Z Katalogu Straszliwych Przeklęć

Hej ho - hej ho
Do pracy by się szło
Lecz sam nie wiem za co
W krzyz cósik mnie dziabło*

Wylazłem spod prysznica i chyba mi woda zaszkodziła - jak mi się wbił gwoździk w popodżebrze tak mi głos odebrało. W sumie chyba dobrze - z tym głosem - bo dziecka i tak maja za dużo tatusinych wulgaryzmów. Ubrałem się na leżąco, wziąłem głęboki wdech, porwałem w przelocie z rąk małejżonki kanapeczkę dietetyczną drugośniadaniową i na reszcie tlenu dopadłem samochodu. Sprawdziłem - dycham. Gut. Znaczy że do roboty dojadę a potem tylko kurcgalopek do windy i będę na miejscu.

Nie trzeba było. Okazało się że jak rżnę dostojnika - czyli bródka w sufit i rączki na plecach - to gwoździk sobie idzie gdzie indziej.

Rano przyszedł Rodżer. Od początku miałem wrażenie że uczestniczę w Ukrytej Kamerze modo Monthy Python.

Tym razem obrazka Ślicznego Paluszka Wyciągniętego Prosto z Ładniusiej Szpileczki nie będzie - raz już popsułem śniadanie wszystkim i bedzie tego.

Najpierw przyszła pani wtranżalająca lekarstwo na depresję, co w sposób tajemniczy uodparnia pacjentów na działanie koziego mleka. Skrzyżowałem palce u nóg i - otrułem ją skutecznie. Uff. Można operować. No i się okazało że za wcześnie to ufanie było. Z mojego punktu widzenia kobiecina jest gdzieś tak - żebym nie przesadził - ciutek za Plutonem, a chirurg co ją dziabnie to ta nogą rusza. I „Epnidżat, zróbże coś”.

Zróbże, zróbże - co to ja jestem, rękodzielnik??

W desperacji przestawiłem mleko na opary, zarządziłem coby sobie miejscowe dołożyli, odczekaliśmy stosowne 3 minutki i poprosiłem o dziab kontrolny. Kobiecina nogą szurnęła prosto w rodżerowe cenności. Oż, niebędzie mi tu pacjent Rodżera germanił. Zastosowałem wariant ostateczny i dołożyłem zwiotczenia. No i proszę, pacjent po zwiotczeniu jest taki jakby - wyluzowany bardziej. I wcale mu nie przeszkadza że ktoś go dziubie.

Następna przyszła pani co to wpiernicza Morfinę na bóle w stawach. He he - niech mi no Lorenzo zapoda raz jeszcze tekst o niskim progu bólowym Polaków to go śmiechem zabiję. Jak przyszło do wbijania wenflonu - co ja mówię, wenflonika, wenfloniczka nawet - kobiecina osiągnęła mistrzostwo świata: syczała, pazurami drapała, jęczała i porykiwała - a nie chwaląc się wharatałem jej to cholerstwo w sekund ZERO i trzy czwarte. Na wszelki wypadek z zamknięciem szlaucha poczekałem do skończenia zabiegu i założenia opatrunku - pomysł był dobry bo minutę poźniej kobiełka otwarła oczy. Co znaczy trening wątroby.

Kolejna przyszła z alergią na nikiel oraz, cytuję: „stainless steel”, cokolwiek by to miało znaczyc. Rodżer się zasępił. Toż wszystkie jego druty są stalowe - a jak kobiełka na druta umrze? Kto dziecka Rodżerowe karmić będzie? Wyłgałem się z odpowiedzialności jakiejkolwiek twierdząc że jam jest w XXI wieku i wszystko na czym pracuję to plastikowe jednorazówki. Więc tak jakby problem stali wolframowej grzeje mnie w śródstopie. Zmierzaliśmy dzielnie do zwalenia zabiegu do czasu wynalezienia prętów fulerenowych, gdy niespodzianie moja dzielna OPD wypatrzyła taką zajeblizne na pół przedramienia.
- A co to łaskawa Pani tu miała?
- A nie nie, nie miała tylko ma.
- No to co ma?
- No, blachę, bo ja miałam wypadek i oni mi po wypadku wstawili blachę coby się wszystko kupy trzymało bo ja powinnam być bez ręki wie Pan jak on nam wjechał...
- A dawno te blache wstawili?
- Dziewięć lat temu.

Dzonnnnnnnnn.........k.

Po bliższym rozpatrzeniu alergia na nierdzewkę objawiała się zaczerwienieniem skóry pod zegarkiem. Niech i ta bedzie. Jak się zegarek ściągnie to trza rękę umyć i wtedy nic pod nim nie rośnie.

Po południu przyszedł mój ulubiony chirurg wojskowy który głownie trudni sie struganiem marchewek i wsadzaniem Straszliwej Rury do rurki. Zwany gwarowo kanalarzem. To że jest wojskowym nie jest bez znaczenia - mianowicie zerżnie wszystko i wszędzie, choćby były to zwłoki bez dalszej chęci do życia.

Pierwszy pacjent - cukrzyca rozpoznana tydzień temu, tableteczki napisane, pacjent rzecz jasna pości od rana, tabletki wziął... Z niepokojem zmierzyliśmy glikemie - ale fajnie. 20. No coś podobnego - to ile on by miał jak by zjadł?? Powiedziałem że mowy nie ma - wszystko co moge zrobic to list do dżipa napisać. Chirurg po łbie się poskrobał i zastrugał marchewkę w miejscowym. Poprosiłem moja pielęgniarkę żeby zawołała mnie dopiero jak gościu straci przytomnośći i polazłem na bułeczkę. Z kawusią.

Uśpiłem ci ja kolejnego pacjenta, wjeżdżam na salę - a tu pusto. Kiz ta ch. że ja się zapytam?? Gdzie zespół? Zespół robi sobie w miejscowym fiberoskopię. Skoczył mi gul. Toz do k.nędzy, może by mi ktoś powiedział jak zapuszczam babcie co jej nikt nie wypatrzył cukrzycy, a do tego ma niedoczynośc, tarczycy, nadciśnienie, chorobę niedokrwienną serca i k.m.do j.ch toż mnie t.ch.j.s.p w _(*%^*(&^$^.**

(*&^ ***

Przyleźli dziesięć minut później. Odczekam do jutra - bo dziś znowu zrobię z siebie jakieś pospolite polonico furioso totalae wkurvimentae. A tak sie prześpię i na spokojnie łby poodgryzam z rana.

Jak żeś wlazł między wrony.

Ale czasem czlowiek tęskni za pospolitą polską pyskówą.
______________

* ”Oda do czterdziestoletniości”, Abnegat.ltd, KSP No 47 (Katalog Straszliwych Przeklęć).
** KSP No 12 i 13.
***KSP No 1.

Poniedziałek

Co za cholerstwo...


Jak człowiek pomyśli że to tylko pięć dni pracy a potem znowu trzeba bedzie wódke pić - to się niedobrze robi.

Z racji nie bycia miętkim polazłem sobie na dżima. Żadnego biegania nie miałem nawet w najlżejszych planach, toż od łażenia po schodach mam zadyszke. Ale coś robić trzeba. Rowerek, steperek - takie tam. Niby niewiele, a 17 litrów wody niedoboru po 45 minutach swoje robi.

Tak żem sie dobrze poczuł że na spacerek polazłem. Poszliśmy pooglądać jak pięknie jesień wygląda - słoneczko, lekki wiaterek, liście z drzew spadają. Takie tam - romantyzmy. Co prawda w drodze powrotnej okazało się że pod wiatr łeb chce urwać, słońce zaszło a temperatura jednak bliżej zera niż 10 stopni - ale jak się człowiek zaweźmie to przeżyje.

Potem można z poczuciem dobrze spełnionego obowiązku porastać mchem i paprocią na kanapce.

Czego wszystkim w poniedziałek życzę.

PS. Miały być takie pikne kieby cud zdjecia jesieni, ale...
Przy ostatnim format c: się mi zapomniaało wgrać obsługę mojego pstrykaczu, a teraz za cholere jasna nie mogę znależć oprogramowania.

Zaraza jedna.

Zdjęcia będą - ale później jakby. Nieco.

PPS.
Z zupełnie innej mańki. Jakby ktoś chciał poczuć dotyk blue hole.

Dziewiąte wrota

Polański ostatnio jest jakby passe, ale film oglądnąć obejrzeć można. Primo, Jaśko z Dołów jest piękny, młody, czarujący i w ogóle. W szczególe też. I ma taką zajebistą bródkę. Partneruje mu Emanuelle Seigner, diabelsko piękna żona reżysera.

W zasadzie Johny Depp mógłby zagrać zsiadnięte mleko i też by z tego wyszedł przebój kasowy. Coś chłopina ma takiego że człowiek chce go oglądać. Tutaj jest genialny - nieco skurwysynowaty pośrednik handlu białymi krukami który dostaje zlecenie porównania trzech egzemplarzy dzieła skopiowanego (w 1666 roku) z oryginału stworzonego przez Szatana.

Zgrozza.

Polański próbował stworzyć nastrój pokazując normalne życie w okowach Straszliwych i Niewyjasnionych Zdarzeń Które Mrożą Krew W Zyłach, ale po mojemu troszeczkę z tą normalnościa przesadził i film jest nieco za mało strachliwy. Nie mówię tu żeby wsadzać w niego faceta z teksańską piłą czy innego Frediego, ale nastrój troszkę jest niedosolony. Do tego sam Polański bawi się tematem, szydząc z własnych bohaterów, co osłabia Nastrój Grozy.

Depp posuwać się będzie od jednej do drugiej tajemnicy, a każda następna mroczniejsza od poprzedniej i odkryje wreszcie Straszną Tajemnicę - ale Za Późno. Gdyż przerażający i ponury szwarc-charakter, noszący okularki modo Sir Elton, posiądzie Narzędzia Otwierające Moc Ostateczną przed nim.

I tu dzonk. Gdyż Szatan - a w zasadzie piękna Szatanica - na swojego kochanka wybrała Deppa.

Gdybym był kobietą, też bym to zrobił.

I Ten Co Odkrył Tajemnicę poszedł - do piachu.


Co niestety daje wątpliwe nieco przesłanie filmu - niezależnie od tego jacy jesteśmy dobrzy, możemy przegrać, bo nasz konkurent dał dupy sędziemu.

Moralnie obrzydliwe.

...lenistwo...

Zawsze zdumiewa mnie system motywacyjny jednostki ludzkiej. Nie dociśniemy śruby - i otrzymujemy tłuste couch potato. Przyciśniemy za bardzo i też niedobrze. Albo się z tego wykluje tumizwis albo jaki inny wrak co to nerwy ma stargane.

Wszystko dąży do maksymalnej entropii. To niby czemu nie my.


Wpadł dzisiaj Lorenzo i w dzikim szale, w cztery godziny zaorał trzy przepukliny i dwie zżylakowane nogi. Jak on to zrobił? Musiał się nieźle nawypoczywać. To jest właśnie tajemnica prawidłowej motywacji.

Na Australię mnie nie stać. Idę pognić sobie przed telewizorem.

Z okazji łyk-endu życzę państwu miłego przybierania na wadze.

Boże, jak dobrze mieć wymówkę żeby sobie spokojnie z rana pospać...

Na poprawę nastroju proponuję Jethro Tull
To co wyprawia Ian Anderson regularnie marszczy czerep :D

Prycha-czu

Niby nic - człowiek zdrowiuśki, odkażony Bacardi i inszą Łyski, nafotonkowany i nakrewetkowany - a jednak. Dragonbale atakują. W dniu wczorajszym znalazłem się na skrzyżowanej linii ataku dwóch Prychaczu które od Pikaczu odróżnia czerwony nos i straszliwa ilość wirusów dookoła. Które co prawda są niewidoczne, ale za to okrutnie upierdliwe. Strach pomyśleć co by z człowiekiem taki wirus zrobił gdyby urósł.

Co prawda Dreptak* opatentował zabijanie bakterii młotkiem po wcześniejszym utuczeniu zarazka do widocznego gołym okiem zaraza, ale technologia wydaje się być wydumana. Toż trzeba by wstawać kilka razy w nocy, kaszką karmić, poić, przewijać - a chorować kiedy? A jak ich jest więcej? Bo czuję się jakbym miał co najmniej dwa, i to różne. Jeden siedzi ze szczotka drucianą i drapie po podgardlu a drugi nap.dala młotkiem w czaszkę.

Na dodatek Lorenzo wrócił z antypodów - co niesie pewne drobne niekorzystne konotacje - po pierwsze, na liście ma 8 pacjentów, a po drugie do roboty przyjdzie o piątej rano. Jedno co mnie trzyma przy życiu to fakt że teraz mogę bez lęku iść w świat - nikt mnie nie zarazi.

To my jesteśmy kaprale.

Kończę - najwyraźniej jedno z moich nowo nabytych żyjątek próbuje się wydostać na wolność. Dla przyzwoitości nie powiem którędy.
_____________
*

BAKCYL

Raz w jednym instytucie uczeni na wszelkie sposoby
Robili doświadczenia, jak by tu osłabić mikroby,
Na przykład jeden uczony budził bakterię śpiączki,
Szczypiąc tę śpiączkę pęsetką w pośladki, nóżki i rączki.

