Kultywowanie życia rodzinnego w czasach internetu podłączonego literalnie do wszystkiego jest trudne. Wszystkie te iPody, X-boxy, Freesaty i PeCety bez większego wysiłku wygrywają z układaniem puzzli czy malowaniem jajek. Kurzych.
Ostatnim hitem jest program na iPoda, który to ma nam umilić czas przebywania w Świątyni Dumania. Czy jak tam inaczej nazwać sracz. Mianowicie po odpaleniu programiku wchodzimy na czat, gdzie tysiące podobnych nam nieszczęśników wymienia się poglądami w trakcie defekacji.
Ta cywilizacja musi upaść.
Jednak w Święta należy podjąć Wysiłek. Który odpłacił nam za poniesiony Trud - zasiedliśmy w końcu przed telewizornią coby wspólnie ponapawać się 10 muzą.
Na pierwszy ogień poszedł "The Prestige".
Doskonałe role Hugh Jackman'a i Christiana Bale (jakoś tak nieprzeciętnie go lubię od czasu Equilibrium), którzy, opętani obsesją udowodnienia który z nich jest lepszym magikiem, posuwają swoją wojnę o jeden most za daleko. Jeżeli do tego doda się Scarlett Johanson - która na mnie działa subpercepcyjnie, bo sam nie wiem czemu, a podoba mi się okrutnie - oraz Michael'a Caine'a, wyjdzie nam mieszanka doskonała. Dodatkowym smaczkiem jest rola Davida Bowie jako profesora Tesla. Panowie magicy będą coraz bardziej dożarci w swojej walce o prymat, piękna Scarlett kusić będzie wdziękami swemi, a my z niepokojem odkrywać zaczniemy coraz bardziej zakręcona historię.
Podbudowani miłymi wrażeniami, po obowiązkowej trzydziestominutowej przerwie, zasiedliśmy do "New moon" czyli drugiej części tasiemca o pijawkach.
Musze przyznać że czegoś takiego w życiu nie widziałem. Produkcja pobiła Harrego Pottera głębokością wielowymiarowej analizy charakterów głównych bohaterów, "Trędowatą" realistycznym podejściem do życia a "Skarb Narodów" z Kejdżem jest tandetą w porównaniu z wartościami demokracji zaprezentowanej w jednej z ostatnich scen filmu.
W skrócie można by streścić rzecz następująco: wampir ma wyrzuty bo panienka chce być nieśmiertelna - a on wie co to za ból. Ostatecznie w przeszłości jego też ktoś tam użarł. Miotany miłością i konfliktem serologicznym, nie wiedząc co z nieszczęśnica począć - czy ją zeżreć czy raczej spłodzić małe pijawki - idzie w dal sina. Żeby było romantycznie, zamieszkuje w pokoju z widokiem na pomnik Cristo Redentor, któren to, jak ogólnie wiadomo, króluje nad Rio de Janeiro. Muszę przyznać że słyszałem o zapotrzebowaniu na trumny, olejki do opalania z PDF 100 i filtry tłumiące skutecznie wszelkie zapachy - ze szczególnym uwzględnieniem baraniny z czosneczkiem - ale żeby wampiry miały jakoweś inklinacje w kierunku Chrześcijanizmu... Odebrało mi mowę. Porzucona panienka, będąc na ciężkim głodzie endorfinowym, zaczyna mieszać we łbie biednemu mięśniakowi z rezerwatu, który - zupełnie nieprawdopodobne - jest wilkołakiem. Najwyraźniej nasza milusińska musiała mieć coś z pudla, bo uczucie wybucha nam tu gwałtownie choć wyraźnie jednostronnie. Znak to widomy że krwiopijca jaja sobie jeno robił i do nieszczęsnej przekąski powróci. Panienka, jak to każda istota ludzka mająca ciężki niedobór środków uzależniających, zamienia sobie uzależnienie endorfinowe na adrenalinowe. Jeździ motorem, rozwalając sobie pusty łeb i skacze z klifów coby swe ciało młode a dziewicze nieco ochłodzić. W końcu dochodzimy do grande finale który jest tak głupi, że nawet mój czternastoletni młodzian nie zdzierżył i poszedł robić kanapki. Zaczyna mi się podobać jego gust. Ostatecznie krwiopijca (to po śmierci w Harrym Potterze tak mu się porobiło?) wraca a psowaty dostaje kosza i ze skowytem uchodzi w dal sina. Czego nie rozumiem, tego skowytu, bo ostatecznie zawsze ma możliwość przygruchania sobie jakiejś miłej jamniczki i doczekania miotu które będzie przynajmniej miało w czaszce coś ponad sznurek do przytrzymywania uszu.
Gdyby ktoś tego nie widział, to mu serdecznie gratuluję i zachęcam do pozostania w tym stanie. Unikać jak ostatniej zarazy.
Jako że młodzież polazła sobie w cholerę, zdruzgotana filozoficzną głębią produkcji z Hoolyy-Woodoo, po krótkiej naradzie odpaliliśmy stare kino z Catherine Deneuve. "Belle de jour" czyli "Piękność dnia".
W skrócie jest to historia całkowicie chybionego małżeństwa. Panienka wydaje się za chłopa chyba dla pieniędzy, bo sypiać z nim nie może. Trzęsie ją obrzydzenie i ogólna niemoc. Z tej niemocy - a po części z nudów - targana pożądaniem mrocznym, miast powiedzieć chłopu że do seksu potrzebuje bata i przyjemnego w dotyku lateksu, lezie do burdelu gdzie odnajduje swoje prawdziwe ja. Co doprowadzi do seksu z facetem ze złotymi zębami i sparaliżowania jej męża po strzelaninie ze wspomnianym złotozębym. Fine.
Do tej pory mam opad szczęki.
Nie mam bladego pojęcia dlaczego film ten wzbudza u krytyków oraz widzów zachwyt szczery. Jest płaski jak naleśnik i nudny jak flaki z olejem. Wszelkie pienia nad Bunelem, któren to niby odkrywać ma mroczne tajemnice ludzkiej duszy, są dla mnie pianiem kastratów - jak ktoś nie wie co ludziom po łbie chodzi i co potrafi im się z seksem skojarzyć, niech sięgnie po Markiza de Sade. "Justyna, czyli historia cnoty uciśnionej" na ten przykład. Facet w XVIII wieku opisywał sodomię z gomorią, a tu nagle Catherine pokazała nagie pośladki i wielkie halo. Bo niby ta jej mroczna natura to wizja jak ją stangreci chędożą w parku, po wcześniejszym solidnym wybatożeniu. Mamusiu... Do tego ten nieszczęsny kochanek ze złotymi zębami i dziurawą skarpetką. Też mi metafora.
Jedyne pytanie które w zasadzie mi się kołacze po głowie po oglądnięciu tej ramotki to czemu reżyser postrzelił i sparaliżował Bogu ducha winnego chirurga. Kryptoanestezjolog?
---------
PS. Dziękuję za wszystkie życzenia :)
środa, 7 kwietnia 2010
sobota, 3 kwietnia 2010
piątek, 2 kwietnia 2010
czwartek, 1 kwietnia 2010
Genotyp igłofobii
Ból - wiadomo. Dobry jest. Ostrzega o niebezpieczeństwie czającym się wewnątrz - czy nadchodzącym z zewnątrz. Uczy że robienie sobie ziazi jest niedobre. Co prawda Heller w "Paragrafie" postulował wstawienie w czoło czerwonej diody jako bardziej ludzkiej i mniej upierdliwej od oryginalnej, ale wylazł z niego humanistyczny optymista. Czy raczej optymistyczny humanista. Mianowicie patrząc na ilość zaćwiekowanych osobników, co to w dupie mając sygnały ostrzegawcze organizmu kaleczą się gdzie i jak popadnie, myślę że nawet ból nie jest w stanie uchronić człowieka przed zachowaniem autodestrukcyjnym. Biedną diodkę zalepiło by się plasterkiem czy gumą do żucia i tyle by było z niej pożytku.
Ostatnio widziałem szczyt mody gwoździkowej - mianowicie baba przyszła z wharatanym bretnalem w mostek. Co prawda rzeczony bretnal był malutki i główkę miał diamentową - ale jednak. Myślę że dożyję czasów gdy CT mózgu nie da się wykonać z powodu tkwiących w nim gwoździ. Przy tej wizji kółko w nosie wydaje się być nobliwym dodatkiem do spinki w krawacie.
Jako że gwoździe widziałem już wbite w nos, język, pępek, wargi, nie tylko te na twarzy, napletek, worek mosznowy, łechtaczkę, sutki - uprzejmie informuję chcących torować nowe ścieżki że jeszcze nie widziałem nikogo, kto wbiłby sobie gwoździa literalnie w dupę. Co mnie poniekąd zdumiewa - bo jak wszędzie to czemu nie tam?
Nieodmiennie - a im jestem starszy tym bardziej mi się ten objaw nasila - zadziwiają mnie różnice pomiędzy Płcią Piękną a brzydką. Nie mówię tu Broń Boże o biuście - po ostatnich wygłupach dostałem embargo - póki co skupimy się na zdecydowanie innych aspektach. Jedną z takich różnic jest wrażliwość na ból oraz widok krwi.
W skali roku może się trafi jedna, góra dwie przedstawicielki, które na igłę reagują zimnymi potami. Brzydale natomiast prezentują pełny zespół wazowagalny przynajmniej ze dwa razy dziennie, co szczególnie ciekawe - również ci co są wytatuowani z włosami włącznie. Jako że mi dzisiaj jeden taki wywinął orła, a potem rzecz jasna próbował zwalić swoje męskie zachowanie na wpływ trucizn odwracalnych com mu je podał, wyjaśniłem mu swoja teorię ewolucji igłofobii.
Mianowicie wszystkie te chłopy twarde, co to krwi się nie bały, w czasach pradawnych wojen rzucały się na siebie i wrażając sobie żelazo gdzie popadnie, katrupiły do ostatniego tchu. Przeżywali tylko Ci którzy przed bitwą zesrali się ze strachu, bądź ordynarnie krew im z mózgu odpłynęła w buty. I tylko te sieroty przekazały swoje geny dalej - stąd dzisiaj 90% chłopów na widok igły zielenieje, osiągając momentalnie 35 tętna i 60/0 mmHg ciśnienia. Co z medycznego na nasze przekłada się na chłopa nieprzytomnego, walącego malowniczo łbem w posadzkę. Szczególna radość mi to sprawia gdy wykonawcą wyżej opisanego salto-mortadele jest osobnik wielki, muskularny, co to tygrysy jada na śniadanie, zapijając spirytusem z gwinta. A na widok igiełki robi mu się bęc...
Przyglądnijmy się kobietom. Ta co na widok krwi była wrażliwa, zazwyczaj zostawała paszą dla drapieżników zaraz po pierwszym porodzie. O pierwszym krwawieniu nie wspominając. Przeżywały tylko te - i przekazywały swoje geny dalej - które zeżreć się nie dały.
Żeby teoria była prawdziwa, gen igłofobii musi być sprzężony z chromosomem Y. Ponoć jest tam tylko 78 genów, ale kto wie. Może się dla jednej - cieniuśkiej, chciało by się rzec - nadwrażliwości miejsce znajdzie?
PS. Kobiety wrażliwe, choć ultrarzadkie, opiszemy genem recesywnym wielopozycyjnym - jak na ten przykład przypadek fiołkowych oczu czy białej skóry albinosów afrykańskich.
Ostatnio widziałem szczyt mody gwoździkowej - mianowicie baba przyszła z wharatanym bretnalem w mostek. Co prawda rzeczony bretnal był malutki i główkę miał diamentową - ale jednak. Myślę że dożyję czasów gdy CT mózgu nie da się wykonać z powodu tkwiących w nim gwoździ. Przy tej wizji kółko w nosie wydaje się być nobliwym dodatkiem do spinki w krawacie.
Jako że gwoździe widziałem już wbite w nos, język, pępek, wargi, nie tylko te na twarzy, napletek, worek mosznowy, łechtaczkę, sutki - uprzejmie informuję chcących torować nowe ścieżki że jeszcze nie widziałem nikogo, kto wbiłby sobie gwoździa literalnie w dupę. Co mnie poniekąd zdumiewa - bo jak wszędzie to czemu nie tam?
Nieodmiennie - a im jestem starszy tym bardziej mi się ten objaw nasila - zadziwiają mnie różnice pomiędzy Płcią Piękną a brzydką. Nie mówię tu Broń Boże o biuście - po ostatnich wygłupach dostałem embargo - póki co skupimy się na zdecydowanie innych aspektach. Jedną z takich różnic jest wrażliwość na ból oraz widok krwi.
W skali roku może się trafi jedna, góra dwie przedstawicielki, które na igłę reagują zimnymi potami. Brzydale natomiast prezentują pełny zespół wazowagalny przynajmniej ze dwa razy dziennie, co szczególnie ciekawe - również ci co są wytatuowani z włosami włącznie. Jako że mi dzisiaj jeden taki wywinął orła, a potem rzecz jasna próbował zwalić swoje męskie zachowanie na wpływ trucizn odwracalnych com mu je podał, wyjaśniłem mu swoja teorię ewolucji igłofobii.
Mianowicie wszystkie te chłopy twarde, co to krwi się nie bały, w czasach pradawnych wojen rzucały się na siebie i wrażając sobie żelazo gdzie popadnie, katrupiły do ostatniego tchu. Przeżywali tylko Ci którzy przed bitwą zesrali się ze strachu, bądź ordynarnie krew im z mózgu odpłynęła w buty. I tylko te sieroty przekazały swoje geny dalej - stąd dzisiaj 90% chłopów na widok igły zielenieje, osiągając momentalnie 35 tętna i 60/0 mmHg ciśnienia. Co z medycznego na nasze przekłada się na chłopa nieprzytomnego, walącego malowniczo łbem w posadzkę. Szczególna radość mi to sprawia gdy wykonawcą wyżej opisanego salto-mortadele jest osobnik wielki, muskularny, co to tygrysy jada na śniadanie, zapijając spirytusem z gwinta. A na widok igiełki robi mu się bęc...
Przyglądnijmy się kobietom. Ta co na widok krwi była wrażliwa, zazwyczaj zostawała paszą dla drapieżników zaraz po pierwszym porodzie. O pierwszym krwawieniu nie wspominając. Przeżywały tylko te - i przekazywały swoje geny dalej - które zeżreć się nie dały.
Żeby teoria była prawdziwa, gen igłofobii musi być sprzężony z chromosomem Y. Ponoć jest tam tylko 78 genów, ale kto wie. Może się dla jednej - cieniuśkiej, chciało by się rzec - nadwrażliwości miejsce znajdzie?
PS. Kobiety wrażliwe, choć ultrarzadkie, opiszemy genem recesywnym wielopozycyjnym - jak na ten przykład przypadek fiołkowych oczu czy białej skóry albinosów afrykańskich.
środa, 31 marca 2010
Zdecydowanie idą Święta
Święta wielkanocne sie zbliżaja. Widać to po znakach. Góral na ten przykład widzi mnóstwo turystów, co to na kształt dudków po ulicy chodzą, do obłupania gotowi. Ci od ptaków widza bociany a od ryb pstrągi czy inne leszcze. Anestezjolog też ma takie znaki - mianowicie wszyscy i na wyprzódki chca sie zoperować na święta. Najwyraźniej działa tu obciecie stawki godzinowej za L4.
Od rana szaleństwo. Najpierw przylazł artroskopista i zaczął na wyścigi wsadzać ostre narzędzia w kolana. Ciekawe. Zaczęliśmy o 9:15 - a skończyli o 11:15. Czyli jak by nie liczyć, w dwie godziny zaorał pieć kolan. I tak sie zastanawiam jaka jest wartość terapeutyczna takiej procedury. Czy to pomaga? Ortopedzie na stan konta na sto procent, wpadły mi kiedyś w oko listy i mi szczęka spadła. Ale pacjentowi? Ciekawym bardzo. Fakt faktem, nikt tu nie wraca - ale tez dawno temu zostało udowodnione ze chirurg ma dlatego takie wysokie mniemanie o sobie bo nigdy nie reoperuje wlasnych burakow. Z wyjatkiem ostrych, niech bedzie... Z prostego względu - nikt jeszcze nie jest tak głupi zeby iść sie naprawiać do tego samego rzeźnika co sprawę pokpił poprzednim razem.
Po południu przyszedł ortopeda inny, mianowicie od ręki. Bo tu specjalizacja bardzo jest wysoka, jak kto robi kolana to sie łokci nie chyta. Niedługo faktycvznie dojdzie do wyodrębnienia na Wyspach Specjalisty Od Płucka Prawego Dziecka Małego. I tu zaczyna byc dość istotnym pytanie: po ka k.ichę przez sześć lat wpier.naumiać się różnych rzeczy z wszystkich gałęzi medycyny skoro w przyszłej pracy wykorzystuje taki jedynie anatomię jednej kończyny... Toż naumieć go tej anatomii można w rok - niech będzie że z technikami operacyjnymi trzy, do tego farmakologia, żeby pacjenta nie otruł na śmierć lignokainą i do roboty. Co że śmieszne? Przecież juz taki jeden wydział mamy. Stomatologia dokładnie i jedynie naucza jak sie leczy zęby. Pozostałe przedmioty dołożono żeby było trudniej. To czemu nie zrobić Extremitologii? Z rozbiciem na kończyne górną i dolną? Czy innej, wycinkowej, ale specjalistycznej dziedziny?
Najciekawsze jest na Wyspach to, że raz straconych umiejętności nie można odzyskać. Znaczy - teoretycznie niby tak - ale praktycznie za cholerę. Jak to działa? Wyobraźmy sobie chirurga. Który to jest świetnym, wyoperowanym chirurgiem i robił przeróżne zabiegi w brzuchu. Z dobrym skutkiem. Po czym za chlebem wyjechał do Jukeja i zaczął robic przepukliny i obrzynać ciasne napletki. Juz po roku, starając się o inny post, dowie sie że nie ma wystarczającego doświadczenia bo w ostatnich 12 miesiącach nie naprawił nic ponad worki i fiuty. Co prawda może udowodnić że to nieprawda, ale musi dostać się na taki post gdzie będzie to mógł robić. I kwadratowe koło się zamyka. W tym samym czasie przedsiębiorczy dżentelmeni, z zaświadczeniami drukowanymi na Xeroxach w ilościach masowych, dostają najbardziej wymagające pozycje bez mrugnięcia oka. Że co, że po paru miesiącach okazało się że w rzeczy samej jest niewykwalifikowanym matołem? A kogo to obchodzi... Najważniejsze że pensja na konto spływa, a w międzyczasie udało się wykonać kilka operacji, zwiększających szansę na wygranie kolejnego konkursu pieknośći...
Idą Święta. Jak by to powiedziała Galadriela:
I feel it in the air... I feel it in the water... I see it on the theatre’ lists...
Od rana szaleństwo. Najpierw przylazł artroskopista i zaczął na wyścigi wsadzać ostre narzędzia w kolana. Ciekawe. Zaczęliśmy o 9:15 - a skończyli o 11:15. Czyli jak by nie liczyć, w dwie godziny zaorał pieć kolan. I tak sie zastanawiam jaka jest wartość terapeutyczna takiej procedury. Czy to pomaga? Ortopedzie na stan konta na sto procent, wpadły mi kiedyś w oko listy i mi szczęka spadła. Ale pacjentowi? Ciekawym bardzo. Fakt faktem, nikt tu nie wraca - ale tez dawno temu zostało udowodnione ze chirurg ma dlatego takie wysokie mniemanie o sobie bo nigdy nie reoperuje wlasnych burakow. Z wyjatkiem ostrych, niech bedzie... Z prostego względu - nikt jeszcze nie jest tak głupi zeby iść sie naprawiać do tego samego rzeźnika co sprawę pokpił poprzednim razem.
Po południu przyszedł ortopeda inny, mianowicie od ręki. Bo tu specjalizacja bardzo jest wysoka, jak kto robi kolana to sie łokci nie chyta. Niedługo faktycvznie dojdzie do wyodrębnienia na Wyspach Specjalisty Od Płucka Prawego Dziecka Małego. I tu zaczyna byc dość istotnym pytanie: po ka k.ichę przez sześć lat wpier.naumiać się różnych rzeczy z wszystkich gałęzi medycyny skoro w przyszłej pracy wykorzystuje taki jedynie anatomię jednej kończyny... Toż naumieć go tej anatomii można w rok - niech będzie że z technikami operacyjnymi trzy, do tego farmakologia, żeby pacjenta nie otruł na śmierć lignokainą i do roboty. Co że śmieszne? Przecież juz taki jeden wydział mamy. Stomatologia dokładnie i jedynie naucza jak sie leczy zęby. Pozostałe przedmioty dołożono żeby było trudniej. To czemu nie zrobić Extremitologii? Z rozbiciem na kończyne górną i dolną? Czy innej, wycinkowej, ale specjalistycznej dziedziny?
Najciekawsze jest na Wyspach to, że raz straconych umiejętności nie można odzyskać. Znaczy - teoretycznie niby tak - ale praktycznie za cholerę. Jak to działa? Wyobraźmy sobie chirurga. Który to jest świetnym, wyoperowanym chirurgiem i robił przeróżne zabiegi w brzuchu. Z dobrym skutkiem. Po czym za chlebem wyjechał do Jukeja i zaczął robic przepukliny i obrzynać ciasne napletki. Juz po roku, starając się o inny post, dowie sie że nie ma wystarczającego doświadczenia bo w ostatnich 12 miesiącach nie naprawił nic ponad worki i fiuty. Co prawda może udowodnić że to nieprawda, ale musi dostać się na taki post gdzie będzie to mógł robić. I kwadratowe koło się zamyka. W tym samym czasie przedsiębiorczy dżentelmeni, z zaświadczeniami drukowanymi na Xeroxach w ilościach masowych, dostają najbardziej wymagające pozycje bez mrugnięcia oka. Że co, że po paru miesiącach okazało się że w rzeczy samej jest niewykwalifikowanym matołem? A kogo to obchodzi... Najważniejsze że pensja na konto spływa, a w międzyczasie udało się wykonać kilka operacji, zwiększających szansę na wygranie kolejnego konkursu pieknośći...
Idą Święta. Jak by to powiedziała Galadriela:
I feel it in the air... I feel it in the water... I see it on the theatre’ lists...
wtorek, 30 marca 2010
Kara boska
Jako że więzi rodzinne trza podtrzymywać, zadzwoniłem ostatnio do ancestora celem zebrania wywiadu podstawowego. Co słychać, co widać i jak mu whisky smakowała. Gawędząc sobie leniwie a niezobowiązująco doszliśmy do single malt whisky, po czym padło pytanie co ja teraz preferuję. Odrzekłem zgodnie z prawda że w zasadzie jedyny płyn jaki spożywam to woda mineralna, głównie z bąbelkami. Chwycił się za głowę wstępny (z pierwszej linii) mój i przytoczył pracę wskazującą że trzeźwi umierają wcześniej, w bólach straszliwych - i w dodatku pozbawiają się tej odrobiny przyjemności jaką daje lampeczka na dobranoc. Wytoczyłem działa ostrej trzustki, wątroby marskiej i ogólnego zdziadolenia, alem trafił źle, bo do tej pory w ping-pong'a mnie obija. Coś tam jeszcze marudziłem na temat wpływu zgubnego na wydolność na treningach i w końcu niechętnie przyznałem rację. Impregnacja rzecz podstawowa. O dekalcyfikacji nie wspominając.
Skoro się rzekło a...
Cos nas nosiło na ekstrawagancję kulinarną. Może chińczyk? Albo kuri-tonduri?? Kurczaki z KFC??? W końcu stanęło na krewetkach. W Tesco akurat promocja, worek ćwierć kilowy za 2 funcisze king-size'ów kusił z półki, wiec w koszyczku pięć się znalazło nie wiedzieć kiedy. Zadumaliśmy się nad postacią - wykwintna czy dla ubogich? W końcu stanęło na tej pierwszej, czyli a'la Greg. Pomidorki, bazylia... I tu pojawił mi się przed oczami ancestor mój, z nagana patrząc w oczy - tyle cholesterolu chcesz pan zeżreć? Niczym go nie spłukując?? Toż żyły się zatkają, tętnice takoż - i będziesz waszmość srał pod siebie w kwiecie wieku!!!
Uległem.
Podstępnie wysyłając ASP po białe pieczywo, pognałem do Flacha Bay - co w sumie można by ze słuchu nie tyle przetłumaczyć jako "zatoka flaszkowa" ile "flaszke se kup". Zamarłem. Niestety, wychowanie w PeeReLu lat osiemdziesiątych pozostawiło mi w mózgu skarlały ośrodek decyzyjny. Mianowicie potrafię podjąć decyzję kupić - nie kupić, na przykład jak widzę kostkę masła solonego czy dziesięć rolek papieru toaletowego, to natychmiast kupuję, ale gdy pole wyboru rozszerza się na decyzję "którąż to flaszeczkę z zaprezentowanych tu czterystu dwudziestu chciałbyś kupić, piękny kawalerze?" - głupieję zupełnie.
W końcu sięgnąłem po Pinot'a Grigio, włoskie, bo jakoś mi się dobrze kojarzą i zamarłem nad drugą flaszką. Brać taka samą? A może inną? I - szlag jasny trafił - skusiłem się na Appellation Bordeaux Controlee, co ją jakis matoł wrzucił do win włoskich. Piękna buteleczka, śliczny kolor...
A w środku 13% roztwór wodny alkoholu, zaprawiony cukrem i żółta farbką.
Kara boska za grzechy i kupowanie wina w Tesco...
Skoro się rzekło a...
Cos nas nosiło na ekstrawagancję kulinarną. Może chińczyk? Albo kuri-tonduri?? Kurczaki z KFC??? W końcu stanęło na krewetkach. W Tesco akurat promocja, worek ćwierć kilowy za 2 funcisze king-size'ów kusił z półki, wiec w koszyczku pięć się znalazło nie wiedzieć kiedy. Zadumaliśmy się nad postacią - wykwintna czy dla ubogich? W końcu stanęło na tej pierwszej, czyli a'la Greg. Pomidorki, bazylia... I tu pojawił mi się przed oczami ancestor mój, z nagana patrząc w oczy - tyle cholesterolu chcesz pan zeżreć? Niczym go nie spłukując?? Toż żyły się zatkają, tętnice takoż - i będziesz waszmość srał pod siebie w kwiecie wieku!!!
