środa, 27 lutego 2013

Talon na balon part IV

Kovalik wziął kilka głębokich oddechów. Gdyby dawano nagrodę Nobla w dziedzinie irytacji, pieprzony pomiot jaszczurczy wygrywałby zupełnie bezwysiłkowo.
-No to rozglądnijmy się. Od siedzenia tutaj zrobić się jedynie może szachownica na dupsku... - nagle odwrócił się w strone Trevora. -A po jakiemu oni tu mówią?
-To część transformacji. Nie bój nic.
Kovalik szedł na przedzie, Trevor wlazł mu do kieszeni bluzy, Kitty zamykała pochód. Gwar był coraz głośniejszy, dochodził zza niedomkniętych żelaznych grodzi. Kovalik wystawił ostrożnie głowę. Nikogo, odgłosy dochodziły z prawej strony. Wszedł do szerokiego korytarza, dużo wyższego niż ten, w którym wylądowali. Po prawej dwie szerokie odnogi odchodziły pod kątem prostym, to stamtąd dochodziły odgłosy - Kovalik nie dałby sobie głowy uciąć, walki? Kłótni? Na wprost korytarz kończył się kolejnymi drzwiami. Podszedł do nich i spróbował otworzyć, poddały się z dość dużym oporem, choć bezszelestnie. Za nimi kolejny korytarz, znów przyćmione, zielone światła... Cholera - kto tu żyje? Wampiry?
-Kitty, gdybyś coś wyczuła z tyłu... Kitty?
Za plecami nie miał nikogo. No żeż zaraza jedna, jeszcze pięć minut nie jest kobietą, a już sprawia problemy - pomyślał nieco bez sensu Kovalik.
-Czujesz ją?
-Czuję stare czipsy cebulowo-czosnkowe, jeżeli mogę wywnioskować po zapachu. Co ty do cholery nosisz po kieszeniach? - Kolejny punkt do nagrody Nobla został zaliczony.
-Kitty, czujesz ja tu gdzieś?
-A po cholerę jasną żeś brał tego futrzaka! Że postrzega szybciej, też mi coś! Trzeba było-
-Jeszcze słowo i będziesz miał zapewnione siedzenie w zamkniętej kieszeni czosnkowo-cebulowo-serowej do końca tej cholernej wycieczki - zagroził Kovalik
-...nic nie mówiłem o serz... chyba jest w tym pierwszym korytarzu - dokończył szybko, słysząc skrzypienie zamka.
Kovalik podbiegł na palcach w sam raz by zobaczyć znikające plecy Kitty za kolejnymi drzwiami, tym razem osłoniętymi grubą draperią. To właśnie zza nich dochodziły podniesione głosy. Podszedł do miejsca, gdzie stała i delikatnie przesunął kurtynę. Za przejściem znajdowała się wielka grota, w jej oświetlonym środku stał podobny Kitty szaroskóry amant, próbujący tłumaczyć, a może kłócąc się o coś, z wielką, purpurową ośmiornicą, noszącą ośmiorękawnikową odmianę t-shirt'a i jeansową spódniczkę. Kątem oka dostrzegł w cieniu pod ściana skradającą się Kitty, która najwyraźniej chciała zaatakować ośmiornicę. Oszalała! Stój, futrzaku cholerny, albo z krewetek nici!!! - Kitty zachowywała się, jakby Kovalik całkowicie stracił zdolności parakomunikacyjne.
-Cholera, Trevor, zatrzymaj ją, toż za chwilę narobi kłopotu!
-Proponuję oddalić się krokiem swobodnym, wręcz nonszalanckim, w przeciwpołożnym kierunku, usilnie dbając o sprawianie wrażenia kompletnej nieznajomości tej idiotki. - Trevor westchnął. -Wiem, wiem, ser i cebula... Kovalik poczuł wyraźny impuls dobiegający z kieszeni, odwrócił się i zaczął uciekać.
-Nie ty, oż do ciężkiej cholery, co się tu wyprawia z wami! - Trevor tym razem zabrzmiał spiżem, Kovalika wbiło w ziemię. -Wracaj tam!
Zawrócił na pięcie i odsłonił kurtynę w momencie, gdy purpurowe szkaradzieństwo postanowiło wbić jeden z sześciu noży, które trzymało oślizgłymi mackami, w owłosiona klatę szarego amanta.
-Stój - udarł się, ale Kitty niepomna niczego runęła na ośmiornicę, powalając ją na ziemię, po czym zawróciła, jakby miała w nogach stalowe sprężyny i przypadła do szarego. Który leżał na ziemi i krwawił jak zarzynane prosie.
-Nie! Nieeeeee!!! - ryk Kitty zbiegł się z feerią światła, nagle w jaskini zrobiło się jasno jak w dzień, publiczność stała bez wyjątku, klaskając, wyjąc, gwizdając, tupiąc, zarżnięty wstał z podłogi przy pomocy nieco oszołomionej Kitty, stali tam we trójkę, ośmiornica po jego drugiej stronie, w ich stronę leciały kwiaty, pęki myszy, wędzone piklingi i, Kovalik nie był całkiem pewien, dobrze dogotowany lobster.

Kowalik stał, przybrawszy, jak mu się wydawało, minę impresario - była to pierwsza myśl, jaka mu przeszła przez głowę, gdy zatrzymali go uzbrojeni w duże latarki ochroniarze. Dyrektor, mały, łysy człowiek z dużymi wąsami starał się coś wytłumaczyć szaremu, który wydawał się być otoczony polem o przepuszczalności zero. Widział tylko Kitty, ta utkwiła swoje niepokojąco zielone oczy w jego... Żeż normalnie, dobrze, że się nie zakochała w psie, mielibyśmy tu intergatunkową wersję Capuletti vs Montecchi - pomyślał Kovalik. Trevor nie skomentował. Ośmiornica żuła beznamiętnie lobstera, przynajmniej o tyle, o ile Kovalik dobrze rozumiał namiętności ośmiornicze.
- Nie możemy, do cholery ciężkiej - szary pierwszy raz oderwał wzrok od Kitty i spojrzał na łysego nieruchomymi, złotymi oczami. O nieco migdałowatym kształcie. Łysy przełknął ślinę. -Panie LeVriffe, ja tylko chciałem unaocznić fakt, że nie możemy zmienić przedstawienia! Jesteśmy tu dla publiczności! Jeżeli odwrócą się od nas, będziemy zrujnowani!
LeVriffe nie zaszczyciwszy go spojrzeniem ujął delikatnie Kitty pod łokieć i pociągną ją przed kurtynę. Odpowiedzią był ryk tłumu, wydawał się falować, unosić, zatrzymywać czas. Po kilku minutach wrócili, LeVriffe delikatnie pogryzał jakiegoś małego gryzonia, Kitty dalej zajmowała się wpatrywaniem w jego złote oczy.
-Proszę wezwać scenarzystę... - głos miał niski, w jakiś sposób mruczący, Kovalik musiał z całych sił powstrzymać się, by nie podrapać go za uchem. -Ta sztuka nie miała jaj od samego początku. Dopiszemy rolę żeńską, romans z nieznajomą - LeViffre przerwał - albo nie! Niech to będzie miłość do kobiety z wrogiego obozu, że niby jesteśmy we wrogich frakcjach handlarzy myszy...
A jednak! - ucieszył się Kovalik. Nawet bez psa dało radę!
-Panie LeVriffe... - Kitty nie dokończyła, ruchem nieco za szybkim dla ludzkiego oka jej towarzysz położył jej dłoń na ustach.
-Ty masz w tym łbie kupę białkowego złomu! - parsknął Trevor. -To się nazywa łapę na pysku!
Złotooki odwrócił się w ich stronę z zaciekawieniem, ale słowa które wypowiedział, były skierowane do Kitty: -Ginger. Dla przyjaciół Gingy.

