Chirurg

Chirurg. Z punktu widzenia anestezjologa to coś pośredniego pomiędzy Bogiem i Stwórcą - bo sam sobie uzurpuję tą pozycję - a Rozkapryszonym Dzieciakiem który zamiast robić co do niego należy, stroi fochy. Co w człowieku nieodmiennie budzi ochotę żeby przewinąć takiego przez kolanko i przylać parę klapsików. Chodakiem.

Chirurdzy pod względem stopnia wkurwliwości są różni. Jedni wkurwiają bardziej - a inni jeszcze bardziej. Ale gdy się w jednej osobie zejdą predyspozycje, skłonności nabyte oraz wdzięk osobisty - trepy same spadaja z nóg. Obcasem do przodu.

Przylazł był jeden z przeuroczych - to osobiście - i kompletnie wkurwiających - to zawodowo - współpracowników. Ja rozumiem. Można się (...). Szczególnie jak jest miło. Ale wersja mojego współpracownika pobiła nawet stosunek po przekątnej.*

Pierwszy pacjent przylazł do deszrotyzacji. 9 ząbków do usunięcia. Całość zajęła godzinę dziesięć plus indukcja i budzonko kwadransik. Jak by się kto dziwił że tyle schodzi to uprzejmie informuję że ja w tych piętnastu minutach pacjenta oglądam, wywiad zbieram, rure w nonio wsadzam - a potem jeszcze budzę. Więc niech mi chirurg nie grymasi że to długo schodzi, jak sam się (...) z zębem pół dnia.

Potem dziewczę przylazło do ósemek dwóch.

Godzina.

Następna - kolejne dwie ósemki.

Wyrwał jedną, zrobiła się piąta. Delikatnie zasugerowałem że kolejną zwalam - nie mam czasu żeby wybudzić pacjenta po ludzku, a żadnych transportów uskuteczniać mi się nie chce. Przyjdzie o ósmej Rodney w czapce i nas wszystkich wystawi z budynku. Razem z pacjentem.

Na moje dictum acerbum zęborwij skończył zabieg - tu opadła mi szczęka do pasa, bo się (...) równą godzinę a wykonał tylko 50% planu - czyli jedną ósemkę, druga pozostawiając w paszczy dziewczęcia nieszczęsnego - i nuż mnie przekonywać że on tą ostatnią pacjentkę to rach-ciarach w pięć minut zaopatrzy.

Zlazło pół godziny.

Chirurgicznej procedury.

O 18 wywiozłem pacjenta do recovera.

A jutro ortopedał chce zacząć o ósmej rżnąć. Czyli muszę zapuścić pacjenta piętnaście minut wcześniej.

Jak ja się nazywam...

Jak to mówiła kiedyś moja szefowa: „Za pierze - i na powietrze świerze”.
______________________
*Jak (...) anestezjologa po przekątnej? Chirurg kładzie się na ziemi, anestezjolog zaczyna biec z jednego rogu sali operacyjnej do drugiego - po przekątnej - a chirurg podkłada mu nogę. I spokojnie czeka aż się biedak sam(...).