Suweren

Ideę znam z książki Marka Oramusa. Choć pewnie nie wynalazł pojęcia, prędzej zaadaptował do własnego użytku. Zasada jest prosta: na suwerenie nikt, nic i nigdy nie jest w stanie wymusić. Jest bytem samodzielnym i w pełni tego słowa - niezależnym. Taak... Skądś w nas bierze się chęć, by być samcem alfa. Tu zaznaczmy od razu, że takimże może być również samica - płeć nie gra żadnej roli. Najważniejsza jest liczebność w zbiorze ludzi, która nas może pocałować w dupę. Jeżeli w zbiorze "nie może pocałować" nie ma nikogo, osiągnęliśmy wymagany poziom.

Jak każda idea, ta również zawiera w sobie nieodłączne jej elementy: piękno i asymptotyczną niemożliwość osiągnięcia celu. Nie będziemy rozwijać oczywistości.

Zaciekawienie jednakowoż budzi proces myślowy takiego indywiduum. Toż nieważne, czy się jest topowym politykiem z demokratycznego nadania czy z racji opuszczenia odpowiedniej macicy, nie gra roli, czy mówimy o osiedlowym Franku czy meksykańskim handlarzu narkotyków: jeżeli predator przestaje dbać o własne środowisko, za chwilę okazuje się, że nie ma na kim żerować...

Jak się wyłącza samca alfa w samcu alfa? Ostatecznie kraje, które to potrafią, mają święty spokój. Na Wyspie bardzo prosto: z jednej strony kij czyli miejsce do spania z kredytem na sto lat a z drugiej marchewka, czyli satelita ze 150 kanałami za 5% minimalnej pensji i piwo tańsze od wody mineralnej. Done. A co się dzieje, gdy mamy ich za dużo? Meksyk akuratnie jest dobrym przykładem, przynajmniej sądząc z doniesień prasy. Chętnych do cmokania w dupę nie ma - za to każdy chętnie nadstawia swoją. Efektem jest ich coraz mniejsza ilość, ostatecznie trudno nadstawiać dupę gdy się ma urżnięty łeb.

W każdym chyba budzi się taka - atawistyczna, co do tego nie mam wątpliwości - potrzeba, żeby zdecydowanie i jednoznacznie przekonać wszystkich wokoło, że mogą nas w owąż dupę pocałować. We mnie też. I jak wiadomo z doświadczenia - jeżeli ktoś nie doświadczył na własnej skórze, to mu należy pogratulować zdroworozsądkowego podejścia - każdorazowo taki wybuch naszego wewnętrznego suwerena kończy się w najlepszym wypadku moralniakiem, a w najgorszym wypierdółką.

Lekarstwo? Można żreć magnez. Popijać browar. Palić substancje szkodliwe. Ale mam lepsze. Jak mi tylko przejdzie przez myśl, żeby opierdolić szefa za długi czas pracy, strzelić w łeb chirurga za jego durne pomysły czy wydrzeć ryj niespodzianie na współpracowników, wystarczy, że przypomnę sobie comiesięczny wyciąg bankowy - i natentychmiast wraca mi miłość bliźniego...

...ludzie bez kredytów to maja jednak ciężkie życie.

Gra Endera

Jak widać po tytule, [[SPOILER ALERT!!! SPOILER ALERT!!!]] w zasadzie nie jest niezbędny, ale przydać się może. Ot, na wszelki wypadek.

O filmach dawno nie było (ogólnie o niczym dawno nie było, najwyraźniej dopada mnie nieruchawość starcza), ale o czym tu pisać? Ostatnie produkcje jakoś tak niewybrednie lgnęły do młotów, co poniektóre nawet latały, facetów, którzy coś zeżarli z fatalnym wpływem na cerę bądź prawych mścicieli, mogących robić co chcieli ze swoimi przeciwnikami, bo tamci byli be. No żesz w morde. Owszem, trafiło się kilka pozycji, ale głównie były to ograne, stuletnie truchła - tu muszę przyznać, że nikt tak pięknie nie wygląda jak Frau Blucher (obowiązkowe rżenie spłoszonych koni) w Młodym Frankensteinie.

Zmierzyć się z dziełem klasycznym a wybitnym jest trudno. Mogą sobie puryści nosem kręcić, że Orson Scott Card pisał science fiction i żadnym wybitnym klasykiem nie jest, inni wytkną palcami homofobię. Może i nie lubi gejów, może pisał insze gnioty - ale opowieść o Enderze jest genialna, ze wskazaniem na części 2-3. Znaczy kapitan: w chwili obecnej całość liczy kilkanaście pozycji, nie ma to jak znaleźć patent na składanie złotych jaj, ale jak dla mnie seria zamyka się "Dziećmi Umysłu".

Niestety - jak to z filmami bywa - historia musi być dopasowana do wydolności mózgu przeciętnego przeżuwacza popkornu, a to oznacza dwie godziny, potem towarzystwo zaczyna gubić wątek i pytać swoją druga połowę "aleosochozi" (jedynie Jackson przeforsował dłuższe części "Władcy Pierścieni", choć jak naprawdę długie one były okazało się dopiero po wypuszczeniu wersji na DVD; a w dalszym ciągu nie pokazał się "directors cut"...). Z tegoż powodu historia jest zawężona do samego Andrew i, powiedzmy to szczerze, nieco ucierpiała. Ale tylko nieco.

Andrew "Ender" Wiggina poznajemy już w szkole, stamtąd dostaje natentychmiastową promocję na stację orbitalną, gdzie zaczyna trening antyrobalowy. Gdyż ludzie, zaatakowani przez obcą rasę, odkryli, że najbardziej bezwzględnymi zabójcami są dzieci. Odpowiednio wytrenowane dzieci. Nie obciążone rozbudowanym super-ego, hamującym co dziksze pomysły naszego prawdziwego "ja". Ich jedynym celem jest grać tak, by wygrać. I to właśnie robi Andrew. Przechodzi kolejne cykle szkolenia, bierze udział w manewrach, w międzyczasie śni przedziwny "Sen o Królowej" który miesza się mu z interaktywną grą mającą na celu uwolnienie kreatywności kosztem wyzwolenia go z ludzkich odruchów. Film przynosi ciekawe pytania na temat manipulacji, odpowiedzialności, moralności - na szczęście tego wątku nie usunięto, choć jest w zdecydowanie okrojonej wersji.

Od strony wizualnej produkcja poraża. Tak po prostu. Powinniśmy być wdzięczni, że nikt tego nie zrobił wcześniej, jak na przykład spaprana została "Diuna" Franka Herberta, którą - powiedzmy sobie to szczerze - za jasną cholerę nie rozumiem dlaczego spotkało nieszczęście w postaci najpierw ekranizacji kinowej Davida Lyncha z Kylem MacLachlanem (pomijam Stinga, ten akuratnie, wraz ze swoim psychodelicznym wujem jakoś się tam broni) a następnie niedofinansowanej i fatalnie obsadzonej produkcji HBO. Kto oglądał, ten wie o czym mówię, kto nie oglądał - niech lepiej kupi książki i przeczyta, miast narażać się na nudności i nerwowe tiki. Filmy początku naszego wieku nie mają takich ograniczeń - żadnych plastikowych modeli, żadnego kosmosu w basenie. Nie wiem, co napisać. Mam opad żuchwy.

I jeszcze o soundtracku. Z jakiegoś powodu Hanz Zimmer nie zrobił muzyki, dzięki czemu oglądając kosmos nie zastanawiamy się, gdzie są piraci i skąd wyskoczy Thor. Nie powiem, żeby muzyka Zimmera zła była, ale jak ktoś napisał 100 soundtracków... No nie ma uproś, facet jest jak Vivaldi. Całe życie pisał jeden utwór i (na szczęście w przypadku Vivaldiego) w końcu go napisał... Steve Jablonski ma nieco inne obciażenia: "Nightmare on Elm Street" oraz "The Texas Chainsaw Massacre" dają pewne wyobrażenie o klimacie; jednak jest on rozpuszczony nieco "Transformersami"... Choć w "Battle School", drugim kawałku soundtracka, pobrzmiewa mi odlegle motyw z "The Last Of The Mohicans". Ten, wiecie, gdy Chingachgook zatłukł Maguę jak psa.

Dla fanów sci-fi - obowiązek. Nawet, jeżeli drażnić ich będą skróty czy przeinaczenia. Dla pozostałych - zdecydowanie warto.

W skali jabłek to będzie wytrawny calvados, 70%, pity niespiesznie piątkowym, ciepłym popołudniem w towarzystwie dobrego interlokutora. Z obowiązkowym cygarem grubości rury kanalizacyjnej.

I jeszcze trailery, ot dla leniwych ;)





PS. O aktorach mi się zapomniało: Ford ku mojej uldze niczego nie spaprał, Ben Kingsley wręcz był lepszy - a role dziecięce zostały zagrane przez aktorów nie kojarzących mi się z niczym (choć po sprawdzeniu Asa Buterfielda, filmowego Wiggina, trzeba odnotować "Chłopca w pasiastej Pidżamie", alem go nie poznał; czas jest nieubłagany, nawet dla dzieci. A może zwłaszcza dla nich...)

Surditas surditatem invocat

Październik. Nawet nie wiadomo, skąd się wziął. W dodatku już się kończy. Mam wrażenie, że ta dziura, wyhodowana w CERNie, zeżarła nas ze szczętem i zapadamy się gdzieś pod horyzont. Zdarzeń. Skutkiem czego czas wykonuje ewolucje modo Red Arrows w czasie urodzin Królowej. Starając się zapanować nieco nad szaleństwem zakupiliśmy bilety i ruszyli do wielkiego miasta Manchester coby zobaczyć kolejnego Świętego Graala rocka lat '70. Czyli Rogera Watersa et cohortes (które to są nowe, bo stare cohortes nagrywają dalej pod nazwą Kamandy Pinka Floyda, procesując się z rzeczonym Watersem do upadłego).

Sama Manchester Arena, która ostatnio jakoś zmieniła właściciela i nazywa się teraz Phones 4 You Manchester Arena, jest - brakuje mi odpowiedniego kulturalnego słowa - sakramencko wielka. Dziesiątki wejść, tysiące - a dokładniej 23 tysiące - miejsc siedzących, jednym słowem: masakra. Na szczęście siedzieliśmy w sektorze bezpośrednio nad sceną, lornetki nie były potrzebne.

Waters, jak na siedemdziesięciolatka, zadziwia. Skacze, śpiewa i haftuje, zupełnie jak koło gospodyń, całości dopełniają efekty specjalne, wybuchające samoloty, latające świnie i inne demony made by LSD. Kto widział, ten wie, kto nie widział... Nie, niemożliwe, żeby ktoś nie widział Ściany. Jednym słowem: urzekające.

I byłoby to spełnienie snów młodzieży pokolenia '80, gdyby nie ludzka fizjologia. Z racji wieku oraz sklerozy zacytuję za Wikipedią: przeciętny zakres słyszalności to 16Hz - 20kHz, próg bólu: 110-140 dB, uszkodzenie słuchu 150dB, ubytek słuchu to 0,5 dB rocznie, po 50 rż 1 dB rocznie - w wieku 70 lat ubytek słuchu sięga jakichś 40 dB. Do tego dołożyć trzeba utratę zdolności słyszenia tonów wysokich; im jesteśmy starsi tym niżej przesuwa się nasza górna granica słuchu.

I tu dochodzimy do sedna.

Nie wiem, czy Waters jest głuchy, czy są to technicy dźwięku w Manchesterze, dość powiedzieć, że najlepiej słuchało mi się koncertu zatykając uszy. Palcyma. Wygląda to nieco kretyńsko, dodatkowo wycina najwyższą część spektrum, ale za to nic człowieka nie nap.dala w trakcie koncertu.

Powiedział bym tak: jechać warto, wręcz trzeba, ale jeżeli macie wrażliwy słuch, weźcie jakieś wytłumiacze. Wewnętrzne, zewnętrzne - nie ma znaczenia. Bo w pewnym momencie przestałem słyszeć muzykę, a docierał do mnie jedynie przesterowany, rzężący sopran wymieszany z uderzeniem basu zdolnym zabić dowolne zwierze.

I po wakacjach

Nie, nie trwały tyle, żeby usprawiedliwić ponad miesiąc obiboctwa blogowego. Ale jak by nie było - zdecydowanie jest po, nawet tubylcy są zgodni. Planów znów było kilka, wygrała koncepcja leniwego leżenia na plaży i drinków z palemką. Była to koncepcja słuszna, jedyna, prawdziwa - do której trzy grosze dorzucił Hertz i pogoda. Co robić.

Prawdziwy abnegat tłumu się brzydzi a organizowane wycieczki ma sobie za nic - nie ma to jak strugać z siebie bohatera... Prawda jest nieco inna: z powodów coraz częstszych upadłości biur podróży wolę kupić sobie wszystko samemu. W tym roku padło na Charco del Palo.

Malutka wioska leży na wschodnim wybrzeżu Lanzarote, na północ od Arrecife. Została założona przez dwóch Niemców gdzieś w latach siedemdziesiątych i z założenia miała być miejscem wypoczynku naturystów. Nagość na plażach Wysp Kanaryjskich jest w zasadzie dozwolona wszędzie, Charco del Palo rozszerzyło nieco tą strefę. Zgodnie z niepisaną etykietą ubrać się należy wchodząc jedynie do sklepu i restauracji. Z drugiej strony latanie na golasa obowiązkowe nie jest - tekstylni chodzą sobie między nagusami po, nazwijmy to eufemistycznie, plaży. Wolność rządzi.

Wybrzeże jest skaliste, nie zachęcające do wskakiwania do Atlantyku, w dodatku miejscowi ostrzegali o prądach wodnych, które łatwo mogą śmiałka wyrzucić na otwarty ocean. Co prawda do Afryki daleko bardzo nie jest, ale wody ciepłe, rekin też człowiek i by co pewnie zjadł... By zapewnić możliwość wejścia do wody zestresowanej części turystów, wykuto w skale basen, którego poziom wody zależy od przypływu. I wtedy jest po szyję.