Uległem.
Podstępnie wysyłając ASP po białe pieczywo, pognałem do Flacha Bay - co w sumie można by ze słuchu nie tyle przetłumaczyć jako "zatoka flaszkowa" ile "flaszke se kup". Zamarłem. Niestety, wychowanie w PeeReLu lat osiemdziesiątych pozostawiło mi w mózgu skarlały ośrodek decyzyjny. Mianowicie potrafię podjąć decyzję kupić - nie kupić, na przykład jak widzę kostkę masła solonego czy dziesięć rolek papieru toaletowego, to natychmiast kupuję, ale gdy pole wyboru rozszerza się na decyzję "którąż to flaszeczkę z zaprezentowanych tu czterystu dwudziestu chciałbyś kupić, piękny kawalerze?" - głupieję zupełnie.
W końcu sięgnąłem po Pinot'a Grigio, włoskie, bo jakoś mi się dobrze kojarzą i zamarłem nad drugą flaszką. Brać taka samą? A może inną? I - szlag jasny trafił - skusiłem się na Appellation Bordeaux Controlee, co ją jakis matoł wrzucił do win włoskich. Piękna buteleczka, śliczny kolor...
A w środku 13% roztwór wodny alkoholu, zaprawiony cukrem i żółta farbką.
Kara boska za grzechy i kupowanie wina w Tesco...
niedziela, 28 marca 2010
Przerwane objęcia
Almodovar jest dziwny. Dziwność mianowicie polega na opisywaniu historii. Nie ma tu patetycznego rozpoczęcia - rozwinięcia - zakończenia rodem z Hoolywoodoo, nie ma prawd objawionych czy morałów o stylu życia związanego z Coca Cola i gumą do zucia, wspartych nadętą gębą Nikosia Kejdża. Widać wyraźnie że facet w Europie tworzy.
Film opowiada historię miłości - prawdziwej, wielkiej, jedynej. Historię cudu metabolicznego mózgu - gdzie widok drugiej osoby nagle uwalnia w nas kilogramy endorfin, zwalając nas z nóg. Świat się chwieje, w głowie mamy popcorn a w brzuchu motyle. Opisał to bardzo ładnie Mario Puzzo, bodajże w I części "Ojca Chrzestnego": uderzenie pioruna. Niech i tak będzie.
Rolę kochanki gra Penelopa Cruz, ulubiona, jak sam przyznał, aktorka Almodovara. Przyznam się że ma facet gust. Dla obowiązku odnotujmy że jej partnerem jest Lluis Homar. On jest reżyserem, ona kochanką multimilionera, której zamarzyło się zagrać w filmie. Po pierwszym spotkaniu nie maja wątpliwości, są dla siebie stworzeni. Jej kochanek stary sfinansuje jej film. Kochanek nowy da szczęście. Jak łatwo przewidzieć, tarcia i konflikty doprowadzą do la grande finale, którego nie opowiem.
Żeby było śmieszniej, filmem który w filmie Almodovara kręci reżyser-kochanek jest - film Almodovara... Motywy są wyjęte z "Kobiet na skraju załamania nerwowego". Musze przyznać że na trop naprowadziło mnie gazpacho zaprawione tabletkami nasennymi. Ot, jeden ze smaczków filmu.
Więcej nie napiszę - bo się niestety akcja wyda, a szkoda psuć misterną konstrukcję. Lepiej ją zobaczyć.
Zdecydowanie polecam.
Szarlotka z lodami waniliowymi.
sobota, 27 marca 2010
Cech rzemiosł różnych
Piątek. Koniec tygodnia, weekend nadchodzi, budzą się chęci dziwne na szaleństwa sobotniej nocy i rukę z kremem. Jako żem się dzisiaj zaparł nieco - więc z listy czteroosobowej ostał sie jeno sznur: pani co to chciała epidurala poszła sobie w świat z życzeniami wszystkiego najlepszego, pan z nadciśnieniem poszedł go leczyć do domu a na koniec chłop co to wczoraj dostal piłką w rękę i dzisiaj jakoś tak wyglądał na złamanś kość nadgarstka dostał anestezjologiczny usmiech i papatki czułe. Oraz ogólne wskazówki jak dotrzeć do najbliższej izby przyjęć.
Zostal sie jeno pacjent do przepukliny w scianie brzucha. Niby nic. Ale miał tą przepukline całkiem z boku, nad talerzem biodrowym, a pod żebrami. Jakoś tak łońskiego roku wypierwrócił się na plaży i nadział na cos ostrego, co mu w bok zgrabnie wlazło, mięsień przecinając. I tum poczuł jakowyś taki - niepokój. Bo miejsce jest paskudne. Ani się z tym pochylić - ani wyprostować. Do tego rekonstrukcja mięśnia. Uprzedziłem na wstepie że cudów na świecie nie ma. Dziura w brzuchu musi boleć. A w tym miejscu zdecydowanie.
Gość był twardy i wystraszyć sie nie dał. No to go Lorenzo zerżnął i polazł w cholerę. Gość trzy godziny później, mimo wiadra morfiny podanej dożylnie, dalej nie nadawał się do posadzenia w foteliku, zęby jeno mężnie zaciskał a syczał i przychał, jęczał i stekał, ruszyć sie nie dając. W końcu po kolejnej próbie przewrócenia się na plecy coś mu chrupło w boku, ból mu przeszedł za to pod opatrunkiem zaczęła kwitnąć bula. Najpierw była jak piłeczka tenisowa, potem nieco większa, aż w końcu staneło na takiej solidnej piłce do ręcznej. Znaczy - na początku pewnie była wielkości pingponga, ale to, pod opatrunkiem schowane, umknęło naszej uwadze.
Lorenzo został powiadomiony i zabraliśmy się za otwieranie po raz kolejny, tym razem o 4 po południu. Wygarnąwszy zgrabnym ruchem jakieś ¾ litra zakrzepłej krwi z powłok, wraził dren, zaszył - i stwierdził że lezie. Tum nie wytrzymał, parsknąłem ze zdziwienia i poprosiłem żeby może jednak on sobie poczekał by chwilę? Bo ja jednakowoż bym pacjenta chciał przetransportować z tym drenem do szpitala - a jak on chce go wysyłac do domu to może on to łaskawie zrobi samodzielnie? A nie łapami anestezjologa, dupę nim sobie przy tym wycierając?
Ucieszyl się chirurg, mój druch, że takim go zadaneim ważnym obarczam, kiwnał głową ze zrozumieniem i z dumą w fotelu zasiadł. I siedział. Jakieś 15 minut. Po czym powiedział że pacjent jest stabilny więc on się czuje spełniony w swych obowiązkach i idzie w ch cholere.
W Jukeju chirurg nie jest dr tylko mr. To się wzięło z dawien dawnych uwarunkowań - mianowicie wywodzą się oni ze zwiazku rzemiosł różnych, a jako podspecjalizacja wypączkowali bezpośrednio z golibrodów. Z wyjątkiem ortopedów - ci wywodzą się z pedicure’rzystów.
Coś w tym jest.
Zostal sie jeno pacjent do przepukliny w scianie brzucha. Niby nic. Ale miał tą przepukline całkiem z boku, nad talerzem biodrowym, a pod żebrami. Jakoś tak łońskiego roku wypierwrócił się na plaży i nadział na cos ostrego, co mu w bok zgrabnie wlazło, mięsień przecinając. I tum poczuł jakowyś taki - niepokój. Bo miejsce jest paskudne. Ani się z tym pochylić - ani wyprostować. Do tego rekonstrukcja mięśnia. Uprzedziłem na wstepie że cudów na świecie nie ma. Dziura w brzuchu musi boleć. A w tym miejscu zdecydowanie.
Gość był twardy i wystraszyć sie nie dał. No to go Lorenzo zerżnął i polazł w cholerę. Gość trzy godziny później, mimo wiadra morfiny podanej dożylnie, dalej nie nadawał się do posadzenia w foteliku, zęby jeno mężnie zaciskał a syczał i przychał, jęczał i stekał, ruszyć sie nie dając. W końcu po kolejnej próbie przewrócenia się na plecy coś mu chrupło w boku, ból mu przeszedł za to pod opatrunkiem zaczęła kwitnąć bula. Najpierw była jak piłeczka tenisowa, potem nieco większa, aż w końcu staneło na takiej solidnej piłce do ręcznej. Znaczy - na początku pewnie była wielkości pingponga, ale to, pod opatrunkiem schowane, umknęło naszej uwadze.
Lorenzo został powiadomiony i zabraliśmy się za otwieranie po raz kolejny, tym razem o 4 po południu. Wygarnąwszy zgrabnym ruchem jakieś ¾ litra zakrzepłej krwi z powłok, wraził dren, zaszył - i stwierdził że lezie. Tum nie wytrzymał, parsknąłem ze zdziwienia i poprosiłem żeby może jednak on sobie poczekał by chwilę? Bo ja jednakowoż bym pacjenta chciał przetransportować z tym drenem do szpitala - a jak on chce go wysyłac do domu to może on to łaskawie zrobi samodzielnie? A nie łapami anestezjologa, dupę nim sobie przy tym wycierając?
Ucieszyl się chirurg, mój druch, że takim go zadaneim ważnym obarczam, kiwnał głową ze zrozumieniem i z dumą w fotelu zasiadł. I siedział. Jakieś 15 minut. Po czym powiedział że pacjent jest stabilny więc on się czuje spełniony w swych obowiązkach i idzie w ch cholere.
W Jukeju chirurg nie jest dr tylko mr. To się wzięło z dawien dawnych uwarunkowań - mianowicie wywodzą się oni ze zwiazku rzemiosł różnych, a jako podspecjalizacja wypączkowali bezpośrednio z golibrodów. Z wyjątkiem ortopedów - ci wywodzą się z pedicure’rzystów.
Coś w tym jest.
piątek, 26 marca 2010
Cycuchy a sprawa przetrwania gatunku
Sprawa cycka jest jednak czymś nieodgadnionym. Wiem, było tu już kilka razy na ten temat i sprawa może się wydać - excuses moi - płaska, ale tylko na pierwszy rzut oka. Zresztą - nawet na pierwszy taka nie jest.
To że cycuchy są najistotniejszą częścią ciała ludzkiego zarówno dla posiadających ich Pań jak i dla zasadniczo nie posiadających ich panów, znane jest od dawien dawna. Cała reszta, mówię tu o pozostałych narządach rodnych, jest dla przetrwania gatunku drugorzędna. Można mieć najpiękniejszą na świecie - dajmy na to - szyjkę macicy, czy matematycznie perfekcyjną krzywiznę jajowodów, ale jakaż z tego korzyść gdy absztyfikant żaden za cholerę uwagi zwrócić na to nie chce? Toż samiec nie wślipia się w niewiadomoco - nazwijmy to tak z braku lepszego określenia - bo by dostał po pysku. Znaczy, za wpatrywanie się w biust też po pyszczydle zebrać może, ale tu akurat odległość od twarzy zdecydowanie przemawia na korzyść wślipiania się w cycuchy bez ryzyka zwichnięcia sobie oka.
Wydawać by się mogło że panie nie lubią jak im panowie w dekolt zezują. Obrażają się wtedy że to takie samcze muczo-maczo wyłazi z rozmówcy, które zamiast zwrócić uwagę na bogactwo wewnętrzne, dyszy pożądliwie na widok gruczołów mlecznych. Ale tylko na pierwszy rzut oka... Toż gdyby Szanowne Panie chciały - samiec mógłby sobie oglądać cycki jeno w lustrze. Po wcześniejszym spasieniu się ponad wszelkie granice. No to w końcu - pokazujemy dekolt coby tych samców zachęcić do zezingu czy też lubimy powiew świeżego powietrza na klacie? Jako rasowy chłop widzę tutaj rozwiązanie proste i szalenie efektywne - kupuje się luźny golf i samiec sobie może tego swojego zeza wsadzić w buty.
Możemy śmiało nakreślić tezę że biust kobiecy odgrywa w prokreacji równie podwójną rolę jak kilka innych ciała części. Prócz paśnika mamy tutaj wabik. Stąd niejako zrozumiałe jest dla mnie zainteresowanie kobiet chirurgiem plastykiem co to może zrobić większe, mniejsze, ładniejsze i jakie tam jeszcze trzeba, żeby do samicy samce leciały jako te muchy do dzbanecznika.
I tu dochodzimy do sedna.
Bo o ile rozumiem że biologia z genetyką, wespół starając się zmusić samicę do proliferacji swoich genów, każe jej upiększać biust swój i się z nim obnosić - to o co do cholery chodzi w przypadku samicy co to z cyklu reprodukcyjnego dawno już wypadła?
Mianowicie dzisiaj przyszła sobie niewiasta która to, w wieku będąc postprodukcyjnym, rzeczy onej dokonała. U balzakowskiej pacjentki nie jest to proste wsuniecie wkładek - bo nikt nie produkuje silikonów w kształcie dyni czy arbuza - należy jeszcze wszystko ładnie dociąć a następnie pozszywać, żeby kształt, wielkość i konsystencję miało odpowiednią. Przypomina to nieco zszywanie piłki futbolowej, tyle że nie całej. Ale - skorom do wniosków doszedł jak powyżej stoi - po jasną cholerę narażać się na nieprzyjemności okresu pooperacyjnego oraz ryzyko powikłań, skoro swoich genów i tak się nikomu nie przekaże bo - mówiąc obrazowo - jest już po ptakach??!?
Cała moja teoria ewolucji cycuchowej legła w gruzach.
I dymi.
To że cycuchy są najistotniejszą częścią ciała ludzkiego zarówno dla posiadających ich Pań jak i dla zasadniczo nie posiadających ich panów, znane jest od dawien dawna. Cała reszta, mówię tu o pozostałych narządach rodnych, jest dla przetrwania gatunku drugorzędna. Można mieć najpiękniejszą na świecie - dajmy na to - szyjkę macicy, czy matematycznie perfekcyjną krzywiznę jajowodów, ale jakaż z tego korzyść gdy absztyfikant żaden za cholerę uwagi zwrócić na to nie chce? Toż samiec nie wślipia się w niewiadomoco - nazwijmy to tak z braku lepszego określenia - bo by dostał po pysku. Znaczy, za wpatrywanie się w biust też po pyszczydle zebrać może, ale tu akurat odległość od twarzy zdecydowanie przemawia na korzyść wślipiania się w cycuchy bez ryzyka zwichnięcia sobie oka.
Wydawać by się mogło że panie nie lubią jak im panowie w dekolt zezują. Obrażają się wtedy że to takie samcze muczo-maczo wyłazi z rozmówcy, które zamiast zwrócić uwagę na bogactwo wewnętrzne, dyszy pożądliwie na widok gruczołów mlecznych. Ale tylko na pierwszy rzut oka... Toż gdyby Szanowne Panie chciały - samiec mógłby sobie oglądać cycki jeno w lustrze. Po wcześniejszym spasieniu się ponad wszelkie granice. No to w końcu - pokazujemy dekolt coby tych samców zachęcić do zezingu czy też lubimy powiew świeżego powietrza na klacie? Jako rasowy chłop widzę tutaj rozwiązanie proste i szalenie efektywne - kupuje się luźny golf i samiec sobie może tego swojego zeza wsadzić w buty.
Możemy śmiało nakreślić tezę że biust kobiecy odgrywa w prokreacji równie podwójną rolę jak kilka innych ciała części. Prócz paśnika mamy tutaj wabik. Stąd niejako zrozumiałe jest dla mnie zainteresowanie kobiet chirurgiem plastykiem co to może zrobić większe, mniejsze, ładniejsze i jakie tam jeszcze trzeba, żeby do samicy samce leciały jako te muchy do dzbanecznika.
I tu dochodzimy do sedna.
Bo o ile rozumiem że biologia z genetyką, wespół starając się zmusić samicę do proliferacji swoich genów, każe jej upiększać biust swój i się z nim obnosić - to o co do cholery chodzi w przypadku samicy co to z cyklu reprodukcyjnego dawno już wypadła?
Mianowicie dzisiaj przyszła sobie niewiasta która to, w wieku będąc postprodukcyjnym, rzeczy onej dokonała. U balzakowskiej pacjentki nie jest to proste wsuniecie wkładek - bo nikt nie produkuje silikonów w kształcie dyni czy arbuza - należy jeszcze wszystko ładnie dociąć a następnie pozszywać, żeby kształt, wielkość i konsystencję miało odpowiednią. Przypomina to nieco zszywanie piłki futbolowej, tyle że nie całej. Ale - skorom do wniosków doszedł jak powyżej stoi - po jasną cholerę narażać się na nieprzyjemności okresu pooperacyjnego oraz ryzyko powikłań, skoro swoich genów i tak się nikomu nie przekaże bo - mówiąc obrazowo - jest już po ptakach??!?
Cała moja teoria ewolucji cycuchowej legła w gruzach.
I dymi.
czwartek, 25 marca 2010
Wolna środa
W grafiku znowu wolne. Nie wiem dlaczego, jak widzę wolną środę, od razu zaczyna mnie łupać w krzyżu. I nie tylko. Niby jeszcze nic, wszystko po staremu , ale organizm już wie...
Dawno temu przeczytałem, bodajże w Przekroju, że w Ameryce można sobie pojechać dyliżansem - zupełnie jak za dawnych, pionierskich czasów. Na zewnątrz kowboje, Indianie i inne atrakcje, panowie z Winchesterami stoją na dachu i grzeją ślepakami - tym razem naturalizm musiał ucierpieć - do wszystkiego co się rusza, a my w środku, na twardej, drewnianej ławeczce odparzamy sobie dupsko w temperaturze godnej piekarnika Indesit.
I wszystko to za ciężkie pieniądze.
Podsumowanie artykułu było dla Przekroju klasyczne - gdyby ta jazda była pracą za która dostawalibyśmy pieniądze, tylko najwięksi desperaci brali by poważnie ofertę zatrudnienia.
Podobne uczucie miałem dzisiaj. Wlazłem sobie na bieżnie i ustawiłem to co mi poprzednio z braku czasu nie wyszło - 8,5 km/h i zacząłem bieg. Zlazłem z tej cholernej bieżni dwie godziny później - DWIE GODZINY PÓŹNIEJ - przetruchtawszy 17 kilometrów. Ponieważ nogi zginały mi się w każdą stronę, reszta planu legła w gruzach. Wychodząc z przebieralni złapałem spojrzenie starszego dżentelmena który przyglądał mi się z niepokojem. Uśmiechnąłem się uspokajająco. Dżentelmen stwierdził że musiałem dzisiaj naprawdę ciężko pracować. Odpowiedziałem, ze najbardziej nieprawdopodobną częścią przedsięwzięcia jest fakt, że za to płacimy...
To co powyżej to 121 minut jest - zegar się przekręcił. Nikt przy zdrowych zmysłach nie wierzył że ktoś może biegać ponad 99'59' na bieżni...
Tak na marginesie: oglądałem kilka dni temu maraton w Seulu. Oni tez biegli 2 godziny. Tyle że zrobili w tym czasie 42 km. O 195 metrach nie wspominając.
Na drugim marginesie: potrzebuję teraz jakiegoś sensownego planu. Plan musi być dla warzyw kanapowych - nie wiem dlaczego wszystkie plany zakładają że ja mogę biegać 1 km w 5'30''... No, niby mogę - ale góra dwa. No, trzy, niech będzie. Ale na pewno nie dziesięć...
Dawno temu przeczytałem, bodajże w Przekroju, że w Ameryce można sobie pojechać dyliżansem - zupełnie jak za dawnych, pionierskich czasów. Na zewnątrz kowboje, Indianie i inne atrakcje, panowie z Winchesterami stoją na dachu i grzeją ślepakami - tym razem naturalizm musiał ucierpieć - do wszystkiego co się rusza, a my w środku, na twardej, drewnianej ławeczce odparzamy sobie dupsko w temperaturze godnej piekarnika Indesit.
I wszystko to za ciężkie pieniądze.
Podsumowanie artykułu było dla Przekroju klasyczne - gdyby ta jazda była pracą za która dostawalibyśmy pieniądze, tylko najwięksi desperaci brali by poważnie ofertę zatrudnienia.
Podobne uczucie miałem dzisiaj. Wlazłem sobie na bieżnie i ustawiłem to co mi poprzednio z braku czasu nie wyszło - 8,5 km/h i zacząłem bieg. Zlazłem z tej cholernej bieżni dwie godziny później - DWIE GODZINY PÓŹNIEJ - przetruchtawszy 17 kilometrów. Ponieważ nogi zginały mi się w każdą stronę, reszta planu legła w gruzach. Wychodząc z przebieralni złapałem spojrzenie starszego dżentelmena który przyglądał mi się z niepokojem. Uśmiechnąłem się uspokajająco. Dżentelmen stwierdził że musiałem dzisiaj naprawdę ciężko pracować. Odpowiedziałem, ze najbardziej nieprawdopodobną częścią przedsięwzięcia jest fakt, że za to płacimy...
To co powyżej to 121 minut jest - zegar się przekręcił. Nikt przy zdrowych zmysłach nie wierzył że ktoś może biegać ponad 99'59' na bieżni...
Tak na marginesie: oglądałem kilka dni temu maraton w Seulu. Oni tez biegli 2 godziny. Tyle że zrobili w tym czasie 42 km. O 195 metrach nie wspominając.
Na drugim marginesie: potrzebuję teraz jakiegoś sensownego planu. Plan musi być dla warzyw kanapowych - nie wiem dlaczego wszystkie plany zakładają że ja mogę biegać 1 km w 5'30''... No, niby mogę - ale góra dwa. No, trzy, niech będzie. Ale na pewno nie dziesięć...
środa, 24 marca 2010
Dzień wolny
Hans był nieubłagany. Mimo zapewnień Kovalika że „Alles gut, naturalmente”, nie dał się przekonać. Procedura mówi wyraźnie - 24 godziny przerwy. W zasadzie chciał Kovalika udupić na 48, ale chwalić Pana nie złamali dekompresji, komputerki grzecznie pokazywały gotowość do dalszej pracy. Pomyślał o miłym, cichym dniu spędzonym na plaży z drinkiem w dłoni i zatrzęsło go z obrzydzenia. Trzeba będzie coś wymyślić.
Kovalik był dobrym uczestnikiem wszelakich wyjazdów zorganizowanych. Robił co chciał, nie marudził i co najważniejsze - nie naprzykrzał się rezydentom. Do tego stopnia że nawet na spotkania wprowadzające nie chodził. Teraz pożałował bezmyślnego porzucenia okazji poznania rezydentki i wypicia darmowego drinka. Jak on ją teraz znajdzie? Szczęściem facet za kontuarem mówił very handy english, więc pomachali na siebie łapami z emfazą i w końcu Kovalik odnalazł informację że rezydentka będzie po kolacji w głównym hall’u. No i dobrze.
- Ma Pan szczęście - miła dziewczyna uśmiechnęła się zawodowo do niego. -O północy wyjeżdżamy do Kairu, zobaczyć piramidy.
- O północy? To ile się tam jedzie?
- Będziemy na siódmą rano. W planie perfumiarnia, fabryka papirusu, muzeum i piramidy. Powrót na 8 wieczór.
Kovalik popadł w matematyczny przydum. 20 godzin wycieczki z czego 14 w autobusie... 6 godzin na te wszystkie atrakcje...
- To ile czasu będziemy w piramidach?
- Na piramidy przewidziana jest godzina.
Analityczna część mózgu Kovalika znowu zaczęła klikać. Piramida Cheopsa ma bok długości prawie ćwierć kilometra, żeby ja obejść dookoła potrzeba ze dwadzieścia minut... Plus dojście z parkingu...
- Czyli że do środka nie wejdziemy?
- Nnno, nie. Czasu braknie.
Balans pomiędzy 14 godzinami w autobusie a godziną biegania wokoło piramidy nie przemówił do Kovalika w nadzwyczajny sposób.
- A nie ma pani czegoś innego na jutro?
W końcu zdecydował się na Luxor. Dolina Królów, Świątynia Hatszepsut i do tego Karnak... Niech będzie. Na wszelki wypadek poszedł do sklepu i kupił cały plecak wody. Po namyśle dołożył flaszkę gruszkówki co ja otrzymał od swojego przyjaciela przed wyjazdem. W celach leczniczych, oczywiście.
Wystartowali o siódmej. Z niejakim zaskoczeniem Kovalik w drzwiach zderzył się ze swoją wczorajszą partnerką. Uśmiechnęła się ciepło i powiedziała coś po niemiecku. Cholera jasna, żeby człowiek był tak upośledzony, przeklął w myśli swoje zdolności lingwistyczne... Z całego ciągu wyłowił w końcu „danke” i doszedł do wniosku, że chyba jednak dziewczyna nie tyle chce go obsztorcować za pocięty w azotowej narkozie jacket, ile podziekowac za uratowanie życia. W końcu dziewczę zamilkło, nieco sie spłoniło,zawahane cmoknęło Kovalika w policzek i uciekło do autobusu. A to ci dopiero...
W autobusie zasnął, znużony monotonią brązowo-rudych, pustynnych skał. Kiedy otworzył oczy, za oknami rozpościerała się zielona dolina Nilu. Rozległe pola poprzecinane nawadniającymi je kanałami ułożone były w zgrabna szachownicę, po której przemieszczały się tu i ówdzie sylwetki odziane w białe galabije. Konwój autobusów pędził drogą, wojskowi blokowali dla nich skrzyżowania, niedbale prezentując Kałasznikowy.
- Prosze państa, Śjotynia Karnak.... - przewodnik, którego ochrzcili momentalnie Tamtaramtamem, zaczął objaśniać im zawiłości Egipskiej historii oraz niebezpieczeństw jakie czyhają na nich na parkingu.
- ...w które wedziemy, żeby zobacić tamtaramtam, tego, i potem pójdziemy do tamtaramtam, tam szyzieśsi minut żeby państo zwiesajo i potem do autobus. Bardzo waszna do autobus bo jesiemy fabryka papirusi...
