Apnidżat

- Apnidżat?
A co to za język jest? Ponoć tubylcy mówią w swoich własnych narzeczach, ci zorientowani republikańsko używają gaeilge [gelik] a ci którym bliżej do monarchii mają przedziwną odmianę szkocko-angielskiego. Ani jednych ani drugich nie idzie zrozumieć. Ponieważ wiadomo - Polak ze wsi nie jest, więc patrzę sobie spokojnie przez okno, a tu mój szef raz jeszcze wykrzykuje indiańskie powitanie. Apnidżat.
- Abnegat - poprawiłem odruchowo i wyciągnąłem grabulę. Szef na grabulę spojrzał, uścisnął z niejakim niepokojem i zaprosił mnie do dyżurki.

Usiedliśmy. Przywitałem się ładnie z jednym dochtorem autochtonem - po anglijsku - oraz jedną doktorką przyjezdną - po polsku - po czym zapadłem się w fotelik. Łojezu. Ciężko będzie. Szef zapowiedział że tylko sprawdzi co ma do roboty i zaraz mi szpital pokaże po czym pognał. Polska koleżanka machnęła mi papa-tymczasem i zostałem na łasce tubylca.
...ratunku...
Dostałem jedno pytanie - ponieważ było coś w ciągu fonemów jak ”dżerń” więc odważnie nabrałem powietrza, zamknąłem oczy i dżampnałem do basenu coby sprawdzić czy wody nalali.
- Podróż w porządku, lot ok, taksówka też czekała.
Nastąpił słynny o’tell - wiedziałem już że to nie zaproszenie do powiedzenia czegokolwiek a pytanie o kwaterunek.
- A dziękuję, bardzo dobry.
W sumie nie skłamałem - karaluchów niedużo, kuchnia całkiem miła - jakoś wytrzymam. Mój interlokutor zachwycony mojąż nieprawdopodobną znajomością tubylczego wpadł w zachwyt szczery. Czy w szkole mnie nauczyli tak gadać? Siur, pewnie. 30 uczniów, 45 minut tygodniowo to i efekt jak widać. A skąd jestem? Hm, o Krakowie słyszał? Aaa, to niedaleko polish camp of death? Nonononono. Polskich campów nie było. A że Ozwjentcin to nie w Polsce? Niby tak - ale on niemiecki. Ładny szpital tu macie - taki nowoczesny i w ogóle - zmieniłem temat na nieco mniej drażliwy. Ze w Polsce takich nie ma? No, nie. Takich baraków nie mamy. Chyba Sanepid by tego nie dał otworzyć. Choć jak sobie przypomnę jak Niemcy latali z kamerami i aparatami po moim najsampierwszym szpitalu fotografując obsrane muszle klozetowe i spłuczki „Niagara” to całkiem pewien nie jestem.
- Ooo - ucieszył się mój szef - widzę że poznaliście się z doktorem Johns'em.
No tak jakby. Nawet otarliśmy się o polityczny incydencik na temat faszystowskich obozów zagłady. Fajnie tu bedzie, nie ma bata...
- So, let’s go. I’ll show you o’spita.
Trzeba się będzie chyba gdzie na jakie lekcje zapisać bo ten ich angielski dziwny jest.
Na korytarzu szef mnie delikatnie wziął pod boczek i konspiracyjnym szeptem wytłumaczył że w garniturze i pod krawatem chodzą dupki z chirurgi oraz inni zboczeńcy - a my jesteśmy kawaleria i możemy sobie chodzić bez. To w czym mam chodzić? A w czym chce. A to ci dopiero... Bez większej żenady zdjąłem krawat, marynarkę i wciepnąłem wszystko apiat’ do dyżurki. Jako że pod spodem miałem koszulkę z krótkim rękawem, upodobniłem sie górnopołowicznie do tubylców.

Zaczęliśmy obchód szpitala. Matko jedyna, nie wiem co projektant palił, ale to było potwornie niezdrowe. Dobrze że na każdej ścianie są drogwskazy, jakoś się trafi. Tu pracownia CT, tu blok, tu to, tu śmamto. Doctor - doctor i takie tam. Po piętnastu minutach miałem zawrót głowy. Szef z ulgą podrzucił mnie w końcu do nieszczęśnicy zajmującej się innostrańcami i dał dyla. Zaufaliśmy sobie wzajemnie - to znaczy on zrobił uff i ja też - po czym rozpocząłem dyskusję z Lily.
...ooostworzycieeluswiataprzyjdźźźź...
Póki wymienialiśmy grzeczności, jakoś szło. Ale jak zaczęliśmy o szczegółach, koncie w banku, wynajęciu mieszkania, WRS, dokumentach, pozwoleniach...
...ja chce do mamy...
W końcu Lily doszła do wniosku że na jeden dzień wystarczy, umówiliśmy się że przywlekę wszystkie oryginały na jutro to kopie zrobi, umówi mnie do doktora coby sprawdził czym zdrowy jest a na koniec dała mi na wszelki wypadek swoją komórkę. Znaczy - numer na komórke mi dała.
...oudablsevenyjetnajn...
A nie mogła by napisać? Mogła by. I nawet napisała. Jak to zdolnośc pisania zbliża ludzi.