Dookoła stoją szańce, znane również z innych części Wysp Kanaryjskich, pozwalające odgrodzić się od wiatru i bez żadnych przeszkód nabywać raka skóry.

I prażylibyśmy się tak jako frytki w piekarniku, gdyby nie pogoda. I Hertz. Ta pierwsza była wredna - ten drugi w dupę uprzejmy. Pod postacią mówiącej z hiszpańskim akcentem pani oznajmił, że nie musimy się już martwić o nalewanie benzyny w drodze powrotnej! Wcale a wcale: z naszej karty uprzejma pani właśnie zdarła 68 euro i benzyna w baku jest nasza. Caluśka. Pełniuśkie 47 litrów! Jak spalić taką ilość paliwa za pomocą Punciaka na wyspie, która ma 60 kilometrów po długiej osi, hiszpańskoakcentowa nie wytłumaczyła. ASP zobaczywszy pogodę zarządził wymarsz wojsk. Ostatecznie nie samym opalaniem żyje człowiek, można poświęcić jeden dzień - pochmurny - na podziwianie widoków. I pojechaliśmy.

Atrakcji na wyspie jest 6. Najbliższ, Jardin de Cactus, to kilka tysięcy gatunków kaktusów posadzonych w ogrodzie zaprojektowanym przez Cesara Manrique.

To białe to nie kaktus, poprosiłem ASP żeby mi zrobiła jedno ceperskie zdjęcie na bloga - i oto wynik (oklaski!).
(proszę się nie pytać o durny wyraz twarzy, primo to nieładnie śmiać się z normalnych inaczej, secundo trza być nie lada artystą-profesjonalistą, żeby wyglądać dobrze podczas pięciominutowego wciągania brzucha...)

Kolejna atrakcja, jadąc na północ, to tunel wydrążony przez lawę, w której zbudowano restaurację, basen i salę koncertową - wszystko zaprojektowane przez Cesara Manrique. Czyli Cueva de los Verdes i Jameos del Agua. Do restauracji poszedłem, nawet jak głodny nie jestem to wchodzę żeby nie wyjść z wprawy, a jaskinie jakoś nas nie przekonały - jak kto widział Demianowskie to i wystarczy. Co za dużo to nie zdrowo.

Zrobiwszy wszystko, czego się oczekuje od turysty - czyli "ooo", "aaa", zdjęcia i zakup pamiątek - pojechaliśmy dalej. Ostatecznie jeszcze kilka atrakcyj zostało. Kolejna to stary fort, przerobiony na punkt widokowy przez Cesara Manrique. Droga do niego prowadzi przez picturesque miasteczko Orzola(picturesque było najczęściej używanym słowem przewodnika Eyewitness w odniesieniu do Lanzarote; rozumiem, że autorzy popadli w stupor wywołany monotonią pustynno-pogorzeliskowo-kaktusową), do którego zajechaliśmy, "aaa", "ooo" i wyjechaliśmy. Pamiątek nie było.
Fort zajmował szczyt 400 metrowego wzniesienia z którego widać doskonale małą towarzyszkę Lanzarote, Isla la Graciosa i jej jedyne miasteczko, Caleta de Sebo.

O, a, pamiątki - i zachciało mi się drinka z palemką. ASP zaoponował - toż jak zalegnę, kijem mnie nie ruszy, więc jedziemy jeszcze zobaczyć największą z atrakcyj, czyli wulkan, co to spopielił wyspę dwa wieki temu. Do imentu. Casus Pompei się nie powtórzył, bo ich nie mieli, ale wulkan wybił prawie-że-do-nogi życie na wyspie i przegonił osadników. Ponieważ mamy prawdziwą demokrację, wykonaliśmy głosowanie. Jeden głos na drinki z palemką przegrał sromotnie z pozostałymi głosami na Timanfaya i ruszyliśmy na wyprawę (pół wyspy, nie w kij dmuchał - bedzie dobre 25 kilometrów!). Symbolem Parku Narodowego jest mały diabełek siedzący na ogonie, gdzieś miałem nawet zdjęcie, ale się zapodziało. Diabełek został zaprojektowany przez - nie do pomyślenia - Cesara Manrique... Mam wrażenie, że gdyby nie on, wyspa była by jednym wielkim pogorzeliskiem...

Na szczyt wulkanu przyjechaliśmy w sam raz, by wsiąść do autobusu obwożącego tłuszczę spragnioną wrażeń po marsjańskich wręcz okolicach. Nie do opisania. Gdyby ktoś chciał sobie wyobrazić, jak wyglądać będzie Ziemia za miliard lat, gdy Słońce spopieli ją doszczętnie, wystarczy, że zobaczy Lanzarote. Druga część wycieczki to wlewanie wody przez pracownika parku do metalowych rur wbitych kilka metrów pod powierzchnię gruntu - trzy sekundy później para wodna strzela w niebo ku uciesze gawiedzi. I chyba najsłynniejszy grill zasilany geotermalnie - z groty poniżej wali słup gorącego powietrza o temperaturze dochodzącej do kilkudziesięciu stopni (ponoć głębiej jest kilkaset, nie sprawdzałem). Niestetyż, zdjęcie zeżarło, ale w sieci jest tego od metra, ot choćby i tu.

Wśród księżycowego krajobrazu naglem zobaczył znajomy widok - nawet dzwoniłem do Zakopanego, czy Giewont dalej stoi - na szczęście okazało się, że to podróba.

W pozostałe dni pogoda sprzyjała opalaniu, które ASP zdecydowanie przedkłada nad zwiedzanie (ja przedkładam opalanie nad zwiedzanie również w dni deszczowe), co pozwoliło spędzić resztę urlopu leniwie i bez napinania. W zasadzie ruszaliśmy się z plaży jedynie na zakupy i do pobliskich knajpek. Jako że najbliższa była niemiecka, a chcieliśmy spróbować oryginalnej paelli, pojechaliśmy do pobliskiego Mala. Restauracja Don Kichote - o, to tu, to tu, to tu! Mówiłem, że znajdę! - zasiedliśmy przy stoliku. Przemiła pani podała nam karty, pytając o język (do wyboru angielski, niemiecki i hiszpański) po czym słysząc naszą rozmowę ucieszyła się z przyjazdu rodaków. Pozdrowienia dla Pani Renaty - paella była doskonała, a naleweczka którą dostaliśmy później jako bonus - palce lizać. Gdybyście kiedykolwiek jechali z Guatizy w kierunku na Cactus de Jardin, podjedźcie później jeszcze ze dwa kilometry do Male, jej restauracja stoi na skrzyżowaniu do Charco del Palo. A jedzenie - poezja.

Jedynym minusiczkiem całej wyprawy był samolot powrotny o 7 rano. Co oznaczało wyjazd z naszej Casa Austria w cholernym środku nocy. Nic to - małpa nie głupia i sobie poradzi - gdzie wrzątek ciecze, tam palec wsadzi. Zajechaliśmy na lotnisko - i tum zgłupiał, bo po piętnastu minutach kręcenia się w kółko nie byłem w stanie znaleźć cholernego Hertza. Z uczuciem narastającej paniki porzuciliśmy Punciaka pod tablicą Hertz na jakimś bocznym parkingu i z buta - dobre 10 minut - polecieliśmy na terminal. Gdzie się okazało, że do wylotu mamy ponad godzinę, parking jest w podziemiach a dojazd banalny, jeżeli mózg ma się niezakitowany sangrią. Z buta - kolejne 10 minut - pognałem po Punciaka, przewiozłem go na właściwy parking i z uczuciem dobrze wykonanego obowiązku oraz potu wlewającego się do butów stanęliśmy w kolejce do jednego(!) stanowiska kontroli osobistej.

Miły czas. Chyba wrócimy - skoro nawet ASP, zwykle przeciwny odwiedzaniu tych samych miejsc, jest za.

Może w grudniu? Ostatecznie w zimie jest tylko 5 stopni zimniej...

Cepersko

No i tak. Plany były rozmaite i padały jak muchy. Nie wiem czemu muchy padają, ale te nasze plany właśnie tak jakoś pac pac - po kolei. Egipt: rewolucja. Ibiza: pijaki. Majorka: rzygająca młódź wszeteczna. Francja: żabojady. Kanary: zęby. Nie, nie kanaryjskie tylko nasze. Włączyły się bezpardonowo do cholernego planowania i miast wygrzewać gdzieś gołe dupsko polecieliśmy leczyć zęby do kraju gdzie wierzby płaczące i żytnia w zamrażalce. Ancestor się ucieszył. Ostatecznie nic tak nie smakuje jak Glen Garioch w słusznej ilości jednego el. Przejął się do tego stopnia, że wyciągnął ze starych-nowych zapasów Bushmila. Który tez poległ. Mam teraz twarde postanowienie czystosercości jednomiesięcznej. Stopień wstrząsu można pojąć dopiero, gdy się wie, ze to było ponad tydzień temu a dalej mnie trzęsie na widok czegokolwiek co zawiera promile.

Postanowiliśmy, że się nie damy. Ostatecznie zęby zębami, a żyć trzeba. Bezstresowo. Plan był okrutnie napięty, ale realizacja - wzorcowa. ASP się nie przyznaje, ale też ją cósik ciągnie gdzie panieńskie rumieńce i dzięcioły na palach. Do tego stopnia nas wzięło, ze prócz obowiązkowych Starych Wierchów wymyśliliśmy Tatry. Stare, wiadomo. Wypad ze stacji benzynowej na Rdzawce, godzinka do schroniska, bigos i piwo, pół godzinki na Maciejową (ruskie z cebulka i piwo) po czym spacerkiem koło Czarnego Domu (który z niewiadomych do końca przyczyn jest teraz biały) doszliśmy do parku. Gdzie wyskoczył mi Becker i całe łażenie po Tatrach stanęło pod znakiem zapytania.

Pomyślałem, że się nie dam tak łatwo. Ostatecznie to tylko parę plomb w zębach i cholerna cysta pod kolanem - a Bóg raczy wiedzieć, kiedy znowu do Polski zawita taka pogoda. Na dzień drugi nie zważając na nic zapakowaliśmy się do auta i ruszyli na wyprawę. Plan minimum był dość trudny: samochodem pod Kozienice, stamtąd kolejką na Kasprowy, następnie, nie bacząc na trudności, uderzamy z buta na Beskid, godzina odpoczynku, powrót, Carlsberg za 13 zeta na górnej stacji i zjazd na dół. Popatrzyłem na Mammothowo - Marmotowego ASP, na Scarpowego Dzidzia, moje Brashery - i nieśmiało wysunąłem propozycje samobójstwa: robimy Kasprowego z buta. Ku mojemu przerażeniu Marmotowo-Scarpowe towarzystwo przytaknęło z zapałem i rozpoczęła się walka z materią.

Tu trzeba dodać, że do planu samobójczego dołożył się mój brat rodzony, z którym to może wygrywam we wzroście ale za to przegrywam w obwodzie - więc pomyślałem, że pierwszy do zjedzenia nie będę. O ja naiwny.

Kalatówki wzięliśmy z rozpędu, Kondratowa zaproponowała siku i pieńki do siedzenia więc skorzystaliśmy po czym zaczęło się prawdziwe podejście na przełęcz. Które potraktowałem jak klasyczny trening na dżimie - włączyłem trzeci bieg i - sapie a rzęzi, dyszy a dmucha - ruszyłem na podbój Tater. Na górę nie wylazłem ostatni jedynie z powodu owegoż wspomnianego powyżej stosunku wzrostowo-obwodowego, ale na tyle mnie było. Późniejsze podejście na Kopę i dalsze truptanie czerwonym w kierunku Carlsberga uskuteczniłem tempem dostojnym a wręcz golgotowym.

Znaczy tak na prawdę to w kierunku Kasprowego nie Carlsberga, ale wtedy Kasprowy mogliby sobie wziąć za darmo, natomiast gdyby ktoś mi powiedział, że zabierają Carlsberga, to bym zagryzł niezaplombowanymi zębami.

Dodatkowo Becker usztywnił mi nózię w kolanie, więc kulasząc w nowych Braszerach obdarłem sobie nogę mniej więcej na pięć złotych. Na pięcie. Na wszelki wypadek but zdjąłem dopiero w domu by ocenić zniszczenia - po co to ludzie się mają śmiać z człowieka jak boso zapierdziela po Tatrach. Bo obdartej nogi do buta za cholere się nie włoży. Iść można - ale po wyjęciu nagle but robi się trzy numery za mały i dupa blada. A raczej zimna.

Jak smakuje Carlsberg - nie trzeba nic mówić. Zapłacił bym i cholerne 25 zeta za Żywca, gdyby mieli. Ale nie mieli. Zdrada, panowie - jesteśmy w dupie!!! - zawrzasnąłem, ale z ust wyrwał mi się bulgot jeno, gdyż ryczałem prosto w kufel. Piwa nie lubię jakoś nadzwyczajnie - ale po pięciu godzinach łażenia (a woda skończyła mi się gdzieś zaraz za Kopą) za kufelek dałbym się wycudzołożyć.

W trakcie powrotu dotarło do mnie, com już wcześniej podejrzewał: ktoś chce caluśkie Podhale zasłonić. Masakra. Reklamy są piętrowe, stoją w rzędach i pionach, kierpce, kiełbasy, noclegi, wyciągi, rury, kanalizacje, oscypki i ch.ak wie jeszcze co. To jest jak rak: zaczęło się od jednej komórki a teraz przekroczyło zdolności kompensacyjne. Gdybym tam nadal mieszkał, zostałbym reklamowym Janosikiem - ani jedna by się nie ostała... No ale.