Kovalik odpuścił. Wyciągnął peta i zapalił na uboczu. Egipt miał w sobie coś przedziwnego w powietrzu. Mieszanka przegrzanej ziemi, organicznych zapachów zwierząt i gnijących roślin, wszechobecny dym tytoniowy. Po parkingu biegały małe dzieci próbujące sprzedać figurki z mydła, naśladujące kamień, bateryjki, pamięci do aparatu, kapelusze, chustki, klapki i Bóg wie co jeszcze. W oddali widział beduińską rodzinę z wielbłądami, za parę dolarów pozującą do zdjęć. W powietrzu czuć było tysiące lat historii które zmieniały skalę postrzegania rzeczywistości; obecne stulecie wydawało się być mgnieniem oka. Podszedł do sprzedawcy i niepomny ostrzeżeń Tamtaramtama wdał się w najstarszą grę pod słońcem - obłupić turystę. Już po paru chwilach zachowywał się jak on - łapał się za głowę, pokazywał palcami cenę, wzywał nieistniejących Bogów na świadków i kłamał o zdrowiu swojej babki. W końcu kupił dwudziestodolarowy kapelusz za 3 dolary, który w rzeczywistości mógł być wart z pięćdziesiąt piastrów i dołączył do grupy. Coraz bardziej mu się tu zaczynało podobać.
- I ostatnia na zisiaj atranksja, Dolina Królów.... Tamtaramtam zakupił bilety, poinformował ich o konieczności dodatkowego zapłacenia za grobowiec Tutenchamona i zaczęli powolny marsz przez dolinę. Na termometrze, który mijali, słupek wskazywał 54 stopnie Celsjusza. Na wszelki wypadek Kovalik wypił jeszcze jedną mineralną. Kończąc, zauważył wzrok jego znajomej. Wyciągnął rękę w pytającym geście. Chcesz? Dziewczyna kiwnęła głową i momentalnie osuszyła podaną butelkę. Uśmiechnęła się z podziękowaniem. Pomału zaczęli wchodzić do grobowca. Temperatura początkowo była taka sama jak na zewnątrz, jednak im schodzili niżej, tym robiło się chłodniej.
- Nopikczer! Nopikczer! - stary, ubrany w galabiję i turban Arab pokiwał groźnie palcem w kierunku jednego z wycieczkowiczów i zabrał się za konfiskatę aparatu. Po zwyczajowych targach stanęło na 10 dolarach.
- Help? - Arab schował zgrabnie dziesięciodolarówkę i wskazał palcem na arafatkę, która Kovalik miał dziarsko zawiązaną koło szyi.
- Siur.
Arab wziął od niego chustę, pokazał żeby zdjął kapelusz i zgrabnym ruchem uformował mu na głowie turban. Jego niemiecka znajoma klasnęła w ręce. Das foto? Kovalik obrócił się z bakszyszem do swojego nowego znajomego i pokazał na migi że chce mieć z nim zdjęcie. Arab rozglądnął się szybko i kiwnął głową.
Idąc korytarzem w dół spotkali pierwszych wychodzących. Cholera, zasiedzieli się przy wejściu. Usłyszeli Tamtaramtama, który perrorował cos żeby sipko autobus, bo papirusi piękni i czeba jechaś... sznela sznala, wir mechte das papirus kaufen... Kovalik wskazał dziewczynie korytarz i mrugnął okiem. Toż Tamtaramtam i tak swoje zarobi, od papirusowców dolę bierze, a grobowiec zobaczyć trzeba. Weszli do głównej komory. Kowalik poczuł ciężar eonów tego miejsca. Nieprawdopodobne. Grobowiec który przetrwał do początków XX wieku w stanie nienaruszonym... Obrócił się w prawo. Skarbiec. To stąd Carnavron wydobył na światło dzienne precjoza z którymi pochowano Tutenchamona. W grobowcu panowała cisza, nagle za plecami usłyszał przytłumiony odgłos przesuwanej kamiennej płyty. Obrócił się w sam raz, by zobaczyć że dwóch wysokich, w przedziwnych czapkach ludzi, niesie bezwładne ciało jego znajomej wzdłuż długiego korytarza. Rzucił się w kierunku przejścia i w ostatnim momencie, będąc już w środku, wepchał plecak starając się zablokować drzwi. Plan udał się połowicznie. Plecak co prawda wylądował w przewidzianym miejscu, ale płyta z miękkim chrupnięciem zmiażdżyła wszystko co było w środku i skały zeszły się tak jak gdyby nic nie stanęło im na drodze. Kovalik zamarł. Jego super hiper aparat, na który wybulił sto euro - sto euro!!! - został zmieniony w złom. Zawrzała mu krew. Co za kurwadziady jedne... Na przygiętych nogach zaczął biec w kierunku znikającego migotliwego światła.
Komnata była ogromna. Sklepienie ginęło gdzieś wysoko w górze, nie mógł go dostrzec. Ściany, pokryte freskami, wydawały się z lekka falować w świetle pochodni. Po lewej stronie stał wielki tron, rzeźbione poręcze pokryte złotem wydawały się ważyć setki kilogramów. Zagłówek w kształcie ogona skorpiona dopełniał obrazu. Na tronie siedział wysoki, szczupły mężczyzna, jego poza wskazywała jednoznacznie kto tu rządzi. Na środku pomieszczenia stał ni to stół ni to ołtarz. Kovalik nie widział twarzy nagiej kobiety leżącej na nim, ale podejrzewał że to jego nurkowy buddy zażywa sobie popołudniowej drzemki. No, to w Imię Boże. Nucąc pod nosem Bogurodzica, Dziewica, Bogiem sławiena Maryja poczuł jak adrenalina zwalnia czas; starając się wyglądać nonszalancko, szedł prosto w kierunku tronu. Dopiero w połowie drogi zorientował się że w sali jest ktoś jeszcze - pod ścianami stali wyprostowani, w pozycji na baczność, ...ludzie... nnie. Po chwili Kovalik zdecydował że mimo wszelkich odmienności anatomicznych, ptasi dziób i opierzony łeb nie mieszczą się w nawet najszerzej zakreślonych granicach rodu ludzkiego. Oglądnął się za siebie - pasaż, którym się tu dostał został obstawiony przez dwóch osobników rodzaju ptakowatego. Nie mając lepszego pomysłu, podszedł do tronu. Na jego drodze wyrosło kolejnych dwóch, wzniesione prawice jednoznacznie zażądały by stanął. Popatrzył szczupłemu prosto w oczy. W jego głowie zabrzmiał metaliczny, wyprany z uczuć głos:
- Pójdziesz z nimi. Pokażą ci gdzie zginiesz.
Kovalik podłubał w uchu. Wrażenia akustyczne zupełnie jak z moich słuchawek... Trzeba będzie kupić nowe - pomyślał, nieco odbiegając od tematu. Na twarzy szczupłego pojawił się wyraz zdziwienia.
- Pójdziesz z nimi!
- Głuchy nie jestem, zaciąłeś się czy co? Nigdzie nie pójdę. Nie wiem po co porwałeś dziewczynę, ale jak się szwaby dowiedzą, zrobią wam z tych cudów architektury parę hektarów piachu. Słyszałeś co ostatnio zrobili porywaczom sudańskim? Nie? Dwie eskadry myśliwców posłały na dno wszystkie sudańskie statki znajdujące się w okolicy porwanego niemieckiego jachtu. Zrobią wam z dupy jesień średniowiecza - przypomniał mu się Tarantino.
- Pójdzieszznimi!!! - głos w jego głowie rozbrzmiał hukiem.
- Morda w kubeł!!! - ryknął wkurwiony nie żarty Kovalik. Potrafił rozwinąć 120 dB, echo komnaty dołożyło swoje. Szczupły złapał się za skronie i zachwiał z lekka.
- Kim jesteś?
- Kovalik. Ona wychodzi ze mną.
I guzik mnie obchodzi czy ty tu siedzisz naprawdę czy znowu się tu jakiś gaz ulatnia - pomyślał cokolwiek bez sensu.
- Tu się nic nie ulatnia. Ona zostaje. Jej energia da nam życie. Pójdziesz z nimi... - tym razem Kovalikowi w głowie przetoczył się grom zasuwanych kamiennych płyt. Zanim się zorientował, zrobił dwa kroki w kierunku ptasiogłowych. Stanął, otrząsnął się i spojrzał spode łba.
- Jeżeli zrobisz to raz jeszcze, dostaniesz po mordzie.
- Zabić go! - szczupły wydarł się zupełnie akustycznie, jego głos był dziwnie piskliwy. Ptaśkowaci unieśli synchronicznie broń i ruszyli w jego kierunku.
- Tylko nie wszyscy na raz. Bo się zadepczecie... - Kovalik powiedział to bardziej do siebie po czym rzucił się pod nogi najbliższemu. Strzał nasadą dłoni w rzepkę wykrocznej, obrót na plecy i piętą trafił w dziób. No proszę - nie tacy twardzi jesteśmy. Rzut w bok, sprężynka, uniknął ciosu miecza zadanego przez drugiego, złapał go za pierze na klacie i z całej siły pociągnął do siebie. Rozmasował czoło. Trzeba pamiętać żeby nie walić z czachy w te cholerne dzioby... Zwrócił się do szczupłego.
- Zanim posprzątam resztę, chciałbym sprawdzić pewną ideę... - po czym wbił wzrok w jego oczy i pomyślał wydaj rozkaz uwolnienia dziewczyny... Szczupły nawet nie drgnął, skrzywił się z rozbawieniem i nagle Kovalik zrozumiał że musi się udusić własnymi rękami. Walcząc z tym nieco dziwnym pragnieniem uderzył się w twarz. Szczupły ze zdziwieniem faktycznie walnął się w pysk. Ale jaja, działa - ucieszył się Kowalik i z całej siły kopnął się piętą w drugą nogę. Szczupły zawył, złapał się za śródstopie, wściekłość wykrzywiła mu twarz, po czym Kovalik złapał się za gardło i zaczął sukcesywnie odcinać się od źródła powietrza własnymi rękami. Próbował wmówić Szczupłemu różne rzeczy, ale ten bez większych problemów odbijał jego sugestie i wzmagał nacisk. Kowalik słyszał jego charczący oddech i pomyslał... charczący oddech... charczący oddech...
Kompleksowa blokada receptorów beta-dwa - Szczupły z miną świadczącą o kompletnym niezrozumieniu tematu z charczenia przeszedł na świszczenie i psychokinetyczny nakaz zaduszenia się na śmierć zelżał nieco w głowie Kovalika. Tu cie mam, szmaciarzu - mało się nie uśmiechnął, wysyłając kolejną komendę. Blokada AV trzeciego stopnia. Szczupły zachwiał się i zzieleniał. Oparł się o rzeźbiona poręcz i zaczął ciężko oddychać.
- ...zabić... go...
Kowalik rozmasował szyję. Nie chcemy pertraktować? No to blokada rytmu zastępczego węzła AV. Szczupły zjechał z tronu i klapnął dupą o podłogę.
- ...za.. bić...go...
No proszę. Polonistka Kovalika twierdziła że każdy matoł jest się w stanie ortografii nauczyć a ta cała dysgrafia to jedynie wymysły patentowanych leni. Szkoda że jej tu nie ma... Jak widać na załączonym obrazku, niektórzy niczego się nie nauczą - Kovalik wzruszył ramionami. Ostatecznie niesienie kaganka oświaty nie było jego misją życiową. Deaktywacja spontanicznej depolaryzacji układu bodźcoprzewodzącego. Szczupły zareagował zgodnie z planem - popatrzył z najczystszym zdumieniem na Kovalika i oddał ducha Panu. Czy komu tam był go winien. Kovalik obrócił się w sam raz by spojrzeć z bliska w dziesięć par oczu.
- Nie mam dla was czasu. Paralisis Sphincter Ani Externus! Apage!!! Tupot ptasich pazurów odbił się echem w korytarzach i zniknął w oddali. Moc polecenia była tak wielka że sam poczuł ochotę biec w nieznane, z niejasnym wrażeniem że po drodze na pewno jest jakaś toaleta. Podszedł do ołtarza. Matko jedyna, jak ja ją teraz wyniosę gołą? Choć w jaki czafczar mogli ją ubrać. Toż spędzę najbliższych kilka lat oglądając świat w kratkę... Próbował ją obudzić, nawet wysyłał w jej stronę różne wstań!, pobudka! ale nie działało. Zrobił szybki remanent - jedne gatki bawełniane, jedne spodnie lniane, takaż koszula i dwa sandały. Jak by nie patrzeć, dwóch osób się tym nie bardzo obdzieli. W końcu ubrał ją w koszulę, sięgnęła do kolan. Podwinął rękawy... Wyglądała jak mumia egipska z częściowo poluzowanymi bandażami. Albo jak worek kartofli... - pomyślał Kovalik, biorąc ją na ręce. Ciekawe jak ja stąd wyjdę. Rozglądnął się. Oni biegli tam - no to my w takim razie w stroęe przeciwpołożną...
O dziwo nie trwało to długo. Korytarz pierwotnie szedł w górę, potem sukcesywnie zaczął opadać. Kovalik już, już miał dojść do wniosku że jednak trzeba wracać, gdy zobaczył kształt drzwi. Potężny zamek jednoznacznie wskazywał że nie należy tu wchodzić, na szczęście mechanizm otwierający był w środku. Poprzestawiał zasuwy i popchnął drzwi. Upał uderzył go z niesamowitą siłą. Za krzakami widział parking, dziesiątki pojazdów i setki turystów przelewały się z prawa na lewo. Wypatrzył ich autobus, skrzyżował w myślach palce i spokojnie podszedł do niego. Wszedł przez tylne drzwi i położył dziewczynę na tylnym siedzeniu. Woda. Potrzebuję wody. Gdzieś tu kierowca miał schowane butelki... Aaa, tu są - z chłodziarki nad głową wyciągnął swoją gruszkówke i dwie mineralne. Wypił jedną łapczywie po czym z druga w ręku obrócił się do tyłu. Zamarł. Dziewczyna zapinała właśnie ostatni guzik w swojej koszuli. Widząc jego zdumienie, wskazała na swój plecak a następnie wyciągnęła w jego stronę lnianą koszulę i wzrokiem pokazała żeby się ubrał. Kiedy skończył, dotknęła jego policzka, przytuliła się, powiedziała „danke” i z dziwnym wyrazem twarzy wyszła na zewnątrz. Kovalik ciężko klapnął na tylne siedzenie po czym pociągnął spory łyk gruszkówki. Małmazja... Trzeba będzie pamiętać żeby zawsze zostawiać gruszkóweczke w chłodni, pomyślał, biorąc kolejny, solidny łyk lekarstwa na wszelkie choroby. Przeciągnął się. W jego głowie zalęgło się twarde postanowienie zrezygnowania ze zwiedzania fabryki papirusu.
Kovalik był dobrym uczestnikiem wszelakich wyjazdów zorganizowanych. Robił co chciał, nie marudził i co najważniejsze - nie naprzykrzał się rezydentom. Do tego stopnia że nawet na spotkania wprowadzające nie chodził. Teraz pożałował bezmyślnego porzucenia okazji poznania rezydentki i wypicia darmowego drinka. Jak on ją teraz znajdzie? Szczęściem facet za kontuarem mówił very handy english, więc pomachali na siebie łapami z emfazą i w końcu Kovalik odnalazł informację że rezydentka będzie po kolacji w głównym hall’u. No i dobrze.
- Ma Pan szczęście - miła dziewczyna uśmiechnęła się zawodowo do niego. -O północy wyjeżdżamy do Kairu, zobaczyć piramidy.
- O północy? To ile się tam jedzie?
- Będziemy na siódmą rano. W planie perfumiarnia, fabryka papirusu, muzeum i piramidy. Powrót na 8 wieczór.
Kovalik popadł w matematyczny przydum. 20 godzin wycieczki z czego 14 w autobusie... 6 godzin na te wszystkie atrakcje...
- To ile czasu będziemy w piramidach?
- Na piramidy przewidziana jest godzina.
Analityczna część mózgu Kovalika znowu zaczęła klikać. Piramida Cheopsa ma bok długości prawie ćwierć kilometra, żeby ja obejść dookoła potrzeba ze dwadzieścia minut... Plus dojście z parkingu...
- Czyli że do środka nie wejdziemy?
- Nnno, nie. Czasu braknie.
Balans pomiędzy 14 godzinami w autobusie a godziną biegania wokoło piramidy nie przemówił do Kovalika w nadzwyczajny sposób.
- A nie ma pani czegoś innego na jutro?
W końcu zdecydował się na Luxor. Dolina Królów, Świątynia Hatszepsut i do tego Karnak... Niech będzie. Na wszelki wypadek poszedł do sklepu i kupił cały plecak wody. Po namyśle dołożył flaszkę gruszkówki co ja otrzymał od swojego przyjaciela przed wyjazdem. W celach leczniczych, oczywiście.
Wystartowali o siódmej. Z niejakim zaskoczeniem Kovalik w drzwiach zderzył się ze swoją wczorajszą partnerką. Uśmiechnęła się ciepło i powiedziała coś po niemiecku. Cholera jasna, żeby człowiek był tak upośledzony, przeklął w myśli swoje zdolności lingwistyczne... Z całego ciągu wyłowił w końcu „danke” i doszedł do wniosku, że chyba jednak dziewczyna nie tyle chce go obsztorcować za pocięty w azotowej narkozie jacket, ile podziekowac za uratowanie życia. W końcu dziewczę zamilkło, nieco sie spłoniło,zawahane cmoknęło Kovalika w policzek i uciekło do autobusu. A to ci dopiero...
W autobusie zasnął, znużony monotonią brązowo-rudych, pustynnych skał. Kiedy otworzył oczy, za oknami rozpościerała się zielona dolina Nilu. Rozległe pola poprzecinane nawadniającymi je kanałami ułożone były w zgrabna szachownicę, po której przemieszczały się tu i ówdzie sylwetki odziane w białe galabije. Konwój autobusów pędził drogą, wojskowi blokowali dla nich skrzyżowania, niedbale prezentując Kałasznikowy.
- Prosze państa, Śjotynia Karnak.... - przewodnik, którego ochrzcili momentalnie Tamtaramtamem, zaczął objaśniać im zawiłości Egipskiej historii oraz niebezpieczeństw jakie czyhają na nich na parkingu.
- ...w które wedziemy, żeby zobacić tamtaramtam, tego, i potem pójdziemy do tamtaramtam, tam szyzieśsi minut żeby państo zwiesajo i potem do autobus. Bardzo waszna do autobus bo jesiemy fabryka papirusi...
Kovalik odpuścił. Wyciągnął peta i zapalił na uboczu. Egipt miał w sobie coś przedziwnego w powietrzu. Mieszanka przegrzanej ziemi, organicznych zapachów zwierząt i gnijących roślin, wszechobecny dym tytoniowy. Po parkingu biegały małe dzieci próbujące sprzedać figurki z mydła, naśladujące kamień, bateryjki, pamięci do aparatu, kapelusze, chustki, klapki i Bóg wie co jeszcze. W oddali widział beduińską rodzinę z wielbłądami, za parę dolarów pozującą do zdjęć. W powietrzu czuć było tysiące lat historii które zmieniały skalę postrzegania rzeczywistości; obecne stulecie wydawało się być mgnieniem oka. Podszedł do sprzedawcy i niepomny ostrzeżeń Tamtaramtama wdał się w najstarszą grę pod słońcem - obłupić turystę. Już po paru chwilach zachowywał się jak on - łapał się za głowę, pokazywał palcami cenę, wzywał nieistniejących Bogów na świadków i kłamał o zdrowiu swojej babki. W końcu kupił dwudziestodolarowy kapelusz za 3 dolary, który w rzeczywistości mógł być wart z pięćdziesiąt piastrów i dołączył do grupy. Coraz bardziej mu się tu zaczynało podobać.
- I ostatnia na zisiaj atranksja, Dolina Królów.... Tamtaramtam zakupił bilety, poinformował ich o konieczności dodatkowego zapłacenia za grobowiec Tutenchamona i zaczęli powolny marsz przez dolinę. Na termometrze, który mijali, słupek wskazywał 54 stopnie Celsjusza. Na wszelki wypadek Kovalik wypił jeszcze jedną mineralną. Kończąc, zauważył wzrok jego znajomej. Wyciągnął rękę w pytającym geście. Chcesz? Dziewczyna kiwnęła głową i momentalnie osuszyła podaną butelkę. Uśmiechnęła się z podziękowaniem. Pomału zaczęli wchodzić do grobowca. Temperatura początkowo była taka sama jak na zewnątrz, jednak im schodzili niżej, tym robiło się chłodniej.
- Nopikczer! Nopikczer! - stary, ubrany w galabiję i turban Arab pokiwał groźnie palcem w kierunku jednego z wycieczkowiczów i zabrał się za konfiskatę aparatu. Po zwyczajowych targach stanęło na 10 dolarach.
- Help? - Arab schował zgrabnie dziesięciodolarówkę i wskazał palcem na arafatkę, która Kovalik miał dziarsko zawiązaną koło szyi.
- Siur.
Arab wziął od niego chustę, pokazał żeby zdjął kapelusz i zgrabnym ruchem uformował mu na głowie turban. Jego niemiecka znajoma klasnęła w ręce. Das foto? Kovalik obrócił się z bakszyszem do swojego nowego znajomego i pokazał na migi że chce mieć z nim zdjęcie. Arab rozglądnął się szybko i kiwnął głową.
Idąc korytarzem w dół spotkali pierwszych wychodzących. Cholera, zasiedzieli się przy wejściu. Usłyszeli Tamtaramtama, który perrorował cos żeby sipko autobus, bo papirusi piękni i czeba jechaś... sznela sznala, wir mechte das papirus kaufen... Kovalik wskazał dziewczynie korytarz i mrugnął okiem. Toż Tamtaramtam i tak swoje zarobi, od papirusowców dolę bierze, a grobowiec zobaczyć trzeba. Weszli do głównej komory. Kowalik poczuł ciężar eonów tego miejsca. Nieprawdopodobne. Grobowiec który przetrwał do początków XX wieku w stanie nienaruszonym... Obrócił się w prawo. Skarbiec. To stąd Carnavron wydobył na światło dzienne precjoza z którymi pochowano Tutenchamona. W grobowcu panowała cisza, nagle za plecami usłyszał przytłumiony odgłos przesuwanej kamiennej płyty. Obrócił się w sam raz, by zobaczyć że dwóch wysokich, w przedziwnych czapkach ludzi, niesie bezwładne ciało jego znajomej wzdłuż długiego korytarza. Rzucił się w kierunku przejścia i w ostatnim momencie, będąc już w środku, wepchał plecak starając się zablokować drzwi. Plan udał się połowicznie. Plecak co prawda wylądował w przewidzianym miejscu, ale płyta z miękkim chrupnięciem zmiażdżyła wszystko co było w środku i skały zeszły się tak jak gdyby nic nie stanęło im na drodze. Kovalik zamarł. Jego super hiper aparat, na który wybulił sto euro - sto euro!!! - został zmieniony w złom. Zawrzała mu krew. Co za kurwadziady jedne... Na przygiętych nogach zaczął biec w kierunku znikającego migotliwego światła.
Komnata była ogromna. Sklepienie ginęło gdzieś wysoko w górze, nie mógł go dostrzec. Ściany, pokryte freskami, wydawały się z lekka falować w świetle pochodni. Po lewej stronie stał wielki tron, rzeźbione poręcze pokryte złotem wydawały się ważyć setki kilogramów. Zagłówek w kształcie ogona skorpiona dopełniał obrazu. Na tronie siedział wysoki, szczupły mężczyzna, jego poza wskazywała jednoznacznie kto tu rządzi. Na środku pomieszczenia stał ni to stół ni to ołtarz. Kovalik nie widział twarzy nagiej kobiety leżącej na nim, ale podejrzewał że to jego nurkowy buddy zażywa sobie popołudniowej drzemki. No, to w Imię Boże. Nucąc pod nosem Bogurodzica, Dziewica, Bogiem sławiena Maryja poczuł jak adrenalina zwalnia czas; starając się wyglądać nonszalancko, szedł prosto w kierunku tronu. Dopiero w połowie drogi zorientował się że w sali jest ktoś jeszcze - pod ścianami stali wyprostowani, w pozycji na baczność, ...ludzie... nnie. Po chwili Kovalik zdecydował że mimo wszelkich odmienności anatomicznych, ptasi dziób i opierzony łeb nie mieszczą się w nawet najszerzej zakreślonych granicach rodu ludzkiego. Oglądnął się za siebie - pasaż, którym się tu dostał został obstawiony przez dwóch osobników rodzaju ptakowatego. Nie mając lepszego pomysłu, podszedł do tronu. Na jego drodze wyrosło kolejnych dwóch, wzniesione prawice jednoznacznie zażądały by stanął. Popatrzył szczupłemu prosto w oczy. W jego głowie zabrzmiał metaliczny, wyprany z uczuć głos:
- Pójdziesz z nimi. Pokażą ci gdzie zginiesz.
Kovalik podłubał w uchu. Wrażenia akustyczne zupełnie jak z moich słuchawek... Trzeba będzie kupić nowe - pomyślał, nieco odbiegając od tematu. Na twarzy szczupłego pojawił się wyraz zdziwienia.
- Pójdziesz z nimi!
- Głuchy nie jestem, zaciąłeś się czy co? Nigdzie nie pójdę. Nie wiem po co porwałeś dziewczynę, ale jak się szwaby dowiedzą, zrobią wam z tych cudów architektury parę hektarów piachu. Słyszałeś co ostatnio zrobili porywaczom sudańskim? Nie? Dwie eskadry myśliwców posłały na dno wszystkie sudańskie statki znajdujące się w okolicy porwanego niemieckiego jachtu. Zrobią wam z dupy jesień średniowiecza - przypomniał mu się Tarantino.
- Pójdzieszznimi!!! - głos w jego głowie rozbrzmiał hukiem.
- Morda w kubeł!!! - ryknął wkurwiony nie żarty Kovalik. Potrafił rozwinąć 120 dB, echo komnaty dołożyło swoje. Szczupły złapał się za skronie i zachwiał z lekka.
- Kim jesteś?
- Kovalik. Ona wychodzi ze mną.
I guzik mnie obchodzi czy ty tu siedzisz naprawdę czy znowu się tu jakiś gaz ulatnia - pomyślał cokolwiek bez sensu.
