Kwadratura koła

CZYLI JAK PRZYCIĄĆ KOŃCZYNY DZIECKA, ŻEBY SIĘ POD PRZYKRÓTKIM KOCYKIEM ZMIEŚCIŁO

W dawnych czasach służba zdrowia działała sobie na trzech poziomach. Pierwszy, nasz lekarz ośrodkowy, znał nasze bolączki, prowadził kartotekę i w razie problemów działał. A gdy nie mógł - wysyłał nas do specjalisty. Który był łącznikiem pomiędzy opieka podstawową w ośrodku a specjalistyczną w szpitalu. System jakoś tam działał, aż nagle ktoś doszedł do wniosku, że czas na zmianę. Warstwę specjalistów zredukowano, zrzucając większość zadań na głowy lekarzy pierwszego kontaktu. Co mamy teraz, widać. System jest totalnie niewydolny, jak mamy szczęście to nasz pierwszokontaktowy jest dobry i zaradzi wszelkiemu złu, a jak nie to bryndza. Do tego finansowanie służby zdrowia poszło dokładnie w przeciwnym kierunku niż miało, bo niby pacjent miał być języczkiem u wagi a stał się upierdliwym i wręcz szkodliwym dodatkiem do systemu.

Arogancja NFZ rządzącego społecznymi pieniędzmi po prostu odbiera dech w piersiach.

Model, który mamy, jest do złudzenia podobny modelowi angielskiemu. Tutejsze Dżeneral Praktiszynery, zwane pieszczotliwie DżiPi, zajmują się wszystkim po własnemu uważaniu, starając się ograniczyć skierowania, za które muszą płacić. Do tego, od tego roku, GP dostał władzę nad kasą - to oni mają decydować kto i ile za wykonanie świadczeń dostanie. Szpitale rozrosły się w molochy zżerające nieprawdopodobne ilości pieniędzy. Do tego swoje dwa grosze dołożył kryzys i nastąpił tak zwany dzonk. Okazuje się, że zaadaptowany przez Polskę system jest niewydolny nawet przy takich nakładach finansowych, na jakie stać Brytyjczyków. Przedstawiciel związku lekarzy A&E (Accident & Emergency) stwierdził, że nie przetrwa on zimy. Tak - o.

Co się stało? Pieniędzy jest mniej, najprościej "zaoszczędzić" na pracy ludzkiej i nagle zaczyna brakować rąk do pracy. Jako jeden z głównych czynników podano lawinowy wzrost pacjentów obsługiwanych przez oddziały A&E, jako że do GP dostać się jest coraz trudniej, w zasadzie rzadko się zdarza, żeby dostać wizytę w pierwszym tygodniu od zgłoszenia. A choróbsko nie czeka - co wymusza pójście po pomoc do szpitala. Który robi bokami.

Pierwsza pomoc, niezależnie od tego czy chory ma sraczkę, czy ostrą trzustkę, musi być udzielana w jednym miejscu. Chyba, że chcemy wprowadzić do szkół nowy przedmiot pt. medycyna. A&E czy nasze polskie odpowiedniki SOR muszą mieć na to pieniądze i specjalistów. Tych ostatnich mamy, zostali wyszkoleni w ciągu ostatnich 20 lat. Sedno problemu w rozdzieleniu pierwszej pomocy. Bo skąd pacjent ma wiedzieć, co go napierdziela w nadbrzuszu? Lezie tam, gdzie go przyjmą. Upierdliwy nawet niestrawność wyleczy na SORze, a spolegliwy zemrze spokojnie w domu na zawał.

Trzeba odejść od obecnego schematu - chyba że faktycznie zafundujemy każdemu obywatelowi przymusowy, trzynastoletni kurs medycyny (studia, staż i specjalizacja) - i podzielić to co mamy na pomoc doraźną (w tym pogotowie ratunkowe), która zajmie się absolutnie wszystkimi przypadkami oraz szpitale, które zajmą się tym co im z pomocy doraźnej spłynie. Ostre na ostro, elektywne na spokojnie.

Ale do tego potrzebny jest ktoś, kto będzie miał prawdziwe jaja.

PS. Tak jeszcze na marginesie: nie ma znaczenia, czy to SORy wchłoną lekarzy pierwszego kontaktu, czy tez ci ostatni przejmą SORy. Ważne, żeby pacjent, niezależnie od tego co mu dolega, mógł znaleźć pomoc w jednym miejscu.