Jak już jesteśmy przy reklamach, jeszcze jedna sprawa: czy ktokolwiek z szanownych czytaczy wsłuchiwał się ostatnio w reklamy w dowolnym polskim radio? No, Mościpaństwo - to już są kurwa rzewne jaja. Na dwadzieścia (sic! liczyłem;) reklam, dziewiętnaście było na temat piguł. Zatkało mnie. Podczas mojej niepobytności kraj zmienił się w jakiś azyl lekomanów... Liczymy: na paznokcie, na włosy lśniące, na wypadające, na ugryzienie komara, erectus (myślałem że to na bonera, ale okazało się że na zajebiaszczą imprezę - bede musiał pojechać jeszcze raz, bom się zgubił), na prostatę, na żylaki, Biovital (wiadomo - hercklekoty), na libido, na potencję, żeń-szeń, już w porządku mój żołądku, na zgagę, na sraczkę, na bolące nogi, rutinoscorbin na grypę ( w lipcu??)... A dobiły mnie dwie dziewuszki, które bez nikakich oporów rozmawiały sobie na antenie o moczu. Na szczęście specjaliści od reklamy nie potrafią jeszcze obejść guzika "off".

Jako, że kolega po znajomości i z dobrego serca luknął w mojego Beckera któren okazał się naciągniętym mięśniem, a urlop w sierpniu czeka - nie jest powiedziane, że nie zaatakujemy Czerwonych Wierchów jeszcze raz. Tym razem od zachodu. Bo na moje pytanie "Wpuścił by pan cepra w Brasherach na Świnicę?" sprzedający kierpce młody człowiek uśmiechnął się od ucha do ucha i rzekł: "Pierwszy normalny ceper dzisiaj".

Lato, prochy, Kate i jeże

Gdzieś tak ze dwa - a może to było jeszcze wcześniej - lata temu zagadnął mnie chirurg, Lorenzem zwany, co myślę o szansach Anglików w starciu z Australią. Wychowany na gruncie socrealizmu bez mrugnięcia okiem stwierdziłem, że futbol angielski do australijskiego ma się nijak. Lorenzo wybałuszył się nieco i zapytał, czy słyszałem o Ashes. Tum spojrzał na niego podejrzliwie, ostatecznie raz już się zatopiłem kompletnie, myląc pimpa z pimplesem i na wszelki wypadek - a takoż i zgodnie z prawdą - powiedziałem, że nie. Ostatecznie prochy są nielegalne, nawet te po ancestorach. Tu rozwiódł się Lorenzo nad innigsami, bowlerami, slipami i oversami, na szczęście czas nas naglił, bo zawiłości krykieta zniszczyły moje dobre samo-mniemanie doszczętnie. Jakoś potem Angole wygrali, mecz przeszedł do historii i Lorenzo z dalszych wywodów zrezygnował. Ale zadrę pozostawił.

Trochę mi zeszło.

Problem w tym, że krykiet krykietowi nierówny, mamy mecze krótsze, dłuższe, reguły nieco się różnią, seria T20 w ogóle ma z założenia nieco inną taktykę gry - The Ashes jednakowoż jest pod wieloma względami wyjątkowe. Po pierwsze, odbywa się co dwa lata, naprzemiennie w Anglii i Australii, co daje 18 bądź 30 miesięcy przerwy. Bo gra się tylko w lecie. Po drugie, składa się z pięciu meczy. Każdy z nich jest dwu-innigsowy, czyli jakby to po polskiemu najprościej powiedzieć - ma cztery połowy... taak. Po trzecie wreszcie i ostatnie: w The Ashes biorą udział tylko i wyłącznie Anglia i Australia, co może tłumaczyć znikome zainteresowanie całym zamieszaniem w pozostałych krajach.

O co w krykiecie chodzi? Gra składa się z idei zawartych w grach "w zbijanego" oraz "w berka ganianego". Najpierw jedna drużyna rzuca, żeby zbić, druga wali pałką w piłkę - zdecydowanie różniącą się od bejsbolowej - żeby jak najwięcej punktów zdobyć, a pierwsza gania za piłką, coby ją jak najszybciej złapać. Po wybiciu 10 pałkarzy następuje koniec inningsu i zmiana ról. Jeżeli nic z tego zrozumieć nie można to dobrze, bo sam nie rozumiem za cholerę co napisałem. Jeden Test Match, składający się z czterech inningsów, zazwyczaj trwa pięć dni - a Ashes składa się z takich meczy pięciu. Póki co uprawiam RFM*, oglądam sobie mecze, czytam komentarze, i zastanawiam się, jakim cudem cały stadion pijanych młodzieńców wznosi okrzyki i śpiewa od czasu do czasu, miast wyrwać ławki i wziąć się do rzeczy.

Jakieś dzikie wzorce tu maja.

Może na to wszystko ma wpływ nieprawdopodobna wręcz pogoda, która nawiedziła Wyspę? Wiadomo, że upały dochodzące do 30 stopni, przy wilgotności prawie-że-stuprocentowej, potrafią zlasować mózg... W ogóle całe lato jest Brytom przychylne. Najpierw Murray zakończył 3/4 wieku oczekiwania na wimbledońskiego mistrza rodem z Wielkiej Brytanii, dzięki czemu duch Freda Perryego przestanie być wywoływany z zaświatów w każdym czerwcu, a teraz krykieciści (krykieciarze???) mają szansę wtłuc Australii czwarty raz pod rząd, co ponoć będzie kolejnym rekordem. I wreszcie Korona doczeka Dziedzica - jako, że piękna Kate jest na terminie, a do nerwówki włączyło się ostatnio nawet BBC, w poważnym tonie informując, że dadi-in-spe pognał był na sygnale do przyszłej żony Króla. Skomplikowane to prawie, jak cholerny krykiet. Informacja spowodowała ponoć zajęcie ostatnich metrów kwadratowych chodnika pod domniemanym szpitalem, co budzić zaczyna poważne obawy, czy szanowna małżonka do szpitala w ogóle dojedzie.

Do tych wszystkich cudów angielskich dołączyły jeże, które przyłażą w nocy do miski kota i wyżerają mu paszę. I nawet nie miałbym nic na przeciwko - gdyby tylko mogły srywać gdzie indziej.

------
*skrót od angielskiego wyrażenia: "Proszę uprzejmie przeczytać instrukcję obsługi".

Jak rwać

Na egzaminie z języka polskiego pojawił się swojego czasu temat pt: "Kto jest najlepszym pisarzem wszech czasów i dlaczego Mickiewicz". Wydawało by się, że odpowiedź jest oczywista - ale to już niestety jest domena poprawności geo- (podkreślamy geo) -politycznej. Bo na wyspie każdy jeden Bryt wie, że istnieje tylko jeden doskonały system zdrowotny i jest nim oczywiście NHS.

Na pięterko wpadła była pielęgniarka z wytrzeszczem - ostatecznie latanie trzy piętra kłusem to nie w kij dmuchał - czy bym przypadkiem nie pobrał pacjentce krew na badania. Pobiorę. Dobry jestem samarytanin to co by nie. Pani siadła, wbiłem igłę, pobrałem trzy fioleczki vacutainera (czy jak się to cholerstwo pisze) i dziewczę zbladło. Oraz dostało zadyszki. Tuś mi, toż było na krew nie patrzeć - a teraz ci nerw błędny za serce szarpie... i ciśnionko na ziemi, i bradykardia... zakrzyknąłem po monitorek, podłączyliśmy kabelki, jużem miał igłę wbijać i leki cudowne dawać gdy okazało się że to raczej tachykardia jest. Hm. A ciśnienie? Musiała by ta ziemia być gdzieś na dachu, 240/140 wyjaśniło czemu panna dycha jakby miała obrzęk płuc. Bo miała. Zgodnie z wszystkimi zaleceniami NYHA, AHA i innych towarzystw zangażowanych dałem dragi i wysłałem zipiącą nieco pacjentkę na ejeni* czyli tutejszy sor z rozpoznaniem hypertension crysis. Szczególnie ta tachykardia jakoś mi tak śmierdziała zbliżającą się niewydolnością lewokomorową. Karetka przyjechała, wywiad zebrali, popatrzyli dziwnie i pojechali. Tak się to robi na wsi, pacany jedne - pomyślał z dumą anastazjolog wiejski i poszedł do swojej pracy.
Jakiąś godzinkę później wylazłem ja do naszego przedsionka, coby sprawdzić czy następny pacjent przylazł, a tu się do mnie szczerzy moja kryza nadciśnieniowa. Co jest, pomyślało mi się nieprzytominie - uciekła kobita ze szpitala, czy mam przywidzenia? Nie, doktorze, zmierzyli mi ciśnienie, powiedzieli że może być i kazali spadać.

Jak zachoruje, wsiądę w pierwszy samolot i polecę się leczyć za pieniądze w kraju przodków... Bo żeby się tu leczyć, trza mieć końskie zdrowie. Czy raczej psa rzeźnika.**

Nie miałem za dużo czasu, żeby rozważać za i przeciw dzwonienie do GMC z pytaniem, czy odsyłanie pacjentki w stanie zagrożenia życia jest standardem w Północnej Angli, bo mi stomatolog zamachał, że do rwania gotów. Szybka rozmowa z pacjentką, historia pt. co mnie czeka i jaką mam szansę umrzeć - czy raczej przeżyć - i na stół. I dzonnnk. Babka ma do wyrwania 7 i 8, ale w zgodzie na zabieg są górne - a na liście operacyjnej dolne. A kobita właśnie mija Marsa i ciągle przyspiesza. Sytuacja zupełnie jak z Meaning of Life Monty Pythona: pacjentka leży, maszyny pipczą i dyszą, ja na chirurga, ten na mnie a cztery pielęgniarki w kącie sali uprawiają jakiś tajemny obrzęd nad papierami. I znowu - ja chirurga - on na mnie. Chirurg wzruszył ramionami, sprawdził kobicie paszczę, wziął kleszcze i wyrwał jej siódemkę. Pielęgniarki w kącie przeszły z wpatrywania do drapania po głowie, zupełnie niezainteresowane zabiegiem. Ja na chirurga - on na mnie - wzruszył ramionami wyrwał ósemkę. Po czym nachylił się do mnie i szeptem oznajmił: "Ona dolnych dawno już nie ma..." - i wyszedł.

-----------
A&E - jużem o tym pisał chyba - accident and emergency.
Fit like the butcher's dog - zdrowy jak koń

Czarna dziura

Jakoś tak - mrugnąłem okiem i minął miesiąc. Albo mam ubytki procesów poznawczych, albo jednakowoż teoria o CERNowskiej czarnej dziurze coś w sobie ma. Co prawda Dzidź twierdzi, że i tak nad wszystkim trzymają łapę Iluminaci, ale czy da się trzymać łapę na czarnej dziurze - no, tu wpadamy w sidła perwersji kognitywnej. Czy też raczej kognicji perwersyjnej. Whatever.

Miesiąc zaczął się bardzo sympatycznie - mianowicie ESA zorganizowała nam wyjazd do Barcelony. Znaczy, nie żebym nie miał swojego w tym wkładu, podział ról i obowiązków jest ściśle określony. ESA organizuje, ja jadę a manago płaci. Jakbym mógł, to bym lajknął, ale nie mam czym. Dodatkowo mój przyjaciel ze studiów, com go, wybacz Panie, nie widział 20 lat, wybrał się do tejże samej Barcelony, tyle że na zjazd radiologów.

Tak nieprawdopodobna ilość zjazdów w miejscu, które pod względem kradzieży kieszonkowych plasuje się na 3 miejscu w Europie, każe się zastanowić, KTO tak naprawdę stoi za organizacją wszelkiego rodzaju spędów bogatych, do obłupania gotowych...

Wszystko tak pięknie się zbiegło, że aż dziw że się nie spieprzyło. Znaczy - tak mi się pomyślało jeszcze tydzień przed wyjazdem, bo już dzień później mogłem powiedzieć "a nie mówiłem", gdyż manago wpadła blada i zapowiedziała, że sobie na śmierć zapomniała zorganizować mi zastępstwo. Dzięki czemu, miast dni pięciu, pognaliśmy do Barcelony w sobotę - a wrócili w niedzielę. Zaliczając Sagradę Familię, La Ramblas i piękną panoramę spod biblioteki. Kongres był imponujący, 3000 delegatów, dziesiątki wykładowców, setki wykładów i prezentacji, a w tym wszystkim ja z wywieszonym ozorem, starający się urwać choć-co. Musze przyznać, że był to najlepszy, pod względem oprawy, organizacji i zawartości kongres, na którym nie byłem.

---

Związek naszego samopoczucia z dniem tygodnia jest doskonale znany. Wszyscy wiemy, co zacz "szewski poniedziałek" i "hypomaniakalna euforia piątkowa". Jednak nic nie jest proste. Dzielni naukowcy wzięli się do zbadania procesu - okazało się, ze zmiana nastroju w czasie tygodnia jest liniowa i skorelowana dodatnio z upływem czasu. Stąd wtorek lepszy jest od poniedziałku a środa gorsza od czwartku. Może nie należy oceniać stopnia depresji pacjenta byle kiedy, a jedynie w środy - bo jest to dzień, z punktu widzenia cyklofrenii tygodniowej zerowy? Czy środkowy. Może stąd nazwa?
Powiedzmy sobie szczerze, proces nie jest aż tak ciekawy, by sobie nim głowę zawracać, póki nie dotrze do nas informacja kolejna. Otóż dziennikarze BBC sprawdzili statystyki w brytyjskich szpitalach i wyszło im czarno na białym. Im bliżej piątku, tym wyższe ryzyko powikłań zabiegów operacyjnych.

Dzonk.

Należy się bardzo poważnie zastanowić, czy na widok uśmiechniętego doktora nie spieprzać gdzie - nomen-omen - pieprz rośnie...