Gingy zaprosił ich do siebie. Oznaczało to sympatyczną willę nad morzem, w zasadzie, gdyby nie zielonkawe kolory wszystkiego i zdecydowanie, jak na gust Kovalika, niska ilość światła, mógłby pomyśleć, że jest w Rowach. Czy innym Darłówku. Siedzieli na szerokim tarasie, nad horyzontem właśnie zachodziło słońce. Niby ciemne, a jednak dość ciepłe - pomyślał Kovalik. Pertraktacje z dyrektorem były dość krótkie, LeVriffe wyłożył swój pomysł i zapowiedział, że projekt ma być gotowy na rano, po czym zaprosił Kitty do siebie. Tu zadziałał Trevor, który sobie tylko znanym sposobem wybił ją w końcu z cielęcego - czy raczej kocięcego - uroku, dzięki czemu, po jej jednym powłóczystym spojrzeniu zaproszenie zostało rozszerzone na Impresario wraz Towarzyszem. Najwyraźniej Gingy miał zdolności psychokinetyczne, Trevor chyba też to czuł, bo siedział z gębą zamkniętą na kłódkę. Co było wręcz nieprawdopodobne.
-Skąd żeście się tu wzięli, powiedzcie? - po początkowych grzecznościach i pytania o wybór trunku - Kovalik z niejakim zdziwieniem wybrał sobie z pokaźnej baterii Glenliveta - w końcu musiało dojść do tego.
-Przylecieliśmy z - Kovalik zaczął od dłuższego czasu przygotowywana opowieść, ale przerwała mu Kitty.
-Z Ziemi.
-Nie słyszałem - skwitował skrzywieniem ust Gingy. -A od dawna na Astorii?
-Przylecieliśmy dzisiaj.
-Normalnie - nie wierzę własnemu szczęściu - wymruczał Gingy.
-Nie! - Trevor warknął do Kovalika, który już zdążył wyciągnąć rękę by podrapać Gingiego pod brodą.
-A kim jest wasz przyjaciel?
-? - próbował rżnąć głupa Kovalik.
-Trevor.
-Szacunek. Od lat nie spotkałem nikogo z Mówiących.
Kovalik mało się nie zakrztusił - spory łyk tego, co tubylcy nazywali Glenlivetem okazał się być nalewką na kocimiętce.

wtorek, 26 lutego 2013

Talon na balon, part III

Przygotowania były krótkie, acz intensywne. Trevor pokazał Kovalikowi parę nowych sztuczek, okazało się, ze czas niekoniecznie musi być liniowy a przestrzeń zawierać tylko wymiary odkryte. Wymagało to dość konkretnej ilości energii, Kovalik wpychał w siebie jajka z boczkiem polane miodem, Trevor żarł marchewkę z cukrem pudrem, ale pod koniec trzeciego dnia stwierdził, że będzie tego.
-Trevor, ale ja tu muszę być na poniedziałek... Damy rade załatwić to w te kilka dni?
-Jak by to rzec - jak długo mnie nie było?
-Noo, tak ze dwanaście - czternaście godzin. Plus - minus.
-Zdążymy na bank! To dało jakąś godzinkę może... A co?
-To tam u nich musisz mieć niezły pałer... - Kovalik zadumał się nieco. -Trevor?
-?
-Bo ty coś kiedyś wspominałeś, że to wszystko zależy od położenia...
-Doktor, wykształcony, a zdania sklecić nie potrafi... O co ty chcesz zapytać?
-No, moc, wektory, czasy, rzuty, kurtka na wacie, gubię się w tym nieco - ale czy my leząc tam nie zbliżamy się aby do twojej przestrzeni? Bo układ z Arweną obowiązuje jedynie do czasu, póki tu siedzisz. Jak się dowie o twojej małej wycieczce, znowu będziemy tu mieć wesołą kompaniję kilerów rodem z trawnika...
-Jak by to... analogia do okręgu jest pewnym... uproszczeniem.
-Ha, wiedziałem, gadzie podstępny! To jest kula, prawda?
-Kula jest o jeden wymiar bliżej... Jak by to... To trochę jak te wasze rozmaitości... Znaczy wielowymiarowości... - Trevor, łypnął okiem, westchnął i nabrał głęboko powietrza. -Jeżeli każdemu stałemu punktowi przestrzeni przypiszesz przestrzeń styczną, to zbiór takich przestrzeni unitarnych na stycznej wiązce rozmaitości podlega zmianom... - Trevor przerwał, widząc minę Kovalika. Jak dla ciebie kula wystarczy. Odejdziemy po prostopadłej, stąd mój rzut się nie zmieni.
-Ale jak po prostopadłej - do kuli?
-Nie pójdziemy do zamku pani Arweny, tylko w poprzek! A nawet wzdłuż!! Kuli to się po cebuli!!! - Trevor strzelił drzwiami, z salonu dobiegł dziwny hałas i zaległa cisza. Kilka minut później drzwi uchyliły się.
-Sorry. Poniosło mnie. Umówmy się tak - pokażę ci, co będę mógł, psychokinetycznie toś jest nawet całkiem sprawny, ale jeżeli chodzi o teorię - wrócimy do niej zaraz po tym, jak nauczysz Pompona trygonometrii.
-A właśnie - Pompon. Może byśmy go wzięli?
Wyraz twarzy Trevora zaczął przypominać gargulca na katedrze Notre Dame. Tego z podpartą rękoma głową.
-Nie, nie, wiem co sobie myślisz, ale to nie to. Ja się o niego nie martwię, zwierzak sobie da radę, ale ostatnim razem jak tu przyleźli twoi serdeczni przyjaciele, gdyby nie on, przerobili by nas na otręby.
-Jak chcesz. Nie wiem tylko, czy on to przeżyje. A, i będziesz potrzebował nowej ławy w salonie. - Wytrzymał spojrzenie Kovalika przez kilka sekund po czym popatrzył w okno i dodał jakby do siebie -Foteli też.

