Anestezjologiczne zwierzę

Anestezjolog to dziwne zwierzę jest. W zasadzie wszędzie go pełno. Na chirurgię zaglądnie żeby chirurgów zbesztać za zły bilans płynów - a jak się nauczą jak to robić, popada w rozpacz że nie może wpadać i ich besztać. Z pogardą zresztą. Jak widać problem besztania nie został rozwiązany od czasów Pianosy.

W rzeczy samej jest on nierozwiązywalny - żeby besztać z pogardą, trzeba mieć za co. Ale jak się już kogoś zbeszta - to zbesztany zazwyczaj dokonuje adjustacji wzorca behawioralnego i besztać go nie ma za co. Trzeba znów wymyślić coś nowego i tak w kółko, ad mortem defecatam.

Albo pójdzie do internistów założyć dostęp centralny coby mogli sobie wsunąć drucik do stymulacji bezpośredniej. Lub pacjenta im uśpi do kardiowersji. I zbeszta za używanie niebieskich wenfloników u dorosłych pacjentów. Do urazowców też polezie - tam z kolei besztać będzie z pogardą rzeźników co to pojęcia o leczeniu bólu nie mają i z namaszczeniem wpisywać będzie leki w kartę zleceń, które i tak zostaną skreślone trzy minuty po jego wyjściu i zastąpione średniowieczną pyralginą. Do pediatrów wpadnie na kawę, na bloku zagrucha z pielęgniarkami... Ech, życie.

Rzecz jasna jest jeszcze intensywna - to prawdziwe królestwo anestezjologa jest. Tu się wzywa chirurgów coby rumienili się za wstrząs septyczny swoich pacjentów, neurologów, żeby powiedzieli czy wentylujemy kogoś czy raczej coś, kardiologów żeby powiedzieli czemu EKG nie wygląda tak jak powinno. Bo anestezjolog bardzo dobry jest w odczytywaniu EKG. Zawsze wie kiedy jest prawidłowe a kiedy nie i wtedy właśnie wzywa pomocy, żeby dowiedzieć się co właściwie nie jest w porządku. Pobiera się krew, wbija igły, wpycha cewniki w żyły i tętnice (nie mówiąc o innych rurach), kręci gałkami respiratora wpatrując się nabożnie w gazometrię i wykonuje tysiące innych Bardzo Ważnych Czynności.

Jednak istotą życia anestezjologa jest intubacja. Bo tak na prawdę wszystkie czynności i procedury lecznicze może sobie wykonywać kto inny. Ostatecznie nauczyć się jak się ustawia respirator czy wbija igły może każdy. Ale intubacja jest bardzo wysublimowanym problemem. Dlaczego?
Ano, w zasadzie można nauczyć małpę żeby zaintubowała pacjenta - choćby i nogami. Prostszej procedury w medycynie chyba nie ma. To dlaczego wszyscy się tego boją i nikt bez wielu lat szkolenia rur wkładać nie chce? Bo jeżeli się tego nie zrobi wtedy kiedy trzeba - pacjent zamienia się w doczesne szczątki, rodzina w żądną krwi hordę, prawnicy w myśliwych z licence to kill a niedoszły intubator w mielone z wraka psychicznego.

Wokół intubacji narosło sporo mitów.
Mit pierwszy został zaprezentowany powyżej - jeżeli nie zarurujemy pacjenta który tego wymaga to nieszczęsny umrze. Nic bardziej błędnego. Zabija brak wentylacji a nie niedokonana intubacja. Można sobie ponawiać próby intubacji do śmierci zdefekowanej* - byle by nieszczęsnego wentylować od czasu do czasu.
Mit drugi - tego już za ciężką cholerę nie rozumiem - dotyczy intubacji pacjenta z krótką i grubą szyją. O ile dobrze pamiętam, bzdura ta jest nawet powtórzona w podstawowym podręczniku do anestezjologi, u niejakiego Larsena. Panie, ratuj pacjentów naszych. Krótka i gruba szyja może i powoduje niejaki problem u malutkiej kobiecinki próbującej wsadzić rurke w 160 kilogramowego tucznika. Ale to nie jest problem z warunkami zastanymi w krztoniu tylko z niestosunkiem mas. Krótka i gruba szyja powoduje że przystępujemy z animuszem do intubacji, wpychamy ten pieroński laryngoskop ile wlezie - i - jesteśmy w przełyku. Poniżej wejścia do krtani. W tym przypadku nie pomoże żaden wyrafinowany sprzęt intubacyjny. Jakkolwiek będziemy tą jeb-rure wpychać, zawsze wyląduje ona - w przełyku właśnie. Jeżeli w dodatku anestezjolog jest z gatunku nerwowych panikarzy... A wystarczy troszeczkę podciągnąć laryngoskop do góry - i jest. Krtań w całej okazałości.
Kolejny mit to wszystkiego rodzaju przeszkadzajki zwane urządzeniami do trudnej intubacji. Jeżeli ktoś nie jest dobrze wyszkolony w ich użyciu i musi to zrobić w stresie i natentchmiastmituwłaź - jakoś nie bardzo wierze w skuteczność takich cudów. Bardziej działają one na zmniejszenie stresu u anestezjologa - no bo nie trzeba się denerwować jak mamy za plecami piętnaście cud-miód urządzonek co to zaintubują pacjenta praktycznie same, bez naszej pomocy. Lepiej wrócić do podstaw, przewentylować maską i ponowić intubację niż wyprawiać Bóg wie co.