Déjà entendu

Było to bardzo dawno temu, choć nie bardzo, bardzo dawno. Przeciętnie dawno. Skończyłem wtedy podstawówkę i po ciężkich bojach z egzaminem wstępnym dostałem się do jedynego słusznego Liceum Ogólnokształcącego. Ponieważ było to na zadupiu, moje wyrafinowane gusta muzyczne sprawiały, żem rozpływał się w zachwycie nad Abbą, Africkiem Simonem i Bony M. Z tego ostatniego byłem okrutnie dumny, miałem go nagranego - a w zasadzie ich - na kasetę C-90 Low Noise Super Universum. Na szczęście dla potomności liceum zetknęło mnie z - nazwijmy go tak dla zmyły - Korpusem. Korpus wprowadził mnie w zawiły świat Pink Floyd, Uriah Heep, Led Zeppelin, Dire Straits, Moody Blues czy co tam jeszcze. Jedne przypadły mi do serca bardziej, inne mniej - Floydom pozostałem wierny do dzisiaj, takoż samo Knopflerowi. Zeppelinów Kashmir, Baybe I'm Gonna Leave You czy Black Dog coś tam w czaszcze oddzwania, Uriah Heep pozostawił niejasne wrażenia Gypsy, Moody Blues to w zasadzie tylko Nights in White Satin ale dżwięki Atom Heart Mother czy Love Over Gold jeżą mi kudły. Gdziecoponiebądź.

Nadeszła wiosna, z nią maj - a z nim nieuniknione jubileusze. Jakoś tak się zdarzyło, że i ASP i ja jesteśmy bykami. Astrologicznie, bo logicznie to jakby nie. Zastanawiając się nad niespodzianką, trafiłem przez przypadek w sieci na ogłoszenie Newcastle Radio Metro Arena, że grać będzie Mark Knopfler. No po prostu - nie dało rady inaczej...

Potężna hala na 11 tysięcy osób była prawie pełna, światło, dźwięk, kawałki nowe i nowsze, aż w końcu rozległy się dźwięki Telegraf Road.

Do tej pory stoją mi wszystkie kudły.

Kwadratura koła

CZYLI JAK PRZYCIĄĆ KOŃCZYNY DZIECKA, ŻEBY SIĘ POD PRZYKRÓTKIM KOCYKIEM ZMIEŚCIŁO

W dawnych czasach służba zdrowia działała sobie na trzech poziomach. Pierwszy, nasz lekarz ośrodkowy, znał nasze bolączki, prowadził kartotekę i w razie problemów działał. A gdy nie mógł - wysyłał nas do specjalisty. Który był łącznikiem pomiędzy opieka podstawową w ośrodku a specjalistyczną w szpitalu. System jakoś tam działał, aż nagle ktoś doszedł do wniosku, że czas na zmianę. Warstwę specjalistów zredukowano, zrzucając większość zadań na głowy lekarzy pierwszego kontaktu. Co mamy teraz, widać. System jest totalnie niewydolny, jak mamy szczęście to nasz pierwszokontaktowy jest dobry i zaradzi wszelkiemu złu, a jak nie to bryndza. Do tego finansowanie służby zdrowia poszło dokładnie w przeciwnym kierunku niż miało, bo niby pacjent miał być języczkiem u wagi a stał się upierdliwym i wręcz szkodliwym dodatkiem do systemu.

Arogancja NFZ rządzącego społecznymi pieniędzmi po prostu odbiera dech w piersiach.

Model, który mamy, jest do złudzenia podobny modelowi angielskiemu. Tutejsze Dżeneral Praktiszynery, zwane pieszczotliwie DżiPi, zajmują się wszystkim po własnemu uważaniu, starając się ograniczyć skierowania, za które muszą płacić. Do tego, od tego roku, GP dostał władzę nad kasą - to oni mają decydować kto i ile za wykonanie świadczeń dostanie. Szpitale rozrosły się w molochy zżerające nieprawdopodobne ilości pieniędzy. Do tego swoje dwa grosze dołożył kryzys i nastąpił tak zwany dzonk. Okazuje się, że zaadaptowany przez Polskę system jest niewydolny nawet przy takich nakładach finansowych, na jakie stać Brytyjczyków. Przedstawiciel związku lekarzy A&E (Accident & Emergency) stwierdził, że nie przetrwa on zimy. Tak - o.

Co się stało? Pieniędzy jest mniej, najprościej "zaoszczędzić" na pracy ludzkiej i nagle zaczyna brakować rąk do pracy. Jako jeden z głównych czynników podano lawinowy wzrost pacjentów obsługiwanych przez oddziały A&E, jako że do GP dostać się jest coraz trudniej, w zasadzie rzadko się zdarza, żeby dostać wizytę w pierwszym tygodniu od zgłoszenia. A choróbsko nie czeka - co wymusza pójście po pomoc do szpitala. Który robi bokami.

Pierwsza pomoc, niezależnie od tego czy chory ma sraczkę, czy ostrą trzustkę, musi być udzielana w jednym miejscu. Chyba, że chcemy wprowadzić do szkół nowy przedmiot pt. medycyna. A&E czy nasze polskie odpowiedniki SOR muszą mieć na to pieniądze i specjalistów. Tych ostatnich mamy, zostali wyszkoleni w ciągu ostatnich 20 lat. Sedno problemu w rozdzieleniu pierwszej pomocy. Bo skąd pacjent ma wiedzieć, co go napierdziela w nadbrzuszu? Lezie tam, gdzie go przyjmą. Upierdliwy nawet niestrawność wyleczy na SORze, a spolegliwy zemrze spokojnie w domu na zawał.

Trzeba odejść od obecnego schematu - chyba że faktycznie zafundujemy każdemu obywatelowi przymusowy, trzynastoletni kurs medycyny (studia, staż i specjalizacja) - i podzielić to co mamy na pomoc doraźną (w tym pogotowie ratunkowe), która zajmie się absolutnie wszystkimi przypadkami oraz szpitale, które zajmą się tym co im z pomocy doraźnej spłynie. Ostre na ostro, elektywne na spokojnie.

Ale do tego potrzebny jest ktoś, kto będzie miał prawdziwe jaja.

PS. Tak jeszcze na marginesie: nie ma znaczenia, czy to SORy wchłoną lekarzy pierwszego kontaktu, czy tez ci ostatni przejmą SORy. Ważne, żeby pacjent, niezależnie od tego co mu dolega, mógł znaleźć pomoc w jednym miejscu.

Zamiast

Miało mi się pisać na tematy ponure, w dodatku w nastroju szyderczym, ale poczułem się jakbym kopał kalekę. Toż przecie nie jest winą hakerów, że demolują jedyne środowisko w którym potrafią egzystować, czy demokracji, że bronią maszynową wbija w oporne łby szczytne treści.

W związku z powyższym mam rewelacyjną, doskonałą wręcz recipe na krewetki (nazwijmy ją skromnie Prawns a'la Abnegat):

Pół kilo(grama) surowych - czyli szarych! - krewetek rozmrażamy albo wyrywamy z pancerzyka, w zależności czy kupiliśmy całe, czy tylko ogony i nacinamy wzdłuż grzbietowej strony wzdłuż. Na patelni rozgrzewamy oliwę z oliwek, tak ze 100-150 ml i dodajemy do niej pół kostki masła. Niech się to stopi na wolnym ogniu, następnie dorzucamy do tłustości łyżeczkę niesproszkowanego chili i główkę czosnku z wygniatarki. Jeżeli ktoś czosnku nie toleruje w takiej ilości, proszę ją zredukować, ale ostry smak zginie w trakcie obróbki. Gdy wszystko dobrze się podgrzeje, wrzucamy krewetki i smażymy, aż staną się ślicznie różowe.

W czasie pomiędzy, na drugiej patelni, podgrzewamy mrożone ziarna kukurydzy ze śladem oleju, sosu rybnego - śmierdzi jak stare skarpetki, ale tylko na samym początku - z curry i cynamonem do smaku. Z tym ostatnim ostrożnie, potrafi zabić każdy smak, jeżeli jest go za dużo.

I do tego wyziębiony riesling albo sauvignon blanc.

Gwarantowane +2 kilo. Palce lizać.

Organizacja rulez

Jechał Franek na pole. Coby orać. A że daleko było, wziął się za organizację - planowo!

Wiosna nadeszła, zrobiło się wręcz gorąco, co prawda tubylcy jeszcze nie polewają dzieci wodą na ogródkach - to robią w trakcie upałów powyżej 15 stopni Celsjusza - ale ulice opanowały t-shirty i krótkie spodenki. W związku ze związkiem wezbrała we mnie myśl szalona: trza na nury. Ponieważ na ekstrawagancje czasu nie ma, pogrzebałem w sieci i znalazłem miejscową kopalnię odkrywkową, w której, ku uciesze gawiedzi, zatopiono dwie łódki, samochód, samolot, kabinę Boeniga 373, bojowy wóz piechoty i czołg. Ostatecznie kto lubi w kółko podziwiać rybki.

Zaprzągł konia, siadł na wóz i systematycznie sprawdził niezbędne elementy.

Zadzwoniłem do zaprzyjaźnionej nurki (ten nurek - ta nurka, idąc za świetlanym przykładem ministry), uzgodniliśmy azymut oraz koordynaty czasowe. Da radę. Powinniśmy zmieścić dwa wejścia do wody i jeszcze mieć czas na maluśką kawę i drzemkę - ta ostatnia w celu zgubienia nadmiaru azotu - przed jazdą. Zabrałem się za logistykę. Zadzwoniłem do bazy, ależ oczywiście, nie ma sprawy, są otwarci, zamykają dopiero o piątej, butle maja, co prawda bez nitroksu, ale za to biją powietrze do 300 barów, pasy i ołów mają, a gdyby coś nam zdechło, to na miejscu mają zarówno warsztat jak i sklep.

Papieroski są, zapałeczki są, książeczka partii jest - mogę jechać!

Ponieważ kryza z mojego suchara zrobiła się po pięciu latach nieużywania nieco drewniana - kryza, czyli gumowy kołnierz-uszczelniacz wokoło szyi - na wszelki wypadek zapakowałem piankę. Sprawdziłem automat (czy nie zalęgły się w nim pająki), ocieplacz do suchara (czy nie spleśniał), skrzydło (potrząsanie nie ujawniło żadnych odpadających części) i zalałem maskę coca-colą light. Ostatecznie nikt nie lubi, jak mu to cholerstwo pod wodą paruje.

Tak po dziesięciu kilometrach stanął Franek i pomyślał - cholera pół drogi za mną, niepokój jakiś czuję... Poklepał się po kieszeniach... papieroski są, zapałeczki są, książeczka partii jest... Mogę jechać dalej!

Graty w bagażniku... Maska wypłukana ze słodzika... komputer... GPS zaprogramowany... na następnym rondzie skręć w lewo... - kurna - jakie lewo, toż jeszcze paliwo muszę nalać - nawróciłem chwacko, zajechałem pod dystrybutor i wraziłem pistolet do baku... czy ja jeszcze czegoś nie zapomniałem... kurna, ale tu mają tanią ropę... rop..ro... CIAMAWRUK! BENZYNA!!!

...zapałeczki są... papieroski... książeczka... Oż w mordę! Pługa zapomniałem!!!

Kolejne cztery godziny zajęło organizowanie holowania, warsztatu w którym mi spuszczą w poniedziałek mixt beznynowo-ropny i samochodu zastępczego. A nurkowanie zrobimy za dwa tygodnie. Sprzęt mam już spakowany.

Anatomia żałoby

Pompon wyszedł jak zwykle - kita w górę i długa. Na wprost. Tyle, że zamiast wrócić zaraz po użyźnieniu ogródka - cały czas się zastanawiam, który z sąsiadów w końcu przyjdzie do mnie z workiem pełnym wiadomo czego - wziął się i stracił. ASP dzielnie wytrzymał pierwsze 24 godziny, ostatecznie przeżyliśmy już 12 godzinną nieobecność, wypełnioną lataniem po okolicznych uliczkach i wołaniem, ku uciesze tubylców, kici-kici. Po 36 jednak pękł. Gdzie pluszaczek mój jedyny, wyrywał włosy z głowy ASP, może gdzieś tam zdycha pod kołami TIRa, a ja nic o tym nie wiem? Na nic moje zapewnienia, że w takim razie martwić się nie ma o co, toż z futrzaka ostał się jeno włochaty naleśnik - ASP popadł w depresyję, pogłębiająca się z każdą przemijającą minutą. Kolejnym był Dzidź Młodszy. Jako typowy przedstawiciel Fejs-Zbók-Dżenerejszyn zapytał wujka Gógla - tenże uspokajająco odrzekł, że koty, a i owszem, na wiosnę idą w cholerę, często gęsto na kilka tygodni i wracają zazwyczaj szczęśliwe i chude. Nasz co prawda jest kastrat, więc z radości życia zostało mu śpiewanie falsetem, ale kto się łapie na kocich zawiłościach rozrodczych?

Cholera, może by tak gdzie wypruć na kilka tygodni??? Tylko nie wiem, co ASP na to...

ASP uspokojony westchnął głęboko i poszedł szukać plam na asfalcie. W końcu nie wytrzymałem nerwowo i po dwóch dobach wlazłem na Petlog'a i zgłosiłem zaginięcie Pomponeczka. Zwierze biedne, pewnie gdzieś zdycha, opieki medycznej pozbawion, a ja tu się obijam, zwierzęcia nie szukam, na koń nie siadam... Może nie zdążyli mu jeszcze wbić w dupsko strzykawki z usypiaczem i nasz alert owoż dupsko kocie uratuje od zguby?

Przylazł pod koniec dnia trzeciego, uświniony jak ostatnie nieszczęście w pyle ceglanym, najwyraźniej zazdroszcząc Rudemu aparycji. ASP przełączył się momentalnie z depresyji w manię i pognał do sklepu po krewetki. Które kicia wtranżoliła jak małpa kit i wypruła z powrotem w pole.

I tak się zastanawiam czy jest na tym świecie sprawiedliwość: bo jakby tak chłop - na ten przykład ja - wrócił do domu po trzech dniach popijawy, brudny jak nieboskie stworzenie, to jedyne co by dostał - poza spakowanymi walizkami - to po łbie.