Debatę skończyli długo po północy. Trevor obstawał przy swoim, uważał, że transfer materialny jest po prostu niebezpieczny, w dodatku wymagający niebotycznych ilości energii. Kovalik jednak twardo stał przy swoim - na myśl o ostatniej pobudce marszczyła mu się skóra na pośladkach. Trevor długo coś liczył, z jego mamrotania Kovalik rozumiał pojedyncze słowa. Miał wystarczająco oleju w głowie, by siedzieć cicho. W możliwość zrozumienia funkcjonowania mózgu cholernego muchożercy zwątpił po pewnym epizodzie, gdy zaparł się, że zrozumie ogólna teorię względności. Okazało się, że matematyka potrzebna do choćby powierzchownego liźnięcia tematu jest mu najzwyczajniej obca. Był gdzieś na etapie zrozumienia rachunku tensorowego gdy wlazł Trevor, popatrzył na wyświetlony na ekranie wzór, rzucił okiem na Kovalika, po czym mruknął "Zwariowałeś, nie ucz się wersji uproszczonych bo to do niczego nie prowadzi" i wyszedł.
Z obliczeń Trevora wynikało, że dadzą radę. Ponoć miało to spowodować uderzenie jednego z trojańczyków w Jowisza, ale to zupełnie jakoś Kovalikowi nie przeszkadzało. Według Trevora absorpcja nie więcej niż 10% następującego przy tym wyładowania energii powinna wystarczyć. Trevor nawet chciał wytłumaczyć Kovalikowi, jak się do tego zabierze, ale wszystko padło przy rozwinięciu orbifoldu wzdłuż osi parzystych wymiarów. Czyli w połowie pierwszego zdania.
Plan był prosty. Należało znaleźć w Vessi układ w którym znajdowali się Tomasz z Antoniną a następnie wysłać pierońskie mentalne wampiry na łono Abrahama. Jedyne, co Trevor przyniósł ze swojej wycieczki, to prawdziwe imię Tomasza, utrzymywał, że tego się nie da ani wymówić - ani napisać. Ale ,że gdy znajdą się już w Vessi, translacja dokona się samoczynnie. Tego Kovalik zupełnie nie rozumiał, ale tym razem Trevor zrezygnował z matematyki.
-Trochę nas pozmienia w trakcie transferu. Ostatecznie zmienimy rezonans co najmniej czterech strun, to wpłynie zarówno na wygląd jak i cechy. Tylko się nie wystrasz.
W końcu Trevor doszedł do wniosku, że nic więcej nie zyskają na dalszych przygotowaniach, a dalsze odkładanie transferu jest stratą czasu. Zjedli, co było w lodówce, zamknęli kota w klatce Trevora i poszli spać.

Prawie wszystko poszło zgodnie z planem. Spięli się we trzech, wokół nich wirowała matematyka stosowana, wymiary otwierały się i zamykały, energia płynęła zgodnie z zasadą entropii, Kovalik miał wrażenie, że oczy wychodzą my z tyłu głowy, krewetki Pompona mnożyły się bez umiaru, w końcu Trevor ustawił ostatni rezonans i zwinął wymiary podprzestrzenne. Salon wrócił do pierwotnego wyglądu, przez chwilę nie działo się nic, po czym na środku pojawiło się coś na kształt lustra. Jego obrót doprowadził do powstania kolejnych i kolejnych, obracały się względem siebie w coraz bardziej nieprawdopodobnych kombinacjach, szeregi postaci odbijały się i mieszały ze sobą, pomyślał, że jeszcze chwila i strzeli pawia - i w tym momencie lustra, czy co to tam było, złożyły się w jeden punkt. Pozostała ciemność i pisk ciszy w uszach.

Leżał na czymś twardym bolał go łeb, smak w ustach przywodził na myśl starego gumofilca. Otwarł oczy. Leżał na kratownicy w długim, łukowato zakrzywionym tunelu, ciemnozielone światło równomiernie sączyło się z sufitu.
-Trevor? Trevor!!!
-Co się tak drzesz. Cicho bądź... - Kovalik odwrócił głowę i zamarł. Koło niego leżała całkiem zgrabna, zielonooka dziewczyna. Można by powiedzieć "ciacho", gdyby efektu nie psuła jednolicie matowo-szara skóra i nieco spiczaste uszka. Które coś jakby Kovalikowi... -Pompon?
-Cześć, Kovalik. Jeżeli już, to Pompona, ale naprawdę mam na imię Kithalnirrati. Dla przyjaciół Kitty.
O w mordę - pomyślał Kovalik - przegrzałem mózg... miał rację Bruno, trza ograniczyć spożycie...
-Ty nie masz co przegrzać - złośliwe skrzypienie Trevora przywróciło balans we wszechświecie. A przynajmniej w tej jego części, która dotyczyła Kovalika.
-Gdzieś jest?
-Jakbyś zlazł ze mnie, to byś widział
-Soreczki - Kovalik przewrócił się z niejakim trudem na bok. Jego oczom ukazał się Trevor. -O, nic cię nie zmieniło? A jakimże to cudem?
-Odpowiedzi nie zrozumiesz, a na przypowieści popularnonaukowe nie mam chęci. Gdzie Pompon?
Kitty przyglądała się milcząco ich konwersacji. Było to bardzo intensywne zainteresowanie, mające w podtekście coś kulinarnego.
-Pozwólcie, że przedstawię. Kitty - Trevor.
--No, mogło być gorzej...
-To - jak to - gada toto? - zacięła się Kitty
-Gada, lata... Trevor, gdzie my jesteśmy?
-Pytaj się mnie a ja ciebie. Skąd mam wiedzieć? Mieliśmy wylądować bezpośrednio na statku, a to wygląda na jakąś... jakiś... trzeba będzie się dowiedzieć...
Kovalik wstał i niepewnie ruszył przed siebie.
-Kovalik?
-Tak?
-Jaszczura trzeba zabrać bo jeszcze się zgubi... - Kovalik mógłby przysiąc, ze Kitty z gracją zamachała ogonem. Którego nie miała.
-Kovalik, weź no ustal ze swoim zwierzyńcem czy wymuszony przez ciebie pokój obowiązuje tutaj. Z chęcią zamienię toto w coś bardziej pasujące do stanu umysłu.
Fala wściekłości, jaka uderzyła go od strony Kitty była oszałamiająca.
-Hej, hej! Będzie tego. Kitty, myślę, że rozumiesz po co tu jesteśmy i dlaczego żeśmy cię wzięli. Na pewno nie po to, żebyś zeżarła Trevora.
Niech no tylko dzidzia kiwnie palcem - rechot Trevora był jak skrzypienie wieka trumny.
-Pax vobiscum, mówię! Mamy wyeliminować tych dwóch kryminałów a nie zjadać się nawzajem.
Kitty wsunęła pazury.
Trevor zmniejszył wyszczerz.
Dobre i choć co...

