Craig. Daniel Craig.

Niby staram się nie czytać recenzji, ale czasem przypadkiem wpadnie coś w oko. I niestety trafiłem na krytyka co to pastwiąc sie okrutnie wyraził swe oburzenie przeciwko chale zdobnej zwanej „Quantum of Solace”*. Pomyślałem że skoro tak, sesję odłoży się na czas osiągnięcia przez agenta 007 poziomu kilku funtów. No i w końcu udało mi sie to dzieło dorwać.

W zasadzie film jest drugą częścia Cassino Royale. Bond ścigając morderców ślicznej Eva Green będzie zabijał, mordował, wyrywał członki wcześniej połamane, rozbijał łby i w ogóle wykonywał zawód agenta z przekonaniem i zaangażowaniem. Nieco irytująca staje się maniera reżysera który po raz kolejny każe Bondowi udowadniać swoją lojalność Koronie i Królowej. No, ale.

Muszę przyznać że nie bardzo mogłem zrozumiec jak można było zastąpić Pierce Brosnan’a, genialnego, błękitnookiego luzaka i dandysa na ponurego Craiga. Pierwsza częśc utwierdziła mnie w przekonaniu że to była pomyłka. Buzia w ciup, zero wyrafinowania – jakiś taki – może nie conanowaty, to juz by była przesada – ale bournowaty się zrobił. Tak na marginesie - nic do Bourna nie mam, przyjemnie się ten teledysk ogląda, ale Bond do Bond. James Bond.

Nie do uwierzenia jest że ten zwrot w filmie nie pada...

Po oglądnięciu Quantum of Solace już tej pewności nie mam. Craig przestał chodzić z zachmurzonymi szczękami co dawało obraz dośc komicznie nastroszonej pańci z wydętymi usteczkami, przestał się dawać lać po jajach, rusza się jak robot i dobrze mu z tym. Twardziel. Chyba mnie przekonał.

Co do fabuły – jeżeli ktokolwiek wymaga od filmu rzetelnej narracji i logicznego ciągu wydarzeń, powinien oglądnąć sobie Nad Niemnem. Bond rusza – chciało by się rzec „jak chart”, ale odpowiedniejszym słowem wydaje się być „buldożer” – za mordercami jego poprzedniej miłości. Jako że znowu musi udowodnić że niewinny jest jako ta lelija, prosi o pomoc Mathis’a (Giancarlo Gianini), któren to został aresztowany za zdradę w poprzednim odcinku. Tu spadła mi szczęka. Toż wiem że służby specjalne przemocą się brzydzą jak ostatnią zarazą a słowo „zabić” wymawiają z niejakim zażenowaniem, ale wskrzeszać zdrajcę? Bo wierzyć mi sie nie chce że MI6 wysłało sprzedajnego agenta na emeryturę. Chyba że jest to emerytura w Rowie Mariańskim. Dalsza część jest jeszcze śmieszniejsza – wygląda że scenarzysta sam się złapał za głowę i koniec końców Mathis’a ukatrupił w sposób tyle śmieszny co niesmaczny. Mianowicie Bond się nim zasłonił w trakcie strzelaniny... A potem do piersi przytulił – do serca przytul psaaaa – i Mathis szczezł. Nic nie rozumiem.

Druga rzecz co do której mam wątpliwości to tak zwane kobiełki Bonda. Wiadomo – piękne muszą być i dupy dać bezwarunkowo. Gdyż Bond zwierzęciem dzikim jest i basta. Tu kolejna zagwozdka. Jedną wydudkał mimochodem, a drugą (dzieki ci scenarzysto) – wcale. Jeżeli w duchu poprawności politycznej Bond w kolejnym filmie okaże się gejem to ja wrócę do „Życia Na Gorąco”. „Albo Siedemnastu Mgnień Wiosny”.

Craig mnie kupił. Przestał grać agenta, zaczął się ruszać jak Craig – i postaci wyszło to na dobre. Scenarzysta mimo kilku śmiesznostek zrezygnował ze sceny pt. „będąc w beznadziejnej sytuacji Bond nadludzkim wysiłkiem woli uwolnił się z więzów, rozbroił swoich strażników a następnie zrównał posesję z wodami gruntowymi”. Oglądało mi się tą częśc lepiej niż pierwszą. Z niejaką ekscytacja czekam na kolejnego Craiga. Daniela Craiga.

*Użył był nawet trawestacji „Quantum of Shitace”. No normalnie. Jak on się potem nie brzydził jesć ręką co takie świństwa pisze...