Rocket Propelled Granade

Jakoś tak przed Nowym Rokiem pomyślało mi się, że czas przestać się lenić. Komputer podzidziowy zasuwa jak Speedy Gonzales na wrotkach, sieć nie szwankuje, jednym słowem - żadnych wykrętów od pisania nie ma. I z przerażeniem zdałem sobie sprawę, że jest to postanowienie noworoczne, które z definicji ma wpisany w siebie kolaps tyle tragiczny co epicki. Stanąłem przed rozstajem: nie pisać z zasady, z założenia nie ulegania popędom stadnym czy też może jednak pisać i upaść sromotnie? Niby efekt ten sam, ale jednakowoż samopoczucie zgoła inne.

Na rozważaniach owej dychotomii zeszło mi nieco aż żem się zorientował, że problem zdechł sam z siebie - toż to prawie połowa stycznia a na blogu jedna notka jedynie. Ulżyło mi. Nie będzie nam tu stado pluło w twarz.

Niestety, nie wszyscy mają tak wyrafinowane mechanizmy obronne przed stadzizmem zmuszającym człowieka do wykonywania czynności zbereźnych, głupich czy zgoła szkodliwych. Nasz manago wymyśliła, że musi rozszerzyć serwis i jak pomyślała tak rozszerzyła. Namówiła ortopeda, żeby zaczął naprawiać barki. Apnidżat, ty se idź do niego - rzekła z akcentem którego po pięciu latach dalej nie mogę rozgryźć - i zapytaj, czego on będzie potrzebował do owych operacyj. Co było robić.

Ortoped nakreślił mi wizję ponurą operowania na siedząco i konieczne z blokiem splotu ramiennego. Co się wiąże z wrażeniem igły w szyję w miejsce, którego mistrzowie Shaolin Kung Fu używają do uśmiercania swoich oponentów jednym, choć zdecydowanym, ruchem. Zaraza.

W czasach, gdym był szkolony na anestezjologa, szpital nasz był postępowy niesamowicie, bo cięcia cesarskie robiliśmy głównie w podpajęczynówce. Ale żeby igły w szyję wrażać - no o takich bezeceństwach świat nie słyszał. Czułem nadchodzące nowe czasy, więc wykonałem sobie pod nadzorem w trakcie stażów sztuk kilka - nazwijmy to prawie-samodzielnym-wykonaniem-bloku-z-naciskiem-na-prawie - i na tym moje szkolenie dobiegło końca.

Jakieś pięć - dziesięć lat temu nasi zachodni koledzy doszli do wniosku, że im się nudzi i wymyślili, że do zakładania bloków można użyć USG. Powstała nowa szkoła, nowe książki, nowe kursy - sam byłem na paru, owszem, guziczki, głowiczki, dużo myziania żelem po skórze ponętnych pozorantek i obraz, na którym ciapki jasne mieszały się z ciemnymi. Trza było wrócić do książek z anatomii, porównać je z najnowszymi produkcjami ultrasound-guided-regional-anaesthesia, kolegę namówić, coby pod jego nadzorem toto wykonać, no ucz pan starego psa na dwóch łapach chodzić... Jako, że każda rozmowa o seksie ostatecznie doprowadza do sytuacji, gdy trzeba przestać debatować a zacząć działać, w końcu nadeszła ta cholerna chwila - sam na sam, w ręku igła, na ekranie ciapki, a my pchamy igłę w szyję i mamy nadzieję, że nasze ciemne kuleczki-kropeczki to jednakowoż korzenie nerwów są...

Long story short: oba bloki wyszły. Pierwszy całkowicie, chłopisko miało znieczulone wszystko, od szyi po paznokcie, drugiemu złapało jedynie bark, musi wepchałem tą igłę za płytko, bo tylko najwyższy C5 się załapał ale lepsze to niż całkowite znieczulenie zewnątrzoponowe wykonane na wysokości szyi dwudziestoma ml ropiwakainy.

Jednak co innego czytanie instrukcji obsługi RPG a zupełnie inną strzelanie z tegoż cholerstwa ostrą amunicją do nacierającego czołgu.