Pokazywanie postów oznaczonych etykietą Tu i tam. Pokaż wszystkie posty
Pokazywanie postów oznaczonych etykietą Tu i tam. Pokaż wszystkie posty

sobota, 6 listopada 2010

Middlesbrough jesienią

Listopad w Północnej Anglii. Niby zima za pasem - a jakoś tego nie czuć...





















czwartek, 28 października 2010

Zima idzie

Nad Morze Północne dotarła prawdziwa jesień. Co prawda wieje tak samo jak w czerwcu, zimno jest dokładnie tak samo - choć o ile dobrze pamiętam nasze "letnie" odwiedziny, wiało jeszcze bardziej a zimniej było na pewno. Ale znaki są jednoznaczne. Mianowicie tubylcy założyli buty, swoje dzieci odziali w kurteczki, a co poniektórzy, wiedzeni szaleństwem, nawet czapeczki.

Zima idzie - nie ma rady na to.

Ponieważ nie zauważyliśmy specjalnej różnicy, dokonaliśmy odważnej eksploracji plaży przy maksymalnym odpływie - tak niskiego stanu jeszcze tu nie widziałem. Stąd kilkuset metrowe kamienne groble wychodzące w morze. Niebo jakby nieco czystsze - Corus nie dymi, w dalszym ciągu jest w stanie mothballing - co jest tutejszym określeniem na zamrożenie przedsiębiorstwa. Ponoć jakowyś inwestor japoński się znalazł - ale co z tego wyniknie, nie wie nikt. Sprawa żywo przypomina stocznię gdańską (tak na marginesie, rechot we mnie wzbiera szczery, gdy sobie przypomnę świadectwa NFI, co to je Święty Ojciec A Nawet Dziadek Prawdziwych Polaków, Obrońca Krzyża, Głosiciel Jedynej Prawdy, Miłość Ucieleśniona i Miłość Do Maybachów zbierał na ratowanie tejże).

ASP dokonał wrogiego przejęcia pojazdu zmechanizowanego, jednakże poziom wyszkolenia nie pozwolił na uruchomienie sprzętu. Chęć zatrzymania przez zasiedzenie zginęła śmiercią nagłą w obliczu fisz'n'czipów, których boski zapach rozchodził się po okolicy.

Wszystko zostało udokumentowane, wyniki poniżej.













Jeżeli do powyższego spacerku doda się godzinę z Benem, który zagonił nas na śmierć na korcie, nie trzeba dodawać gdzie mam nogi.

wtorek, 16 marca 2010

Co należy zwiedzić w Londynie

Szanowni Państwo :)

Jako że Obom zgłosił zapotrzebowanie na informację dotyczącą Londynu, jestem niejako w kropce - mianowicie stolicznoje miasto znam jedynie z kilku wyjazdów służbowych oraz dwóch wyjazdów rodzinnych - w czasie których zobaczyliśmy National Gallery i przejechali się Big Eye’em. Wycieczka którą zafundowaliśmy sobie double-decker’em nie wchodzi raczej w grę z racji pogody. Nie wspominam tu o atrakcjach związanych z przejazdem londyńskim metrem czy pociągiem linii East Coast.

W związku z powyższym prośba do Szanownych Gości, szczególnie tych którzy takie wielodniowe zwiedzanie już kiedyś organizowali lub mieszkają w Lądku Zdroju na stałe o podzielenie się swoja wiedzą i doświadczeniami.

Pozdrawiam ciepło
abnegat

czwartek, 11 marca 2010

Infinity bridge


Ciekawe czemu akurat tak go nazwali ;)

niedziela, 20 września 2009

Reklama

Wiadomo - dobry domokrążca sprzeda dziurawy garnek i maść na szczury. Nie mówiąc o niepotrzebnych nikomu świecidełkach. Stosunek konsumer - sprzedawca przypomina nieco tę ze świata bakterii. My wymyślamy antybiotyki, bakterie produkują nowe enzymy. I jakoś to się kręci. Reklamy są coraz bardziej nierealne, szczytem chyba są zdjęcia hamburgerów w Mac Donaldzie.

Pięknie oddał to Douglas w "Upadku": Co mu jest?? Zachorował??!?

Człowiek jakoś te swoje czułki wyciąga daleko, mając nadzieję że przewidzi każdy podstęp. O święta naiwności.

Jednak w przypadku londyńskiej National Gallery człowiek czuje się pewnie. Jak jest napisane że wejście jest za free to wejście jest za free. A jak jest napisane że pokazują impresjonistów z Monetem włącznie - to jest napisane.