Drugi uczony czerwonkę podłączał po pompek i dętek,
Aż się robiła blada jak jaki biały krętek,
Krętka natomiast skręcano i rozkręcano biedaczka,
Od czego był bardziej żółty niż najżółciejsza żółtaczka,

Odnośnie zaś do żółtaczki, wprowadzono ją w taką rozpacz,
Że poczerniała zupełnie i była jak czarna ospa,
Podczas gdy ospę - tę czarną - macerowano w wódkach,
Więc była ciągle na kacu, jak białaczka bialutka...

A działał wśród tych uczonych Piotr Dreptak, asystent młody,
Który stosował swe własne, zupełnie odmienne metody,
I zamiast zarazki dręczyć - on karmił swoje zarazki
I ciągle się ich pytał: - Nie zjecie, zarazki, kaszki?

No więc zarazki wciąż rosły, wpierw były jak turkucie,
Potem ogromne jak myszy latały po instytucie,
Na próżno woźny je z miotłą jak oszalały ganiał -
Nie dość, że się z niego śmiały, to mu jeszcze wyżerały śniadania.

Aż kiedy profesorowi przegryzły w aucie resor,
To wtedy Piotra Dreptaka wezwał do siebie profesor
I obaj włożyli płaszcze, i poszli się przejść na deptak,
A pan profesor rzecze: - Drogi kolego Dreptak,

Rozumiem że doświadczenia, badania, cacy - cacy,
Ale jak dalej tak pójdzie, to ja was wyleję z pracy!
Rzecz jasna, że ma pan dość duże, ba, szokujące wyniki,
Lecz rób pan to sobie gdzie indziej, ot, idź pan hoduj tuczniki...

- Chwileczkę! - Piotr Dreptak na to, prędziutko teczkę odmyka
I z wnętrza wyjmuje bakcyla wielkiego jak królika:
- Zobacz pan, profesorze, gdy mamy taką gadzinę,
Możemy streptomycynę wyrzucić i penicylinę!

Lekarz przy mikroskopie oczu już niszczyć nie musi,
Bo bierze to bydlę za szyję i je po prostu dusi...
I rzeczywiście udusił Piotr Dreptak tego zarazka,
Więc pan profesor Dreptaka chwalił, całował i głaskał,

Załatwił mu order, mieszkanie, fiata, Nagrodę Nobla,
I wszyscy koledzy się zeszli, żeby ten Dreptak to oblał,
A Dreptak siedzi ponury nad uduszoną zwierzyną
I szloch mu wyrywa się z piersi, a z oczu łzy wielkie mu płyną...

- Dlaczego - pytają koledzy - nie chcesz zabawić się z nami?
- A bo jak dusiłem Kubusia, to on tak łypał oczkami...
Tu biedny Dreptak o ścianę uderzył głową trzy razy...
Oj, można się, można przywiązać i do najgorszej zarazy!

Andrzej Waligórski
źródło: http://www.waligorski.art.pl

Wszytko przez te atomy

Bajka o osie? Skończyłosie. Z rana chirurg co to z nim lubię pracować - chodząca kultura, uśmiech i tempo overlocka - wyrzynał żyły i wszywał siatki. Lanczyk i popołudniowa sesja. Przyszedł taki jeden co to ma owsiki. Znaczy - nie widziałem, ale strasznie niecierpliwy, choć tez uśmiechnięty i wcale nie popędza. Przynajmniej oficjalnie. Od razu wpadł na pomysł mieszania listą coby było szybciej. Królu złoty - a jakim że to cudem bedziem robić cokolwiek jak pacjent nie przyjęty? Się ja pytam? No i wróciliśmy do pierwotnego planu.

Wnioskując z popołudniowego horroru to albo w powietrzu latają jakiesik atomy - albo w fiolkach z Ultivą dostałem cukier-puder. Bo początkowo podejrzewałem że zamiast Propofolu daje ludziom kobyle mleko, ale jednak - mam wdzięk osobisty jak jasna cholera ale znowu nie aż taki żeby pacjenta uśpić mrucząc mu do ucha - wniosek z tego że w fiolkach jednak był Oryginal Michael Jackson Coctail.

Pierwsza dzieweczka zapadła w sen głęboki, po czym po wsadzeniu eLeMejA otwarła oczy, popatrzyła na mnie z wyrzutem i wyjęła sobie to cholerstwo z ust. Nie - to nie. Co sie bede z koniem wadził. Nacisnąłem magiczny guziczek Turbo Booster’a, dzieweczka oczka zamknęła, eLeMejik się jej wsadziło powtórnie i po krzyku. Zajechaliśmy na sale operacyjną - a leki cały czas z pompy szły - po czym dwie minutki później dzieweczka usiadła i chciała sobie raz jeszcze przeszorować maską po migdałkach. Coż się tu do ciężkiej cholery wyrabia... Sprawdziłem pompy - program oki, wenflon w żyle, wszystko sobie idzie jak ma iść... Dodałem z ręki ultrasuperhiper uspokajacz w ilości jednej fiolki - co się bede rozdrabniał - po czym zwiększyłem przepływy. W tym momencie chirurg skończył. Ojacieżk.wmordejeża... Toż ona właśnie teraz mija Alfa Centauri i ciągle przyspiesza... Zapowiedziałem grzecznie że choćby tu mechagodzilla przyszła śpiewać wojskowe piosenki, mowy nie ma. Dziewcze spać będzie 20-30 minut i nic się zrobić nie da. Znaczy - niby da, ale po co się napinać? Dzieweczka zadziwiła mnie po raz kolejny jakieś 10 minut później. Weszła w atmosfere lotem koszącym, wykonała saltomortadele i na wstecznym z wdziękiem wylądowała na Ziemi. A mówiła że nie pali i nie pije. To kto jej układy mikrosomalne tak wytrenował, że ja się zapytam?

Następna jak mi drgnęła po wsadzeniu maski tom sam wyjął. Bez jaj - nie będą mi tu pacjenci samoobsługi uprawiać. Zwiększyłem przepływy, poczekałem spokojnie do osiągnięcia poziomu „stary niedźwiedź mocno śpi” i zapakowałem wszystko na miejsce. No. I spokój. Na wszelki wypadek zapytałem chirurga czy to też taki ultra ekspress - ponieważ potwierdził, więc wyłączyłem wszystko zanim zaczął. Może choć ta się jakoś o czasie obudzi? Obudziła. Siadła, rurkę wyjęła - zacznę te rurki staplerami mocować do czoła - i powiedziała że jeszcze nie śpi więc żeby nie zaczynać. Zdziwiła się niepomiernie że to już koniec i uderzyła w kimono.

Na koniec przyszedł gracz co to gra w futbol amerykański. Tak. Jak wiadomo - gra jest twarda i brutalna. Co prawda Irlandczycy twierdzą że brutalny to jest gaelic futbol a amerykańska odmiana została wymyślona przez pielęgniarki szpitala wojskowego którym się nudziło na Pianosie, ale jednak. Kopa w czułe miejsce można zarobić. No i tu mnie młodzian zadziwił. Mianowicie mecz ma w sobotę i powiedział że musi grać - i czy po zastruganiu marchewki będzie mógł to zrobić? Powiedziałem mu że może. Co prawda bedzie se musiał nasmarować końcówke kozim smalcem ale może. Toż klient nasz pan.

Poza tym to jego końcówka.



Klasyka na zapyziały listopadowy świt.
Dżizaz, kiedy to było.

Przymus dobrowolny

Jako że free mondays policy zostało zaimplementowane z pozytywnym skutkiem, w poniedziałek mogłem się oddać rehydratyzacji, rewitaminizacji i ogólnej electrolyte replacement therapy. Dzięki czemu wjechałem do roboty świeży i ogólnie rozpromieniony. Tu niespodzianka - lista tylko z rana i w dodatku bez żadnych ogólnych. To się nazywa prawidłowe wprowadzenie człowieka w świat gazów, świszczących pejczy i zdekompensowanego stresu. Byłem tak oszołomiony że chwyciłem się za zaległości. Management doszedł do wniosku że wszelkie szkolenia obligatoryjne zrzuci nam na łeb - wykupił jakieś popierniczone moduły w necie i teraz człowiek musi siedzieć i czytać że 42% pedałów ukrywa swoja prawdziwą naturę a w ogóle to się teraz nie mówi pedał bo to jest brzydko.

Tak samo z Cyganami. Kiedyś Cygan to był Cygan - teraz to jest offence. I trza mówić Rom. Tak będzie do czasu aż słowo Rom nabierze tych samych znaczeń co Cygan (o ile już nie nabrało) i stanie się be. Ciekawe jakim słowem nasi współbracia w rozumie każą się nazywać następnym razem. Oreoranie proponuję. Tak samo nie wolno mówić że ktoś jest upośledzony, tylko że jest normalny inaczej. Nie mówi się że ktoś jest głuchoniemy - bo to zbrodnia jest niesłychana - tylko że to użytkownik języka migowego jest.

Z niepokojem czekam kiedy ze słownika znikną słowa "inaczej" oraz "użytkownik".

Facet który mi tłumaczył wirtualnie o zawiłościach rasizmu i diversity był tak upierdliwie męcliwy żem mu po góralsku chciał powiedzieć coby się odwalił, ale takiej opcji nie było w menu. Klikałem z coraz większym zaangażowaniem guzik next aż nagle znalazłem bardzo wartościową informacje. Że mianowicie rasistowska przerwa zarobkowa pomiędzy rasami znikła całkowicie bo Czarni zarabiaja teraz o 8,7% więcej od Białych. Tak mnie ten nierówny znak równości jebnął w ciemie aż żem zaniemówił.

No to kwamać - jest ta przerwa czy jej nie ma?

Według producenta tekstu o równości teraz jest wszystko sprawiedliwie bo Czarny zarabia od Białego więcej - więc nie można już mówić o rasistowskiej różnicy wynagrodzeń. W dalszej części programu dowiedziałem się że Czarny to też jest be - ale na Białego można mówić Biały. Podrapałem się po potylicy i sprawdziłem autora. Murzyn. Afroamerykanin. Afrojunajtedkingdomianin. To by w jakiś sposób tłumaczyło zasadę równości.

Jako że w powyższe rozważania włożyłem koło dwóch godzin - a trzeba dodać że w trakcie czytania mądrości owych łatwo nie było bo po ekranie latały mi w te i wewte liście różnokolorowe coby mi uzmysłowić jak ta cała diversity jest ważna - więc żem się zaparł że skończę. Za kurwisyna ciężkiego nikt mnie nie zmusi żebym to raz jeszcze przeszedł.

I tu dzonk.

Okazało się że zamiast iść do domu, muszę zostać na naszym codwumiesięcznym posiedzeniu komitetu od spraw różnych i wszelakich. Pomyślałem że tym razem się nie dam. Wypoczęty jestem, podwójną czarną wodę o smaku kawowatym marki Wytrzeszczoko palnąłem jak bym był jaki caffeine suicidal drinker i dzielnie zasiadłem w fotelu. Na wszelki wypadek blisko szafki - zanim z niego zlecę to się oprę. Przelecieliśmy miło i sympatycznie przez kolejne punkta, pokiwałem smutno głową nad sobą żem zapomniał o papierach com je miał przygotować i dotarliśmy do operowania cukrzyków ludzi mających przemianę dekstrozy inaczej.

Ten temat wałkuje się od jakiegoś czasu - management chce, ja nie bardzo. Ostatecznie wszyscy dupe w troki biorą o piątej - a ja z rozjechanymi cukrami bede potem załatwiał transfer w środku nocy. Niedoczekanie.

Powiedziałem że nie ma sprawy - możemy operować każdego. Przygotuję guidline w którym dokładnie rozpisze co i o której ma być podane oraz sprawdzone takiemu pacjentowi aż do osiągnięcia pierwszego check-pointu o 17:30. Frozen time evenement na chwileczkę wyostrzył zmysły po czym management powiedział że jednak to nie jest dobry pomysł - tak trzymać pacjenta przez cały dzień -  i projekt upadł zanim jeszcze się narodził.

Jak się kotu wysmaruje dupe musztardą to on ją zeżre w zasadzie dobrowolnie. 

Jutro koniec taryfy ulgowej. Caluśki dzień w robocie, ogólne, miejscowe i co tam jeszcze czeka na biednego anastazjologa. Welcome to the pleasure dome.

Bilans

Przeloty: 5

Mile (zdrętwiała dupa w samolocie): 5408

Kilometry (zdrętwiała dupa w samochodzie): 1080

Dni nurkowych: 5

Nurkowań: 11

Łączny czas pod wodą: 496 min.

Ostre zatrucia alkoholowe: 2

Podostre zatrucia alkoholowe: 4

Skoków do basenu: 5

z czego udanych: 5

Zeżarte krewetki: counter failed

Kasa wydana: counter failed

Okres trzeźwienia: pending

Zdjęcie z Dahab: bezcenne.

 

SS Thistlegorm

Thistlegorm. W odwiecznej walce zrzucaczy z unikaczami tym razem wygral bombowiec. Pierdut i caly statek usiadl na 30 metrach. Ze wzgledu na amunicje i inne rozrywkowe urzadzenia, wrak jest oblozony calkowitym zakazem nurkowania.