W zasadzie o niczym

Depresja chyba mi sięgnęła dna. Znaczy nie żebym miał się chlastać polsilverem po odnóżach, zawszeć jakoś poręczniej było banię strzelić - ale chce mi się nic. Literalnie. Cud boski, że młodzian młodszy zagonił całą rodzinę do roboty - wstajemy o szóstej i gnamy na dżima. Się tak zastanawiam, czy w Jukeju istnieje jakaś Parent Protection Agency. W tej nijakości marcowej napadła mnie manago z torcikiem. Torcik - jak się z dumą przyznała - sama kupiła w eM'n'eSie. Wzruszyłem się. Myślałem, że zapomniała, ale nie! Dostałem dyplom, odznakę "pięcioletni pracownik", talon na balon za 75 funciszy i dodatkowy dzień urlopu. Dzięki temu w końcu mam tyle, com go miał w Polsce.

Talon musi być jakoś związany z zapobieganiem alkoholizmowi, czy inszej patologii, bo nie można go tak sobie zrealizować w banku, tylko trzeba wysłać do wałczer-szopa i wskazać, co też chcielibyśmy dostać. Jako, że flachacha jest najtańsza w ASDA-ździe (muszę do profesora Miodka napisać, jak się pisze "aździe" - bo tak się to czyta po polskiemu, z nowotarskim akcentem... choć aż się prosi, żeby odpowiedzieć aźtam...), bez większych deliberacyj zakreśliłem odpowiedni krzyżyk i na pohybel zapobieganiu.

Odnośnie tej mojej hypodepresyjno-melankolijnej zarazy jednego nie rozumiem za chińskiego Boga. Mianowicie wszystkie depresyjne tabloidowe biedaczki popadają w przynajmniej bulimię, jak nie w porządny, śmiertelny breatharianizm czy inszą anoreksję - a ja łapie kalorie z czystej wody. Znaczy kapitan - nikomu wmawiał nie będę, że o wodzie i wódzie jedynie, toż wielbłąd by nie strzymał, ale jednak! Dziesięć kilo w przód - i szlag trafił łabędzia sylwetkę. A teraz latam za małą, żółtą, wk... - denerwującą do bólu piłeczką i dyszę. Stoi i sapie - dyszy i dmucha. Aż się biedny Patryk, co to mówi wszystkim za pieniądze, że nikt tak dobrze nie gra jak my, się biedny przejął i zapytał, czy czego nie potrzebuję. Tlenu! - zawrzasnąłem, dodając natychmiast, że to był dowcip jeno, bo pomimo osławionego brytyjskiego humoru, na żartach to się tu znają jak taki były premier z PISu na wartościach chrześcijańskich. Który to na widok dwudziestoletnich pośladków zadarł kitę i tyle go rodzina widziała.

Breatharianizm nawet mi się przez chwilę obijał po łbie, bo jak nie prościej urwać łeb hydrze? I dusić centaury... Wiadomo nie od dzisiaj, że stopniowe rzucania palenia są nic nie warte, toż nie da rady być częściowo w ciąży; albo się pali - albo nie. Tertium non datur. Przechodząc na breatharianizm można by od jednego strzału zlikwidować tłuszcz, obniżyć cholesterol, spowodować wszelkie możliwe do wymyślenia choroby niedoborowe, na pospolitej kacheksji kończąc - ale jakoś mi się to łapanie energii z powietrza wydało tak depresyjnie nudne, żem zrezygnował. Poza tym: jak wbić w średnio krwiste powietrze zęby tak, żeby pociekło po brodzie??? Na to żaden - żaden! - guru powietrzonizmu się nawet nie zająknął. Może mają sztuczne?

Na szczęście dzień robi się dłuższy, poranki, jasne, wieczory słoneczne - jest szansa.

Której wszystkim życzę.

La Mizeria

W ramach ukulturalniania ASP zabrał mnie do kina. Znaczy - rzecz tu nie w tym, kto prowadził samochód, tylko o siłę. Sprawczą. Optowałem co prawda nieśmiało za Dżangą spuszczonym z łańcucha, ostatecznie nie ma to jak solidna krwawa jatka - a po filmach Tarantino raczej ciężko spodziewać się komedii romantycznej. Choć, gdyby się tak zastanowić, to po głębszym namyśle... w sumie Kill Bill... Ale - ad rem. Optowanie optowaniem, dostałem wolną rękę - albo idziemy na Les Miserables razem, albo lezę na Dżangę sam.

Tu na wszelki wypadek umieszczę ostrzeżenie o spojlerze - ostatecznie, mimo 150 lat od stworzenia tegóż sercasczipatielnyjego arcydzieła, mamy dzieci komputerów, on-line, telewizję i inne zarazy zabijające słowo pisane.

Akcja jest potraktowana nieco po łebkach, co jest o tyle dziwne, że całość trwa prawie trzy godziny. Jak wszem wiadomo, historia zaczyna się od odmienienia serca zatwardziałego nikczemnika przez księdza. Widać tacy też są, mimo tego, co próbują nam wmówić media. Księża, nie nikczemnicy. Jean Valjean, czyli jakby bardziej z polska Żauwalżin, nagle, po kilkudziesięciu latach, dostrzega, że jest zwykłym... wiadmomoco czym jest, si? I odmienia się diametralnie. Do tego stopnia, że zaczyna walczyć o biednych i dla biednych.

Żeby zrozumieć, skąd wzięła się w filmie Anna Hathaway, trzeba przeczytać książkę. Lub, na bidę, skrót w Wikipedii. Bo w filmie a-ni-du-du! Nic o jej luźnym związku z ojcem jej córki, nic o konieczności pozostawienia jej w opiece koszmarnej dwójce oberżystów - w tych rolach genialni Helena Bonham Carter (czyli dobra znajoma wielbicieli niedorobionego czarodzieja - zagrała tam Bellatrix Lestrange) oraz Sasha Baron Cohen. W zasadzie, jak by się tak dokładnie przyjrzeć, to z całej historii "Nędzników" wyrwano ochłapy jeno, pozostawiając wyjątkowo nędzne resztki.

Wróćmy na chwilę do fabuły: Żauwalżin jako mer miasteczka Montreuil-sur-Mer pomaga biednym, ale poznajemy go jedynie jako właściciela fabryki, z której - za posiadanie nieślubnego dziecka, no co za czasy omszałe... - wywalono na zbity pysk nieszczęsna Hathaway. Ta, zmuszona płacić coraz większe pieniądze sympatycznej parze opiekującej się jej dzieckiem, najpierw sprzedaje włosy, następnie zęby by wreszcie zacząć uprawiać najstarszy zawód świata. Co jest typowym przypadkiem braku rozsądku, gdyż odwrócenie procesu zachowało by jej zęby. Pal diabli włosy, odrastają. Tu robi się węzeł gordyjski pierwszy: Javert (dla zgodności pronuncjacyjnej zwany Żawertem) odkrywa prawdziwą tożsamość Żauwalżina, ten ratuje skurwiałą Hathaway od niesłusznego posądzenia o rozoranie gęby bogatego bully'aja i obiecuje jej, ze zaopiekuje się córką, po czym ta umiera.

Proszę nie pytać, nic k.wa z tego bym nie zrozumiał, gdybym historii nie znał skądinąd. Brakuje takich dość konkretnych zworników, jak powód, dla którego Javert ściga Jean Valjeana, skąd wzięła się córka Hathaway - czyli filmowej Fantine'y - i dlaczegoż ona umiera ( a umarła ze wstrząsu, że mer miasta okazał się być skazańcem-galernikiem - w świetle moralności naszych polityków jest to robienie sobie jaj z prostych ludzi!!!). Nie wspominając o takich drobnostkach, jak powtórne złapanie Valjeana i zakucie go w galery. Bo po co. Powiedzmy to otwarcie - do tej pory reżyser trzymał się dość wiernie powieści... W jakichś... pozwólmy sobie na dobroczynność... - 10%. To co następuje później, w ogóle nędzników nie przypomina. Nie podejmuję się dalszego opisu.

Ogólnie rzekłbym tak: film zrobił z książką to co z porządny rzeźnik ze zgrabna krową. Parę smacznych befsztyczków i flaczki wołowe.

Czy warto? Warto. Co prawda jak mi się przyśni Hugh Jackman śpiewający, to się zesram na rzadko - co i tak jest dobrym wyborem, bo śpiewający Russel Crowe poraża członki na wiotko - ale Hathaway, Barks (dorosła Eponina, nie mam zdrowia... odsyłam do skryptów bądź książki) i para Cohen-Carter warta jest trzech godzin chaosu narracyjnego. O pięknych scenach z epoki nie wspominając.



Mam nadzieję, że pójdzie. Massakra.

Talon na balon part IV

Kovalik wziął kilka głębokich oddechów. Gdyby dawano nagrodę Nobla w dziedzinie irytacji, pieprzony pomiot jaszczurczy wygrywałby zupełnie bezwysiłkowo.
-No to rozglądnijmy się. Od siedzenia tutaj zrobić się jedynie może szachownica na dupsku... - nagle odwrócił się w strone Trevora. -A po jakiemu oni tu mówią?
-To część transformacji. Nie bój nic.
Kovalik szedł na przedzie, Trevor wlazł mu do kieszeni bluzy, Kitty zamykała pochód. Gwar był coraz głośniejszy, dochodził zza niedomkniętych żelaznych grodzi. Kovalik wystawił ostrożnie głowę. Nikogo, odgłosy dochodziły z prawej strony. Wszedł do szerokiego korytarza, dużo wyższego niż ten, w którym wylądowali. Po prawej dwie szerokie odnogi odchodziły pod kątem prostym, to stamtąd dochodziły odgłosy - Kovalik nie dałby sobie głowy uciąć, walki? Kłótni? Na wprost korytarz kończył się kolejnymi drzwiami. Podszedł do nich i spróbował otworzyć, poddały się z dość dużym oporem, choć bezszelestnie. Za nimi kolejny korytarz, znów przyćmione, zielone światła... Cholera - kto tu żyje? Wampiry?
-Kitty, gdybyś coś wyczuła z tyłu... Kitty?
Za plecami nie miał nikogo. No żeż zaraza jedna, jeszcze pięć minut nie jest kobietą, a już sprawia problemy - pomyślał nieco bez sensu Kovalik.
-Czujesz ją?
-Czuję stare czipsy cebulowo-czosnkowe, jeżeli mogę wywnioskować po zapachu. Co ty do cholery nosisz po kieszeniach? - Kolejny punkt do nagrody Nobla został zaliczony.
-Kitty, czujesz ja tu gdzieś?
-A po cholerę jasną żeś brał tego futrzaka! Że postrzega szybciej, też mi coś! Trzeba było-
-Jeszcze słowo i będziesz miał zapewnione siedzenie w zamkniętej kieszeni czosnkowo-cebulowo-serowej do końca tej cholernej wycieczki - zagroził Kovalik
-...nic nie mówiłem o serz... chyba jest w tym pierwszym korytarzu - dokończył szybko, słysząc skrzypienie zamka.
Kovalik podbiegł na palcach w sam raz by zobaczyć znikające plecy Kitty za kolejnymi drzwiami, tym razem osłoniętymi grubą draperią. To właśnie zza nich dochodziły podniesione głosy. Podszedł do miejsca, gdzie stała i delikatnie przesunął kurtynę. Za przejściem znajdowała się wielka grota, w jej oświetlonym środku stał podobny Kitty szaroskóry amant, próbujący tłumaczyć, a może kłócąc się o coś, z wielką, purpurową ośmiornicą, noszącą ośmiorękawnikową odmianę t-shirt'a i jeansową spódniczkę. Kątem oka dostrzegł w cieniu pod ściana skradającą się Kitty, która najwyraźniej chciała zaatakować ośmiornicę. Oszalała! Stój, futrzaku cholerny, albo z krewetek nici!!! - Kitty zachowywała się, jakby Kovalik całkowicie stracił zdolności parakomunikacyjne.
-Cholera, Trevor, zatrzymaj ją, toż za chwilę narobi kłopotu!
-Proponuję oddalić się krokiem swobodnym, wręcz nonszalanckim, w przeciwpołożnym kierunku, usilnie dbając o sprawianie wrażenia kompletnej nieznajomości tej idiotki. - Trevor westchnął. -Wiem, wiem, ser i cebula... Kovalik poczuł wyraźny impuls dobiegający z kieszeni, odwrócił się i zaczął uciekać.
-Nie ty, oż do ciężkiej cholery, co się tu wyprawia z wami! - Trevor tym razem zabrzmiał spiżem, Kovalika wbiło w ziemię. -Wracaj tam!
Zawrócił na pięcie i odsłonił kurtynę w momencie, gdy purpurowe szkaradzieństwo postanowiło wbić jeden z sześciu noży, które trzymało oślizgłymi mackami, w owłosiona klatę szarego amanta.
-Stój - udarł się, ale Kitty niepomna niczego runęła na ośmiornicę, powalając ją na ziemię, po czym zawróciła, jakby miała w nogach stalowe sprężyny i przypadła do szarego. Który leżał na ziemi i krwawił jak zarzynane prosie.
-Nie! Nieeeeee!!! - ryk Kitty zbiegł się z feerią światła, nagle w jaskini zrobiło się jasno jak w dzień, publiczność stała bez wyjątku, klaskając, wyjąc, gwizdając, tupiąc, zarżnięty wstał z podłogi przy pomocy nieco oszołomionej Kitty, stali tam we trójkę, ośmiornica po jego drugiej stronie, w ich stronę leciały kwiaty, pęki myszy, wędzone piklingi i, Kovalik nie był całkiem pewien, dobrze dogotowany lobster.