Korytarzem uszli co najmniej kilkaset metrów, nim zaczęły ich dochodzić odgłosy krzątaniny ludzkiej.
-To chyba jakaś stacja jest? Czy kopalnia?
-Zaraz się przekonamy...
-Fast and furious proponuję.
-A ja raczej spokój i opanowanie. Czy ty w razie czego możesz nas przetransportować z powrotem?
-Nie. To się odkręci samo, jak wyczerpiemy ładunek do zera.
-W takim razie przycupnijmy gdzieś i poczekajmy. Spróbujemy raz jeszcze, może uda się załadować na ten cholerny statek.
-Ustawiłem całość na trzy dni. 72 godziny.
-Trzy dni tutaj?! A na cholerę!
--Kovalik?
-Taak? - słysząc dziwne tony gada, odwrócił się w jego stronę. -Co jest?
-Trzy dni tam. I, tego - ja tu ostatnim razem byłem prawie tydzień.
-To czegoś łgał, że godzinkę?
-No tak jakoś... żebyś się nie zniechęcił...
Kovalik szybko przeliczył w myślach. 12 godzin nieobecności Trevora dawało by... Usiadł.
-O żeż w mordę jeża... Wysłałeś nas tu na ponad miesiąc...

poniedziałek, 25 lutego 2013

Talon na balon, part II

Kląłby, gdyby miał na to siłę. Wlókł się pomału w kierunku chałupy, większość sił czerpał z widoku Trevora a to wpadającego do maszynki do mięsa, a to z niej wypadającego - w celu ponownego wpadnięcia. Wścieklizna zalała go w tym stopniu, że o mało co by nie przegapił wyciągniętej ku niemu pomocnej ręki losu. W postaci ciut spoconej i zdecydowanie brudnej ręki Bruna, która zachęcająco kiwała do niego z przydrożnych krzaków.
-Ha, doktorek! - ucieszył się Bruno. Będzie mój honor i przywilej pomóc dochtorowi w potrzebie! - mówiąc to, wyciągnął ku niemu flaszkę najczystszej postaci denaturatu.
-Palnij doktor jagodzianki na kościach, bo wyglądasz jakby ci paliwa zabrakło! - tu ściszył głos - Sam wiem, jak ten świat wrednie wygląda na trzeźwo, jakoś tak przed nowym rokiem niechcąco mi się wytrzeźwiało... Brrr... - otrzepał się z obrzydzeniem. Widząc brak reakcji Kovalika, zmrużył jedno oko i z wysiłkiem dokonał obdukcji.
-Matko jedyna... Ileś ty dni walił, doktor? Coś mi kumple pod ośrodkiem mówili, że cię nie mogli znaleźć, alem wiary nie dał... Każdy, ale nie Kovalik - tak mówiłem! Palnij doktor, bo wyglądasz, jakbyś miał do domu nie dojść...
Kovalik zupełnie mechanicznie podniósł do ust podaną flaszkę i pociągnął zdrowy łyk. Smród jagodzianki, wraz z pustymi kaloriami kilku alkoholi prostych, zatrząsł nim od podstaw.
-Brunon,co ja ci powiedziałem ostatnim razem? Już cie trzepie po alkoholu, jak tak się dalej będziesz prowadził, to przyszłego roku nie doczekasz.
-Doktor, wiesz ty co... - Bruno przerwał obrażoną przemowę i pociągnął nosem. -Czujesz coś, doktor? Tak jakby jaka padlina tu leżała...
Kovalik na wszelki wypadek postanowił się oddalić. Miał niejasne wrażenie, że jego międzygalaktyczna przygoda trwała nieco dłużej, niż mu się wydawało. -Brunon, daj no jeszcze łyka.
-Wyborna, nie? - rzekł tak dumny, jak matka skrzypka odbierającego nagrodę Wieniawskiego. -Innemu bym nie dał, ale doktorowi to zawsze. Trzeba być człowiekiem, nie?
-Jasne.
Kolejny łyk niestety pogorszył nieco sprawę, żołądek wysłał mu jednoznaczny sygnał, że następna próba skończy się zwrotem surowca.
-A może ściepkę zrobimy, co doktor? - Bruno najwyraźniej poczuł okazję. Kovalik przegrzebał kieszenie w poszukiwaniu drobnych i przepraszająco pokiwał głową. -Sorry, Bruno, następnym razem.
-Nie ma sprawy. Uważaj doktor nie siebie. Nie można tyle walić gazu, bo to cie zabije - wyrzut został poparty konkretnym łykiem z butelki i Bruno znikł w krzakach.

Kilka godzin później przebrany, wykapany i najedzony Kovalik siedział w chałupie i maluśką szklaneczką 25 letniego Glenliveta próbował spłukać z siebie potworności Bruna. Skutek był połowiczny - smak co prawda znikał w trakcie przełykania tylko po to by wrócić kilka sekund później z kolejnym odbiciem. Kovalik sam nie wiedział co jest gorsze - czy to że Bruno nie ma na Glenliveta czy fakt, że taki żul mógłby w krzakach pić szczytowe osiągnięcie technologii gorzelniczej prosto z gwinta. Odłożył sprawę do rozpatrzenia na później. Tak na prawdę martwił się czym innym, po powrocie do domu nie zastał Trevora. Był przekonany, że gad z czystej złośliwości zostawił go w stanie, nazwijmy to delikatnie, zaśmierdziałym, kilka kilometrów od domu, jednak po powrocie wszystkie plany dotyczące mielenia i smażenia kotletów z Trevora zeszły na plan dalszy. Próbował się skoncentrować, szukał zarówno pasywnie jak i aktywnie, ale w jego zasięgu nie było kompletnie nic. Z uczuciem lekkiego niepokoju zapadł w sen, w którym trupie czaszki goniły go wśród pasa asteroidów, wlewając mu w gardło mieniącą się fiołkowo jagodziankę.

Huk zbudziłby umarłego. Jako, że Kovalik nie poczuwał się zupełnie, konwencjonalnie spadł z fotela i wyrżnął dupskiem o podłogę.
-Gdzieś był? I czy ty do cholery ciężkiej nie znasz takiego pojęcia jak kultura współżycia?
Trevor popatrzył na niego jakby widzieli się pierwszy raz, po czym odwrócił się dupą i polazł w kierunku klatki.
-Do ciebie gadam, plezozoiczny wypierdku!
-Paleozoiczny. I nie paleozoik -trias. Dinozaury żyły w triasie - powiedział Trevor. Kovalika zatkało.
-Ty potrafisz mówić?
-No. Gadam, latam - pełny serwis! - Trevor, odkąd odkrył DVD, zdołał obejrzeć pierwszą część Shreka przynajmniej 40 razy. -Też się cieszę, że cię widzę. I nie przesadzaj z tym dziękowaniem za uratowanie życia. Ostatecznie nie pierwszy raz.
Kovalikowi para uszła do zera.
-Sorry. Potrzebujesz czegoś?
-Spać. Tylko nie zniknij jutro, musimy pogadać.