Pod woda scisk przy ktorym Krupowki to pustynia. Ludzie sa z gory i z dolu, z prawa i z lewa, z przodu i z tylu. Masakra. Wrak duzy i ladny, ale trzeba sie spieszyc - wg. zgodnej relacji swiadkow, wrak sie degraduje w konkretnym tempie. A szczegolnie zawartosc. Zrobilismy dwa 40 minutowe nury i poplyneli na Rhas Mohammed. Faktycznie, w porownaniu z dahabowa ruina to jest prawdziwa rafa. Korale, rybki i masa sedesow - pozostalosc po wraku ktory wiozl armature.

Cala wycieczka zaczela sie o 5 rano a skonczyla o 8 wieczor.
Do tego tematu jeszcze sie wroci...

Blue hole

Dzisiaj blue hole. Czyli mekka samobojcow podwodnych wszelkiej masci. Masa roznych elitarnych klubow. Na przyklad klub 80 - trzeba zejsc na 80 metrow z 12 litrowa butla z powietrzem i przezyc. Albo elitarny klub setka. Ten akurat ma bardzo malo aktywnych czlonkow, wiekszosc legitymacji wydawana jest posmiertnie.

Klub 120 ze zrozumialych przyczyn jest klubem hipotetycznym.

Nureczki byly cacek. Co prawda moje wysluzone skrzydelko postanowilo sie czesciowo rozpasc pod woda, co obrocilo worek uniemozliwiajac wypuszczenie powietrza. Skonczylo sie na sforsowaniu wyporu pletwami, zejsciem na 30 metrow i pelnym wkurwienia niepokoju oczekiwaniem - jako ze za szarpaczke wziely sie dwie kobiety. W koncu doszedlem do wniosku ze wyrzucam dziada, ale nasza dajwmasterka cos tam odpuscila i zwiesiwszy sie na mnie dolozyla na tyle masy ze nawet stopik na 5 metrach odstalismy jak cywilizowani ludzie. W calym zamieszaniu stracilem ciutek wiecej powietrza niz zwykle wiec nurkowanie konczylem na octo Jane, wkurwiony jak stopiecdziesiat. Mialem ochote wypierdzielic sprzet do kosza, ale w sumie sam se jestem winien- bylo sprawdzic te jeb. sruby.

Drugi nureczek bez historii - zamiast wslipiac sie w komputer i manometr, ogladalem rybki. Nuda.

Jutro o 5 rano jadziem na to cholerne wraczysko. Na wszelki wypadek biore dwie 15 z nitroksem - jak by co to mam zwizualizowane malownicze wypierdzielenie sprzetu w wodzie i powrot na butli trzymanej czule w objeciach.

Bark mnie nap.dala. Musialem se cos naciagnac.

Abnegat ponurowy w Kanionie

Najpierw rosla sobie rafa koralowa, potem zatrzeslo dnem i powstal Kanion. Czyli podluzna dziura w dnie, w ktora wplywaja rozni fanatycy mocnych wrazen. Najciekawsze jest podejscie. Z piasku ku powierzchni leca tysiace malych babelkow. Wyglada to jak magiczna kurtyna. Przeplywamy przez nia i jeden po drugim, wygodnym pasazem plyniemy w dol coby zobaczyc glowna atrakcje. Niestety, nurkujemy na nitroksie 32%, stad maksymalna glebokosc to 33 metry - troche szkoda bo Kanion schodzi do 52 metrow. Na powietrzu mozna by zrobic touch-down. Wylazimy z dziury i ogladamy kurtyne raz jeszcze, tym razem z naszego powietrza.

W przerwie zzeram pizze. Durny pomysl. Wiem czym to sie skonczy, ale glod jest silniejszy.

Drugi nur to spokojny dryfcik nad koralowym ogrodem, duzo nadymek, skrzydlic i pomniejszego paciopia. Lacznie 52 minuty. Wychodze z 40 barami. Wyglada na to ze ja to pieronskie powietrze zjadam.

Jutro Thilstergorn. Jeden z bardziej znanych wrakow. Zatonal w czasie wojny, lezy na 30 metrach. Ma na pokladzie wszystko co wiozl, obok na piasku ponoc stoi lokomotywa.

Mile zlego poczatki

Warszawa byla bardziej ponura niz Doncaster. Zgroza. Popijajac kawe czrkalismy z Kiciaf na reszte grupy. Komunikaty byly calkiem optymistyczne. Jestesmy na parkingu. O, to nie ten parking. Ale teraz juz parkujemy. O, to tez nie tu. W koncu wypelnilismy obowiaxki turysty w bezclowym i nie czekajac na personalne zaproszenia wsiedlismy do samolotu. Uzycie magicznego przyspieszacza podrozy pozwolilo osiagnac Tabe "in no time", grzecznie wypelnilismy podstepne pytania formularza medycznego (w stylu: czy ostatnio mial pan/pani bliski kontakt ze zwierzevie ktore ma raciczki i chrzaka") - pieczatka, busik i pojechalusmy do hotelu. 160 km z gosciem ktory przysypial za kierownica. Co w jakis sposob tlumaczy polmetrowej wysokosci krawezniki- to sa zakamuflowane bandy dajace czas na korekcje kursu.

Patrzac obiektywnie, rafa w Dahabie jest ruina porownywalna z Hurghada. Pojedyncze zywe koralowce i kilka rybek. Jeszcze dziesiec lat i beda musieli zarybic toto od nowa.

Stella, upal i totalny luzik.

O to chodzilo.

And the second word is "off".

Wodecki chyba śpiewał kiedyś że "na wszystko czas jest jeden ale człowiek nie wie czasem". Filozofia niewydumana, prosta i do spamiętania łatwa. Szczególnie co do części pierwszej - bo z tym że człowiek nie wie czasem to chyba pojadł szpinaku i go wzdęło.

Graty spakowane.

Limity sprawdzone.

Kasa.

Plastik.

Jechał se baca na pole. Wsiadając na furę, klepnął się po kieszeniach - Papieroski są, zapałeczki są, książeczka woźnicy jest - można jechać. W pół drogi coś go tknęło, papieroski... zapałeczki... książeczka woźnicy jest - można jechać dalej. W końcu zajechał na to nieszczęsne pole. Dalej coś mu nie pasi. ...papieroski są, zapałeczki są, książeczka... - k.wa mać - pługa żem nie wziął.

Nadszedł czas na puszczanie bąbelków i krewetki z grilla.

Z przyczyn wiadomych notki mogą pojawiać się różniście - albo i wcale. Zależy od dostępności do sieci.

do poczytania - a może i do zobaczenia

abnegat limitowany

Updacik pierwszy: Doncaster-Sheffield Robin Hood Airport.
Mgliscie. Samolotu nie widac. Startowac - chyba wystartuje, ale najpierw musi przyleciec.
Celnik czepil sie jablek - ze niby z semtexu czy jak? Na szczescie nie gryzl. Jablek nie gryzlm, mnie z reszta tez nie.
Nastepnym razem zgagulki trzeba wziac do podrecznego a nie nadawac na bagaz. Albo pic mniej wina w pozegnalny wieczor.
*end***end***end*

Little Annie

Jak wiadomo ogólnie - a i szczegółowe pewnie też - stan umarnięcia nie należy do stanów mile widzianych. O ile jednak jasnym jest wszem i wobec że człowiek moze sobie umrzeć w polu, na strychu czy w tramwaju nr 21, o tyle nikt do świadomosci nie dopuszcza myśli że można umrzeć w szpitalu. Jest to dość przerażające dla braci lekarskiej, która rękami i nogami broni się przed wypełnianiem kart zgonów własnoręcznie wyprodukowanych nieboszczyków, jako że po każdym zgonie rodzina (nieboszczyka, nie lekarza) zgodnym unisono pyta „Jak że to możliwe jest, że w szpitalu umarł??”

Skąd takie pytania? Ano, od czterdziestu lat rodzina była świadkiem cudu i im ten cud spowszedniał. Mowa o cudowniej zamianie wódy w wodę (z mocznikiem i inszymi produktami metabolicznymi, ale nie o to chodzi). Albo o cudzie zamiany smoły w takie ciągutki wykaszleniowe. A nie są to cuda najwieksze. Cud zamiany tony żarcia w smalec z nadciśnienim i cukrzycą...

Ponieważ pacjent w szpitalu umrzeć nie może, przybytki te są wyposażone w namiastkę biblijnego „Łazarzu, wstań!” pod postacią przeróżnych urządzonek, kupy leków oraz wykwalifikowanego personelu.

Z tą kwalifikacją to mi sie zawsze kojarzy opowieść o strażakach co to padła komenda: „Lokalizować!”, a oni wzięli za topory i porąbali wszytko w cholere.

Personel medyczny wie. Wie jak, gdzie, skąd i po co. Ale żeby się mu nie zapomniało, od czasu do czasu nieszczęsny anestezjolog, szprechający lenguidżem z podejrzanie słowiańskim akcentem, musi zrobić szkolonko.

W odróżnieniu od szkolenia to jest krótkie, treściwe i wszyscy dostaja pozytywny feed-back. Co sie bedę z koniem wadził.

Wyciągnąłem naszą Little Annie, podpiałem ją fikcyjnie pod monitory, prawdziwe kable podpiałem z braku laku do siebie i nacisnąłem guziczek alarmu. Z przyczyn wiadomych trenowaliśmy postępowanie w PEA z rytmem zatokowym, bo mi to łatwo przyszło zasymulować. Ot, nie założyłem pulsoksymetru i odpiąłem mankiet od ciśnienia. W zasadzie mozna jeszcze asystolię ładnie pokazać - odpina się wszystko i po krzyku. Co mnie martwi to fakt że nastepnym razem mamy przewidziany częstoskurcz komorowy. Może się kawy ożłopie?

Moja dzielna ekipa wpadła, rzuciła sie z pazurami na biedne dziewczę, połamała jej wszystkie żebra, przewentylowała, wbiła wenflon - fikcyjnie, bo jedyna pielęgniarka co to potrafi, poszła na chorobowe - dali adrenaline, płyny i uratowali nieszczęsną. Znaczy, fikcyjnie rzecz jasna, bo Little Annie jest z gumy i nie ma nóg. Z tego powodu najczęściej trenuje się na niej zatrzymanie krążenia po przejechaniu przez pojazd szynowy.

Ten miesiąc mam z głowy.

Na przyszły muszę odgrzebać stare scenariusze, bo mi zaczyna pomysłów brakować.

Wyspiarska jesień

54 stopnie, 31 minut.

Wysokość Gdańska. Mieszkając w bliższej cywilizacji (greckiej...) części Polski jakoś nie zdawałem sobie sprawy jak wredne niespodzianki ma dla ludzi geografia.

W lecie jest tu miło i przyjemnie - słoneczko wstaje o 3:30, zachodzi o 23... Ale zima? Niech to jasny szlag trafi. O siódmej w listopadzie jest ordynarna, czarna noc, słońce zachodzi gdzieś koło 5. Do tego wszystkiego przywiało jakiś francowaty niż znad Atlantyku. Można się pociąć szarym mydłem. Dobrze że księżyca nie ma bo nie trzeba wyć po nocy. A to i tak nic - w zimie słońce będzie wschodzić o 8:45 a zachodzić o 16:00. Albo coś koło tego.

Czując nadchodzącą depresję - przy której Żuławy to kałuża (czyli niewielki akwen wodny bez znaczenia strategicznego wg. definicji wojskowej) - zmobilizowałem wszystkie swoje wewnętrzne, zewnętrzne i jakie tam jeszcze mam pałery i o ósmej pognałem na dżima. Wlazłem na bieżnię - spadłem z niej po piętnastu minutach po czym posłuchałem mojej mądrzejszej połowy.

Misiu, zajedź pod Tesco, whisky się kupi....

Ręka opatrzności

Przyszedł mój ulubieniec dzisiaj. Taki - prawdziwy chirurg. Z czasów Jurgena Thornwalda. W zasadzie nigdy nie wiem czego się po gościu spodziewać. Pięciu pacjentów zabukowanych, wszyscy po godzinie dostali równo, co jednakowoż nic nie znaczy bo w chirurgicznej nieobliczalności potrafi on wyrwać ząbki cztery w minut trzy, jak i pierniczyć się godzinę z jednym zębem.

Musiała siła wyższa przelatywać dzisiaj z rana nad chałupą i zobaczyć moja zaspana gebę - bo w łaskawości swojej sprawiła niepoczytalność zarówno pierwszego pacjenta (herbatka przed wyjściem z domu) jak i drugiego (godziny się mu popierniczyły i doszedł do wniosku że nie przyjdzie). Zanieczuliłem bez specjalnych oporów dwóch następnych pacjentów - dziouszka najwyraźniej wcześniejszego kontaktu ze służbą zdrowia nie miała bo się patrzyła ufnie, natomiast chłopczyk musiał coś mieć na sumieniu bo mnie zaufaniem nie obdarzył. W dodatku gadał cały czas do nas mimo że stężenie leków, co je miał we krwi, uśpiło by nilpferda*. Po czym wspomniana siła wyższa musiała, wracając z powrotem, zobaczyć że mi sie wcale nie poprawiło i ostatni pacjent nie przylazł w ogóle. To sie nazywa przychylność. Albo łaskawość.

