegów. W ogólnym. Ja rozumiem, ze Bentley pali jak jasna cholera, ale żeby aż tyle? Mrucząc coś pod nosem o wyższości Pandy nad paliwożernymi czołgami rzuciłem sie na poranną turę. Czyli przyszła przepuklinka do gogolinka. Czy jak tam szło. Wystarczyło, żeby wyjąć nieszczesnemu dwa piątki - bo pierwszą listę skasowali mu chrześcijanie, z racji swoich wymysłów wielkopiątkowych, a drugi para królewska, bo sie im żenić zachciało w piątek akuratnie - i nagle okazało się, ze jednak nie wyoperował wszystkich przepuklin w rejonie. Do tego zakładam mu bloki, przez te nieszczęsne nerwy udowe, które znieczulał na wyprzódki, choć nie do końca swiadomie, więc niestety schodzi w anestezjologicznym ciutek dłużej niż zazwyczaj. No i nawarstwiały sie nam kilkuminutówki, aż po południu powiało grozą. Bo po Lorenzo jeszcze jakoweś rury do żołądka przyłazi zakładać gastroskopista - a tu jestesmy w plecy dobrą godzinę... I skrupiło się na Bogu ducha winnym palaczu trawy, co to nie doczytał, że mleczko jest be. Chlupnał sobie herbatkę po brytolsku - czyli tak zwaną bawarkę - w okresie niedozwolonym. Nawet żem mu obiecał, że go zrobimy nieco później, ale go wielokrotnie przełożona zwaliła, korzystając z pretekstu. Koniec świata blisko.
Na szczęście weekend za rogiem. Jeszcze tylko paru bidulków zaliczy prestidigitatorski połyk metrowej długości szlaucha - i do domu. Chyba czas na jaki rum. Ratowałem królewnę? No to mi się należy.
Na szczęście weekend za rogiem. Jeszcze tylko paru bidulków zaliczy prestidigitatorski połyk metrowej długości szlaucha - i do domu. Chyba czas na jaki rum. Ratowałem królewnę? No to mi się należy.
środa, 4 maja 2011
Słowniczek podstępnego kaniularza
Gwoli wstępu pragne przypomnieć, że poziom chamowatości brytyjskiej jest zupełnie inny od polskiej. Wszechobecne dziekuję, przepraszam i proszę na początku wywołuje mdłości, później człowiek przywyka. Usmiech jest tu dość częstym zjawiskiem, można się nawet uśmiechnać do osobnika tej samej płci i nie być wziętym za homoseksualistę. Z drugiej strony można otwarcie przyznać się do homoseksualizmu, choć Bogiem a prawdą nikogo tu nie interesuje kto z kim i w jaki sposób uprawia seks. Póki jest to zgodne z prawem, dodajmy. To samo dotyczy zarobków, wydatków czy stanu posiadania. Wszyscy zgodnie pochwalą nasz nowy nabytek, cokolwiek by to nie było - i nikt nawet sie nie zajknie by zapytać o cenę. Jest to pytanie z gatunku „jak często pierdzi pan w windzie”. Rzecz jasna nie należy zmieniać swojego sposobu bycia tylko dlatego, że ktos jest inny. Warto jednakowoż wiedzieć, dlaczego czasem patrzą na nas jak na dzikich...
Obcując z Angolem, którego mamy zamiar obłaskawić, musimy niestety przyjąć jego reguły gry. Co robić... Zaczynajmy:
- Hi, my name is Abi. How are you today?
Ustawia to tubylca w znajomym środowisku i zapewnia go o braku morderczych zamiarów. Przynajmniej na początku. Po obowiązkowym I am ok, thank you, odpowiedziane na jego I’m ok, and how are you? wyjasniamy nasze niecne zamiary:
- I do a needle service today. Are you ok with needles?
Lepiej wiedzieć na samym poczatku. Jeżeli pacjent nie odpowie z wewnętrznym przekonaniem, że jest absolutnie OK, proponujemy mu leżanke.
- Would you lay down, please?
Jeżeli leży to dobrze. Jak nie - trudno. Przynajmniej mamy czyste sumienie.
- Have you ever passed out giving blood or having a needle insertion?
Na wszelki wypadek pytamy powtórnie, tym razem dosadnie - po cholere zbierać nam biedaka z podłogi. A odszkodowania drogie.
- Firstly, I have to clamp your arm...
Opisujemy co robimy, toż może to być pierwszy raz, gdy Anglik widzi stazę zrobioną z obciętego Foley’a nr 18.
- Now, I’m going to tap your vein...
Rzecz jasna w przypadku gdy walimy w żyłę. Ostatecznie nie trzeba, ale jednak wyniki osiągane na wypukanej żyłce sa o trzy klasy lepsze, niż te na niewypukanej.
- We call it „an annoying tapping”...
Rzucając drobny żarcik odwracamy uwage tubylca od faktu, ze własnie produkujemy mu siniaka na łapie.
- It’s an alcohol, just to clean your skin... Unfortunately I can’t give you any drink, but it’s still better than nothing...
Wyjaśniamy magiczne maźnięcie wacika i zagadujemy głupawo w trakcie przygotowywania igły.
- You can scream but please, stay still... don’t move your hand...
Dając mu szansę darcia dzioba uwypuklamy istotność niewyrywania kończyny.
- It will be just a scratch...
Żartów nie ma - trza jakos tę cholerną igłę wrazić, a bez ostrzeżenia nawet Angol może podskoczyć pod sufit.
- Just a white lie...
Dorzucamy niedbale po wharataniu igły i nastepującym po nim pełnym wyrzutu spojrzeniu.
- Could you keep your hand in this position for a moment, please... Just two shakes*...
Na wszelki wypadek, gdyby Angol chciał machać łapskiem z wrażona igłą.
- I only have to secure it with dressing...
Jeżeli akcja dotyczy wrażenia venflonu, musimy go zabezpieczyć. Przyklejamy lepiec, przycięty wcześniej nożyczkami. Jeżeli nie mamy nożyczek, używanie zębów jest dozwolone, ale poza zasięgiem wzroku tubylca. Szczęściarze pracujący z rozrzutnym szefem przyklejają gotowe oklejki.
- Could you press it for a while, please...
Po przycisnięciu wacika używamy palca tubylca do odwrócenia jego uwagi od odgryzanego przylepca.
- Are you ok? Do you feel dizzy? Light-headed? Warm?
Pytamy o najczęstsze objawy przedwypierdółkowe. Better save than sorry.
- If you feel strange, just press this button, ok?
Pokazujemy tubylcowi guzik alarmu i po upewnieniu się, że wszysko jest oki, dajemy nogę.
...a co, jeżeli pomimo naszych starań, tubylec glebnie?
- Can you hear me?
Jak słyszy to kiwnie głową - a jak kiwnie, to żyje. Lepsze coś niż nic.
- Could you take a deep breath?
Ot, zawsze dobrze jest dać coś pacjentowi do roboty. Nic tak nie pomaga wrócić do rzeczywistości jak wrażenie współudziału w ydarzeniach.
- It’s the oxygen mask. Just to improve your breathing.
Akuratnie nie o to chodzi, ale przy zakładaniu maski głupio tak nic nie powiedzieć.
- I’m going to give you... tu wchodzimy na szerokie wody wyjaśniania co dajemy i po co - ale o tym - w nastepnym odcinku.
-----------------
Innesta, mam nadzieję, że się przyda. Wstęp, uchowajpanbuk, nie jest personalnie do Ciebie ani do nikogo w ogóle - ot tak mi sie przypomniały pierwsze spotkania z wszechogarniającą kulturą kultury ;)
*Two shakes of donkey’s tail - momencik. Szerzej znane jako lamb’s tail, ale nie wśród Middlesborowianinów.
Obcując z Angolem, którego mamy zamiar obłaskawić, musimy niestety przyjąć jego reguły gry. Co robić... Zaczynajmy:
- Hi, my name is Abi. How are you today?
Ustawia to tubylca w znajomym środowisku i zapewnia go o braku morderczych zamiarów. Przynajmniej na początku. Po obowiązkowym I am ok, thank you, odpowiedziane na jego I’m ok, and how are you? wyjasniamy nasze niecne zamiary:
- I do a needle service today. Are you ok with needles?
Lepiej wiedzieć na samym poczatku. Jeżeli pacjent nie odpowie z wewnętrznym przekonaniem, że jest absolutnie OK, proponujemy mu leżanke.
- Would you lay down, please?
Jeżeli leży to dobrze. Jak nie - trudno. Przynajmniej mamy czyste sumienie.
- Have you ever passed out giving blood or having a needle insertion?
Na wszelki wypadek pytamy powtórnie, tym razem dosadnie - po cholere zbierać nam biedaka z podłogi. A odszkodowania drogie.
- Firstly, I have to clamp your arm...
Opisujemy co robimy, toż może to być pierwszy raz, gdy Anglik widzi stazę zrobioną z obciętego Foley’a nr 18.
- Now, I’m going to tap your vein...
Rzecz jasna w przypadku gdy walimy w żyłę. Ostatecznie nie trzeba, ale jednak wyniki osiągane na wypukanej żyłce sa o trzy klasy lepsze, niż te na niewypukanej.
- We call it „an annoying tapping”...
Rzucając drobny żarcik odwracamy uwage tubylca od faktu, ze własnie produkujemy mu siniaka na łapie.
- It’s an alcohol, just to clean your skin... Unfortunately I can’t give you any drink, but it’s still better than nothing...
Wyjaśniamy magiczne maźnięcie wacika i zagadujemy głupawo w trakcie przygotowywania igły.
- You can scream but please, stay still... don’t move your hand...
Dając mu szansę darcia dzioba uwypuklamy istotność niewyrywania kończyny.
- It will be just a scratch...
Żartów nie ma - trza jakos tę cholerną igłę wrazić, a bez ostrzeżenia nawet Angol może podskoczyć pod sufit.
- Just a white lie...
Dorzucamy niedbale po wharataniu igły i nastepującym po nim pełnym wyrzutu spojrzeniu.
- Could you keep your hand in this position for a moment, please... Just two shakes*...
Na wszelki wypadek, gdyby Angol chciał machać łapskiem z wrażona igłą.
- I only have to secure it with dressing...
Jeżeli akcja dotyczy wrażenia venflonu, musimy go zabezpieczyć. Przyklejamy lepiec, przycięty wcześniej nożyczkami. Jeżeli nie mamy nożyczek, używanie zębów jest dozwolone, ale poza zasięgiem wzroku tubylca. Szczęściarze pracujący z rozrzutnym szefem przyklejają gotowe oklejki.
- Could you press it for a while, please...
Po przycisnięciu wacika używamy palca tubylca do odwrócenia jego uwagi od odgryzanego przylepca.
- Are you ok? Do you feel dizzy? Light-headed? Warm?
Pytamy o najczęstsze objawy przedwypierdółkowe. Better save than sorry.
- If you feel strange, just press this button, ok?
Pokazujemy tubylcowi guzik alarmu i po upewnieniu się, że wszysko jest oki, dajemy nogę.
...a co, jeżeli pomimo naszych starań, tubylec glebnie?
- Can you hear me?
Jak słyszy to kiwnie głową - a jak kiwnie, to żyje. Lepsze coś niż nic.
- Could you take a deep breath?
Ot, zawsze dobrze jest dać coś pacjentowi do roboty. Nic tak nie pomaga wrócić do rzeczywistości jak wrażenie współudziału w ydarzeniach.
- It’s the oxygen mask. Just to improve your breathing.
Akuratnie nie o to chodzi, ale przy zakładaniu maski głupio tak nic nie powiedzieć.
- I’m going to give you... tu wchodzimy na szerokie wody wyjaśniania co dajemy i po co - ale o tym - w nastepnym odcinku.
-----------------
Innesta, mam nadzieję, że się przyda. Wstęp, uchowajpanbuk, nie jest personalnie do Ciebie ani do nikogo w ogóle - ot tak mi sie przypomniały pierwsze spotkania z wszechogarniającą kulturą kultury ;)
*Two shakes of donkey’s tail - momencik. Szerzej znane jako lamb’s tail, ale nie wśród Middlesborowianinów.
wtorek, 3 maja 2011
Jak urodzić bejbika
Czyli czym się różni poród od delivery.