Zdarzyło mi się kiedyś w zamierzchłych czasach być na KLINICE w ramach szkolenia. Z litości nie powiem gdzie. I na tej klinice pani docent zaczęła wpychać rurę w pacjenta. I tak - i śmak. Myślę sobie, że kobiecinie trza pomóc. Toż chłop wielki i ciężki a kobiełka nieduża - pary w ręku nie miała to i intubacja się jej utrudniła. Mówię więc grzecznie że może pomogę. A ta się odwróciła do mnie i z bezbrzeżnym zdumieniem - przysięgam, pierwszy raz widziałem kogoś kto potrafił mówić z otwartymi ustami, ona na prawdę miała opad szczęki - zapytała: „Paaaaan????” Po czym zawołała chirurga który używając bronchoskopu dokonał cudu stosowanego. I niech mi nikt nie mówi że to była jakowaś wyjątkowa sprawa bo rzeczona docent w czasie 4 tygodni mojego stażu miała 4 takie przypadki. To jest kalectwo - odnośnie techniki intubacji - i ostatnia upadłość - odnośnie używania chirurga do zaintubowania pacjenta. Zgroza. Pomijam fakt że miałem wtedy na koncie koło setki bronchoskopii i mogłem jej równie dobrze te rurę wsadzić po bronchoskopie.

Szanowna Pani Docent: za anestezjologiem nikt nie stoi żeby mu pomóc - to my jesteśmy ostatnią linią wsparcia. A wiejski anestezjolog nawet jak specjalizacji nie ma i nie wie jakie są gradienty ciśnień na zastawce trójdzielnej czy shunt przez sklemowane płuco - to i tak musi umieć zrobić wszystko. Bo w szpitalu jest sam jeden i jak daje dupy to mu pacjenci umierają. Kultury, kurwa mać. Kultury!!!

Zawsze kiedy się wypyszczę na temat kalekich anestezjologów, co to nie umieją intubować, dobry Pan Bóg natychmiast mnie za pychę karze i dostaje pacjenta na którym sobie łamię ręce. Mam taki specjalny typ, który budzi u mnie dreszcze. Chudziutki, szczuplutki. Małe, śliczne usteczka. Nie za bardzo wydatna żuchwa. Długa, śliczna szyja. Po bliższym poznaniu widać że krtań znajduje się praktycznie na granicy klatki piersiowej. Oglądając buzię widzimy piękne, gotycko wysklepione podniebienie. W tym momencie - jak zwykle nie straszę swoich pacjentów (nadmiernie) - zaczynam swoją opowieść o łamaniu zębów, uszkadzaniu tkanek miękkich i innych horrorach. Co prawda nigdy jeszcze tegom nie zrobił ale zawsze się zdarzyć może...

A czemu dzisiaj o tym piszę? Bo nic - NIC - nie pyszczyłem, a dostała mi się dzieweczka co to choćbym chciał - nie szło zarurować. I tak i śmak. W końcu z niejaką pomocą prowadniczki, na kompletnego niewidzianego czuja, z uczuciem wsadziłem jej tą cholerną rurkę - alem się spocił nieco. Więc skoro ukarany zostałem pomimo że nie pyskowałem - to sobie pyszczę teraz.

Jak by to powiedzieć - mam nadintubowane.

-----------------
*Mój kolega, wpadając dawno temu z pacjentem na IP, widząc starszyznę wokoło, zakrzyknał dziarsko: „Chory w pęcherzyku ma ekskrement” (a chciał zaszpanowć wyczytanym u Kopalińskiego trudnym choć prawidłowym słowem: „inkrement”) - co spowodowało drgawki połączone z czkawką i bezwiednym oddaniem stolca u naczelnego chirurga.