Rano Kovalik słysząc dziwny dźwięk dochodzący z klatki gada na wszelki wypadek wziął ze sobą kij golfowy, ale okazało się, że Trevor chrapie. Postał nad nim chwilę, w końcu położył przy klatce sałatkę z marchewki, wlał do miski Glenliveta i poszedł do ośrodka. Rozmowa była trudna, jego szef, miły, starszy jegomość tuż przed emeryturą traktował go bardziej jak skrzyżowanie syna z kolegą, ale trudno mu było przełknąć historię Kovalika o umierającej matce ciotki-stryjenki, pomylonych lotach, zagubionym bagażu, kradzieży kart kredytowych - wraz z komórką - oraz potraktowaniu teaserem przez policjanta w sklepie wolnocłowym. To ostatnie Kovalik dołożył, by wytłumaczyć pokancerowana twarz. Summa summarum Kovalik pokrył nieobecność ze swojego urlopu, szef przyjął flaszkę Ardbega - Kovalik długo walczył ze sobą, w końcu zwyciężył rozsądek poparty przekonaniem, że jego przełożony nie oprze się dobrze znanemu smakowi asfaltu rozpuszczonego w paliwie lotniczym - po czym z westchnieniem podpisał dodatkowy tydzień. Na poratowanie zdrowia, jak brzmiało uzasadnienie.
-Tylko niech pan, kolego, nie przesadza z tym ratowaniem... Ja rozumiem, szklaneczka, dwie - ale jeżeli powtórzy pan taki ciąg jeszcze raz, pójdzie pan na odwyk - albo się pożegnamy, jasne?
Tyle by było na temat wiarygodności historii Kovalika. Wracając do domu na wszelki wypadek sprawdził przydrożne krzaki, ale Bruno najwyraźniej zmienił miejsce pobytu. Co było robić, odwdzięczy się później. Ostatecznie nie istniała jakakolwiek przyszłość z ponad zerowym prawdopodobieństwem, w której Bruno by nie wysępił na kolejną flaszkę.

W domu zastał pobojowisko. Marchewka została zjedzona, whisky wypita, z kuchni dochodziły większe i mniejsze łomoty, poparte różnokolorowymi błyskami.
-Trevor? - zawołał z progu salonu. Już kiedyś wlazł bez ostrzeżenie do kuchni w trakcie treningu gada, resztki włosów ze łba musiał później ostrożnie zgolić z poparzonej skóry. Jego boss pytał później bardzo grzecznie czy w okolicy ogłoszono zagrożenie tyfusem.
-Chodź tu. - w kuchni zaległa cisza. Kovalik usiadł na zydelku przy piecu, jako że to co było stołem i krzesłami zamieniło się w... zegary Picassa, przy czym były to zegary nieco na wzór V symfonii w wersji Skrillexa.
-Ten cały Cypruś to była wydmuszka. Taki, jak by to rzec, abstrakt formalny.
-Znaczy, manekin taki?
-Gorrat, ty widzisz, a ogniem nie ziejesz... Sam jesteś manekin. Abstrakt, mówię. To się przekłada na transfer nie tylko bodźców i emocji, ale także funkcji homeostatycznych.
-? - zrobił mądrą minę Kovalik.
-Ten, który tam z tobą wtedy latał, nie przeżył eksperymentu. Oni tu wrócą i zrobią z ciebie pasztet. Choć odnosząc się do twojego poziomu inteligencji powinienem powiedzieć raczej kiszoną kapustę. Kovalik zignorował obelgę.
-Mnie? Toż ciebie chyba... Z tego co się orientuję, to robiłem tam za psychiczny odpowiednik Duracella...
-Kovalik, musimy tam się dostać i załatwić sprawę raz a dobrze. Myślałem, żeśmy trafili na takich moich dobrych znajomków, okazuje się, że te kurwadziady tylko się pod nich podszywali.
Kovalika zatkało. Trevor chyba po raz pierwszy zwrócił się do niego nie adresując jego skromnej osoby używając semantyki porównawczej. Z odnośnikiem do jego niskiej inteligencji jako faktorem głównym, dodajmy.
-W co ty mnie chcesz wplątać?
Trevor najwyraźniej westchnął. Było to co najmniej niepokojące.
-To nie jest mój świat, Kovalik. Do transferu używają znanej mi technologi, ale większość jest mi kompletnie obca. Byłeś tam, rozumiesz coś z tego?
-Myślałem, że to gra... No, statki, kosmos, taki kiczyk dla małolatów...
-A myslisz, że dasz rade tam się odnaleźć?
-Trevor, ale po co?
-Albo my ich - albo oni nas. Tertium non datur.
-Dam... - Kovalik też westchnął. -Dam.

niedziela, 24 lutego 2013

Talon na balon, part I

Natarczywe pukanie zbudziło Kovalika. Było to o tyle dziwne, że do najbliższych zabudowań było przynajmniej z pół kilometra, tyleż samo do bitej drogi, a jego sąsiad przestał go odwiedzać. Zbiegło się to dziwnie z nocą, podczas której ganiał po lesie, starając się na zmianę zabić Arwenę i jej wesołych kompanów oraz uwolnić spod wpływu Trevora. I nawet mleko sąsiada jakby takie - mniej zero procent było od tego czasu... Hm.
-Taa? - zagaił pokojowo do stojącego za drzwiami starszego jegomościa. Toć na walenie po łbie zawsze jest czas.
-Czy pan doktor Kovalik?
-W czym mogę pomóc? - ubłocone do kolan półbuciki obcego jednoznacznie wskazywały na miastowego.
-Bo ja jestem z Warszawy...
-...na to, obawiam się, niewiele mogę pomóc...
Ubłocony spojrzał na niego nieprzytomnie.
-Mamy problem. I zastanawiam się czy pan, doktorze, mógłby nam pomóc?
-Problem natury...? - Kovalik zawiesił głos, zaczynało do niego docierać, że właśnie dotarł do granicy podjęcia decyzji. Albo spławi ubłoconego, albo będzie musiał zaprosić go do środka.
-Wnuk - ubłocony przełknął ślinę aż chrupnęło mu w krztoniu, co na prywatnym gulomierzu Kovalika oznaczało 8/10 -Opętało go.
-Proszę go zawieźć do poradni psychiatrycznej, albo zadzwonić na pogotowie... - Kovalik jednoznacznie dał do zrozumienia, że rozmowę uważa za zakończoną i zaczął zamykać drzwi.
-Nie, bardzo proszę! - ubłocony wstawił stopę w szparę drzwi. Kovalik złapał za bejsbola. -Ludzie we wsi mówią, że jak kto może pomóc, to tylko pan! Jeżeli się pan zgodzi zająć przypadkiem, zapłacę ile pan zażąda, niezależnie czy to pomoże czy nie!
Kovalik puścił drzwi. Ubłocony cofnał stopę. Kovalik puścił bejsbola.
-Mogę?
-Proszę...