Siedziałem ja sobie spokojnie w dyżurce, oglądając tubylczy program, gdy z zadumy nad smutnym losem upośledzonych lingwistycznie wyrwał mnie podwójny sygnał blipa. Spojrzałem na numer - ginekologia. Zaraza by na nich. Dyżur bez cięcia dyżurem straconym. Wykręciłem numer, po dwóch sygnałach usłyszałem charakterystyczny pakistański akcent SHO.
- Ejbi, czy ty jestes z Polski?
- No tak - zbaraniałem nieco. To jak z Polski to cięcia nie będzie czy jednak będzie?
- Bo my tu mamy taka dziewczynę do porodu co ani dudu. A translator przylezie ale dopiero rano.
- Leze...
I polazłem. Wchodzę ja sobie do pokoju, na łóżeczku leży gotowa do rozpuknięcia* dziewczyna.
- Dzieńdobrywieczór! - rozpromieniłem się międzyusznie.
- No, wreszcie! - odrzekła nieco z wyrzutem rozpucona.
- Wreszcie co?
- Wreszcie ktoś mówi po Polsku!
Ponieważ nie każdy mowę Shakespeare’a ( z nieznanych przyczyn zwanego Szekspirem) zna wystarczająco szpitalnie, zgodnie z obietnicą króciuśki mini słowniczek polsko-porodowy.
Po przyjściu do szpitala należy się udac we właściwe miejsce. Czyli na oddział, zwany tutaj ward. Jeżeli jest nam pilno bardzo i szukamy pomocy natentychmiast, musimy się udać na tutejszą odmianę SORu. Pytamy o Accident and Emergency, w skrócie A&E, wymawiane, zgodnie z tutejszą modą, ej’en’i. Jeżeli jestesmy przyjmowani planowo - elective admition - na podstawie skierowania - referral - idziemy do rejestracji. Z tamtąd pokieruja nas na odpowiedni oddział. Surgery, Maternity, Paediatric, Neurology czy Ophtalmology nie wymagają tłumaczenia, ale w Oddziale Chorób Wewnętrznych czai się pułapka. Nie jest to żaden internal ward a Medical Ward. Poza tym Angole uwielbiają skróty, stąd ICU to Intensive Care Unit, HDU to High Dependency Unit CCU to Coronary Care Unit etc.
Porodówka to Labour Ward. W czasie przyjęcia na oddział pielegniarka zbierze z nami wywiad. Najpierw dostaniemy Medical Questionary, gdzie z pomoca ptaszków - tick - zaznaczymy nasze bieżące problemy oraz przyznamy się do grzechów przeszłości - past medical history. Następnie zostaniemy przyjęci na oddział - to be admitted - pobiorą nam badania - blood samples - i wreszcie będziemy mogli oczekiwać na przyjście dzidzi na swiat. Poród to delivery - zupełnie jak paczka w urzędzie pocztowym. W trakcie porodu będziemy pod nadzorem położnej - midwife - a gdy zajdzie taka potrzeba, zostana wezwani doktorzy - najpier SHO, potem Reg ([redż], skrót od Specialist Registrar) - a na koniec Kosultant.**
W trakcie porodu zaproponują nam różne typy postepowania ograniczajcego czucie bólu. Najmniej inwazyjny to gas. Pięćdziesięcioprocentowa mieszanina podtlenku azotu z tlenem, który sobie wdychamy i wydychamy gdy nas boli ze specjalnego ustniczka „na żądanie”. Po mojemu pic na wodę i propaganda, jedyne co to paskudztwo daje to zniesienie kontroli rodzącej nad własnymi uczuciami, dzięki czemu sensowna kobita zaczyna się zachowywac jak spaskudzony bachor. O kacu i womitach nie wspominając. Technika druga to zastrzyk - injection - z Dolarganu. Rzecz jasna Angole nie uzywaja tej nazwy, na wyspie zwię się toto Pethidine. Może pomóc w początkowym stadium, potem trudno oczekiwac cudów. I wreszcie zewnatrzoponówka. Czyli epidural. Najbardziej inwazyjna metoda ale dająca pełną kontrole nad bólem. Przynajmniej w założeniach. Przyjdzie anaesthetist, poprosi nas o wygięcie pleców do tyłu - humpback i pozostanie w tej pozycji przez kilka minut. Zazwyczaj nie krzyczą don’t move, to raczej policjanci do uciekających złodziei - prośba brzmi to stay still. Anestezjolog wrazi nam needle w back i przez tą needle wepcha cieniuśki catheter, za pomoca którego poda nam local anaesthetic, co spowoduje numbness i pain control. Przy okazji spadnie nam BP - nie, nie stacja benzynowa, Blood Pressure wiec założą nam cuff na arm i będa go squeeze. Do kontroli płodu - foetus - służyć będzie specjalny pas - belt, zwany cardiotocograph albo inaczej EMF (electronical fetal monitor).
Delivery jest, zgodnie z broszurka którą czytałem w poradni K, jeszcze w Polsce, „drogą ku najpiękniejszemu spotkaniu”. Niechże ta i bedzie. W trakcie porodu midwife ustawi wszystko we właściwej pozycji, będzie dmuchać i przeć razem z nami a po porodzie da przeciąć pępowinę - umbilical cord - ojcu, położy nam dziecko na brzuchu, ocuci tatusia i ogólnie zajmie się wszystkim po całości. Jeżeli będzie potrzebna pomoc dodatkowa, czego możemy oczekiwać. Kroplówka - drip - z oksytocyną zachęci macicę uterus, womb do skurczów contractions. Zazwyczaj z konkretnymi bólami porodowymi, no ale. No pain - no gain. Jeżeli tego będzie mało, założą kleszcze - forceps delivery lub próżnociąg - vacuum delivery. Na końcu czeka cesarskie cięcie cesarean section, które to może być w znieczuleniu regionalnym (spinal, podpajęczynówka lub epidural, znieczulenie zewnątrzoponowe) albo ogólnym, general anaesthesia.
Uff.
I to by było na tyle w zarysowym zarysie... Potem tylko doczekac wypisu - żadne tam write-off - discharge się to zwie i można cieszyć sie nieustającym macierzyństwem. Czego wszystkim rodzącym szczerze życzę.
--------------------
*”Siedli, jedli przez dzień cały
Aż wódz Indian stęknął
Jeknał
I rozpuknął się w kawały”
Z pamięci, niestety.
**Jak donosił ostatnio Rysiek, ww wymarli, obecnie królują eFy i eSTe - ale nomenklatura zwyczajowa pewnie jeszcze przetrwa czas jakiś.
PS. PRZYPOMINAM WSZYSTKIM, KTORZY NIE PAMIETAJA, ZE DZISIAJ JEST SWIETO KONSTYTUCJI!
3 Maja 1947roku weszla w zycie Konstytucja Japonii.
Siedziałem ja sobie spokojnie w dyżurce, oglądając tubylczy program, gdy z zadumy nad smutnym losem upośledzonych lingwistycznie wyrwał mnie podwójny sygnał blipa. Spojrzałem na numer - ginekologia. Zaraza by na nich. Dyżur bez cięcia dyżurem straconym. Wykręciłem numer, po dwóch sygnałach usłyszałem charakterystyczny pakistański akcent SHO.
- Ejbi, czy ty jestes z Polski?
- No tak - zbaraniałem nieco. To jak z Polski to cięcia nie będzie czy jednak będzie?
- Bo my tu mamy taka dziewczynę do porodu co ani dudu. A translator przylezie ale dopiero rano.
- Leze...
I polazłem. Wchodzę ja sobie do pokoju, na łóżeczku leży gotowa do rozpuknięcia* dziewczyna.
- Dzieńdobrywieczór! - rozpromieniłem się międzyusznie.
- No, wreszcie! - odrzekła nieco z wyrzutem rozpucona.
- Wreszcie co?
- Wreszcie ktoś mówi po Polsku!
Ponieważ nie każdy mowę Shakespeare’a ( z nieznanych przyczyn zwanego Szekspirem) zna wystarczająco szpitalnie, zgodnie z obietnicą króciuśki mini słowniczek polsko-porodowy.
Po przyjściu do szpitala należy się udac we właściwe miejsce. Czyli na oddział, zwany tutaj ward. Jeżeli jest nam pilno bardzo i szukamy pomocy natentychmiast, musimy się udać na tutejszą odmianę SORu. Pytamy o Accident and Emergency, w skrócie A&E, wymawiane, zgodnie z tutejszą modą, ej’en’i. Jeżeli jestesmy przyjmowani planowo - elective admition - na podstawie skierowania - referral - idziemy do rejestracji. Z tamtąd pokieruja nas na odpowiedni oddział. Surgery, Maternity, Paediatric, Neurology czy Ophtalmology nie wymagają tłumaczenia, ale w Oddziale Chorób Wewnętrznych czai się pułapka. Nie jest to żaden internal ward a Medical Ward. Poza tym Angole uwielbiają skróty, stąd ICU to Intensive Care Unit, HDU to High Dependency Unit CCU to Coronary Care Unit etc.
Porodówka to Labour Ward. W czasie przyjęcia na oddział pielegniarka zbierze z nami wywiad. Najpierw dostaniemy Medical Questionary, gdzie z pomoca ptaszków - tick - zaznaczymy nasze bieżące problemy oraz przyznamy się do grzechów przeszłości - past medical history. Następnie zostaniemy przyjęci na oddział - to be admitted - pobiorą nam badania - blood samples - i wreszcie będziemy mogli oczekiwać na przyjście dzidzi na swiat. Poród to delivery - zupełnie jak paczka w urzędzie pocztowym. W trakcie porodu będziemy pod nadzorem położnej - midwife - a gdy zajdzie taka potrzeba, zostana wezwani doktorzy - najpier SHO, potem Reg ([redż], skrót od Specialist Registrar) - a na koniec Kosultant.**
W trakcie porodu zaproponują nam różne typy postepowania ograniczajcego czucie bólu. Najmniej inwazyjny to gas. Pięćdziesięcioprocentowa mieszanina podtlenku azotu z tlenem, który sobie wdychamy i wydychamy gdy nas boli ze specjalnego ustniczka „na żądanie”. Po mojemu pic na wodę i propaganda, jedyne co to paskudztwo daje to zniesienie kontroli rodzącej nad własnymi uczuciami, dzięki czemu sensowna kobita zaczyna się zachowywac jak spaskudzony bachor. O kacu i womitach nie wspominając. Technika druga to zastrzyk - injection - z Dolarganu. Rzecz jasna Angole nie uzywaja tej nazwy, na wyspie zwię się toto Pethidine. Może pomóc w początkowym stadium, potem trudno oczekiwac cudów. I wreszcie zewnatrzoponówka. Czyli epidural. Najbardziej inwazyjna metoda ale dająca pełną kontrole nad bólem. Przynajmniej w założeniach. Przyjdzie anaesthetist, poprosi nas o wygięcie pleców do tyłu - humpback i pozostanie w tej pozycji przez kilka minut. Zazwyczaj nie krzyczą don’t move, to raczej policjanci do uciekających złodziei - prośba brzmi to stay still. Anestezjolog wrazi nam needle w back i przez tą needle wepcha cieniuśki catheter, za pomoca którego poda nam local anaesthetic, co spowoduje numbness i pain control. Przy okazji spadnie nam BP - nie, nie stacja benzynowa, Blood Pressure wiec założą nam cuff na arm i będa go squeeze. Do kontroli płodu - foetus - służyć będzie specjalny pas - belt, zwany cardiotocograph albo inaczej EMF (electronical fetal monitor).
Delivery jest, zgodnie z broszurka którą czytałem w poradni K, jeszcze w Polsce, „drogą ku najpiękniejszemu spotkaniu”. Niechże ta i bedzie. W trakcie porodu midwife ustawi wszystko we właściwej pozycji, będzie dmuchać i przeć razem z nami a po porodzie da przeciąć pępowinę - umbilical cord - ojcu, położy nam dziecko na brzuchu, ocuci tatusia i ogólnie zajmie się wszystkim po całości. Jeżeli będzie potrzebna pomoc dodatkowa, czego możemy oczekiwać. Kroplówka - drip - z oksytocyną zachęci macicę uterus, womb do skurczów contractions. Zazwyczaj z konkretnymi bólami porodowymi, no ale. No pain - no gain. Jeżeli tego będzie mało, założą kleszcze - forceps delivery lub próżnociąg - vacuum delivery. Na końcu czeka cesarskie cięcie cesarean section, które to może być w znieczuleniu regionalnym (spinal, podpajęczynówka lub epidural, znieczulenie zewnątrzoponowe) albo ogólnym, general anaesthesia.