Tak jak się patrzyłem na krwawe rachatłukum wywijane przez zębodłuba (Copyright: Szaman Galicyjski) to mi się pomyślało że do tego jednak trzeba się urodzić. Bo z jednej strony fachu można się naumieć, ale entuzjazm do wyrywania trzeba odziedziczyć po mamusi.

Znaczy, po tatusiu niby też, ale tylko teoretycznie jako że Dżyngis Han dawno nie żyje.

Po południu poleźliśmy na korporacyjną kolację. Znaczy - korporacja zaprasza, pracownik płaci. Imprezka byla z gatunku pożegnalnych - jedna z naszych nursów doszła do wniosku że jednak ją nie cieszy praca z nami i idzie do domu starców. Jako pracownica rzecz jasna a nie pensjonariuszka.

To daje nieco do myślenia.
______________
*Vide wczorajszy koment Niki.

Nieoznaczoność psychofizyczna w przestrzeni czterowymiarowej

5 dni do godziny zero.

Przedziwne uczucie.

Ktoś kiedyś napisał że człowiek jest jednostka rozmazaną w czwartym wymiarze. Że tu i teraz tak na prawdę nie istnieje. I coś w tym jest - bo niby czemu siedzę sobie przy zabiegu i słyszę bulll bulll?

A, pacjenta trzeba odessać.

W NHS mają ciekawą zasadę - nazywa się ona hands off. Przed urlopem daje się doktorowi robótki miłe i przyjemne, nie wymagające nadmiernego wysiłku umysłowego. Ot, rotę ustawić, wenflona wbić, takie tam. Albowiem wszyscy wiedzą że nieborak co prawda ciałem jest w pracy, ale duchem siedzi sobie nad basenem z kryształową wodą, popija szampana z Szampanii (zagryzając poziomkami) i przygląda się spod oka smukłonogiej, inteligentnej, oczytanej (dwa fakultety) piękności, która jakgybynigdynic, wcale go nie zauważając, przeciąga się kocio wychodząc z basenu.

Dla stanu kompletnej nieprzytomności nie ma żadnego znaczenia fakt, że woda miast kryształów ma rzęsistka, za szampana robi margarita z tequili produkowanej w miejscowym zakładzie utylizacji opon a piękność ma cudne nogi w sam raz do zauroczenia hipopotama. Ślepego.

A co mi tam hipopotamice.

Chce tam już być.

Uwaga - zły pies

Góral to jest dziwne stworzenie. Znaczy, sam nie jestem, ani z racji urodzenia ani z zamieszkania, jako że prawdziwym góralem to się jest od Białego Dunajca w dół a cała reszta to takie lisy farbowane jak swetry z czystej wełny na Krupówkach. Góral prawdziwy łagodny jest jak baranek, do serca przytuli psa, sąsiada lepszego nad niego nie ma - wszystko pożyczy, nawet patelnię. No, chyba że się go wnerwi, to wtedy już nie.

Góral nerwy ma ze stali i znerwować go ciężko jest w warunkach normalnych. Ale słyszał to kto żeby ostatnio było normalnie? Do tego permanentny brak jodu... Ech, piknie by mogło być, jak by cłowieka syćko nie wkurwiało wokoło...

Ranek nie zapowiadał się tragicznie. Co prawda mój chytry plan przewidywał dzisiaj atak na 5 km stylem rozpaczliwym, ale po wczorajszych ekscesach nie wieszczyłem sobie jakowychś sukcesów. W rzeczywistości nie było najgorzej - zrobiłem sobie 2,5 km w 15 minut i z bieżni zgonił mnie automat że tętno mam wysokie. Jak się spojrzy na to od strony wczorajszych 7 km i 50 minut na bieżni, nie jest najgorzej. Chyba mi się uda osiągnąć zamierzone 10 km w godzinę jeszcze przed sezonem letnim.

Wiem że dla zawodowca to śmiesznie brzmi - ale jak by ktoś z tak zwanych wyczynowców chciał się poczuć jak ja, proszę wziąć plecak z kamieniami i wyrównać swoje BMI do 31 a potem spróbować sobie pobiegać. Gwarantuję niezapomniane przeżycia.

Jako że latorośl starszy wymyślił sobie basenik - ten do pływania - więc szybkim ściegiem pognałem po ćwiczeniach do domu coby młodszego dowieźć. Niech ta się cosik porusza chłopina bo jeszcze trochę i będę miał w domu spasionego garbatego okularnika. Porzuciwszy w ten sposób dzieciska udaliśmy się pośpiesznie na retail therapy. Prawie się udało - z parkingu pod sklepem odwołał nas telefon wpierniczonego jak nieboskie stworzenie młodego. Okazało się że teraz jest lekcja dla dzieci - więc pływać mogą tylko zapisane dzieci oraz dorośli. A młody nie.

Nożeszszsz w morde. Żeby chłop nie mógł z gołą babą w windzie...

Szybki rzut za rzekę, wejście do konkurencyjnej firmy - co prawda dwa razy droższej, ale za to jaka okolica - i zostaliśmy szczęśliwymi członkami klubu sportowego, super-hiper wystrzałowego, co to samą swoją obecnością wymusza utratę 10 kilo. A w dodatku dzieci mogą sobie pływać same, bez rodziców, bo na brzegu siedzi ratownik dbający o dzieci jak foka o swoje młode.

Jak ja będę musiał proporcjonalnie do wpisowego ćwiczyć to się zarżnę na śmierć w pierwszych dwóch tygodniach.
___________________________
Mają basenik podgrzewany na polu dworze zewnątrz, z takim śmiesznym ustrojstwem co puszcza bąbelki. Czternaście kortów tenisowych - połowa krytych. I taka maszynę co robi pink. Jak mówił Pawluk - koniec świata. W dodatku mamy darmowe intro tenisowe przez pierwszy miesiąc. Do szczęścia brakuje żebym przeszedł na wegetarianizm.

Zaczyna mnie to wszystko nieco przerażać...

Co cie skłoniło do zostania ortopedą?

Miłej niedzieli ;)

Szkolenia obowiązkowe

W Jukeju nie ma lekko. Każden doktor musi się rozwijać jak nie przymierzając dzidzia na bobofrucie i o rozwój osobniczy dbać. Dlatego pracodawca zobowiązany jest do dostarczenia mu darmowej, godziwej i (oficjalnie) bezalkoholowej rozrywki zabezpieczającej 50 punktów CPD. Jak to się przekłada na język polski? Matematyka jest prosta: jeden dzień daje max. pięć punktów, więc dodatkowo w roku dochtor dostaje 10 dni na kształcenie. Z tego pięć może spędzić na nasiadówkach wewnętrznych - a pozostałe pięć musi gdzieś jechać w świat jako ten syn marnotrawny z kasą tatusia. Porównanie jest bardziej na miejscu niż by się mogło wydawać.

Na szczęście dla mnie rok budżetowy trwa u nas od lipca do czerwca, dzięki temu nie muszę się martwić o kasę wydana na szkolenia w pierwszej połowie 2008. Niestety, nadeszły straszne czasy, kryzys szaleje (bo jak wiadomo od czasów Smolenia i Laskowika, Ozyrys nie żyje) - więc firma dba o własne cztery litery i wprowadziła personal budget limit. W prostej linii przekłada się to na zwykłe skąpstwo ale to źle brzmi w Oficjalnym Komunikacie Na Temat Polityki Firmy.

Wydać kasę firmową na szkolenie w Koziej Wólce na temat Postępów w Leczeniu Płucka Lewego u Dziecka Małego potrafi każdy. Ale nie o to chodzi... Kasa ma być wydana z pożytkiem dla Firmy - coby się człowiek naumiał czegoś wartościowego rzecz jasna - oraz dla samego szkolanta. Dla dogłębnego zrozumienia tematu polecam zdjęcia z Grindenwaldu, gdzie dwa lata temu na zimę szkoliłem się w ramach wykładów ESRA (European Society of Regional Anaesthesia). Żeby nie być posądzanym żem nic nie robił przez cały boży dzień - przyznaję się do tego bez bicia. Albowiem ponieważ wykłady były od 8 do 10, następnie krótka przerwa na narty i wieczorna sesja od 17 do 19. To się nazywa życiowe podejście do tematu.

Niestety, takich kursów jest jak na lekarstwo, poza tym mój bywszy szef jak się zorientował na co mnie wysłał to z zazdrości zzieleniał i powiedział że ni cholery - nikt więcej na narty za państwową kasę nie pojedzie. Co tylko potwierdza znany skądinąd fakt że stare przysłowie pszczół „Siedź w kącie a znajdą cię” (choć nie wiem czy to nie powinno być „Siedź w kącie a znaj dącie”) jest bzdurą na kółkach wysnutą z opowieści o cnotliwych czasach naszych prababek.

Jako że w tym roku odbyłem już spotkanko w Liverpool’u (trzydnióweczka za 15 pkt. CPD), zacząłem się zastanawiać gdzie z pożytkiem wydać resztę swojego rocznego budżetu szkoleniowego. I tu znów przyszła mi w sukurs ESRA - w Insbrucku, w lutym maja szkolenie co to się zwie Cadaver Workshop. Rzecz jasna nie ma tam mowy o wyprzedaży zwłok - uczą anestezjologów wbijać igły w różne miejsca ciała coby nerwy znieczulać.

Zrobiłem krótki rachunek sumienia - prócz kilku prostych technik w zasadzie nie stosuję anestezji regionalnej, firmie zdecydowanie się przyda jak sobie odświeżę igłologię, manago ostatnio się uśmiecha do mnie... Nie certoląc się zbytnio palnąłem krótki emil z podsumowaniem kosztów, zysków i strat, po czym wysłałem do manago. Odpowiedź była dość szybko. Niedobrze to wróży - w środku będzie kupa z dżemem i to raczej z przewagą kupy... Otwarłem - pytanie o bilans budżetu. Wysłałem króciutki update odnośnie winien/ma i polazłem do domu. W sumie o 7 wieczór trudno się spodziewać odpowiedzi.

Skończyłem ja sobie dzisiaj znieczulanie pacjentów - zwane zwyczajowo okadzaniem bądź czadzeniem - a tu moja manago siedzi sobie za biurkiem. Dziwne, w piątek u nas? Przełamując moja do głębi nieśmiałą i pokorną naturę zapytałem co ona na te moje Insbrucki - będzie kasa czy nie? A ta mi wali że to ważne dla firmy, że budżet jeszcze nie tak napięty i że ona mi w takim razie pokryje jak nie całość to stosowną większość.

Opadła mi żuchwa. Co tu się, do cholery ciężkiej, wyrabia?

Pojadę sobie na 4 dni do Austrii w środku sezonu. Z tego co pamiętam, to oświetlone stoki chodzą tam do północy. A może jeszcze przez przypadek trafię na Małysza?

Kocham Continuous Professional Development.

___________________

Tak na marginesie - jak polski ustawodawca nałożył na swoich niewolników (zwanych dla zmyły służbą) obowiązek zbierania punkcików, to wpisał w tą ustawę obowiązek udzielenia urlopu i pokrycie kosztów przez pracodawcę czy to mu umkło? Bo pókim pracował w kraju naszym - gdzie śnieg biały po grdykę i dzięcioły na palach - jakoś mi to nawet we łbie nie postało żeby się zapytać...

Rok. Najmniej rok.

Niesamowite - to już rok. Dokładnie. Muszę przyznać że jestem nieco oszołomiony.

Czytacie właśnie 339 post. Dzizzazz....

Wszystko zaczęło się niewinnie od harców wyprawianych na blogach Morfeusza, Konfliktowej i Agregata. Następnie ulegając podszeptom próżności dałem się namówić moim idolom i sam zacząłem płodzić teksty co nieco liryczne, głównie wspominkowe.

Seria „Z pamiętnika woźnicy” praktycznie zdechła - niestety, nie pamiętam tego tak dobrze jak mi sie wydawało. W tej chwili mam trudność inną - nawet jak coś mi się przypomina, to nie mam pewności czy już o tym nie popełniłem jakowegoś wpisu...

Statystyka nieco szokuje - ponad 200 tysięcy kliknięć (countomat włączyłem gdzieś na poziomie 40 tys.), około 80 stałych odwiedzających.

Najdziwniejsze jest zestawienie Top50 z wyszukiwarek: gdy się pominie wszystkich którzy szukali mnie wg. nicka, najczęstszym zwrotem wiodącym na mój blog są „sałatki warzywne”. Będę musiał coś popełnić na temat skrobania marchewki... O ile rozumiem skąd się bierze „dieta stekowa” czy „kobziarz anestezjolog”, o tyle „zepsić się” czy „jak rozebrać kran” (o „domu publicznym” nie wspominając) nieco mnie zastanowiły - czy ja aby na pewno piszę o tym o czym mi się wydaje.