Siedzieli przy kominku, stół nie nadawał się do użytku po ostatnich zajęciach z Trevorem. Pomijając dziwny swąd siarki, wszędzie walały się ogryzki marchewek. Negocjacje, trwały krótko, pan Tomasz - tak przedstawił się ubłocony - przystał na wszystkie warunki Kovalika.
-Od dawna tak ma? - Kovalik pociągnął spory łyk z grubo rżniętego kryształu. Ostatecznie nie godzi się pić whisky z musztardówek, nawet jeżeli odbywa się to w środku lasu.
-Wie pan, to się zaczęło jak my mu podłączyli światłowód. Na początku siedział kilka godzin dziennie, teraz w ogóle z pokoju nie wychodzi.
-A sprawdzaliście czy żyje? - Kovalikowi nawet powieka nie drgnęła. -Toż trzeba pić, jeść... Do toalety wyjść...
-Je. Talerze co mu przynosimy to potem puste są. Choć faktycznie nie widziałem ostatnio jak je... - pan Tomasz spojrzał przenikliwie na Kovalika. -Wie pan co, myślę, że lepiej by było, gdyby pan spojrzał na to własnymi oczami...
Jak się powiedziało a, trzeba brnąć dalej. Kovalika zawsze przerażał fakt, że następne było b. Dziwnie kojarzyło mu się to z dźwiękami baranów sąsiada. Ubrał się stosownie do pory, walonki do kolan, płaszcz przeciwdeszczowy. Do drogi doszli w milczeniu, dopiero tam Kovalikowi wymsknęło się coś na kształt "ąż w mordęż" na widok pojazdu pana Tomasza.

-Co pana skłoniło, doktorze, do zbudowania sobie daczy na tym... miejscu? - pan Tomasz starał się ze wszech miar nie zauważać uświnionych błotem dywaników w swoim Hummerze.
-Och, wie pan... Tu akurat... Cisza, natura... - Kovalik starał się wywrzeć wrażenie, że nie jest to jego jedyna "dacza". Nie mówiąc o posiadłości z sześcioma basenami w Mikołajkach. Rzecz jasna, wszystkie podgrzewane. Po raz pierwszy w życiu poczuł się wręcz namacalnie przytłoczony bogactwem. Pomijając nieco wiejskiego w swojej ostentacyjności Hummera, pan Tomasz błyskał Patek-Philippem, którego złoty kolor sugerował cenę siedmiocyfrową, przypalał zapalniczką - złotą - cygaro grubości krakowskiej podsuszanej i ogólnie roztaczał aurę sugerującą, że cokolwiek posiada - jest ze złota.
Kowalik przywarł do szyby i wciągnął świeże powietrze. Sam lubił zapalić, ale cygaro w samochodzie przywodziło na myśl trzyzdrowaśmaryjne eksperymenta piekarnikowe na dzieciach z czasów Siłaczki.
-Proszę wybaczyć! - pan Tomasz zręcznie strzelił z palców dzięki czemu roczne utrzymanie wioski w Kambodży zatoczyło imponujący łuk w powietrzu i zniknęło w rowie. -To przez ten stres! Normalnie nie palę w samochodzie, a już na pewno nie w obecności niepalących!
-Nie, nie... - wykaszlał Kovalik. -Sam lubię, wie pan, chyba infekcja...
-Ha! Medice, cura te ipsum! - Kovalikowi niejasno przemknęła myśl, że kolejnym do badania powinien być jego gospodarz. Audiologicznego. -Na czym to myśmy! A! No więc dlaczego tutaj?
Kovalik zadumał się. Nigdy wcześniej się na tym nie zastanawiał, ale prawdopodobnie cała jego "dacza" wraz z przyległościami była warta ze dwa metry kwadratowe mieszkania w Krakowie. Albo pół metra w Warszawie... -Czy ja wiem. Moja rodzina pochodzi z tych stron, sentyment chyba... - odparł, starając się nie zacierać wrażenia sześciobasenowego a równocześnie nie skłamać. -A skąd pan tutaj? Wczasy?
-Nie, widzi pan, dziecko ma astmę, musieliśmy się wyprowadzić ze smogu i stąd pomysł na góry. Ja i tak większość czasu spędzam w stolycy, ale na prowincji czasem robimy mitingi, wie pan, dla odmiany. No i stąd jak dziecko dostało astmy to przeprowadziliśmy się tutaj. W Krakowie dużo zdrowsze powietrze jest.
Pan Tomasz skręcił w nieoznakowaną szutrową drogę. -Przepraszam za warunki, ale asfalt położą dopiero gdy żona wywiezie dziecko na wczasy. Wie pan, opary. Strasznie drażnią drogi oddechowe.
Hummer miękko mruczał pod górę, pięć litrów diesla pchało bezwysiłkowo kilka ton żelastwa. Kilka minut później podjechali pod dom.

-Dzień dobry, doktorze! - po raz pierwszy w życiu Kovalik usłyszał w tym jakże pięknym stwierdzeniu zarówno ę jak i ą.
-Dzień dobry - uścisnął podaną mu prawicę. -Gdzie dziecko?
-Och, Cypruś? Siedzi u siebie, w pokoju. Jak zwykle. Reflektuje pan może na małe conieco? Nasza gosposia robi tres bien barana na zimno... - Kovalik dałby sobie łeb uciąć, że baran dostał akcent na ostanie a.
-Antonino, nie zawracaj głowy panu doktorowi. Coś do picia? - to ostatnie było już do Kovalika.
-Wolał bym zobaczyć pacjenta...
-W takim razie... - pan Tomasz gestem dokończył zaproszenie. Szerokimi schodami, kojarzącymi się nieco z Bilem Cristalem i otwarciem Oskarów, poszli na górę. Im byli wyżej, tym Kovalik czuł narastający niepokój. Coś tu było... zdecydowanie...
-Proszę.
W pokoju na fotelu rodem ze Star Trek Enterprise siedziało chłopisko, tak na oko, studwudziestokilowe. Panel ośmiu monitorów błyskał wybuchami statków kosmicznych, boczne monitory wyświetlały szereg danych.
-Confirmed. Mission accepted - wychrypiało chłopisko i strzeliło kilkoma guzikami na szerokim padzie zwisającym z sufitu.
-A gdzie wnusio? - rozejrzał się Kovalik.
-Wie pan, dla nas to on jest cały czas mały - z zakłopotaniem malującym się na twarzy pan Tomasz podszedł do szarpiącego joystick chłopa i poklepało go po ramieniu.
-Cholera!!! - rozdarł się Cypruś - Nawet człowiek nie może się zrelaksować po pracy!!! I teraz cała misja w pizdu!!!
-Cypruś, zachowuj się. Pan doktor przyszedł, chcielibyśmy, żeby cię zbadał.
-A na h... Cypruś użarł się w język tak mocno, że aż zapomniał o wykrzyknikach. -Nic mi nie jest, zdrowy jestem.
-Synuś, prawie nie wychodzisz z pokoju. Nic tylko grasz...
-...bo ty zawsze musisz wleźć jak gram!!! A jak pracuję, to cię nie ma!!! A ja się muszę zrelaksować!!!
-Słuchaj, no...
-Panie Tomaszu - Kovalik delikatnym gestem powstrzymał wybuch gospodarza. -Pozwoli Pan, że zostanę z Cyprianem, dobrze?
-Oczywiście - pan Tomasz wziął głęboki wdech po czym wykonał zwrot przez sztag.
-War of Galaxies? - Kovalik przysiadł się do Cyprusia.
-Zajebiaszcze. Kosior.
-Gdzie jesteś?
-Vessi. Czwarty level.
-Moge popatrzeć?
-Pewnie! Tylko nie gadaj. Strasznie rozprasza - Cypruś praktycznie rzekł ostatnie słowa bez udziału mózgu, jego palce przerzucały przełączniki, lewe monitory wyświetliły ciąg specyfikacji, na prawych pojawiły się okna komunikacyjne, środkowe rozjarzyły się miliardami gwiazd galaktyki. Vessi, o ile dobrze zapamiętał Kovalik.

