To jest jakaś organizacja...

Nie ma to jak organizacja.

Zamarzyło się chirurgowi operować z samego rana. To taki eufemizm na 7.30. Na wszelki wypadek nikt mi nic do ostatniej chwili nie powiedział – taka drobna podgrywka. Że niby wszyscy już umówieni, i pacjent, i zespół – a ja co, nie przyjdę? Przylazłem.

Trzeba będzie raz na jutro rozwiązać problemik.

Siedzimy, a pacjenta nie ma. Dziwne – zapłacił z własnej kieszeni, potwierdził że przyjdzie – i nie przyszedł? W końcu ktoś sprawdził historię choroby w której stało jak byk: zabieg 8.30. Tłumaczyło by to w jakiś sposób brak nie tylko pacjenta ale i chirurga. Jako że poziom wkurwieliny w żyłach mam z rana niski więc poszedłem spokojnie po herbatkę i zacząłem przeglądać zaprzyjaźnione blogi.

Pacjent w końcu przylazł, chirurg też więc duszyłem rupkę żeby dokonać oficjalnej interrogacji. Dzonk.
- A czego pani łaskawa pije wodę?
- A nie wolno?
- Wolno. Ale operować po wypiciu nie wolno.
- ...a długo?? – zapytała z przerażeniem w oczach niewiasta.
- Dwie godzinki – uśmiechnąłem się szczerze, bo mnie radość wielka wzięła. Po to dupe człowiek z łóżka zwleka o poranku żeby takie obwarzanki potem podziwiać.

Pogadałem z chirurgiem, ręce załamał, ale co mógł? Nasz klient – nasz pan. Poinformowaliśmy panią że naprawimy jej powieki po pierwszym zabiegu i zaczęliśmy wyczekiwać na kolejną pacjentkę. Szczęściem mieszkała niedaleko, więc na nasze rozpaczliwe telefony zareagowała ze zrozumieniem. I przyszła wcześniej.

Powodem do operacji było skulkowanie cycuchów. Koniec świata. Za cholere nie mogłem się połapać, czym to się niby je. Implanty miała wstawione 17 lat temu, faktycznie, z daleka widać że to sztuczne bo okrutnie okrągłe, do piłki podobne bardziej niż gruczołu wiadomego. Taaa... Dopiero jak chirurg zrobił rachciach, wszystko się wyjaśniło. Dookoła implantu powstała torebka tkanki łącznej, która bardzo ściśle, twardą, napiętą warstwą otoczyła go i zamieniła w piłkę do ręcznej. Organizm tak się broni przed ciałami obcymi i do wiadomości przyjąć nie chce że kobieta akurat sztucznego cycka mieć chciała. Na szczęście chirurgia plastyczna zawsze pomóc jest gotowa więc stare się wytło a nowe wimplanciło – i wszyscy zadowoleni. Następnie zoperowaliśmy powieki dolne zamieniając twarz z worami pod oczami na twarz po wypadku komunikacyjnym. Z niepokojem popatrzyłem na zegarek. Matko jedyna, toż to po południu, a gdzie przepukliny? A fiuty?? Nie wyleze stąd do północy...

Przepuklinka lat 77 zrobiła się śpiewająco, trochę było problemów z ciśnieniem po indukcji ale w sumie dziadek znieczulił się jak weteran wojny stuletniej. Po zabiegu otwarł oczy, zdziwił się że to już, wyraził radość i podziękowania ogólne i pojechał sobie oddychać świeżym tlenem do wybudzalni. Uff. Osiemdziesięciolatki jednak trochę mnie stresują. Następnie żylaki bez żadnej historii i zrobiła się trzecia. A tu trzy piękności męskie czekają na naprawę. Podkręciłem śrubkę, podspidowałem chirurga i robiąc pięciominutowe zmiany wykonaliśmy plan do piątej. To się nazywa praca na akord. W dodatku przez cały dzień przewijał się problem pani z bóbsami, którą albo nap.alało niemożebnie albo jej się chciało rzygać po środkach przeciwbólowych. Nie ma nic za darmo. Z pewnym niepokojem, na jej własne usilne żądanie puściłem ją w końcu do domu, naszpikowaną antyemetykami jak duszoną kaczkę. Nastepnie zaczęły się przepychanki z jednym z naprawionych panów, bo mu zaczęło przeszkadzać że krwawi. A co ja mam do tego?? Poprosiłem grzecznie żeby sobie to chirurg skonsultował. I zrobił to. Telefonicznie. Baba z wozu...

W końcu wylazłem do domu. Po 12 godzinach spędzonych miło na truciu ludzi. Należy mi się dżym jaki. Abo chociaż miły film na dobranoc.