Skoro popadłem w ton upierdliwy, pozwolę sobie na mała refleksję. Mianowicie ta forma aktywności sieciowej, choć nieco niebezpieczna z racji depersonifikacji kontaktów, daje jednak możliwość poznania ludzi których w innym przypadku bym nie spotkał. Negatywną stroną pisania jest pokazywanie się - bez pokazywania. Nie wiem czy tak chętnie bym poszedł w polemikę na temat którego kompletnie nie znam - vide moje ostatnie wygłupy konstytucyjne - w obecności żywych ludzi. Tak to samotność w sieci bezlitośnie obnaża wewnętrzne pieniactwo.

Dziękuje pięknie za wytrwałość, Wasze komentarze dają mi napęd do dalszej twórczości codziennej; tak na marginesie muszę dodać że nieodmiennie mnie zdumiewa że ktoś te wypociny czyta.

Zapraszam wszystkich na torcik urodzinowy wyprodukowany przez Beryla Cooka.

Posługując się językiem telewizji: w nowym sezonie odcinki będą jeszcze krwawsze, jeszcze dłuższe - byle nie nudniejsze...

Leniwy tygodnia środek

Wylazłem wczoraj z roboty pchany wizją czekającego dżima - chyba się przy tym całym bieganiu wydzielają jakieś środki chemiczne (byle nie owadobójcze, bo mi pająki wyzdychają) podnoszące nastrój. Zdecydowanie zaczynam się uzależniać. W czasie postpracowego procesu zawijania kity wypadło mi ze łba coby sprawdzić dzisiejszą listę - więc rano, pełen dziwnych przeczuć, wlazłem do poczekalni i ze skrywaną radochą odkryłem że mam tylko dwa razy ogólne do ząbków - i tyle. W dodatku z samego rana jeden, a o dziesiątej drugi. QL.

Pierwszy się znieczulił książkowo i polazł do domu, drugi zadzwonił że żona rodziła całą noc i on teraz nie ma siły przyjechać. Nie wiem czemu wszystkich to bardzo ubawiło. Podrapałem się po łbie  zapytałem czy on - ten tatuś - to aby nie Polak. A czego pytam? Bo polski tatuś to ma bardzo ważne obowiązki w czasie porodu, nie to co Angielski. Taak? - zdumieli się tubylcy. A czymżesz się różni tatusiostwo polskie od wyspiarskiego? Podrapałem się jeszcze raz i wytłumaczyłem że tatuś w kraju nad Wisłą po porodzie musi pić trzy dni wódkę na umór bo mu inaczej odbierają prawo do becikowego. A jak chce dostać specjalny dyplom to musi pić pięć. Tu się tubylcy zasromali i popatrzyli spod oka. Zaraza z nimi - ze mnie łacha drą przy każdej okazji, niech i ja mam swoje pięć minut. Zwolniony z zajęć anestezjologicznych zająłem się wbijaniem igieł. Znaczy, zazwyczaj dochtory sami sobie venfloniki zakładają - chyba że trudności jakieś są - ale jak nic do roboty nie mam to w czasie pomiędzy kolejnymi działkami kofeiny dźgam ludzi po żyłach.

Po połedniu dopadłem manago, co jest jeszcze milsza niż zwykle - cholera, mam dziwne przeczucia. Będą tą budę zamykać?? Ta wyciąga list pochwalny od jakowejś pacjentki - bo tu bardzo popularne jest pisanie laurek. Jak pacjent jest zadowolono to kupuje taka wielgachna kartkę z kwiatkami, albo w serduszka i pisze pochwały. Co jest ciekawe, jak jest niezadowolony to też pisze, ale wtedy dowiadujemy się pośrednio, przez wydział skarg i zażaleń NHS. Tak mi chodzi po głowie, czy wtedy kupują kartki z piorunami czy w trupie czaszki... Wracając do wątku - babka napisała że cały zespół był niesamowicie kul, a polski dżentelmen, co niestety nazwiska nie pamięta, to był w ogóle kul do kwadratu, tak ja pocieszał że aż w chichoty wpadła. Zapytałem manago czy to podpada pod sexual harasment. Powiedziała że nie.

Pod wieczór zacząłem chodzić w kółko po tritmencentrze bo mnie regularnie dupa rozbolała od siedzenia. Ciekawe czy hemoroidy podpadają pod chorobę zawodową. Znaczy - jeszcze nie mam, ale na wszelki wypadek lepiej wiedzieć zawczasu. W końcu ogary poszły w las a abnegaty do domu. Miałem silne postanowienie wydzielenia sobie endorfin metodą zajeżdżenia się na śmierć, ale małażonka wybiła mi to ze łba jak tylko przekroczyłem próg - w powietrzu rozszedł się niebiański zapach takich kluseczek z boczkiem, szpinakiem i czym tam jeszcze. Wszystkie moje postanowienia diabli wzięli, dietę zresztą też.

W takim stylu to ja schudnę za jakieś 40 lat.

Jak mnie robaki obgryzą.

Szaman Galicyjski

Człowiek się do wszystkiego przyzwyczaja. Co prawda nie w tym samym tempie - bo do dobrego natychmiast, a do dobrego inaczej z pewnymi oporami, ale jednakowoż jednostkę ludzka można nagiąć prawie do wszystkiego.

Takoż i anestezjologa. Proces naginania zaczął się w połowie stażu od 15 dyżurów miesięcznie na zaprzyjaźnionym pogotowiu i zakończył się przedziwną praca na 4 różnych kontraktach które pokrywały 608 godzin roboczych każdego miesiąca (w 30 dniowym miesiącu...).

Gdyby ktoś myślał że jest to niemożliwe: poniedziałki i środy - 8 godzin wolnego od 7 rano do 15 plus jeden pełny weekend. Reszta w pracy. Poniekąd tłumaczy to dlaczego człowiek w trakcie pełnienia obowiązków wygląda i zachowuje się jak wkurwiony troll.

W końcu do stłumionego brakiem snu i nadmiarem świeżego powietrza mózgu zaczyna docierać że po domu chodzą jakieś takie osobniki, które co prawda mówią do mnie tata, ale jakoś takie duże...? Cież pierona... I światełko w tunelu - jest, jest kraj gdzie dochtor nie musi pracować non-stop, przynależy do elity finansowej i co więcej - nie wolno mu pracować więcej niż 48 godzin.

Większość twierdziła że to nie jest możliwe - że to tylko w filmach pokazują. Ale tak to nie.

Nieśmiało zacząłem się przygotowywać już gdzieś koło 2004 roku. Najważniejsze - język. Lekcje grupowe, potem 1:1, w końcu pierwsze nieśmiałe próby nawiązania kontaktu z ziemia obiecaną. Do dziś pamiętam mój pierwszy telefon do pracodawcy za wodą - odebrała sekretarka i pyta się kto zacz. No to mówię, że ja dochtor i z Polski dzwonie. A ta wyjeżdża z pytaniem że kto?
No to mówie: I am anaesthetist.

W moim zestresowanym mózgu zatarła się reguła używania przedimka nieokreślonego: moja rozmówczyni z podziwu nie mogła wyjść że w szpitalu chce pracować an aesthetic. Z drugiej strony czemu nie - zawszeć to dobrze mieć kogoś kto ładnie kwiatki w wazonie ułoży.

Następnie przyszły pierwsze konkursy piękności szumnie zwane interviev. Najpierw z polskimi pośrednikami, potem z ich angielskimi odpowiednikami. W końcu przyszła informacja - został pan zakwalifikowany (co w tubylczym nazywa się shortlisted, do tej pory mnie to słowo zdumiewa...) na interview, które odbędzie się w bardzo szpanerskim hotelu w Warszawie. Warszawa... Matko jedyna - a nie zabłądzę?? Na wszelki wypadek wziąłem taksówkę. Co prawda kierowca strasznie jęczał i jechać nie chciał że go wyjmuję z takiej sakramenckiej kolejki do kursu za 4,20 - alem się zaparł że nie wyjdę. I pojechał.

Co się bedzie z chłopem - studziesięciokilowym i w dodatku ze wsi - wadził...

Z tym spotkaniem wiąże się jeszcze jedna sprawa - mianowicie wróciłem wtedy z Egiptu i miałem na głowie takie dziwne coś w kolorze biało-żółtym z pięciocentymetrowymi odrostami. Ostatecznie kto powiedział że tylko kobietom może odbić całkiem na punkcie koloru włosów? Miałem się obciąć po drodze, ale w Krakowie golibroda był nieczynny, a w Warszawie czasu nie było, bom zdążył na ekspres ino nie ten com chciał.

- Tata, nie mówi się ino!
- Ino jak?
- Ino tylko!

Summa summarum wkroczyłem na przegląd spóźniony o 15 minut z pszenną sieczką na głowie. Moim rozmówcom nawet powieka nie drgnęła - i rzecz jasna powiedzieli że zadzwonią później. Co najśmieszniejsze, rzeczywiście zadzwonili - z informacja że niestety, byłem dobry ale byli lepsi. Jak się tak patrzę na moje zdjęcie z tamtego czasu to jakoś mnie to nie dziwi.

Na następny przegląd piękności przyszło czekać kolejne pół roku. Tym razem - w Krakowie. Pamiętam jak dziś, Hotel Campanile, Prawie Że Rynek Krakowski. Zajechałem z fasonem swoim Mercedesem marki Ford do podziemnego garażu, wygładziłem garnitur, sprawdziłem fryz - ani jedno włosie nie wystawało w nieswoją stronę - po czym zwarłem zwieracze i pojechałem na górę. Dobrze że windę mieli bo mi stres generował wtedy tachykardie na poziomie częstoskurczu komorowego.

Spotkałem się z moim middleman’em, wymieniliśmy grzeczności i bęc - proszę bardzo, doktorze, zapraszamy. W pokoju dwóch dżentelmenów wyglądających zarówno przyjaźnie jak i dystyngowanie zaprosiło mnie do zajęcia miejsca - i zaczęła się rozmowa. Po pierwszych stresach zacząłem gadać do rzeczy, w końcu usłyszałem ostatnie pytanie - jak znieczulał by Pan „Varicose veins”.

Zastanawiałem się nad tym wielokrotnie i za jasnego skurczybyka nie mam pojęcia dlaczego wydało mi się że jestem pytany o znieczulenie do torakotomii.

Ze swadą opowiedziałem więc jak to zapakuję rurkę oskrzelową, rozseparuję płuca i w stosownej chwili wstrzymam wentylację płuca operowanego pozostawiając go na PEEPie 5 cmH2O czyyste...go...

...tlenu...

W końcu dotarło do mnie że dżentelmen z lewej ma wytrzeszcz, a prawy się nieco krztusi ze śmiechu. Widząc mój wyraz twarzy rzucił po polsku: żylaki... jak pan znieczuli żylaki...

Nie wytrzymałem i też się splułem. Wymieniliśmy poglądy na temat wyższości Świąt Bożego Narodzenia nad podpajęczynówką, dżentelmen z lewej nieco się zdziwił że nasi chirurdzy są w stanie zoperować żylaki w dwie godziny - mi spadła szczęka że tamci robią to dłużej - i w końcu nasze spotkanie dobiegło końca.

Dżentelmen z prawej wyszedł razem ze mną na korytarz żeby udzielić mi nieco mniej formalnych informacji na temat pracy i życia w Północnej Irlandii. O co można zapytać jak się ma 5 minut? W zasadzie całość zawarła się w prostym „Jak tam jest” i „Czy można tam żyć”.

Pod wieczór poczułem że spada mi napięcie - za długo to trwa, nic z tego nie będzie. Czas zacząć organizować bilety na kolejny konkurs, tym razem w Pradze. I tu niespodzianka - telefon od polskiego pośrednika, że zostałem zakwalifikowany.

Euforia - stres - radość - i takie dziwne uczucie że życie które znam właśnie się kończy. Przedziwne.

Po przyjeździe do Północnej Irlandii poznałem bliżej mojego polskiego rozmówcę z interview. Cud człowiek - do dzisiaj jesteśmy przyjaciółmi. I choć nie pracujemy już w tym szpitalu i mieszkamy dość daleko od siebie, dalej spotykamy się przy różnych okazjach.

Szanowni Państwo, Blogowiczki i Blogowicze: mam dzisiaj zaszczyt i przyjemność przedstawić blog mojego przyjaciela, Szamana Galicyjskiego .

Zmiany w Konstytucji RP

Przeczytałem sobie post u Ratmed’a (link w linkowni) na temat opłat pobieranych od pijaków leczonych w Szpitalu w Grudziądzu. Hurrraa!!! W końcu jest bat na moczymordy!!! Nie będzie więcej się taki darł, ni dzieci nam germanił!!! Jak pijany - zrobi to, i owszem, ale my mu za to wystawimy rachunek. Który przy okazji zadziała jako remedium na zatwardzenie.


Po 10 latach śmigania do różnych dżentelmenów będących pod wpływem, moje serce zalała fala mściwego triumfalizmu.

Konstytucja Rzeczpospolitej Polskiej, wyjątki zupełnie dowolnie wybrane.

Art. 1.

Rzeczpospolita Polska jest dobrem wspólnym wszystkich obywateli.

Art. 2.

Rzeczpospolita Polska jest demokratycznym państwem prawnym, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej.

Art. 8.

1. Konstytucja jest najwyższym prawem Rzeczypospolitej Polskiej.

Art. 60.