Uff.
I to by było na tyle w zarysowym zarysie... Potem tylko doczekac wypisu - żadne tam write-off - discharge się to zwie i można cieszyć sie nieustającym macierzyństwem. Czego wszystkim rodzącym szczerze życzę.
--------------------
*”Siedli, jedli przez dzień cały
Aż wódz Indian stęknął
Jeknał
I rozpuknął się w kawały”
Z pamięci, niestety.
**Jak donosił ostatnio Rysiek, ww wymarli, obecnie królują eFy i eSTe - ale nomenklatura zwyczajowa pewnie jeszcze przetrwa czas jakiś.
PS. PRZYPOMINAM WSZYSTKIM, KTORZY NIE PAMIETAJA, ZE DZISIAJ JEST SWIETO KONSTYTUCJI!
3 Maja 1947roku weszla w zycie Konstytucja Japonii.
niedziela, 1 maja 2011
Maj... Niedziela...
czwartek, 28 kwietnia 2011
Śmiertelne zagrożenie
Życie anestezjologa ciężkie jest. Na pacjenta trza mieć baczenie. Na chirurga - czy nie robi kuku pacjentowi. Na kawę - żeby sie nie oblać. Na pielęgniarkę - żeby docenić nowy strój koronkowy. Prawdą jest, że anestezjolog to nadczłowiek - bo do tego wszystkiego trzeba osmiu rąk, z pięcioro oczu i wielowątkowy procesor.
I jeszcze sudoku w tym wszystkim trzeba zmiescić.
W Jukeju każdy incydent, jaki się zdarzy w szpitalu, natychmiast jest rozpatrywany przez odpowiednie ciało. Im sprawa grubsza - tym ciało wieksze. I ważniejsze. Pacjent doznał uszczerbku? Trzeba rozpatrzyć, kto, gdzie i jak - żeby niedoskonałości wyrugować a proces usprawnić. Wydarł chirurg mordę na sali? To się mu tłumaczy, że lekarzem nie może byc ktoś, kto zachowuje sie jak pasterz owiec (ci musza mieć głos donośny, coby się niosło po hali).. Zazwyczaj takiego chirurga pielęgniarki ruguja z sali operacyjnej w tempie ekspresowym. Polskie jeszcze się będa musiały tego nauczyć. Znaczy, wymagania szacunku dla siebie i swojej pracy.
Jak donosi Scoop O’Lamine, specjalny wysłannik AAGBI, zdefiniowano kolejne zagrożenie, czyhające na użytkowników taboretów chirurgicznych. I nie ma tu znaczenia, czy siadający na takowym jest chirurg, anestezjolog czy inszy pracownik.
Guidelines w trakcie opracowania.
I jeszcze sudoku w tym wszystkim trzeba zmiescić.
W Jukeju każdy incydent, jaki się zdarzy w szpitalu, natychmiast jest rozpatrywany przez odpowiednie ciało. Im sprawa grubsza - tym ciało wieksze. I ważniejsze. Pacjent doznał uszczerbku? Trzeba rozpatrzyć, kto, gdzie i jak - żeby niedoskonałości wyrugować a proces usprawnić. Wydarł chirurg mordę na sali? To się mu tłumaczy, że lekarzem nie może byc ktoś, kto zachowuje sie jak pasterz owiec (ci musza mieć głos donośny, coby się niosło po hali).. Zazwyczaj takiego chirurga pielęgniarki ruguja z sali operacyjnej w tempie ekspresowym. Polskie jeszcze się będa musiały tego nauczyć. Znaczy, wymagania szacunku dla siebie i swojej pracy.
Jak donosi Scoop O’Lamine, specjalny wysłannik AAGBI, zdefiniowano kolejne zagrożenie, czyhające na użytkowników taboretów chirurgicznych. I nie ma tu znaczenia, czy siadający na takowym jest chirurg, anestezjolog czy inszy pracownik.
Guidelines w trakcie opracowania.
wtorek, 26 kwietnia 2011
D-day
Każdy, w każdej dziedzinie ma swoją Nemesis. Rzecz jasna dopóki, doputy jej nie pokona - ale wtedy zazwyczaj na horyzoncie pojawia się następna. Moja to sympatyczny grubas z początkami POChP. Czyli przewlekłej obturacyjnej choroby płuc. Mówiąc po ludzku - jak biega to nieco rzęzi. A mimo to nie byłem z nim w stanie wygrać...
Tenis jest grą wyjątkowo frustrującą. Po kilku godzinach odbijania małych, zółtych, sympatycznie wyglądających piłeczek człowiek ma ochotę połamać rakietę o własny łeb. A żółty kolor zaczyna wywoływać drgawki.
Plan był prosty - nie dać się. Jak wiadomo, nie ma nic złego w byciu gejem byle by nie być ciotą. Tak samo i tu. Można dostać baty, byle by to było z klasą. Podbudowany tą jakżeż pełną i wyrafinowaną filozofią, czekałem na dzień zero.
Niby człowiek jest z losem pogodzony, a jednak! Prawdziwy Góral musi być najlepszy w każdej dziedzinie, niezależnie czy to jest znajomość prawa własności gruszki na miedzy, czy picie łackiej na wyprzódki - szlag mnie w końcu trafił i dzień przed D-Day polazłem na kort, żeby się moralnie przygotować.
Tak na marginesie to jam jest Góral nieprawdziwy, w dodatku taki... przez przypadek. A w zasadzie przez astmę. Dziecięciem będąc chorowitym, zostałem wywieziony z Królewskiego Miasta do Miasta Dzieci. I, można by rzec, jestem żywym przykładem, że Rabka ma doskonały mikroklimat. Czy raczej makro - z chuderlawego kaszlaka zrobiła studziesięciokilogramowego tucznika. Ale cechy góralskie posiadam - nabyłem je drogą nasiakania przezskorupkowego.
Zlazło cztery godziny - zaczęliśmy o ósmej, a o dwunastej ASP wygonił mnie do innych zajeć, twierdząc, że nie da się grać odpadniętą ręką. Coś w tym jest. W trakcie tych czterech godzin ustawiłem sobie slajsik backhendowy. Bo zwykły backhand mam nieco crapowaty (...żeby nie powiedzieć gówniany...), a jakoś piłki trzeba przebijać za siatke niezależnie z której strony wpadną w kort.
W końcu się zaczęło. Kort zabukowałem w samo południe, losowanie wskazało na mnie. Fakt, że serwis poprawiłem zdecydowanie, do tej pory czuję taki dziwny ból pod łopatką w trakcie używania noża, podwójnych błędów miałem z pieć - ale najważniejsza była taktyka. Zamiast prób zabicia przeciwnika piłką przeszedłem na system zagonienia go na korcie. Ostatecznie nic tak dobrze nie robi na POChP jak mała przebieżka.
I dzonk.
Gruby padł 6:4 6:3.
Widzieliscie Chicken Wars’y? Dziadek opowiada wnukowi, jak to na konwencie fanów Star Wars uratował Lucasa przed zadeptaniem - i razem otworzyli imprezę, trzymając się za ręce.
- It was the happiest day in my life!
- And the day I was born?
- Not even close.
Będę miał co wnukom opowiadać.
Tenis jest grą wyjątkowo frustrującą. Po kilku godzinach odbijania małych, zółtych, sympatycznie wyglądających piłeczek człowiek ma ochotę połamać rakietę o własny łeb. A żółty kolor zaczyna wywoływać drgawki.
Plan był prosty - nie dać się. Jak wiadomo, nie ma nic złego w byciu gejem byle by nie być ciotą. Tak samo i tu. Można dostać baty, byle by to było z klasą. Podbudowany tą jakżeż pełną i wyrafinowaną filozofią, czekałem na dzień zero.
Niby człowiek jest z losem pogodzony, a jednak! Prawdziwy Góral musi być najlepszy w każdej dziedzinie, niezależnie czy to jest znajomość prawa własności gruszki na miedzy, czy picie łackiej na wyprzódki - szlag mnie w końcu trafił i dzień przed D-Day polazłem na kort, żeby się moralnie przygotować.
Tak na marginesie to jam jest Góral nieprawdziwy, w dodatku taki... przez przypadek. A w zasadzie przez astmę. Dziecięciem będąc chorowitym, zostałem wywieziony z Królewskiego Miasta do Miasta Dzieci. I, można by rzec, jestem żywym przykładem, że Rabka ma doskonały mikroklimat. Czy raczej makro - z chuderlawego kaszlaka zrobiła studziesięciokilogramowego tucznika. Ale cechy góralskie posiadam - nabyłem je drogą nasiakania przezskorupkowego.
Zlazło cztery godziny - zaczęliśmy o ósmej, a o dwunastej ASP wygonił mnie do innych zajeć, twierdząc, że nie da się grać odpadniętą ręką. Coś w tym jest. W trakcie tych czterech godzin ustawiłem sobie slajsik backhendowy. Bo zwykły backhand mam nieco crapowaty (...żeby nie powiedzieć gówniany...), a jakoś piłki trzeba przebijać za siatke niezależnie z której strony wpadną w kort.
W końcu się zaczęło. Kort zabukowałem w samo południe, losowanie wskazało na mnie. Fakt, że serwis poprawiłem zdecydowanie, do tej pory czuję taki dziwny ból pod łopatką w trakcie używania noża, podwójnych błędów miałem z pieć - ale najważniejsza była taktyka. Zamiast prób zabicia przeciwnika piłką przeszedłem na system zagonienia go na korcie. Ostatecznie nic tak dobrze nie robi na POChP jak mała przebieżka.
I dzonk.
Gruby padł 6:4 6:3.
Widzieliscie Chicken Wars’y? Dziadek opowiada wnukowi, jak to na konwencie fanów Star Wars uratował Lucasa przed zadeptaniem - i razem otworzyli imprezę, trzymając się za ręce.
- It was the happiest day in my life!
- And the day I was born?
- Not even close.
Będę miał co wnukom opowiadać.
piątek, 22 kwietnia 2011
Bez jajmitu
Z racji Swiat Wielkanocnych, zwanych tutaj Easter'em - co w jakis zupelnie, totalnie, absolutnie niezrozumialy dla mnie sposob miesza ukrzyzowanie, zmartwychwstanie, jaja na twardo i wielkanocnego krolika - odbyl sie konkurs. Efekty jak widac na obrazkach.
czwartek, 21 kwietnia 2011
Praca dla lekarza w Anglii
Czyli: czy to duże fopa wstąpić do sekszopa.
Wyjeżdżając z kraju wywozimy ze sobą masę stereoptypów. Na obiad musi być zupa. Drugie składa się z ziemniaczków, schaboszczaka i sałatki. Ludzie są wredni i próbują cię okraść. Podczas rozmowy należy gestykulować. Na dzień dobry podaje się rękę. Na do widzenia też. Szybka jazda na drodze jest powodem do dumy. Kasjerki w supermarkecie są z założenia zdenerwowane. Przed wejściem na jezdnię należy spojrzeć w lewo. Spotkania towarzyskie organizuje się w domu. Na pytanie Jak się masz odpowiadamy , że ledwie zyjemy i wszystko jest do dupy. Na oddziale najważniejszy jest ordynator.
I tak ad mortem defecatam.
Pewne drobiazgi są prostowane natychmiast, jak na ten przykład jeżdżenie na rondzie zgodnie ze wskazówkami zegara. Inne, jak przestrzeganie przepisów drogowych, po pierwszym mandaciku. Który to posiadaczowi nie-brytyjskiego prawa jazdy wręczany jest w sądzie. Ale połapanie się w strukturze zależności medycznych zajmuje nieco czasu.
