Skuter

Dawno dawno temu, bodajże w studio 202 (dinozaury pamiętają, o ile im skleroza mózgu nie zjadła) przedstawiono skecz. Była to parodia teleturnieju, w której główną nagrodą był skuter. Uczestniczący w programie na każde pytanie zadane przez jury odpowiadał niezmiennie „ale ja chcę skuter”. Ponieważ był to skecz nadawany w telewizji publicznej, nie dodano de tej kwesti klasycznego polskiego zakończenia, brzmiącego „i h..”.

Z racji wyjazdu do Polandii nabrzmiała sprawa kotka. Mianowicie jakis rok temy, gdy kicia miała przyjechac do domu, odbyła sie rozmowa, do złudzenia pzypominająca przytoczony wyżej skecz. Na kazdy argument, wznoszony przez upierdliwych starych, strsze dziecię bez mrugnięcia okiem - i bez zająknięcia - powtarzało mantrę „ja chcę skuter kotka”. Nie przerażało go posrywanie po okolicy, z podłóżkiem włacznie, karmienie, głaskanie, czyszczenie kuwety i - co najważniejsze - całoroczna opieka. Ja chcę skuter i h... Dzidź solennie zapowiedział, że na wakacje się nim zajmie, choć juz wtedy coś w zapchanym skuterem mózgu musiało zaczać błyskać, bo z niepokojem niejakim w głosie zapytał, czy jednak trochę mu pomożemy? Toż wiadomo, staruchy muszą pracować, ergo siedzieć na dupie, więc może kotecka przypilnują? Staruchy obiecały że i owszem, ale zastrzegły, że jak będa wyjeżdżać gdzieniebądź, to Prawowity Właściciel bez mrugnięcia okiem zajmie się swoją dziczyzną.

Nawet chorągwie Jaremy nie składały przysięgi tak żarliwie.

Pierwsze dni były strasznie ciężkie. Kotka nie wolno bylo stresowac, kotek musiał się zaaklimatyzować, więc dzidź starszy zamelinowal się z nim w swoim pokoju i nie wpuszczał nikogo. Później było nieco lepiej, dostalismy zgodę na zabawę z kotkiem a nawet na wynoszenie go z pokoju. Choć na chwil kilka jeno. Aż przyszły wakacje...

Dzidź zabrał dupę w dal siną i tyle go widzieli. Na monity dotyczące powrotu i zajęcia się koteczkiem nie odpowiadał, zaproponował jedynie, żeby mu nałożyć dużo do miski. Kotek jest samodzielny i sobie kilka dni bez nas doskonale rady da. Co było robic. Fuksem niejakim załatwiliśmy miejsce w Wakacyjnej Przechowalni Milusińskich - bo trzeba to rezerwować na kilka miesięcy naprzód - i z ciężkim sercem pojechalismy balowac z Brytami w Krakowie prastarym.

Po powrocie dzidź młodszy, któremu to serce krwawiło, jak też nasz koteczek sobie radzi, miast wstać rano i iść z odsieczą, wystawił tylko nos spod kołdry i powiedział, że kotecek koteckiem a spać się chce. Jak tak na nich patrzę, to rozmyśliwam nad domem starców w Nowej Zelandii. Odebraliśmy Pomponka i dowiedzieliśmy się wszystkiego po kolei. Ze jesteśmy zwykłe szuje, ze on tak pięknie obowiazki swoje wykonuje - po oknach skacze, łapką skrobie w drzwi codziennie o 3:30 rano, gryzie nogi seniora o 4:00, o 4:30 poluje, o 5:00 budzi gospodynię i ciąga ją na dół do drzwi, coby go wypuścić, nawet ptaka, co go upolował, to przyniósł na zupę zamiast zeżreć gdzies pod płotem - a myśmy go porzucili!!?? Siedziałem, chamy jedne, pieć dni w klatce!!! ryczał Pompon w samochodzie i ani myślał przestać. To ja się daję gonić!!! warczał, bawić!!! a wy mnie - tutaj??!?? Z tymi pchlarzami??!?

Dobrze, że droga była krótka. Powył jeszcze trochę w domu i koniec końców mu przeszło. Od tej pory jakoś tak nas pilnuje, czy aby jesteśmy w zasięgu. Na noc nie wychodzi, do łóżka się tarasi, głaskać sie pozwala, a nawet na rączkach nosić - jednym słowem ma objawy ostrego zespołu posttraumatycznego.

Muszę mu chyba ta klapkę do drzwi kupić. Ostatecznie nam wybaczył. Jakby.

PS. Pompon na życzenie ;)