Obywatele polscy korzystający z pełni praw publicznych mają prawo dostępu do służby publicznej na jednakowych zasadach.

Wyjątki z ustawy o zakładach opieki zdrowotnej z 1991 r., z późn. zmianami.

Dział II

PUBLICZNE ZAKŁADY OPIEKI ZDROWOTNEJ

Rozdział 1

Przepisy ogólne

Art. 33.

2. Za świadczenia zdrowotne udzielone osobie znajdującej się w stanie nietrzeźwości publiczny zakład opieki zdrowotnej pobiera opłatę niezależnie od uprawnień do bezpłatnych świadczeń zdrowotnych, jeżeli jedyną i bezpośrednią przyczyną udzielonego świadczenia było zdarzenie spowodowane stanem nietrzeźwości tej osoby.

Z TEGO BY MI WYNIKAŁO - TAK NA MÓJ PROSTACKI, ANESTEZJOLOGICZNY ŁEB - ŻE WYPICIE DWÓCH PIW W KNAJPIE AUTOMATYCZNIE POZBAWIA MNIE PEŁNI PRAW PUBLICZNYCH.

Polska to smieszna kraj.

Państwo reguluje bardzo dokładnie kto, komu, gdzie i za ile można sprzedać alkohol. Mieszczę się dokładnie we wszystkich limitach - skończyłem 18 lat, alkohol kupuję nie będąc pod wpływem i ogólnie stosuje się do zakazów i nakazów Ustawy o wychowaniu w trzeźwości.
Koło domu mam bardzo przyjemna restaurację. Zdarza się że spotykamy się tam z przyjaciółmi. Zazwyczaj w trakcie wieczoru wypijam sobie 3-4 piwa.
A potem leze do chałupy.
Niech mi ktoś wytłumaczy, dlaczegóż to mam zapłacić za leczenie szpitalne, jeżeli w trakcie powrotu do domu złamie sobie nogę?

Opowiedziałem tą historię tubylcom. Początkowo myśleli że coś poknociłem w tłumaczeniach - fachowo nazywa się to lost in translation - ale gdy opisałem dokładnie działanie polskiego systemu prawnego, zapytali czy nasze ustawodawstwo jest wzorowane na starych komunistycznych przepisach.
 
Mieliśmy już jednego takiego pożal się Boże ministra co to wprowadził opłaty za nieuzasadnione wezwania PR. Nie chcę komentować - człowiek jednak powinien zachować choć odrobinę stylu.

Poszedł bym w tym ograniczaniu leczenia - co to równe jest dla wszystkich bez wyjątku - nieco dalej.

Zanim jednak to nastąpi, powiedzmy to jeszcze raz: legalnie zakupiony i spożyty środek spożywczy pozbawia nas pełni praw publicznych. A dlaczego TYLKO alkohol?  

Dlaczego palacz ma być leczony za darmo w przypadku przewlekłej obturacyjnej choroby płuc, zawału mięśnia sercowego, raka oskrzeli czy udaru mózgu? MOWY NIE MA. Pali - niech się leczy sam. Guzik mnie obchodzi że te papierosy sprzedała mu w świetle prawa Rzeczpospolita Polska.

Dlaczego tłuścioch który obżarstwem doprowadził się do rozwinięcia pełnego zespołu metabolicznego - czyli nadciśnienie, choroba niedokrwienna serca, cukrzyca i w następstwie niewydolność nerek oraz inne powikłania naczyniowe - ma być leczony za nasze pieniądze?? KAZAŁ MU KTOŚ WPIERDALAĆ TE WSZYSTKIE KILOTONY ŻARCIA???

A sportowcy? Dlaczegóż to za państwowe pieniądze leczone są uszkodzone łękotki, złamane kostki, łokcie tenisistów czy dziury w plecach oszczepników??? W domu siedzieć, grządki pielić! HIV? - trzeba było grzecznym być i gruche marszczyć przed telewizorem a nie szlajać się nie wiadomo gdzie!!! Rowerzyści będą leczeni tylko z urazów których nie nabawili się w czasie jazdy na rowerze - kazał im kto? Chyba że spadli ze schodów - to też nie bo mogli jechać windą.

TAK JEST!!!

ŻEBY NFZ RÓSŁ W SIŁĘ DO OSTATNIEJ KROPLI KRWI, MÓGŁ SOBIE KUPOWAĆ PAŁACE I JEŹDZIĆ LIMUZYNAMI - NALEŻY NATYCHMIAST PRZESTAĆ LECZYĆ CHORYCH.

Proponuję uaktualnić nieco zapis:

Art. 60.

Obywatele polscy korzystający z pełni praw publicznych mają prawo dostępu do służby publicznej na jednakowych zasadach chyba że piją, palą, są otyli, trenują sporty ekstremalne, oglądają telewizję dłużej niż 45 minut dziennie lub w jakikolwiek inny sposób narażają się na utratę zdrowia (np. chodzenie po schodach, jazda samochodem, oglądanie sprawozdań z Sejmu, czytanie gazet codziennych o kolejnych przekrętach ekipy rządzącej oraz opozycji, etc). W tym przypadku Minister Zdrowia ureguluje odpłatność za leczenie w drodze ustawy.

A Konstytucja? Kto w tym kraju się nią przejmuje... Jak to powiedział mi kiedyś jeden prawnik: jeżeli w sądzie słyszysz że ktoś opiera swoją obronę na Konstytucji - to znaczy że sprawa jest beznadziejna.

Jak anestezjolog z komputerem

W zasadzie każdy cywilizowany człowiek potrafi się obchodzić z komputerem. Easy money. Instrukcja obsługi radzenia sobie w sytuacjach trudnych nie zmieniła się od wieków, każdy w swoim jestestwie czuje że spokój i opanowanie podstawą sukcesu jest.

Maryna, Maryna gotuj pierogi.
Ło mój Jasiu drogi!
Kiedy ja ni umjam!
A Jasik do kija i Maryna łobija.

Laptopik jest staruszkiem więc nikt go kijem obijał nie będzie. Od jakiegoś czasu zaczęły go nękać problemy starcze - popadał w kilkuminutowe zwisy, uruchamiał sto lat, wyłączał kolejne dwieście, pomiędzy komendą "uruchom program" a skorzystaniem z niego można było spokojnie pojechać do KFC na kurczaki. W końcu odmówił jakiejkolwiek współpracy. Podejrzewam działalność sił innych - głównie w postaci latorośla starszego - który pod krzyżowym ogniem pytań (wiem, wiem, jest to trudne w wykonaniu jednoosobowym; trick polega na szybkim przemieszczaniu się po pokoju) przyznał się że w trakcie (nad)używania tatusinego kompa skasował parę razy ostrzeżenia Kasperskiego o trojanach i keyloggerach.

Proces uświadamiający był nieco bolesny - dzidzia z szeroko otwartymi oczami słuchała jak to się traci wszystkie pieniążki z konta, bo jakowyś matoł pozwolił ukraść sobie hasła dostępu internetowego. Ciekawe że zawsze (i nie jest to retoryka rozmiękłego dojrzewaniem mózgu) słyszę potem, cytuję z pamięci: "Aaaaa, to ja nie wiedziaaaaałeem...", koniec cytatu. W zasadzie nie jest ważne że tatuś (w swoim rodzaju jedyny) mówił jak do kogo dobrego coby jego kompa nie używać - dopóki się palca w tym wieku nie przytrzaśnie drzwiami, nie wierzy się że wpychanie palców we framugę jest niebezpieczne. Głównie dla słuchu sąsiadów.

Tak na marginesie, jak się patrzę na zdolności techniczne mojego pociecha to nie mam żadnej wątpliwości po kim ma geny - pradziadek do obsługi telewizora używał wtyczki do kontaktu. Wsadzone - włączone. Wyciągnięte - wyłączone. Każde naciśnięcie w jakikolwiek guziczek (nie mówiąc o kręceniu gałką) przyjmował jako zagrożenie dla swojego nabytego w sklepie plastikowego bobasa i reagował ze stosownym oburzeniem.

Muszę przyznać że bardziej upierdliwego procesu jak stawianie systemu nie znam. Pomijam fakt posiadania dedykowanej wersji recoverowej dla mojego Asusika, co z polskiego na nasze przekłada się na tysiąc pięćset darmowych przeszkadzajek, ale późniejszy update... Łomatko. SP3 dla iXPeka waży prawie 70 MB i instaluje się mw. jak kran w bidecie (ten z wężykami pod spodem), następnie system sprawdza updaty do SP3 i ściąga ich - zgaduj zgadula?

Pięćdziesiąt.

Dzizaz.

Jakim cudem ten system w ogóle był w stanie działać pięć lat temu??

Oglądnąłem posłusznie samochwalcze teksty Microsoftu, ze wzruszeniem w oczach przeczytałem że będę teraz miał komputer jeszcze szybszy, jeszcze sprawniejszy i w ogóle superhiperzespółzgranytrompkapompkaiorgany, po czym pikło (piknęło?) mi w mózgu że w Staplesie ostatnio mieli promocję na pamięci do laptopów. Porzuciłem wpatrywanie się w migoczące "37 minut do końca instalacji" i pognałem oddać się przyjemnościom retail therapy.

"Osiołkowi w żłobie dano
W jednym - owies, w drugi - siano(...)
Oślina wśród jadła
Z głodu
Padła."

DDR, DDR2, DDR3, 266 i 533, 800 i 1600, PC 4200 i jacieżwmordenieprzepraszam.

A nie można by to nazwać dajmy na to pamdolap 1, 2, 3?? Za łatwe?? Pewnikiem.

W końcu wróciłem do doma i w desperacji przeszukałem net. A, jest. DDR2, 533, PC 4200, max 2x1 GB. Uzbrojony w stickera z danymi jak Spartanin w dzide ruszyłem ponownie na zakupy.

Wszystko się zgadza, ale pamięć jest 800 MHz, a compatible z DDR2, 533, PC4300. Oż w morde - no to jest to to samo czy nie? Polazłem do działu pomocy technicznej. Miły Hindus po 10 minutach tłumaczenia doszedł do wniosku że powinno działać ale gwarancji żadnej nie ma, w dodatku PCWorld Computer (bom w miedzy czasie znalazł kości o 2 dychy tańsze) ma politykę nieprzyjmowania zwrotów. Chyba że przyniosę kość w opakowaniu.

Spokojnie zdławiłem warkot i zapytałem się jak się wkłada pamięci do laptopa bez wyciągania ich z pudełka. Hindus nie zrozumiał. Skrzyżowałem palce i kupiłem. W najgorszym razie sprzedam na E-Bay'u, a dalsza rozmowa z milusińskim przyprawi mnie niechybnie o zajady.

System postawiony, sterowniki wgrane, co niepotrzebne to wywalone. Gut. Wymieniłem pamięć. Rachen - ciachen i proszę wszystko działa. Ale jaja... Sprawdziłem parametry - dwie kosteczki w trybie SLI dały łącznie 2GB pracujące z prędkością 1,7 GHz. Matko jedyna.

Wyłączyłem skręciłem, włączyłem - pip, błąd krytyczny... Zaczęły się przestawiania kości w slotach, w końcu doszedłem że na jednej kości chodzi - a na dwóch nie. Wlazłem na stronę z supportem. Ha - problem jest znany, maja nowego BIOSa który sprawę rozwiąże. No to do dzieła. Flash-BIOS zainstalowany, nowy BIOS ściagnięty, ENTER... - jest dobrze. Programik potwierdził zgodność instalowanego oprogramowania, ponownie ENTER - tu trochę mi zadrżała ręka - i .. zaufałem sobie. Nawet dwa razy. UFF-UFF. Operacja zakończona sukcesem. Należy zrestartować komputer. Press ENTER. Presnąłem posłusznie - po czym system się zamknął, kompik wyłączył, zamarł na chwilę i włączył wiatraczek.

Po pięciu minutach zbrzydło mi wpatrywanie się w czarny ekran.

Jasna cholera - zabiłem komputer. Był taki młody, cała przyszłość przed nim... No, przynajmniej z rok mógł jeszcze pochodzić. Musze teraz znaleźć programator EPROMU i kogoś zdolnego wylutować BIOS z płyty. Przypomniał mi się mój doradca z PC World'a i z przerażenia zatrzęsło mi brzuszyskiem. Łomatko...

Jak wiadomo, tonący brzydko się chwyta - wymontowałem nową pamięć, wsadziłem starą, wywaliłem napięcie, baterię, skrzyżowałem wszystko co mam do skrzyżowania, wsadziłem baterię i dziubłem ponownie POWER.

Wiatraczek.

Wiatraczek...

HA! - Idzie twardziel! Cosik jednak bedzie!

I było. Komputerek spokojnie postawił system, zgłosił mała ilość RAM-u - czekaj, synek, zaraz ci się kosteczki zmieni - odpaliłem raz jeszcze... Działa. Stabilnie. Chodzi z cichym świstem ciupagi, otwierając Mozillę w 2 sekundy i wykonując praktycznie wszystko w czasie bieżącym.

Następnego razu nie będzie. Żadnego flaszowania biosów czy wkładania pamięci (bo większych się po prostu nie da). Jednak prawdą jest że lepsze wrogiem dobrego...