Najwiekszą różnicą pomiędzy polskim a brytyjskim systemem leczniczym jest brak ordynatora. Jego rolę przejmuja konsultanci. Wsród nich jeden dostępuje zasczytu bycia clinical lead, co można by poniekąd podciągnąć pod ordynatora, ale takiego bez boskiego pomazaństwa. Jest jeszcze department director, ale to bardziej funkcja finansowo-organizacyjna niż lecznicza. Pozostałe doktory dzielą się na dwa gatunki. Pierwsza grupa to posty treningowe. Zaczynamy od F1 przez F2, następnie SHO aż do SpR. Czym to sie je?
F1 i F2 to odpowiedniki naszego stażu. Co roku szpitale ogłaszają nabór na takowe posty, jeżeli człowiek się zakwalifikuje, pakujemy walichy i wio - na drugi koniec wyspy. Skończymy dana częśc - aplikujemy na następny post i wio - tym razem w poprzek.
Po skończeniu tychże możemy złozyć podanie o pozycję SHO. Tłumaczy się to Senior House Officer i przekłada się na naszego młodego doktora postażowego. Trzecia asysta przy zabiegach. Pierwszy dobiegający do pacjenta który klapnął na dupkę. Ot, same przyjemności.
Jak widać, póki nie osiągnie stanowiska konsultanta, brytyjski doktor żyje jak nomad, zmieniając miejsce pracy przynajmniej raz do roku.
By pójść wyżej, należy zdać egzaminy - i możemy starać się o pozycje SpR. Czyli Specialist Registrar’a. Ten to juz rządzi całą gebą. Nie musi biegać. Przy zabiegu robi za drugą asystę. Na dyżurze jest pierwszym po Bogu, to do niego lataja SHO z problemami przenajróżniejszej natury. W końcu meka pańska się kończy i SpR zdaje CCST. Czyli nasz egzamin specjalizacyjny. To jednakowoż nie robi z niego automatycznie konsultanta, jak w Polsce zdanie dwójki robi specjalistę - należy jeszcze wystartować do konkursu piękności i zostać wybranym do pracy w zespole jako konsultant. Konkurs taki jest poważny bardzo, pytaja nas o nasze zapatrywania na zycie, świat, kolegów, zarządanie szpitalem i oddziałem, oraz - last but not least - dlaczego chcemy zostać konsultantem. Jest to pytanie generujące z automatu odpowiedź „A w ryja pan chcesz?” i trzeba się zdrowo namęczyć, żeby odwrócić swoja uwagę od czynności karalnych.
Na szczycie stoi konsultant. Nie wolno mu biegać. Szybko chodzić może jedynie w przypadku reanimacji jego matki. Na dyzurach siedzi w domu i wspiera duchowo SpR’a. On to cokołem systemu zdrowotności Królestwa jest.
Poza postami treningowymi w Jukeju funkcjonuja równiez te nie treningowe. Innymi słowy - naumiani jesteśmy wystarczająco, by pełnic dana funkcję, będą nam płacić, ale o zadnym rozwoju nie ma mowy. Pierwsza z nich to RMO. Residential Medical Officer. Ta forma nie wystepuje w szpitalach państwowych, ci maja swoich eFów i SHO. Natomiast w szpitalu prywatnym, który posiada łóżka nocne, konieczne jest zatrudnienie jednego doktora, coby miał baczenie. Konsultant jest za drogi, więc wynajmuje się doktorów, głównie zagramanicznych, żeby baczyli. Zazwyczaj praca obejmuje 7 lub 14 pełnych dób, nie można w tym czasie opuścic szpitala, śpimy w nim, jemy i robimy co nam każą czyli pobieramy krew, zakładamy wenflony i podpisujemy TTO’s. A jak mamy szczescie, to zaczniemy reanimację kolapsniętego pacjenta. W zasadzie są tylko dwie syuacje, w których zaprzągnięcie się do takiego niewolnictwa ma sens. Po pierwsze - nie mamy gdzie mieszkac i umieramy z głodu. Po drugie - w najbliższej przyszłości mamy egzamin i chcemy się w spokoju pouczyć. Jest jeszcze niby trzecia - jestesmy uzaleznieni od gier komputerowych i szukamy spokojnego środowiska do oddawania sie nałogowi, ale to już jest upadłość nieznaczna i jako taka nie bedzie brana pod uwagę.
Drugim postem nietreningowym jest Staff Grade, obecnie przemianowany na Specialty Doctor. Robimy co do nas należy, zadania przydzialają nam konsultanci, w razie problemów mamy nad sobą parasol ochronny naszego nadzorcy, ale... No właśnie. Trzeba umieć zaaprobowac fakt, że nie jesteśmy samodzielni. W dodatku do niedawna to co robiliśmy jako SG nie liczyło sie nam do rozwoju osobistego i nie mogło być podstawą do składania CCST. Rzecz jasna najwięcej tego typu doktorów było z Indii i Pakistanu, a są oni zupełnie inni niz my... My sie gryziemy w sobie i nie wychodzimy do innych. A oni wydusili zgode na zdawanie CCST po wypracowaniu odpowiedniej ilośći procedur jako SG... Chciałbym to widzieć w naszym wydaniu.
O ile konsultant pracuje 7/10 sesji (sesja to 4 godziny pracy, jestesmy alokowani do danego miejsca - blok, intensywna, preassessment), o tyle Staff ma 9/10 (tylko jedna sesja jest przeznaczona na tzw. CME czy CPD - czyli nauke własną). Tu uwaga co do pieniedzy. Staff na 12 sesjach, opłacany z górnej czesci drabinki zarobi tyle co konsultant na 10, opłacany z najniższej stawki. Polscy specjaliści zazwyczaj łapia się na ww. poziomy.
Na koniec słowniczek.
Pacjent jest przyjmowany (is being admitted) na podstawie skierowania (referral) do szpitala, diagnozowany (diagnosed) leczony (treated) i wypisywany (discharged) z lekimi (TTO’s - To Take hOme medicine, wymiawiane jednym ciągiem jako titious...), ulotkami (leaflets), zaleceniami (instructions) i telefonem ratunkowym (contact number). W trakcie przyjęcia (admssion) pacjent jest przebierany (getting changed or redressed), pobierane są badania: morfologia (Full Blood Count, w skrócie efbisi), elektrolity, mocznik i kreatynina (U’s and E’s - czyli juseniis), próby wątrobowe (liver enzymes), krzepnięcie (coag screen), grupa krwi i krzyżówka (group’n’screen and crossmatch), prześwieltenie (X-ray - i.e. chest X-ray), USG (ultrasound), tomografia (CT -rzecz jasna siti) i rezonans (MRI - ema’ai).
Na poczatek wystarczy. Potem miesiąc na przekonanie nadzorców, że jesteśmy anestezjologami, 6 na zrozumienie miejscowego dialektu, dwa lata na znalezienie pracy konsultanta i juszszsz...
----
Wiadomosc zupelnie prywatna dla Welatas: chyba rozwiazalem problem z niewyswietlanie sie Twoich komentow u mnie...
Wyjeżdżając z kraju wywozimy ze sobą masę stereoptypów. Na obiad musi być zupa. Drugie składa się z ziemniaczków, schaboszczaka i sałatki. Ludzie są wredni i próbują cię okraść. Podczas rozmowy należy gestykulować. Na dzień dobry podaje się rękę. Na do widzenia też. Szybka jazda na drodze jest powodem do dumy. Kasjerki w supermarkecie są z założenia zdenerwowane. Przed wejściem na jezdnię należy spojrzeć w lewo. Spotkania towarzyskie organizuje się w domu. Na pytanie Jak się masz odpowiadamy , że ledwie zyjemy i wszystko jest do dupy. Na oddziale najważniejszy jest ordynator.
I tak ad mortem defecatam.
Pewne drobiazgi są prostowane natychmiast, jak na ten przykład jeżdżenie na rondzie zgodnie ze wskazówkami zegara. Inne, jak przestrzeganie przepisów drogowych, po pierwszym mandaciku. Który to posiadaczowi nie-brytyjskiego prawa jazdy wręczany jest w sądzie. Ale połapanie się w strukturze zależności medycznych zajmuje nieco czasu.
Najwiekszą różnicą pomiędzy polskim a brytyjskim systemem leczniczym jest brak ordynatora. Jego rolę przejmuja konsultanci. Wsród nich jeden dostępuje zasczytu bycia clinical lead, co można by poniekąd podciągnąć pod ordynatora, ale takiego bez boskiego pomazaństwa. Jest jeszcze department director, ale to bardziej funkcja finansowo-organizacyjna niż lecznicza. Pozostałe doktory dzielą się na dwa gatunki. Pierwsza grupa to posty treningowe. Zaczynamy od F1 przez F2, następnie SHO aż do SpR. Czym to sie je?
F1 i F2 to odpowiedniki naszego stażu. Co roku szpitale ogłaszają nabór na takowe posty, jeżeli człowiek się zakwalifikuje, pakujemy walichy i wio - na drugi koniec wyspy. Skończymy dana częśc - aplikujemy na następny post i wio - tym razem w poprzek.
Po skończeniu tychże możemy złozyć podanie o pozycję SHO. Tłumaczy się to Senior House Officer i przekłada się na naszego młodego doktora postażowego. Trzecia asysta przy zabiegach. Pierwszy dobiegający do pacjenta który klapnął na dupkę. Ot, same przyjemności.
Jak widać, póki nie osiągnie stanowiska konsultanta, brytyjski doktor żyje jak nomad, zmieniając miejsce pracy przynajmniej raz do roku.
By pójść wyżej, należy zdać egzaminy - i możemy starać się o pozycje SpR. Czyli Specialist Registrar’a. Ten to juz rządzi całą gebą. Nie musi biegać. Przy zabiegu robi za drugą asystę. Na dyżurze jest pierwszym po Bogu, to do niego lataja SHO z problemami przenajróżniejszej natury. W końcu meka pańska się kończy i SpR zdaje CCST. Czyli nasz egzamin specjalizacyjny. To jednakowoż nie robi z niego automatycznie konsultanta, jak w Polsce zdanie dwójki robi specjalistę - należy jeszcze wystartować do konkursu piękności i zostać wybranym do pracy w zespole jako konsultant. Konkurs taki jest poważny bardzo, pytaja nas o nasze zapatrywania na zycie, świat, kolegów, zarządanie szpitalem i oddziałem, oraz - last but not least - dlaczego chcemy zostać konsultantem. Jest to pytanie generujące z automatu odpowiedź „A w ryja pan chcesz?” i trzeba się zdrowo namęczyć, żeby odwrócić swoja uwagę od czynności karalnych.
Na szczycie stoi konsultant. Nie wolno mu biegać. Szybko chodzić może jedynie w przypadku reanimacji jego matki. Na dyzurach siedzi w domu i wspiera duchowo SpR’a. On to cokołem systemu zdrowotności Królestwa jest.
Poza postami treningowymi w Jukeju funkcjonuja równiez te nie treningowe. Innymi słowy - naumiani jesteśmy wystarczająco, by pełnic dana funkcję, będą nam płacić, ale o zadnym rozwoju nie ma mowy. Pierwsza z nich to RMO. Residential Medical Officer. Ta forma nie wystepuje w szpitalach państwowych, ci maja swoich eFów i SHO. Natomiast w szpitalu prywatnym, który posiada łóżka nocne, konieczne jest zatrudnienie jednego doktora, coby miał baczenie. Konsultant jest za drogi, więc wynajmuje się doktorów, głównie zagramanicznych, żeby baczyli. Zazwyczaj praca obejmuje 7 lub 14 pełnych dób, nie można w tym czasie opuścic szpitala, śpimy w nim, jemy i robimy co nam każą czyli pobieramy krew, zakładamy wenflony i podpisujemy TTO’s. A jak mamy szczescie, to zaczniemy reanimację kolapsniętego pacjenta. W zasadzie są tylko dwie syuacje, w których zaprzągnięcie się do takiego niewolnictwa ma sens. Po pierwsze - nie mamy gdzie mieszkac i umieramy z głodu. Po drugie - w najbliższej przyszłości mamy egzamin i chcemy się w spokoju pouczyć. Jest jeszcze niby trzecia - jestesmy uzaleznieni od gier komputerowych i szukamy spokojnego środowiska do oddawania sie nałogowi, ale to już jest upadłość nieznaczna i jako taka nie bedzie brana pod uwagę.