Nie bacząc na koszty - a Nationale Express jest jedną z droższych metod poruszania się po tym uroczym kraju, samoloty są tańsze - zebraliśmy się na wycieczkę. I dzonk - z całej wystawy było może trzy salki, a samego Monet'a 3 prace. I dosyć. Chwała wszystkim łupieżcom i sponsorom NG że stała wystawa może powalić nawet największego miłośnika sztuki - poleźliśmy sobie spokojnie przez sale, dochodząc w końcu do impresjonistów.

Miodzio.

Do miłośnika sztuki malowanej mi daleko, wszystkie te Carravgie i inne Rubensy jakoś mnie nie biorą, ale kilka rzeczy mi się podoba - jak się popatrzę na ten pieroński mosteczek co wisiał w poprzek (a Monet go popełnił dobrych kilka razy) - no coś ślicznego. Przy okazji odkryłem ciekawy malunek Van Goga, który jakoś do tej pory kojarzył mi się z odciętym uchem, słonecznikami, zupełnie niezrozumiałym dla mnie szałem znawców spowodowanym malunkami 3 kategorii i życiem w nędzy.

Że nie wspomnę o straszeniu prostytutek. W dodatku uszami.

A tu proszę - las, z polana w tle, klękajcie narody...

Muszę przyznać że nie doceniliśmy przeciwnika. Żeby zobaczyć wszystkie ekspozycje, potrzeba całego dnia, a i to z założeniem abnegatowego podejścia do tematu. Czyli podoba się - to się ogląda, a nie podoba się to się idzie dalej. Wielbicielom wszelkiej maści malarzy i tapeciarzy polecam wyjazd na kilka dni. Na szczęście to co najbardziej mi się podoba, zdążyłem zobaczyć i się ponapawać.

Trzeba będzie zwykonać jeszcze jeden wyjazd. Tylko tym razem bez promocji i wystaw specjalnych.

piątek, 11 września 2009

Ceperska wycieczka




Trudno to wytłumaczyć - kiedy pracowałem w Polsce, Gorce widziałem dość często. Głównie w postaci rozmazanej smugi po lewej stronie Zakopianki na trasie do New Market. Albo NM - Nowy Sącz. Bo już Sącz - Limanowa, czy Limanowa - Rabka to raczej Beskid Wyspowy. Też zresztą zamazany. Konia z rzędem temu kto widzi szczegóły na górskiej drodze przy prędkości 180/h.





Odkąd wyjechałem - serce się w góry rwie, głównie wtedy gdy nie mogę iść. Bo jak mogę to jakby mniej. W tym roku nie daliśmy się mimo konkretnych przeciwności losu. Pierwsze podejście - zrobimy sobie wypadzik na Gorc. Co prawda niedaleko, z Ochotnicy, ale spacerek będzie miły, słoneczko, ptaszki. Ogólnie skończyło się na trzydniówce, bo pogoda była taka że burej suki człowiek by na dwór nie wyrzucił. Drugie podejście - Babia. Maluśśko brakkło... W końcu plan minimum - wyleziemy z Obidowej, a na Starych Wierchach się zobaczy. Jak czasu starczy to podskoczymy na Turbacz - a jak nie, to poleziemy sobie przez Maciejową do Rabki.






Z opuszczeniem Obidowej były niejakie problemy - właściciel tamtejszej stacji benzynowej zmienił barwy z Preem’a na Statoil’a, co niby w niczym turyście pieszemu przeszkadzać nie powinno. Ale tylko na pierwszy rzut oka... Jak wiadomo, Statoil ma takie małe paróweczki i kabanosiki, które podgrzewa i wpycha do bułki - specyjał ten jest zwany z zupełnie niezrozumiałych dla mnie przyczyn Gorącym Psem. Zapytawszy całą ekipę i otrzymawszy odpowiedź zdecydowanie negatywną - zakupiłem sobie jednego Specyjała. Ahhh mniammmmm. Pewnie bym się cieszył boskim smakiem dłużej gdyby nie pociechy które zeżarły co mi w ręku po pierwszym gryźnięciu pozostało. Nastąpił powrót, kolejne zakupy... Dobrze że byliśmy po śniadaniu, bo cała wycieczka miała szanse skończyć się spacerkiem do Rdzawki.






Pierwsza część to płaskie podejście niebieskim szlakiem na Stare. Ach, zapachy późnego lata, siano skoszone, gdzieniegdzie coś na świeżo się kosi, kwiatki, sosenki, ptaszki ćwierkają...
...upmf upmf umpf umpf...
...wsłuchałem się nieco dokładniej w te pierońskie ptaszki...
... So, I'm breaking the habit
I'm breaking the habit
Tonight
I'll paint it on the walls
'Cause I'm the one at fault...


-Młody!
- (...)
- Młłłłoooodyyyy!!!!
- Cooo???
- Weź to zdejm ze łba!
- Nie słysze!!!
- Jak zdejmiesz to usłyszysz!!!
- Nie musisz się tak drzeć, nie jestem głuchy - odparł sztywno urażony młody. -Co mówiłeś?