Kowalik stał, przybrawszy, jak mu się wydawało, minę impresario - była to pierwsza myśl, jaka mu przeszła przez głowę, gdy zatrzymali go uzbrojeni w duże latarki ochroniarze. Dyrektor, mały, łysy człowiek z dużymi wąsami starał się coś wytłumaczyć szaremu, który wydawał się być otoczony polem o przepuszczalności zero. Widział tylko Kitty, ta utkwiła swoje niepokojąco zielone oczy w jego... Żeż normalnie, dobrze, że się nie zakochała w psie, mielibyśmy tu intergatunkową wersję Capuletti vs Montecchi - pomyślał Kovalik. Trevor nie skomentował. Ośmiornica żuła beznamiętnie lobstera, przynajmniej o tyle, o ile Kovalik dobrze rozumiał namiętności ośmiornicze.
- Nie możemy, do cholery ciężkiej - szary pierwszy raz oderwał wzrok od Kitty i spojrzał na łysego nieruchomymi, złotymi oczami. O nieco migdałowatym kształcie. Łysy przełknął ślinę. -Panie LeVriffe, ja tylko chciałem unaocznić fakt, że nie możemy zmienić przedstawienia! Jesteśmy tu dla publiczności! Jeżeli odwrócą się od nas, będziemy zrujnowani!
LeVriffe nie zaszczyciwszy go spojrzeniem ujął delikatnie Kitty pod łokieć i pociągną ją przed kurtynę. Odpowiedzią był ryk tłumu, wydawał się falować, unosić, zatrzymywać czas. Po kilku minutach wrócili, LeVriffe delikatnie pogryzał jakiegoś małego gryzonia, Kitty dalej zajmowała się wpatrywaniem w jego złote oczy.
-Proszę wezwać scenarzystę... - głos miał niski, w jakiś sposób mruczący, Kovalik musiał z całych sił powstrzymać się, by nie podrapać go za uchem. -Ta sztuka nie miała jaj od samego początku. Dopiszemy rolę żeńską, romans z nieznajomą - LeViffre przerwał - albo nie! Niech to będzie miłość do kobiety z wrogiego obozu, że niby jesteśmy we wrogich frakcjach handlarzy myszy...
A jednak! - ucieszył się Kovalik. Nawet bez psa dało radę!
-Panie LeVriffe... - Kitty nie dokończyła, ruchem nieco za szybkim dla ludzkiego oka jej towarzysz położył jej dłoń na ustach.
-Ty masz w tym łbie kupę białkowego złomu! - parsknął Trevor. -To się nazywa łapę na pysku!
Złotooki odwrócił się w ich stronę z zaciekawieniem, ale słowa które wypowiedział, były skierowane do Kitty: -Ginger. Dla przyjaciół Gingy.

Gingy zaprosił ich do siebie. Oznaczało to sympatyczną willę nad morzem, w zasadzie, gdyby nie zielonkawe kolory wszystkiego i zdecydowanie, jak na gust Kovalika, niska ilość światła, mógłby pomyśleć, że jest w Rowach. Czy innym Darłówku. Siedzieli na szerokim tarasie, nad horyzontem właśnie zachodziło słońce. Niby ciemne, a jednak dość ciepłe - pomyślał Kovalik. Pertraktacje z dyrektorem były dość krótkie, LeVriffe wyłożył swój pomysł i zapowiedział, że projekt ma być gotowy na rano, po czym zaprosił Kitty do siebie. Tu zadziałał Trevor, który sobie tylko znanym sposobem wybił ją w końcu z cielęcego - czy raczej kocięcego - uroku, dzięki czemu, po jej jednym powłóczystym spojrzeniu zaproszenie zostało rozszerzone na Impresario wraz Towarzyszem. Najwyraźniej Gingy miał zdolności psychokinetyczne, Trevor chyba też to czuł, bo siedział z gębą zamkniętą na kłódkę. Co było wręcz nieprawdopodobne.
-Skąd żeście się tu wzięli, powiedzcie? - po początkowych grzecznościach i pytania o wybór trunku - Kovalik z niejakim zdziwieniem wybrał sobie z pokaźnej baterii Glenliveta - w końcu musiało dojść do tego.
-Przylecieliśmy z - Kovalik zaczął od dłuższego czasu przygotowywana opowieść, ale przerwała mu Kitty.
-Z Ziemi.
-Nie słyszałem - skwitował skrzywieniem ust Gingy. -A od dawna na Astorii?
-Przylecieliśmy dzisiaj.
-Normalnie - nie wierzę własnemu szczęściu - wymruczał Gingy.
-Nie! - Trevor warknął do Kovalika, który już zdążył wyciągnąć rękę by podrapać Gingiego pod brodą.
-A kim jest wasz przyjaciel?
-? - próbował rżnąć głupa Kovalik.
-Trevor.
-Szacunek. Od lat nie spotkałem nikogo z Mówiących.
Kovalik mało się nie zakrztusił - spory łyk tego, co tubylcy nazywali Glenlivetem okazał się być nalewką na kocimiętce.

Talon na balon, part III

Przygotowania były krótkie, acz intensywne. Trevor pokazał Kovalikowi parę nowych sztuczek, okazało się, ze czas niekoniecznie musi być liniowy a przestrzeń zawierać tylko wymiary odkryte. Wymagało to dość konkretnej ilości energii, Kovalik wpychał w siebie jajka z boczkiem polane miodem, Trevor żarł marchewkę z cukrem pudrem, ale pod koniec trzeciego dnia stwierdził, że będzie tego.
-Trevor, ale ja tu muszę być na poniedziałek... Damy rade załatwić to w te kilka dni?
-Jak by to rzec - jak długo mnie nie było?
-Noo, tak ze dwanaście - czternaście godzin. Plus - minus.
-Zdążymy na bank! To dało jakąś godzinkę może... A co?
-To tam u nich musisz mieć niezły pałer... - Kovalik zadumał się nieco. -Trevor?
-?
-Bo ty coś kiedyś wspominałeś, że to wszystko zależy od położenia...
-Doktor, wykształcony, a zdania sklecić nie potrafi... O co ty chcesz zapytać?
-No, moc, wektory, czasy, rzuty, kurtka na wacie, gubię się w tym nieco - ale czy my leząc tam nie zbliżamy się aby do twojej przestrzeni? Bo układ z Arweną obowiązuje jedynie do czasu, póki tu siedzisz. Jak się dowie o twojej małej wycieczce, znowu będziemy tu mieć wesołą kompaniję kilerów rodem z trawnika...
-Jak by to... analogia do okręgu jest pewnym... uproszczeniem.
-Ha, wiedziałem, gadzie podstępny! To jest kula, prawda?
-Kula jest o jeden wymiar bliżej... Jak by to... To trochę jak te wasze rozmaitości... Znaczy wielowymiarowości... - Trevor, łypnął okiem, westchnął i nabrał głęboko powietrza. -Jeżeli każdemu stałemu punktowi przestrzeni przypiszesz przestrzeń styczną, to zbiór takich przestrzeni unitarnych na stycznej wiązce rozmaitości podlega zmianom... - Trevor przerwał, widząc minę Kovalika. Jak dla ciebie kula wystarczy. Odejdziemy po prostopadłej, stąd mój rzut się nie zmieni.
-Ale jak po prostopadłej - do kuli?
-Nie pójdziemy do zamku pani Arweny, tylko w poprzek! A nawet wzdłuż!! Kuli to się po cebuli!!! - Trevor strzelił drzwiami, z salonu dobiegł dziwny hałas i zaległa cisza. Kilka minut później drzwi uchyliły się.
-Sorry. Poniosło mnie. Umówmy się tak - pokażę ci, co będę mógł, psychokinetycznie toś jest nawet całkiem sprawny, ale jeżeli chodzi o teorię - wrócimy do niej zaraz po tym, jak nauczysz Pompona trygonometrii.
-A właśnie - Pompon. Może byśmy go wzięli?
Wyraz twarzy Trevora zaczął przypominać gargulca na katedrze Notre Dame. Tego z podpartą rękoma głową.
-Nie, nie, wiem co sobie myślisz, ale to nie to. Ja się o niego nie martwię, zwierzak sobie da radę, ale ostatnim razem jak tu przyleźli twoi serdeczni przyjaciele, gdyby nie on, przerobili by nas na otręby.
-Jak chcesz. Nie wiem tylko, czy on to przeżyje. A, i będziesz potrzebował nowej ławy w salonie. - Wytrzymał spojrzenie Kovalika przez kilka sekund po czym popatrzył w okno i dodał jakby do siebie -Foteli też.

Debatę skończyli długo po północy. Trevor obstawał przy swoim, uważał, że transfer materialny jest po prostu niebezpieczny, w dodatku wymagający niebotycznych ilości energii. Kovalik jednak twardo stał przy swoim - na myśl o ostatniej pobudce marszczyła mu się skóra na pośladkach. Trevor długo coś liczył, z jego mamrotania Kovalik rozumiał pojedyncze słowa. Miał wystarczająco oleju w głowie, by siedzieć cicho. W możliwość zrozumienia funkcjonowania mózgu cholernego muchożercy zwątpił po pewnym epizodzie, gdy zaparł się, że zrozumie ogólna teorię względności. Okazało się, że matematyka potrzebna do choćby powierzchownego liźnięcia tematu jest mu najzwyczajniej obca. Był gdzieś na etapie zrozumienia rachunku tensorowego gdy wlazł Trevor, popatrzył na wyświetlony na ekranie wzór, rzucił okiem na Kovalika, po czym mruknął "Zwariowałeś, nie ucz się wersji uproszczonych bo to do niczego nie prowadzi" i wyszedł.
Z obliczeń Trevora wynikało, że dadzą radę. Ponoć miało to spowodować uderzenie jednego z trojańczyków w Jowisza, ale to zupełnie jakoś Kovalikowi nie przeszkadzało. Według Trevora absorpcja nie więcej niż 10% następującego przy tym wyładowania energii powinna wystarczyć. Trevor nawet chciał wytłumaczyć Kovalikowi, jak się do tego zabierze, ale wszystko padło przy rozwinięciu orbifoldu wzdłuż osi parzystych wymiarów. Czyli w połowie pierwszego zdania.
Plan był prosty. Należało znaleźć w Vessi układ w którym znajdowali się Tomasz z Antoniną a następnie wysłać pierońskie mentalne wampiry na łono Abrahama. Jedyne, co Trevor przyniósł ze swojej wycieczki, to prawdziwe imię Tomasza, utrzymywał, że tego się nie da ani wymówić - ani napisać. Ale ,że gdy znajdą się już w Vessi, translacja dokona się samoczynnie. Tego Kovalik zupełnie nie rozumiał, ale tym razem Trevor zrezygnował z matematyki.
-Trochę nas pozmienia w trakcie transferu. Ostatecznie zmienimy rezonans co najmniej czterech strun, to wpłynie zarówno na wygląd jak i cechy. Tylko się nie wystrasz.
W końcu Trevor doszedł do wniosku, że nic więcej nie zyskają na dalszych przygotowaniach, a dalsze odkładanie transferu jest stratą czasu. Zjedli, co było w lodówce, zamknęli kota w klatce Trevora i poszli spać.

Prawie wszystko poszło zgodnie z planem. Spięli się we trzech, wokół nich wirowała matematyka stosowana, wymiary otwierały się i zamykały, energia płynęła zgodnie z zasadą entropii, Kovalik miał wrażenie, że oczy wychodzą my z tyłu głowy, krewetki Pompona mnożyły się bez umiaru, w końcu Trevor ustawił ostatni rezonans i zwinął wymiary podprzestrzenne. Salon wrócił do pierwotnego wyglądu, przez chwilę nie działo się nic, po czym na środku pojawiło się coś na kształt lustra. Jego obrót doprowadził do powstania kolejnych i kolejnych, obracały się względem siebie w coraz bardziej nieprawdopodobnych kombinacjach, szeregi postaci odbijały się i mieszały ze sobą, pomyślał, że jeszcze chwila i strzeli pawia - i w tym momencie lustra, czy co to tam było, złożyły się w jeden punkt. Pozostała ciemność i pisk ciszy w uszach.

Leżał na czymś twardym bolał go łeb, smak w ustach przywodził na myśl starego gumofilca. Otwarł oczy. Leżał na kratownicy w długim, łukowato zakrzywionym tunelu, ciemnozielone światło równomiernie sączyło się z sufitu.
-Trevor? Trevor!!!
-Co się tak drzesz. Cicho bądź... - Kovalik odwrócił głowę i zamarł. Koło niego leżała całkiem zgrabna, zielonooka dziewczyna. Można by powiedzieć "ciacho", gdyby efektu nie psuła jednolicie matowo-szara skóra i nieco spiczaste uszka. Które coś jakby Kovalikowi... -Pompon?
-Cześć, Kovalik. Jeżeli już, to Pompona, ale naprawdę mam na imię Kithalnirrati. Dla przyjaciół Kitty.
O w mordę - pomyślał Kovalik - przegrzałem mózg... miał rację Bruno, trza ograniczyć spożycie...
-Ty nie masz co przegrzać - złośliwe skrzypienie Trevora przywróciło balans we wszechświecie. A przynajmniej w tej jego części, która dotyczyła Kovalika.
-Gdzieś jest?
-Jakbyś zlazł ze mnie, to byś widział
-Soreczki - Kovalik przewrócił się z niejakim trudem na bok. Jego oczom ukazał się Trevor. -O, nic cię nie zmieniło? A jakimże to cudem?
-Odpowiedzi nie zrozumiesz, a na przypowieści popularnonaukowe nie mam chęci. Gdzie Pompon?
Kitty przyglądała się milcząco ich konwersacji. Było to bardzo intensywne zainteresowanie, mające w podtekście coś kulinarnego.
-Pozwólcie, że przedstawię. Kitty - Trevor.
--No, mogło być gorzej...
-To - jak to - gada toto? - zacięła się Kitty
-Gada, lata... Trevor, gdzie my jesteśmy?
-Pytaj się mnie a ja ciebie. Skąd mam wiedzieć? Mieliśmy wylądować bezpośrednio na statku, a to wygląda na jakąś... jakiś... trzeba będzie się dowiedzieć...
Kovalik wstał i niepewnie ruszył przed siebie.
-Kovalik?
-Tak?
-Jaszczura trzeba zabrać bo jeszcze się zgubi... - Kovalik mógłby przysiąc, ze Kitty z gracją zamachała ogonem. Którego nie miała.
-Kovalik, weź no ustal ze swoim zwierzyńcem czy wymuszony przez ciebie pokój obowiązuje tutaj. Z chęcią zamienię toto w coś bardziej pasujące do stanu umysłu.
Fala wściekłości, jaka uderzyła go od strony Kitty była oszałamiająca.
-Hej, hej! Będzie tego. Kitty, myślę, że rozumiesz po co tu jesteśmy i dlaczego żeśmy cię wzięli. Na pewno nie po to, żebyś zeżarła Trevora.
Niech no tylko dzidzia kiwnie palcem - rechot Trevora był jak skrzypienie wieka trumny.
-Pax vobiscum, mówię! Mamy wyeliminować tych dwóch kryminałów a nie zjadać się nawzajem.
Kitty wsunęła pazury.
Trevor zmniejszył wyszczerz.
Dobre i choć co...