- Tu się nic nie ulatnia. Ona zostaje. Jej energia da nam życie. Pójdziesz z nimi... - tym razem Kovalikowi w głowie przetoczył się grom zasuwanych kamiennych płyt. Zanim się zorientował, zrobił dwa kroki w kierunku ptasiogłowych. Stanął, otrząsnął się i spojrzał spode łba.
- Jeżeli zrobisz to raz jeszcze, dostaniesz po mordzie.
- Zabić go! - szczupły wydarł się zupełnie akustycznie, jego głos był dziwnie piskliwy. Ptaśkowaci unieśli synchronicznie broń i ruszyli w jego kierunku.
- Tylko nie wszyscy na raz. Bo się zadepczecie... - Kovalik powiedział to bardziej do siebie po czym rzucił się pod nogi najbliższemu. Strzał nasadą dłoni w rzepkę wykrocznej, obrót na plecy i piętą trafił w dziób. No proszę - nie tacy twardzi jesteśmy. Rzut w bok, sprężynka, uniknął ciosu miecza zadanego przez drugiego, złapał go za pierze na klacie i z całej siły pociągnął do siebie. Rozmasował czoło. Trzeba pamiętać żeby nie walić z czachy w te cholerne dzioby... Zwrócił się do szczupłego.
- Zanim posprzątam resztę, chciałbym sprawdzić pewną ideę... - po czym wbił wzrok w jego oczy i pomyślał wydaj rozkaz uwolnienia dziewczyny... Szczupły nawet nie drgnął, skrzywił się z rozbawieniem i nagle Kovalik zrozumiał że musi się udusić własnymi rękami. Walcząc z tym nieco dziwnym pragnieniem uderzył się w twarz. Szczupły ze zdziwieniem faktycznie walnął się w pysk. Ale jaja, działa - ucieszył się Kowalik i z całej siły kopnął się piętą w drugą nogę. Szczupły zawył, złapał się za śródstopie, wściekłość wykrzywiła mu twarz, po czym Kovalik złapał się za gardło i zaczął sukcesywnie odcinać się od źródła powietrza własnymi rękami. Próbował wmówić Szczupłemu różne rzeczy, ale ten bez większych problemów odbijał jego sugestie i wzmagał nacisk. Kowalik słyszał jego charczący oddech i pomyslał... charczący oddech... charczący oddech...
Kompleksowa blokada receptorów beta-dwa - Szczupły z miną świadczącą o kompletnym niezrozumieniu tematu z charczenia przeszedł na świszczenie i psychokinetyczny nakaz zaduszenia się na śmierć zelżał nieco w głowie Kovalika. Tu cie mam, szmaciarzu - mało się nie uśmiechnął, wysyłając kolejną komendę. Blokada AV trzeciego stopnia. Szczupły zachwiał się i zzieleniał. Oparł się o rzeźbiona poręcz i zaczął ciężko oddychać.
- ...zabić... go...
Kowalik rozmasował szyję. Nie chcemy pertraktować? No to blokada rytmu zastępczego węzła AV. Szczupły zjechał z tronu i klapnął dupą o podłogę.
- ...za.. bić...go...
No proszę. Polonistka Kovalika twierdziła że każdy matoł jest się w stanie ortografii nauczyć a ta cała dysgrafia to jedynie wymysły patentowanych leni. Szkoda że jej tu nie ma... Jak widać na załączonym obrazku, niektórzy niczego się nie nauczą - Kovalik wzruszył ramionami. Ostatecznie niesienie kaganka oświaty nie było jego misją życiową. Deaktywacja spontanicznej depolaryzacji układu bodźcoprzewodzącego. Szczupły zareagował zgodnie z planem - popatrzył z najczystszym zdumieniem na Kovalika i oddał ducha Panu. Czy komu tam był go winien. Kovalik obrócił się w sam raz by spojrzeć z bliska w dziesięć par oczu.
- Nie mam dla was czasu. Paralisis Sphincter Ani Externus! Apage!!! Tupot ptasich pazurów odbił się echem w korytarzach i zniknął w oddali. Moc polecenia była tak wielka że sam poczuł ochotę biec w nieznane, z niejasnym wrażeniem że po drodze na pewno jest jakaś toaleta. Podszedł do ołtarza. Matko jedyna, jak ja ją teraz wyniosę gołą? Choć w jaki czafczar mogli ją ubrać. Toż spędzę najbliższych kilka lat oglądając świat w kratkę... Próbował ją obudzić, nawet wysyłał w jej stronę różne wstań!, pobudka! ale nie działało. Zrobił szybki remanent - jedne gatki bawełniane, jedne spodnie lniane, takaż koszula i dwa sandały. Jak by nie patrzeć, dwóch osób się tym nie bardzo obdzieli. W końcu ubrał ją w koszulę, sięgnęła do kolan. Podwinął rękawy... Wyglądała jak mumia egipska z częściowo poluzowanymi bandażami. Albo jak worek kartofli... - pomyślał Kovalik, biorąc ją na ręce. Ciekawe jak ja stąd wyjdę. Rozglądnął się. Oni biegli tam - no to my w takim razie w stroęe przeciwpołożną...
O dziwo nie trwało to długo. Korytarz pierwotnie szedł w górę, potem sukcesywnie zaczął opadać. Kovalik już, już miał dojść do wniosku że jednak trzeba wracać, gdy zobaczył kształt drzwi. Potężny zamek jednoznacznie wskazywał że nie należy tu wchodzić, na szczęście mechanizm otwierający był w środku. Poprzestawiał zasuwy i popchnął drzwi. Upał uderzył go z niesamowitą siłą. Za krzakami widział parking, dziesiątki pojazdów i setki turystów przelewały się z prawa na lewo. Wypatrzył ich autobus, skrzyżował w myślach palce i spokojnie podszedł do niego. Wszedł przez tylne drzwi i położył dziewczynę na tylnym siedzeniu. Woda. Potrzebuję wody. Gdzieś tu kierowca miał schowane butelki... Aaa, tu są - z chłodziarki nad głową wyciągnął swoją gruszkówke i dwie mineralne. Wypił jedną łapczywie po czym z druga w ręku obrócił się do tyłu. Zamarł. Dziewczyna zapinała właśnie ostatni guzik w swojej koszuli. Widząc jego zdumienie, wskazała na swój plecak a następnie wyciągnęła w jego stronę lnianą koszulę i wzrokiem pokazała żeby się ubrał. Kiedy skończył, dotknęła jego policzka, przytuliła się, powiedziała „danke” i z dziwnym wyrazem twarzy wyszła na zewnątrz. Kovalik ciężko klapnął na tylne siedzenie po czym pociągnął spory łyk gruszkówki. Małmazja... Trzeba będzie pamiętać żeby zawsze zostawiać gruszkóweczke w chłodni, pomyślał, biorąc kolejny, solidny łyk lekarstwa na wszelkie choroby. Przeciągnął się. W jego głowie zalęgło się twarde postanowienie zrezygnowania ze zwiedzania fabryki papirusu.
wtorek, 23 marca 2010
Deep diver
Łódką bujało lekko na krótkiej fali Morza Czerwonego. Kovalik leżał na górnym pokładzie i łapczywie chłonął fotony, które w obfitości lały się z niebieskiego nieba. Płynął na Abu Kafan, uważaną za jedna z piękniejszych raf w okolicy Safagi. Spod półprzymkniętych oczu leniwie wpatrywał się w linię brzegową po prawej. Piękno dwóch różnych odcieni niebieskiego - morza i nieba - przeciętych żółto-rdzawym pasem pustynnych gór nie pozwalało oderwać wzroku. Z lubością wciągnął ciepłe powietrze w którym zapach pustyni walczył o lepsze ze słono-wodorostową tonacją.
W sumie nie chciał lecieć. Na koncie zero kasy, karty kredytowe zapchane miał do granic możliwości, szpital jak zwykle miał opóźnienia w płatnościach. Jednak po ostatnich doświadczeniach doszedł do wniosku że tak dalej nie można. Toż od nadmiaru roboty nawet mały koń zdechnąć może. Ostatnim impulsem który popchnął go do desperackiego pogrążenia się w ruinie finansowej był telefon od Barnaby. Okazało się że nie może on lecieć na wykupione wcześniej wczasy a zgodnie z polityką firmy z która leciał, mógł odzyskać jedynie 50% poniesionych kosztów. Barnaba znany był ze swojej oszczędności, pieniądze traktował nabożnie i ze skupieniem, stąd jego szczodra oferta - leć, oddasz 80% jak będziesz miał. Święty by się skusił.
Na lotnisku wypatrywał znajomych twarzy, ostatecznie środowisko nurkowe nie jest wyjątkowo liczebne, jednak nikogo nie spotkał. Co robić. Opcja all-inclusive zapewniała darmowe drinki z palemką, a pięciodniowy pakiet nurkowy wykluczał możliwość zanudzenia się na śmierć. Dodatkową atrakcję stanowiły dwa głębokie nurkowania jakie miał nadzieję zrobić. Specjalnie z myślą o nich zapisał się na dodatkowy kursik, rozszerzający jego uprawnienia do 40 metrów. Zgodnie z polityka firmy PADI nazywało się to szalenie elegancko Deep Diver, w rzeczywistości wysłuchał pogadanki na temat ryzyka i objawów narkozy azotowej, przeliczył czasy przebywania pod wodą na powietrzu, policzył maksymalny nitrox, po czym wykonał dwa nurkowania. Pierwsze na 30 a drugie na 34 metry. Pojechał nawet w tym celu specjalnie do Hermanic; co prawda mógł niby spróbować przekroczyć wymagane 30 metrów w Zakrzówku, ale znawcy twierdzili że wynik takowegoż był dwunożny - albo się udo albo nie udo. Dodatkowym zniechęcaczem był smród siarkowodorowego bełtu na dnie, który potrafił ponoć prześladować człowieka długo po wykonaniu nurów. Wysiłek opłacił się - został posiadaczem ślicznego kartonika z delfinkami pozwalający mu nurkować na niewyobrażalną jak dla niego głębokość.
- Brieefing! - wykrzyczane z ostrym, niemieckim akcentem, wyrwało go z przyjemnych rozmyślań. Też akurat musiał się mu trafić niemiecki dive master. Pod wodę zabierał pół sklepu - twin jak do nurkowań głębokich, pełny zestaw różnego rodzaju szpejstwa, świczki, worki i nożyczki... Nawiedzony. Do tego Kovalik czuł się jak na kondycyjnym obozie wojskowym. Problem w tym że był jedynym Polakiem w grupie, partnerów do ewentualnego buntu nie miał - reszta ośmioosobowej grupy składała się z Niemców, którzy za zupełnie normalne uważali, że nurek ma się ubrać w trzydzieści sekund i być gotowym do skoku. Co nieodmiennie, mimo kilku wspólnie spędzonych dni, wzbudzało zdumienie Kovalika: Niemcy stawali karnie w rządku i na komendę „Aus!” lądowali w wodzie jak komando fok. Po pierwszym dniu, kiedy pchający z tyłu współnur wrzucił go na poprzedzającą kobietę - dzięki czemu Kovalik walnął żuchwą w jej butlę, a na jego plecach wylądował popychacz - zajmował ostentacyjnie ostatnie miejsce w rządku. Nie będzie mi Niemiec na plecy dżampał, mowy nima...
Hans szybko przekazał mu po angielsku to co wcześniej oznajmił swoim pobratymcom, narysował orientacyjną mapkę rafy, pokazał trasę i przewidywane głębokości, ustalił zakresy ciśnień w butli o których chciał być informowany i zapytał czy „Fersztejen” oraz „Alles gut?”. Po czym wskazał na zegarek, westchnął i powiedział „Funf minuten”. Już się naumiał że Kovalikowi „Drai minuten” nie mówi nic.
Kovalik zlazł na dół by się przekonać że w trakcie ich odprawy całe komando zdążyło się ubrać, założyć graty i ustawić karnie w kolejkę. Maski na czole, automaty w ręku... Łomatko. Skacząc raz na jednej, raz na drugiej nodze wbijał się w swoją funkiel-nówka 5 mm piankę. Złożył sprzęt, ustawił na ławce gotowy do zapięcia, szybko zarzucił graty na plecy, dociągnął sprzączki, założył rękawice, maskę i dumny spojrzał na Hansa, który ze stoickim spokojem stał i trzymał jego pas z ołowiem. Krrrrrrwwwwwwwi!!! - śladowe resztki genów spod Grunwaldu zawyły Kovalikowi pod czaszką na widok jego uśmiechniętej gęby, zrzucił graty, założył pas i zaczął od nowa drogę przez mękę. Szczęśliwie komando musiało dostać wcześniej rozkaz „Stillgestanden!!!” bo nawet jednemu oko nie drgnęło.
„Aus!!!” - łomot nóg zlał się z kolejnymi pluskami fok walących o powierzchnię morza. Kovalik sprawdził raz jeszcze czy wszystko gra, rozglądnął się dookoła i spokojnie dżampnał do wody. Lubił to uczucie. Nagle butla przestawała uwierać, sprzęt na plecach robił się praktycznie nieważki, a człowiek przenosił się do innego wszechświata. Hans wymienił pięć znaków poprawnej procedury zanurzeniowej, Kovalik zmałpował wszystkie gesty, sprawdził przyrządy, strzelił w komputer który ostatnio coś się włączać nie chciał bez dodatkowej zachęty i zanurkował. W parze miał młodą Niemkę która zazwyczaj płynęła ze swoimi przyjaciółmi trochę z przodu, robiąc im zdjęcia, więc Kowalik praktycznie zamykał grupę. Nawet tak wolał - nie musiał się rozglądać dookoła za szalonym dziewczęciem które pod wodą wykazywało cechy bardziej przystające do szurniętego nastolatka z ADHD niż członka narodu mającego w swojej puli genowej Bismarcka czy Ulryka von Jungingen.
Jako ze skiper wyrzucił ich z łódki dobre 50 merów od rafy, płynęli na głębokości ok 10 metrów, otoczeni z każdej strony błękitem. Słońce, stojące blisko zenitu, oświetlało całą grupę, cień Kovalika rzutowany na nieskończona głębię powtarzał wszystkie jego ruchy... Po raz pierwszy w życiu doświadczał tego co wcześniej opowiadali mu inni - dna nie było widać, miał wrażenie że szybuje, bardziej na kształt ducha w powietrzu niż stukilowego, obciążonego 20 kilogramami, chłopa. Na wprost kolor błękitu nieco zmienił tonację, Kovalik uniósł głowę i zobaczył majaczącą ścianę rafy. Dociągnął do grupy, wymienili się znakami że wszystko w porządku - OK-OK - po czym dive master spokojnie pociągnął ich w prawo. Dopłynęli do przesmyku w rafie,przepłynęli na jej wschodnią stronę i zgodnie z planem zeszli dość szybko w dół. Kovalika zamurowało. Pionowa ściana z której wyrastały, na kształt wielkich, dwumetrowych wachlarzy, ażurowe ramiona korali, zamieszkała była przez dziesiątki tysięcy ryb i rybek, które w stadach pływały to w jedną to w drugą stronę, szukając pożywienia. Wielobarwny tłum przewalał się leniwie niewiele sobie robiąc z bulgoczących stworów, przepływających obok. Ściana rafy ginęła gdzieś w dole, zgodnie z informacjami przekazanymi prze Hansa pionowy uskok miał ponad 100 metrów.
Zauważył że poprzedzająca go trójka zaczyna nawracać, sprawdził manometr, pokazał przepływającemu powyżej Hansowi że ma 110 barów i zgodnie z planem spokojnie zaczęli wychodzić na mniejszą głębokość. Wyrównali na 15 metrach. Życie zdecydowanie zmieniło się. Większe ryby zniknęły, ich miejsce zajęła drobnica w ilościach przekraczających wszelkie wyobrażenie. Czerwone, pomarańczowe, rude, niebieskie, w kropki, w ciapki i w paseczki... Niesłychane. Zaczęli dopływać do przesmyku. Kovalik rozglądnął się dookoła, jego współtowarzyszka w pogoni za jakąś rybką zamiast wpłynąć w przesmyk, zaczęła okrążać rafę po jej południowej stronie. Poczuł ukłucie niepokoju. Zaraza jedna, Hans wyraźnie podkreślał że wracają ta sama drogą, południowy koniec owiany był złą sławą. Kovalik zszedł nieco niżej i przyspieszył. Rzucił okiem na manomer - 7 barów. O powietrze nie było się co martwić, na 5 metrze z tą ilością można było wisieć i pół godziny. Wypłynął za załom w sam raz by dojrzeć, że dziewczyna znajduje się jakieś dwadzieścia metrów niżej. Kovalik nie zastanawiając się spuścił powietrze, ustawił się pionowo i przyspieszył jeszcze, jego Twin-Jet’y oddawały włożona energię zgodnie z zapewnieniami producenta, stopniowo zbliżał się do dziewczyny, nagle zza jej pleców wystrzeliła długa macka macka która owinęła się wokoło wyciągniętej ręki Kovalika. Nie namyślając się długo, pociągnął ją mocno, złapał dziewczę w pasie i ciął nożem, najpierw to co złapało go za przegub a potem macki oplatające brzuch partnerki. Stwór wychylił się zza pleców dziewczyny i zwrócił w jego stronę zielone oczy z których pociekły łzy. Niedobry, zdawały się mówić, jak żesz tak, jam tu na ciebie czekała a ty z nożem... ...choć, pohasać dziś na trawie... ...wpatrzony w nieziemską zieleń, promieniującą ciepłem i dobrocią, Kovalik puścił nóż i wyciągnął dłoń. Dotknął jej twarzy, przymknęła nieco oczy i uśmiechnęła się smutno. Zbliżył się, chciał całować te śliczne usteczka, pocieszyć, zapewnić że pod jego opieka nic się więcej złego stać nie może i w tym momencie poczuł ból w okolicy krocza. Jego współnur, nie certoląc się zbytnio, wyrżnął go kolanem w czułe miejsce, wyrywając z transu. Walcząc o odzyskanie oddechu, rzucił okiem na komputer. 58 metrów. Stwór gdzieś zniknął. Nacisnął inflator w jackecie i wolna ręką pokazał dziewczęciu znak wynurzenia. Kiwnęła głową, widział że pompuje ile wlezie, pracowali płetwami jak szaleni a mimo to komputer nie chciał potwierdzić że wychodzą na powierzchnię. 60 metrów. Bolała go głowa, jej twarz porosła mchem, z uszu wypłynęło malutkie Nemo i z odrazą dziubło go w palec. Coś złapało go za kark, długi, cętkowany wąż capnął jego towarzyszkę za kołnierz i nagle Kovalik poczuł że ciśnienie w uszach mu maleje... Rzucił okiem na komputer, mała ośmiornica gotowała sobie obiad na stosie jednorazowych zapalniczek, przymknął oko, wystawiła język i odwróciła się plecami. Odbiło mu się grochówka. Ktoś uderzył go w twarz. Hans z uwagą wpatrywał się mu w oczy. Ach, kochaniutki, ja hetero jestem, co też ci w głowie, toż ja taki nieumalowany... Bić się chcesz, chamie? - po drugim strzale w pysk ryknął groźnie w automat i zamachnął się do uderzenia. Poczuł że mu niedobrze. Strzelił pawia, ustnik wypadł mu z ust, wszystko wirowało, zamknął oczy. Dzizzazzz.... niech ktoś mnie zdejmie, ja chcę na ziemię, co mnie podkusiło żeby na kucyka wsiadać... Poczuł kolejne uderzenie, Hans włożył mu automat w zęby mało ich nie wybijając. Na migi zapytał OK? Kovalik potrząsnął głową, starając się dojść do siebie. Gdzie jesteśmy? Żadnej rafy, wisimy w toni... Komputer? 18 metrów. Podczepieni do bojki Hansa dryfowali sobie spokojnie. Zobaczył że Hans sprawdza mu manometr, rzucił okiem - pół bara. Komputer? Deco 14 minut... W życiu nie wystarczy, chyba że mi skrzela urosną, zarżał ponuro. Dziewczyna oddychała z hansowego podstawowego automatu, sam Hans wisiał na rezerwowym. Gdy złapał wzrok Kovalika, na migi pokazał żeby wymieniali się ustnikiem zdziewczyną. Dwa wdechy - oddać ustnik. Dwa wdechy - oddać ustnik. Czuł jak powoli wraca do rzeczywistości. Hans stopniowo podnosił ich na lince, w końcu odstali swoje, Kovalik pokazał na migi, że jego komp uznał deco za zakończone, Hans w odpowiedzi pokazał że dziewczyna ma jeszcze 6 minut i dał Kovalikowi znak żeby spadał. Wyszedł na powierzchnię i rozglądnął się dookoła. Ich łódka znajdowała się w odległości 30 - 40 metrów. Ktoś machał na niego ale pomyślał że zostanie z Hansem i dziewczyną. Głupio mu było odpłynąć. W końcu sprawę rozwiązali tubylcy, którzy podpłynęli z lina i zawlekli go na łódkę.
Siedział na górnym pokładzie i pił herbatę. Mocna, gorąca, z kardamonem i toną cukru. Po wyjściu z wody Hans uparł się żeby oddychali czystym tlenem, jako że butla była jedna więc siedzieli koło siebie i wymieniali się automatem, zupełnie jak pod wodą. W końcu problem sam się rozwiązał bo skończył się tlen. Dostali po butelce wody w celu nawodnienia i herbacie - żeby się zagrzać. Niech ta będzie. Wolałby co prawda solidną banię, czuł jak trzęsą mu się ręce, ale Hans był nieubłagany. Żadnego alkoholu. Dziewczyna zniknęła żeby się przebrać, Kovalik też poczuł że przyda mu się polar. Wyszedł na pokład i zapatrzył się w dal. Morze leniwie falowało, leciutka bryza mierzwiła mu włosy, spokój tego miejsca był zupełnie nie na miejscu po horrorze który przeżyli. Choć jeden mały piorun, burza jakaś... pomyślał ponuro Kovalik. Z tyłu usłyszał że ktoś się zbliża, odwrócił się, podchodziła jego towarzyszka. Nawet ładniusia - uśmiechnął się promiennie od ucha do ucha. Co prawda dziewczyna nie mówiła po angielsku a Kovalik po niemiecku ale ostatecznie w czasie seksu wcale nie trzeba rozmawiać... Dziewczyna podeszła i miękkim ruchem uniosła trzymany w ręku jacket... Z wyrzutem w oczach pokazała mu pocięte pasy i zapięcia... Uśmiech powoli spełzł mu z twarzy... Oż w mordę... No cegój sie tak patrzy... Toż ta zielonooka maszkara by cię tam zjadła... Ja tylko niosłem pomoc...
W sumie nie chciał lecieć. Na koncie zero kasy, karty kredytowe zapchane miał do granic możliwości, szpital jak zwykle miał opóźnienia w płatnościach. Jednak po ostatnich doświadczeniach doszedł do wniosku że tak dalej nie można. Toż od nadmiaru roboty nawet mały koń zdechnąć może. Ostatnim impulsem który popchnął go do desperackiego pogrążenia się w ruinie finansowej był telefon od Barnaby. Okazało się że nie może on lecieć na wykupione wcześniej wczasy a zgodnie z polityką firmy z która leciał, mógł odzyskać jedynie 50% poniesionych kosztów. Barnaba znany był ze swojej oszczędności, pieniądze traktował nabożnie i ze skupieniem, stąd jego szczodra oferta - leć, oddasz 80% jak będziesz miał. Święty by się skusił.
Na lotnisku wypatrywał znajomych twarzy, ostatecznie środowisko nurkowe nie jest wyjątkowo liczebne, jednak nikogo nie spotkał. Co robić. Opcja all-inclusive zapewniała darmowe drinki z palemką, a pięciodniowy pakiet nurkowy wykluczał możliwość zanudzenia się na śmierć. Dodatkową atrakcję stanowiły dwa głębokie nurkowania jakie miał nadzieję zrobić. Specjalnie z myślą o nich zapisał się na dodatkowy kursik, rozszerzający jego uprawnienia do 40 metrów. Zgodnie z polityka firmy PADI nazywało się to szalenie elegancko Deep Diver, w rzeczywistości wysłuchał pogadanki na temat ryzyka i objawów narkozy azotowej, przeliczył czasy przebywania pod wodą na powietrzu, policzył maksymalny nitrox, po czym wykonał dwa nurkowania. Pierwsze na 30 a drugie na 34 metry. Pojechał nawet w tym celu specjalnie do Hermanic; co prawda mógł niby spróbować przekroczyć wymagane 30 metrów w Zakrzówku, ale znawcy twierdzili że wynik takowegoż był dwunożny - albo się udo albo nie udo. Dodatkowym zniechęcaczem był smród siarkowodorowego bełtu na dnie, który potrafił ponoć prześladować człowieka długo po wykonaniu nurów. Wysiłek opłacił się - został posiadaczem ślicznego kartonika z delfinkami pozwalający mu nurkować na niewyobrażalną jak dla niego głębokość.
- Brieefing! - wykrzyczane z ostrym, niemieckim akcentem, wyrwało go z przyjemnych rozmyślań. Też akurat musiał się mu trafić niemiecki dive master. Pod wodę zabierał pół sklepu - twin jak do nurkowań głębokich, pełny zestaw różnego rodzaju szpejstwa, świczki, worki i nożyczki... Nawiedzony. Do tego Kovalik czuł się jak na kondycyjnym obozie wojskowym. Problem w tym że był jedynym Polakiem w grupie, partnerów do ewentualnego buntu nie miał - reszta ośmioosobowej grupy składała się z Niemców, którzy za zupełnie normalne uważali, że nurek ma się ubrać w trzydzieści sekund i być gotowym do skoku. Co nieodmiennie, mimo kilku wspólnie spędzonych dni, wzbudzało zdumienie Kovalika: Niemcy stawali karnie w rządku i na komendę „Aus!” lądowali w wodzie jak komando fok. Po pierwszym dniu, kiedy pchający z tyłu współnur wrzucił go na poprzedzającą kobietę - dzięki czemu Kovalik walnął żuchwą w jej butlę, a na jego plecach wylądował popychacz - zajmował ostentacyjnie ostatnie miejsce w rządku. Nie będzie mi Niemiec na plecy dżampał, mowy nima...
Hans szybko przekazał mu po angielsku to co wcześniej oznajmił swoim pobratymcom, narysował orientacyjną mapkę rafy, pokazał trasę i przewidywane głębokości, ustalił zakresy ciśnień w butli o których chciał być informowany i zapytał czy „Fersztejen” oraz „Alles gut?”. Po czym wskazał na zegarek, westchnął i powiedział „Funf minuten”. Już się naumiał że Kovalikowi „Drai minuten” nie mówi nic.