Drugim postem nietreningowym jest Staff Grade, obecnie przemianowany na Specialty Doctor. Robimy co do nas należy, zadania przydzialają nam konsultanci, w razie problemów mamy nad sobą parasol ochronny naszego nadzorcy, ale... No właśnie. Trzeba umieć zaaprobowac fakt, że nie jesteśmy samodzielni. W dodatku do niedawna to co robiliśmy jako SG nie liczyło sie nam do rozwoju osobistego i nie mogło być podstawą do składania CCST. Rzecz jasna najwięcej tego typu doktorów było z Indii i Pakistanu, a są oni zupełnie inni niz my... My sie gryziemy w sobie i nie wychodzimy do innych. A oni wydusili zgode na zdawanie CCST po wypracowaniu odpowiedniej ilośći procedur jako SG... Chciałbym to widzieć w naszym wydaniu.
O ile konsultant pracuje 7/10 sesji (sesja to 4 godziny pracy, jestesmy alokowani do danego miejsca - blok, intensywna, preassessment), o tyle Staff ma 9/10 (tylko jedna sesja jest przeznaczona na tzw. CME czy CPD - czyli nauke własną). Tu uwaga co do pieniedzy. Staff na 12 sesjach, opłacany z górnej czesci drabinki zarobi tyle co konsultant na 10, opłacany z najniższej stawki. Polscy specjaliści zazwyczaj łapia się na ww. poziomy.
Na koniec słowniczek.
Pacjent jest przyjmowany (is being admitted) na podstawie skierowania (referral) do szpitala, diagnozowany (diagnosed) leczony (treated) i wypisywany (discharged) z lekimi (TTO’s - To Take hOme medicine, wymiawiane jednym ciągiem jako titious...), ulotkami (leaflets), zaleceniami (instructions) i telefonem ratunkowym (contact number). W trakcie przyjęcia (admssion) pacjent jest przebierany (getting changed or redressed), pobierane są badania: morfologia (Full Blood Count, w skrócie efbisi), elektrolity, mocznik i kreatynina (U’s and E’s - czyli juseniis), próby wątrobowe (liver enzymes), krzepnięcie (coag screen), grupa krwi i krzyżówka (group’n’screen and crossmatch), prześwieltenie (X-ray - i.e. chest X-ray), USG (ultrasound), tomografia (CT -rzecz jasna siti) i rezonans (MRI - ema’ai).
Na poczatek wystarczy. Potem miesiąc na przekonanie nadzorców, że jesteśmy anestezjologami, 6 na zrozumienie miejscowego dialektu, dwa lata na znalezienie pracy konsultanta i juszszsz...
----
Wiadomosc zupelnie prywatna dla Welatas: chyba rozwiazalem problem z niewyswietlanie sie Twoich komentow u mnie...
wtorek, 19 kwietnia 2011
Okiem zza kurtyny
Jak się człowiek patrzy na anestezjologa, to go żywcem krew zalewa. Najpierw marudzi. A to, że pacjent nie nawodniony, a to, że badania nie zrobione. A gdzie grupa, a krzyżówka, a historia choroby, a elektrolity... zaraza jasna. Dopierdzieli sie do wszystkiego, nawet do badania moczu, byle tylko w dyżurce siedzieć i pierdzieć w stołek. W końcu łaskawie przylezie na salę i zaczyna dłubac w krzyżach. Myje sie do tej całej podpajęczynówki jak by to był przeszczep serca. Szmatami obkłada, ręce wznosi - a nie daj panbuk przeszkodzić takiemu w trakcie. Fochy, ąsy i dąsy. W końcu gotowe. Zaczynamy operację, naiwny myslał by, że po kłopotach. A gdzie tam... Trendelenburga nie zrobi. Że niby po zaszczyku w grzbiet człowiek umrze, jak się go na plecy przechyli. Potem, że zatory powietrzne mu się robia. Chyba że w tym jego zamulonym kawą mózgu, posrało ich do imentu. Co to jest, Heathrow, żeby się w powietrzu zatory robiły? A mordy drzeć nie można, bo pacjent słucha. Co prawda Dary Boże już przynieśli, zaś to cięcie aż takie pilne nie było, ale trza baczyć, bo potem jeszcze ze dwie, trzy informacje sie udzieli. A po wrzaskach jakoś nie chcą przychodzić. Potem krew. Toż przecie sie z pacjenta w czasie cięcia krew wylewa, to trza wlać, nie? Nawet matoł zrozumie. A ten sie bedzie zasłaniał - że nieee, że na morfologie trza poczekać, że kogulacje się zrobi... Czy ja z pacjenta jakieś koagulacje wylewam, żeby je potem sprawdzać??? Kurwa, jak mówię, że toczyć - to toczyć, a jak mówię, że wiem, to mówię!!! Najważniejsze, żeby sie nie dać zdenerwować takiemu za bardzo, bo człowiek na głupa wychodzi. I potem się za plecami instrumentalne śmieja z piany, co spod maski wyciekła - że niby zielona. Przecież zęby rano myję, to jak ma być zielona... W końcu mam pacjentke na własnym oddziale. Najpierw trzeba debila skorygować. Popatrzmy... Dwa litry płynów? A po cholere... To sie skreśli... Krew - nie ma? To dwa wory zlecimy na cito plus dwa wory do rana... O pacjenta trza dbać - bo nie zadba o ciebie... Morfina?? Żeby mi przestała oddychać??!? Nie, no słów brakuje... Narkotyki to se może dawać na tej swojej umieralni. Tu jest normalny, zdrowy oddział - na bół jest pyralgina. Tylko bez przesady - dwa razy czopek powinien wystarczyć... Taak...
--------
Halo? Ze co? Słabo? Przyspieszcie krew... Toż matoł jeden...
--------
Halo?! Że co?! Duszno?! No to, tego - dajcie tlenu...
--------
Co zaś znowu??!?Straciła przytomność?!!? Dzwońcie natychmiast po anestezjologa!!!
--------
Halo? Ze co? Słabo? Przyspieszcie krew... Toż matoł jeden...
--------
Halo?! Że co?! Duszno?! No to, tego - dajcie tlenu...
--------
Co zaś znowu??!?Straciła przytomność?!!? Dzwońcie natychmiast po anestezjologa!!!
poniedziałek, 18 kwietnia 2011
Krwiodawstwo
Przyjechało krwiodawstwo. Przywiozło dwa wory krwi zero-neg, które uratowały życie biednej Ani. Która to, nie dość, że nie ma rak i nóg, to jeszcze jest z plastiku. Biedaczka. Żeby rzecz dostatecznie skomplikować, wykonalismy scenario. W którymż to Lorenzo chlasnął po tetnicy udowej - skoro dźga po nerwach to czemu nie... - i pacjentka stanęła do odprawy paszportowej. Z gatunku ostatecznych. Zespół - pod moim światłym przewodnictwem - nie dał się tak łątwo. Podłaczył płyny, zastosował wymagane czynności resuscytacyjne aż do przyjazdu krwi.
Potem powiało grozą, bo się okazało, że musze przejśc test kompetencyjny, czy tez ja wiem, jak krew bezpiecznie podać. Nierzucimziemiskądnaszród wyrwalo mi się zupełnie odruchowo i wypiąłem pierś swą, nie do końca szczerze, bom całkiem nie był pewien co i jak. O ile podstawy krwiodajstwa jescze się po czaszce pętały i na grupach, krzyżówkach, przeciwciałach, wskazaniach i takich tam pierdółkach nikt mnie łatwo nie zagnie, o tyle kwalifikacja do podania krwi CMV-neg nieco mnie zaskoczyła. Komu podam siemvineg? Tego, no - juz żem miał powiedziec, że wszystkim, toż w Polsce na każdym worze pisze, ze HIV, oba HEPy i CMV jest ujemne, alem się w łeb podrapał. Jak pyta - znaczy, że coś jest na rzeczy. Nie do końca jeszcze wierząc w mozliwość posiadania w banku krwi , która jest niesprawdzona przeciwko cytomegalii, wypaliłem w najłatwiejszy cel: kobiecie w ciąży!. Bardzo dobrze! - rozpromieniła sie pani. Krwiodawstwo. A co jeszcze? Dzieciom - drugi, nieco mniej oczywisty cel został trafiony. Każdemu? A, nieee. nie każdemu... No to któremu? Do roku? - strzeliłem, nie celując? Bardzo dobrze!- ucieszyła sie interlokutorka. A napromieniowane? Tum całkowicie popadł w przydum, obijał mi się jakowyś poprzetoczeniowy zespół Graft versus Host, ale u kogo? No, tego - u leczonych chemią? - wybałuszyłem sie zlekka. Ale się w tritmentcentrze takowych nie spodziewam - dodałem niesmiało, mając nadzieje, ze wpłyniemy na jakoweś bezpieczniejsze wody. Ha - ha! - rzekła pani Krwiodawstwo - a Hodgkin? A, noo taak! - wykrzyknąłem z animuszem, dając do zrozumienia, że jeno o nim mi się zabyło, a całą resztę mam w małym palcu. Dostałem papiór ważny na cały Jukej, a dający mi prawo toczenia krwi - i z ulga oddaliłem się do dalszych zajeć. Mam nadzieje że Lorenzo nic nikomu nie utnie, bo pół godziny czekania na zero-neg zabije każdego. A przynajmniej każdego, kto jej naprawde potrzebuje.
Potem powiało grozą, bo się okazało, że musze przejśc test kompetencyjny, czy tez ja wiem, jak krew bezpiecznie podać. Nierzucimziemiskądnaszród wyrwalo mi się zupełnie odruchowo i wypiąłem pierś swą, nie do końca szczerze, bom całkiem nie był pewien co i jak. O ile podstawy krwiodajstwa jescze się po czaszce pętały i na grupach, krzyżówkach, przeciwciałach, wskazaniach i takich tam pierdółkach nikt mnie łatwo nie zagnie, o tyle kwalifikacja do podania krwi CMV-neg nieco mnie zaskoczyła. Komu podam siemvineg? Tego, no - juz żem miał powiedziec, że wszystkim, toż w Polsce na każdym worze pisze, ze HIV, oba HEPy i CMV jest ujemne, alem się w łeb podrapał. Jak pyta - znaczy, że coś jest na rzeczy. Nie do końca jeszcze wierząc w mozliwość posiadania w banku krwi , która jest niesprawdzona przeciwko cytomegalii, wypaliłem w najłatwiejszy cel: kobiecie w ciąży!. Bardzo dobrze! - rozpromieniła sie pani. Krwiodawstwo. A co jeszcze? Dzieciom - drugi, nieco mniej oczywisty cel został trafiony. Każdemu? A, nieee. nie każdemu... No to któremu? Do roku? - strzeliłem, nie celując? Bardzo dobrze!- ucieszyła sie interlokutorka. A napromieniowane? Tum całkowicie popadł w przydum, obijał mi się jakowyś poprzetoczeniowy zespół Graft versus Host, ale u kogo? No, tego - u leczonych chemią? - wybałuszyłem sie zlekka. Ale się w tritmentcentrze takowych nie spodziewam - dodałem niesmiało, mając nadzieje, ze wpłyniemy na jakoweś bezpieczniejsze wody. Ha - ha! - rzekła pani Krwiodawstwo - a Hodgkin? A, noo taak! - wykrzyknąłem z animuszem, dając do zrozumienia, że jeno o nim mi się zabyło, a całą resztę mam w małym palcu. Dostałem papiór ważny na cały Jukej, a dający mi prawo toczenia krwi - i z ulga oddaliłem się do dalszych zajeć. Mam nadzieje że Lorenzo nic nikomu nie utnie, bo pół godziny czekania na zero-neg zabije każdego. A przynajmniej każdego, kto jej naprawde potrzebuje.