Korytarzem uszli co najmniej kilkaset metrów, nim zaczęły ich dochodzić odgłosy krzątaniny ludzkiej.
-To chyba jakaś stacja jest? Czy kopalnia?
-Zaraz się przekonamy...
-Fast and furious proponuję.
-A ja raczej spokój i opanowanie. Czy ty w razie czego możesz nas przetransportować z powrotem?
-Nie. To się odkręci samo, jak wyczerpiemy ładunek do zera.
-W takim razie przycupnijmy gdzieś i poczekajmy. Spróbujemy raz jeszcze, może uda się załadować na ten cholerny statek.
-Ustawiłem całość na trzy dni. 72 godziny.
-Trzy dni tutaj?! A na cholerę!
--Kovalik?
-Taak? - słysząc dziwne tony gada, odwrócił się w jego stronę. -Co jest?
-Trzy dni tam. I, tego - ja tu ostatnim razem byłem prawie tydzień.
-To czegoś łgał, że godzinkę?
-No tak jakoś... żebyś się nie zniechęcił...
Kovalik szybko przeliczył w myślach. 12 godzin nieobecności Trevora dawało by... Usiadł.
-O żeż w mordę jeża... Wysłałeś nas tu na ponad miesiąc...

Talon na balon, part II

Kląłby, gdyby miał na to siłę. Wlókł się pomału w kierunku chałupy, większość sił czerpał z widoku Trevora a to wpadającego do maszynki do mięsa, a to z niej wypadającego - w celu ponownego wpadnięcia. Wścieklizna zalała go w tym stopniu, że o mało co by nie przegapił wyciągniętej ku niemu pomocnej ręki losu. W postaci ciut spoconej i zdecydowanie brudnej ręki Bruna, która zachęcająco kiwała do niego z przydrożnych krzaków.
-Ha, doktorek! - ucieszył się Bruno. Będzie mój honor i przywilej pomóc dochtorowi w potrzebie! - mówiąc to, wyciągnął ku niemu flaszkę najczystszej postaci denaturatu.
-Palnij doktor jagodzianki na kościach, bo wyglądasz jakby ci paliwa zabrakło! - tu ściszył głos - Sam wiem, jak ten świat wrednie wygląda na trzeźwo, jakoś tak przed nowym rokiem niechcąco mi się wytrzeźwiało... Brrr... - otrzepał się z obrzydzeniem. Widząc brak reakcji Kovalika, zmrużył jedno oko i z wysiłkiem dokonał obdukcji.
-Matko jedyna... Ileś ty dni walił, doktor? Coś mi kumple pod ośrodkiem mówili, że cię nie mogli znaleźć, alem wiary nie dał... Każdy, ale nie Kovalik - tak mówiłem! Palnij doktor, bo wyglądasz, jakbyś miał do domu nie dojść...
Kovalik zupełnie mechanicznie podniósł do ust podaną flaszkę i pociągnął zdrowy łyk. Smród jagodzianki, wraz z pustymi kaloriami kilku alkoholi prostych, zatrząsł nim od podstaw.
-Brunon,co ja ci powiedziałem ostatnim razem? Już cie trzepie po alkoholu, jak tak się dalej będziesz prowadził, to przyszłego roku nie doczekasz.
-Doktor, wiesz ty co... - Bruno przerwał obrażoną przemowę i pociągnął nosem. -Czujesz coś, doktor? Tak jakby jaka padlina tu leżała...
Kovalik na wszelki wypadek postanowił się oddalić. Miał niejasne wrażenie, że jego międzygalaktyczna przygoda trwała nieco dłużej, niż mu się wydawało. -Brunon, daj no jeszcze łyka.
-Wyborna, nie? - rzekł tak dumny, jak matka skrzypka odbierającego nagrodę Wieniawskiego. -Innemu bym nie dał, ale doktorowi to zawsze. Trzeba być człowiekiem, nie?
-Jasne.
Kolejny łyk niestety pogorszył nieco sprawę, żołądek wysłał mu jednoznaczny sygnał, że następna próba skończy się zwrotem surowca.
-A może ściepkę zrobimy, co doktor? - Bruno najwyraźniej poczuł okazję. Kovalik przegrzebał kieszenie w poszukiwaniu drobnych i przepraszająco pokiwał głową. -Sorry, Bruno, następnym razem.
-Nie ma sprawy. Uważaj doktor nie siebie. Nie można tyle walić gazu, bo to cie zabije - wyrzut został poparty konkretnym łykiem z butelki i Bruno znikł w krzakach.

Kilka godzin później przebrany, wykapany i najedzony Kovalik siedział w chałupie i maluśką szklaneczką 25 letniego Glenliveta próbował spłukać z siebie potworności Bruna. Skutek był połowiczny - smak co prawda znikał w trakcie przełykania tylko po to by wrócić kilka sekund później z kolejnym odbiciem. Kovalik sam nie wiedział co jest gorsze - czy to że Bruno nie ma na Glenliveta czy fakt, że taki żul mógłby w krzakach pić szczytowe osiągnięcie technologii gorzelniczej prosto z gwinta. Odłożył sprawę do rozpatrzenia na później. Tak na prawdę martwił się czym innym, po powrocie do domu nie zastał Trevora. Był przekonany, że gad z czystej złośliwości zostawił go w stanie, nazwijmy to delikatnie, zaśmierdziałym, kilka kilometrów od domu, jednak po powrocie wszystkie plany dotyczące mielenia i smażenia kotletów z Trevora zeszły na plan dalszy. Próbował się skoncentrować, szukał zarówno pasywnie jak i aktywnie, ale w jego zasięgu nie było kompletnie nic. Z uczuciem lekkiego niepokoju zapadł w sen, w którym trupie czaszki goniły go wśród pasa asteroidów, wlewając mu w gardło mieniącą się fiołkowo jagodziankę.

Huk zbudziłby umarłego. Jako, że Kovalik nie poczuwał się zupełnie, konwencjonalnie spadł z fotela i wyrżnął dupskiem o podłogę.
-Gdzieś był? I czy ty do cholery ciężkiej nie znasz takiego pojęcia jak kultura współżycia?
Trevor popatrzył na niego jakby widzieli się pierwszy raz, po czym odwrócił się dupą i polazł w kierunku klatki.
-Do ciebie gadam, plezozoiczny wypierdku!
-Paleozoiczny. I nie paleozoik -trias. Dinozaury żyły w triasie - powiedział Trevor. Kovalika zatkało.
-Ty potrafisz mówić?
-No. Gadam, latam - pełny serwis! - Trevor, odkąd odkrył DVD, zdołał obejrzeć pierwszą część Shreka przynajmniej 40 razy. -Też się cieszę, że cię widzę. I nie przesadzaj z tym dziękowaniem za uratowanie życia. Ostatecznie nie pierwszy raz.
Kovalikowi para uszła do zera.
-Sorry. Potrzebujesz czegoś?
-Spać. Tylko nie zniknij jutro, musimy pogadać.

Rano Kovalik słysząc dziwny dźwięk dochodzący z klatki gada na wszelki wypadek wziął ze sobą kij golfowy, ale okazało się, że Trevor chrapie. Postał nad nim chwilę, w końcu położył przy klatce sałatkę z marchewki, wlał do miski Glenliveta i poszedł do ośrodka. Rozmowa była trudna, jego szef, miły, starszy jegomość tuż przed emeryturą traktował go bardziej jak skrzyżowanie syna z kolegą, ale trudno mu było przełknąć historię Kovalika o umierającej matce ciotki-stryjenki, pomylonych lotach, zagubionym bagażu, kradzieży kart kredytowych - wraz z komórką - oraz potraktowaniu teaserem przez policjanta w sklepie wolnocłowym. To ostatnie Kovalik dołożył, by wytłumaczyć pokancerowana twarz. Summa summarum Kovalik pokrył nieobecność ze swojego urlopu, szef przyjął flaszkę Ardbega - Kovalik długo walczył ze sobą, w końcu zwyciężył rozsądek poparty przekonaniem, że jego przełożony nie oprze się dobrze znanemu smakowi asfaltu rozpuszczonego w paliwie lotniczym - po czym z westchnieniem podpisał dodatkowy tydzień. Na poratowanie zdrowia, jak brzmiało uzasadnienie.
-Tylko niech pan, kolego, nie przesadza z tym ratowaniem... Ja rozumiem, szklaneczka, dwie - ale jeżeli powtórzy pan taki ciąg jeszcze raz, pójdzie pan na odwyk - albo się pożegnamy, jasne?
Tyle by było na temat wiarygodności historii Kovalika. Wracając do domu na wszelki wypadek sprawdził przydrożne krzaki, ale Bruno najwyraźniej zmienił miejsce pobytu. Co było robić, odwdzięczy się później. Ostatecznie nie istniała jakakolwiek przyszłość z ponad zerowym prawdopodobieństwem, w której Bruno by nie wysępił na kolejną flaszkę.

W domu zastał pobojowisko. Marchewka została zjedzona, whisky wypita, z kuchni dochodziły większe i mniejsze łomoty, poparte różnokolorowymi błyskami.
-Trevor? - zawołał z progu salonu. Już kiedyś wlazł bez ostrzeżenie do kuchni w trakcie treningu gada, resztki włosów ze łba musiał później ostrożnie zgolić z poparzonej skóry. Jego boss pytał później bardzo grzecznie czy w okolicy ogłoszono zagrożenie tyfusem.
-Chodź tu. - w kuchni zaległa cisza. Kovalik usiadł na zydelku przy piecu, jako że to co było stołem i krzesłami zamieniło się w... zegary Picassa, przy czym były to zegary nieco na wzór V symfonii w wersji Skrillexa.
-Ten cały Cypruś to była wydmuszka. Taki, jak by to rzec, abstrakt formalny.
-Znaczy, manekin taki?
-Gorrat, ty widzisz, a ogniem nie ziejesz... Sam jesteś manekin. Abstrakt, mówię. To się przekłada na transfer nie tylko bodźców i emocji, ale także funkcji homeostatycznych.
-? - zrobił mądrą minę Kovalik.
-Ten, który tam z tobą wtedy latał, nie przeżył eksperymentu. Oni tu wrócą i zrobią z ciebie pasztet. Choć odnosząc się do twojego poziomu inteligencji powinienem powiedzieć raczej kiszoną kapustę. Kovalik zignorował obelgę.
-Mnie? Toż ciebie chyba... Z tego co się orientuję, to robiłem tam za psychiczny odpowiednik Duracella...
-Kovalik, musimy tam się dostać i załatwić sprawę raz a dobrze. Myślałem, żeśmy trafili na takich moich dobrych znajomków, okazuje się, że te kurwadziady tylko się pod nich podszywali.
Kovalika zatkało. Trevor chyba po raz pierwszy zwrócił się do niego nie adresując jego skromnej osoby używając semantyki porównawczej. Z odnośnikiem do jego niskiej inteligencji jako faktorem głównym, dodajmy.
-W co ty mnie chcesz wplątać?
Trevor najwyraźniej westchnął. Było to co najmniej niepokojące.
-To nie jest mój świat, Kovalik. Do transferu używają znanej mi technologi, ale większość jest mi kompletnie obca. Byłeś tam, rozumiesz coś z tego?
-Myślałem, że to gra... No, statki, kosmos, taki kiczyk dla małolatów...
-A myslisz, że dasz rade tam się odnaleźć?
-Trevor, ale po co?
-Albo my ich - albo oni nas. Tertium non datur.
-Dam... - Kovalik też westchnął. -Dam.

Talon na balon, part I

Natarczywe pukanie zbudziło Kovalika. Było to o tyle dziwne, że do najbliższych zabudowań było przynajmniej z pół kilometra, tyleż samo do bitej drogi, a jego sąsiad przestał go odwiedzać. Zbiegło się to dziwnie z nocą, podczas której ganiał po lesie, starając się na zmianę zabić Arwenę i jej wesołych kompanów oraz uwolnić spod wpływu Trevora. I nawet mleko sąsiada jakby takie - mniej zero procent było od tego czasu... Hm.
-Taa? - zagaił pokojowo do stojącego za drzwiami starszego jegomościa. Toć na walenie po łbie zawsze jest czas.
-Czy pan doktor Kovalik?
-W czym mogę pomóc? - ubłocone do kolan półbuciki obcego jednoznacznie wskazywały na miastowego.
-Bo ja jestem z Warszawy...
-...na to, obawiam się, niewiele mogę pomóc...
Ubłocony spojrzał na niego nieprzytomnie.
-Mamy problem. I zastanawiam się czy pan, doktorze, mógłby nam pomóc?
-Problem natury...? - Kovalik zawiesił głos, zaczynało do niego docierać, że właśnie dotarł do granicy podjęcia decyzji. Albo spławi ubłoconego, albo będzie musiał zaprosić go do środka.
-Wnuk - ubłocony przełknął ślinę aż chrupnęło mu w krztoniu, co na prywatnym gulomierzu Kovalika oznaczało 8/10 -Opętało go.
-Proszę go zawieźć do poradni psychiatrycznej, albo zadzwonić na pogotowie... - Kovalik jednoznacznie dał do zrozumienia, że rozmowę uważa za zakończoną i zaczął zamykać drzwi.
-Nie, bardzo proszę! - ubłocony wstawił stopę w szparę drzwi. Kovalik złapał za bejsbola. -Ludzie we wsi mówią, że jak kto może pomóc, to tylko pan! Jeżeli się pan zgodzi zająć przypadkiem, zapłacę ile pan zażąda, niezależnie czy to pomoże czy nie!
Kovalik puścił drzwi. Ubłocony cofnał stopę. Kovalik puścił bejsbola.
-Mogę?
-Proszę...