Kovalik zlazł na dół by się przekonać że w trakcie ich odprawy całe komando zdążyło się ubrać, założyć graty i ustawić karnie w kolejkę. Maski na czole, automaty w ręku... Łomatko. Skacząc raz na jednej, raz na drugiej nodze wbijał się w swoją funkiel-nówka 5 mm piankę. Złożył sprzęt, ustawił na ławce gotowy do zapięcia, szybko zarzucił graty na plecy, dociągnął sprzączki, założył rękawice, maskę i dumny spojrzał na Hansa, który ze stoickim spokojem stał i trzymał jego pas z ołowiem. Krrrrrrwwwwwwwi!!! - śladowe resztki genów spod Grunwaldu zawyły Kovalikowi pod czaszką na widok jego uśmiechniętej gęby, zrzucił graty, założył pas i zaczął od nowa drogę przez mękę. Szczęśliwie komando musiało dostać wcześniej rozkaz „Stillgestanden!!!” bo nawet jednemu oko nie drgnęło.
„Aus!!!” - łomot nóg zlał się z kolejnymi pluskami fok walących o powierzchnię morza. Kovalik sprawdził raz jeszcze czy wszystko gra, rozglądnął się dookoła i spokojnie dżampnał do wody. Lubił to uczucie. Nagle butla przestawała uwierać, sprzęt na plecach robił się praktycznie nieważki, a człowiek przenosił się do innego wszechświata. Hans wymienił pięć znaków poprawnej procedury zanurzeniowej, Kovalik zmałpował wszystkie gesty, sprawdził przyrządy, strzelił w komputer który ostatnio coś się włączać nie chciał bez dodatkowej zachęty i zanurkował. W parze miał młodą Niemkę która zazwyczaj płynęła ze swoimi przyjaciółmi trochę z przodu, robiąc im zdjęcia, więc Kowalik praktycznie zamykał grupę. Nawet tak wolał - nie musiał się rozglądać dookoła za szalonym dziewczęciem które pod wodą wykazywało cechy bardziej przystające do szurniętego nastolatka z ADHD niż członka narodu mającego w swojej puli genowej Bismarcka czy Ulryka von Jungingen.
Jako ze skiper wyrzucił ich z łódki dobre 50 merów od rafy, płynęli na głębokości ok 10 metrów, otoczeni z każdej strony błękitem. Słońce, stojące blisko zenitu, oświetlało całą grupę, cień Kovalika rzutowany na nieskończona głębię powtarzał wszystkie jego ruchy... Po raz pierwszy w życiu doświadczał tego co wcześniej opowiadali mu inni - dna nie było widać, miał wrażenie że szybuje, bardziej na kształt ducha w powietrzu niż stukilowego, obciążonego 20 kilogramami, chłopa. Na wprost kolor błękitu nieco zmienił tonację, Kovalik uniósł głowę i zobaczył majaczącą ścianę rafy. Dociągnął do grupy, wymienili się znakami że wszystko w porządku - OK-OK - po czym dive master spokojnie pociągnął ich w prawo. Dopłynęli do przesmyku w rafie,przepłynęli na jej wschodnią stronę i zgodnie z planem zeszli dość szybko w dół. Kovalika zamurowało. Pionowa ściana z której wyrastały, na kształt wielkich, dwumetrowych wachlarzy, ażurowe ramiona korali, zamieszkała była przez dziesiątki tysięcy ryb i rybek, które w stadach pływały to w jedną to w drugą stronę, szukając pożywienia. Wielobarwny tłum przewalał się leniwie niewiele sobie robiąc z bulgoczących stworów, przepływających obok. Ściana rafy ginęła gdzieś w dole, zgodnie z informacjami przekazanymi prze Hansa pionowy uskok miał ponad 100 metrów.
Zauważył że poprzedzająca go trójka zaczyna nawracać, sprawdził manometr, pokazał przepływającemu powyżej Hansowi że ma 110 barów i zgodnie z planem spokojnie zaczęli wychodzić na mniejszą głębokość. Wyrównali na 15 metrach. Życie zdecydowanie zmieniło się. Większe ryby zniknęły, ich miejsce zajęła drobnica w ilościach przekraczających wszelkie wyobrażenie. Czerwone, pomarańczowe, rude, niebieskie, w kropki, w ciapki i w paseczki... Niesłychane. Zaczęli dopływać do przesmyku. Kovalik rozglądnął się dookoła, jego współtowarzyszka w pogoni za jakąś rybką zamiast wpłynąć w przesmyk, zaczęła okrążać rafę po jej południowej stronie. Poczuł ukłucie niepokoju. Zaraza jedna, Hans wyraźnie podkreślał że wracają ta sama drogą, południowy koniec owiany był złą sławą. Kovalik zszedł nieco niżej i przyspieszył. Rzucił okiem na manomer - 7 barów. O powietrze nie było się co martwić, na 5 metrze z tą ilością można było wisieć i pół godziny. Wypłynął za załom w sam raz by dojrzeć, że dziewczyna znajduje się jakieś dwadzieścia metrów niżej. Kovalik nie zastanawiając się spuścił powietrze, ustawił się pionowo i przyspieszył jeszcze, jego Twin-Jet’y oddawały włożona energię zgodnie z zapewnieniami producenta, stopniowo zbliżał się do dziewczyny, nagle zza jej pleców wystrzeliła długa macka macka która owinęła się wokoło wyciągniętej ręki Kovalika. Nie namyślając się długo, pociągnął ją mocno, złapał dziewczę w pasie i ciął nożem, najpierw to co złapało go za przegub a potem macki oplatające brzuch partnerki. Stwór wychylił się zza pleców dziewczyny i zwrócił w jego stronę zielone oczy z których pociekły łzy. Niedobry, zdawały się mówić, jak żesz tak, jam tu na ciebie czekała a ty z nożem... ...choć, pohasać dziś na trawie... ...wpatrzony w nieziemską zieleń, promieniującą ciepłem i dobrocią, Kovalik puścił nóż i wyciągnął dłoń. Dotknął jej twarzy, przymknęła nieco oczy i uśmiechnęła się smutno. Zbliżył się, chciał całować te śliczne usteczka, pocieszyć, zapewnić że pod jego opieka nic się więcej złego stać nie może i w tym momencie poczuł ból w okolicy krocza. Jego współnur, nie certoląc się zbytnio, wyrżnął go kolanem w czułe miejsce, wyrywając z transu. Walcząc o odzyskanie oddechu, rzucił okiem na komputer. 58 metrów. Stwór gdzieś zniknął. Nacisnął inflator w jackecie i wolna ręką pokazał dziewczęciu znak wynurzenia. Kiwnęła głową, widział że pompuje ile wlezie, pracowali płetwami jak szaleni a mimo to komputer nie chciał potwierdzić że wychodzą na powierzchnię. 60 metrów. Bolała go głowa, jej twarz porosła mchem, z uszu wypłynęło malutkie Nemo i z odrazą dziubło go w palec. Coś złapało go za kark, długi, cętkowany wąż capnął jego towarzyszkę za kołnierz i nagle Kovalik poczuł że ciśnienie w uszach mu maleje... Rzucił okiem na komputer, mała ośmiornica gotowała sobie obiad na stosie jednorazowych zapalniczek, przymknął oko, wystawiła język i odwróciła się plecami. Odbiło mu się grochówka. Ktoś uderzył go w twarz. Hans z uwagą wpatrywał się mu w oczy. Ach, kochaniutki, ja hetero jestem, co też ci w głowie, toż ja taki nieumalowany... Bić się chcesz, chamie? - po drugim strzale w pysk ryknął groźnie w automat i zamachnął się do uderzenia. Poczuł że mu niedobrze. Strzelił pawia, ustnik wypadł mu z ust, wszystko wirowało, zamknął oczy. Dzizzazzz.... niech ktoś mnie zdejmie, ja chcę na ziemię, co mnie podkusiło żeby na kucyka wsiadać... Poczuł kolejne uderzenie, Hans włożył mu automat w zęby mało ich nie wybijając. Na migi zapytał OK? Kovalik potrząsnął głową, starając się dojść do siebie. Gdzie jesteśmy? Żadnej rafy, wisimy w toni... Komputer? 18 metrów. Podczepieni do bojki Hansa dryfowali sobie spokojnie. Zobaczył że Hans sprawdza mu manometr, rzucił okiem - pół bara. Komputer? Deco 14 minut... W życiu nie wystarczy, chyba że mi skrzela urosną, zarżał ponuro. Dziewczyna oddychała z hansowego podstawowego automatu, sam Hans wisiał na rezerwowym. Gdy złapał wzrok Kovalika, na migi pokazał żeby wymieniali się ustnikiem zdziewczyną. Dwa wdechy - oddać ustnik. Dwa wdechy - oddać ustnik. Czuł jak powoli wraca do rzeczywistości. Hans stopniowo podnosił ich na lince, w końcu odstali swoje, Kovalik pokazał na migi, że jego komp uznał deco za zakończone, Hans w odpowiedzi pokazał że dziewczyna ma jeszcze 6 minut i dał Kovalikowi znak żeby spadał. Wyszedł na powierzchnię i rozglądnął się dookoła. Ich łódka znajdowała się w odległości 30 - 40 metrów. Ktoś machał na niego ale pomyślał że zostanie z Hansem i dziewczyną. Głupio mu było odpłynąć. W końcu sprawę rozwiązali tubylcy, którzy podpłynęli z lina i zawlekli go na łódkę.
Siedział na górnym pokładzie i pił herbatę. Mocna, gorąca, z kardamonem i toną cukru. Po wyjściu z wody Hans uparł się żeby oddychali czystym tlenem, jako że butla była jedna więc siedzieli koło siebie i wymieniali się automatem, zupełnie jak pod wodą. W końcu problem sam się rozwiązał bo skończył się tlen. Dostali po butelce wody w celu nawodnienia i herbacie - żeby się zagrzać. Niech ta będzie. Wolałby co prawda solidną banię, czuł jak trzęsą mu się ręce, ale Hans był nieubłagany. Żadnego alkoholu. Dziewczyna zniknęła żeby się przebrać, Kovalik też poczuł że przyda mu się polar. Wyszedł na pokład i zapatrzył się w dal. Morze leniwie falowało, leciutka bryza mierzwiła mu włosy, spokój tego miejsca był zupełnie nie na miejscu po horrorze który przeżyli. Choć jeden mały piorun, burza jakaś... pomyślał ponuro Kovalik. Z tyłu usłyszał że ktoś się zbliża, odwrócił się, podchodziła jego towarzyszka. Nawet ładniusia - uśmiechnął się promiennie od ucha do ucha. Co prawda dziewczyna nie mówiła po angielsku a Kovalik po niemiecku ale ostatecznie w czasie seksu wcale nie trzeba rozmawiać... Dziewczyna podeszła i miękkim ruchem uniosła trzymany w ręku jacket... Z wyrzutem w oczach pokazała mu pocięte pasy i zapięcia... Uśmiech powoli spełzł mu z twarzy... Oż w mordę... No cegój sie tak patrzy... Toż ta zielonooka maszkara by cię tam zjadła... Ja tylko niosłem pomoc...
poniedziałek, 22 marca 2010
Artificial Intelligence
Spielberg popełnił ten film w 2001, w roli głównej obsadzając Halley Joel Osment'a (ten od "I see dead people" z filmu "The sixth sense"). Dość ciekawa opowieść o pierwszym robocie, którego zaprogramowano tak by posiadał uczucia. Warstwa narracyjna jest dość konwencjonalna. Para, której dziecko zostało zamrożone by doczekać czasów w których jego choroba będzie uleczalna, dostaje robota, który ma być surogatem obiektu rodzicielskich uczuć. Piekielny cyrograf jest prosty - matka ma sama się zdecydować czy zainicjować program symulujący uczucia, jednak gdy to nastąpi, jedynym sposobem wyłączenia go jest destrukcja robota. Zobaczymy nieludzkie uczucia i ludzi bez uczuć. Wymieszane dość tendencyjnie i przewidywalnie. Ostatecznie to właśnie robot wyjdzie z emocjonalnego magla bez skazy.
Akcji nie opowiem, jeżeli ktoś jest ciekaw, polecam FilmWeb .
Najciekawsze rzeczy jednakowoż dzieją się w warstwie - nazwijmy to - pozanarracyjnej. Film mianowicie stawia dość paskudne pytania o naszą odpowiedzialność za granie uczuciami innych. Co tak naprawdę wolno - a co nie. Gdzie kończy się zabawa, a zaczyna zwykłe, humanitarne okrucieństwo.
Polecam.
Pełna Pink Lady.
piątek, 19 marca 2010
Donors
Bycie dawcą piękna sprawa jest. Człowiek czuje się wręcz - szlachetnie - ofiarowując nieznanym beneficjentom swoje doczesne podroby szczątki. W Polsce - wiadomo. Procedura ustalona, doktory, komisje i cuda niewidy. Ekstrapolacja doświadczeń to jednak straszna rzecz - myślałem że w każdym cywilizowanym kraju tak się dzieje. Nic bardziej mylnego...
Jak donosi prasa, pacjent po nieudanej reanimacji został uznany za zmarłego. Jednakowoż narządów nie zdążono mu pobrać bo w trakcie procedury zaczął reagować na ból i aktywnie opędzać się od biorców łapami. Początki transplantologii w Kinszasie? Nie, nie... 2009, UK. Procedura ta na wyspie jest do tego stopnia uznaniowa, że w zasadzie nikt nie wie kto i ile razy ma próbę powtórzyć. W gajdlansie stoi: dwóch doktorów ma powtórzyć badanie dwukrotnie. Proste? Bynajmniej...
Są szpitale gdzie procedurę wykonuje dwóch doktorów razem a następnie powtarzają to ponownie razem. Są takie gdzie wykonują to ci sami, ale oddzielnie. Są takie co wykonuje pierwszy set - razem, po czym drugi set - tez razem .A są tez takie co pierwsze dwa badania wykonuje dwóch doktorów oddzielnie - a następnie dwóch kolejnych wykonuje to jeszcze raz. Tez oddzielnie. Jeżeli ktoś się spocił czytając to, proszę pomyśleć ile kosztuje pisanie powyższych wywodów...
Słysząc powyższe rewelacje nie zdzierżyłem, podszedłem do prelegenta i zapytałem osochozi. Czemu nikt takowej procedury - a jest ona dość ważna, wydawać by się mogło, dużo ważniejsza niż procedura na ten przykład żucia gumy przed zabiegiem - nie napisał. I tu wyszła znowuż różnica między polskim systemem zamordyzmu koordynacji pionowej a poziomym systemem dekompozycji organizacyjnej w Jukeju. Mianowicie oni napisali do konsultantów coby wypowiedzieli się na temat draftu gajdlansa - i otrzymali 6 tysięcy różnych propozycji.
Konsesus jest spodziewany w czterdziestym czwartym.
Dwa tysiące. Czterdziestym czwartym.
MR. BROWN: Tak?
MAN: Hello. Uhh, możemy pobrać pańską wątrobę?
MR. BROWN: Moją co?
MAN: Pańską woątrobę. To duży, ehh, gruczołowy organ w pańskim brzuchu.
ERIC: [sniff]
MAN: Wie pan, taki, uh,-- jest czerwono-brązowy. Rodzaj pewnego, uhh,--
MR. BROWN: Taa,-- y-- y-- taak, wiem co to jest, ale... ja go używam, eh.
ERIC: Chwileczkę.
MR. BROWN: Hey! Hey! Stop!
ERIC: Facet, nie rżnij głupa.
MR. BROWN: Stop! Hey! Hey! Stop. Hey!
MAN: A ku ku.
MR. BROWN: zo - zostaw to!.
MAN: Co to jest, ha?
MR. BROWN: Karta dawcy wątroby.
MAN: nie musimy nic więcej tłumaczyc, prawda?
ERIC: Nie!
MR. BROWN: Panowie! Nie mogę wam teraz tego dać. Przecież tu pisze: "W przypadku śmierci". Uh. Oh! Ah. Ah. Eh.
MAN: Do tej pory nikt, komu pobraliśmy wątrobę, nie przeżył.
MR. BROWN: Agh.
ERIC: Przosze się tu położyć. To zajmie tylko chwileczkę
MR. BROWN: [wrzeszczy]
MAN: Zapnij to.
MR. BROWN: [wrzeszczy]
MRS. BROWN: 'Chwila. Co tu sie dzieje?
MAN: Uh, on własnie oddaje wątrobę.
MR. BROWN: [wrzeszczy]
MRS. BROWN: To przez tą durną kartę?
MAN: W rzeczy samej, prosze pani.
MR. BROWN: [wrzeszczy]
MRS. BROWN: Cały on!
MR. BROWN: [wrzeszczy]
MRS. BROWN: Łazi do tej durnej biblioteki, widzi kolejną akcje dobroczynną i wraca do domu pełen dobrych intencji.
MR. BROWN: [wrzeszczy]
MRS. BROWN: Oddjae krew. Bada leki na grypę. Ten rodzaj działalności.
MAN: Oh.
MR. BROWN: [wrzeszczy]
ERIC: Ehh.
MRS. BROWN: Co panowie, uh,-- tak an marginesie, co z nimi robicie?
ERIC: One wszystki będą ratować życie ludzkiem.
MRS. BROWN: Mmm. To to co zawsze powtarza. 'To wszystko dla dobra kraju', tak zwykł mówić.
MR. BROWN: [wrzeszczy]
MRS. BROWN: Myslicie że to wszytko dla dobra kraju?
MR. BROWN: [wrzeszczy]
MAN: Hm?
MRS. BROWN: Myslicie że to wszytko dla dobra kraju?
MAN: Cóż, nie mamy o tym zielonego pojęcia, prosze pani. My po prostu, uh, wie pani, wykonujemy nasza pracę.
MR. BROWN: [wrzeszczy]
MRS. BROWN: Więc nie jesteście...lekarzami??
MR. BROWN: [wrzeszczy]
MAN: Na litość boska, oczywiście że nie.
MR. BROWN: [wrzeszczy]
MAN and ERIC: [śmieją się]
YOUNG MAN: Mamo. Tato. Wychodzę. Wrócę koło siódmej.
MAN and ERIC: [śmieją się]
MRS. BROWN: OK, synu. Uważaj na siebie.
MR. BROWN: [wrzeszczy]
MAN: Oh. teraz.
ERIC: M-hmm.
MR. BROWN: [wrzeszczy]
MRS. BROWN: Czy panowie, um,...
ERIC: [mruczy]
MAN: Tak, słucham?
MRS. BROWN: ...napijecie sie panowie herbaty?
MR. BROWN: [wrzeszczy]
MAN: Było by doprawdy bardzo miło.
MRS. BROWN: Oh.
MAN: Dziękuję.
MR. BROWN: [wrzeszczy]
MAN: Stokrotne dzieki, prosze pani.
MR. BROWN: [wrzeszczy]
MAN: Dziękuję.
MR. BROWN: [wrzeszczy]
MAN: Oh, eh,-- myslałem że już nigdy nie zapyta.
ERIC: Wiesz jak to jest.
MR. BROWN: [wrzeszczy]
MAN: Uhh, zdaje sobie pani sprawę że on, tego, musi być, uh,... tego, martwy,... zgodnie z warunkami ogólnymi, uh, zanim odda swoją wątrobę.
MRS. BROWN: Cóż, mówiłam mu o tym, ale nigdy mnie nie słucha. Głupi chłop!
MR. BROWN: [wrzeszczy]
MAN: Tak się zastanawiałem, ehh,... Tego, wie pani,co pani bedzie robic po tym wszystkim. Znaczy, [sniff] zostanie pani sama,... czy jest ktoś, eee,... cóż, ktoś inny, tego....na horyzoncie?
MRS. BROWN: Jestem za stara na takie rzeczy. Mój czas już minął.
MAN: Wcale nie! Jest pani bardzo atrakcyjną kobietą!.
MRS. BROWN: Na pewno nie myślę o kolejnym zamążpójściu.
MAN: Na pewno?
MRS. BROWN: Na pewno.
[pause]
MAN: Czy możemy w związku z tym - dostać pani wątrobę?
MRS. BROWN: Oh. nie, Chyb abym się... bała.
MAN: AW porządku. [snap] Coś pani powiem. |Prosze spojrzeć. Prosze posłuchac piosenki.
MAN IN PINK: Whenever life gets you down, Mrs. Brown,
And things seem hard or tough,
[clunk]
And people are stupid, obnoxious, or daft,
And you feel that you've had quite enough,
[boom]
[singing]
Just remember that you're standing on a planet that's evolving
And revolving at nine hundred miles an hour,
That's orbiting at nineteen miles a second, so it's reckoned,
A sun that is the source of all our power.
The sun and you and me and all the stars that we can see
Are moving at a million miles a day
In an outer spiral arm, at forty thousand miles an hour,
Of the galaxy we call the 'Milky Way'.
Our galaxy itself contains a hundred billion stars.
It's a hundred thousand light years side to side.
It bulges in the middle, sixteen thousand light years thick,
But out by us, it's just three thousand light years wide.
We're thirty thousand light years from galactic central point.
We go 'round every two hundred million years,
And our galaxy is only one of millions of billions
In this amazing and expanding universe.
[boom]
[slurp]
The universe itself keeps on expanding and expanding
In all of the directions it can whizz
As fast as it can go, at the speed of light, you know,
Twelve million miles a minute, and that's the fastest speed there is.
So remember, when you're feeling very small and insecure,
How amazingly unlikely is your birth,
And pray that there's intelligent life somewhere up in space,
'Cause there's bugger all down here on Earth.
[clunk]
MRS. BROWN: [sigh] Makes you feel so, sort of, insignificant, doesn't it?
MAN: Yeah. Yeah. [sniff] Can we have your liver, then?
MRS. BROWN: Yeah. All right. You talked me into it.
MAN: Eric! [clap]
Jak donosi prasa, pacjent po nieudanej reanimacji został uznany za zmarłego. Jednakowoż narządów nie zdążono mu pobrać bo w trakcie procedury zaczął reagować na ból i aktywnie opędzać się od biorców łapami. Początki transplantologii w Kinszasie? Nie, nie... 2009, UK. Procedura ta na wyspie jest do tego stopnia uznaniowa, że w zasadzie nikt nie wie kto i ile razy ma próbę powtórzyć. W gajdlansie stoi: dwóch doktorów ma powtórzyć badanie dwukrotnie. Proste? Bynajmniej...
Są szpitale gdzie procedurę wykonuje dwóch doktorów razem a następnie powtarzają to ponownie razem. Są takie gdzie wykonują to ci sami, ale oddzielnie. Są takie co wykonuje pierwszy set - razem, po czym drugi set - tez razem .A są tez takie co pierwsze dwa badania wykonuje dwóch doktorów oddzielnie - a następnie dwóch kolejnych wykonuje to jeszcze raz. Tez oddzielnie. Jeżeli ktoś się spocił czytając to, proszę pomyśleć ile kosztuje pisanie powyższych wywodów...
Słysząc powyższe rewelacje nie zdzierżyłem, podszedłem do prelegenta i zapytałem osochozi. Czemu nikt takowej procedury - a jest ona dość ważna, wydawać by się mogło, dużo ważniejsza niż procedura na ten przykład żucia gumy przed zabiegiem - nie napisał. I tu wyszła znowuż różnica między polskim systemem zamordyzmu koordynacji pionowej a poziomym systemem dekompozycji organizacyjnej w Jukeju. Mianowicie oni napisali do konsultantów coby wypowiedzieli się na temat draftu gajdlansa - i otrzymali 6 tysięcy różnych propozycji.
Konsesus jest spodziewany w czterdziestym czwartym.
Dwa tysiące. Czterdziestym czwartym.
MR. BROWN: Tak?
MAN: Hello. Uhh, możemy pobrać pańską wątrobę?
MR. BROWN: Moją co?
MAN: Pańską woątrobę. To duży, ehh, gruczołowy organ w pańskim brzuchu.
ERIC: [sniff]
MAN: Wie pan, taki, uh,-- jest czerwono-brązowy. Rodzaj pewnego, uhh,--
MR. BROWN: Taa,-- y-- y-- taak, wiem co to jest, ale... ja go używam, eh.
ERIC: Chwileczkę.
MR. BROWN: Hey! Hey! Stop!
ERIC: Facet, nie rżnij głupa.
MR. BROWN: Stop! Hey! Hey! Stop. Hey!
MAN: A ku ku.
MR. BROWN: zo - zostaw to!.
MAN: Co to jest, ha?
MR. BROWN: Karta dawcy wątroby.
MAN: nie musimy nic więcej tłumaczyc, prawda?
ERIC: Nie!
MR. BROWN: Panowie! Nie mogę wam teraz tego dać. Przecież tu pisze: "W przypadku śmierci". Uh. Oh! Ah. Ah. Eh.
MAN: Do tej pory nikt, komu pobraliśmy wątrobę, nie przeżył.
MR. BROWN: Agh.
ERIC: Przosze się tu położyć. To zajmie tylko chwileczkę
MR. BROWN: [wrzeszczy]
MAN: Zapnij to.
MR. BROWN: [wrzeszczy]
MRS. BROWN: 'Chwila. Co tu sie dzieje?
MAN: Uh, on własnie oddaje wątrobę.
MR. BROWN: [wrzeszczy]
MRS. BROWN: To przez tą durną kartę?
MAN: W rzeczy samej, prosze pani.
MR. BROWN: [wrzeszczy]
MRS. BROWN: Cały on!
MR. BROWN: [wrzeszczy]
MRS. BROWN: Łazi do tej durnej biblioteki, widzi kolejną akcje dobroczynną i wraca do domu pełen dobrych intencji.
MR. BROWN: [wrzeszczy]
MRS. BROWN: Oddjae krew. Bada leki na grypę. Ten rodzaj działalności.
MAN: Oh.
MR. BROWN: [wrzeszczy]
ERIC: Ehh.
MRS. BROWN: Co panowie, uh,-- tak an marginesie, co z nimi robicie?
ERIC: One wszystki będą ratować życie ludzkiem.
MRS. BROWN: Mmm. To to co zawsze powtarza. 'To wszystko dla dobra kraju', tak zwykł mówić.