Przerwa techniczna

Kaplica.
Zdechł mi system - w związku z powyższym mam przerwe.
Techniczną.

Świtezianka

 Mój pacjencie miły - zanuci cicho dziewica anestezjolożyca
Po co wokoło Świteziu wody błądzisz przy świetle księżyca??!?"
(...)
Daj się namówić czułym wyrazem, porzuc wzdychania i żale
Do mnie tu, do mnie, tu bedziem razem po wodnym pląsać krysztale...

Jako te dzikie węże

...ożżeżżż w mored jeża...

...co oni z tego gościa zrobili...

Gwoli wyjaśnienia - czuję się jak te nóżki.

Pozdrowienia wszystkim oczekującym na piatkowe grande finale tygodnia roboczego.

Księga Rodzaju

Szybko, szybciej, coraz szybciej. Jak są opóźnienia to kto winien? Wiadomo, anestezjolog. W ogóle mam wrażenie że anestezjolog został wymyślony po to żeby było chirurgowi na kogo zwalić własne kalectwo.

Zabukował sobie procedurkę na pół godzinki? Zabukował. Pier.olił się z zabiegiem godzine? A i owszem. Kto jest winien na koniec dnia? Anestezjolog. Bo zmiany robił za wolno. Chwała Bogu żem jest ze wsi - a jak wiadomo wieśniak aserywności nie ma bo to sie u nas nazywa chamstwo stosowane. Więc mi już nikt ciemnoty nie wciska. Wrrr...

Jako że widziałem po planie co sie święci, zacząłem stosować technikę stresowania chirurga - wyłacza się leki o dwie minutki wcześniej niż zwykle a nastepnie zaczyna gościa poganiać coby sie nie kitwasił tylko rączkami ruszał bo mu pacjent zaraz wstanie. I po całym dniu budzenia pacjenta równo z końcem zabiegu usłyszałem od naszej obercapoditutticapi że jutro musze byc szybszy, bo na liście jest 137 zabiegów. Powiedziałem że na pewno będę jeszcze szybszy albowiem ponieważ z prędkością 120 mil na godzinę będę zasuwał sobie do Londynu. A z upierdliwością chirurgiczną zmagać sie będzie mój cover.

Chyba muszę na słoneczko. Bo kogoś zagryze.

I ujrzał Pan chirurga, i zapłakał nad swoim dziełem(...)
Księga Rodzaju, Przypowieść o Synu Upierdliwym

Znieczulenie porodu

Jak to kiedyś powiedział S.Lem, seksualność człowieka jest podobna do historii zjedzonej czekoladki po której człowiek ma dziewięciomiesięczna sraczkę.

Rodzina już się oswoiła z myślą o potomku, pokoik przygotowany - a przynajmniej łóżeczko - ciuchy kupione wg. USG...

Otworze kiedyś sklep z ciuchami dla dzieci które będą żółte. Ciuchy, nie dzieci. Na szyldzie wywalę taki sakramencki napis: "Pożałowałeś dwóch stówek na ginekologa? Nie wiesz czy dzidzia ma dzwonek?? Zaglądnij tutaj! Wszystkie ciuchy w uniseksowym kolorku!!! No pink, no blue - yellow only."

W końcu nadchodzi czas na najpiękniejsze spotkanie...

Całą ta heca dowodzi niezbicie że hormony robią z nami co chcą, bo poród w najlepszym razie można porównać do defekacji po spożyciu kokosowego orzeszka rodem z Czarnobyla. Gdyby jednak nie ta hormonalna sztuczka, ród ludzki skończył by bezpotomnie na naszych prekursorach, bo Ewunia prędzej by sobie wydłubała oko niżby spojrzała po raz drugi na drzewo dobrego i złego.

Co zawsze nasuwa mi pytanie: w co wyposażony był Adam??!?

Nadchodzi wreszcie godzina zero. Przyjeżdżamy sobie do delivery ward, kładziemy się na łóżeczku i - z niejakim niepokojem pytamy o opcje. W Królestwie mamy ich kilka, jedne lepsze, drugie jeszcze lepsze.

1. Technologia number łan: psychoterapia stosowana czyli hipnoza made in położna.
Ryzyko powikłań: zero.
Skuteczność: zero.
Opis metody: położna co jakiś czas powtarza You are doin' very well"

2. Technologia number tó: iniekcja domięśniowa Dolarganu (w Jukeju nie znaja tej nazwy, trza prosic o pethidine).
Ryzyko powikłań: o ile położna nie pomyli dawki i miejsca podania (na ten przykład w oko), pod uwagę brać należy jedynie francowate nudności i upierdliwe wymioty. Można zobaczyć co jedliśmy przedwczoraj na podwieczorek. Podany za późno powodować może depresje oddechową płodu co przekłada się na dzidzie nieco naćpaną po porodzie, ale położne pilnują dawek i odstępów jak gorylica swoich młodych.
Skuteczność: tak sobie. Wystarcza na 1 i ew. początek 2 fazy.

3. Podtlenek azotu czyli number tri. Znany również jako gaz rozweselający. Podawany jako gotowa mieszanka 50/50 z tlenem.
Ryzyko powikłań: kac jak po wódzie, rzyganko jak po Dolarganie.
Skuteczność: żadna.
Informacje dodatkowe: może i to działa rozweselająco, ale na pewno nie przy porodzie. Znosi jakiekolwiek hamulce, kobiety drą się w niebogłosy i zachowują jak trzyletnie niedorozwoje. Tragiczny pomysł, odradzam ab-so-lut-nie.

4. ZOP. Czyli epidural. Technologia czwarta.
Ryzyko powikłań:
- spadek ciśnienia. W zasadzie tak częste że należy mówić o niekorzystnym działaniu ubocznym. Niesie ryzyko niewydolności krążenia macicznopłodowego ( i w krańcowym przypadku uszkodzenia płodu) - dlatego przed ZOPem zakłada się wkłucie dożylne, mierz\y cisnienie, podaje płyny a w razie poważniejszego spadku leczy lekami obkurczającymi łożysko naczyniowe - nie mylić z łożyskiem w macicy... Poważne następstwa obniżenia ciśnienia są bardzo rzadkie.
- wysoki blok zewnątrzoponowy. Rzadkie powikłanie, związane bądź ze zbyt dużą dawką anestetyku bądź ze złym ułożeniem rodzącej po wykonaniu bloku. W krańcowym przypadku - który występuje bardzo rzadko - wymaga wdrożenia znieczulenia ogólnego i intubacji/wentylacji pacjentki.
- działanie toksyczne środka miejscowo znieczulającego. Może się zdarzyć przy nierozpoznanym założeniu cewnika do jednej z żył w przestrzeni zewnątrzoponowej lub przy przekroczeniu dawki maksymalnej. W Jukeju to drugie jest praktycznie wyeliminowane poprzez gotowe zestawy do ZOPów, pompy podające znieczulenie w sposób ciągły oraz przejście na chirocainę (lewobupiwakaina), która mimo że toksyczna, to jednak mniej niż bupiwakaina. Żeby wyeliminować ryzyko pierwsze, stosuje się odpowiednie techniki (aspiracja cewnika, dawka testowa z minimalną dawką adrenaliny).
- całkowite znieczulenie podpajęczynówkowe - to powikłanie zdarza się przy nierozpoznanym założeniu cewnika do przestrzeni podpajęczynówkowej. Dość rzadkie powikłanie, jednak ze względu na swoją dramatyczność wyjątkowo pilnowane przez brać w wierze. Dawka testowa (mała ilość środka która powoduje blok tylko w przypadku źle założonego cewnika) wyeliminowała ryzyko groźniejszych powikłań.
- przypadkowe przebicie opony twardej. Igła która powinna zostać wsunięta do przestrzeni zewnątrzoponowej, z niewiadomych przyczyn wsuwa się troszkę głębiej i przebija oponę twardą. Powoduje to zazwyczaj upierdliwe bóle głowy, światłowstręt, zawroty głowy i wymioty. Czasami wymaga założenia tzw. łaty z krwi.
- krwiak w przestrzeni zewnątrzoponowej. Rzadkie powikłanie - trzeba trafić w naczynie krwionośne, a krwawienie musi być na tyle duże by samo nie stanąć. W zasadzie jedynie u pacjentów leczonych środkami p.zakrzepowymi. Dlatego koniecznie należy powiadomić anestezjologa o warfarynie, zastrzykach z heparyny oraz heparyn drobnocząsteczkowych, lekach przeciwpłytkowych (clopidogrel) i aspirynie. Najlepiej mieć wszystkie leki na kartce spisane i wręczyć to łapiduchowi zanim przystąpi do działania.
- infekcja. Z tego powodu anestezjolog pieprzy się z ta igłą tydzień. Musi się umyć, ubrać, pacjenta odkazić jak do zabiegu operacyjnego...
- nieskuteczność bloku (oceniana na 5% - czyli jednak sporo). Cewnik może być w złym miejscu, przestrzeń zewnątrzoponowa może być - nazwijmy to - dziwna. Zdarzyło mi się raz że pacjentka była pięknie znieczulona praktycznie cała w wymaganym zakresie za wyjątkiem placka wielkości ludzkiej dłoni w prawej pachwinie. I to miejsce nap.ło ja przez cały czas porodu.

Skuteczność: duża. Pominąwszy horrory, które statystycznie są zjawiskiem rzadkim, porównywalnym do cegły w kościele spadającej na głowę ( a już na pewno rzadszych od ryzyka umarnięcia w samochodzie podczas niedzielnej wycieczki), około 95% bloków jest skutecznych i niepowikłanych. Większość powikłań jest niegroźna dla życia, niektóre, jak przebicie opony twardej, wymagają leczenia, zazwyczaj płynoterapia i pozostanie w łóżku na 1-3 dni, rzadko łata z krwi (nie musiałem zakładać mimo wykonania kilkuset procedur, i - niestety - kilku przedziurawionych opon).

Zupełnie poważnie kończąc: to nie jest jakaś próba wystraszenia rodzących. Jednak powikłania się zdarzają i to zainteresowana musi podjąć decyzje czy chce czy nie chce być znieczulana w ten sposób.

Jeżeli mogę coś poradzić - nie decydujcie się na ZOPa pod wpływem bólu w ostatniej fazie porodu. Dla rodzącej pozostać bez ruchu przez kilka minut jest wyjątkowo trudne, a jakikolwiek ruch zdecydowanie podnosi ryzyko uszkodzenia czegokolwiek igłą.

Jeżeli chcecie mieć takie znieczulenie, porozmawiajcie z anestezjologiem zanim zacznie się akcja porodowa. Zapytajcie o powikłania. Zapytajcie o doświadczenie i ilość wykonanych procedur. Toż ta usługa jest ponadstandardowa i w rzeczy samej do odbycia porodu nie jest niezbędna.

Osobiście polecam. Ale każdy musi to rozważyć sam.
________________
Są jeszcze inne cuda - jak na ten przykład małe stężenia Remifentanylu podawane dożylnie. Nie mam żadnego doświadczenia, nie słyszałem żeby ktokolwiek stosował ww. technikę w szerszym zakresie.

Heathrow Fat Injection Syndrom

Przeczytałem sobie artykuł w Wysokich Obcasach i popadłem w przydum. Prawda jest że po przyjeździe tutaj człowiek z niejakim zdziwieniem obserwuje grube monstra płci pięknej spacerujące po ulicy. Taki - rubensowski raj wokoło. Aż dech zapiera.

Uprzedzając jakiekolwiek podejrzenia o osiągnięcie stanu MSP - monstra męskie też łażą ale jakoś mnie to tak bardzo nie szokuje. Ostatecznie w Polsce grubych, zapuszczonych chłopów jest na kopy.

Szok kulturowy przeżyłem po raz pierwszy w Irlandii Północnej - na ulicy, przed pubem, stała sobie piękna, młoda, 140 kilowa dziewczyna w miniówie bardzo obcisłej, spod której wylewały się dwa balerony. Chyba ta miniówa była jednak zbyt ciasna, bo balerony były sine. Do tego nózia wbita w szpileczkę na wysokim obcasie... In-cre-dib-le. Jak bym tego nie widział - to bym nie uwierzył.

Potem okazało się że 80% Irlandek z północy jest grubokoścista (wg. definicji Cartman'a z South Park'u) i po przekroczeniu 20 roku życia - a szczególnie po zajściu w ciąże - zamienia się w baryłowatego trolla. Szczególnie uroczo wygląda to na ulicy gdy małżonek - ca. 60 kg - czule obejmuje swoją lepszą połowę. O ile obejmowaniem można nazwać uchwyt za plecy co nie dochodzi nawet do kręgosłupa. Żeby nieco przybliżyć uczucie wzruszenia, które człowieka ogarnia na ten widok, prosiłbym o przywołanie widoku walenia płynącego majestatycznie w wodach Atlantyku ze swoim młodym.