środa, 13 kwietnia 2011
Jak włączyć kaprala
W moim wewnetrznym układzie kapral-leń ten ostatni osiągnał stan władzy absolutnej. Wczorajsze niepowodzeni jescze mogę sobie wytłumaczyć - naleśniczki, z bita śmietaną, owocami i inszym dżemem są dobrym usprawiedliwieniem. A po obżerce biegac sie nie da, jeszcze sie człowiek uszkodzi nie daj Boże. Ale dzisiaj? Toż kapral zagonił mnie do łózka o 10 wieczór i nastawił budzik na szósta. Nawet leń skwapliwie kiwał głowa - tak tak, dzisiaj nie idziemy tylko potem. A rano jednym miekkim ruchem wyłaczył budzik - i po sprawie. Zaczyna mi brakować pomysłów. Z drugiej strony nie należy sie przejmować za bardzo, bo nie dość że człowiek bedzie gruby - a w zasadzie już jest - to jeszcze go wyrzuty sumienia zjedzą. Ostatecznie lepiej być grubasem szczęśliwym niż nieszczęśliwym.
Jak się mówi zdrobniale szczęśliwy? Siusiam na śliweczki.
Prolog był wredny: po przylezieniu do roboty okazało się, że lista startuje o dziewiątej. Mogłem sobie spokojnie pobiegać rano...
W związku z powyższym zabrałem sie za transfuzjologie. Broń Panie nie mówimy tu o przeciwciałach zimych, Kellach czy inszych M&M’s z orzeszkami w środku - przyjedzie do nas pani z miejscowego krwiodawstwa, coby sprawdzić, czy umiemy krew zamówić. Sprowadza sie to do znajomości alarmowego numeru telefonu, zdolności podania zapotrzebowania oraz drogi dojazdu i - czekania. W zeszłym roku zlazło 40 minut. Co wpędziło mnie w pewnego rodzaju konfuzję. Jak wiadomo wszem i wobec, każde krwawienie stanie samo, im większe - tym szybciej (na ten przykład z przeciętej aory m/w w 10 sekund).Problem w tym, że w czasie 40 minut stanie większość krwawień wymagających ostrego zamówienia 0Rh(-), zwanej tu Zero-Neg. No to po co zamawiać cos, co w momencie dostarczenia jest pacjentowi tak potrzebne jak psu buty? Serwis gromniczny powinni sprawdzić...
Przyjechał Szabloszklanki. Listę miał taka sobie - nie za dużą. I okazało się, że zakwalifikował do zabiegu pacjentkę z kosmetycznymi zupełnie żylakami. Za które tutejszy NFZ nie zapłaci ani grosza. Normalnie informujemy pacjenta, ze albo płaci prywatnie - albo czeka, aż mu żylaki nieco bardziej nadgniją, ale jak to powiedzieć kobiecie trzy minuty przed zabiegiem? No i manago zrobiła plastyczna operacje na koszt zakładu. Świata koniec i korniki. Ciekawym kto teraz pokryje półtorej bańki.
Podejście drugie do biegania - dzisiaj. Pewnie znowu nic z tego nie wyjdzie, no ale - przynajmniej bedzie można napisać, że próbowałem.
Jak się mówi zdrobniale szczęśliwy? Siusiam na śliweczki.
Prolog był wredny: po przylezieniu do roboty okazało się, że lista startuje o dziewiątej. Mogłem sobie spokojnie pobiegać rano...
W związku z powyższym zabrałem sie za transfuzjologie. Broń Panie nie mówimy tu o przeciwciałach zimych, Kellach czy inszych M&M’s z orzeszkami w środku - przyjedzie do nas pani z miejscowego krwiodawstwa, coby sprawdzić, czy umiemy krew zamówić. Sprowadza sie to do znajomości alarmowego numeru telefonu, zdolności podania zapotrzebowania oraz drogi dojazdu i - czekania. W zeszłym roku zlazło 40 minut. Co wpędziło mnie w pewnego rodzaju konfuzję. Jak wiadomo wszem i wobec, każde krwawienie stanie samo, im większe - tym szybciej (na ten przykład z przeciętej aory m/w w 10 sekund).Problem w tym, że w czasie 40 minut stanie większość krwawień wymagających ostrego zamówienia 0Rh(-), zwanej tu Zero-Neg. No to po co zamawiać cos, co w momencie dostarczenia jest pacjentowi tak potrzebne jak psu buty? Serwis gromniczny powinni sprawdzić...
Przyjechał Szabloszklanki. Listę miał taka sobie - nie za dużą. I okazało się, że zakwalifikował do zabiegu pacjentkę z kosmetycznymi zupełnie żylakami. Za które tutejszy NFZ nie zapłaci ani grosza. Normalnie informujemy pacjenta, ze albo płaci prywatnie - albo czeka, aż mu żylaki nieco bardziej nadgniją, ale jak to powiedzieć kobiecie trzy minuty przed zabiegiem? No i manago zrobiła plastyczna operacje na koszt zakładu. Świata koniec i korniki. Ciekawym kto teraz pokryje półtorej bańki.
Podejście drugie do biegania - dzisiaj. Pewnie znowu nic z tego nie wyjdzie, no ale - przynajmniej bedzie można napisać, że próbowałem.
wtorek, 12 kwietnia 2011
Ciach go w migdał
Przeczytało mi się w Gazecie, że lekarz - rekordzista, wykryty przez PIP, pracował non stop 112 godzin. STO DWANAŚCIE GODZIN!!! SANTA MADONNA CLARA UNA CURVA MIA BASTA!!!
Wielkie mi mecyje. Przez ostatnie dwa lata przed wyjazdem miałem wolne 8 godzin w poniedziałek, 8 w środę i jeden wolny weekend w miesiącu. Czyli, jakby to policzyć od pleców strony - miesiąc ma 720, z tego należy zdjąć 4x16 + 48. Sto dwanaście. Czyli pracowałem 608 godzin w miesiącu (30 dniowym, bo w 31 dniowym dawało to 632) - średnio 152 godziny w tygodniu.
Jak by tak ograniczyć lekarzy do 48 godzin tygodniowo, to ciekawym ,kto by pokrył brakujące 104...
Dalismy sie wpędzić w pułapke, niestety. Zamiast zażądać normalnych pieniedzy za normalna pracę, poszliśmy na jakies chore, pazerne układy. Gdyby ktoś był nieuswiadomiony: w chwili obecnej lekarze pracuja albo na etacie - albo na kontrakcie. W tym drugim przypadku jestesmy jednoosobową firma, świadczącą usługi szpitalowi. Sami sobie płacimy ZUS (minimalny - stąd pewien zysk w budżecie domowym) i odliczamy od podatku abonament w ERZe i raty za samochód. Wzięty, rzecz jasna w leasingu. Żeby się przekonać, w jaki gnój dalismy się zagonić - i to technika na marchewkę - wystarczy sobie złamać nogę. W tym momencie człowiekowi nie nalezy się zupełnie nic. Zakład pracy nic nie wypłaci - bo nie zarabia (przypomne, że sami sobie jestesmy owym zakładem...), ZUS ma nas w głębokim poważaniu - bo jestesmy swoimi własnymi szefami, z minimalnej składki należy się kupa z dżemem... A leasingodawca czekać nie będzie...
------------------
Przylazł dzisiaj stomatoł - z nimi to jednak dziwna sprawa jest. Kiedyś słyszałem, że to nie zawód a charakter. Sam nie wiem. Ale albo do wyrywania zębów - nomen omen - rwą sie same świry, albo owoż zębów rwanie koślawi neurony prostując zakręty. Bo co jeden, to ciekawszy.
Siedzieliśmy - zebym nie skłamał, bedzie wczoraj - na nasiadówce, co to w lengłidżu ma barz skomplikowaną nazwę i omawiali sprawy bieżące. W temacie powikłań jakoś tak wyszło, że dawno nic nie było. Nawet się manago zdziwiła. I ja sie pytam - po co to krakać? Trzask prask - i stomatoł pobił absolutny rekord. Najpier nawinał na bor-maszynę warge pacjenta, potem mu ją zdziurawił skalpelem, nastepnie zaszył jak drwal aż wreszcie w opisie zabiegu napisał, ze mial trudne warunki. Bo warga była taka - wargowata. Tak napisał. To ja sie pytam - czy jak kto ma geny z Afryki Środkowej, to już się mu rwanie bezkolizyjne nie należy? Inna rzecz, że po mojemu warg bym się nie czepiał.
Idę dzisiaj biegać. Jak jutro nic nie będzie na blogu - znaczy że nie żyję.
Sie boje sie.
Wielkie mi mecyje. Przez ostatnie dwa lata przed wyjazdem miałem wolne 8 godzin w poniedziałek, 8 w środę i jeden wolny weekend w miesiącu. Czyli, jakby to policzyć od pleców strony - miesiąc ma 720, z tego należy zdjąć 4x16 + 48. Sto dwanaście. Czyli pracowałem 608 godzin w miesiącu (30 dniowym, bo w 31 dniowym dawało to 632) - średnio 152 godziny w tygodniu.
Jak by tak ograniczyć lekarzy do 48 godzin tygodniowo, to ciekawym ,kto by pokrył brakujące 104...
Dalismy sie wpędzić w pułapke, niestety. Zamiast zażądać normalnych pieniedzy za normalna pracę, poszliśmy na jakies chore, pazerne układy. Gdyby ktoś był nieuswiadomiony: w chwili obecnej lekarze pracuja albo na etacie - albo na kontrakcie. W tym drugim przypadku jestesmy jednoosobową firma, świadczącą usługi szpitalowi. Sami sobie płacimy ZUS (minimalny - stąd pewien zysk w budżecie domowym) i odliczamy od podatku abonament w ERZe i raty za samochód. Wzięty, rzecz jasna w leasingu. Żeby się przekonać, w jaki gnój dalismy się zagonić - i to technika na marchewkę - wystarczy sobie złamać nogę. W tym momencie człowiekowi nie nalezy się zupełnie nic. Zakład pracy nic nie wypłaci - bo nie zarabia (przypomne, że sami sobie jestesmy owym zakładem...), ZUS ma nas w głębokim poważaniu - bo jestesmy swoimi własnymi szefami, z minimalnej składki należy się kupa z dżemem... A leasingodawca czekać nie będzie...
------------------
Przylazł dzisiaj stomatoł - z nimi to jednak dziwna sprawa jest. Kiedyś słyszałem, że to nie zawód a charakter. Sam nie wiem. Ale albo do wyrywania zębów - nomen omen - rwą sie same świry, albo owoż zębów rwanie koślawi neurony prostując zakręty. Bo co jeden, to ciekawszy.
Siedzieliśmy - zebym nie skłamał, bedzie wczoraj - na nasiadówce, co to w lengłidżu ma barz skomplikowaną nazwę i omawiali sprawy bieżące. W temacie powikłań jakoś tak wyszło, że dawno nic nie było. Nawet się manago zdziwiła. I ja sie pytam - po co to krakać? Trzask prask - i stomatoł pobił absolutny rekord. Najpier nawinał na bor-maszynę warge pacjenta, potem mu ją zdziurawił skalpelem, nastepnie zaszył jak drwal aż wreszcie w opisie zabiegu napisał, ze mial trudne warunki. Bo warga była taka - wargowata. Tak napisał. To ja sie pytam - czy jak kto ma geny z Afryki Środkowej, to już się mu rwanie bezkolizyjne nie należy? Inna rzecz, że po mojemu warg bym się nie czepiał.
Idę dzisiaj biegać. Jak jutro nic nie będzie na blogu - znaczy że nie żyję.
Sie boje sie.
poniedziałek, 11 kwietnia 2011
Naginanie Tewjego
Proces się zakończył. Do jednej ze stron podchodzi adwokat.
- Gratulacje! Wygraliśmy!
Po drugiej stronie korytarza.
- Przykro mi. Przegraliście.
Z racji walki na twardym kapitalistycznym rynku usług medycznych trwa ciągła walka*. W-Zetka i kawa są dla wszystkich obowiązkowe. W związku ze zwiazkiem zarządcy próbują robić tak zwane zwody spod wody czyli kreować rzeczywistość metodą faktów dokonanych.
Działa to bardzo prosto. Nie chce anestezjolog znieczulać grubasów? No to dajmy kilka leciutko ponadnormatywnych i zobaczymy co powie. Jak nie zaprotestuje - następnym razem damy mu troche cięższych... Tu zaczyna się walka wewnętrzna znana od czasów Tewje Mleczarza. Jak BMI 35 może być - to czemu nie 35,5? Toż roznica żadna... Dzieki temu, bazując na zaleceniach AAGBI, zniosłem całkowicie limit wagowy dla pacjentów. Głównie po to, żeby sie niepotrzebnie nie wkurwiać. Zwalam jedynie tych powyżej 150 kg - wózki mamy limitowane do 160, a kocyk jednak troche waży.