MR. BROWN: [wrzeszczy]
MRS. BROWN: Myslicie że to wszytko dla dobra kraju?
MR. BROWN: [wrzeszczy]
MAN: Hm?
MRS. BROWN: Myslicie że to wszytko dla dobra kraju?
MAN: Cóż, nie mamy o tym zielonego pojęcia, prosze pani. My po prostu, uh, wie pani, wykonujemy nasza pracę.
MR. BROWN: [wrzeszczy]
MRS. BROWN: Więc nie jesteście...lekarzami??
MR. BROWN: [wrzeszczy]
MAN: Na litość boska, oczywiście że nie.
MR. BROWN: [wrzeszczy]
MAN and ERIC: [śmieją się]
YOUNG MAN: Mamo. Tato. Wychodzę. Wrócę koło siódmej.
MAN and ERIC: [śmieją się]
MRS. BROWN: OK, synu. Uważaj na siebie.
MR. BROWN: [wrzeszczy]
MAN: Oh. teraz.
ERIC: M-hmm.
MR. BROWN: [wrzeszczy]
MRS. BROWN: Czy panowie, um,...
ERIC: [mruczy]
MAN: Tak, słucham?
MRS. BROWN: ...napijecie sie panowie herbaty?
MR. BROWN: [wrzeszczy]
MAN: Było by doprawdy bardzo miło.
MRS. BROWN: Oh.
MAN: Dziękuję.
MR. BROWN: [wrzeszczy]
MAN: Stokrotne dzieki, prosze pani.
MR. BROWN: [wrzeszczy]
MAN: Dziękuję.
MR. BROWN: [wrzeszczy]
MAN: Oh, eh,-- myslałem że już nigdy nie zapyta.
ERIC: Wiesz jak to jest.
MR. BROWN: [wrzeszczy]
MAN: Uhh, zdaje sobie pani sprawę że on, tego, musi być, uh,... tego, martwy,... zgodnie z warunkami ogólnymi, uh, zanim odda swoją wątrobę.
MRS. BROWN: Cóż, mówiłam mu o tym, ale nigdy mnie nie słucha. Głupi chłop!
MR. BROWN: [wrzeszczy]
MAN: Tak się zastanawiałem, ehh,... Tego, wie pani,co pani bedzie robic po tym wszystkim. Znaczy, [sniff] zostanie pani sama,... czy jest ktoś, eee,... cóż, ktoś inny, tego....na horyzoncie?
MRS. BROWN: Jestem za stara na takie rzeczy. Mój czas już minął.
MAN: Wcale nie! Jest pani bardzo atrakcyjną kobietą!.
MRS. BROWN: Na pewno nie myślę o kolejnym zamążpójściu.
MAN: Na pewno?
MRS. BROWN: Na pewno.
[pause]
MAN: Czy możemy w związku z tym - dostać pani wątrobę?
MRS. BROWN: Oh. nie, Chyb abym się... bała.
MAN: AW porządku. [snap] Coś pani powiem. |Prosze spojrzeć. Prosze posłuchac piosenki.
MAN IN PINK: Whenever life gets you down, Mrs. Brown,
And things seem hard or tough,
[clunk]
And people are stupid, obnoxious, or daft,
And you feel that you've had quite enough,
[boom]
[singing]
Just remember that you're standing on a planet that's evolving
And revolving at nine hundred miles an hour,
That's orbiting at nineteen miles a second, so it's reckoned,
A sun that is the source of all our power.
The sun and you and me and all the stars that we can see
Are moving at a million miles a day
In an outer spiral arm, at forty thousand miles an hour,
Of the galaxy we call the 'Milky Way'.
Our galaxy itself contains a hundred billion stars.
It's a hundred thousand light years side to side.
It bulges in the middle, sixteen thousand light years thick,
But out by us, it's just three thousand light years wide.
We're thirty thousand light years from galactic central point.
We go 'round every two hundred million years,
And our galaxy is only one of millions of billions
In this amazing and expanding universe.
[boom]
[slurp]
The universe itself keeps on expanding and expanding
In all of the directions it can whizz
As fast as it can go, at the speed of light, you know,
Twelve million miles a minute, and that's the fastest speed there is.
So remember, when you're feeling very small and insecure,
How amazingly unlikely is your birth,
And pray that there's intelligent life somewhere up in space,
'Cause there's bugger all down here on Earth.
[clunk]
MRS. BROWN: [sigh] Makes you feel so, sort of, insignificant, doesn't it?
MAN: Yeah. Yeah. [sniff] Can we have your liver, then?
MRS. BROWN: Yeah. All right. You talked me into it.
MAN: Eric! [clap]
czwartek, 18 marca 2010
Deja vu
A long time ago, in the galaxy far, far away...
Moje pierwsze dni w Północnej Anglii. Nieco nudno. Rodzina dostępna tylko weekendowo, żadnych znajomych. Z nudów zapisałem się na dżima. Stawiłem się ochoczo na wstępną ocenę wydolności oraz pomiar obwodów i oporów, po czym poszliśmy na salę. Tum dostąpił wtajemniczenia w wajchy i dźwignie - którem już znał z moich przygód wcześniejszych, choć w czasie odległych - oraz przyrządów co to miały ze mnie zrobić cud piękności nieziemskiej.
Ponieważ niefrasobliwie zaznaczyłem na formularzu że zależy mi głównie na poprawie wydolności, zwiększeniu siły, poprawie sylwetki i utracie wagi, mój plan, ustalony przez zawodowego trenera przypominał zestaw obowiązków kamieniołomiarza, osadzonego za zdradę stanu. Pominę tu wszystkie ćwiczenia ciężarkowo-wajchowe, które zawsze powodowały u mnie długotrwałe uszkodzenia zakwasowe mięśni, bo jako chłop prawdziwy rwałem i targałem wszytko do ostatnich potów; chciałbym się skupić na sprytnie skonstruowanym torze przeszkód, złożonym z niewinnie wyglądających urządzeń, które tak naprawdę są sadystyczno-masochistycznym wytworem szalonych umysłów od marketingu sportowo-zdrowotnego.
Mój plan zawierał 3 minuty rozgrzewki na rowerku i trzy pietnastominutówki: chodu na bieżni, wiosłowania i cross-trainera, zwanego również nieprawidłowo stepperem.
Powiedzmy to szczerze.
Na pytanie jak z moja kondycja, odpowiedziałem, nieco poprawiając swoją ocenę, że jest ona beznadziejna. A mimo to sadysta-trener zadał to co powyżej. O Mater Dei... Tragizmu nadchodzącym wydarzeniom dodawał fakt że jestem samcem stuprocentowym. Czyli zawsze się nad kobietą pochyle, w drzwiach przepuszczę, kwiatka niezapowiedzianie nawet kupię - ale w tym mieści się również niezdolność do przyznania, że ktoś może wypić więcej ode mnie oraz chęć pokazania światu jakim to silny jest i wspaniały.
Po trzech minutach rozgrzewki na rowerku dostałem zadyszki. Wlazłem na bieżnię. Zazezowałem sąsiadowi przez ramię - truptał sobie z prędkością 12 km/h, zapatrzony w dal. Ha - to ja się tu żadnymi spacerami poniżał nie będę - przyłożyłem 10 i zacząłem spokojny bieg. 40 sekund później pomyślałem ze był to najgłupszy pomysł na świcie, po minucie zrobiło mi się ciemno przed oczami i dostałem zaburzeń rytmu. Symulując kontuzję nogi - co pozwoliło pochylić się nad nią, maskując tym samym konieczność padnięcia na podłogę z powodu niewydolności krążeniowo-oddechowej - uciekłem w stronę wiosła. Toż mnie jakaś rączka i krzesełko zabić nie powinny. Mając jednak w pamięci klapsa, jakiegom dostał od bieżni, zacząłem pomaluśku. Ot, piaty bieg - czyli połowa obciążenia, i ruszyłem. Nieszczęściem przysiadł się po prawej stronie jakiś umierający ze starości emeryt, który tempem 40 pociągnięć na minutę zaczął urządzenie szarpać. Nie mogłem być gorszy. Jak sobie łatwo wyobrazić, po około 2 minutkach powtórzyła się sytuacja z bieżni - tym razem zasymulowałem kontuzję ręki. Żeby mieć choć jakiekolwiek usprawiedliwieni, zazezowałem na emerytowy poziom, oczekując pierwszego. No, max drugiego. Życie bywa okrutne - rzecz jasna wiosłował sobie z maksymalnym obciążeniem na 10 stopniu. Z uczuciem niepokoju polazłem na cross-trainera - czy stepper, jak kto woli. Wybrałem taki z daleka od innych, ustawiłem przepisowy poziom 6/25 i pomaluśku podjąłem pedałowanie. Tu wytrzymałem 3 minuty, co składam na karb wcześniejszych ostrzeżeń i wyjątkowo spokojnego tempa.
W domu przegrzebałem net, poczytałem wszystkie możliwe porady dla grubasów w stanie beznadziejnym i zacząłem walkę z materią. O jej postępach informuje od czasu do czasu, nie ma sensu się powtarzać. Jednak jedno zdarzenie jest dość ciekawe: mianowicie, gdym był już bardzo zaawansowany w ćwiczeniach - potrafiłem wtedy przetruchtać 2 minuty (7 km/h)/przejść 3 minuty(6 km/h) x 6 cykli - przyszła sobie para, takie rześkie piećdziesięciolatki, które z prędkością zupełnie nieosiągalną dla mnie, bo 10 km/h poleciały 15 minut. Piętnaście minut. I pamiętam jak mi wtedy się z zazdrością patrzyło na nich - cholera, czempiony. Toż mi życia braknie...
Przedwczoraj poszedłem sobie na dżima coby troszkę potruchtać. Staram się teraz truchtanie ograniczać żeby stawy oszczędzać, kondycję wyrabiam cross-trainerem i wiosłem głównie, ale od czasu do czasu trzeba jednak osiągi z bieżnią skonfrontować. Wlazłem na maszynkę równocześnie z dżentelmenem circa jebałt w tym samym wieku. Może parę lat młodszym. Dobrze zbudowany, muskulatura słuszna, sylwetka w żadnym stopniu nie przypominająca mojej miszelinowatej opony - i zaczęliśmy pikać ustawieniami. Ruszyliśmy w tym samym czasie. Jako że mi chodziły po głowie 2 godziny ciągłego truchciku, postanowiłem zaatakować na moim stuprocentowo tlenowym poziomie, czyli 8 km/h. Mój towarzysz ustawił to samo i zaczęliśmy. Gdzieś po pięciu minutach przypomniało mi się że nie mam tyle czasu - i będę musiał skończyć po godzinie. Więc sięgnąłem do pulpitu i podniosłem troszeczkę prędkość do 9.1 km/h. Mój współbiegacz też sięgnął do swojego, bieżnię zwolnił i sapiąc jak lokomotywa z urazą popatrzył w moją stronę. I przypomniało mi się jak dwa lata temu patrzyłem z zazdrością na ludzi którzy mogą biegać piętnaście minut bez przerwy...
Trochę zeszło. Ale udało się. Mimo stu kilogramów wagi potrafię dzisiaj przebiec 5 km w czasie poniżej 30 minut, już niedługo, gdzieś pod koniec kwietnia, powinienem być gotowy do 10 km poniżej godziny. Teraz zajmuje mi to 66, 67 minut. I zastanawiam się, czy zdążę. Bo chcę pobiec ten pieroński maraton w 2012, a cel jest morderczy - czas poniżej 4 godzin... Problem w tym, że nie mogę ćwiczyć bardziej intensywnie bo zaczynają mnie stawy napierniczać.
Starość nie radość.
Ale - z drugiej strony - póki życia... ;)
Moje pierwsze dni w Północnej Anglii. Nieco nudno. Rodzina dostępna tylko weekendowo, żadnych znajomych. Z nudów zapisałem się na dżima. Stawiłem się ochoczo na wstępną ocenę wydolności oraz pomiar obwodów i oporów, po czym poszliśmy na salę. Tum dostąpił wtajemniczenia w wajchy i dźwignie - którem już znał z moich przygód wcześniejszych, choć w czasie odległych - oraz przyrządów co to miały ze mnie zrobić cud piękności nieziemskiej.
Ponieważ niefrasobliwie zaznaczyłem na formularzu że zależy mi głównie na poprawie wydolności, zwiększeniu siły, poprawie sylwetki i utracie wagi, mój plan, ustalony przez zawodowego trenera przypominał zestaw obowiązków kamieniołomiarza, osadzonego za zdradę stanu. Pominę tu wszystkie ćwiczenia ciężarkowo-wajchowe, które zawsze powodowały u mnie długotrwałe uszkodzenia zakwasowe mięśni, bo jako chłop prawdziwy rwałem i targałem wszytko do ostatnich potów; chciałbym się skupić na sprytnie skonstruowanym torze przeszkód, złożonym z niewinnie wyglądających urządzeń, które tak naprawdę są sadystyczno-masochistycznym wytworem szalonych umysłów od marketingu sportowo-zdrowotnego.
Mój plan zawierał 3 minuty rozgrzewki na rowerku i trzy pietnastominutówki: chodu na bieżni, wiosłowania i cross-trainera, zwanego również nieprawidłowo stepperem.
Powiedzmy to szczerze.
Na pytanie jak z moja kondycja, odpowiedziałem, nieco poprawiając swoją ocenę, że jest ona beznadziejna. A mimo to sadysta-trener zadał to co powyżej. O Mater Dei... Tragizmu nadchodzącym wydarzeniom dodawał fakt że jestem samcem stuprocentowym. Czyli zawsze się nad kobietą pochyle, w drzwiach przepuszczę, kwiatka niezapowiedzianie nawet kupię - ale w tym mieści się również niezdolność do przyznania, że ktoś może wypić więcej ode mnie oraz chęć pokazania światu jakim to silny jest i wspaniały.
Po trzech minutach rozgrzewki na rowerku dostałem zadyszki. Wlazłem na bieżnię. Zazezowałem sąsiadowi przez ramię - truptał sobie z prędkością 12 km/h, zapatrzony w dal. Ha - to ja się tu żadnymi spacerami poniżał nie będę - przyłożyłem 10 i zacząłem spokojny bieg. 40 sekund później pomyślałem ze był to najgłupszy pomysł na świcie, po minucie zrobiło mi się ciemno przed oczami i dostałem zaburzeń rytmu. Symulując kontuzję nogi - co pozwoliło pochylić się nad nią, maskując tym samym konieczność padnięcia na podłogę z powodu niewydolności krążeniowo-oddechowej - uciekłem w stronę wiosła. Toż mnie jakaś rączka i krzesełko zabić nie powinny. Mając jednak w pamięci klapsa, jakiegom dostał od bieżni, zacząłem pomaluśku. Ot, piaty bieg - czyli połowa obciążenia, i ruszyłem. Nieszczęściem przysiadł się po prawej stronie jakiś umierający ze starości emeryt, który tempem 40 pociągnięć na minutę zaczął urządzenie szarpać. Nie mogłem być gorszy. Jak sobie łatwo wyobrazić, po około 2 minutkach powtórzyła się sytuacja z bieżni - tym razem zasymulowałem kontuzję ręki. Żeby mieć choć jakiekolwiek usprawiedliwieni, zazezowałem na emerytowy poziom, oczekując pierwszego. No, max drugiego. Życie bywa okrutne - rzecz jasna wiosłował sobie z maksymalnym obciążeniem na 10 stopniu. Z uczuciem niepokoju polazłem na cross-trainera - czy stepper, jak kto woli. Wybrałem taki z daleka od innych, ustawiłem przepisowy poziom 6/25 i pomaluśku podjąłem pedałowanie. Tu wytrzymałem 3 minuty, co składam na karb wcześniejszych ostrzeżeń i wyjątkowo spokojnego tempa.
W domu przegrzebałem net, poczytałem wszystkie możliwe porady dla grubasów w stanie beznadziejnym i zacząłem walkę z materią. O jej postępach informuje od czasu do czasu, nie ma sensu się powtarzać. Jednak jedno zdarzenie jest dość ciekawe: mianowicie, gdym był już bardzo zaawansowany w ćwiczeniach - potrafiłem wtedy przetruchtać 2 minuty (7 km/h)/przejść 3 minuty(6 km/h) x 6 cykli - przyszła sobie para, takie rześkie piećdziesięciolatki, które z prędkością zupełnie nieosiągalną dla mnie, bo 10 km/h poleciały 15 minut. Piętnaście minut. I pamiętam jak mi wtedy się z zazdrością patrzyło na nich - cholera, czempiony. Toż mi życia braknie...
Przedwczoraj poszedłem sobie na dżima coby troszkę potruchtać. Staram się teraz truchtanie ograniczać żeby stawy oszczędzać, kondycję wyrabiam cross-trainerem i wiosłem głównie, ale od czasu do czasu trzeba jednak osiągi z bieżnią skonfrontować. Wlazłem na maszynkę równocześnie z dżentelmenem circa jebałt w tym samym wieku. Może parę lat młodszym. Dobrze zbudowany, muskulatura słuszna, sylwetka w żadnym stopniu nie przypominająca mojej miszelinowatej opony - i zaczęliśmy pikać ustawieniami. Ruszyliśmy w tym samym czasie. Jako że mi chodziły po głowie 2 godziny ciągłego truchciku, postanowiłem zaatakować na moim stuprocentowo tlenowym poziomie, czyli 8 km/h. Mój towarzysz ustawił to samo i zaczęliśmy. Gdzieś po pięciu minutach przypomniało mi się że nie mam tyle czasu - i będę musiał skończyć po godzinie. Więc sięgnąłem do pulpitu i podniosłem troszeczkę prędkość do 9.1 km/h. Mój współbiegacz też sięgnął do swojego, bieżnię zwolnił i sapiąc jak lokomotywa z urazą popatrzył w moją stronę. I przypomniało mi się jak dwa lata temu patrzyłem z zazdrością na ludzi którzy mogą biegać piętnaście minut bez przerwy...
Trochę zeszło. Ale udało się. Mimo stu kilogramów wagi potrafię dzisiaj przebiec 5 km w czasie poniżej 30 minut, już niedługo, gdzieś pod koniec kwietnia, powinienem być gotowy do 10 km poniżej godziny. Teraz zajmuje mi to 66, 67 minut. I zastanawiam się, czy zdążę. Bo chcę pobiec ten pieroński maraton w 2012, a cel jest morderczy - czas poniżej 4 godzin... Problem w tym, że nie mogę ćwiczyć bardziej intensywnie bo zaczynają mnie stawy napierniczać.
Starość nie radość.
Ale - z drugiej strony - póki życia... ;)
środa, 17 marca 2010
Bagnet (cz.V)
- Doktorze? - ciche pukanie wytrąciło Kovalika z transu. Kkurdesz pałasz, właśnie odpływał w sen, słuchając spokojnego brzmienia Norah Jones. Śpiewane miękkim, mruczącym głosem „Come Away With Me” leniwie sączyło się z głośniczków. Żeby to rudy byk...
- Gdzie tym razem?
- Nnie, nie wyjazd. Luknął byś na defibrylator? Cos dziwnego się z nim dzieje.
Kovalik zwlekł się z wyra i włożył ubranie. Śpiwór rzucony byle jak dopełniał obrazu nędzy i rozpaczy jakim malowała się odrapana dyżurka. Pod ścianą pyszniła się zdezelowana wersalka, pamiętająca czasy późnego Bieruta. W rogu pokoju stał stolik z dwoma fotelami które naczelny kazał wstawić po ostatnich awanturach. Najwyraźniej nie zrozumiał wkurwionego Kovalika który starał się mu wytłumaczyć że doktor powinien mieć warunki przynajmniej takie jak koń w stajni. Pominąwszy wykładzinę klasy zasranej słomy, dyżurka wyglądała gorzej w każdym aspekcie.
- Pokaż, co tam się dzieje.
Przeszli do karetki. Kazik włączył sprzęt. Ekranik zamrugał zgrabnie, przeszedł self-test po czym na głównym panelu wyświetlił się napis: attach electrodes.
- No i co?
- Jakie attache? Żeby polityka prądem? - Kazik miał inklinacje bardziej francusko- niż angielskojęzyczne.
- Elektrody żeby podpiąć.
- No ale po ch... - Kazik ugryzł się w język. Polityka finansowania obiadów z kar nałożonych za obsceniczne wyrażenia zaczynała działać - ..orobe ciężką? Toż łyżki na miejscu, wszytko jak trzeba...
- Może te nowe żelówki chce?
- Nie dam. - Kazik oznajmił to tonem lwicy przepytywanej w sprawie udostępnienia na obiad swoich młodych.
- Pewnie przy tym pokazie coś pomieszali w opcjach. Dawaj, się ustawi - z rana przyjechał rep który zachwalał „bardzo bezpieczne i wcale nie tak drogie, szczególnie gdy weźmiemy pod uwagę wartość życia ludzkiego” samoprzylepne elektrody żelowe. Wszyscy patrzyli wtedy na cudeńka im zachwalane i nikt, prócz Kovalika, nie zwrócił uwagi na minę naczelnego który mało przy tym się nie udławił ze śmiechu.
Kovalik wszedł w ustawienia, wyłączył tryb AED który go patologicznie wkurwiał i przełączył detekcję na „paddles”. Przy okazji wyłączył sygnalizacje dźwiękową, zostawiając jedynie alarm gotowości. Zawsze go te pik-piki, dochodzące z zadowolonej z siebie maszynki, irytowały. Sprzęt po włączeniu ma być gotowy do działania a nie pikać. Zresetował urządzenie.
- Powinno być. Włączamy... - ekranik zamigotał żółto, przeleciała króciutka seria wewnętrznych komend i wyświetliły się poziome linie. -...no właśnie... daj elektrody.
Kazik podał komplet, Kovalik przylepił to sobie do rąk i czoła. Pik pik pik potwierdziło odczyt QRSów. -I po kłopocie. Przy okazji nie będzie nas tym pierońskim wyciem irytować. Baterie sprawdziłeś?
- Świeżynki. - Kazik prawie się obraził. Po ostatniej akcji, w czasie której zawiodły obie baterie, wprowadzono podwójna kontrolę i przymusową wymianę co 12 godzin, nawet gdy nie były używane.
- No to - co tu tak bedę sam siedział - Kovalik znany był z cytatów filmowych, Miś, Seksmisja, Rejs - a ostatnio Psy.
- Doktooor, wyjazd!
- ...przecie bułki z margaryną nie jadłem - to czego mi się tu dobre kończy... - zamruczał Kovalik i wykonując obłędny taniec wbił się w ciuchy. Coś mu przeszkadzało w biegu do samochodu, dopiero gdy usiadł, zorientował się że ma zamek niezapięty. Który z niejasnych do końca przyczyn znajdował się tym razem z tyłu. Szybko dokonał zmiany i doprowadził garderobę do porządku. -Muszę sobie chyba dresy na gumce kupić...
Szybki nie skwitował. Po trzydziestu latach jeżdżenia za kółkiem doszedł do filozofii która była mieszanką perfekcjonizmu i stoicyzmu. Prócz Oreoranów kopiących jego przysposobione, czterokołowe dziecko, nic nie było go w stanie wyprowadzić z równowagi. Czy zdziwić.
- Gdzie?
- Do Bizonika jedziemy. Jakiegoś starego dziada znaleźli w ruinach Słoneczka.
Kovalika zaswędziała rana co to jej się nabawił w czasie ostatniego pobytu w tym jakże przytulnym ośrodku. Tym razem - żadnych biegów. Żeby tam dziewica orleańska rodziła, krok stateczny a ruch opanowany, obiecał sobie. Ostatecznie dobry ratownik to żywy ratownik...
Przy ruinach nikt nie czekał. Ich "halo" odbiło się echem wśród pustkowia. W końcu doszli do wniosku że od stania tylko żylaków się nabawią.
- Doktor, ino pomaluśku, dobra? - Kazik odruchowo pomacał się po plecach. Po ostatniej wizycie w Słoneczku coś mu strzeliło w krzyżach - Kovalik jednakowoż ważył swoje sto dziesięć kilo - i do tej pory wsuwał mydocalm z diclofenacem. -Pomógł byś? Bo nie bardzo jeszcze mogę dźwigać...
Kovalik zawiesił sobie na ramieniu defibrylator i przesunął go na plecy.
- Oki?
- Dzięki.
- No to - jako te ambasadory - zarządził Kovalik i ruszył przodem. Nie wiedzieć czemu poczuł niepokój. Cholera jasna, jakieś stresy pourazowe mam, czy co? Ruina jak ruina, weźmie się co się znajdzie i na izbę odstawi. Jak dobrze pójdzie to jeszcze zdążę po powrocie pizze zamówić. Wyciągnął dwie czołówki, które po feralnym dniu zakupił w necie, jedną podał Kaziowi, drugą założył sobie. Ostatecznie walnąć łbem w futrynę każdemu się może przytrafić, ale drugie zdarzenie świadczy jednak o braku mechanizmów przystosowawczych. Czy o zwykłej głupocie.
- Halo? Pogotowie ratunkowe, jest tu kto?
Cisza wydawała się być wręcz bezczelnie arogancka. Kovalik potarł miejsce gdzie mu ostatnio Hoffman zdjął szwy z głowy i ruszył w kierunku schodów. Niepokój mu wzrósł. Wziął spokojny wdech - wydech przez nos, wdech - wydech przez nos i poczuł jak tętno zwalnia a panika idzie precz. Urlop mi się należy. Albo pojadę gdzie na jaką plażę dobrowolnie, gołe laski oglądać - albo mnie przymusowo wyślą. Tyle że tam laski w fartuchach chodzą...
- Słyszałeś?
- Mhm. Tam coś jęczy. Halo?!
- Tttutaj... - od strony znajomych schodów dobiegł go słaby głos. Też jakby znajomy?
Przyspieszyli, zleźli do piwnicy... Kovalik aż się za siebie oglądnął, ale schody kończyły się dokładnie na tym poziomie. Żadnych schronów, żadnych przejść tajemnych. Taak. Lepiej o tym nikomu nie wspominać, po co mu jakieś psychiatryczne kontrole.
- Ttuttaj...
- Dzień dobry - a raczej dobry wieczór. Skąd się tu pan wziął? I kto po pomoc dzwonił?
