Team

Nie ma to jak praca w zespole. Niby czterech różnych ludzi, różny poziom wykształcenia, różne zakresy obowiązków – a działają jak dobrze wytresowany koń. Wiśta – i cały wóz skręca w lewo.

Zajechaliśmy z fasonem na stare, zapuszczone podwórko. Matrony siabadabada piją sobie kawę – znaczy, nikt kubków nie sprawdzał, ale one tą kawę piją zawsze i wszędzie – dzieciska się drą, pijane oreore wałęsają się bez celu szukając ulubionego dania*. Ot, lato w pełni, sielanka, wakacje. Szlag trafił, nauczycielem było zostać. Wiem że praca trudna, odpowiedzialna, 18 godzin tygodniowo trzeba znosić te cholerne bachory – ale za to dwa i pół miesiąca wakacji. Dzizzzzz... Może jak bym nikogo nie zabił w pierwszym roku pracy to potem od jednego zwolnienia do drugiego, jakiś urlopik na poratowanie zdrowia... Ciekawe że nauczyciel ratować zdrowie może – a pogotowiarz nie. Nie ma na tym świecie szczęścia ni sprawiedliwości.

Zapytałem grzecznie w tubylczym gdzie iść i po uzyskaniu odpowiedzi ruszyliśmy niespiesznie na 3 piętro. Do białej gorączki nie ma się co spieszyć. Jak jest nie bardzo biała to poczeka, a jak bardzo to lepiej żeby z siekiery zaciął komu innemu. Skąd wziął się pomysł żeby do awanturników pogotowie wzywać? Nie mam pojęcia. Toż policja gościa ma skuć – a ja go wtedy łaskawie zbadam i orzeknę.

Wchodzimy do mieszkania. Rachatłukum, pandemonium i co tam jeszcze. Sprzęty porozbijane, gary potłuczone, jakaś pożywna substancja ściele się po ziemi... Taak.
- Abnegat, dzień dobry. Co to się złego stało? – zagaiłem pokojowo rozebranego do pasa zawodnika sumo klasy piórkowej** warzącego coś w wielkim garze przy kuchence.
- A pączki se smażę – odpowiedział równie pokojowo półnagi, odwracając się do mnie z wielkim nożem w ręce. Dzięki Ci Panie żem nie jest sam w tej ciężkiej godzinie – pomyślało mi się z wdzięcznością i pokorą.
- Doktor, to ja lece po kaftan – zakrzyknął sanitariusz.
- O kurcysyny – wrzasnął kierowca – zaraz mi karetkę rozbiorą na części!
Tupot butów na schodach jednoznacznie wskazał na fakt że sanitariusz pojął znaczenie skrótu BHP a kierowca wyrażenia „wartości dobra powierzonego”. Poczułem jak adrenalina nakręciła mi sprężynkę.
- Połóż nóż i siad na fotel – wycharczało mi się nieco bezwiednie. Ku mojemu niejakiemu zdziwieniu półgoły grzecznie wykonał moją prośbę. Żesz w mordę. Organizm nastawiony na walkę o życie nieco głupieje jak się okazuje że z rzeczonej walki nici. Podszedłem do kuchenki i wyłączyłem gaz. Para zaczęła mi nieco schodzić uszami. Gar ze smalcem i tą pierońską maczetę mam za plecami, jakoś dotrwam do powrotu mojego zespołu.

Po kilku minutach ciszy zza framugi bezszelestnie zakukało oko mojego dzielnego sanitariusza.
- Doooktor! – ucieszył się szczerze. –Kaftan przyniosłem.
- No to go pakuj... – mruknąłem pod nosem. Trzeba ludziom dostarczać godziwej, bezalkoholowej rozrywki.

Pacjent pojechał do psychiatryka spakowany jak baleron. Potwierdziło się zaostrzenie jakiegoś paranoidalnego paskudztwa. Pobita rodzina wylądowała na izbie i po zaopatrzeniu niegroźnych urazów wrócili do domu. A ja z ulgą zasiadłem przed telewizorkiem w dyżurce.

Nie ma to jak praca zespołowa.

_______________________
*Gdyby ktoś miał wątpliwości – ulubionym daniem oreore jest danie po pysku.
**Mięśnie już ma ale na tłuszczycho musi jeszcze zapracować.