-Cyprian, długo już latasz po galaktyce? - Kovalik doszedł do wniosku, że cztery whisky i dwie godziny spełniają kryteria dogłębnej analizy. -Cyprian?
Kovalik oderwał wzrok od ekranu. Jego interlokutor - czy raczej niedoszły interlokutor - siedział ze wzrokiem ufiksowanym na centralnych panelach, palce migały na klawiszach pada. -Cyprian? Kovalik przysłonił ekran dłonią. Zero reakcji. Hm... Delikatnie nacisnął guzik centralnego monitora i nie stało się literalnie nic. To znaczy, owszem - monitor zgasł - ale nie zmieniło to nic w zachowaniu Cypriana.
-Rozumie pan teraz, o czym mówię, doktorze? - cichy głos pana Tomasza uruchomił kilka dodatkowych skurczów serca Kovalika. Głównie nadkomorowych.
-Długo tak może?
-Pierwszy raz zorientowałem się kilka tygodni temu. Wróciliśmy z... nazwijmy to towarzyskiego spotkania. Nie było nas trzy dni - w tym czasie na pewno nic nie jadł, nic nie pił... Podejrzewam, że po prostu stąd nie wychodził...
Kovalik odwrócił się od ekranów. -Wie pan, nie zapytałem... Dlaczego przyjechał pan po mnie?
-...ja na prawdę szukałem pomocy, gdzie tylko mogłem. Świr, nerd... Ale to nie jest normalne... Ludzie we wsi powiedzieli, że pan... no... że pan może pomóc - widząc coraz większy wysiłek pana Tomasza, Kovali kodpuścił.
-A próbował pan wyłączyć internet? Albo prąd?
-Jeżeli pan chce, możemy spróbować. Tylko najpierw radzę usunąć wszystkie ostre przedmioty. A jeszcze lepiej się schować. W piwnicy mam całkiem dobrze wyposażony schron.
-O - aż tak?
-Nie ma pan pojęcia...

Tym razem stanął za monitorami. Mimo, iż były wyłączone, w oczach Cypriana nadal odbijały się ognie walk, wybuchały supernowe, jego dłonie zdradzały zawieranie kolejnych sojuszy i odpalanie kolejnych rakiet. Co ty do cholery masz w tym swoim łbie? Ciekawostka...
W pierwszej chwili nie poczuł nic, słabe mrowienie palców w miejscach gdzie przyłożył je do głowy Cypriana. Widział ciemne monitory, czuł palce tańczące na padzie...
...z prawej strony nadlatywała rakieta, Tellen'Ka - użył dopalacza osiowego i przełączył napęd rzeszotnicy. Nie było czasu na zabawy, to ścierwo potrafiło urwać łeb razem z płucami. Porównał czasy - zdąży. Miał przynajmniej 37 milisekund marginesu. Skok - wylądował za plecami napastników. Myśleli, że będzie uciekał, nie wiedzieli, że w tej chwili pomiary kanter płynęły szerokim strumieniem do oczekującej floty. Teraz! Fluktuacja pól dawała realną szansę na przejście, przełączył cała moc na impuls elektromagnetyczny. Wiązka zalśniła śmiertelnym błękitem... Skrzydłowi odeszli po wznoszących, sam zajął pozycję w w trzecim wierzchołku, dodatkowo chroniła go skała cesonitu, tym razem upieką dziada... W oddali wybuchały atomowe zabawki Netelian, wręcz uśmiechnął się przy odpaleniu współbieżnych generatorów... Fala ciemnej materii zagięła czas - wyszedł z pętli przed skokiem i zmienił wektory mionów zgodnie z ładunkami - zagięcie dawało gwarancję anihilacji mimo przekroczonego czasu rozpadu...
...Mr. Kovalik, za zasługi w obronie galaktyki otrzymuje pan medal za udział i talon na balon...
...nowe rozkazy...
...podstępnie...
...w natarciu...
...sytuacja beznadziejna... prosimy o pomoc... tylko pan jeden mo-----------------

Odpięcie od sieci poczuł jak najbardziej fizycznie - trzymając się za głowę padł jak kłoda.
Gdzieś daleko, w innej galaktyce, rozległ się dziki, nagle ucięty wrzask.
Przy routerze siedział sobie Trevor i z zamyśleniem żuł izolację kabla.
Koło niego na podłodze leżał Cyprian z paznokciami wbitymi w parkiet.
Tuż koło łba Trevora.
-A co ty tu...
-Czyś ty na rozum upadł... Toż ten świński duet zeżarł co najmniej kilka setek podobnych tobie. Maja wyroki w trzech czwartych możliwych komutacji.
-E?...
Kovalik poczuł dumę z inteligentnie podtrzymanej konwersacji.
-Tak jest - jesteś e. Elementarny tłumok.
-Dzięki, żeś przyszedł... Nie wiem, czy bym przetrwał do rana...
-Do rana to ty kochanieńki dotrwałeś. Łącznie jakieś jedenaście razy. Dziękuj losowi, że mi się marchewka skończyła. I jak bym mógł coś zasugerować - weź ty się zapytaj następnym razem, czy możesz wyjść z domu.

Trevor łypnął okiem, tym co to się łypie na psa i zniknął. Pozostawiając za sobą zupełnie miły, dla kontrastu z otoczeniem, zapach siarkowodoru.

środa, 6 lutego 2013

Hobbici, bobbici...

...kto to, k.wa, jest??!?

Ponoć tak miał zareagować Sean Connery na propozycję zagrania roli Gandalfa. Co robić. Nie każdego w tym życiu stać na kopnięcie z gracją w dupę ptaka znoszącego złote jaja.