No to - jak anesteżjolozyna ma miętkie serce, wrzucimy mu na łeb cukrzycę. Tum zagrał podbródkowym z kontry, bom powiedział, że owszem, możemy, ale przed wysłaniem do domu pacjent musi dostać obiad. Bo musi I sprawa padła.
Po czym przychodzę ja sobie ostatnio do roboty, a tu na leżance siedzi pacjent (który mógłby na siedzance leżeć...). To akurat dobrze. Przebrany. Też dobrze. Z rozrusznikiem. Nożesz. Kto znowu nie zrozumiał napisu Klinika Dnia Jednego? Weź teraz człowieku zwal klienta. Czekał. Pościł. Przylazł. Zaczałem klać. I z tą wiąchą polazłem do chirurga. Duża ta przepuklina? Duża, w dodatku w powłokach po lewej stronie, zazwyczaj z tego wychodzą konkretnie operacje. Tu mi sie przypomniał pacjent z zeszłego roku, co go faktycznie mało nie przepołowili do jakiegoś bzdetnie wyglądajacego pierdółka. Fajnie. A diatermie bedziesz używał? Bede. Mono czy bi? Mono. Sapneło mi się mniej więcej jak Tewiemu przy najmłodszej córce. Ot, nieba by przychylił - ale bezjajmitu. Co ja niby w sądzie powiem, jak mi chirurg pacjenta przeprogramuje? A w histori stoi jak wół - przyczyną wszczepienia była zagrażająca życiu bradykardia.
Na szczęście w tym kraju gajdlans jest na wszystko, trza go tylko znaleźć. I w tymże gajdlansie nie stoi, że nie można w DCU pacjenta operować - ale ze kardiolog ma być na zagwizdanie. Może i te gajdlansy są upierdliwe czasem - ale za to nie trzeba sie produkować i wyważać otwartych drzwi. Jest napisane? Jest. No to - za pirze i na powietrze świże.
Szatnia też jest u nas obowiązkowa.
-------
Stirlitz zamysli sie. Tak mu sie to spodobalo, ze zamyslil sie jeszcze raz.
- Gratulacje! Wygraliśmy!
Po drugiej stronie korytarza.
- Przykro mi. Przegraliście.
Z racji walki na twardym kapitalistycznym rynku usług medycznych trwa ciągła walka*. W-Zetka i kawa są dla wszystkich obowiązkowe. W związku ze zwiazkiem zarządcy próbują robić tak zwane zwody spod wody czyli kreować rzeczywistość metodą faktów dokonanych.
Działa to bardzo prosto. Nie chce anestezjolog znieczulać grubasów? No to dajmy kilka leciutko ponadnormatywnych i zobaczymy co powie. Jak nie zaprotestuje - następnym razem damy mu troche cięższych... Tu zaczyna się walka wewnętrzna znana od czasów Tewje Mleczarza. Jak BMI 35 może być - to czemu nie 35,5? Toż roznica żadna... Dzieki temu, bazując na zaleceniach AAGBI, zniosłem całkowicie limit wagowy dla pacjentów. Głównie po to, żeby sie niepotrzebnie nie wkurwiać. Zwalam jedynie tych powyżej 150 kg - wózki mamy limitowane do 160, a kocyk jednak troche waży.
No to - jak anesteżjolozyna ma miętkie serce, wrzucimy mu na łeb cukrzycę. Tum zagrał podbródkowym z kontry, bom powiedział, że owszem, możemy, ale przed wysłaniem do domu pacjent musi dostać obiad. Bo musi I sprawa padła.
Po czym przychodzę ja sobie ostatnio do roboty, a tu na leżance siedzi pacjent (który mógłby na siedzance leżeć...). To akurat dobrze. Przebrany. Też dobrze. Z rozrusznikiem. Nożesz. Kto znowu nie zrozumiał napisu Klinika Dnia Jednego? Weź teraz człowieku zwal klienta. Czekał. Pościł. Przylazł. Zaczałem klać. I z tą wiąchą polazłem do chirurga. Duża ta przepuklina? Duża, w dodatku w powłokach po lewej stronie, zazwyczaj z tego wychodzą konkretnie operacje. Tu mi sie przypomniał pacjent z zeszłego roku, co go faktycznie mało nie przepołowili do jakiegoś bzdetnie wyglądajacego pierdółka. Fajnie. A diatermie bedziesz używał? Bede. Mono czy bi? Mono. Sapneło mi się mniej więcej jak Tewiemu przy najmłodszej córce. Ot, nieba by przychylił - ale bezjajmitu. Co ja niby w sądzie powiem, jak mi chirurg pacjenta przeprogramuje? A w histori stoi jak wół - przyczyną wszczepienia była zagrażająca życiu bradykardia.
Na szczęście w tym kraju gajdlans jest na wszystko, trza go tylko znaleźć. I w tymże gajdlansie nie stoi, że nie można w DCU pacjenta operować - ale ze kardiolog ma być na zagwizdanie. Może i te gajdlansy są upierdliwe czasem - ale za to nie trzeba sie produkować i wyważać otwartych drzwi. Jest napisane? Jest. No to - za pirze i na powietrze świże.
Szatnia też jest u nas obowiązkowa.
-------
Stirlitz zamysli sie. Tak mu sie to spodobalo, ze zamyslil sie jeszcze raz.
sobota, 9 kwietnia 2011
Kiczowato
Pompon dostał obróżkę z dzwonkiem - co wywołało pewne niezadowolenie, oraz dwie dziury w płocie - co z kolei wywołało niejakie zadowolenie. Każden pus ma swój minus - a za darmo nima nic, niestety. Ponieważ wziąłem aparat do ręki, tom się wyżył makrostycznie przy niskiej głębi. Potworki poniżej. Jakby kto chciał na tapetę, są w pełnym rozmiarze.
piątek, 8 kwietnia 2011
Lingwistycznie
W zasadzie nie wiadomo jak postrzegać Wyspiarzy. Z jednej strony potrafia być uroczy, z drugiej potrafią się zachować jak znana skądinąd rasa panów. Troche to przypomina szlachecka uprzejmość, co to kazał czapkować sąsiadowi z atencja i targać go po sądach za przysłowiąwą czapkę gruszek. Na to nakłada się ich dość specyficzne poczucie humoru. Światopogląd kształtował mi Monty Python z „Life of Brian” oraz „Sens Życia” na czele. Ale prawda jest nieco inna. Mianowicie tak, jak nie nakłada sie nam przstrzeń semantyczna znaczeń, tak samo przesunięte mamy pola skojarzeń.
Próbuje swoich sił w tłumaczeniu polskich dowcipów na angielski. Panie Boże Pomyłuj. Jest to walka ciężka a efekty są zupełnie nieprzewidywalne. Opowieść o nagim Supermenie, który na widok nagiej Superwoman zanurkował prosto pomiędzy jej uda - and the most suprised was The Invisible Man - przyjeła sie bez problemu. Gorzej z „Boże, jak ja schudłem!” faceta, co to obmacywał się w poszukiwaniu zapałek czy wyraźne przyspieszenie poklepywania się po kieszeniach na polecenie kanara „Szybciej proszę!” osobnika szukającego biletu. Natomiast nasze polityczne dowcipy wymagaja godzinnego wprowadzenia historycznego, nakreślenia tła uwoarunkowań politycznych... Nie ma szans. Poniosłem porażkę wielokrotnie, w sumie tylko raz mi się udało - choć Zuzanna ostatnio przyznała sie, ze sie śmiała, bo nie chciała mi robić przykrości. Co bardziej prawdopodobne, próbowała uniknać kolejnych zawiłych tłumaczeń.
Z drugiej strony, potrafią zaciąć z bata tak, że klapki spadają. Tu będzie trudniej, bo trzeba będzie posłużyć się lengłidżem, ale spróbujmy.
Podchodzi jeden chirurg do drugiego:
- May I have your dictaphone?
- Usually I press buttons with my fingers...
Co w tym śmiesznego? Diabeł tkwi w tutejszym cholernym slangu, zwanym midelsborołisz. Mianowicie pytanie dla niemiddlesborowianina brzmi: „May I have yor dick to phone?
Dzisiejszy numer pobił wszelkie rekordy. Słowem wyjaśnienia - to strap on znaczy tyle co umocować, przypiać. Natomiast strapon, jak by kto nie wiedział, to taki - jak by to powiedzieć - surogat męski, wykorzystywany czasem w filmach trzykrotnie iksowanych gdy na planie występują same panie. Wszystko jasne? No to teraz Teatrzyk Zielona Geś przedstawia horror w jednym akcie pt.: „Lorenzo w akcji”.
Pacjent do wycięcia pilonidal sinus został położony na boku, chirurg wszedł, spojrzał krytycznym okiem, po czym rozchyliwszy pośladki dla lepszego wglądu, rzekł, zupełnie niegramatycznie, za to z zadumą „May I have strap on it...?”
Na to jedna z naszych pielęgniarek, orientacji jawnie przeciwnej: - „Cholera, nie wzięłam z domu...”
Próbuje swoich sił w tłumaczeniu polskich dowcipów na angielski. Panie Boże Pomyłuj. Jest to walka ciężka a efekty są zupełnie nieprzewidywalne. Opowieść o nagim Supermenie, który na widok nagiej Superwoman zanurkował prosto pomiędzy jej uda - and the most suprised was The Invisible Man - przyjeła sie bez problemu. Gorzej z „Boże, jak ja schudłem!” faceta, co to obmacywał się w poszukiwaniu zapałek czy wyraźne przyspieszenie poklepywania się po kieszeniach na polecenie kanara „Szybciej proszę!” osobnika szukającego biletu. Natomiast nasze polityczne dowcipy wymagaja godzinnego wprowadzenia historycznego, nakreślenia tła uwoarunkowań politycznych... Nie ma szans. Poniosłem porażkę wielokrotnie, w sumie tylko raz mi się udało - choć Zuzanna ostatnio przyznała sie, ze sie śmiała, bo nie chciała mi robić przykrości. Co bardziej prawdopodobne, próbowała uniknać kolejnych zawiłych tłumaczeń.
Z drugiej strony, potrafią zaciąć z bata tak, że klapki spadają. Tu będzie trudniej, bo trzeba będzie posłużyć się lengłidżem, ale spróbujmy.
Podchodzi jeden chirurg do drugiego:
- May I have your dictaphone?
- Usually I press buttons with my fingers...
Co w tym śmiesznego? Diabeł tkwi w tutejszym cholernym slangu, zwanym midelsborołisz. Mianowicie pytanie dla niemiddlesborowianina brzmi: „May I have yor dick to phone?
Dzisiejszy numer pobił wszelkie rekordy. Słowem wyjaśnienia - to strap on znaczy tyle co umocować, przypiać. Natomiast strapon, jak by kto nie wiedział, to taki - jak by to powiedzieć - surogat męski, wykorzystywany czasem w filmach trzykrotnie iksowanych gdy na planie występują same panie. Wszystko jasne? No to teraz Teatrzyk Zielona Geś przedstawia horror w jednym akcie pt.: „Lorenzo w akcji”.
Pacjent do wycięcia pilonidal sinus został położony na boku, chirurg wszedł, spojrzał krytycznym okiem, po czym rozchyliwszy pośladki dla lepszego wglądu, rzekł, zupełnie niegramatycznie, za to z zadumą „May I have strap on it...?”
Na to jedna z naszych pielęgniarek, orientacji jawnie przeciwnej: - „Cholera, nie wzięłam z domu...”
środa, 6 kwietnia 2011
Divide et impera
Dzidź urwnął sobie coś w barku. Przez sport do kalectwa. Ponieważ mój znajomy ortopeda - polski, dodajmy - badania wykonał i rehabilitacje zlecił, podszedłem do tutejszego specjalisty, z którym operuję od przypadku do przypadku. I wyłuszczyłem w czym rzecz. Że rączka zbadana, że rehab konieczny i czy w związku z powyższym on by mógł się tym zająć. Ucieszył się mój znajomy wielce, żem go zaufaniem obdarzył i powiedział, że owszem, postara się, ale że bark to nie jest jego special interest. Czyli, tłumacząc na polski, on się barkiem nie zajmuje, gdyz jest ortopedą od nadgarska i łokcia. Opadła mi szczęka. Tendencja przyszła z Ameryki i pleni sie jak chwast jakowyś. Mianowicie każdy jeden w Jukeju, w ramach swojej specjalnosci, powinien rozwinać wyzej wymieniony specjalny interes.