Siedzieli przy kominku, stół nie nadawał się do użytku po ostatnich zajęciach z Trevorem. Pomijając dziwny swąd siarki, wszędzie walały się ogryzki marchewek. Negocjacje, trwały krótko, pan Tomasz - tak przedstawił się ubłocony - przystał na wszystkie warunki Kovalika.
-Od dawna tak ma? - Kovalik pociągnął spory łyk z grubo rżniętego kryształu. Ostatecznie nie godzi się pić whisky z musztardówek, nawet jeżeli odbywa się to w środku lasu.
-Wie pan, to się zaczęło jak my mu podłączyli światłowód. Na początku siedział kilka godzin dziennie, teraz w ogóle z pokoju nie wychodzi.
-A sprawdzaliście czy żyje? - Kovalikowi nawet powieka nie drgnęła. -Toż trzeba pić, jeść... Do toalety wyjść...
-Je. Talerze co mu przynosimy to potem puste są. Choć faktycznie nie widziałem ostatnio jak je... - pan Tomasz spojrzał przenikliwie na Kovalika. -Wie pan co, myślę, że lepiej by było, gdyby pan spojrzał na to własnymi oczami...
Jak się powiedziało a, trzeba brnąć dalej. Kovalika zawsze przerażał fakt, że następne było b. Dziwnie kojarzyło mu się to z dźwiękami baranów sąsiada. Ubrał się stosownie do pory, walonki do kolan, płaszcz przeciwdeszczowy. Do drogi doszli w milczeniu, dopiero tam Kovalikowi wymsknęło się coś na kształt "ąż w mordęż" na widok pojazdu pana Tomasza.

-Co pana skłoniło, doktorze, do zbudowania sobie daczy na tym... miejscu? - pan Tomasz starał się ze wszech miar nie zauważać uświnionych błotem dywaników w swoim Hummerze.
-Och, wie pan... Tu akurat... Cisza, natura... - Kovalik starał się wywrzeć wrażenie, że nie jest to jego jedyna "dacza". Nie mówiąc o posiadłości z sześcioma basenami w Mikołajkach. Rzecz jasna, wszystkie podgrzewane. Po raz pierwszy w życiu poczuł się wręcz namacalnie przytłoczony bogactwem. Pomijając nieco wiejskiego w swojej ostentacyjności Hummera, pan Tomasz błyskał Patek-Philippem, którego złoty kolor sugerował cenę siedmiocyfrową, przypalał zapalniczką - złotą - cygaro grubości krakowskiej podsuszanej i ogólnie roztaczał aurę sugerującą, że cokolwiek posiada - jest ze złota.
Kowalik przywarł do szyby i wciągnął świeże powietrze. Sam lubił zapalić, ale cygaro w samochodzie przywodziło na myśl trzyzdrowaśmaryjne eksperymenta piekarnikowe na dzieciach z czasów Siłaczki.
-Proszę wybaczyć! - pan Tomasz zręcznie strzelił z palców dzięki czemu roczne utrzymanie wioski w Kambodży zatoczyło imponujący łuk w powietrzu i zniknęło w rowie. -To przez ten stres! Normalnie nie palę w samochodzie, a już na pewno nie w obecności niepalących!
-Nie, nie... - wykaszlał Kovalik. -Sam lubię, wie pan, chyba infekcja...
-Ha! Medice, cura te ipsum! - Kovalikowi niejasno przemknęła myśl, że kolejnym do badania powinien być jego gospodarz. Audiologicznego. -Na czym to myśmy! A! No więc dlaczego tutaj?
Kovalik zadumał się. Nigdy wcześniej się na tym nie zastanawiał, ale prawdopodobnie cała jego "dacza" wraz z przyległościami była warta ze dwa metry kwadratowe mieszkania w Krakowie. Albo pół metra w Warszawie... -Czy ja wiem. Moja rodzina pochodzi z tych stron, sentyment chyba... - odparł, starając się nie zacierać wrażenia sześciobasenowego a równocześnie nie skłamać. -A skąd pan tutaj? Wczasy?
-Nie, widzi pan, dziecko ma astmę, musieliśmy się wyprowadzić ze smogu i stąd pomysł na góry. Ja i tak większość czasu spędzam w stolycy, ale na prowincji czasem robimy mitingi, wie pan, dla odmiany. No i stąd jak dziecko dostało astmy to przeprowadziliśmy się tutaj. W Krakowie dużo zdrowsze powietrze jest.
Pan Tomasz skręcił w nieoznakowaną szutrową drogę. -Przepraszam za warunki, ale asfalt położą dopiero gdy żona wywiezie dziecko na wczasy. Wie pan, opary. Strasznie drażnią drogi oddechowe.
Hummer miękko mruczał pod górę, pięć litrów diesla pchało bezwysiłkowo kilka ton żelastwa. Kilka minut później podjechali pod dom.

-Dzień dobry, doktorze! - po raz pierwszy w życiu Kovalik usłyszał w tym jakże pięknym stwierdzeniu zarówno ę jak i ą.
-Dzień dobry - uścisnął podaną mu prawicę. -Gdzie dziecko?
-Och, Cypruś? Siedzi u siebie, w pokoju. Jak zwykle. Reflektuje pan może na małe conieco? Nasza gosposia robi tres bien barana na zimno... - Kovalik dałby sobie łeb uciąć, że baran dostał akcent na ostanie a.
-Antonino, nie zawracaj głowy panu doktorowi. Coś do picia? - to ostatnie było już do Kovalika.
-Wolał bym zobaczyć pacjenta...
-W takim razie... - pan Tomasz gestem dokończył zaproszenie. Szerokimi schodami, kojarzącymi się nieco z Bilem Cristalem i otwarciem Oskarów, poszli na górę. Im byli wyżej, tym Kovalik czuł narastający niepokój. Coś tu było... zdecydowanie...
-Proszę.
W pokoju na fotelu rodem ze Star Trek Enterprise siedziało chłopisko, tak na oko, studwudziestokilowe. Panel ośmiu monitorów błyskał wybuchami statków kosmicznych, boczne monitory wyświetlały szereg danych.
-Confirmed. Mission accepted - wychrypiało chłopisko i strzeliło kilkoma guzikami na szerokim padzie zwisającym z sufitu.
-A gdzie wnusio? - rozejrzał się Kovalik.
-Wie pan, dla nas to on jest cały czas mały - z zakłopotaniem malującym się na twarzy pan Tomasz podszedł do szarpiącego joystick chłopa i poklepało go po ramieniu.
-Cholera!!! - rozdarł się Cypruś - Nawet człowiek nie może się zrelaksować po pracy!!! I teraz cała misja w pizdu!!!
-Cypruś, zachowuj się. Pan doktor przyszedł, chcielibyśmy, żeby cię zbadał.
-A na h... Cypruś użarł się w język tak mocno, że aż zapomniał o wykrzyknikach. -Nic mi nie jest, zdrowy jestem.
-Synuś, prawie nie wychodzisz z pokoju. Nic tylko grasz...
-...bo ty zawsze musisz wleźć jak gram!!! A jak pracuję, to cię nie ma!!! A ja się muszę zrelaksować!!!
-Słuchaj, no...
-Panie Tomaszu - Kovalik delikatnym gestem powstrzymał wybuch gospodarza. -Pozwoli Pan, że zostanę z Cyprianem, dobrze?
-Oczywiście - pan Tomasz wziął głęboki wdech po czym wykonał zwrot przez sztag.
-War of Galaxies? - Kovalik przysiadł się do Cyprusia.
-Zajebiaszcze. Kosior.
-Gdzie jesteś?
-Vessi. Czwarty level.
-Moge popatrzeć?
-Pewnie! Tylko nie gadaj. Strasznie rozprasza - Cypruś praktycznie rzekł ostatnie słowa bez udziału mózgu, jego palce przerzucały przełączniki, lewe monitory wyświetliły ciąg specyfikacji, na prawych pojawiły się okna komunikacyjne, środkowe rozjarzyły się miliardami gwiazd galaktyki. Vessi, o ile dobrze zapamiętał Kovalik.

-Cyprian, długo już latasz po galaktyce? - Kovalik doszedł do wniosku, że cztery whisky i dwie godziny spełniają kryteria dogłębnej analizy. -Cyprian?
Kovalik oderwał wzrok od ekranu. Jego interlokutor - czy raczej niedoszły interlokutor - siedział ze wzrokiem ufiksowanym na centralnych panelach, palce migały na klawiszach pada. -Cyprian? Kovalik przysłonił ekran dłonią. Zero reakcji. Hm... Delikatnie nacisnął guzik centralnego monitora i nie stało się literalnie nic. To znaczy, owszem - monitor zgasł - ale nie zmieniło to nic w zachowaniu Cypriana.
-Rozumie pan teraz, o czym mówię, doktorze? - cichy głos pana Tomasza uruchomił kilka dodatkowych skurczów serca Kovalika. Głównie nadkomorowych.
-Długo tak może?
-Pierwszy raz zorientowałem się kilka tygodni temu. Wróciliśmy z... nazwijmy to towarzyskiego spotkania. Nie było nas trzy dni - w tym czasie na pewno nic nie jadł, nic nie pił... Podejrzewam, że po prostu stąd nie wychodził...
Kovalik odwrócił się od ekranów. -Wie pan, nie zapytałem... Dlaczego przyjechał pan po mnie?
-...ja na prawdę szukałem pomocy, gdzie tylko mogłem. Świr, nerd... Ale to nie jest normalne... Ludzie we wsi powiedzieli, że pan... no... że pan może pomóc - widząc coraz większy wysiłek pana Tomasza, Kovali kodpuścił.
-A próbował pan wyłączyć internet? Albo prąd?
-Jeżeli pan chce, możemy spróbować. Tylko najpierw radzę usunąć wszystkie ostre przedmioty. A jeszcze lepiej się schować. W piwnicy mam całkiem dobrze wyposażony schron.
-O - aż tak?
-Nie ma pan pojęcia...

Tym razem stanął za monitorami. Mimo, iż były wyłączone, w oczach Cypriana nadal odbijały się ognie walk, wybuchały supernowe, jego dłonie zdradzały zawieranie kolejnych sojuszy i odpalanie kolejnych rakiet. Co ty do cholery masz w tym swoim łbie? Ciekawostka...
W pierwszej chwili nie poczuł nic, słabe mrowienie palców w miejscach gdzie przyłożył je do głowy Cypriana. Widział ciemne monitory, czuł palce tańczące na padzie...
...z prawej strony nadlatywała rakieta, Tellen'Ka - użył dopalacza osiowego i przełączył napęd rzeszotnicy. Nie było czasu na zabawy, to ścierwo potrafiło urwać łeb razem z płucami. Porównał czasy - zdąży. Miał przynajmniej 37 milisekund marginesu. Skok - wylądował za plecami napastników. Myśleli, że będzie uciekał, nie wiedzieli, że w tej chwili pomiary kanter płynęły szerokim strumieniem do oczekującej floty. Teraz! Fluktuacja pól dawała realną szansę na przejście, przełączył cała moc na impuls elektromagnetyczny. Wiązka zalśniła śmiertelnym błękitem... Skrzydłowi odeszli po wznoszących, sam zajął pozycję w w trzecim wierzchołku, dodatkowo chroniła go skała cesonitu, tym razem upieką dziada... W oddali wybuchały atomowe zabawki Netelian, wręcz uśmiechnął się przy odpaleniu współbieżnych generatorów... Fala ciemnej materii zagięła czas - wyszedł z pętli przed skokiem i zmienił wektory mionów zgodnie z ładunkami - zagięcie dawało gwarancję anihilacji mimo przekroczonego czasu rozpadu...
...Mr. Kovalik, za zasługi w obronie galaktyki otrzymuje pan medal za udział i talon na balon...
...nowe rozkazy...
...podstępnie...
...w natarciu...
...sytuacja beznadziejna... prosimy o pomoc... tylko pan jeden mo-----------------

Odpięcie od sieci poczuł jak najbardziej fizycznie - trzymając się za głowę padł jak kłoda.
Gdzieś daleko, w innej galaktyce, rozległ się dziki, nagle ucięty wrzask.
Przy routerze siedział sobie Trevor i z zamyśleniem żuł izolację kabla.
Koło niego na podłodze leżał Cyprian z paznokciami wbitymi w parkiet.
Tuż koło łba Trevora.
-A co ty tu...
-Czyś ty na rozum upadł... Toż ten świński duet zeżarł co najmniej kilka setek podobnych tobie. Maja wyroki w trzech czwartych możliwych komutacji.
-E?... Kovalik poczuł dumę z inteligentnie podtrzymanej konwersacji.
-Tak jest - jesteś e. Elementarny tłumok.
-Dzięki, żeś przyszedł... Nie wiem, czy bym przetrwał do rana...
-Do rana to ty kochanieńki dotrwałeś. Łącznie jakieś jedenaście razy. Dziękuj losowi, że mi się marchewka skończyła. I jak bym mógł coś zasugerować - weź ty się zapytaj następnym razem, czy możesz wyjść z domu.
Trevor łypnął okiem, tym co to się łypie na psa i zniknął. Pozostawiając za sobą zupełnie miły, dla kontrastu z otoczeniem, zapach siarkowodoru.