La Mizeria

W ramach ukulturalniania ASP zabrał mnie do kina. Znaczy - rzecz tu nie w tym, kto prowadził samochód, tylko o siłę. Sprawczą. Optowałem co prawda nieśmiało za Dżangą spuszczonym z łańcucha, ostatecznie nie ma to jak solidna krwawa jatka - a po filmach Tarantino raczej ciężko spodziewać się komedii romantycznej. Choć, gdyby się tak zastanowić, to po głębszym namyśle... w sumie Kill Bill... Ale - ad rem. Optowanie optowaniem, dostałem wolną rękę - albo idziemy na Les Miserables razem, albo lezę na Dżangę sam.

Tu na wszelki wypadek umieszczę ostrzeżenie o spojlerze - ostatecznie, mimo 150 lat od stworzenia tegóż sercasczipatielnyjego arcydzieła, mamy dzieci komputerów, on-line, telewizję i inne zarazy zabijające słowo pisane.

Akcja jest potraktowana nieco po łebkach, co jest o tyle dziwne, że całość trwa prawie trzy godziny. Jak wszem wiadomo, historia zaczyna się od odmienienia serca zatwardziałego nikczemnika przez księdza. Widać tacy też są, mimo tego, co próbują nam wmówić media. Księża, nie nikczemnicy. Jean Valjean, czyli jakby bardziej z polska Żauwalżin, nagle, po kilkudziesięciu latach, dostrzega, że jest zwykłym... wiadmomoco czym jest, si? I odmienia się diametralnie. Do tego stopnia, że zaczyna walczyć o biednych i dla biednych.

Żeby zrozumieć, skąd wzięła się w filmie Anna Hathaway, trzeba przeczytać książkę. Lub, na bidę, skrót w Wikipedii. Bo w filmie a-ni-du-du! Nic o jej luźnym związku z ojcem jej córki, nic o konieczności pozostawienia jej w opiece koszmarnej dwójce oberżystów - w tych rolach genialni Helena Bonham Carter (czyli dobra znajoma wielbicieli niedorobionego czarodzieja - zagrała tam Bellatrix Lestrange) oraz Sasha Baron Cohen. W zasadzie, jak by się tak dokładnie przyjrzeć, to z całej historii "Nędzników" wyrwano ochłapy jeno, pozostawiając wyjątkowo nędzne resztki.

Wróćmy na chwilę do fabuły: Żauwalżin jako mer miasteczka Montreuil-sur-Mer pomaga biednym, ale poznajemy go jedynie jako właściciela fabryki, z której - za posiadanie nieślubnego dziecka, no co za czasy omszałe... - wywalono na zbity pysk nieszczęsna Hathaway. Ta, zmuszona płacić coraz większe pieniądze sympatycznej parze opiekującej się jej dzieckiem, najpierw sprzedaje włosy, następnie zęby by wreszcie zacząć uprawiać najstarszy zawód świata. Co jest typowym przypadkiem braku rozsądku, gdyż odwrócenie procesu zachowało by jej zęby. Pal diabli włosy, odrastają. Tu robi się węzeł gordyjski pierwszy: Javert (dla zgodności pronuncjacyjnej zwany Żawertem) odkrywa prawdziwą tożsamość Żauwalżina, ten ratuje skurwiałą Hathaway od niesłusznego posądzenia o rozoranie gęby bogatego bully'aja i obiecuje jej, ze zaopiekuje się córką, po czym ta umiera.

Proszę nie pytać, nic k.wa z tego bym nie zrozumiał, gdybym historii nie znał skądinąd. Brakuje takich dość konkretnych zworników, jak powód, dla którego Javert ściga Jean Valjeana, skąd wzięła się córka Hathaway - czyli filmowej Fantine'y - i dlaczegoż ona umiera ( a umarła ze wstrząsu, że mer miasta okazał się być skazańcem-galernikiem - w świetle moralności naszych polityków jest to robienie sobie jaj z prostych ludzi!!!). Nie wspominając o takich drobnostkach, jak powtórne złapanie Valjeana i zakucie go w galery. Bo po co. Powiedzmy to otwarcie - do tej pory reżyser trzymał się dość wiernie powieści... W jakichś... pozwólmy sobie na dobroczynność... - 10%. To co następuje później, w ogóle nędzników nie przypomina. Nie podejmuję się dalszego opisu.

Ogólnie rzekłbym tak: film zrobił z książką to co z porządny rzeźnik ze zgrabna krową. Parę smacznych befsztyczków i flaczki wołowe.

Czy warto? Warto. Co prawda jak mi się przyśni Hugh Jackman śpiewający, to się zesram na rzadko - co i tak jest dobrym wyborem, bo śpiewający Russel Crowe poraża członki na wiotko - ale Hathaway, Barks (dorosła Eponina, nie mam zdrowia... odsyłam do skryptów bądź książki) i para Cohen-Carter warta jest trzech godzin chaosu narracyjnego. O pięknych scenach z epoki nie wspominając.



Mam nadzieję, że pójdzie. Massakra.