Tu ciekawostka - grubokoścista dziewoja po zapyleniu zazwyczaj podwaja wagę. Ot, z 70 kg robi się 140. Jak to każda Irlandka, jest bardzo dzielna aż do samego końca ciąży, kiedy to bóle porodowe okazują się być jednak prawdziwym wyzwaniem (to jest kolejny temat do rozważań - rozumiem że dobry Pan Bóg chciał by żadna z pań nie przespała najpiękniejszego momentu w swoim życiu). Po czym dochodzi do wniosku że jednak nie ma igłofobii i żąda epidurala, zwanego w Polsce znieczuleniem zewnątrzoponowym czyli ZOPem. Nie wiadomo gdzie kręgosłup, gdzie miednica, gdzie cokolwiek - baba wyje, dup plecami kręci na prawo i lewo a biedna polska anestezjolożyna próbuje na zupełnego czuja założyć cewnik. Taak. Po tej szkole życia chudzielcom (czyli kobiełkom poniżej stówy) zakładam ZOPa w 30 sekund.

Na dużej wyspie miałem w początkowym okresie wrażenie że strasznie chudzi ludzie tu mieszkają - dopiero po jakimś czasie dotarło do mnie że się myliłem. Grubasów jest tu jednak sporo, ale przeważają przeciętni a dodatkowo nikt tutaj przy masie 140 kilo(gramów) nie lata w miniówie i szpileczkach. Przynajmniej nikt normalny. Ekspozycja jakby mniejsza - to i zjawisko nieco mniej nachalnie się rzuca w oczy.

Musi istnieć technologia produkcji niełamliwej stali, zdolnej wytrzymać takie naprężenia. Bo żelbetonowe szpileczki jednak nie będą takie zgrabne.

Ostatnio idę sobie przez Middlesbrough, środek dnia, piękna pogoda, kobiełki roznegliżowane - co na warunki tutejsze oznacza odkryte ramiona - i nagle widzę horror przeszłości. Ulica toczą się dwie Irlandki, jedna z wózeczkiem i śliczna dzidzią, druga z ładnie zaokrąglonym brzuszkiem. Obie ponad stukilowe. Z uciechy aż się zatrząsłem - z uciechy że nie mam nic do czynienia z położnictwem, i że to nie ja będę się pocił nad cewniczkiem.

Minąłem je gdy przystanęły przy wystawie. Zza pleców dobiegło: "Jadziu,to może jeszcze do T-Kmax'a wstąpimy?"

Vicki Christina Barcelona

Film nieco dziwny. Primo, rzadko zdarza się obecnie by film miał narratora który nie jest jedną z postaci. Secundo, jakoś coraz mniej takich obrazów. Może "Love Actually" czy "He's just not that into you" wpisują się w ten sam trend, ale ogólnie mało jest filmów które bardziej opowiadają niż epatują czy wciskają. Można by jeszcze dodać tertio w postaci muzyki - ale to już raczej nie dziwność a urok.

Chyba że mowa o epatowaniu wdziękami Scarlett Johansson, ten rodzaj toleruję w każdej postaci.

Dwie psiapsiółki, amerykanki - co według reżysera oznacza głupotę, IQ na poziomie neandertalskim, brak jakichkolwiek zainteresowań oraz wrażliwość otwieracza do konserw - przylatują do Barcelony. Vicky (Rebecca Hall, nie kojarzę z żadna inną rolą, myślę że jeszcze ją zobaczymy), twardo stąpająca po ziemi, oraz bujająca w chmurach Cristina (oklaski: heartbreaker z dużym nosem czyli wspomniana wyżej Scarlett). Pierwsze - nazwijmy to - skrzypce męskie gra Juan Antonio Gonzalo, jako Javier Bardem, zabójczo wręcz przystojny hiszpański malarz, pogromca amerykańskich pięknotek. Do tego trio dołącza nieco później (oklaski!) Penelope Cruz, jako w gruncie rzeczy "jedyna prawdziwa" kobieta, bo nie amerykanka. Trochę to grubymi nićmi szyte, ale ponieważ sam uważam amerykanów za ćwierćinteligentów, kupuję historię.

Film jest próbą odpowiedzi na pytanie czym jest miłość - a raczej czym nie jest. Nasze przyjaciółki przekonają się że zarówno zimna logika i sterowanie uczuciami jak i miękkie podążanie za głosem serca nie gwarantuje niczego. Gdyż tak naprawdę miłość jako fizjologiczna choroba psychiczna nie poddaje się żadnej kwalifikacji poza jedną: jej celem jest spłodzenie potomstwa z podświadomie - co wcale nie znaczy że ślepo - wybranym partnerem, a każde odstępstwo od planu jest karane bólem potępieńczym młodego Wertera.

Na miły wieczór z lampką* wina.


---------
**35 - 50 cl per glass, 150 cl per capita...

...nuda...

Gdzieś w środku tygodnia przyszedł był zęby rwać dochtor inny niż zwykle. Kiedyś już się spotkaliśmy, pytał mnie wtedy czy wyjeżdżając z kraju podpisywałem papiery tajnego agenta. Powiedziałem mu że oczywiście, nikt z kraju przecież bez przeszkolenia nie wyjedzie. Od tej pory jest bardzo miły i unika jakichkolwiek tematów skomplikowanych bardziej niż prognoza pogody.

Najpierw padł pomysł żebym mu sedował pacjentów. No fajnie. Jak będę robił zabiegi na drugiej sali to mu pewnie krasnoludek sedacje zrobi. Wyłgałem się z uśmiechem i powiedziałem że gdyby miał jakiekolwiek wątpliwości to niech mnie natychmiast woła. Zapewniwszy sobie święty spokój sprawdziłem co się na świecie dzieje. Ha - dziwy i cuda...

Po południu miałem znieczulić 4 pacjentów. 3 z pojedynczą ósemką i jedna deszrotyzacja. Hm. Ósemki robię ze swoim zaprzyjaźnionym stomatologiem bez intubacji, LMA jedynie. Co prawda zabezpieczenie dróg oddechowych nie jest tak dobre jak przy rurze, ale z drugiej strony unika się ryzyka związanego ze zwiotczeniem i intubacją. Jak zwykle - coś za coś. Ale teraz... Rura dla wszystkich - zaordynowałem dziarsko, pamiętając o ostatnim naszym spotkaniu gdzie krew sikała gęsto a ząb się rwał partiami bez jakiegokolwiek pośpiechu.

Ostatecznie nawet wszystko gładko poszło. Drobny problemik sprawiła jedynie pani po deszrocie, bo nałykała się krwi cieknącej z 27 dziur i w końcu uwolniła pięknego krwistego pawia na wolność - coby nie męczyć zwierzęcia. Co prawda tempo pracy przypomina raczej państwową służbę zdrowia, ale przed pozostaniem na noc w pracy uratowała nas pani która nie doczytała że pić nie należy 2 godziny przed zabiegiem. Jako że przedtem mieliśmy problem z mlekiem - to mamy to wyboldowane - i kapitalikami. A woda jedynie na czarno, z małej litery - więc przeciętny tubylec nie zawraca sobie pierdołami głowy.

Patrząc na ilość spamu wpadającego przez dziurę na listy dziwię się że tu ktokolwiek cokolwiek czyta. Po 2 tygodniach wakacji ciężko drzwi otworzyć.

Może i nudno. Ale za to spokój, cisza i zęby nie bolą. Z dwojga złego wole chyba to.

Próg bólu

Operujemy sobie z Lorencem. Rachen-ciachen, przepuklinka za przepuklinką, dzionek miło zbliża się ku weekendowi... Naraz mój krajczy zaskakuje mnie pytaniem czy zwróciłem uwagę że Polacy i Anglicy mają różny próg bólu. No, zdecydowanie, kiwnąłem głową, pomny ryków nieziemskich tutejszych tubylców ( w odróżnieniu o od tamtejszych).

Na co ten mi zasuwa strzał że też go dziwi jak Polacy są mało odporni. Opadła mi szczęka. Nie wiem jak jest na Kaszubach, ale rdzenny tubylec podhalański prędzej się pod ziemię zapadnie niżby miał odstawiać cyrk na kółkach przy wbijaniu wenflonu. No, czasem się zdarzy egzaltowana pańcia co to mdleć będzie piski malownicze z siebie wydając ale to akurat łatwe do opanowania jest. Drobne Pater Noster zakończone surowym Benedicat i po sprawie. Natomiast tutaj...

Tu sprawa jest gorsza. Na pacjenta głosu podnieść nie można bo to jest offence. Powiedzieć mu że się zachowuje jak ząbkujący dwulatek - niedopuszczalne chamstwo, ruja i prostactwo. Pielęgniarka biedaka trzymać za rączkę musi, rączka wcześniej musi być posmarowana kremikiem przeciwko zastrzykowi (nie ważne że przez dorosłą skórę to przełazi trzy dni, ważne że na wbicie igły jest ważne) a ja muszę powtarzać jak mantrę że sobie świetnie radzi choć w zasadzie człowiekowi po kłach ciekną instynkta pierwotne.

Zagotowała mi się krew - toż my z kłonicą na kawalerię ruszym, a ten mi tu bedzie??!? Niedoczekanie. Huknęła mi adrenalina o czaszkę i niewiele się zastanawiając odparłem że tak lichawych ludzi, na ból nieopornych, jak tutaj, to nawet wśród Polaków nie znajdzie. Mój interlokutor, jako że zimnokrwisty, emocje powstrzymał i naprędce skonstruowana teorią miotnął że to być może spowodowane jest odległością od domu.

Siur. Znakiem tego rozmawiam z Betelgeuseńczykiem.

Dzionek płyną sobie leniwie dalej, napięcie mi spadło, na palcach wzrosło, w końcu zabraliśmy się za ostatnią pacjentkę. Maluśka przepuklinka kresy białej, kilka centymetrów powyżej pępka. Skończyliśmy, pożegnaliśmy się - i zaczął się cyrk. Kobieta dostała standardowy zestaw leków - czyli paracetamol, diclofenac i tramadol po czym zaczęła wyć. Wmorrdeżżjeża. Jako że moje zapewnienia że trzeba troszkę poczekać to działać wszystko zacznie zdały się psu na budę - zażądałem działa. Czyli morfiny. Wypaliłem 10 w żyłę i spokojnie zacząłem przeglądać zaprzyjaźnione blogi. Baba popadła w szloch. Czego? Pani sobie życzy?? Bo boli coraz bardziej.

Long story short: zanim doszedłem że wszystko na nic, dałem jej dwie ampułki morfinki (można po tym zjeść własną nogę, bez musztardy i użycia noża, samymi zębcyma), i pchany ku szaleństwu widmem transferu, paracoxib. Co jest bzdurą na kółkach, bo mieszanie NLPZetów głupotą jest i basta.

Nie pomogło. Baba zgłosiła że ma ból 9/10 i zaczęła wyć. Poskrobałem się po łbie i wiedziony boskim natchnieniem przyłożyłem jej miligram midazolamu. Czyli - dawka niby dla kota, ale jak się weźmie pod uwagę te 20 mg morfiny to jednak koktajl Mołotowa z tego wyszedł. Jak łatwo przewidzieć kobiecina popadła w przydum głęboki - co było miłe - z niejakim bezdechem - co niespecjalnie człowieka dziwi, ale nieco upierdliwe jest bo przez kilka minut trzeba jak do blondynki zasuwać - wdech! - wydech! Po trzech minutach nałapała dwutlenku wystarczająco żeby sobie przypomnieć że oddychanie jest dla życia niezbędne, więc korzystając z chwili przerwy polazłem załatwiać transfer.

Tu ciekawostka: jeżeli na ból działają uspokajacze, to jak się to ma do bólu? Ból ze strachem są blisko sprzęgnięte, jeden napędza drugi - wyłączenie strachu zmniejszyło jej odczucia bólowe z 9 do 5/10.

Z uczuciem niejakiej złośliwej satysfakcji zadzwoniłem do sprawcy całego zamieszania i poinformowałem go że będę bardzo wdzięczny jak załatwi mi miejsce na oddziale chirurgicznym. Z podziwu wyjść nie mógł. Że aż tak boli? Dziurka malutka przecież?
Mała, mała. Tylko kobiecina ma próg bólu zupełnie płaski.

Było głupio przy stole gadać, się pytam?

Zespół tak się zestresował widmem pozostania do 9 w piątek wieczór, że wszyscy rzucili się do telefonów. Jedna na pogotowie, druga do koordynatora transportów, ja do nadzorcy łóżek w zaprzyjaźnionym szpitalu, nawet moja współanestezjologiczna pielęgniarka czynnie sprawdzała mi angielską gramatykę.

Speed był taki, że karetka przyjechała 5 minut po wezwaniu, papiery kserowaliśmy w biegu, a pacjentka nie zdążyła się pozbyć ciężaru istnienia w kontrolowanych warunkach i w końcu po wszystkich zadanych jej truciznach strzeliła malowniczego pawia w windzie. Mimo zofranu, dexametazonu i cyclizyny.

Łomaterdei.

To się nazywa paranoja. A raczej polipragmazja. Następnym razem jak mi coś zacznie wyć po pierwszej ampułce eMeFki to - za pierze i na powietrze świeże.

Nie wiem skąd się wzięło przeświadczenie że przyjście do DCU na zabieg przepukliny to jest wyjście na kawę i pączka. Jeżeli ma się dziurę w brzuchu - to musi napi boleć. Nie ma cudów.

Chwała Panu że w poniedziałek nie idę do roboty - zaczynam cykliczne wolne poniedziałki.

QL.