Stary, trzymając zwieszoną głowę, pokazał trzymaną w dłoni komórkę. No tak. Najprostsze wyjaśnienie zawsze najtrudniej znaleźć. -Co się stało?
- Noga... kkurwaszsz, jak boli...
Kovalik szybko przeleciał dłońmi po pacjencie. Faktycznie, prócz nogi, nic. Cienie na ścianie zatańczył zgodnie z ruchem jego głowy.
- Kaziu, tego w Kramery nie zapakujemy... Potrzebujemy naciągową... i deska będzie potrzebna, nosze nie wejdą.
- Zostawić ci graty czy zanieść do karetki?
- Zabierz. Nie będziemy się tu w OIOM bawić...
Światło czołówki Kazika, kołysząc się, zniknęło za zakrętem. Kovalik obrócił się w stronę pacjenta. Ten przysłonił oczy.
- Weź, synek, nie świeć po oczach... - rzekł z wyrzutem. Znany, wykwintny zapach mirabelek delikatnie podrażnił powonienie Kovalika.
- Dziade... - ugryzł się w język - Jakub? A co ty tu do cholery robisz?
- A na co to wygląda, trening Tai Chi? - odpowiedział nieco zirytowany stary. -Przyjechałem sprawdzić co się z tą twoją stało i jak sierota wlazłem w ten cholerny gruz. I, o - stary, wskazując dramatycznym ruchem nogę ruszył się i z jego ust wyrwał się jęk. - Żeżż w mordę...
- Może dam coś przeciwbólowego? - zaoferował się Kovalik.
- Czegoś przeciwbólowego to ja mam w sobie ze dwa litry. Więcej nie trzeba... - stary skrzywił się i spróbował podciągnąć nogę. Zza pleców Kovalika rozległo się szuranie kroków.
- Kaziu, dobrze że... - słowa ugrzęzły mu w krtani. Schodami w górę, wiodącymi z dolnych poziomów szurała w ich stronę dobra znajoma. Odruchowo cofnął się i nieszczęśliwym zbiegiem okoliczności stanął staremu na złamanej nodze. Który wycharczał cos niezrozumiale i pacnął głową w podłogę.
Oż w mordę, gdzie skolina? - torba porzucona przy wejściu do pomieszczenia przesunęła się, potrącona szurającą nogą staruchy. A co ona tak jakoś - tymi nogami - pomyślał nieprzytomnie Kovalik i przyświecił prosto w twarz nadchodzącej kreaturze. Babka wygląda nieco inaczej niż ostatnim razem - włos zmierzwiony dalej straszył Bóg wie jakim zwierzyńcem skrywającym się we wnętrzu, ale twarz... Żuchwa starej kołysała się miarowo w rytm kroków, przez nadgnitą lewą stronę twarzy prześwitywały kości i zęby. Oczy ze sztywnymi źrenicami wpatrywały się w niego bez wyrazu... Cholera, a co ze starym zrobić? Torba, muszę się dostać do torby - starając się panicznie wymyślić jakąkolwiek strategię przeoczył fakt że babka była już w zaawansowanym stadium rozpadu a mimo to dawała sobie całkiem dobrze radę z chodzeniem. Przesunął się pod ścianę, babka posłusznie zmieniła kurs. Starając się odwlec ją od starego a przy okazji dosięgnąć torby, manewrował przy lewej ścianie. Podstęp udał się połowicznie. Z jednej strony wywlókł ją z pomieszczenia, z drugiej nie dał rady zabrać torby. Co gorsze, nie mógł uciec na górę - za sobą miał teraz schody w dół. Nagle poczuł że mu krew mózg zalała. Żeby mnie takie próchno straszyło? Podniósł kawał cegły i nie zastanawiając się długo przyskoczył do babki. Cios nie doszedł celu. Jednym ruchem stara złapała go za rękę, unieruchamiając ją jak w imadle a drugą złapała za szyje. Zaczął się szarpać ale była nieprawdopodobnie silna. Czuł smród gnijącego ciała, pod uciskiem wypuścił cegłę, babka momentalnie wzmocniła chwyt drugą ręką na jego szyi. Czuł że traci oddech, w panice zaczął szukać czegokolwiek co mogło by się nadać na broń i nagle jego ręce natrafiły na przewieszony przez ramię defibrylator. Na pamięć przekręcił wyłącznik na 360J, wdusił przycisk „Charge”, wyrwał łyżki z zaczepów. Na głośne piiiiii oznajmiające gotowość do strzału babka przechyliła nieco głowę i jakby się zawahała. Kovalik jednym płynnym ruchem przyłożył jej elektrody do głowy i nacisnął czerwone guziczki oznaczone „Shock”. Efekt przeszedł jego najśmielsze oczekiwania. Głowę spowiła błękitna poświata, włosy stanęły dęba, z uszu poszedł dym a oczy... - oczy wyskoczyły z czaszki jak na sprężynkach po czym zadyndały, wisząc na nerwach wzrokowych, gdzieś na wysokości żuchwy. Babka zwolniła chwyt, rozległ się dźwięk pompowanej opony i z miękkim „plopppp” rozleciała się po pomieszczeniu. Kovalik z obrzydzeniem starł śmierdzące szczątki z twarzy i otrzepał się jak kot po kąpieli. Jassna cholera... A co to było? Stary, co ze starym?
- Dzia...Jakub!
- Czego? - stary nieco nieprzytomnie popatrzył się na niego. Zamrugał kilkukrotnie oczami i uśmiechnął się -O, sądząc z wyglądu to ci się udało?
- Co to było?
- A, zzombiło ją najwyraźniej. W sumie żaden problem, wystarczy zdekapitować i po krzyku. Weź się ogarnij, zaraz tu będą.
- Ale co ja im - jak to wszystko wytłumaczyć?
- Nic nie zobaczą. Widzących mało jest, chybaś zajarzył tym swoim medycznym łbem że twój kumpel nic nie pamięta?
Kovalik w milczeniu kiwnął głową.
Stary wyciągnął zza cholewy bagnet.
- Masz. Zasłużyłeś. Ja muszę do siebie wracać. Za bardzo mi się tam sąsiady po moim z szambiarką panoszą.
- A noga? Jak, toż do szpitala... - nie dokończył.
- W domu se złożę. Nie pierwszy i nie ostatni raz. Jam cię tu nie do złamanej nogi potrzebował - stary mrugnął porozumiewawczo okiem, złożył dłonie w dziwny znak, powietrze zafalowało - i znikł.
- Dooktoor!
- Co jest? - nie odwracając głowy Kovalik zaciągnął się ostatni raz i zgasił papierosa. Musi to w końcu rzucić w cholerę.
- Znalazłeś coś?
- Nic!
- Ja też nic. - Kazik pokazał się na schodach. -Pewnie znowu gówniarze fałszywkę zrobiły. Chodź, mamy wezwanie do starej Maciochowej. Zaś jej pikawa nawala.
- Gdzie tym razem?
- Nnie, nie wyjazd. Luknął byś na defibrylator? Cos dziwnego się z nim dzieje.
Kovalik zwlekł się z wyra i włożył ubranie. Śpiwór rzucony byle jak dopełniał obrazu nędzy i rozpaczy jakim malowała się odrapana dyżurka. Pod ścianą pyszniła się zdezelowana wersalka, pamiętająca czasy późnego Bieruta. W rogu pokoju stał stolik z dwoma fotelami które naczelny kazał wstawić po ostatnich awanturach. Najwyraźniej nie zrozumiał wkurwionego Kovalika który starał się mu wytłumaczyć że doktor powinien mieć warunki przynajmniej takie jak koń w stajni. Pominąwszy wykładzinę klasy zasranej słomy, dyżurka wyglądała gorzej w każdym aspekcie.
- Pokaż, co tam się dzieje.
Przeszli do karetki. Kazik włączył sprzęt. Ekranik zamrugał zgrabnie, przeszedł self-test po czym na głównym panelu wyświetlił się napis: attach electrodes.
- No i co?
- Jakie attache? Żeby polityka prądem? - Kazik miał inklinacje bardziej francusko- niż angielskojęzyczne.
- Elektrody żeby podpiąć.
- No ale po ch... - Kazik ugryzł się w język. Polityka finansowania obiadów z kar nałożonych za obsceniczne wyrażenia zaczynała działać - ..orobe ciężką? Toż łyżki na miejscu, wszytko jak trzeba...
- Może te nowe żelówki chce?
- Nie dam. - Kazik oznajmił to tonem lwicy przepytywanej w sprawie udostępnienia na obiad swoich młodych.
- Pewnie przy tym pokazie coś pomieszali w opcjach. Dawaj, się ustawi - z rana przyjechał rep który zachwalał „bardzo bezpieczne i wcale nie tak drogie, szczególnie gdy weźmiemy pod uwagę wartość życia ludzkiego” samoprzylepne elektrody żelowe. Wszyscy patrzyli wtedy na cudeńka im zachwalane i nikt, prócz Kovalika, nie zwrócił uwagi na minę naczelnego który mało przy tym się nie udławił ze śmiechu.
Kovalik wszedł w ustawienia, wyłączył tryb AED który go patologicznie wkurwiał i przełączył detekcję na „paddles”. Przy okazji wyłączył sygnalizacje dźwiękową, zostawiając jedynie alarm gotowości. Zawsze go te pik-piki, dochodzące z zadowolonej z siebie maszynki, irytowały. Sprzęt po włączeniu ma być gotowy do działania a nie pikać. Zresetował urządzenie.
- Powinno być. Włączamy... - ekranik zamigotał żółto, przeleciała króciutka seria wewnętrznych komend i wyświetliły się poziome linie. -...no właśnie... daj elektrody.
Kazik podał komplet, Kovalik przylepił to sobie do rąk i czoła. Pik pik pik potwierdziło odczyt QRSów. -I po kłopocie. Przy okazji nie będzie nas tym pierońskim wyciem irytować. Baterie sprawdziłeś?
- Świeżynki. - Kazik prawie się obraził. Po ostatniej akcji, w czasie której zawiodły obie baterie, wprowadzono podwójna kontrolę i przymusową wymianę co 12 godzin, nawet gdy nie były używane.
- No to - co tu tak bedę sam siedział - Kovalik znany był z cytatów filmowych, Miś, Seksmisja, Rejs - a ostatnio Psy.
- Doktooor, wyjazd!
- ...przecie bułki z margaryną nie jadłem - to czego mi się tu dobre kończy... - zamruczał Kovalik i wykonując obłędny taniec wbił się w ciuchy. Coś mu przeszkadzało w biegu do samochodu, dopiero gdy usiadł, zorientował się że ma zamek niezapięty. Który z niejasnych do końca przyczyn znajdował się tym razem z tyłu. Szybko dokonał zmiany i doprowadził garderobę do porządku. -Muszę sobie chyba dresy na gumce kupić...
Szybki nie skwitował. Po trzydziestu latach jeżdżenia za kółkiem doszedł do filozofii która była mieszanką perfekcjonizmu i stoicyzmu. Prócz Oreoranów kopiących jego przysposobione, czterokołowe dziecko, nic nie było go w stanie wyprowadzić z równowagi. Czy zdziwić.
- Gdzie?
- Do Bizonika jedziemy. Jakiegoś starego dziada znaleźli w ruinach Słoneczka.
Kovalika zaswędziała rana co to jej się nabawił w czasie ostatniego pobytu w tym jakże przytulnym ośrodku. Tym razem - żadnych biegów. Żeby tam dziewica orleańska rodziła, krok stateczny a ruch opanowany, obiecał sobie. Ostatecznie dobry ratownik to żywy ratownik...
Przy ruinach nikt nie czekał. Ich "halo" odbiło się echem wśród pustkowia. W końcu doszli do wniosku że od stania tylko żylaków się nabawią.
- Doktor, ino pomaluśku, dobra? - Kazik odruchowo pomacał się po plecach. Po ostatniej wizycie w Słoneczku coś mu strzeliło w krzyżach - Kovalik jednakowoż ważył swoje sto dziesięć kilo - i do tej pory wsuwał mydocalm z diclofenacem. -Pomógł byś? Bo nie bardzo jeszcze mogę dźwigać...
Kovalik zawiesił sobie na ramieniu defibrylator i przesunął go na plecy.
- Oki?
- Dzięki.
- No to - jako te ambasadory - zarządził Kovalik i ruszył przodem. Nie wiedzieć czemu poczuł niepokój. Cholera jasna, jakieś stresy pourazowe mam, czy co? Ruina jak ruina, weźmie się co się znajdzie i na izbę odstawi. Jak dobrze pójdzie to jeszcze zdążę po powrocie pizze zamówić. Wyciągnął dwie czołówki, które po feralnym dniu zakupił w necie, jedną podał Kaziowi, drugą założył sobie. Ostatecznie walnąć łbem w futrynę każdemu się może przytrafić, ale drugie zdarzenie świadczy jednak o braku mechanizmów przystosowawczych. Czy o zwykłej głupocie.
- Halo? Pogotowie ratunkowe, jest tu kto?
Cisza wydawała się być wręcz bezczelnie arogancka. Kovalik potarł miejsce gdzie mu ostatnio Hoffman zdjął szwy z głowy i ruszył w kierunku schodów. Niepokój mu wzrósł. Wziął spokojny wdech - wydech przez nos, wdech - wydech przez nos i poczuł jak tętno zwalnia a panika idzie precz. Urlop mi się należy. Albo pojadę gdzie na jaką plażę dobrowolnie, gołe laski oglądać - albo mnie przymusowo wyślą. Tyle że tam laski w fartuchach chodzą...
- Słyszałeś?
- Mhm. Tam coś jęczy. Halo?!
- Tttutaj... - od strony znajomych schodów dobiegł go słaby głos. Też jakby znajomy?
Przyspieszyli, zleźli do piwnicy... Kovalik aż się za siebie oglądnął, ale schody kończyły się dokładnie na tym poziomie. Żadnych schronów, żadnych przejść tajemnych. Taak. Lepiej o tym nikomu nie wspominać, po co mu jakieś psychiatryczne kontrole.
- Ttuttaj...
- Dzień dobry - a raczej dobry wieczór. Skąd się tu pan wziął? I kto po pomoc dzwonił?
Stary, trzymając zwieszoną głowę, pokazał trzymaną w dłoni komórkę. No tak. Najprostsze wyjaśnienie zawsze najtrudniej znaleźć. -Co się stało?
- Noga... kkurwaszsz, jak boli...
Kovalik szybko przeleciał dłońmi po pacjencie. Faktycznie, prócz nogi, nic. Cienie na ścianie zatańczył zgodnie z ruchem jego głowy.
- Kaziu, tego w Kramery nie zapakujemy... Potrzebujemy naciągową... i deska będzie potrzebna, nosze nie wejdą.
- Zostawić ci graty czy zanieść do karetki?
- Zabierz. Nie będziemy się tu w OIOM bawić...
Światło czołówki Kazika, kołysząc się, zniknęło za zakrętem. Kovalik obrócił się w stronę pacjenta. Ten przysłonił oczy.
- Weź, synek, nie świeć po oczach... - rzekł z wyrzutem. Znany, wykwintny zapach mirabelek delikatnie podrażnił powonienie Kovalika.
- Dziade... - ugryzł się w język - Jakub? A co ty tu do cholery robisz?
- A na co to wygląda, trening Tai Chi? - odpowiedział nieco zirytowany stary. -Przyjechałem sprawdzić co się z tą twoją stało i jak sierota wlazłem w ten cholerny gruz. I, o - stary, wskazując dramatycznym ruchem nogę ruszył się i z jego ust wyrwał się jęk. - Żeżż w mordę...
- Może dam coś przeciwbólowego? - zaoferował się Kovalik.
- Czegoś przeciwbólowego to ja mam w sobie ze dwa litry. Więcej nie trzeba... - stary skrzywił się i spróbował podciągnąć nogę. Zza pleców Kovalika rozległo się szuranie kroków.
- Kaziu, dobrze że... - słowa ugrzęzły mu w krtani. Schodami w górę, wiodącymi z dolnych poziomów szurała w ich stronę dobra znajoma. Odruchowo cofnął się i nieszczęśliwym zbiegiem okoliczności stanął staremu na złamanej nodze. Który wycharczał cos niezrozumiale i pacnął głową w podłogę.
Oż w mordę, gdzie skolina? - torba porzucona przy wejściu do pomieszczenia przesunęła się, potrącona szurającą nogą staruchy. A co ona tak jakoś - tymi nogami - pomyślał nieprzytomnie Kovalik i przyświecił prosto w twarz nadchodzącej kreaturze. Babka wygląda nieco inaczej niż ostatnim razem - włos zmierzwiony dalej straszył Bóg wie jakim zwierzyńcem skrywającym się we wnętrzu, ale twarz... Żuchwa starej kołysała się miarowo w rytm kroków, przez nadgnitą lewą stronę twarzy prześwitywały kości i zęby. Oczy ze sztywnymi źrenicami wpatrywały się w niego bez wyrazu... Cholera, a co ze starym zrobić? Torba, muszę się dostać do torby - starając się panicznie wymyślić jakąkolwiek strategię przeoczył fakt że babka była już w zaawansowanym stadium rozpadu a mimo to dawała sobie całkiem dobrze radę z chodzeniem. Przesunął się pod ścianę, babka posłusznie zmieniła kurs. Starając się odwlec ją od starego a przy okazji dosięgnąć torby, manewrował przy lewej ścianie. Podstęp udał się połowicznie. Z jednej strony wywlókł ją z pomieszczenia, z drugiej nie dał rady zabrać torby. Co gorsze, nie mógł uciec na górę - za sobą miał teraz schody w dół. Nagle poczuł że mu krew mózg zalała. Żeby mnie takie próchno straszyło? Podniósł kawał cegły i nie zastanawiając się długo przyskoczył do babki. Cios nie doszedł celu. Jednym ruchem stara złapała go za rękę, unieruchamiając ją jak w imadle a drugą złapała za szyje. Zaczął się szarpać ale była nieprawdopodobnie silna. Czuł smród gnijącego ciała, pod uciskiem wypuścił cegłę, babka momentalnie wzmocniła chwyt drugą ręką na jego szyi. Czuł że traci oddech, w panice zaczął szukać czegokolwiek co mogło by się nadać na broń i nagle jego ręce natrafiły na przewieszony przez ramię defibrylator. Na pamięć przekręcił wyłącznik na 360J, wdusił przycisk „Charge”, wyrwał łyżki z zaczepów. Na głośne piiiiii oznajmiające gotowość do strzału babka przechyliła nieco głowę i jakby się zawahała. Kovalik jednym płynnym ruchem przyłożył jej elektrody do głowy i nacisnął czerwone guziczki oznaczone „Shock”. Efekt przeszedł jego najśmielsze oczekiwania. Głowę spowiła błękitna poświata, włosy stanęły dęba, z uszu poszedł dym a oczy... - oczy wyskoczyły z czaszki jak na sprężynkach po czym zadyndały, wisząc na nerwach wzrokowych, gdzieś na wysokości żuchwy. Babka zwolniła chwyt, rozległ się dźwięk pompowanej opony i z miękkim „plopppp” rozleciała się po pomieszczeniu. Kovalik z obrzydzeniem starł śmierdzące szczątki z twarzy i otrzepał się jak kot po kąpieli. Jassna cholera... A co to było? Stary, co ze starym?
- Dzia...Jakub!
- Czego? - stary nieco nieprzytomnie popatrzył się na niego. Zamrugał kilkukrotnie oczami i uśmiechnął się -O, sądząc z wyglądu to ci się udało?
- Co to było?
- A, zzombiło ją najwyraźniej. W sumie żaden problem, wystarczy zdekapitować i po krzyku. Weź się ogarnij, zaraz tu będą.
- Ale co ja im - jak to wszystko wytłumaczyć?
- Nic nie zobaczą. Widzących mało jest, chybaś zajarzył tym swoim medycznym łbem że twój kumpel nic nie pamięta?
Kovalik w milczeniu kiwnął głową.
Stary wyciągnął zza cholewy bagnet.
- Masz. Zasłużyłeś. Ja muszę do siebie wracać. Za bardzo mi się tam sąsiady po moim z szambiarką panoszą.
- A noga? Jak, toż do szpitala... - nie dokończył.
- W domu se złożę. Nie pierwszy i nie ostatni raz. Jam cię tu nie do złamanej nogi potrzebował - stary mrugnął porozumiewawczo okiem, złożył dłonie w dziwny znak, powietrze zafalowało - i znikł.
- Dooktoor!
- Co jest? - nie odwracając głowy Kovalik zaciągnął się ostatni raz i zgasił papierosa. Musi to w końcu rzucić w cholerę.
- Znalazłeś coś?
- Nic!
- Ja też nic. - Kazik pokazał się na schodach. -Pewnie znowu gówniarze fałszywkę zrobiły. Chodź, mamy wezwanie do starej Maciochowej. Zaś jej pikawa nawala.
wtorek, 16 marca 2010
Co należy zwiedzić w Londynie
Szanowni Państwo :)
Jako że Obom zgłosił zapotrzebowanie na informację dotyczącą Londynu, jestem niejako w kropce - mianowicie stolicznoje miasto znam jedynie z kilku wyjazdów służbowych oraz dwóch wyjazdów rodzinnych - w czasie których zobaczyliśmy National Gallery i przejechali się Big Eye’em. Wycieczka którą zafundowaliśmy sobie double-decker’em nie wchodzi raczej w grę z racji pogody. Nie wspominam tu o atrakcjach związanych z przejazdem londyńskim metrem czy pociągiem linii East Coast.
W związku z powyższym prośba do Szanownych Gości, szczególnie tych którzy takie wielodniowe zwiedzanie już kiedyś organizowali lub mieszkają w Lądku Zdroju na stałe o podzielenie się swoja wiedzą i doświadczeniami.
Pozdrawiam ciepło
abnegat
Jako że Obom zgłosił zapotrzebowanie na informację dotyczącą Londynu, jestem niejako w kropce - mianowicie stolicznoje miasto znam jedynie z kilku wyjazdów służbowych oraz dwóch wyjazdów rodzinnych - w czasie których zobaczyliśmy National Gallery i przejechali się Big Eye’em. Wycieczka którą zafundowaliśmy sobie double-decker’em nie wchodzi raczej w grę z racji pogody. Nie wspominam tu o atrakcjach związanych z przejazdem londyńskim metrem czy pociągiem linii East Coast.
W związku z powyższym prośba do Szanownych Gości, szczególnie tych którzy takie wielodniowe zwiedzanie już kiedyś organizowali lub mieszkają w Lądku Zdroju na stałe o podzielenie się swoja wiedzą i doświadczeniami.
Pozdrawiam ciepło
abnegat
poniedziałek, 15 marca 2010
F22 (cz.IV)
Schodził do piwnicy. W powietrzu w dalszym ciągu mieniło się dziwne, przyćmione światło, pozwalające dostrzec kontury mijanych przedmiotów. Na poziomie piwnicy bez specjalnego zdziwienia przyjął do wiadomości fakt że schody w dalszym ciągu idą w dół - a światło dochodzi właśnie stamtąd. Czekaj, dzidzia. Przyłożę klapsa w dupę to ci głupie pomysły wyparują z pustego łba - pomyślał nieco nielogicznie Kovalik i przyspieszył truptanie w dół. Na trzeci poziomie schody się skończyły, Kowalik przeszedł przez wąskie drzwi i wszedł w korytarz. Długi, ciągnący się Bóg wie gdzie, zakręcał nieco w lewo. Zrobiło się jaśniej. Kovalik minął załom i stanął u wejścia do sporych rozmiarów jaskini. Na środku stała jego znajoma, wyglądała zupełnie jak na górze, jedynie wrażenie wirowania przestrzeni gdzieś znikło.
- I co - hormony na mózg walą? - zapytał Kovalik i ruszył w jej stronę. -Mówiłem grzecznie ostatnim razem, tak? W domu siedzieć i się uczyć a nie z goła dupa po dyskotekach latać - stres i lęk wyzwoliły w Kovaliku agresję. -Zaraz ci to wszystko ładnie wytłumaczę.
Potężny cios w klatkę rzucił go z powrotem na ścianę. Chroniąc głowę skulił się w czasie lotu i przywalił w nierówną powierzchnię nerkami. Powietrze z sykiem uszło mu z płuc. -Oż ty gadzino jedna, bohatera? - wystekał. Musi sie koniecznie starego zapytac co on rozumie przez słowo "Słaba". - ...zaraz ci przez rozum przejdę.
Ręka Kovalika wymacała przypadkiem w kieszeni stazę-samoróbkę. Ostatnio ciężko było o oryginalne, wszyscy wspomagali się czym mogli. Najlepiej do tego celu nadawały się Foley'e, służące do cewnikowania pęcherza. Tyle, że ostatnio brakło sensownych, cienkich rozmiarów i Kovalik na ostatniej zmianie podając astmatykowi aminofilinkę skonstruował stazę z cewniczka 22F. Grubości małego palca... Walcząc z lekka o oddech zbliżył się do syczącej dzieweczki na odległość strzału po czym z miłym uśmiechem na twarzy naciągnął błyskawicznie gumę aż za ucho i wypalił. Celował w czoło ale jakoś tak rodzynki do spółki z ćwierćcegłówką zmieniły nieco tor lotu i wyrżnął strzygę prosto w oko. Rozległ się wściekły syk, stwora ruszyła na niego i w tym momencie zaległa ciemność. Odruchowo przyklęknął, ząbeczki dziewczęcia nie budziły miłych skojarzeń, po czym wypalił raz jeszcze, tym razem celując gdzieś na wysokości pasa. Rozległ się kwik bólu i Kowalik usłyszał oddalające się kroki.
- Mówiłem, nic tak dobrze nie robi jak klapsik w dupę.
Potarł nerki i ruszył za odgłosami uciekającej dzieweczki, starając się wymacać drogę w ciemności. Z przodu zabrzmiał ni to szloch - ni to westchnienie. Ha! Czyli gdzieś tam sobie jesteś, gadzino...
