Walka z materią

Wolne poniedziałki to jest dobra rzecz. Taki przedłużony weekend, szczególnie gdy w piatek skończy się robotę o cywilizowanej godzinie, jest bardzo mniam. Problem dopiero jest we wtorek. Bo nazwać odczucia poranne dziką chęcia powrotu do kieratu było by Obrazą Boską.

Człowiekowi nie dogodzi. Wiadomo. Jak roboty mało - to się pląta taki z kąta w kąt że nie ma co robić i że się mu czas dłuży. Jak robota jest - to mu onaż ością w gardle - czy raczej peperoni w odbycie.

Ale to co zastałem na liście wywołało mój ryk poranny szczery. Dziewięć pacjentów do ogólnego, w tym dwa pełne deszroty, dwa komplety ósemek, trzeci rozszerzony o dwie siódemki, jedna półdeszrotyzacja - większość trzonowców... A wszystko to dla mojego ulubionego zębodoła, któren to potrafi się z zębem pieścić przez godzinę.

Skąd wział się pomysł dodawania do czasu operacji 15 minut tzw. anaesthetist time - nie mam pojęcia. W zasadzie pacjent bez obciążeń, uczuleń, młody i zdrowy jest w stanie spełnić wyśrubowaną time policy czy jak zwać ten durnowaty pomysł. Ale zmieścić się w kwadransie z wywiadem, opowieścią o powikłaniach, indukcja, rurowaniem przez nos a następnie pobudką - zakrawa na kpinę.

Do tego chirurg sobie przylazł 10 minut po czasie. Ja rozumiem - chirurg nie jest w stanie pojąć koncepcji czasu za skurwysyna jasnego. To akurat fakt jest znany, a walka z nim przypomina udowadnianie góralicy że barany sie strzyże. Ale opóźnienie to nie jest spóźnienie chirurga - tylko nawarstwiający się ciąg niesamowitych zdażeń. Do tego wszystkiego nikt nie zostawia rezerwy na zgubione zdjęcia rentgenowskie, zawieszony sytem pracowni RTG, spóźnionych pacjentów, sraczki, pierdziaczki i chłopa panikarza. Ten pobił rekord.

Wlazł i zapodał od progu że on się boi. A czego? No jak to czego - wszystkiego. A juz na myśl o igle to go popuszcza zarówno w miejscach typowych jak nietypowych. I czy on by mógł wziąć swoja narzeczoną do anestezjologicznego, bo się boi że bez niej umrze. Znaczy - on się nie boi że umrze ogólnie, co to to nie - tyle że jak mu sie trafi to nie będzie mógł jako ten Clark Gable z uczuciem w oczy spojrzeć i szczeznąć. Jako że się z koniem nie bedze wadził choćby ten chciał - powiedziałem że dla mnie może sobie wziać kogo chce. Na szczęście moja Zuzia powiedziała że chyba zwariował całkiem - i za rączkę przyprowadziła samotrzeć mdlejącego ze strachu 130 kilogramowego misia do przygotowawczego.

Mam taki perfidny plan żeby zrobić kompilację z tych wszystkich srających po nogach dziewic męskich i wysłać Lorenzowi do pooglądania. Bedzie mi tu mówił o niskim progu bólowym Polaków. Szlag mnie trafi zaraz.

Zuzia gościa zagadała, wyklepałem zyłe oszałamiając totalnie wszystkie nocyceptory po czym dziabłem gościa. Nie zorientował się nawet że ma venflonik w żyłce. I po co to było apriorycznie histerie urządzać, ja się pytam?

Pytał się mnie zębodół czy my mamy takich pacjentów w Polsce. Mówię mu że nie, my ich skutecznie leczymy. Taak? - zdumiał się niemożebnie. A jak? A no normalnie. Do leczenia służy ta część - pokazałem mu palcem piętę mojego operacyjnego trepa - a tu sie trzyma. Grał w tenisa? Grał. No to chwyt kontynentalny 3/8, jak do forehand’u, tylko wykończenie na poziomie głowy. Zostawiłem go z otwartymi ustami i polazłem dymić dalej.

Ogólnie, zapierdzielając jak Speedy Gonzales obudziłem ostatnią pacjentke o szóstej. Muszę sie zapytać czy my mamy jakieś limity czasowe, czy też te nasze policy to są do obciążania szaf.