Romantyzm generacji I zwala z nóg. Tatuś jakby romantyczny jest przeciętnie, Puszkina czytał, gwiazdy widział i bedzie, ale bez przesady mi tu znowu. Pociech pomaszerował obrażony na świat cały a głównie na jego nieznaczną, stukilową, samobieżną część która - odkąd sięga pamięcią - pęta się koło niego i zatruwa mu życie.

Komandosi nowej ery - Worrock Worriors, cholera by to... Mordować wirtualnie mogą bez znużenia, a spacerek dłuższy doprowadza ich do skrajnego wycieńczenia i ogólnej niemocy. Na Starych jęki generacji I nasiliły się w stopniu uniemożliwiającym wykonanie skrętu w prawo - czyli na Turbacz - więc mając czasu mnóstwo zasiedliśmy do bigosiku. I Żywczyka. Albowiem jest to obowiązek porządnego turysty - zjeść co dają i piwo za 7,50 wypić. Nie po to go tam wożą żeby skisło.





Jeszcze faktycznie skiśnie i przestana w ogóle wozić. Pamiętam straszne czasy jak piwo zostało wycofane ze schronisk - toż sobie można ręce urwać taskając cztery kraty na Markowe Szczawiny. Nie, nie z Krowiarek. Z Zawoi...

Szamając bigosik poczułem że jestem znowu u siebie. Ach, dzięcielina, świerzop, pała... Lud prosty przy pracy na roli gaworzy serdecznie...
- Franek, bedzie piździć!
- A huja tam bedzie. Niby z cego?
- Obacys ze bedzie.
- Eee, pierdolis.
- Franek, za dwie gdziny bedzie piździć, jo ci godom!
- Wiz ty co? Jak zacnie piździć to jo sie tu wroce i ci wpierdole.


Z niejakim smutkiem popatrzyliśmy na ludzi ruszających na Turbacz i poleźliśmy spacerkiem na Maciejową. Ot, godzinka. Miło, spokojnie, grzyby rosną prawie przy drodze. Okazało się że najmłodszy pociech ma niesamowitą zdolność - nawet jak siknąć idzie, to prawdziwka przyniesie. Nie, nie - bez nerwów. Najpierw zrywa, potem sika. Buszując po krzokach z małążonką wynaleźli z tuzin całkiem przyzwoitych grzybków. Usmaży się w śmietanie i zje z ziemniaczkami...






Maciejowa to specyficzne miejsce. Niby już góry - a tak na prawdę wystarczy podjechać na Słone do końca i spod starego młyna wypruć na sagę przez las. Cała droga zabiera 30 minut. I juz można sobie siąść, flaczki wtrząchnąć, Żywczyka wypić. Taak. Piękne jest życie. Posiedzieliśmy na słoneczku i poczłapali do Rabki. Koniec pieśni. Następny raz będzie za rok.





Ale tym razem się nie dam. Namiot, krata i trzydniówka. Przy ognisku i dźwiękach gitary.

wtorek, 1 września 2009

Jolanta i Zygmunt Kłosowski



Artyści. Specjalny rodzaj śmiertelników. Dodatkowe trzecie oko czy cholera wie co... Los w łaskawości swojej sprawił że poznałem niesamowite małżeństwo artystów. Jola tworzy rzadko, każda praca jest cyzelowana, a wyniki powodują u oglądacza ten dziwny wdech wyrażający podziw i zdumienie. Zygmunt wstaje codziennie o piątej rano i w szale bojowym tworzy pejzaże, jednym pociągnięciem pędzla stwarzając góry i jeziora. Obserwowanie go w pracy nieodmiennie odbiera mi mowę - jeszcze przed chwilą patrzyłem na obrus pociągnięty podkładem, a tu proszę - ni z gruchy ni z pietruchy patrzę na górską dolinę.

Jeżeli zdarzy się wam przejeżdżać przez Męcinę koło Limanowej, zapytajcie miejscowych gdzie znajduje się pracownia Zygmunta. Lubią gości. A przy okazji można nabyć jedną z uroczych prac mistrza. Który jako urodzony sybaryta i gawędziarz potrafi długo i ciekawie opowiadać historie związane z malarstwem.

Gdyby do Męciny było nie po drodze, stała wystawa Zygmunta mieści się w Mszanie Dolnej w Starej Winiarni lub w jego rodzinnej willi "Cicha" w Zakopanem na Kościeliskach.

Więcej informacji na www.klosowski.info .






















W drodze powrotnej flaczki mniam i żurek palce lizać w Barze Pod Cyckiem na Gruszowcu. Koniecznie.