Przyznam się bez bicia: nie lubię czytać trylogii Tolkiena. Razi mnie infantylizm zarówno w warstwie narracyjnej jak i konstruktu.
(O ile w ogóle pojmuję pojęcie konstruktu konstruktywnie...) Film był dużo lepszy, jedyny problem to "persona non grata", którą niestetyż jest główny bohater. Star Wars są pod tym względem dużo lepsze: wystarczy wyciąć sceny z Jar-Jar Binksem (ponoć do tej pory nie wiadomo czy Jar-Jar zawiera Pickles-Pickels). Wydawało by się, że z Lord of the Rings tak się nie da - a jednak! Trzeba tylko wszystkie sceny z Frodem popchnąć FastForwardx32 i otrzymujemy zupełnie nową jakość.

Jak to powiedział bodajże Willem Dafoe w "Świętych z Bostonu": "Nie ma nic złego w byciu pedałem, ale nie można być ciotą", koniec cytatu).

Hobbit został spaskudzony zupełnie inaczej. Główny bohater jest dobrany genialnie, wyraźnie widać, że w rodzinie Bagginsów na dwóch potomków męskich Bilbo miał wszystkie cztery jaja.

Szczerze, za każdym razem widząc Froda, czekam czy osiągnie w końcu orgazm - czy też nie. Zaraza.

Film zabiły efekty specjalne. Komiksowe upadki, irytujące prowadzenie kamery z lotu ptaka - w jaskini to raczej nietoperza? - w wyniku otrzymujemy plastikową historyjkę, w której ciężko znaleźć kogokolwiek, do kogo można by się emocjonalnie przywiązać. W zasadzie jeden Thorin odstaje od reszty, ale jego z kolei Jackson postanowił zbić jak psa za pomocą orka wrednej proweniencji. Do tego wszystkiego gdy Tolkien do spółki z Jacksonem w końcu wpier.niczył swoich bohaterów w tarapaty, w których nawet agentowi 007 przemknęła by myśl o bezwiednym oddaniu stolca - pojawiają się orły. Tak o - jebs i są. Które to przenoszą naszych milusińskich w bezpieczne miejsce i - achtung achtung! - porzucają. Jakby nie mogły ich przetransportować tych kilkanaście mil dalej, do samego celu.

Toż dla orła jest to jeden mach skrzydłem - a olbrzymi skok dla całej hobbitowatości hobbitości hobbiciości grupy bohaterów.

Gdyby tak policzyć szanse przeżycia Bilbo et consortes w spotkaniu z orkami, wilkołakami, grubym Ktosiem w jaskini, trollami w górach (mówię o tych wielkości Empire State Building, wcześniejsze są wręcz pocieszne) i podczas paru innych ziew wymuszających historiach, wyszło by nam absolutne zero. Po przecinku zera po widnokrąg.

W zasadzie niechcąco (wiem! że takiego słowa nie ma - ale co zrobić, kiedy jest??!? Ha??!?) oglądnęło (ew. obejrzało, tu się nie będziemy pieklić) mi się coś jeszcze gorszego, mianowicie piątą część Alice (Alice - Alice - who's the f.in' Alice??!?) czyli Resident Evil - ale tego nie należy oglądać nawet po wielkiej - tak, to dobre słowo - wielkiej bani. Ale przed tym przynajmniej z góry ostrzega nr kolejny w serii.

--------------

PS1. Żeby nie było - nie jest tak strasznie źle. Szczególnie pieśni krasnoludów miło się słucha. Ale ktoś by mógł obciąć Jacksonowi fundusze, znikły by cholerne efekty specjalne i film stałby się zjadliwszy. A propos zjadania, nie zjadliwości.

PS2. Sprzedam okazyjnie super DVD! - Resident Evil 5!!! Super akcja - super bohaterzy - super przeciwnicy - super laski (w lateksie) - super akcja (niby było, ale zawsze można utrwalić), nawet super jest super! Za pół ceny - czyli funtów sześć...
Drobnym druczkiem: plus koszty wysyłki. Brak polskich subtitlów.



niedziela, 3 lutego 2013

Yay!

Pod koniec ubiegłego roku na Wyspie dokonano spisu ludności. Zapytano o pochodzenie, język, wiarę. Już podczas pierwszych szacunków przebąkiwano, że Polacy stali się trzecią liczebnie grupą narodową w UK. Ponieważ każdą prawdę statystyczną można zamienić na jeszcze większą prawdę, po delikatnej zmianie parametrów wyszło na jaw, że język polski jest drugim na liście używanych w Królestwie.

Yay!*

O tym wszystkim donieśli mi moi współpracownicy, patrząc na mnie podejrzliwie, jako, że z rodzynka w cieście zamieniłem się w podstępny zgoła sposób w drugiego grzyba. W barszczu. Damn ittt... Na wszelki wypadek nie uświadomiłem ich, że znając moich pobratymców, przynajmniej połowa wywaliła papiery spisowe do kosza przed otwarciem koperty, jako, że prawdziwy Polak obrzydzenie do współpracy z państwem wyssał z mlekiem. Czy czym tam był karmiony. Co w prostej linii prowadzi do wniosku, że jest nas co najmniej dwa razy tyle.

Gdy popatrzy się na statystyczny rozkład polskiego społeczeństwa, wyjdzie nam, że grupa w przedziale 20-30 lat życia to około 13-15% ogółu. Czyli jakieś 4-6 miliona ludzi. Zakładając, że stanowili oni 80% emigracji na wsypy - bo jednak trochę staruchów też dało nogę - daje to 20-25% ubytek w najbardziej produktywnej części społeczeństwa. W tym samym czasie nikt larum nie podnosi, w trąby nie dmie - zamiast dać pracować młodym, podnosi się wiek emerytalny i zmusza staruchów do wymierania przed osiągnięciem zusowskiej nirwany.

Do czego doprowadza brak perspektyw młodego pokolenia - gdyby nie daj Panie Boże trafił tu przez przedziwne zrządzenie losu jakiś polityk - można sobie zaobserwować w Meksyku. Gangi zamieniają strukturę państwa w gruz, nie produkuje nikt i nic bo i po co, anarchia kwitnie w stanie czystym.

I tak mi się pomyślało: w spisie z 1992 roku było nas - Polaków! - około 39 milionów. Według ostatniego spisu ludności ta liczba jest taka sama. Tyle, że struktura się nieco zmieniła. Coraz więcej -ciolatków, coraz mniej -stolatków. Prognoza jest dość ciekawa, po 2020 nastąpi spokojny zjazd w dół. W 2034 powinno nas nie być więcej niż 35 milionów.

Nadciąga sobie drobne trzęsienie ziemi w postaci masy rencistów i emerytow, których nie będzie miał kto utrzymać. A w sejmie, senacie, prasie Smoleńsk w siedmiu przypadkach.

Nas nie da się zwalczyć. Nasza duma narodowa zgryzie każdego najeźdźcę, przetrwa każdy zabór. Tyle, że nas nie trzeba zwalczać. Wystarczy poczekać - i zwalczymy się sami.

-----
*to samo co hej, tyle że nieco bardziej zesrane. Jak by co to kilka dodatkowych znaczeń jest w Urban Dictionary .

W trakcie pisania pomogłem sobie danymi zawartymi na Blogu Syntetos oraz Wikipedii .