Następny w kolejce

Ach - jak to dawniej pięknie było...

Praktykę wakacyjną po drugim roku, którą odbyłem sobie na internie, pamiętam jakby to było dzisiaj. Samotny szpital na peryferiach, kilkanaście sal, w tym jedna z intensywnym nadzorem. Który sprowadzał się do wielkiego, świecącego zielonymi liniami monitora EKG, z którym zresztą mam skojarzone swoje pierwsze obsrane gacie.

- Cyluje!!! A lew 100 metrów ode mnie!!!
- No i co Hrabio, no i co?
- A ja cyluje, Hrabino!!! A lew 50 metrów ode mnie!!!
- No i co Hrabio, no i co??!?
- A ja cyluje - a lew 20 metrów ode mnie!!!!!
- No i co Hrabio!???!???
- No i zesrałem się, Hrabino, zesrałem się!!!
- ...no, to każdemu się mogło przydarzyć...
- Ale ja się teraz zesrałem!!!

Mianowicie gdzieś tak w środku nocy poszedłem zobaczyć jak się miewa nasz krytyczny pacjent. Ciemność, płaskie zielone linie niebijącego serca na monitorze, czerwona lampka cichego alarmu... i krytyczny pacjent który poklepał mnie w ramię, wracając właśnie z nocnego sikania.

- ...no, to każdemu się mogło przydarzyć...

Ale ja nie o tym.

Jedną z najważniejszych umiejętności jaką miałem wtedy nabyć było wykonywanie zastrzyków. Domięśniowych i dożylnych. Zacząłem rzecz jasna od domięśniowych jako tych łatwiejszych. Procedura przypominała nieco odprawę statku klasy Apollo skrzyżowaną z egzorcyzmem modo Omen. Najpierw trzeba było wyciągnąć pojemnik z autoklawu. Ale nie jakoś tak byle jak tylko specjalną pęsetą, odpakowaną ze sterylnego worka. Następnie trzeba było otworzyć wieczko pudełeczka z igłami, wybrać taką z najmniejszym zadziorem (chyba, że pacjent był upierdliwy) i założyć ją na strzykawkę. Wielorazową, wyciągniętą z kolejnego sterylnego pudełeczka, wyjętego z autoklawu. Wszystko za pomocą pęsety.

Proszę otrzeć pot z czoła, zbliżamy się do końca.

Następnie nabieranie leku, przeżegnanie dupy dwa razy na krzyż, dziarski zamach zza głowy i chruppp - aaAAaaA! Kto widział Travoltę w Pulp Fiction ratującego Umę Thurman ten wie. Reszta tak samo jak obecnie, z wyjątkiem wyciągania igły, która przy dużym zadziorze potrafiła rozorać ćwierć dupska.

To żegnanie wzięło się z braku wyobraźni przestrzennej. Przepis nakazywał - i dalej nakazuje - podawanie iniekcji domięśniowych w gluteus maximus, górny zewnętrzny kwadrant górnego zewnętrznego kwadrantu. No i moja dzielna koleżanka rysowała sobie palcem na pośladku pacjenta owe ćwiartki, co pewnego razu skończyło się pytaniem pacjentki, czy ona to przypadkiem po tym zastrzyku nie umrze - skoro doktorka dupę dwa razy krzyżem naznaczyła.

Jakoś tak nieco później, w trakcie kolejnego nocnego czuwania, wyszlifowałem te wszystkie cholerne zadziory na parapecie typu lastriko, ale okazało się, że stal - czy co to było - rozhartowała się kompletnie po kilkuset sterylizacjach i bliżej jej było do plasteliny niż metalu, bo przed zastrzykiem igły były jak nowe - a po zastrzyku z zadziorami.

Pamiętam pierwszy szok, który przeżyliśmy na widok strzykawek jednorazowych. Jakże to tak - wziąć i wyrzucić po jednym użyciu? Nawet się wtedy Mann z Materna śmiali, że te jednorazowe strzykawki są kompletnie - nomen omen - do dupy: rozpadają się już po dwudziestej sterylizacji. Potem przyszły kolejne ciężkie wstrząsy. Na przykład zabroniono nam re-sterylizować rurki intubacyjne. I nie piszę tu o latach 60 XVIII wieku, bo pracę zacząłem w 1994. Mój szpital i tak był bardzo postępowy, bo rurki po pacjentach którzy zeszli wyrzucaliśmy nie bacząc, że były wyciągnięte prosto z worka.

Gdzie teraz jesteśmy? Mamy jednorazowe strzykawki i igły, obłożenia stołu operacyjnego i pacjenta, maski twarzowe i ambu, laryngoskopy (włącznie z rączką), igły do szycia, nici (tak, tak - przedtem były w szpulce!), skalpele, nawet staplery - czego mój kolega chirurg przeżyć nie mógł i poprosił, żeby mu po operacji takie coś dali. Umyje i wyśle do Polski. Żeby nie skłamać, było to w 2006, u nas z jednej nici zakładało się wtedy 40 szwów na skórę. Powiało zgrozą, został uruchomiony ciąg zdarzeń który zawadzając o kontrolę zakażeń mało go nie pozbawił pracy. Historia skończyła się dobrze, do Polski pojechał funkiel-nówka stapler, kolega w pracy pozostał, ale od tej pory nigdy mu nie pozwolono zostać z kubłem na odpady sam na sam.

I gdy już myślałem, że wszystko, co się da, mamy jednorazowe, zrobiliśmy, jako ten Związek Radziecki nad przepaścią, zdecydowany krok naprzód.

Najciekawszym problemem tutejszej anestezjologii jest nadmiar masek krtaniowych, zwanych pieszczotliwie eLeMejAmi (od laryngeal mask airway, jak by kto pytał). Problem owej maski polega na tym, że jest łatwa w użyciu i stosowana do 90% zabiegów w znieczuleniu ogólnym. Gdzie problem? Pozostałe 10% pacjentów wymagających intubacji jest obsługiwane przez anestezjologów, którzy w 90% używają LMA.

Jak zobaczę tutejszego anestezjologa zbliżającego się do mnie przed wyrostkiem, to Hrabina znowuż powie, że każdemu się zdarzyć może...

Od elemeja do słabej techniki intubacji - a od tej do masy nieprawdopodobnych przeszkadzajek, służących głównie w sali sądowej do obrony przed prokuratorem. Kto jeździ po zachodnich kongresach ten wie, kto nie, niech zaglądnie tu po ESA Annual Meeting Barcelona 2013. Postaram się zrobić parę zdjęć. Kilkadziesiąt parę zdjęć.

Jednym z wymogów bezpieczeństwa jest posiadanie fiberoskopu. Który to jakaś torba cukierków kwaśnych ułamała ze szczętem i teraz można go używać do drapania się po plecach. Na czuja, bo tor wizyjny zdechł. Powiało grozą - nowy kosztuje jednak ładnych parę tysięcy funciszów. I tu właśnie wkroczyliśmy na obszar dotychczas nieznany - przyjechał do nas rep, który za nędzne 999 funtów zaopatrzył nas w śliczny telewizorek, zasilacz do niego i pięć (!) fiberoskopów.

Jednorazowych.

Które to, jak wszystko, co jednorazowe, nie wolno sterylizować, tylko po trzech latach wyrzucić i nabyć kolejne pięć...

I zaczynam się bać.

Bo niedużo już zostało. Jeszcze tylko maszynka anestezjologiczna i wszystko, wszyściusieńko, będzie jednorazowe.

...bo anestezjolog to chyba musi być wielokrotnego użytku...?...