Czas wlókł się w nieskończoność. Kovalik już dawno doszedł do wniosku że łażenie po ciemku w podziemiach było głupim pomysłem. W zasadzie mógłby wrócić, ale wystarczyła jedna myśl o odnogach tunelu i natychmiast porzucił ideę powrotu do starego. Gdzieś ta zaraza musi mieć drogę wyjścia, byle by jej tylko nie zgubić... Nagle jego ręce oparły się o ścianę. Niedobrze, zawał. Kkurwasz, będę musiał wracać - przemknęło mu przez spanikowany mózg. Ale - czemu ja ją ciągle słyszę? Powolne macanie rękami dało odpowiedź - po lewej stronie było przejście. Przecisnął się tamtędy z niejakim trudem i za kolejnym załomem zobaczył światło. No, to - bój to jest nasz ostatni - naciągnął jedyną broń jaka posiadał i wyskoczył. Na ziemi leżała sobie nieprzytomna dziewczyna. Śliwa na lewym oku jednoznacznie wskazywała że to kovalikowa znajoma. Poza tym zniknęła gdzieś jej nieziemska suknia, zamiast tego ubrana była w normalne choć straszliwie upaprane ciuchy. Kovalik trącił ja palcem - zamruczała coś, nie otwierając oczu. Ząbki? Zniknęły gdzieś ostre jak szpilki kły, zgryz taki sobie. Ortodonta by ci się przydał - pomyślał Kovalik biorąc ją na ręce. Wyszedł z tunelu w szarzejący świt i odebrało mu mowę. Po prawej stronie zamajaczyła znana budowla, charakterystyczny kogutek nad drzwiami nie pozostawił żadnych wątpliwości. Doszedł do Władka... Słyszał że tunele pod starym parkiem sięgają do rzeki, ale brał to za zwykłą urban legend. Koniec świata. Doszedł do ławki, położył na niej dziewczynę i usiadł z drugiej strony. Odpocznie chwile i zastanowi się co robić.
- Heej! - Miro trącił go w ramię. -Wykończysz się tą robota na pogotowiu, zobaczysz. Pan tu takie ciekawe rzeczy opowiada a ty śpisz... Nieładnie...
Kovalik przetarł oczy. W ręce trzymał Żywca, Miro zaśmiewał się z czegoś co opowiadał stary, dziewczyna...
- A gdzie dziewczyna?
- Jaka dziewczyna? - Miro z troską popatrzył na przyjaciela. -Zdecydowanie nie powinieneś spać na słońcu po udarze głowy, wiesz? Chodź, pójdziemy do mnie. Pan obiecał ze mi pokaże jak się zacier z trocin robi. Ponoć dwa razy lepszy niż kodżakówka.
- I co - hormony na mózg walą? - zapytał Kovalik i ruszył w jej stronę. -Mówiłem grzecznie ostatnim razem, tak? W domu siedzieć i się uczyć a nie z goła dupa po dyskotekach latać - stres i lęk wyzwoliły w Kovaliku agresję. -Zaraz ci to wszystko ładnie wytłumaczę.
Potężny cios w klatkę rzucił go z powrotem na ścianę. Chroniąc głowę skulił się w czasie lotu i przywalił w nierówną powierzchnię nerkami. Powietrze z sykiem uszło mu z płuc. -Oż ty gadzino jedna, bohatera? - wystekał. Musi sie koniecznie starego zapytac co on rozumie przez słowo "Słaba". - ...zaraz ci przez rozum przejdę.
Ręka Kovalika wymacała przypadkiem w kieszeni stazę-samoróbkę. Ostatnio ciężko było o oryginalne, wszyscy wspomagali się czym mogli. Najlepiej do tego celu nadawały się Foley'e, służące do cewnikowania pęcherza. Tyle, że ostatnio brakło sensownych, cienkich rozmiarów i Kovalik na ostatniej zmianie podając astmatykowi aminofilinkę skonstruował stazę z cewniczka 22F. Grubości małego palca... Walcząc z lekka o oddech zbliżył się do syczącej dzieweczki na odległość strzału po czym z miłym uśmiechem na twarzy naciągnął błyskawicznie gumę aż za ucho i wypalił. Celował w czoło ale jakoś tak rodzynki do spółki z ćwierćcegłówką zmieniły nieco tor lotu i wyrżnął strzygę prosto w oko. Rozległ się wściekły syk, stwora ruszyła na niego i w tym momencie zaległa ciemność. Odruchowo przyklęknął, ząbeczki dziewczęcia nie budziły miłych skojarzeń, po czym wypalił raz jeszcze, tym razem celując gdzieś na wysokości pasa. Rozległ się kwik bólu i Kowalik usłyszał oddalające się kroki.
- Mówiłem, nic tak dobrze nie robi jak klapsik w dupę.
Potarł nerki i ruszył za odgłosami uciekającej dzieweczki, starając się wymacać drogę w ciemności. Z przodu zabrzmiał ni to szloch - ni to westchnienie. Ha! Czyli gdzieś tam sobie jesteś, gadzino...
Czas wlókł się w nieskończoność. Kovalik już dawno doszedł do wniosku że łażenie po ciemku w podziemiach było głupim pomysłem. W zasadzie mógłby wrócić, ale wystarczyła jedna myśl o odnogach tunelu i natychmiast porzucił ideę powrotu do starego. Gdzieś ta zaraza musi mieć drogę wyjścia, byle by jej tylko nie zgubić... Nagle jego ręce oparły się o ścianę. Niedobrze, zawał. Kkurwasz, będę musiał wracać - przemknęło mu przez spanikowany mózg. Ale - czemu ja ją ciągle słyszę? Powolne macanie rękami dało odpowiedź - po lewej stronie było przejście. Przecisnął się tamtędy z niejakim trudem i za kolejnym załomem zobaczył światło. No, to - bój to jest nasz ostatni - naciągnął jedyną broń jaka posiadał i wyskoczył. Na ziemi leżała sobie nieprzytomna dziewczyna. Śliwa na lewym oku jednoznacznie wskazywała że to kovalikowa znajoma. Poza tym zniknęła gdzieś jej nieziemska suknia, zamiast tego ubrana była w normalne choć straszliwie upaprane ciuchy. Kovalik trącił ja palcem - zamruczała coś, nie otwierając oczu. Ząbki? Zniknęły gdzieś ostre jak szpilki kły, zgryz taki sobie. Ortodonta by ci się przydał - pomyślał Kovalik biorąc ją na ręce. Wyszedł z tunelu w szarzejący świt i odebrało mu mowę. Po prawej stronie zamajaczyła znana budowla, charakterystyczny kogutek nad drzwiami nie pozostawił żadnych wątpliwości. Doszedł do Władka... Słyszał że tunele pod starym parkiem sięgają do rzeki, ale brał to za zwykłą urban legend. Koniec świata. Doszedł do ławki, położył na niej dziewczynę i usiadł z drugiej strony. Odpocznie chwile i zastanowi się co robić.
- Heej! - Miro trącił go w ramię. -Wykończysz się tą robota na pogotowiu, zobaczysz. Pan tu takie ciekawe rzeczy opowiada a ty śpisz... Nieładnie...
Kovalik przetarł oczy. W ręce trzymał Żywca, Miro zaśmiewał się z czegoś co opowiadał stary, dziewczyna...
- A gdzie dziewczyna?
- Jaka dziewczyna? - Miro z troską popatrzył na przyjaciela. -Zdecydowanie nie powinieneś spać na słońcu po udarze głowy, wiesz? Chodź, pójdziemy do mnie. Pan obiecał ze mi pokaże jak się zacier z trocin robi. Ponoć dwa razy lepszy niż kodżakówka.
niedziela, 14 marca 2010
Rokoko (cz.III)
Jechaliii cygaaaaanieee...
Echo niosło się po okolicy, wnerwiając sąsiadów i płosząc domowe ptactwo. Wycie psów podkreślało co ważniejsze frazy.
Patieeriał ja uuuliiiicuuu
Patieriał ja dom swój radnoj...
Lizakówka wyszła byle jaka. Musieli ją przepuścić dwa razy żeby uzyskać jako taką moc, niestety podwójna destylacja zredukowała uzysk do pół litra.
- Opłacało ci się pierniczyć z tym tyle czasu? - Kovalik popatrzył na butelkę chłodzącą się pod kranem. -Toż prąd więcej kosztuje...
- Mówisz, że taniej na gazie wyjdzie? Hm... - zafrasował się Miro. -Tylko jak ja tu gaz podciągnę. Tak na marginesie, mam jeszcze wino z porzeczek, Dziki mi mówił że małmazję ostatnio z tego zrobił.
- No to dawaj.
Przynieśli piećdziesięciolitrowy baniak z piwnicy i nie certoląc się zbytnio przelali zawartość do bańki.
- No to - w imię Boże - Miro pstryknął wyłącznikiem. Po chwili z bańki dobiegło ciche syczenie, znak że grzałka zaczęła pracować.
- Spróbujmy tego. Ostatecznie setka kodżaków się tutaj mieni - Miro popatrzył na butelkę pod światło -Szkło jest za tobą.
- No to - do boju - kiwnął głową Kovalik i wyciągnął kieliszek. Zgodnie z obyczajem Miro wypił pierwszego, strząsnął szkło, nalał i podał. Kovalik wypił i go zamurowało. Smak nawet dało się przeżyć, moc była ok - ale ten zapach?
- Kodżaki?
- No, trochę ulepszyłem... - Widząc pytający wzrok, dodał: -Kilo rodzynek w tym było.
- Śmierdzi toto jak onuce tej babki co jej nogi zgniły - Kovalikiem wstrząsnęło. - Zgroza. W zasadzie...
Nie dokończył. Potężny huk dobiegający z kuchni jednoznacznie wskazywał że proces destylacji zboczył w zupełnie nieprzewidzianą stronę. Wpadł przez drzwi zaraz za Mirem - pomieszczenie wypełnione było w górnej połowie białym oparem.
- Oż w mordę...
- Ale pierdykło...
- A sosieesstaoo?
- Chya chonica sieaatkaaała...
- Co sie pchaszszz...
- Jaaa??? Osie niechajjj nanieeee...
- Churna, oddychaj głęboko - Kovalik w ostatniej chwili zrozumiał co się dzieje, opary w kuchni zawierały spora domieszkę lotnego alkoholu który z pominięciem wątroby walił prosto z płuc w mózg.
- Zaaaraaz nam pszejsie...
Kilka minut oddychania świeżym powietrzem w ogródku zrobiło swoje.
- Alle masakra... Musze to posprzątać...
- Zakurze tylko i zara tam bede - Kovalik nie był gotowy na kolejną intoksykacje alkoholem. Wyciągnął papierosa, przypalił. Powietrze w ogródku nagle robiło się chłodniejsze, cienie głębsze a czas zaczął upływać w paskudnej, rwanej kadencji. Z jednej strony wiedział gdzie jest, widział Mira który oznajmiał że idzie sprzątać a z drugiej czuł jak czas zatrzymuje się po każdym jego słowie - i wtedy ogród nabierał złowrogiego, wręcz obcego wyglądu.Poczuł naglącą potrzebe powrotu. Rodzynki, kurwasz mać. Następnym razem kupi Absoluta, nie będzie się truł wynalazkami drożdżopodobnymi...
- Miro, soreszki, idę w długą.
- No to - uważaj na siebie. Idę to poskładać, choć z grubsza.
Dochodząc do parku skonstatował że faktycznie zrobiło się późno. Słońce zaszło, w dolinie zapadł zmierzch. Cholera, zasiedziałem się, pomyślał. Trza było do chałupy iść się wyspać nie berbeluchę pić... Wybrał najkrótszą drogę, przez dziki park, potem parę kroków nad rzeką i będzie w domu. Szedł zupełnie na pamięć, niespecjalnie zdając sobie sprawę z tego którędy idzie, dopóki nie wlazł na starą Kolorową. Ponure gmaszysko stało czarne, ciche, otoczone zardzewiałym płotem. Kiedyś była to jedna z bardziej ruchliwych arterii miasteczka, po otwarciu obwodnicy nastała tu cisza którą doceniły wrony, tłumnie zamieszkujące zarówno budynek jak i okoliczne drzewa. Kovalikiem wstrząsnęło. Co za rudera... Mógłby się kto w końcu nad tym zlitować i spalić w jasną cholere... Błysnął piorun. Kovalik odruchowo zaczął liczyć ale nie doczekał grzmotu. Podniósł głowę - chmur żadnych... Popatrzył na mijaną ruderę akuratnie w momencie gdy błysnęło powtórnie. No coś podobnego. Pewnie znowu jakieś dzieci gotyku czy innego rokokoko robią sobie zdjęcia... Ostatnio nawet pomagał jednej grupie, mało nie pozamarzali w środku - fotograf przyjechał z dwoma dzierlatkami, sam ubrany a laski prawie do goła rozebrał i fotki im pstrykał. Cholera, dobrze takiemu... W oknach błysnęło powtórnie i nagle czas wpadł w swój obłąkany taniec, z przyspieszeniami i momentami zawieszenia, którym dodatkowo towarzyszyła absolutna cisza... Uderzenie serca - łuppp - rzut oka na ruderę - stop - łuppp - ręka na płot - zawieszenie - łuppp - bieg w stronę drzwi - łuppp - stop...
Na środku pomieszczenia stała śliczna, może siedemnastoletnia dziewczyna. Nie było by w tym nic dziwnego gdyby nie delikatne światło sączące się gdzieś zza niej i wrażenie że przestrzeń wokół niej pomalutku się obraca. Zjawiskowa piękność popatrzyła się na niego i nagle poczuł się wyjątkowy. Wyróżniony. Szczęśliwy że może tu być, gotowy do pomocy. Dziewczyna uśmiechnęła się do niego, zalało go nigdy nie odczuwane uczucie szczęścia i obietnicy nadchodzącego spełnienia. Ożż kurwa mać - zaklął wyjątkowo od serca gdy ból przeszył jego głowę. Celnie rzucona ćwiartka cegły rąbnęła go dokładnie w pamiątkowego guza po wczorajszych przygodach. Łupp - twarz dziewczęcia zmieniła się w zimną, nieludzką twarz - szelst za plecami - łuppp - dziewczyna nagle znalazła się z jego prawej strony, widział wyraźnie jej białe, ostro spiłowane ząbki - łupp - cegła walnęła ją prosto w głowę, sam, odepchnięty leciał gdzieś w bok - łupp - puste pomieszczenie, głowa, dzizzazzz, czemu go tak boli łeb - łuppp - synek, kurna, toż trza uważać jak się wchodzi w takie miejsca...
Złapał podana dłoń starego i niepewnie stanął na nogach.
- Co sieee żeee eee? - zapytał nieco nieskładnie.
- Młodziutka strzyga. Chyba jeszcze nie wie kim - a raczej czym - jest i jaka ma siłę. Inaczej by z ciebie zostały strzępy. Przyłóż se to bo ci krew leci - stary wsunął mu w rękę coś miękkiego. Przyłożył do bolącego miejsca.
- Ale - tego - jak strzyga? Dziadek, ja ją znam. Ostatniom ją wiózł z dyskoteki bo się stroboskopów naoglądała i jej się na mózg rzuciło.
- Dyskoteki?
- Noż mówię. Te współczesne, techno i światła. Jak kto wrażliwy to potem ma problem.
- Ona - na dyskotece?
Zaciął się - pomyślał Kovalik. Pomacał łeb, dzizzazzz... Jak on teraz do roboty pójdzie?
- A ten tego - ta strzyga to niby co robi?
- A nie czułeś? Rzadko kto jest się w stanie oprzeć. A potem zostaje z niego wspomnienie...
- Ta! - parsknął Kovalik. -Co to, Pilipiuka żeśmy se poczytali za dużo?
- Że co puka? - nie za bardzo załapał stary. -Synek, ona teraz słaba jest, po pierwsze że nów, po drugie że kupę energii zużyła najpierw na mnie a potem na ciebie. Trza ją powstrzymać, a lepszego dnia się nie znajdzie.
- I co niby - gardziołek trza poderżnąć? Cokolwiek by to nie było ja następnych 50 lat w pudle gnić nie będę - Kovalik obrócił się w stronę drzwi.
- Podrzynać? A co ty ostatnio - Malleus Maleficarum studiował? Trza ją wywlec przemienioną na światło słoneczne i styknie. Nikomu nie trzeba nic podrzynać.
- No to - miłego polowania życzę.
- Nie dam rady. Chyba mi się coś w nodze zrobiło, ledwie stoję. Zejdź na dół, wywlecz ja z powrotem a resztą sam się zajmę.
- Dziadek, no co ty, do domu idę...
- Jakub. Jak mi jeszcze raz powiesz dziadek to cię przez łeb strzelę. Pamiętasz tego powieszonego w zeszłym tygodniu?
- ...nooo? - Kovalik nieco się zakrztusił. Skąd ten pokurcz pieroński o tym wie?
- Prawdopodobnie to ona z nim była. Jak nie chcesz więcej umrzyków ze sznurka odcinać, musisz mi pomóc.
- Czyli - mam zleźć na dół i pannę podświetlannę przywlec tutaj - i już? - upewnił się Kovalik.
- I już. Słaba jest, dasz se radę. Tylko w oczy jej nie patrz.
Echo niosło się po okolicy, wnerwiając sąsiadów i płosząc domowe ptactwo. Wycie psów podkreślało co ważniejsze frazy.
Patieeriał ja uuuliiiicuuu
Patieriał ja dom swój radnoj...
Lizakówka wyszła byle jaka. Musieli ją przepuścić dwa razy żeby uzyskać jako taką moc, niestety podwójna destylacja zredukowała uzysk do pół litra.
- Opłacało ci się pierniczyć z tym tyle czasu? - Kovalik popatrzył na butelkę chłodzącą się pod kranem. -Toż prąd więcej kosztuje...
- Mówisz, że taniej na gazie wyjdzie? Hm... - zafrasował się Miro. -Tylko jak ja tu gaz podciągnę. Tak na marginesie, mam jeszcze wino z porzeczek, Dziki mi mówił że małmazję ostatnio z tego zrobił.
- No to dawaj.
Przynieśli piećdziesięciolitrowy baniak z piwnicy i nie certoląc się zbytnio przelali zawartość do bańki.
- No to - w imię Boże - Miro pstryknął wyłącznikiem. Po chwili z bańki dobiegło ciche syczenie, znak że grzałka zaczęła pracować.
- Spróbujmy tego. Ostatecznie setka kodżaków się tutaj mieni - Miro popatrzył na butelkę pod światło -Szkło jest za tobą.
- No to - do boju - kiwnął głową Kovalik i wyciągnął kieliszek. Zgodnie z obyczajem Miro wypił pierwszego, strząsnął szkło, nalał i podał. Kovalik wypił i go zamurowało. Smak nawet dało się przeżyć, moc była ok - ale ten zapach?
- Kodżaki?
- No, trochę ulepszyłem... - Widząc pytający wzrok, dodał: -Kilo rodzynek w tym było.
- Śmierdzi toto jak onuce tej babki co jej nogi zgniły - Kovalikiem wstrząsnęło. - Zgroza. W zasadzie...
Nie dokończył. Potężny huk dobiegający z kuchni jednoznacznie wskazywał że proces destylacji zboczył w zupełnie nieprzewidzianą stronę. Wpadł przez drzwi zaraz za Mirem - pomieszczenie wypełnione było w górnej połowie białym oparem.
- Oż w mordę...
- Ale pierdykło...
- A sosieesstaoo?
- Chya chonica sieaatkaaała...
- Co sie pchaszszz...
- Jaaa??? Osie niechajjj nanieeee...
- Churna, oddychaj głęboko - Kovalik w ostatniej chwili zrozumiał co się dzieje, opary w kuchni zawierały spora domieszkę lotnego alkoholu który z pominięciem wątroby walił prosto z płuc w mózg.
- Zaaaraaz nam pszejsie...
Kilka minut oddychania świeżym powietrzem w ogródku zrobiło swoje.
- Alle masakra... Musze to posprzątać...
- Zakurze tylko i zara tam bede - Kovalik nie był gotowy na kolejną intoksykacje alkoholem. Wyciągnął papierosa, przypalił. Powietrze w ogródku nagle robiło się chłodniejsze, cienie głębsze a czas zaczął upływać w paskudnej, rwanej kadencji. Z jednej strony wiedział gdzie jest, widział Mira który oznajmiał że idzie sprzątać a z drugiej czuł jak czas zatrzymuje się po każdym jego słowie - i wtedy ogród nabierał złowrogiego, wręcz obcego wyglądu.Poczuł naglącą potrzebe powrotu. Rodzynki, kurwasz mać. Następnym razem kupi Absoluta, nie będzie się truł wynalazkami drożdżopodobnymi...
- Miro, soreszki, idę w długą.
- No to - uważaj na siebie. Idę to poskładać, choć z grubsza.
Dochodząc do parku skonstatował że faktycznie zrobiło się późno. Słońce zaszło, w dolinie zapadł zmierzch. Cholera, zasiedziałem się, pomyślał. Trza było do chałupy iść się wyspać nie berbeluchę pić... Wybrał najkrótszą drogę, przez dziki park, potem parę kroków nad rzeką i będzie w domu. Szedł zupełnie na pamięć, niespecjalnie zdając sobie sprawę z tego którędy idzie, dopóki nie wlazł na starą Kolorową. Ponure gmaszysko stało czarne, ciche, otoczone zardzewiałym płotem. Kiedyś była to jedna z bardziej ruchliwych arterii miasteczka, po otwarciu obwodnicy nastała tu cisza którą doceniły wrony, tłumnie zamieszkujące zarówno budynek jak i okoliczne drzewa. Kovalikiem wstrząsnęło. Co za rudera... Mógłby się kto w końcu nad tym zlitować i spalić w jasną cholere... Błysnął piorun. Kovalik odruchowo zaczął liczyć ale nie doczekał grzmotu. Podniósł głowę - chmur żadnych... Popatrzył na mijaną ruderę akuratnie w momencie gdy błysnęło powtórnie. No coś podobnego. Pewnie znowu jakieś dzieci gotyku czy innego rokokoko robią sobie zdjęcia... Ostatnio nawet pomagał jednej grupie, mało nie pozamarzali w środku - fotograf przyjechał z dwoma dzierlatkami, sam ubrany a laski prawie do goła rozebrał i fotki im pstrykał. Cholera, dobrze takiemu... W oknach błysnęło powtórnie i nagle czas wpadł w swój obłąkany taniec, z przyspieszeniami i momentami zawieszenia, którym dodatkowo towarzyszyła absolutna cisza... Uderzenie serca - łuppp - rzut oka na ruderę - stop - łuppp - ręka na płot - zawieszenie - łuppp - bieg w stronę drzwi - łuppp - stop...
Na środku pomieszczenia stała śliczna, może siedemnastoletnia dziewczyna. Nie było by w tym nic dziwnego gdyby nie delikatne światło sączące się gdzieś zza niej i wrażenie że przestrzeń wokół niej pomalutku się obraca. Zjawiskowa piękność popatrzyła się na niego i nagle poczuł się wyjątkowy. Wyróżniony. Szczęśliwy że może tu być, gotowy do pomocy. Dziewczyna uśmiechnęła się do niego, zalało go nigdy nie odczuwane uczucie szczęścia i obietnicy nadchodzącego spełnienia. Ożż kurwa mać - zaklął wyjątkowo od serca gdy ból przeszył jego głowę. Celnie rzucona ćwiartka cegły rąbnęła go dokładnie w pamiątkowego guza po wczorajszych przygodach. Łupp - twarz dziewczęcia zmieniła się w zimną, nieludzką twarz - szelst za plecami - łuppp - dziewczyna nagle znalazła się z jego prawej strony, widział wyraźnie jej białe, ostro spiłowane ząbki - łupp - cegła walnęła ją prosto w głowę, sam, odepchnięty leciał gdzieś w bok - łupp - puste pomieszczenie, głowa, dzizzazzz, czemu go tak boli łeb - łuppp - synek, kurna, toż trza uważać jak się wchodzi w takie miejsca...
Złapał podana dłoń starego i niepewnie stanął na nogach.
- Co sieee żeee eee? - zapytał nieco nieskładnie.
- Młodziutka strzyga. Chyba jeszcze nie wie kim - a raczej czym - jest i jaka ma siłę. Inaczej by z ciebie zostały strzępy. Przyłóż se to bo ci krew leci - stary wsunął mu w rękę coś miękkiego. Przyłożył do bolącego miejsca.
- Ale - tego - jak strzyga? Dziadek, ja ją znam. Ostatniom ją wiózł z dyskoteki bo się stroboskopów naoglądała i jej się na mózg rzuciło.
- Dyskoteki?
- Noż mówię. Te współczesne, techno i światła. Jak kto wrażliwy to potem ma problem.
- Ona - na dyskotece?
Zaciął się - pomyślał Kovalik. Pomacał łeb, dzizzazzz... Jak on teraz do roboty pójdzie?
- A ten tego - ta strzyga to niby co robi?
- A nie czułeś? Rzadko kto jest się w stanie oprzeć. A potem zostaje z niego wspomnienie...
- Ta! - parsknął Kovalik. -Co to, Pilipiuka żeśmy se poczytali za dużo?
- Że co puka? - nie za bardzo załapał stary. -Synek, ona teraz słaba jest, po pierwsze że nów, po drugie że kupę energii zużyła najpierw na mnie a potem na ciebie. Trza ją powstrzymać, a lepszego dnia się nie znajdzie.
- I co niby - gardziołek trza poderżnąć? Cokolwiek by to nie było ja następnych 50 lat w pudle gnić nie będę - Kovalik obrócił się w stronę drzwi.
- Podrzynać? A co ty ostatnio - Malleus Maleficarum studiował? Trza ją wywlec przemienioną na światło słoneczne i styknie. Nikomu nie trzeba nic podrzynać.
- No to - miłego polowania życzę.
- Nie dam rady. Chyba mi się coś w nodze zrobiło, ledwie stoję. Zejdź na dół, wywlecz ja z powrotem a resztą sam się zajmę.
- Dziadek, no co ty, do domu idę...
- Jakub. Jak mi jeszcze raz powiesz dziadek to cię przez łeb strzelę. Pamiętasz tego powieszonego w zeszłym tygodniu?
- ...nooo? - Kovalik nieco się zakrztusił. Skąd ten pokurcz pieroński o tym wie?
- Prawdopodobnie to ona z nim była. Jak nie chcesz więcej umrzyków ze sznurka odcinać, musisz mi pomóc.
- Czyli - mam zleźć na dół i pannę podświetlannę przywlec tutaj - i już? - upewnił się Kovalik.
- I już. Słaba jest, dasz se radę. Tylko w oczy jej nie patrz.
Subskrybuj:
Posty (Atom)