Radwańska, cykle i pasożyty

Że człowiekiem rządzą cykle, udowadniać nie trzeba. Śpimy, jemy, rozmnażamy się - i co tam jeszcze w życiu się robi - pod komendę pulsujących biocykli. Nawet ich nie zauważamy - dopóki się nie rozjadą. Pomijam spanie w dzień a czuwanie w nocy, bo taką przypadłość można jeszcze zagospodarować w stróżówce, ale gdy trafi się nam cyklofrenik - masakra. Będzie a to wpadał w depresję ciężką, wieszając się na drutach z byle powodu - by po odwróceniu fazy latać na golasa po okolicy ćwierkając jak skowronek.

Cykle szybkie bądź wyraziste wyłapać łatwo. A jak są jakoweś inne, długofalowe? Co to dyskretnie zmieniają nasze do życia nastawienie, nie rzucając się przy tym w oczy?

Już mi się kiedyś tak wydawało, że cyklicznie mam spadek napędu. Nie, nie nastroju, żadnych tam depresyj nie miewam, na golasa latam regularnie ale tylko w miejscach do tego przeznaczonych - natomiast od czasu do czasu łapie mnie leń tak wszechogarniający, że aż obezwładniający.

Jak obecnie. Ostatni post - a w zasadzie zdjęcie - wrzucone gdzieś pod koniec lipca, zdecydowanie się w oczy rzuca...

Jak sięgnę pamięcią wstecz, to kilka takich epizodów już miałem. Czwarty rok studiów - choć tu niemały przyczynek miał do mojego stanu browar lubelski ze swoją Perłą, potem okolice jedynki, gdzieś tak z rok przed wyjazdem - i wreszcie teraz. Co by dawało interwał siedmioletni. Nomen - omen.

Muszę przyznać, żem sam popadł w podziw nad poziomem komplikacji wywodu mającego usprawiedliwić zwykłe lenistwo śmierdzące. Na swoją obronę mam tylko cholernego, pracowniczego WebMarshala, co to moją blog-stronę zakwalifikował - i zablokował! - bez ogródek do kategorii "sex, porno i szulerka". Kutas jeden, wartości wyższych niedoceniający.

Istnieje sobie taki ciekawy pasożyt, który za żywiciela ostatecznego ma owcę a pośredniego mrówki. Najlepszy przykład, że każda potwora znajdzie amatora a nisza mieszkańca. O ile dobrze pamiętam, to mrówki zarażają się wtranżalając owcze bobki. I to akuratnie trudne nie jest.

Znaczy, tak mi się wydaje z poziomu mrówki, sam osobiście nigdy owczych - ani żadnych innych - bobków nie wtranżalałem.

Ale jak zmusić owcę, żeby po pastwisku latała, szukając bobków mrówczych? Tu pasożyt przebrzydły - niech mi Katedra Parazytologi I Innego Robactwa wybaczy, żem zapomniał systematyki - wykazuje się niezłą sztuczką. Mianowicie włazi tej mrówce do łba i powoduje, że zaraz po wyjściu z mrowiska wspina się ona na najwyższe źdźbło trawy i koczuje na nim przez cały dzień. Jeżeli nie zostanie zeżarta przez owcę, wieczorem czar pryska i mrówka wraca do mrowiska. A rano wszytko zaczyna się od nowa.

Strasznie dużo dzisiaj tych marginesów, ale myśl jest ciekawa: mianowicie pasożyt o ostatecznego żywiciela dba, krzywdy mu specjalnie nie robiąc, natomiast pośredniego ma za nic i śmiercią się jego nie przejmuje. Tyle, że do zamknięcia całego cyklu potrzebuje gamoń jeden obu ogniw w łańcuchu...
Nieodmiennie przypomina mi to zachowanie naszych polityków, tyle że nie w stosunku do żywicieli, bo tych mają od metra, ile w stosunku do wyborów.

I znowu - z poziomu takiej mrówki to ona ma chcenie, żeby sobie nic nie robić i na tej cholernej trawie do zachodu słońca siedzieć, jednakowoż z poziomu mikroskopu i ludzkiego oka wygląda to zgoła inaczej.

Wolałbym nie kończyć myśli, pozostanę jednak przy teorii cyklów raczej niż dopuszczę do świadomości jakowegoś pasożyta, co to każe mi żreć bez opamiętania, tyć i oglądać "Two and Half Man"... Gdzie ja mam Zentel...

W te całe cykle doskonale wpisuje się nasza najlepsza tenisistka, Pani Radwańska.

Tak na marginesie: za cholerę nie rozumiem, dlaczego w kraju gdzie etykietologia posunięta jest do ministry, każdy sobie gębę wyciera nazwiskami sportowców. Co to do cholery są - napisy na koszulkach? Isia - Isia to ona jest w domu dla najbliższych.

Ale ad rem: Pani Radwańska raz wygra z Panią Azarenka a czasem dostanie w dupę od Pani Kerber. Ostatecznie jest to sport, a wyniki w tenisie kobiecym są równie przewidywalne co one same. I nagle rozpętuje się burza. Jak to Pani Radwańska zhańbiła Polskę, Flagę, Olimpiadę i hujwijeszczeco, bo po przegranym meczu nie wbiła sobie rytualnie rakiety w trzewia. Co gorsza, miast tego rzekła, ze co robić, taki jest sport, a ona musi myśleć o następnych wyzwaniach, bo Olimpiada w cyklu tenisisty nie jest ani jedyną ani najważniejszą.

Pewnie jakby wiedziała, że za to ostanie słowo harpie ją zagryzą, a autoryteta najróżniejszej maści powloką końmi, może by tego nie powiedziała? Choć z drugiej strony skoro tak to odbiera - to co komu do tego...

Chyba mi się kończy cykl nieróbstwa, bom dzisiaj na dżimie dał z siebie wszystko. Pewnie teraz mają tam deratyzację. I znowuż zaczyna mi sprawiać przyjemność wypisywanie głupot ku uciesze Szanownych Czytaczy.