Po mojemu jest to usprawiedliwienie matołectwa w pozostałych zakresach, no ale.
Chirurdzy po początkowym podziale na ortopedów i miekkich zaczynają teraz wypączkowywać z siebie coraz to dziwniejsze podspezjalizacje. Które, tak Bogiem a prawdą, ida w kierunku specjalności z jednego typu zabiegu.
Anestezjologia zaczyna wykazywać równie niebezpieczne skłonności. Pominę dawno wydzielonych anestezjologów pediatrycznych czy kardioanestezjologów - teraz okazuje sie, ze jeżeli nie znieczulamy neurologii, to zabijemy pacjenta na stole. To samo twierdzą znieczulacze każdej jednej podspecjalności chirurgicznej. Co rysuje mi przysżłośc w nieco demonicznych barwach - ostatecznie skończę z tytułem Anestezjologa Dnia Jednego.
Co nawet mi się podoba. Takie - biblijne wręcz.
Za ta tendencją stoja fakty. Otóż specjalista w danej dziedzinie popełnia mniej błędów, ergo jest bezpieczniejszy dla pacjenta. Przyszłość Specjalisty od Płucka Prawego Dziecka Małego zbliża się wielkimi krokami.
To w takim razie: czy jest jakikolwiek sens poświęcać środki - a jest to masa pieniedzy - na sześcioletnie studia, pokrywające całość medycyny, jeżeli abiturient wykorzysta potem kilka procent całości w swoim życiu zawodowym? Toż trzeba skrócić proces nauki do czterech lat, wprowadzić specjalizację po 2 roku i wypuszczać półprodukty, wymagające jedynie ostatecznego szlifu.
W ogniu, rzecz jasna, ostrych działań na polu medyczno-szpitalnym - ale zbyt górnolotnie mi to zabrzmiało.
Nie wiem gdzie nas to zaprowadzi, jednakże taką sytuację już mieliśmy. Przyszłość medycyny przypomina troche sytuację nauki z XIV wieku. Wtedy można było się nauczyć wszystkiego, co nauka miała do zaoferowania studentom. Potem trzeba było zaczać ją dzielić na działy - i ta forma prztrwała do dzisiaj. Może za dwadzieścia - pięćdziesiąt lat sami dojdziemy do wniosku, ze nasz mózg nie przystaje do ogromu wiedzy, jaki wyprodukowała medycyna i od samego poczatku będziemy kształcic specjalistów? Bo obecna sytuacja jest marnotrawieniem czasu ludzi - i pieniędzy podatników.
Po mojemu jest to usprawiedliwienie matołectwa w pozostałych zakresach, no ale.
Chirurdzy po początkowym podziale na ortopedów i miekkich zaczynają teraz wypączkowywać z siebie coraz to dziwniejsze podspezjalizacje. Które, tak Bogiem a prawdą, ida w kierunku specjalności z jednego typu zabiegu.
Anestezjologia zaczyna wykazywać równie niebezpieczne skłonności. Pominę dawno wydzielonych anestezjologów pediatrycznych czy kardioanestezjologów - teraz okazuje sie, ze jeżeli nie znieczulamy neurologii, to zabijemy pacjenta na stole. To samo twierdzą znieczulacze każdej jednej podspecjalności chirurgicznej. Co rysuje mi przysżłośc w nieco demonicznych barwach - ostatecznie skończę z tytułem Anestezjologa Dnia Jednego.
Co nawet mi się podoba. Takie - biblijne wręcz.
Za ta tendencją stoja fakty. Otóż specjalista w danej dziedzinie popełnia mniej błędów, ergo jest bezpieczniejszy dla pacjenta. Przyszłość Specjalisty od Płucka Prawego Dziecka Małego zbliża się wielkimi krokami.
To w takim razie: czy jest jakikolwiek sens poświęcać środki - a jest to masa pieniedzy - na sześcioletnie studia, pokrywające całość medycyny, jeżeli abiturient wykorzysta potem kilka procent całości w swoim życiu zawodowym? Toż trzeba skrócić proces nauki do czterech lat, wprowadzić specjalizację po 2 roku i wypuszczać półprodukty, wymagające jedynie ostatecznego szlifu.
W ogniu, rzecz jasna, ostrych działań na polu medyczno-szpitalnym - ale zbyt górnolotnie mi to zabrzmiało.
Nie wiem gdzie nas to zaprowadzi, jednakże taką sytuację już mieliśmy. Przyszłość medycyny przypomina troche sytuację nauki z XIV wieku. Wtedy można było się nauczyć wszystkiego, co nauka miała do zaoferowania studentom. Potem trzeba było zaczać ją dzielić na działy - i ta forma prztrwała do dzisiaj. Może za dwadzieścia - pięćdziesiąt lat sami dojdziemy do wniosku, ze nasz mózg nie przystaje do ogromu wiedzy, jaki wyprodukowała medycyna i od samego poczatku będziemy kształcic specjalistów? Bo obecna sytuacja jest marnotrawieniem czasu ludzi - i pieniędzy podatników.
piątek, 1 kwietnia 2011
No i wylądował
Uwaga - post zawiara słowo niecenzuralne. Dwa razy. Co prawda w cytacie - ale jednak.
Motto: „Jak ma coś pójść źle - to pójdzie”.
Nadszedł czas zmian. Zgodnie z policy, która to jest drugą bronią masowego rażenia tutejszej medycyny zaraz po gajdlansach, dotyczącą przyjmowania pacjentów z pomieszanym sexem (pierwsze tłumaczenie mixed sex accomodation policy), zaczęliśmy nieprzystawać do rzeczywistości. Bo niby pacjent u nas ma zapewnioną anonimowośc - ale tylko firaneczką. I nie wiadomo, kto się za nią czai. Może jakiś inny pacjent podsłuchuje, jak strzelamy pawia po podtlenku? A może, nie daj Panie, luka nam w hemoroida?!?? W związku z powyższym zafundował mi sie dzień wolny - a naszemu tritmentcentru przybyły ścianki działowe. I teraz - zamiast jednej wielkiej sali, gdzie wszystko było widać, w zalezności, jak firaneczki sie poustawiało, teraz mamy trzy boksy po dwa fotele. Chodzi o to, by każdy sex miał swój przegródek. Kobiety w jednym, mężczyźni w drugim a nijacy w trzecim. Co prawda tych zaraz za ściana niebardzo widać - a odgłosy rzygania dalej sie niosą po całym pomieszczeniu - ale tym razem przystajemy do policy.
Obwiązać szmatami, że niby dzieci zęby bolą. Dzieci nie miały wtedy opieki dentystycznej. I tak jest najlepiej.
W związku z nadejsciem wiosny przyleciał na Wyspę druch mój serdeczny, Szyszunią zwany. Ot, coby sobie smak Guinessa przypomnieć. Wraz z nadchodzącym terminem rósł we mnie niepokój. Ostatnim razem, gdy leciał do mnie, rozbił się samolot w Smoleńsku. Gdy wracał, jego samolot był ostatnim, który opuścił Królestwo - chmura pyłów wulkanicznych spowodowała dwutygodniowy chaos. Wiem, niby nic, przesądy światło ćmiące - ale jednak niepokój jakby pozostał. Nieco nerwowo czytałem doniesienia Gazety, ale prócz standardowych informacju nt. kto co powiedział o kim, kiedy będzie z tego powodu rozprawa w sądzie i że to jest wina Tuska - nic. Cisza. ASP pojechał na lotnisko i tu nagle wykluł sie dzonk. Zobaczyła jak samolot podchodzi do lądowania iiii.... odchodzi. Minute później ukazała się informacja: z powodu wiatru samolot został przekierowany do Liverpool’u.
No i w pizdu wylądował - jak powiedział niejaki Siara na widok nieotwartego spadochronu Killera. Cały plan też w pizdu.
Cztery godziny opóźnienia. Chyba musze kupić taki mały barek dla ASP. I samochodowy ekspres do kawy.
A dzisiaj aż się boję mysleć. Niby dwie przepukliny sobie do domu poszły, ostatnia, osiemdziesięciojednoletnia jeszcze się podnosi po truciu odwracalnym - a po południu tylko gastroskopista do nadzorowania sedacji - i już. Weekend. Ale kilka takich „krótszych” list skończyło się wyjściem o ósmej. I to całkiem niedawno.
Choć może tym razem Murphy zawiedzie. Zgodnie z dzisiejszym mottem, jego prawa też - przynajmiej od czasu do czasu - powinien trafić szlag.
Motto: „Jak ma coś pójść źle - to pójdzie”.
Nadszedł czas zmian. Zgodnie z policy, która to jest drugą bronią masowego rażenia tutejszej medycyny zaraz po gajdlansach, dotyczącą przyjmowania pacjentów z pomieszanym sexem (pierwsze tłumaczenie mixed sex accomodation policy), zaczęliśmy nieprzystawać do rzeczywistości. Bo niby pacjent u nas ma zapewnioną anonimowośc - ale tylko firaneczką. I nie wiadomo, kto się za nią czai. Może jakiś inny pacjent podsłuchuje, jak strzelamy pawia po podtlenku? A może, nie daj Panie, luka nam w hemoroida?!?? W związku z powyższym zafundował mi sie dzień wolny - a naszemu tritmentcentru przybyły ścianki działowe. I teraz - zamiast jednej wielkiej sali, gdzie wszystko było widać, w zalezności, jak firaneczki sie poustawiało, teraz mamy trzy boksy po dwa fotele. Chodzi o to, by każdy sex miał swój przegródek. Kobiety w jednym, mężczyźni w drugim a nijacy w trzecim. Co prawda tych zaraz za ściana niebardzo widać - a odgłosy rzygania dalej sie niosą po całym pomieszczeniu - ale tym razem przystajemy do policy.
Obwiązać szmatami, że niby dzieci zęby bolą. Dzieci nie miały wtedy opieki dentystycznej. I tak jest najlepiej.
W związku z nadejsciem wiosny przyleciał na Wyspę druch mój serdeczny, Szyszunią zwany. Ot, coby sobie smak Guinessa przypomnieć. Wraz z nadchodzącym terminem rósł we mnie niepokój. Ostatnim razem, gdy leciał do mnie, rozbił się samolot w Smoleńsku. Gdy wracał, jego samolot był ostatnim, który opuścił Królestwo - chmura pyłów wulkanicznych spowodowała dwutygodniowy chaos. Wiem, niby nic, przesądy światło ćmiące - ale jednak niepokój jakby pozostał. Nieco nerwowo czytałem doniesienia Gazety, ale prócz standardowych informacju nt. kto co powiedział o kim, kiedy będzie z tego powodu rozprawa w sądzie i że to jest wina Tuska - nic. Cisza. ASP pojechał na lotnisko i tu nagle wykluł sie dzonk. Zobaczyła jak samolot podchodzi do lądowania iiii.... odchodzi. Minute później ukazała się informacja: z powodu wiatru samolot został przekierowany do Liverpool’u.
No i w pizdu wylądował - jak powiedział niejaki Siara na widok nieotwartego spadochronu Killera. Cały plan też w pizdu.
Cztery godziny opóźnienia. Chyba musze kupić taki mały barek dla ASP. I samochodowy ekspres do kawy.
A dzisiaj aż się boję mysleć. Niby dwie przepukliny sobie do domu poszły, ostatnia, osiemdziesięciojednoletnia jeszcze się podnosi po truciu odwracalnym - a po południu tylko gastroskopista do nadzorowania sedacji - i już. Weekend. Ale kilka takich „krótszych” list skończyło się wyjściem o ósmej. I to całkiem niedawno.
Choć może tym razem Murphy zawiedzie. Zgodnie z dzisiejszym mottem, jego prawa też - przynajmiej od czasu do czasu - powinien trafić szlag.
Subskrybuj:
Posty (Atom)